Tuesday, November 29, 2016

ရွင္ကြဲ (ႏုႏုရည္ .. အင္း၀)



အေဖ့ ကို သတိရလိုက္တာ 

တမာပင္ေလးေတြ စီတန္းေပါက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးထဲကို ျမင္းလွည္း ခ်ိဳးေကြ႔ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္ရဲ႔ အနံ႔ ကို ကၽြန္မ ရတယ္။ ဟိုး..... လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္က က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္ ခ်ထားတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ နဲ႔ ျပန္လာတုန္းကလည္း သည္ အန႔ံပါပဲ။ 

လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္ရဲ႔ အန႔ံဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႔။ ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ ကၽြန္မ ပဲေပါ့။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္းလွည္း မွန္ခ်ပ္ေလး ထဲမွာ နဖူး ဆံစေတြ ျဖဴေဖြးစ ျပဳေနတဲ့ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတေယာက္။ 

အိုး... ဟိုမွာ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ျမင္ရၿပီ ။ ေရနံေတြ မည္း၀ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ မမႀကီး ရယ္ ႐ွိတယ္။ ၀မ္းနည္း စရာနဲ႔ ျပန္ျပန္၊ ၀မ္းသာစရာ နဲ႔ ျပန္ျပန္ အိမ္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အား႐ွိ လံုျခံဳသြားရတာ ပါလိမ့္ေနာ္။

မန္းက်ည္းပင္၊ သရက္ပင္ေတြၾကားမွာ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႔မွာ ခဏ ကၽြန္မ ရပ္ေနၿပီးမွ ၀င္းတံခါး တြန္းဖြင့္ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာတယ္ ။ အေမ ... အေမ့ ကို ကၽြန္မ ဘယ္ လို ေတြ႔႔ရမွာပါလိမ့္။ သူ အင္မတန္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ အငယ္ဆံုး သမီး ကၽြန္မကို အေမ ဘယ္လို ဆက္ဆံမွာ ပါလိမ့္ေနာ္။

'မမႀကီး'

အိမ္ေရွ႔ တံခါးနား ကေန မမႀကီး ကို ကၽြန္မ တိုးတိုးေခၚလိုက္တယ္။ မမႀကီး ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ ႔။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေအာက္ထပ္ အိပ္ခန္းထဲ ကေန ထြက္လာတယ္။ အဲသည္ အိပ္ခန္းဟာ အေဖ နဲ႔ အေမ့ အိပ္ခန္း။

' ညည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္မယ္ထင္လို ႔'

မ်က္နွာထား တင္းတင္း၊ စကားျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္ၿပီး အင္မတန္ ပါးလွပ္တဲ့ ႏႈပ္ခမ္း နဲ႔ အင္မတန္ ပါးလွပ္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ပိုင္ဆိုင္သူ ကၽြန္မ ရဲ႔ မမႀကီးဟာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသလိုပဲ။ ကၽြန္မ မလာျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲ သြားတာကေတာ့ မမႀကီး ရဲ႔ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြပဲ။

မႏွစ္က အေဖ နဲ႔ အေမ ရဲ႔ ရွစ္ဆယ္႔ ကိုးႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အလႉမွာတုန္းက မမႀကီး ဆံပင္ေတြ ဒါေလာက္ မျဖဴေသးပါဘူး။ မမႀကီးက ကၽြန္မအထက္က အဖတ္ မတင္တဲ့ အစ္မနွစ္ေယာက္ ရဲ႔ အထက္၊ ေအးေလ မမႀကီး ငါးဆယ့္ ႐ွစ္နွစ္ ရွိၿပီပဲ။ ေျခာက္ဆယ္နား နီးေပါ့။ ဒါဆို အစ္ကိုႀကီးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ ႐ွိခဲ့ၿပီေပါ့ေနာ္။

'အေမေရာ မမႀကီး'

'ေဒၚေလးတို႔ အိမ္မွာ သူတို႔ ညီမေတြ ငယ္ငယ္က ဟာေတြ သတိရတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေအ။ ဘုရားပြဲ သြားမလို႔ တဲ့ ပိုးလံုျခည္ေတြ ဘာေတြ ထုတ္၀တ္ၿပီး ဇြတ္ထြက္သြားတာပဲ'

ကၽြန္မရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္မိတယ္။

'အေဖ ေရာ မမႀကီး ဘယ္လိုလဲဟင္'

အလ်င္စလို ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ ကို မမႀကီးက ဘာမွ မေျပာပဲ အသံျပတ္နဲ႔ 'လာ' တဲ့။ အေဖ နဲ႔ အေမ အိပ္ ခန္း ထဲကို ေ႐ွ႔က ၀င္သြားတယ္။ ျမန္မာေဆးန႔ံ၊ ဘုရားပန္းန႔ံ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ နဲ႔ အေမ နဲ႔ အန႔ံေတြ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ အခန္းထဲက ကႏုတ္ပန္း အခက္အႏြယ္ေတြနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းေ႐ွးက် ခံ့ညားလွတဲ့ ကၽြန္းခုတင္ႀကီး ေပၚမွာ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။

'အေဖေနမေကာင္းဘူးလား၊ ဒူးနာတာကေရာ'
'ေအး... ဟုတ္တယ္၊ ဒူး ကေတာ့ ဒီလိုပါပဲေအ၊ အေမ က အေဖ့ ကို လံုးလံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူး'

'ဘာရယ္'
အို.... တစ္ကယ္ပဲလား။ မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ။ အေမ ကလား။ အေဖ့ ကို။

'ညည္း ဒီမွာ ၾကာၾကာေနႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ'
'ေနႏိုင္ပါတယ္၊ ေနလဲ ေနရမွာပဲ မမႀကီးရယ္၊ ကၽြန္မ...'

အားကိုး တိုင္တည္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တဲ့ ကၽြန္မ စကားေတြကို မမႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္ပါဘူး။
'ငါ အေမ့ ကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္၊ ညည္း အေဖ့နား ေစာင့္လိုက္ဦး၊ ျပန္မွ ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ အစ္ကို ႀကီး တို႔အိမ္က ထမင္းပို႔တယ္၊ လာရင္ ယူထားလိုက္'

စကားဆံုးတာနဲ႔ မမႀကီး ခႏၶာကိုယ္ ပါးပါးေလး အခန္းျပင္ဘက္ကို လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ ခုတင္ေဘးက ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာ ကၽြန္မ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ပံုခ်လိုက္မိတယ္။ မမႀကီးဟာ ကၽြန္မတို႔ နွစ္ေယာက္ကို ခုထိ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးလား။ မမႀကီးမွာ တရား မရွိႏိုင္ေသးဘူးလား။ အေႏြးထည္ အကႌ်အိတ္ေထာင္ထဲက ကၽြန္မ ရဲ႔ ခရီးေဆာင္ စာအုပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။

'ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံ' တဲ့။ စာအုပ္ ရဲ႔ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာ မမႀကီး နဲ႔ အေဖ တို႔ အေမ တို႔က မုန္းတဲ့ ကၽြန္မခ်စ္လင္ ရဲ႔ လက္ေရးေစာင္းေစာင္း ေတြကို ျမင္ရတယ္။ 'ခ်စ္ဇနီး ခင္ေထြး ရဲ႔ အသက္ ငါးဆယ္ျပည့္ ေမြးေန ႔သို႔' တဲ့။ ဘုရား ရွိမခိုးတဲ့၊ ဘုရားစာ မရတဲ့၊ တရားလဲ မထိုင္၊ ပုတီးလည္း မစိပ္တဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္လင္ရဲ႔ အ့ံၾသစရာ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္က က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ ငါးဆယ့္ႏွစ္နွစ္ျပည့္ ကၽြန္မ ရဲ႔ ေမြးေန႔မွာ အထီးက်န္ျခင္းကို ကၽြန္မ အတြက္ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ရဲ႔ ခ်စ္လင္။


Monday, November 21, 2016

နိဗၺာန္ တိုင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ့ ပရိတ္တရားေတာ္



ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က စၿပီး “ပရိတၱ” လို႔ေခၚတဲ့ အႏၱရာယ္ ကို ကင္း ရွင္းေစႏိုင္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ေတြ ကို က်က္မွတ္ၾကတယ္။ အ ခါအားေလ်ာ္စြာ ပရိတ္ တရားေတာ္ ကို နာယူၾကပါတယ္၊ ရြတ္ဖတ္ၾကပါတယ္၊ သရဇၩာယ္ၾက ပါတယ္။ 

အဲဒီလို ရြတ္ဖတ္ သရဇၩာယ္ နာယူၾကတဲ့ ပရိတ္ တရားေတာ္ေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း သိရင္ ဒီ ပရိတ္တ ရားေတာ္ေတြ ထဲမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ တရားေတြ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားပါ တယ္။ 

အဲဒါေၾကာင့္ ပရိတ္တရားေတာ္ ဆိုတာ ရြတ္ဖတ္ သရဇၩာယ္၊ နာယူရံုတင္ မက။ နာယူ မွတ္သားၿပီးေတာ့ လိုက္နာက်င့္သံုးၾကမယ္ ဆိုရင္ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀မွာလည္း ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာေတြကို ရပါမယ္။ တမလြန္ဘ၀ မွာလည္း ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာေတြ ရႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဗၺာန္တိုင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတြဟာ ယံုၾကည္ရံု သက္သက္ နဲ႔ မွတ္သားရမယ့္ တ ရားမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာေပါက္ နားလည္ရမယ့္ တရားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မဂၢင္ရွစ္ပါး ထဲမွာဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရား က “သမၼာဒိဌိ” မွန္မွန္ ကန္ကန္ျမင္ျခင္း ဆိုတဲ့ အသိ ဉာဏ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တို႔ အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးအရာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ 

နားလည္ သေဘာေပါက္မွ ပိုၿပီး ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာေတြ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘာသာေရး ကိစၥ ေဆာင္ ရြတ္တဲ့အခါမွာ အျခား ဘာသာေတြနဲ႔ မတူပါ။ ဗုဒၶဘာသာ ရဲ႕ေဆာင္ရြတ္မွဳက နား လည္မွဳအေပၚမွာ အေျခခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘာသာတရားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အရာခပ္သိမ္း ကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။

