B4 ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဦးေတဇ ၏ ကိုယ္ေရး လက္ေထာက္ ဦးေရႊရင္ေတာ္ႀကီး တုိ႔ ႀကံဳေတြ႔ ခဲ့ရသည့္ မွတ္တမ္း

စက္တင္ဘာလ (၂၇)ရက္ေန႔ (မြန္းလြဲ ၂း၀၀ နာရီ ၀န္းက်င္)
ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း နာယက ဦးေတဇ သည္ တဟြန္ဒန္း ရြာ ၌ ေပ်ာက္ဆံုးေတာင္တက္ သမား(၂) ဦး ကို ရွာေဖြေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ား ကို ႀကီးၾကပ္ ကြပ္ကဲရင္း ရိကၡာ ပို႔လာမည့္ ထို္င္းႏိုင္ငံ မွ B4 ရဟတ္ယာဥ္ ကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ 

 

မြန္းလဲြ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ကို ရဟတ္ယာဥ္ ျဖတ္သြားေၾကာင္း သိရၿပီး မြန္းလြဲ ၂း၄၀ တြင္ ရဟတ္ယာဥ္ႏွင့္ ေျမျပင္အဖြဲ႔မ်ား အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။
 

(မြန္းလြဲ ၂း၄၀ နာရီေနာက္ပိုင္း)
B4 ရဟတ္ယာဥ္ သည္ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ ခဲ့ၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ ျပင္ပ ဒဏ္ရာ အနည္းငယ္ သာ ရေသာ္လည္း ထုိင္း ရဟတ္ယာဥ္ မွဴးႏွင့္ ျမန္မာ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး တုိ႔မွာ ျပင္းထန္ သည့္ ဒဏ္ရာမ်ား ရခဲ့ၾကသည္။

 

 

 

 

ဦးေအာင္ျမတ္တုိး ဒဏ္ရာ အေျခအေန မွာ ပိုမိုျပင္းထန္ ၿပီး လႈပ္ရွား ရန္ပင္ အခက္အခဲ ရွိေန သည္။ ယင္း တို႔ႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ ဆက္သြယ္ေရးစက္ အားအလုံး မွာလည္း ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္ တဆမႈႏွင့္ အတူ ပ်က္စီး ခဲ့သည္။ 

 

ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး၊ ျမန္မာ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး တို႔ (၃) ဦးသည္ စက္တင္ဘာ (၂၇) ရက္ ၊ ညပိုင္း တြင္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္း သျဖင့္ မေတာ္ တဆမႈျဖစ္ပြား ခဲ့သည့္ ေန ရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာပင္ အခ်မ္းသက္ သာေစရန္ အ၀တ္ မ်ားပတ္၍ ပလပ္ စတစ္ အစ ကို ေခါင္းေပၚၿခဳံၿပီး တစ္ည လုံး မအိပ္ ဘဲေနခဲ့ ရသည္။
 

 

 

စက္တင္ဘာလ(၂၈)ရက္ေန႔
ထိုင္းႏွင့္ျမန္မာ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ႏွစ္ဦးတို႔ သည္ ဒဏ္ရာ အသီးသီး ရရွိ ထားေသာ္လည္း အားတင္း ၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ အတူ ေတာင္ေအာက္ သုိ႔ ၿခဳံႏြယ္မ်ား အၾကား တိုးၿပီး ခက္ခက္ ခဲခဲ အတူ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ လမ္း ရွာၿပီး ရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦး ကို ျပန္လာေခၚ၍ နံနက္ (၁၀:၀၀) နာရီခန္႔ တြင္ ေခ်ာင္း ငယ္ေလး တစ္ခု သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾက သည္။ သူတို႔ သုံးဦး သည္ ေခ်ာင္း၏ အဆုံး ၌ ရြာရွိႏိုင္သည္ ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကသည္။

 

