Wednesday, September 19, 2018

သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ၾကပါေစ


 
 
ေယာက်ၤားကို နည္းနည္း သံသယရိွလာမိျပီ ။
ေန႔တုိင္းအိမ္ကိုေနာက္က်မွျပန္ေရာက္သည္....


ေမးလိုက္တိုင္း ရုံးမွာအလုပ္မ်ားလုိ႔အခ်ိန္ပိုဆင္းေနတာခ်ည္းပဲ....၊ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္ နွစ္ရက္လည္းမဟုတ္... ညေနစာကိုလည္း အရင္လိုျမိန္ေရယွက္ရည္မစားေတာ့... ထမင္းကို ၃..၄..ဇြန္းစာေလာက္ပဲ ထည္႔စားေလ႔ရိွသည္...။ ေသခ်ာျပီေလ...ေမာင္ေျခလွမ္းေတြပ်က္ေနျပီ..... အခ်ိဳးေတြလည္းေျပာင္းကုန္ျပီ...။
-
မိမိကိုယ္ကိုလည္းမွန္ထဲျပန္ၾကည္႔မိလုိက္သည္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကာစ..မ်က္စိအစြန္းနွစ္ဖက္မွာ အေရးအေၾကာင္းေလးေတြလည္းေရးေရးေလးေပၚေနျပီ...၊


သနပ္ခါးကြက္ၾကားရိုက္ထားတဲ႔ မ်က္နွာကလည္း အဆီတစ္၀င္း၀င္းနဲ႔ အိမ္မွုကိစၥေတြ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ရွဳပ္ေနျမဲမို႔ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ေသခ်ာမျပင္ဆင္မိတာၾကာေလျပီ....၊
 
အဲဒီအတြက္ ကြ်န္မ ဘ၀ရဲ႕အေရးၾကီးဆုံးအစိတ္အပိုင္းျဖစ္တဲ႔ ေမာင္႔ကို လက္လြတ္ ဆုံးရွဳံးလုိက္ရေတာ့မွာလား..... ေမာင္ဒီေလာက္ေတာ့မရက္စက္ေလာက္ပါဘူးေလ...လို႔စိတ္ကိုေျဖၾကည္႔ပါေသာ္လည္း ရင္မွာေတာ႔ေသာကမီးမ်ားေတာက္ေလာင္ကာ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနမိသည္...။
-
မျဖစ္ေျခဘူး..ဒီေန႔ညေနေတာ့ ရုံးဆင္းခ်ိန္မွာ ေမာင္႔ေနာက္ကိုေျခရာခံလုိက္ဦးမွဘာ.... လက္ပူးလက္က်ပ္မိျပီဆိုရင္ေကာ....ဘာလုပ္သင္႔သလဲ... ဘာလုပ္ရမလဲ...အဲဒီအမွန္တရားကိုျမင္ရမွာလည္း ေၾကာက္ေနမိသည္....ရင္ဆုိင္နုိင္ဖို႔အင္အားမရိွျပီ ။
-
၆ နာရီထိုးျပီးသိပ္မၾကာပါ ေမာင္ရုံးကေနထြက္လာသည္.....။ စူပါမားကတ္ထဲ၀င္သြားကာ အသီးအရြက္မ်ား၀ယ္သည္..... ျပန္ထြက္လာေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ရမယ္႔လမ္းနဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္သို႔ ဦးတည္သြားသည္....။
 
ေမာင္႔ေနာက္ကို ဆက္သာလုိက္ေနရတယ္.....စိတ္ထဲမွာေတာ့ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေနရင္း အေတြးထဲမွာ ေမာင္နဲ႔ ကြ်န္မမဟုတ္ေသာသူမနဲ႔ အတူတစ္ကြ ညစာခ်က္ျပဳတ္ျပီးေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ေနတဲ႔ပုံရိပ္က ရုပ္ရွင္ျပေနသကဲ႔သို႔ အာရုံကိုဖမ္းစားထားေလသည္...။
 
ေအာ္...ေမာင္ဒါေၾကာင္႔ ညစာကို အမ်ားၾကီမစားနုိင္တာကို....သူ႔ေကာင္မနဲ႔ တစ္ခါစားျပီးေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ေနာက္ထပ္စားနုိင္ေတာ့မလည္း.....ေတြးရင္နဲ႔ရင္ထဲနစ္ကနဲ႔ျဖစ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ခုိးလို႔ခုလုနဲ႔ မ်က္၀န္းထဲသို႔ေရာက္လာပါသည္....။
-