လူ ဆိုတာ (၂၄ နာရီ) ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဘ၀ တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေနၾကရပါတယ္။ ဒီ လို ျဖတ္သန္းတဲ့ အခါ မွာ ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔ ျဖတ္သန္းရမယ္၊ ဘယ္လို ေနရမယ္၊ ဘယ္လို ထိုင္ရ မယ္ဆိုတာ ဗုဒၶက လမ္းညႊန္ထားတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ လမ္းညႊန္ခ်က္ အတိုင္း လိုက္နာက်င့္ သံုးႏိုင္မယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀မွာလည္း ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြကို ရႏိုင္ပါတယ္။

တမလြန္ ဘ၀မွာလည္း ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာေတြ ရႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ နိဗၺာန္တိုင္ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါ တယ္။ အဲဒီလို နည္းစနစ္ေကာင္းေတြ ညႊန္ျပထားတာ လူေတြဟာ သိဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။
သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ဘ၀ တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ၾကရမွာေတာ့ အတူတူပါပဲ။ 

သို႔ေသာ္ ျဖတ္သန္းၿပီး အခ်ိန္ ကုန္တာခ်င္း တူေပမယ့္လို႔ အက်ိဳးရွိတဲ့ လူ၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ လူ ဆိုတာ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြကိုရေအာင္ ယူ ႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ တစ္ကယ့္ လူလိမၼာ ပညာရွိလို႔ ေခၚပါတယ္။ ကိုယ့္ ဘ၀ခရီးမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္း သာေတြကို ရေအာင္ မယူႏိုင္ဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘ၀တစ္ခုမက (တစ္သံသရာ အတြက္) နစ္နာပါ တယ္။ ဆံုရွံဳးပါတယ္။


ေသခါနီး အခ်ိန္




လူ႔ ေလာကတြင္ လူတစ္ဦးသည္ တစ္ဘ၀လံုး မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ကို ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခါနီး ကာလ တစ္ဒဂၤေလးမွာ အလွဴဒါန အမွ်ေပးေ၀ေသာအခါ သာဓုေခၚႏိုင္ျခင္းသည္ ေကာင္းရာ သုဂတိသို႔ သြားပါမည္လား။

တစ္သက္လံုး စိတ္ေကာင္း ထားကာ အလွဴ  ဒါနျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့ျပီး ေသခါနီး တစ္ဒဂၤေလးမွာ ေဇာစိတ္ေၾကာင့္ အယူလြဲမွား၍ အသက္ဆံုးခဲ့လွ်င္ ဒုဂၢတိ ဘံုသို႔ သြားပါမည္လား။

(ေျဖ) ပါကဒါန ပရိယာယ-ကံေလးပါးတြင္ အာသႏၷကံ ဟူသည္မွာ ေသခါနီး၌ ေအာက္ေမ့အပ္ ျပဳအပ္ေသာ ကံျဖစ္၍ အားနည္းလင့္ ကစား အာစိဏၰကံ- စေသာ အားႀကီးေသာ ကံ  မ်ားကို ျဖတ္၍ အက်ိဳးေပးတတ္ပါ သည္။

ႏြားျခံ ၌ ႏြား အမ်ားရွိရာ ႏြားအိုႀကီီးသည္ ျခံ၀င္၌ အားနည္း၍ ေနာက္ဆံုးမွ ၀င္ရေသာ္လည္း ျခံထြက္တြင္
အေပါက္၀ႏွင့္ နီး သျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ထြက္ႏိုင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ဥပမာ ၿပပါသည္။



လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္




လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္ အေႀကာင္း
************************

ကိုလိုနီေခတ္ က ကုလား လူမုိက္ေတြနဲ႕ ျပိဳင္ၿပီး မုိက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ လူမိုက္ လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္ 
ဒု
တိယ ကမၻာစစ္ မျဖစ္မီက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနသူ အမ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ား တြင္ ေရပန္းစား အေျပာမ်ားခဲ့သည့္ လူ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။

သူသည္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးျပဳသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားလုပ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေစကာမူ ေခတ္ကာလ အေလ်ာက္ ထူးျခားေသာ သူ၏ လုပ္ရပ္ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ သူ၏ အမည္နာမ မွာ ဟိန္းထြက္ ေက်ာ္ေဇာ လို႔ လာသည္။

သူ၏ လုပ္ရပ္ျဖစ္စဥ္မ်ားမွာ ေကာင္းရိပ္ ဘက္သို႔ အေလးမသာသည့္ အေလ်ာက္ မေကာင္းသတင္းဆိုးမ်ားႏွင့္ ယစ္ေထြးခဲ့သည္။

နာမည္ႀကီးေသာ္လည္း နာမည္မေကာင္း ။

ေကာင္းေသာႏွင့္ ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းရိပ္ ထင္ေသာ ေက်ာ္  ၾကားျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ မဟုတ္ေပ။

ေကာင္းသတင္းႏွင့္ေက်ာ္ေဇာ ထင္ရွားသူမွာ အသက္ ေသေသာ္လည္း အမည္မေသ။ မေကာင္းသတင္းႏွင့္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားသူမွာ သူမေသခင္ ကတည္းက နာမည္ေသသည္။ ေကာင္းေသာ ပံုရိပ္ထင္သူမ်ား၏ ဘ၀နိဂံုးသည္ အနားသတ္ မေကာင္း။ အက်ည္းတန္သည္။

သို႔ေစကာမူ ..

ေခတ္ေရစီေၾကာင္း အေျခအေနအရ သူ႔ကို အေလးထားေနရာေပး၍ ဆက္ဆံရသည္။ကြယ္ရာမွာ ဘာေတြပဲေျပာေျပာ ဘယ္သို႔ပင္ ႏွာေခါင္း ႐ွံဳ႕ ႐ွံဳ႕၊ ဘယ္လိုပင္ မဲ့ရိပ္ေျပး ေရွ႕တင္ ဆိုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း ဆို၀ံ့သူမရွိ။ ႏွာေခါင္း႐ွံဳ႕ရဲသူ မရွိ။ မဲ့ရိပ္ ထင္ရာသူ မရွိ။

ႏွစ္လိုဖြယ္ အ႐ိုးရိပ္တင္ျပလ်က္ ၾကည္ၾကည္သာသာ အမူအရာေဆာင္ၿပီး လိုလိုလားလားဟန္ထင္၍ ဆက္ဆံၾကရသည္။ သူ႔အရွိန္အ၀ါက သည္ေလာက္ပင္ႀကီးထယ္သည္။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အေျခအေနအရ စီးပြားေရး အခ်က္အခ်ာ က်သည့္ နယ္ေျမႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ သူ၏ စိုးမိုးမႈ ၾသဇာသက္ေရာက္မွေအာက္မွာ ရွိခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ပယ္ကို တရား၀င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ပုလိပ္ အဖြဲ႔ႀကီး ရွိေသာ္လည္း ပုလိပ္ အဖြဲ႔ႀကီး၏ ၾသဇာ သက္ေရာက္မႈမွာ သူ၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေလာက္ မထိေရာက္ခဲ့။ ပုလိပ္အဖဲြ႔ႀကီးက ဥပေဒႏွင့္ အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ သူက ဥပေဒကို မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္လုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သည္။

အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို သံုးပိုင္း ခြဲ၍ ဒီ-၀ိုင္-အက္(စ္) ေခၚ မ်က္ႏွာျဖဴ  ရဲ၀န္ေထာက္သံုးေယာက္က အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း။ ရန္ကုန္ အလယ္ပိုင္းကို ပုလိပ္ အဖြဲ႔က အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည္။ သူက စိုးမိုး ကိုင္တြယ္ထားသည္။ နယ္စားပယ္စား လုပ္ေနသည္။ လူမိုက္ဘဲြ႔ခံ လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္။

အဂၤလိပ္မ်ား အုပ္စိုးသည့္ ကာလတြင္ လူမိုက္ေခတ္ တစ္ေခတ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ လူမိုက္ေခတ္ ထြန္းကားလာေအာင္ သူတို႔ကပင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ လူမိုက္ ကို ၾကားခံ အျဖစ္ထား၍ လူလူခ်င္း ဗိုလ္က် စိုးမိုးသည့္ စနစ္ ကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းေၾကာ္သည့္နည္း။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္မွာ ေငြရႊင္ေသာ နယ္ေျမကို တရား၀င္ အပိုင္စား ရထားသူတို႔ႏွယ္ စိုးမိုး ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

Friday, November 11, 2016

တုတ္ တစ္ေခ်ာင္း ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ

                                                          ကာတြန္း ေဖသိန္း


က်ေနာ့္႔  ငယ္နာမည္ "ဘုိနီ" အေနႏွင့္ ေက်ာင္းစေနခဲ့ ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေသာ အခါ ဇာတာ နာမည္ အတုိင္း " ေဖသိန္း " ျဖစ္လာ ပါသည္။

ၿမဴနီစီပါယ္ ေက်ာင္းသည္ အဂၤလိပ္ အစုိးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ လက္ေအာက္တြင္ ရွိ၍ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသား တုိ႔၏ ကိုယ္ပုိင္ ျဖစ္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ကုိ ဆန္႔က်င္ေသာ ေက်ာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမဴနီ စီပါယ္ ေက်ာင္းတုန္းက "God Saves The King" ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ ဧကရာဇ္ မင္းျမတ္၏ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕ သီခ်င္း ကို ျမန္မာလို "ေကာ္ပီ" သီဆုိ ခဲ့ရသည္။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္း ေရာက္လာ ေသာအခါ …....
"အေရွ႕က ေန၀န္း ထြက္သည့္ ပမာ ပ၊ တုိ႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္မည္မွာ မလဲြပါ၊ တုိ႔ … ဗမာ" ဟု အစခ်ီၿပီး ….
"ကမၻာ မေၾက၊ ဗမာေတြ၊ ဒါတို႔ေျပ ဒါတုိ႔ေျမ ဒါငါတုိ႔ေျပ" ဟူေသာ အမ်ိဳးသား သီခ်င္းကို သီဆုိ ၾကရသည္။
သီခ်င္း ဆုိလွ်င္ မထစ္ေသာ က်ေနာ့္႔ အဖုိ႔ အမ်ိဳးသား သီခ်င္း ကို အားမာန္ အျပည့္ႏွင့္ သီဆုိ ရသည္မွာ ၾကက္သီး ေမႊးညင္းပင္ ထပါသည္။