 ေခ်ာင္းငယ္ေလး ၏ေဘးရွိ ဌက္ေပ်ာပင္ မ်ား ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ခ်ဳိင့္ အတြင္း သုံးဦး စလုံး ထိုေန႔ည အိပ္စက္ ခဲ့သည္။ အိပ္စက္ ရာတြင္ အခင္း အျဖစ္ အသုံးျပဳႏိုင္ရန္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ဌက္ေပ်ာရြက္ မ်ား ကို သြားျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ၿပီး ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ႏွစ္ဦး အတြက္ ခင္းေပး ခဲ့သည္။
 

 

စက္တင္ဘာလ (၂၉)ရက္ေန႔
ယင္းေန႔ မနက္ခင္း တြင္ ျမန္မာ ရဟတ္ယဥ္မွဴး ဦးေအာင္ျမတ္တိုး ၏ ဒဏ္ရာ အေျခအေန မွာ ဆိုးရြား လာၿပီး လမ္း လုံး၀ မေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ အေျခအေန သို႔ေရာက္ ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က အားတင္းၿပီး သုံးေယာက္ အတူ ဆက္ သြားၾကရန္ ဦးေအာင္ျမတ္တိုး အား အားေပးေျပာဆို ခဲ့သည္။ 

 

 သို႔ေသာ္လည္း ဦးေအာင္ျမတ္တိုး က လမ္း လံုး၀ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ ၎အား ထားခဲ့ ရန္ႏွင့္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မ်ား ထံ အေၾကာင္းၾကားၿပီး အျမန္ ဆံုး ျပန္ လာေခၚရန္ ေျပာၾကား ခဲ့သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ ႔မ်ားအား ဦးေအာင္ျမတ္တိုး ေစာင့္ ဆုိင္းေန ရန္ အတြက္ လံုၿခံဳ သည့္ ေနရာ တစ္ခု ရွာေဖြ ခဲ့ရာေခ်ာင္း ငယ္ေဘး တြင္ ေက်ာက္ဂူ တစ္ခု ေတြ႔ရိွၿပီး ဦးေအာင္ျမတ္တိုး အား ဂူအတြင္း သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ထားေပးခဲ့သည္။ ထု႔ိအျပင္ လက္၀ယ္္ရွိ သမွ် ရိကၡာ အားလုံး ကိုလည္း ဦးေအာင္ျမတ္တိုး အားေပး၍ ရြာေရာက္ သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ လာေခၚမည္ဟု ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ေျပာခဲ့သည္။ 

 

ထိုေနာက္ ဦးေအာင္ျမတ္တိုး အား ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ႏိုင္ ရန္ အဆိုပါ ေက်ာက္ဂူအား အမွတ္ အသား မ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္ ။ ထိုေနာက္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး တို႔သည္ နံနက္ ၆:၃၀ တြင္ လမ္း ရွာရန္ ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ 

 

သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေနရာ မ်ားတြင္ ေခ်ာက္ကပါးမ်ား ရွိေနသျဖင့္ ေတာင္ေပၚသို႔ ခက္ခက္ ခဲခဲ ျပန္ တက္ၾကရျပန္ သည္။ ထိုသို႔ တက္ေရာက္ရာ တြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ေရွ႕မွ လမ္းရွာ တက္ၿပီး မွ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကို ျပန္လာေခၚေဆာင္ ရျခင္းျဖစ္သည္။ 

 

ယင္း ေခ်ာင္း နေဘး ၌ ၄င္းတို႔ႏွစ္ ဦး ညအိပ္ ခဲ့ရသည္။ ည အိပ္ရာ တြင္ အခင္းႏွင့္ မိုးရြာ ပါက ကာရန္ အတြက္ ဌက္ေပ်ာရြက္ မ်ားကို ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က သြားျဖင့္ ကိုက္ၿပီး ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး အားေပးခဲ့သည္။ 

 

အိပ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ စလုံးသည္ ထိုင္လွ်က္ အေနအထားျဖင့္ သာ ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိူး အိပ္ၾက ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ ရိကၡာ အေနျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးတြင္ ၀ီစကီ တစ္ပုလင္းႏွင့္ ေရဆူေဆးျပား တစ္ဘူး သာ ရွိသည္။
 