ေက်ာင္းဆရာႀကီးမွာ ဦးေရႊေက်ာ္ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္ တက္ရေသာ အတန္းမွာ (Special Class) ျဖစ္၍ အဂၤလိပ္စာ ကိုသာ အဓိက သင္ၾကား ပါသည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမွာ ဦးသိန္းေဖ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ ဆရာ "သိန္းေဖ" ႏွင့္ တပည့္ "ေဖသိန္း" တုိ႔ ေတြ႕ၾကေလၿပီ။ ထုိစဥ္က ေက်ာင္းတုိင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား "စေကာက္" အဖဲြ႕ (Boy's Scout) ၀င္ရ၏။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီး ဦးေရႊေက်ာ္ သည္ ပင္နီဘြိဳင္း (Pinni Boys) ပင္နီတပ္ ကို ဖြဲ႕စည္း ပါသည္။

ဆရာႀကီး ဦးေရႊေက်ာ္ သည္ ပင္နီဘိြဳင္း ေက်ာင္းသား မ်ားအား ကာကီ ယူနီေဖာင္း ကို ဆန္႔က်င္၍ ပင္နီ ယူနီေဖာင္း ကို ၀တ္ဆင္ ေစပါသည္။ ဆရာႀကီး သည္ အုိင္ယာလန္ ႏုိင္ငံမွ အဂၤလိပ္ ကို ဆန္႔က်င္ေသာ အ၀ါေရာင္ လူငယ္တပ္ (Yellow Boys) ကို နမူနာ ယူျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိ၏။

က်ေနာ္သည္ပင္ ပင္နီဘိြဳင္း ဘင္ခရာ အဖဲြ႕တြင္ ေဘးေစာင္း ပေလြ မႈတ္ရသူ ျဖစ္၍ အမ်ိဳးသား သီခ်င္း၊ စစ္ခ်ီသီခ်င္း၊ တီးမႈတ္ရသည္။ အမ်ိဳးသား ေအာင္ပဲြေန႔ သည္ က်ေနာ္ တုိ႔ "ပင္နီဘိြဳင္း" တပ္ ၏ စိတ္ဓာတ္ အတက္ ၾကြ ဆုံးေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေက်ာင္းလုံး၏ ၀တ္စုံမွာ လုံခ်ည္စိမ္းႏွင့္ ပင္နီ အကႌ်ျဖစ္၏။

"ပင္နီဘိြဳင္း" တပ္၏ ေခါင္းေဆာင္ တပ္မွဴးး မွာ ဆရာ ဦးသိန္းေဖ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ယခင္ က (Scout Master) စေကာက္ နည္းျပ ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ "ပင္နီဘိြဳင္း" တပ္ဖဲြ႕ကို ကိုင္တြယ္ရာတြင္ ကၽြမ္းက်င္ လွသည္။ ဆရာ သည္ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းတက္ရာတြင္ ပင္နီ ယူနီေဖာင္း (ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္) အၿမဲ တက္ပါ သည္။ က်ေနာ္ သည္ ဆရာ ဦးသိန္းေဖ ၏ (Special Class) သို႔ ေရာက္ၿပီး မၾကာမီပင္ ၊ ဆရာ (သိန္းေဖ) ႏွင့္ တပည့္ (ေဖသိန္း) တုိ႔ ရင္ဆုိင္ ေတြ႕ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(သိန္းေဖ) ႏွင့္ (ေဖသိန္း) ဟူေသာ အမည္ မ်ားမွာ ေဗဒင္ သေဘာ အရ ကက္ကင္း ဓာတ္ျပန္ ျဖစ္၍၊ ဓာတ္ ခ်င္း မတည့္ ဟု ဆုိ၏။ အရပ္စကား အရ ေျပာရလွ်င္ "ဖင္ျပန္၊ ေခါင္းျပန္" နာမည္မ်ား ျဖစ္သည္။ သူျဖဴ လွ်င္ ငါမည္း၊ သူမည္း လွ်င္ ငါျဖဴ ဓာတ္ခ်င္း မတူဟု ဆုိၾကမည္။ 

မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ ဆရာ သိန္းေဖႏွင့္ ေဖသိန္း  ေတြ႕ၾကပုံမွာကား အဂၤလိပ္စာ အခ်ိန္တြင္ ဆရာ ဦးသိန္းေဖသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အဂၤလိပ္ဖတ္စာ ကို ထဖတ္ ခုိင္း၏။ တစ္ယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဖတ္ျပၿပီးေနာက္၊ က်ေနာ့္႔ အလွည့္ ေရာက္ေသာအခါ ထစ္ေန ပါေတာ့သည္။ ထုိအခါ ဦးသိန္းေဖ သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အမိန္႔ ေပးလုိက္၏။

ငါးမရ ေရခ်ိဳးၿပန္ပါမည္




“ေရႊဘ ဘယ္သြားလဲ မိလံုး”

ကိုညဳိဒင္ ငါးမ်ွားတံ မ်ားကို အိမ္ အဖီေဘးတြင္ေထာင္ရင္း မလံုးကို ေမးလိုက္သည္။ မလံုးက မၾကားဟန္ျဖင့္ မီးခိုးအူေနသည့္ မီးဖိုကို မီးေျပာင္းႏွင့္ တစ္ဟူးဟူး မႈတ္ေနသည္။

“ငါေမးတာလည္း ေျဖစမ္းအုန္းဟ မိလံုး” မလံုး ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထမင္းအိုးဖံုးျဖင့္ မီးဖို ကို ယပ္ခပ္ေနျပန္သည္။ မီးခိုး မႊန္၍ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ပူ တို႔ကို ထမီ အနားႏွင့္ ေကာက္ပြတ္ လိုက္ရင္း -

“ထံုးစံ အတိုင္းပဲ ကိုညဳိဒင္။ ေတာ့္သား အေၾကာင္း ေတာ္က က်ဳပ္ထက္ ပိုသိမွာေပါ့။ ေတာက္ခံု မွာလား  ။ ေဂၚလီ လိွမ့္တဲ့ေနရာ မွာလား ေတာ္သြားရွာၾကည့္။ ခုတစ္ေလာ အိမ္မွာကို ကပ္တယ္ မရွိဘူး”

ကိုညဳိဒင့္ မ်က္ေထာက္နီ က မလံုး မီးဖိုထဲက မီးေတာက္ႏွင့္ အၿပဳိင္။ မွ်ား၍ ရလာေသာ ငါးဇင္ရိုင္း တစ္ထုပ္ကို ထမင္းစားပဲြေပၚ ပစ္တင္ လိုက္ခါ လံုကြင္း အေဟာင္းတစ္ထည္ကို ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး လမ္းထိပ္ ထြက္လာခဲ့သည္။


ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘ ကို လိုက္ရွာသည္။ သူ ့အေပါင္း အေဖာ္ေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ခုတစ္ေလာ သူတို႔ဘက္ ကို ေရႊဘ မလာဘူးတဲ့။ ဘယ္သြားတယ္ထင္လဲ လို႔ ေမးေတာ့လဲ သိဘူးေလတဲ့။ ကိုညဳိဒင္ ေဒါသ ထြက္လာသည္။ ဘာကို ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္း ဂဃ နဏ မသိ။ ကိုညဳိဒင္ ေဒါသထြက္ေနေပမယ့္ ေရႊဘ ကို စိုးရိမ္စိတ္က တစ္ေမွာင့္။ 

ဒီေကာင္ ငါ မပါဘဲ ျမစ္ထဲသြား ေနလား။ ငေပ်ာ့႔ တို ့ ဘူႀကီး၀ိုင္းေဘးထိုင္ၿပီး လက္ဘက္သုတ္ ဂ်င္းသုတ္ ၀ယ္ေပးေနသလား။ ၿမဳိ ့ေျမာက္ဖ်ားက ညြန္႔ေမာင္္ တို႔ ဘက္ အလည္လြန္ေနသလား။ ေစ်းပိုင္း ဘက္မွာ ရန္သြားျဖစ္ေနလား။ လားေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ နည္းနည္း စိ္တ္ပူ လာသည္။ ဒီေကာင့္ကို ေျပာရ ေငါက္ရတာလည္း အခက္သား။ စိတ္က ႀကီးႀကီးေကာင္။ 

တစ္ခါက သူ ့အေမ မိလံုး ဆူတာကို ေကာက္ၿပီး ဓာတ္ေတာ္ကုန္းေစတီေပၚ တက္အိပ္ေနလို႔ ကိုညဳိဒင္တို႔ ဓာတ္မီးဆဲြ ရွာခဲ့ရၿပီးၿပီ။ “မင္းနဲ႔ ျပႆ      နာ တက္လို႔လား” လို႔ မိလံုး ကို မေမးမိခဲ့မိတာကိုပဲ ေနာင္တ ရခ်င္ခ်င္။ ေရႊဘ က ခုဆို ရွစ္ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီ မဟုတ္လား။ ျပာသိုဖြား။ ကိုညဳိဒင္ ေခါင္း ငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိမ္ဘက္ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ ေခြးမသား ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းတြယ္ ေပးလိုက္ဦးမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ႀကိမ္း၀ါးေနမိျပန္သည္။

တစ္လမ္းလံုး ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားလာသည္။ မေတြးတတ္ေအာင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ ဒီေကာင္ ငါ့မေျပာပဲ ဘယ္ကိုမွ မသြားတတ္ မလာတတ္ပါဘူး။ ေလာင္းကစားေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္၀င္စားတဲ့ေကာင္ မဟုတ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ခေလးေတြ သေရကြင္း ပစ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေမ်ာက္ပန္း လွန္တာျဖစ္ျဖစ္ ကစားရင္ေတာင္ ၀ိုင္းေဘးက ထိုင္ၾကည့္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္။ ဗြီဒီယို ရံု ကလည္း ညမွ ျပတာဆိုေတာ့ ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားရ ေတာ္ေတာ္ က်ပ္ေနသည္။ ေတြ႕ေသးတာေပါ့ကြာလို႔ ညည္းရင္း ေတာက္ တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္မိသည္။

“ညဳိဒင္... ေဟ့ေကာင္ ညဳိဒင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟ၊ မင္းဥစၥာ ကလည္း ေသာက္ခြက္ႀကီး ပုတ္သိုးေနလိုက္တာ ခြန္ႏွစ္ရက္ ေနလို ့မွ ေပၚတဲ့ ေရထဲ က မသာလိုပဲ။ လာစမ္းပါ။ ခုမွ တို႔ ၀ိုင္းစတာ”
ငေပ်ာ့ အိမ္ထဲ မွ သိန္းေဆာင္ ေအာ္ေခၚသျဖင့္ စိတ္မပါ လက္မပါျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ ၀ိုင္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ 

“ငေပ်ာ့ ေရႊဘ ေတြ႔မိလား”

“ၾကည့္မေနအားေပါင္ ကိုညဳိဒင္ရာ။ မိုးက်ခါစ ရွိေသး ထင္းေတြက ထိုင္း တယ္ဟ။ မီးကုိေကာင္းေကာင္းမတက္ ဘူး။ မီး မတက္ေတာ့ မီးေတာက္ အရက္ကလည္း တစ္စက္ခ်င္း အထြက္ေႏွး။ လေၾကးေပးဖို႔ေတာင္ ဆိုင္းပါဦးလို႔ နယ္ထိန္းကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရတာ အလုပ္တစ္ခု။ ဒါေတာင္ တစ္လံုးေတာ့ ထိုးထည့္ေပးလိုက္ရေသးတယ္ကြ”

ငေပ်ာ့ အရက္ တစ္လံုး လာခ်ေပးရင္း ....

“ႏို ့ေနစမ္းပါအုန္း။ မင့္ေကာင္ကို လိုက္ရွာေနရေအာင္ ဘယ္တုန္းကမ်ား မင့္သားက မင္း ကို ကူေဖာ္ေလာင္ေဖာ္ ရလို႔တုန္း။  ကေလး ပဲကြာ။ သူ႔အေဖာ္ အသင္း နဲ႔ တစ္ေနရာရာ သြားလည္ပတ္ ကစားေနတာျဖစ္မွာေပါ့။ ေန ့လည္ေန႔ခင္းပါကြာ။ အခ်ိန္မေတာ္ ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္ဆိုလည္း ထားပါေတာ့”
ငေပ်ာ့ ငွဲ႔ေပးသည့္ အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ကိုညဳိဒင္ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္၏။

“ငါက ရက္ပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တာကြ ညဳိဒင္ရ။ လြန္ေရာ ကြံ်ေရာ ရက္ ႏွစ္ဆယ္ပဲ”
“ဘာ ရက္ႏွစ္ဆယ္လဲ”
ကိုညဳိဒင္ သိန္းေဆာင္ေျပာတာကို နားမလည္။

အုန္းခင္ က
“ဒီလိုကြာ ဒီေကာင္က မႏွစ္က ဒီမွာ မရွိဘူးေလကြာ။ အေနာက္ရြာ ဘက္ကို အိမ္သြားေဆာက္ေနတယ္မို႔ လား။ အဲဒီရြာက ရေသ့ လိုလို ေယာဂီ လိုလို ဘိုးေတာ္ လိုလို လူက သူ႔ကို ေရမန္း တိုက္သတဲ့။ ၀ါတြင္း သံုးလ အရက္ေရွာင္ရင္ သိန္းပါ ေဆာင္ရရံု မကဘူး။ သန္းပါ ကုေ႗ပါ သပိတ္၀င္ အိပ္၀င္ အထုက္ႀကီး အထည္ ႀကီးနဲ႔ ႀကီးပြားမွာလို႔ မိန္႔ေတာ္ မူထားတယ္ကြာ။ မင္းမွ သူ႔အိမ္ ဘက္ မေရာက္တာ။ ပဲြနဲ ့နန္းနဲ ့ဆရာ။ မသိ ရင္ လည္း ေမး၊ ဟုတ္ပလား”

“ေအာ္”

ကိုညဳိဒင္ သိန္းေဆာင္ ကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊလက္စြက္ တစ္၀င္း၀င္း။ ေရႊဆဲြႀကဳိး တစ္လက္ လက္၊ အရက္ခြက္ ကေတာင္ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသလား ထင္မွတ္မွားရသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္သြားသည္။ ငါ့အလုပ္က အကုသိုလ္ အလုပ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွ ကၽြတ္လမ္းျမင္ရမလဲ မသိပါလားလို႔ ေတြးေနမိ ျပန္၏။

“ေဟ့ေကာင္ အုန္းခင္... မင္းမယံုၾကည္ရင္ လြတ္လြတ္ေန။ ငါ့ကိစၥကို ဘာမွ ေ၀ဖန္စရာမလိုဘူး။ ငါယံုၾကည္တာ ငါလုပ္တာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ကြာ သံုးလေလာက္ေတာ့ အရက္ဖိုး မကုန္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဟားဟား.....”

ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနသည့္ သိန္းေဆာင္ ၏ အမူအယာ က ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနပံုရသည္။
“ဒီမွာ ညဳိဒင္ ႀကီးပြားလား မလားလားေတာ့ ငါမသိဘူး၊ မိန္းမ ကေတာ့ ၾကည္ညဳိေနတာပဲကြာ။ မင္း က အေရး မႀကီးပါဘူးကြာ။ အကုသိုလ္ နဲ႔ အက်ဳိးေပးတဲ့ေကာင္ပဲ။ တံငါခ်င္း တူရင္ေတာင္ ငါးႀကီး ငါးေကာင္း ရတဲ့ေကာင္။ အက်ဳိးေပး ဆိုတာက မတူၾကဘူး ေလကြာ။ ဘာ ဘိုးေတာ္မွ မင္းကို မ မလည္း မင္းအလုပ္ က မင္းကို ေဆာင္မေနတာပဲ မဟုတ္လား။ အမွန္ေတာ့ အမွန္ ဆိုတာ ကလည္း အမွန္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္တာပါကြာ”

အရက္ ႏွစ္လံုး ကုန္ေတာ့ သိန္းေဆာင္ ၀ိုင္းေဘးမွာ ေခြအိပ္ေနၿပီ။
ကုိညဳိဒင္လည္း ေရႊဘ ကို သတိျပန္ရလာသည္။ 

“ငါ ျပန္အုန္းမယ္ကြာ ငေပ်ာ့။ ညေနက်ရင္ တစ္လံုးေတာ့ ပို႔လိုက္။ ဒီမွာပိုက္ဆံ”
ကိုညဳိဒင္ လံုကြင္း ကို ခါးစီးျပန္လာခဲ့သည္။

“တစ္ေအာင့္ဆို ထြက္သြားလိုက္တာ။ ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းက ေပေတာ္ေတာ္ ရွည္ၾကတာပဲ”
ေရာက္မဆိုက္ မလံုးက ဆီးႀကဳိ၍ ေငါ့သည္။
“ထမင္းခူးရမလား”

“ခူးကြာ၊ ေရႊဘျပန္ေရာက္ၿပီလား”
“ေတာ့္သား ကျဖင့္ အိမ္ေမ့ ယာေမ့၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘယ္သေ၀ ထိုးေနမွန္းကို မသိေပါင္။ ေတာ္လည္း နည္း နည္းပါးပါးေတာ့ ဆိုဦး၊ ေျပာဦး။ ေသစာ ရွင္စာေတာင္ မဖတ္တတ္တဲ့ေကာင္ကို ေတာ္ ဒီလိုပဲ လက္ပိုက္ ငါးေထာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့မွာပဲလား ” မလံုး စကားက ကိုညဳိဒင့္ နဖူး ေၾကာေတြ တင္းသြားေအာင္ ရိုက္ခ်က္ျပင္းဟန္ တူသည္။ 

ဖ ဦးထုပ္



ၿမန္မာ အကၡရာတြင္ ဗ်ည္း (၃၃) လုံး ဟူ၍ ရွိပါသည္။ အဆုိပါ ဗ်ဥ္း (၃၃) လုံး အနက္ ဖ  ဦးထုပ္ (ဖ) ၏ ေနရာ သည္ နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္မွာ ရွိသလဲ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ရုတ္တရက္ ေျဖႏုိင္သူ ရွားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ထုိအခါ က်ေနာ့္႔ ကို ေတြ႕သည့္ ေနရာတြင္ အခ်ိန္ မေရြး ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးၾကည့္လုိက္ပါ။ ဖ ဦးထုပ္ နံပါတ္(၂၂) ဟု ဒက္ခနဲ မဆုိင္းမတြ ေျဖလုိက္မည္။ ထုိ႔အတြက္ တယ္ဟုတ္ ပါလားဟု က်ေနာ့္႔ကို အလြယ္တစ္ကူ မထင္ မႀကီး လုိက္ပါနဲ႔ဦး။


ဖ ဦးထုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ဆက္ႏြယ္ ပတ္သတ္ခဲ့ပုံကို သိရေလေအာင္ ဦးစြာ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။
 က်ေနာ္ ရယ္ ….. ဖ ဦးထုပ္ ရယ္ … ဆရာမႀကီး ေဒၚစန္းရီ ရယ္ ….......................... ။