စက္တင္ဘာလ (၃၀)ရက္ေန႔ 

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး တို႔သည္ ေခ်ာင္းရုိး အတိုင္း ဆက္လက္ သြားခဲ့ၾက သည္။ ယင္းေန႔ တစ္ေန႔လုံး ေခ်ာင္းရုိး အတိုင္း ႀကိဳးစားၿပီး ခရီး ဆက္ ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာ မ်ားတြင္ ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ ရန္ လမ္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚ သို႔ တက္ၾက ရျပန္သည္။

 

 ေတာင္ေစာင္း အတိုင္း ခက္ခက္ ခဲခဲ သြားၾကရၿပီး လမ္းျပန္ျမင္ရခ်ိန္ မွ ေခ်ာင္းဆီ သို႔ ျပန္ဆင္း ၾကရျခင္းျဖစ္ သည္။ ထို႔အျပင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး မ်ားကိုလည္း သစ္ကိုင္းမ်ား ထိုး၍ ခက္ခဲ စြာ ျဖတ္ၾက ရျပန္သည္။ 

 

ည အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာ အခါ ေခ်ာင္း အထိ ျပန္ဆင္းရန္ အလွမ္းေ၀း သျဖင့္ ေတာင္ေစာင္း၌ ဌက္ေပ်ာပင္ မ်ားကို ေျခကန္ ၍ မွီအိပ္ ခဲ့ၾကရသည္။ 

 

  ေအာက္တိုဘာလ (၁)ရက္ေန  

 

 ေအာက္တိုဘာ (၁) ရက္ေန႔ တြင္ လည္း လမ္း ရွာရန္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ဦးေဆာင္၍ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကို ေခၚယူကာ ေတာင္ေစာင္း အတိုင္း ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ယင္းေန႔ မြန္းတည့္ (၁၂:၀၀) နာရီ တြင္ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦး သည္ ေတာင္ကုန္း တစ္ခု အေပၚေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး မိနစ္(၃၀) ခန္႔ နား ကာ မီးဖိုၿပီး အခ်က္ျပႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့သည္။ 

 

ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကလည္း အေရးေပၚ အခ်က္ျပရန္ ႀကိဳးပမ္းသည့္ အေနျဖင့္ မီးဖို ရန္ေျပာခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ဆက္လက္ ထြက္ခြာ ခဲ့ရာ ေခ်ာင္း ငယ္နေဘးနား သို႔ ျပန္ေရာက္ ခဲ့ၾက သည္။ ညပိုင္း အေရာက္တြင္ ေခ်ာင္းေဘး ၌ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္း ညက မီးဖို ရန္ႀကိဳး စားေသာ္ လည္း မည္သို႔မွ် မရျဖစ္ခဲ့သည္။ 

 

အခ်မ္း သက္သာေစရန္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ မ်ားႏွင့္ ဌက္ေပ်ာဖက္ မ်ားကို အသုံးျပဳ၍ အိပ္ခဲ့ၾက ရသည္။

 

   ေအာက္တုိဘာလ (၂)ရက္ေန႔
ယင္းေန႔ နံနက္ ပိုင္းတြင္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး က ဒဏ္ရာ နာက်င္သည္ ဟု ေျပာသျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က အနာ က်က္ ေဆးျဖင့္ လိမ္းေပးခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကရာ ထိုင္း ရဟတ္မွဴးက ေတာင္ အတက္အဆင္း ျပဳလုပ္ရန္ မိမိ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး အား မြန္းလြဲ (၁)နာရီခန္႔ တြင္ ေျပာခဲ့သည္။

 