ယခုေခတ္ ကေလးမ်ား မူလတန္း အဆင့္တြင္ ပညာ သင္ၾကားရသည့္ ကာလ (၅) ႏွစ္ရွိသည္ ဆုိပါလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္ အခါက (၆) ႏွစ္တာ သင္ၾကားရ ပါသည္။ သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းႀကီး၊ ပထမ တန္း ၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္း၊ စတုတၳတန္း တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာ သူငယ္တန္း မွာ (၂) ႏွစ္ ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ သူငယ္တန္းေလး (၁) ႏွစ္ေန၊ ေအာင္ၿပီးမွ သူငယ္တန္းႀကီး မွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္ေနရပါ သည္။

က်ေနာ္ သူငယ္တန္းႀကီး ေက်ာင္းသား ဘ၀ ဆုိေတာ့ အသက္ (၇) ႏွစ္ အရြယ္ေပ့ါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာမ က အတန္းေရွ႕ သင္ပုန္းႀကီးတြင္ ေျမျဖဴျဖင့္ ေရးထားေသာ ဗ်ည္း (၃၃) လုံးကို ႀကိမ္လုံးႏွင့္ ေထာက္၍ တစ္ေ ယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ရြတ္ဆို ခုိင္းပါ သည္။ က်ေနာ့္ အလွည့္တြင္ ကႀကီး၊ ခေခြး၊ ဂငယ္ျဖင့္ အစပိုင္းေတာ့ ျဖဴးေနေလ၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သုိ႔ ျဖစ္သည္ မသိ၊ တစ္ေနရာ အေရာက္ အကၡရာ ကို ကၽြန္ေတာ္ အစရွာ၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။

ဆရာမႀကီးကလည္း ဆုိေလ ဆုိေလဟု သတိေပးေန၏။ ထုိသို႔ျဖစ္ေလ က်ေနာ့္မွာ စဥ္းစား မရေလ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အတန္း တတန္းလုံးကလည္း ၿငိမ္သက္ေန၏။ က်ေနာ့္ကိုပဲ အာရုံစိုက္ ေနၾကသည္။ ဆုိေလဟု ဆရာမႀကီးက ေျပာျပန္ပါသည္။ က်ေနာ္ ေခၽြးပ်ံလာသည္။ တစ္ကုိယ္လုံး ထူပူလာသည္။ 

က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားပါသည္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္၍ မရ။ ဒါေလးေတာင္ ေမ့ရ ပါမည္လားဟု ဆရာမႀကီး ေဒါကန္သြား ပါသည္။ သူငယ္တန္းႀကီး ေရာက္ေန သည့္တုိင္ ဗ်ည္း (၃၃) လုံးကိုေသာ္မွ ေၾကညက္မႈ မရွိေလေသာ က်ေနာ္ကို ဆရာမႀကီး ေဒါကန္မည္ ဆုိလည္း ကန္ထုိက္ပါေလ သည္။ သို႔အတြက္ ဆရာမႀကီး က်ေနာ့္ကို သူ႔ထက္ထဲမွ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ က်ေနာ့ ဘ၀ တစ္သက္တာ သင္ခန္းစာ ရေစမည့္ အျပစ္ေပးျခင္း မ်ိဳးျဖင့္ အျပစ္ေပးခဲ့ပါသည္။
`ေမာင္ေက်ာ္ … လြယ္အိတ္ယူ။ သူငယ္တန္းေလး ျပန္ဆင္း၊ ဒါကိုမွ မင္း မသိေသးေတာ့ မင္းနဲ႔ သူငယ္တန္းႀကီး နဲ႔ မတန္ေသးဘူး´ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အတန္းသားမ်ားဘက္ လွည့္၍လည္း ေျပာပါေသးသည္။ `အဲဒါ ဘာအကၡရာ လဲ´ ေျပာျပလိုက္ ၾကစမ္းတဲ့။ `ဖ ဦးထုပ္ပါ ဆရာမ´ ဟု တစ္တန္းလုံးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။ 

ထုိေန႔ က သူငယ္တန္းေလးမွာ က်ေနာ္ သြားထုိင္ ရပါသည္။ သူငယ္တန္းေလးႏွင့္ သူငယ္တန္းႀကီးက ဒူး   ပိတ္ဟု ေခၚေသာ အရံ အတားေလး တစ္ခုသာ ျခားထားပါသည္။ ဆရာမႀကီးက အတန္းႏွစ္ခု အလယ္ထိပ္မွာ ထုိင္ၿပီး ႏွစ္တန္းလုံး ကို သင္ရပါသည္။ ရွက္လုိက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္မရွိ။ က်ေနာ္ ေခါင္းကို မေဖာ္ေတာ့ပါ။ သူငယ္တန္းႀကီး မွာ က်န္ေနခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း က်ေနာ့္ကုိ မ်က္လုံး အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ ၾကပါသည္။ ဂရုဏာ သက္ေသာ၊ ေလွာင္ေျပာင္လုိေသာ၊ အထင္အျမင္ေသးေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖစ္ လိမ့္မည္ဟု ယခု အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ စဥ္းစား ၾကည့္မိပါသည္။

သူငယ္တန္းေလးမွာ ယခုႏွစ္မွ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာသူေတြ ၾကားထဲ ထုိင္ေနခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္း ထုိး၍ အိမ္ျပန္ရသည့္အခါ ယခင္ေန႔ေတြကလုိ က်ေနာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ သိသြားမွာလည္းေၾကာက္။ ငါေတာ့ တႏွစ္လုံး သူငယ္တန္းေလး ဆင္းေနရ ေတာ့မယ္ဟု ေတြးၿပီး အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ မိပါသည္။

Thursday, November 10, 2016

ထရမ္႔ ဘာေၾကာင္႔ နိုင္ခဲ႔သလဲ

                                         လူထုမဲဆြယ္ပြဲတစ္ခုမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ေဒၚနယ္ထရမ့္

အေမရိကန္ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚနယ္ ထရမ့္ နိုင္သြားတာဟာ အေမရိကန္ရဲ့ သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ သစ္တစ္ခုကို ဖြင့္လွစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အၿပိဳင္ အဆိုင္ အနိုင္ၾကဲရတဲ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ မစၥတာ   ထရမ့္ ဘာေၾကာင့္ အနိုင္ရခဲ့တာလဲ။

မစၥတာ ထရမ့္ ဟာ သီခ်င္းလည္း မဆိုတတ္ ၊ တူရိယာလည္း မတီးတတ္ေပမယ့္ သူဟာ သူေပးခ်င္တဲ့ စကားကို လူေတြ နားလည္ေအာင္ ေျပာနိုင္ ၊ မဲဆႏၵရွင္ေတြနဲ႔ ႏွလုံးသားခ်င္း နီးတယ္လို႔ ဆိုနိုင္သူ ျဖစ္တယ္လို႔ နာမယ္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ Sir Elton John က ေျပာဖူးပါတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ Blue Collar လို႔ေခၚတဲ့ အလုပ္ လုပ္တဲ့ လူတန္းစားေတြက နိုင္ငံေရး သမားေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ အသံေတြကို နားမေထာင္ၾကဘူး၊ သူတို႔ဟာ အပယ္ခံ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနၾကရၿပီး အခု မစၥတာ ထရမ့္ က သူတို႔ရဲ့  အေျခအေနကို အျပည့္အ၀ နားလည္ လက္ခံေပးခဲ့တာေၾကာင့္ အနိုင္ ရခဲ့ တာလို႔ ဘီဘီစီ ရဲ့ ေျမာက္အေမရိက သတင္း အယ္ဒီတာ ဂၽြန္ဆိုပယ္ က သုံးသပ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ လူေတြ စိုးရိမ္ေနၾကတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္တဲ့ အျပင္ကလူေတြ ဝင္လာေနတဲ့ ျပႆ      နာ   ၊ အျငင္း ပြားေနရတဲ့ ကုန္သြယ္ေရး စာခ်ဳပ္ေတြ နဲ႔ ဒီမိုကရက္ေတြက ေသနတ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ျပန္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကိစၥမွာ မစၥတာ ထရမ့္က အေလးထား စဥ္းစားေပးခဲ့ၿပီး တရားလႊတ္ေတာ္ ႐ုံးခ်ဳပ္ရဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာကို အရင္ကထက္ အလယ္အလတ္ က် ေပ်ာ့ေျပာင္း လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ သူ႔ရဲ့ ေပၚလစီေတြ ကို လူေတြက လက္ခံတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အေမရိကန္ က နိုင္ငံေရး သမား အမ်ားစုက ေဒၚနယ္ ထရမ့္ ကို ေထာက္ခံသူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ ကို ေလ်ာ့ တြက္ၾကခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ အခု အေမရိကန္ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ့ ရလဒ္ဟာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မထင္မွတ္တာေတြျဖစ္လာခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ မစၥတာ ထရမ့္ ဟာ အစိုးရပိုင္း တာဝန္ မယူခဲ့ဘူး သလို သူ႔ေျပာေနက် အတိုင္း သူဟာ ေလ့က်င့္ ထားတဲ့ နိုင္ငံေရး သမား တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္၊ နိုင္ငံေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ အေတြ႕အၾကဳံ ရွိတဲ့သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။



Friday, November 4, 2016

ၿမန္မာ႔ စီးပြားေရး




ၿဗိတိသွ် ဘုရင္မႀကီးက “ရွင္တို႔ စီးပြားေရး ပညာရွင္ႀကီးေတြ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳၿပီး မေျပာႏိုင္ဘူး လား” ဟု အလြန္ေက်ာ္ၾကားေသာေမးခြန္း တစ္ခုကို ေမးခဲ့ဖူးပါသည္။ Economic Crisis ေခၚ စီးပြားေရး ကပ္ဆိုက္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ၾကိဳတင္၍ျမင္ႏိုင္ေသာ အရာမဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ စုေပါင္း၍ စီးပြားေရး အခက္အခဲ မ်ားကို ၾကံဳခဲ့ၾက ရာ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ား ၿပီးသြားမွသာျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း ကို ေဝဖန္စစ္ေဆးၾကရပါသည္။