 ေရွ႕ဆက္ ခရီးဆက္ ရန္ ေတာင္ေစာင္း ဘက္သို႔ တစ္မိုင္ခန္႔ တက္ၿပီး မွ ေခ်ာင္းဆီ သို႔ ျပန္ဆင္းရ မည္ျဖစ္သည္။ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး သည္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီျဖစ္ ၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က တနည္း စဥ္းစား ရျပန္သည္။ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကို ကူး၍ ခရီးဆက္ရန္ အႀကံေပၚ သျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား သုံး၍ ပထမဆုံး စမ္းသပ္သည့္ အေနျဖင့္ ကူးၾကည့္ခဲ့သည္။ 

 

ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကမ္းသည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ေနၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကို တြဲကာ ႏွစ္ေယာက္ အတူ ေခ်ာင္းကို ကူးခဲ့သည္။
 

 

ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္း ၏ ေျမျပန္ ႔ရွိသည့္ ဘက္မွ ေခ်ာင္းရိုး တစ္ေလ်ာက္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဆက္ေလ်ာက္ ခဲ့ၾက သည္။ ထိုေနာက္ ေျမျပန္႔ အဆုံးတြင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး မ်ား ခံေနျပန္ သျဖင့္ ေခ်ာင္း တစ္ဘက္သို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခက္ခက္ ခဲခဲ ျပန္ ကူးၾကရေလသည္။ 

 

ထို႔ေနာက္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး က နားခ်င္သည္ ဆို၍ ေခတၱနားခ်ိန္ တြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ အိပ္ရန္ အတြက္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီး ရွာၿပီး ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴးအား ျပန္လာေခၚ ခဲ့သည္။

 

 ေအာက္တိုဘာလ(၃)ရက္ေန႔
နံနက္ (၆) နာရီတြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး အား တြဲေခၚ ၍ ခရီးဆက္ ခဲ့ၾကသည္။ သုံးနာရီ ခန္႔ လမ္းေလ်ာက္ ခဲ့ၾကၿပီး ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး မွာ ပင္ပန္း လြန္းသျဖင့္ နားမည္ ဟု ဆိုသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က လမ္းဆက္ ရွာရာ ေတာင္ေစာင္း မွ ျပဳတ္က်  ခဲ့့ျပ န္ သည္။ 

 

သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ ဒဏ္ရာႀကီးႀကီး မားမား မရဘဲ ထိုေန႔ အတြက္ နားရန္ သင့္ေတာ္ သည့္ ေနရာေတြ ခ်ိန္တြင္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကို ျပန္ လာေခၚႏိုင္ခဲ့ သည္။ ထိုေနာက္ ေတာင္ေစာင္း အတိုင္း ျပန္ဆင္း ခဲ့ၾကၿပီး ေျမျပန္႔ ရွိ ၀ါရုံေတာ တစ္ေတာတြင္ အိပ္ခဲ့ၾက သည္။ ယင္း ညတြင္ ၀ါးရုံေတာျဖစ္ ၍ အခ်မ္း သက္သာေစရန္ မီးဖို ရာတြင္ အဆင္ေျပ ခဲ့သည္ ။ 

 

 ေအာက္တိုဘာလ(၄)ရက္ေန႔
ဒဏ္ရာ ရရွိ ထားသည့္ အျပင္ ေတာင္ဆင္း ၊ေတာင္တက္ ခရီး မ်ားေၾကာင့္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး မွာ အလြန္ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကို ကူညီေဖးမ ၍ နံနက္ (၆) နာရီ တြင္ ခရီးဆက္ ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ဆက္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ ေခတၱ အေမာေျဖေစၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က လမ္းေၾကာင္းရွာ ထြက္ခဲ့သည္။ 

 

အဆင္ေျပမည့္ လမ္းေၾကာင္းေတြ ႔၍ ထိုင္း ရဟတ္မွဴးကို ျပန္လာေခၚ ရာ လူခ်င္း ကြဲေနသျဖင့္ (၂) နာရီ ခန္႔ ရွာခဲ့ ရသည္။ ေခ်ာင္း အတိုင္း သြားၾက ရာတြင္ အခ်ဳိ႕ေနရာ မ်ား၌ ေခ်ာက္ ကမ္း ပါး၊ ေရတံခြန္ စသည့္ အတား အဆီးမ်ားေၾကာင့္ လမ္း အခက္အခဲ ရွိသျဖင့္ ေတာင္ေစာင္း မ်ား အတိုင္း ႏွစ္ဦးသား အတက္ အဆင္း လုပ္ၾကရသည္။