ႏိုင္ငံစီးပြားေရး ဆိုသည္မွာလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ ကုန္သည္ အေပါင္းတို႔၏ လုပ္ငန္းေပါင္းစံု ပါဝင္ ပတ္သက္ေနျပန္ရာ ပန္းခ်ီကားႀကီး တစ္ခ်ပ္လို အနီးၾကည့္ အေဝးၾကည့္ ၾကည့္ၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ လူေပါင္းစံု ပညာရွင္ ေပါင္းစံုတို႔တြင္ မိမိရႈေဒါင့္ကိုလိုက္၍ အျမင္အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္ၾကပါသည္

သို႔ပါေသာ္လည္း ဗဟို ဦးစီးစနစ္ Command Economy ဆိုသည္မွာ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္ မကိုက္ မဆီေလ်ာ္ေတာ့ပါ၊ ေစ်းကြက္စီး ပြားေရး စနစ္သည္သာ ျပည္သူ အေပါင္းကို ဆင္းရဲတြင္းနစ္ေနျခင္းမွ ကယ္တင္ လြတ္ေျမာက္ေစႏိုင္မည္။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး စနစ္ေအာင္ျမင္ေစရန္ ပုဂၢလိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ရွင္သန္တိုးတက္ေနေစရမည္။ ၎တို႔၏ ပစၥည္း ဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈ အတြက္ ခိုင္မာေစေသာ ဥပေဒမ်ား ရွိရမည္၊ ဂလိုဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္း ေခၚ ကမၻာ့ႏိုင္ငံစံုႏွင့္ ကူးလူး ဆက္ဆံၿပီး တံခါးဖြင့္ ဝါဒကို က်င့္ သံုးရမည္ ဆိုေသာ အခ်က္ မ်ားမွာ မွားရန္ အေၾကာင္းမရွိ၊ ေသခ်ာလွပါသည္။ တိုးတက္လာေသာ ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတက္ လာပံုကို ေလ့လာလ်င္ ထိုအခ်က္မ်ားကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွ အစျပဳၿပီး အိႏၵိယ၊ တရုတ္ျပည္၊ ဗီယက္နမ္ စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံ အသီးသီးတြင္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ လာၾကပံုကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံသည္ လြတ္လပ္ေရး ရခ်ိန္က စီးပြားေရး လုပ္ငန္းဟူ၍ မယ္မယ္ရရ မရွိ၊ တစ္ခ်ိန္က တံငါ သည္ မ်ား စုေပါင္းေန ထိုင္ၾကရာ ရြာႀကီး သာသာျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခါ တတိယ ကမၻာႏိုင္ငံ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဒသတစ္ဝိုက္တြင္ အခ်မ္းသာဆံုး ပထမကမၻာ မွ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေနပါျပီ။

တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရး ကာလ ျပည္တြင္း စစ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ ေပၚလ စီ အမွားမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူမ်ား ဆင္းရဲတြင္းနစ္ခဲ့ၾကရာတြင္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မွ စ၍ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း တိန္ေရွာင္ဖိန္ ၏ ဗဟိုမွ ဦးစီးသည့္ စီးပြားေရး စနစ္အစား၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရမည္ ဟူေသာ မူဝါဒျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ 

ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ အတြင္း တရုတ္ျပည္သည္ စီးပြားေရး၊ စစ္ ေရး ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး အဖက္ဖက္ မွ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ျပည္သူလူထု သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဆင္းရဲ တြင္းမွ လြတ္ေစႏိုင္ခဲ့ၿပီး လူစီးေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ျပည္တြင္း မွာပင္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္သည့္ အဆင့္အထိ ေရာက္ရွိလာပါသည္။ စီး ပြားေရးတြင္ အေမရိကန္ကို ယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္သည့္ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္လာပါသည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ လြတ္လပ္ေရးရအၿပီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနရူူးေခတ္မွ စ၍ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက ဦး ေဆာင္ၿပီး တည္ေဆာက္ရမည္ ဆိုေသာ မူဝါဒမွာ ဘာကိုမွေဆာင္က်ဥ္းမေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ ၁၉၉၁ ခု နာရာဆင္မာေရာင္း ၏ လက္ထက္မွ စတင္ၿပီး ေနာင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာမည့္ မာမိုဟန္ဆင္း က ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး အျဖစ္ႏွင့္ ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား စတင္ခဲ့ပါသည္။

သြင္းကုန္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးခဲ့သည္။ အေကာက္ခြန္ႏႈန္းကို ေလွ်ာ့ေပးၿပီး ႏိုင္ငံျခားရင္း ႏွီးျမႇဳတ္ႏွံမႈ မ်ားကို ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မိုဒီ တက္လာၿပီးခ်ိန္တြင္ ကမာ ၻ႔ထိပ္တန္းႏိုင္ငံႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ ရန္ ေမွ်ာ္လင့္လာႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ အိႏၵိယ ၏ ေဆာ့ (ဖ) ဝဲ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားမွာ အေမရိကန္ တို႔၏လက္စြဲျဖစ္ လာၿပီး စက္မႈပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရးတြင္လည္း ေရွ႕တန္းသို႔ ေရာက္ရွိလာေနပါသည္။

ကြန္ျမဴနစ္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံကို ၾကည့္လ်င္လည္း စစ္ပြဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ခြၽတ္ျခံဳက်ေနသည့္ႏိုင္ငံကို ၁၉၈၆ ခုႏွစ္  တြင္ တိုးတက္ ေသာ အျမင္ရွိသည့္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး ႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒကို ျပင္ဆင္ကာ ေစ်းကြက္ စီးပြား ေရး စနစ္ကို ထူေထာင္ၾကမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မႈမ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္တြင္ ဂ်ီဒီပီ တိုးတက္မႈမွာ ကမာၻ႔တြင္ အျမင့္ဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ အာရွ ၏ ခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္သည့္ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ကပင္ ဗီယက္နမ္ ဆန္ ကိုေရာင္းခ်ပါရန္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါသည္။ ၁၂ ႏိုင္ငံ ပါဝင္ေသာ TPP- Trans-Pacific Partnership ပစိဖိတ္ ကုန္သြယ္မႈ စာခ်ဳပ္ တရားဝင္ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ကုန္သြယ္ေရးမွာ တိုးတက္ လာၿပီး ပိုမို ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကပါသည္။

ဤသည္မွာ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံမူ ဝင္ေရာက္လာျခင္း၊ အစိုးရ၏ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈကိုေျဖေလွ်ာ့ေပးျခင္းႏွင့္ အတူ ဂလိုဘယ္လိုက္ ေဇးရွင္း ေဖာ္ျမဴလာ မ်ားျဖင့္ ႀကီးပြား တိုးတက္သြားရျခင္း၏ ဥပမာမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္လည္း စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို မလုပ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဗဟိုဦးစီး စနစ္၊ စီမံကိန္း စီးပြားေရး စနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္ေအာင္ျမင္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဟု ေသခ်ာခ်ိန္မွ စ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစိုးရမ်ားက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါ သည္။


လူငယ္ေတြအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာႏွစ္မ်ိဳး




လူငယ္ေတြေရာက္လာ စကားေျပာၾကတဲ့ အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာ လိုေနလဲ။ ဘာေတြႀကိဳးစား ရမလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးေလ့ရႇိၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေ၀ဖန္ပါ၊ ေထာက္ျပပါလို႔ ေျပာတဲ့ သေဘာေဆာင္တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာရပါတယ္။

ခ်ီးက်ဴးရမယ့္ စိတ္

တစ္ဆက္တည္းပဲ လူငယ္ေတြအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာမ်ားကိုလည္း ေျပာျပေပးပါ လို႔ ေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးကို လိုလိုလား လား ေတာင္းခံတဲ့ စိတ္မ်ဳိးရႇိတာ လူငယ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။

ရင့္က်က္တဲ့ အရြယ္ လူႀကီးေတြေတာင္ ေ၀ဖန္ေရးကို လက္ခံတတ္ၾကတာမဟုတ္ ဘူး။ ေ၀ဖန္သူကို ‘ကက္ကက္လန္’ျပန္ၿပီး ရန္ေတြ႕တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ မႇာ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ လိုအပ္ ေနတာေတြကို သိခ်င္စိတ္ ရႇိတာလည္းေကာင္း တာပဲ။

တစ္ပါးသူကို ေထာက္ ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာက ပိုၿပီး ႏႇစ္ လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပလႊားစိတ္ မရႇိ တာကို ညႊန္ျပတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ ‘ပလဲနံပသင့္’ တာ ျဖစ္တယ္။

လူႀကီးေတြ (အထူးသျဖင့္) ၿမိဳ႕သား ပညာတတ္ လူႀကီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ဟန္မ်ားတယ္။ (ခုေခတ္စကားနဲ႔ ဆို ပဲမ်ားတယ္ေပါ့)။ တစ္ကယ္ သိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သိခ်င္ တတ္ခ်င္ေယာင္ သိပ္ လုပ္တတ္ၾက တယ္။

သေရ ဆိုတာ ပြဲမၿပီးတာ

ဟန္မလုပ္တတ္တာဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏႇစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုးအခ်က္ျဖစ္ တယ္။ သိရင္သိတယ္။ မသိ ရင္ မသိဘူး။ ႀကိဳက္ရင္ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမႇာ
ပရိသတ္ကို ညာၿပီး သေရထိုး သြားတဲ့ လုပ္ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ သည္းခံမေနဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ဆူၾကတာပဲ။

လက္ေ၀ႇ႔ ထိုးတယ္ဆိုတာ အ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အ႐ံႈးအႏိုင္ အေျဖမထြက္ရင္ ပြဲၿပီးတယ္လို႔ မယူဆဘူး။ ပညာတတ္ေလာကမႇာ ေရပန္း စားတဲ့ Win-Win ဆိုတာ တစ္ကယ့္ၿပိဳင္ ပြဲေတြမႇာ မရႇိႏိုင္ဘူး။