 

 ထို႔ေန႔ ညေနခင္း တြင္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး သည္ ေတာင္အတက္ အဆင္း လုပ္ရန္ လုံး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထိုေၾကာင့္ ေခ်ာင္း အနီးတြင္ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။ 

 

 ေအာက္တိုဘာလ( ၅)ရက္ေန႔ 

 

 ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ လုပ္ရန္ အခက္ အခဲ ရွိေနၿပီျဖစ္ ၍ ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း ဆက္လက္ သြား ခဲ့ၾကၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါး စသည့္ အတား အဆီး မ်ားႀကဳံခ်ိန္ တြင္ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္း သို႔ ကူး၍ ခရီးဆက္ ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းေန႔ တစ္ရက္တည္း အတြင္း ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး တို႔ သည္ ေခ်ာင္းကို (၇) ႀကိမ္ ျဖတ္ကူး ခဲ့ရသည္။ ယင္း ညပိုင္း တြင္ လည္း ေခ်ာင္း ၏ ၀ါးေတာ အနီး တြင္ပင္ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။

 

 ေအာက္တိုဘာလ (၆)ရက္ေန႔
ယင္း နံနက္ပိုင္း၊ (၆) နာရီခန္႔ တြင္ ေခ်ာင္း၏ ၀ါးေတာ ရွိသည့္ ဘက္အျခမ္းမွ တစ္ဖက္ကမ္း သို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို တြဲ၍ ကူးခဲ့ၾကရာ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး က ေရွ႕ဆက္ ၍ သူ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး အား ေျပာခဲ့ သည္။

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ဆက္လိုက္ရန္ ႀကိဳးစားၿပီး အား ေပးစကားေျပာေသာ္ လည္း ရဟတ္ ယာဥ္မွဴး ၏ အေျခအေန မွာ လုံး၀ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ သည့္ အေန အထားျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က သင့္ေလ်ာ့္မည့္ေနရာ ကို တတ္ႏိုင္ သမွ်ရွာ ၿပီး ေနာက္ဆုံး လက္ က်န္ ရိကၡာျဖစ္သည့္ ၀ီစကီ လက္က်န္၊ ေရႏွင့္ အားေဆး ႏွစ္ေတာင့္ တို႔ကို ေပးခဲ့သည္။ 

 

ထုိ႔ျပင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ဌက္ေပ်ာဖက္ မ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ၿပီး ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး အတြက္ အမိုးႏွင့္ အခင္း မ်ားျပဳလုပ္ေပး ခဲ့သည္။

ထိုေနာက္ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ ကူး၍ ဆက္လက္ ထြက္ခြာ ခဲ့သည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ကဲ့သို႔ အတားအဆီး မ်ားေတြလ်င္ ေခ်ာင္း ၏ တစ္ဘက္ကမ္း မွ ထို ကဲ့သို႔ ေရွာင္၍ ကူးရျခင္းျဖစ္ရာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ စုစုေပါင္း အႀကိမ္(၄၀)ခန္႔ အျပန္ အလွန္ ကူးခဲ့ရၿပီး တစ္ႀကိမ္လ်င္ (၂) မိနစ္မွ (၃)မိနစ္ အထိ ေရကူးခဲ့ရသည္။

 

 ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း ဆင္းလာ ခဲ့သည့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ေန႔လည္ (၁၁)နာရီ ခန္႔တြင္ တံတား တစ္ခုကို ေတြ႔သည္။ ထိုတံတားမွ လြန္ေသာ အခါ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ေတာင္ယာ အခင္းေဟာင္း တစ္ခုဟု ယူဆရေသာ ေနရာ သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ 

 

လူသူ ရွိမည္လား ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ေအာ္ဟစ္ အသံျပဳ ေသာ္လည္း မည္သည့္ အသံဗလံ မွ မၾကားရ သျဖင့္ ခရီးဆက္ ခဲ့ရျပန္သည္။
 

ထိုမွ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ဆက္ သြားရာ မြန္းတည့္ (၁၂)နာရီ ခန္႔တြင္ တဲ တစ္ခု ကိုေတြ႔သည္။ ယင္း တဲသည္ တံခါးမ်ား ဖြင့္ထားသည္ ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ၀မ္းသာ အားရျဖင့္ ေအာ္မိ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တဲ အတြင္းလူ မရွိေၾကာင္းေတြ႔ ရျပန္သည္။ အဆိုပါ တဲ အတြင္းတြင္ အိုးခြက္မ်ား၊ ႏိူဆီဘူး ငါးလုံးခန္႔ ပါသည့္ ဆန္အိတ္ တစ္အိတ္ႏွင့္ မီးဖို တို႔သာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ အလြန္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲေသာ ေတာတြင္း ခရီးၾကမ္းကို ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသျဖင့္ အလြန္ ဆာေလာင္ေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္ တစ္ခြက္ ယူခ်က္ စားရန္ အေတြးေပၚ ခဲ့သည္။ 

 

သို႔ေသာ္ အခုပင္ ဒုကၡ မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေန ရၿပီး သူတစ္ပါး ပစၥည္း ကို ပိုင္ရွင္ မသိဘဲ ယူရန္ မသင့္ ဟု ေတြး မိကာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ အလြန္ ဆာေလာင္ေန သည့္ ၾကားမွ ဘာမွ မယူ ဘဲ တဲ ထဲမွ ျပန္ထြက္ ခဲ့ေလသည္။

အဆိုပါ တဲ ကိုေက်ာ္၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ နာရီ၀က္ခန္႔ ဆက္သြားရာ အလြန္ မတ္ေစာက္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး မ်ားသာေတြ႔ ရသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ လုံး၀ မေရာက္ ဖူးေသာေဒသ သို႔ ေရာက္ရွိ သြား ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး မိမိ တို႔၏ လူႀကီး သူမ မ်ားေျပာ စကားအရ တရုတ္ႏိုင္ငံ ဘက္ သြားေသာ လမ္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု မွန္းဆ မိခဲ့သည္။
 

ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ ခဲ့ေလသည္။ထို သို႔ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ ရာ တြင္ အလာလမ္း တြင္ ေတြ ႔ခဲ့သည္ တဲသို႔ ေရႊ ရင္ေတာ္ႀကီး ျပန္ေရာက္ ခဲ့ သည္။ 

 

ပင္ပန္း လြန္းၿပီး အင္မတန္ လည္း ဆာေလာင္ေန ၿပီျဖစ္ သည့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ယင္း တဲ တြင္ ေခတၱ နားၿပီး ဆန္ တစ္ခြက္ ယူခ်က္ ကာ စားၾကည့္ သည္။ သို႔ေသာ္ အစာ မစားသည္မွာ ရက္ အတန္ၾကာၿပီျဖစ္ ၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး တစ္ဇြန္း ထက္ ပို မစားႏိုင္ ခဲ့ပါ။
 

သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါး ပစၥည္းယူမိသည္ ဆိုေသာ စိတ္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ မိမိ ဘာျပန္ေပးရမည္ လဲကို စဥ္းစား ရာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ မိမိႏွင့္ အတူပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ အတြင္းမွ ေငြ ငါးေထာင္ ကိုေတြ ႔ခဲ့သည္။ ယင္းေငြ ငါးေထာင္ ကို ဆန္အိတ္ထဲ သို႔ ျပန္ ထည့္ေပးခဲ့ေလသည္။
 

ထို႔ေနာက္ ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့ရာ အလာလမ္းတြင္ ျဖတ္ခဲ့သည့္ တံတား သို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ျပန္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ယင္း တံတား၏ အေနာက္ဘက္ ကို ဆက္သြား ရန္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ အေနာက္ဘက္သည္ လည္း ေတာင္တက္ လမ္း ပင္ျဖစ္ ၿပီး မိုးခ်ဳပ္ ခ်ိန္ ရြာ တစ္ရြာေတြ႔ႏိုင္သည္ ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ဆက္ေလ်ာက္ ခဲ့သည္။ 

 

ညေန (၃:၃၀) နာရီတြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ေတာင္ထိပ္ တစ္ခု သို႔ ေရာက္ ခဲ့သည္။ ဤေတာင္ ကိုေက်ာ္လွ်င္ ရြာေတြ႔ေကာင္း ပါရဲ႕ဟု ေတြးၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး နာရီ၀က္ ခန္႔ အေမာေျဖ ရသည္။ ယင္းေတာင္ အေက်ာ္တြင္ မီးခိုးေငြ႔မ်ားေတြ႔ ၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ဆက္လက္ ဆင္း လာခဲ့ သည္။

 

ယင္းေတာင္ အဆင္းလမ္း တြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ ခန္႔ သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ လူ (ရ၀မ္လူမ်ဳိး) တစ္ဦး ကို ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးေတြ႔ခဲ့ သည္။ ယင္း ရ၀မ္ လူမ်ဳိးအား ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး က အက်ိဳး အေၾကာင္းေျပာ ခဲ့သည္။ ယင္း ရ၀မ္လူမ်ိဳး ကို ေမးျမန္းၿပီး တစ္မိုင္ခန္ အေ၀းတြင္ ရွိေသာ လန္ဆာထု ရြာ သို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။

 

 ေအာက္တိုဘာလ (၇) ရက္ေန႔ 

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ မရပ္မနား ခရီးႏွင္ ခဲ့ရာ လန္ဆာထု ရႊာသုိ႔ ညေနပိုင္း တြင္ ေရာက္ရွိ ခဲ့သည္။ လန္ဆာထု ရြာ ဥကၠဌ မွ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ထံ ဆက္သြယ္ေရး စက္ျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး လန္ဆာထုရြာ သုိ႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း ဆက္သြယ္ သတင္းပို႔ခဲ့သည္။
 

ထို ညေနပိုင္းတြင္ ပ င္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း နာယက ဦးေတဇႏွင့္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း မွ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မ်ား လန္ဆာထု ရြာသို႔ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည္။

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ဦးေတဇႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၿပီး ျဖစ္ပ်က္ပံု မ်ားကို အက်ဥ္းေျပာၾကား ကာ က်န္ လူႏွစ္ဦး ကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္း ၾကားႏိုင္ခဲ့သည္။ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ႏွင့္ ေဒသခံ ရြာသား မ်ား ညတြင္းခ်င္း ေတာအုပ္ အတြင္း ၀င္ေရာက္ၿပီး ထုိင္း ရဟတ္ယာဥ္ မွဴးႏွင့္ ျမန္မာ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ၾကမ္းတမ္း ခက္ခဲသည့္ ေတာတြင္း ခရီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ရေသာ္လည္း အနား မယူဘဲ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း မွ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မ်ား၊ ေဒသခံ ရြာသား မ်ားႏွင့္အတူ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦး ကို ရွာေဖြ ကယ္ဆယ္ရန္ ဆက္လက္ လိုက္ပါခဲ့သည္။

 

 ေအာက္တိုဘာလ (၈)ရက္ေန႔
နံနက္ပိုင္း တြင္ ထုိင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး အား ေတြ႔ရိွ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ ခဲ့ၿပီး ကပၸတိန္ ေအာင္ျမတ္တိုး အား ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ႏွင့္ ေဒသခံ ရြာသား မ်ား တရၾကမ္း ခရီးႏွင္ ခဲ့သည္။ 

 

 ေအာက္တိုဘာလ (၉)ရက္ေန႔
ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မ်ား သည္ ဦးေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ခရီးႏွင္ခဲ့ သည့္ (၈)ရက္ ခရီးကို (၂) ရက္ႏွင့္ေရာက္ေအာင္ တရၾကမ္း မရပ္ မနား ခရီးႏွင္ ခဲ့ၿပီး ေအာက္တိုဘာ (၉)ရက္ေန႔ ညေန (၄း၀၀) နာရီခန္႔ တြင္ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး ရိွေနသည့္ ဂူသုိ႔ ေရာက္ရိွ ခဲ့သည္။ 

 

သုိ႔ရာတြင္ ဂူ အတြင္း ဦးေအာင္ျမတ္တုိး အား မေတြ႔ရိွ ဘဲ ေခ်ာက္ တစ္ခုထဲတြင္ ကြယ္လြန္ အနိစၥ ေရာက္ၿပီး ျဖစ္ေန သည့္ ကပၸတိန္ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး ၏ ရုပ္ ခႏၶာအား ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ဖြယ္ ေတြ႔ရိွခဲ့ရသည္။

 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ခရီးၾကမ္းႏွင္ခဲ့သည့္ အျပင္ အင္အား နည္းေနသည့္ၾကားမွ ဦးေအာင္ျမတ္တိုး အား အခ်ိန္မီ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျ ပန္လုိက္ ခဲ့သည္။ 

 

၄င္းသည္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ လမ္းျပၿပီး ဦးေအာင္ျမတ္တုိး အား ကယ္ဆယ္ႏိုင္ ရန္ ခြန္အား မွန္ သမွ် အသံုးျပဳ ခဲ့သည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ ေမာရမွန္း မသိခဲ့ေပ။ သုိ႔ရာ တြင္ ကြယ္လြန္ေနၿပီျဖစ္ သည့္ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး ၏ ရုပ္အေလာင္းအား ေတြ႔ရိွခ်ိန္တြင္ အလြန္ စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲ ခဲ့သည္။
 

ပူတာအိုတြင္ ေရာက္ရိွေနသည့္ ကပၸတိန္ ေအာင္ျမတ္တိုး ၏ ဇနီးႏွင့္ မိသားစု ထံ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကား ခဲ့ၿပီး ကြယ္လြန္သူ မိသားစု၏ ဆႏၵအရ ကြယ္လြန္သူ အား ေတြ႔ရိွ သည့္ ေနရာ တြင္ ပင္ ေအာက္တိုဘာ (၁၀)ရက္ေန႔ တြင္ သၿဂိဳလ္ ခဲ့ပါသည္။

 

 ေအာက္တိုဘာ(၁၁)ရက္ 

 ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သို႔ ေအာက္တိုဘာ (၁၁)ရက္ ညပိုင္း တြင္ ျပန္ လည္ေရာက္ ရွိၿပီး ၀ိတိုရိယေဆးရုံ တြင္ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးမႈခံယူ ခဲ့ပါသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ၾကီး သည္ ဦးေခါင္း၌ ျပင္ပ ဒါဏ္ရာ တစ္ခုႏွင့္ ၾကြက္သားနာက်င္မႈ အနည္းငယ္ ရွိေသာ္ လည္း ႏွလံုး ၊ေက်ာက္ကပ္ႏွင့္ အသည္း စသည့္ အတြင္း အဂၤါမ်ား အားလံုး စိုးရိမ္စရာ မရွိေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

လူသားခ်င္း စာနာမႈျဖင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေတာက္တက္ သမားႏွစ္ဦးကို ရွာေဖြသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ သလို ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္ တဆမႈ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဒဏ္ရာ အျပင္းအထန္ ရရိွ ထားသည့္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး (၂) ဦး၏ အသက္ ကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့ သည့္ ဦးေရႊရင္ေတာ္ႀကီး အား ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း မွ ေလးစားဂုဏ္ျပဳ အပ္ပါသည္။

From: Htoo Foundation
www.mmdailystar.com 
Myanmar Daily Star