ၿပိဳင္ပြဲ ဆိုကတည္း က အ႐ံႈးအႏိုင္ သိဖို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ သေရဆိုတာက ပြဲမၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၿပိဳင္စရာ ရႇိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္။

ေဘာလံုးပြဲမႇာ ပူးတြဲ ပထမ ဆိုတာ မရႇိဘူး။ ရာသီကုန္မႇာ အမႇတ္တူ၊ ဂိုးကြာျခားမႈ တူ ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီႏႇစ္သင္း ထပ္ကန္ရတယ္။ သေရျဖစ္ေနရင္ အခ်ိန္ပို ကစားရတယ္။ အခ်ိန္ပို ထိ သေရျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အ႐ံႈး အႏိုင္ မေပၚမခ်င္း ပယ္နယ္တီ ကန္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတယ္။

ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏႇီးႏႇီး

ဟန္မေဆာင္ တတ္တာ၊ ပြင့္လင္း တာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္း ရင္းႏႇီးႏႇီး ေနျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ ရႇိတဲ့ အတိုင္း ေျပာတာကို ကိုယ္က နားေထာင္ေပး သလို၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြကိုလည္း သူတို႔က
ေစတနာ မႇန္နဲ႔ ေျပာတာပဲဆိုၿပီး လက္ခံတယ္။

လူႀကီး နဲ႔ လူငယ္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးက ေစတနာ မႇန္ဖို႔ပဲ။ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔လိုအပ္ တာေတြ ေထာက္ျပပါဆိုရင္ ကိုယ္ျမင္ ေတြ႕ တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြထဲက သူတုိ႔ မႀကိဳက္ တာေတြ ကို ေျပာရင္လည္း လက္ခံသင့္တာကို လက္ခံၿပီး ရႇင္းျပဖို႔ လိုအပ္တာကို ရႇင္းျပ လိုက္တယ္။

ဟန္လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ‘ဗံု နဲ႔ေျမႇာက္’ ေနတာ မ်ဳိး ေတြမရႇိဘူး။ လူႀကီးေရာ လူငယ္ပါ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတယ္။ စကားေျပာရ တာ ႏႇစ္ဦးစလံုးအတြက္ အက်ဳိးရႇိတယ္။



ေခတ္မီၿခင္း နဲ႔ ေခတ္ဆန္ၿခင္း ( ၂ ) လူထုစိန္၀င္း




ဖက္ရွင္ ရိႈးပြဲ တစ္ခုမွာ ဖက္ရွင္မယ္ တစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ဖက္ရွင္မယ္ က ႏိုင္ငံတစ္ကာ စံခ်ိန္နဲ႔ အညီ ေခတ္မီ ေအာင္ အရမ္း ၾကိဳးစားေနရတဲ့ အေၾကာင္း ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ဗီဒီယုိေတြက တစ္ဆင့္ သာ ေလ့လာႏိုင္ေသးလုိ႔ ထင္သေလာက္ ခရီး မေပါက္ေသးေၾကာင္း ေၿဖၾကားထားတာကို မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္မွာ ဖတ္ လုိက္ရပါတယ္။

ဘယ္သူ႔စံက ႏိုင္ငံတစ္ကာ စံလဲ အဲဒါကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ကာ အဆင့္မီ ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ေခတ္မီဆုိတဲ့ စကားမ်ား ေတာ္ေတာ္ေလး .. ေခတ္စားေန တာကို သတိၿပဳမိပါတယ္။

ဆက္လည္း ေတြးေနမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ကာ အဆင့္မီ ဆုိတဲ့စကား ေနရာတစ္ကာမွာ သံုးစြဲေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိ အဆင့္မ်ိဳးကို ႏုိင္ငံတစ္ကာ အဆင့္မီလုိ႔ ေခၚတာမွန္းေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရေရ ရာရာ မသိၾကပါဘူး။ သံုးေကာင္းတုိင္း သံုးေနၾကပံုရပါတယ္။ 


ဥပမာ - ပညာေရး ဆုိပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ ပညာေရး စနစ္ေတြကို ဟုတ္လွၿပီ ထင္ ၿပီး “စံ” အၿဖစ္ သတ္မွတ္ အတုယူေနၾကစဥ္မွာ သူတုိ႔ဆီက ပညာေရး ပါရဂူေတြနဲ႔ သင္ၾကားေရး ပညာရွင္ေတြ ကေတာ့ သူတုိ႔ဆီက မူလတန္း၊ အလယ္တန္း အဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သခ်ၤာဘာသာ လုိ သိပၸံ ဘာသာလုိ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ စကၤာပူ က ေက်ာင္းသားေတြေနာက္ အမ်ားၾကီး ၿပတ္က်န္ေန ရစ္ၿပီ ၊ ပညာသင္ၾကားေရး စနစ္ေတြ ၿပဳၿပင္ဖုိ႔ နည္းလမ္း ရွာၾကံ သင့္ၿပီလုိ႔ သံုးသပ္ေၿပာဆုိေနတာေတြ ၾကားသိေနရ ပါတယ္။

ေလာ္မာတဲ့ အဆင့္ မေရာက္သင့္

ေစာေစာက ေၿပာတဲ့ ဖက္ရွင္ရိႈး ကို ေၿပာပါရေစဦး။ ဖက္ရွင္ အရာမွာ ကမ ၻာ့႔ ထိပ္သီးၿဖစ္တဲ့ ၿပင္သစ္ ဖက္ရွင္ ရိႈး ေတြ ကို မီမွ ႏိုင္ငံတစ္ကာ အဆင့္မီ လုိ႔ ယူဆၿပီး သူတုိ႔ အတုယူရမွာလား။ အတုယူတာမ်ိဳးေတြေတာ့ ေတြ႔ေနရပါ တယ္။ ရိႈးပြဲ တစ္ခ်ိဳ႔ ဆုိရင္ ၿမန္မာၿပည္မွ ဟုတ္ရဲ ႔လား လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ၀တ္စားဆင္ယဥ္မႈ လြန္ကဲေန တာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လြန္တာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ “လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ” တဲ့ အဆင့္ ထိေအာင္ လြန္ေန တာမ်ိဳးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဘီကီနီေၾကာ္ၿငာတာေတြ ၿမင္ေတြ႔ရမလဲ လုိ႔ေတာင္ ေတြး မိပါတယ္။ လွရံု ပရံု မဟုတ္ေတာ့ဘဲ “ေလာ္မာ” တဲ့ အဆင့္ထိ ေတာ့ မေရာက္ေစသင့္ပါဘူး။

မွန္ကန္စြာ ေတြးေခၚတတ္မႈ

ေနာက္ၿပီး ေခတ္မီတယ္ ဆုိတဲ့ စကား။ ဘယ္ဟာကို ေခတ္မီတယ္ လုိ႔ ေခၚရမွာလဲ။ ရမ္ဘိုလုိ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ရိုက္ႏိုင္တာ ေခတ္မီတာလား။ ကြန္ဖူး ကားေတြ ရိုက္တတ္တာ ေခတ္မီတာလား။ အလြယ္ေၿပာၿပီး အလြယ္လုိက္ လုပ္တာ မေကာင္းဘူး။ ကေလးေတြ အတြက္ နမူနာဆိုး ၿဖစ္ေစတယ္။ အေတြး အေခၚေတြ မွန္ မွန္ကန္ကန္ ၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿခင္း ကမွ တစ္ကယ္ေခတ္မီၿခင္း ၿဖစ္တယ္ဆုိတာ ကေလးေတြ သိေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။ ပညာ သင္ယူရာမွာလည္း သူမ်ား ေရးထားတဲ့ စာေတြ အလြတ္ ရြတ္ၿပတတ္ရံု လုပ္ တတ္ၿခင္းဟာ ပညာတတ္ၿခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။

ေၿပာတတ္ရံုနဲ႔ ဘာၿဖစ္လာမွာလဲ

အရာရာကိုလည္း စာအုပ္ထဲက ပံုစံ အတုိင္း ေတြးတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ လုပ္တတ္ရံုနဲ႔ ဘာမွ အရာမေရာက္ပါဘူး။ အုိင္စတုိင္း က ဘာေၿပာတယ္။ နယူတန္ က ဘယ္လုိ လုပ္တယ္။ ကိန္း က ဘယ္လုိဆုိတယ္။ ဒါ၀င္ ဘယ္လုိေရးခဲ့ တယ္ ဆုိတာေတြ ၿပန္ေၿပာတတ္ရံုနဲ႔ ဘာၿဖစ္လာမွာလဲ။ ကိုယ္ လုပ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ အေရးၾကီးတာက ကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ပဲ။ သူမ်ား ေၿပာတာဆို ဘယ္သူေၿပာတာမွ မယံုနဲ႔။ ကိုယ္တုိင္သိ၊ ကိုယ္တုိင္ေတြ႔မွ ယံုဆုိတဲ့ “ကာလမသုတ္” ကို ၿမန္မာတုိင္း သိေနၾကတာပဲ။ အဲဒီ ကာလမသုတ္ ဟာ အမွန္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ပညာ သင္ယူနည္း ၿဖစ္တယ္။ အမွန္ကန္ဆံုး အမွန္တရား ရွာနည္း ၿဖစ္တယ္။ ဒါကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားၾကတာလဲ။



ဦးသန္ ့ႏွင့္ EQ




“ကၽြန္ေတာ္ အလြယ္တစ္ကူ တုန္လႈပ္ေလ့ မရွိဘူး၊ စိတ္ မလႈပ္ရွားတတ္ဘူး" ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ ၏ ေခါင္းေဆာင္ မႈကို ေလ့လာသည့္ အခါ ပထမဦးဆုံး ထင္ထင္ ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ ရသည္မွာ သူ၏ EQ Emotional Intelligence Quotient “ ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ ဉာဏ္ရည္ ျမင့္မားျခင္း” ပင္ျဖစ္သည္။ 

လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ ရျခင္း တြင္ ဉာဏ္ရည္ Intelligence Quotient (IQ) က အဓိက က် သည္ ဟု ေရွး ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကပင္ ထင္ျမင္ ယူဆခဲ့ ေသာ္လည္း ပညာရွင္ Dr. Daniel Goleman က Emotional Intelligence အမည္ျဖင့္ စာအုပ္ကို ၁၉၉၅ တြင္ ေရးသား ထုတ္ေ၀ အၿပီးတြင္ ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ ဉာဏ္ရည္ ျမင့္မားမႈ က ပိုမို အေရးႀကီးေၾကာင္း သိရွိလာခဲ့ၾကသည္။ 

ဆက္တိုက္ ေလ့လာ ဆန္းစစ္ သုေတသနျပဳမႈမ်ား အရလည္း EQ ၏ အေရးပါမႈသည္ ခိုင္မာသည္ထက္ ခိုင္မာလာခဲ့သည္။ IQ ျမင့္မားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ၾကသူမ်ား၊ IQ သာမန္သာ ရွိၿပီး ေအာင္ျမင္သူမ်ားသည္ မူလက ပေဟဠိသဖြယ္ ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း EQ သေဘာတရားျဖင့္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ IQ ျမင့္ EQ နိမ့္သူမ်ား မေအာင္ျမင္၊ IQ အလယ္အလတ္ အဆင့္ရွိျပီး EQ ျမင့္သူမ်ား ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိ ခဲ့ရသည္။ 

အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈတြင္ EQ ၏ က႑မွာ အလြန္ အေရးပါၿပီး သာမန္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ မဟာေခါင္းေဆာင္မ်ား အၾကား ကြာဟမႈမွာ EQ တြင္ျဖစ္ျပီး ၈၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိသည္။


EQ ကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ တစ္ခုမွာ..........

The capacity for recognizing our own feelings and those of others, for motivating ourselves, for managing emotions well in ourselves, and in our relationships “
“  မိမိႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္မ်ား အား သေဘာေပါက္ နားလည္ျပီး မိမိကုိယ္ ကို စိတ္တက္ႂကြေအာင္ အားေပးႏုိင္ျခင္း၊ မိမိ ၏ ခံစားခ်က္မ်ားအား မိမိ ကိုယ္တြင္းတြင္ စီမံခန္႔ခြဲျခင္း၊ မိမိ ၏ ခံစား ခ်က္ မ်ားအား အျခားသူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ စီမံခန္႔ခြဲျခင္း” ျဖစ္သည္။


မိမိႏွင့္ အျခားသူမ်ား ၏ ႏွလုံးသားကို ဦေႏွာက္ျဖင့္ နားလည္ကာ အက်ိဳး ရွိရွိ နားလည္ေအာင္ ေဆာင္ရႊက္ႏိုင္ျခင္းသည္ EQ ပင္ျဖစ္သည္။ EQ ၏ အဓိက အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမွာ Self-regulation ေခၚ“ မိမိစိတ္ခံစားမႈကို မိမိထိန္းေက်ာင္းႏုိင္ျခင္း” ျဖစ္သည္။ ခံစားခ်က္၏ ေစခိုင္းမႈေနာက္သို႔ မလုိက္ဘဲ မိမိကသာ ခံစားခ်က္ကို ကိုင္တြယ္ႏုိင္ျခင္း
'handling your emotions rather than letting the emotions handle you’ ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အဓိက တာ၀န္ တစ္ရပ္ မွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျခင္း decision-making ျဖစ္သည္။ သာမန္လူမ်ားသည္လည္း ေန႔စဥ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေနရေသာ္လည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ သက္ေရာက္ မႈ ပမာဏၾကီးမားသည္။ သာမန္ လူမ်ားသည္ မိမိ အတြက္သာ ဆုံးျဖတ္ေနရေသာ္လည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ မူ လူအမ်ား အျပား၏ ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးမည္ျဖစ္သည္။ 

ကုမၸဏီ ဥကၠ႒ တစ္ဦး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ သူ႔ ကုမၸဏီ ၏ အေကာင္းအဆုိး ႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ ဘ၀ ကို ေျပာင္းလဲေစမည္ျဖစ္သလို ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ သည္ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ ကံၾကမၼာကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲ ေစႏုိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရာတြင္ ကၽြမ္းက်င္ရန္ လိုသလို မွန္ ကန္ရန္၊ အရည္အေသြး ျမႇင့္ရန္လိုသည္။

စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆုံးျဖတ္ျခင္းသည္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၏ အရည္အေသြးကို ဆိုးရြားစြာ ထိခိုက္ေစသည္။ ေဒါသေနာက္လုိက္ကာ ဆုံးျဖတ္ျခင္း၊ ေလာဘေနာက္ လိုက္ကာ ဆုံးျဖတ္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ သာမန္လူ အဆင့္တြင္ပင္ အမွားႀကီး မွားခဲ့ၾကပုံတို႔ကို မႈခင္း သတင္း ဂ်ာနယ္သတင္း ေခါင္းစဥ္မ်ားအား ဖတ္႐ုံျဖင့္ သိႏုိင္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆုံးျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ အမွားႀကီး မွားခဲ့ၾကပုံကို ကမၻာ့႔ သမိုင္းတြင္ ျမင္ႏုိင္ သည္။ 

စိတ္ေအး လက္ေအး ဆုံးျဖတ္ပါက အရည္အေသြးျမင့္ျမင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်တတ္သူမ်ားသည္ ခံစားခ်က္ေနာက္ လိုက္ကာ ဆုံးျဖတ္ပါက အမွားမ်ားျခင္းကို ေတြ႕ရသည္။ EQ ျမင့္ေသာ ေခါင္းေဆာင္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မ်ားသည္ အရည္အေသြး ျမင့္မားမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အရည္အေသြး ျမင့္ေရးအတြက္ EQ ျမင့္ရန္ လိုသည္။

EQ ၏ အျခား အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမွာ Self-awareness “ခံစားခ်က္ တစ္ခုေပၚလာ ခ်ိန္တြင္ သိရွိျခင္း” ျဖစ္သည္။ ၀မ္းနည္းစိတ္ ေပၚလာခ်ိန္တြင္ ၀မ္းနည္းစိတ္ မွန္းသိျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ေဒါသစိတ္မွန္းသိျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း Empathy သည္လည္း EQ ၏ အဓိက အစိတ္အပိုင္း ပင္ျဖစ္သည္။ အျခားသူမ်ား၏ ခံစားခ်က္ကို ခံစားသိႏုိင္ျခင္း၊ အျခား သူမ်ား၏ ေနရာမွ ၀င္ခံစား ႏုိင္ျခင္းသည္ EQ ျမင့္မားသူမ်ား၏ စ႐ိုက္ လကၡဏာ ပင္ျဖစ္သည္။

ဦးသန္႔သည္ self-regulationself၊ awareness၊ empathy ဟူေသာ အထက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ျပည့္စုံသူ ျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔သည္ အခက္အခဲႀကီးမ်ား ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္တြင္ပင္ စိတ္တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနေၾကာင္း နာမည္ေက်ာ္ၾကား ခဲ့သည္။ က်ဴးဘား ဒုံးပ်ံ အေရးအခင္း၊ အာရပ္-အစၥေရး ေျခာက္ရက္စစ္၊ အိႏိၵယ-ပါကစၥတန္စစ္၊ ဒိုမီနီကန္ အေရးအခင္း စသည့္ အေရးကိစၥ ႀကီးမ်ားကို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းေနခ်ိန္တြင္ပင္ စိတ္ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္စြာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ ကို ကမၻာက စိတ္၀င္စား လာခဲ့ကာ ဗုဒၶ ဘာသာက ေပးအပ္ေသာ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကသည္။

ဦးသန္႔သည္ ေန႔စဥ္ နံနက္ေစာေစာ တရား အျမဲထိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ တစ္ၾကိမ္သာ နံနက္ခင္း တရားထုိင္ ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ မိမိအေၾကာင္း မိမိေျပာဆိုေလ့မရွိသည့္ ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ဦးသန္႔ သည္ စိတ္ခံစားမႈ ကို သူ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္ပုံ အေၾကာင္းကိုမူ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“သည္းမခံႏုိင္ျခင္းက လြဲလို႔ အားလုံးကို သည္းခံႏုိင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလ့အက်င့္ လုပ္ထားခဲ့ တာပါ။ သည္းခံျခင္း စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးျမဴဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၊ စာရိတၱ ေရးရာ အရည္အေသြး ေတြကို တန္ဖိုးထားဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ သြန္သင္ ခံခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏွိမ့္ခ်မႈ၊ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ေနထိုင္မႈ၊ ၾကင္နာမႈနဲ႔ အေရးအၾကီးဆုံး ကေတာ့ စိတ္ခံစားမႈ မွ်ေျခကို ထိန္းသိမ္းထားဖုိ႔ အသြန္သင္ ခံခဲ့ရတယ္။ 

တရားထုိင္ျခင္းနဲ႔ သမာဓိ တို႔ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ သြန္သင္ခံခဲ့ရတယ္။ ပုထုဇဥ္ လူသား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနျပီး ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ ေတြကို အလုံးစံု ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ျခင္း မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အလြယ္တကူ မတုန္လႈပ္ဘူး၊ စိတ္မလႈပ္ရွားဘူး။”

ဦးသန္႔ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ ျဖစ္သည့္ ၁၉၆၁-၁၉၇၁ ဆယ္ႏွစ္ တာသည္ စစ္ ေအးကာလ အရွိန္အတက္ဆုံး ကာလျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ကမၻာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္သည့္ အခါမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ၏ တာ၀န္မ်ားမွာလည္း မ်ားျပား လွသည္။ ေပးအပ္ထားသည့္ အခြင့္ အာဏာေလးျဖင့္ အေရးကိစၥၾကီးမ်ားကို ႀကိဳးပမ္း ေနရ သျဖင့္ ပထမဦးဆုံး အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ Trygve Lie က ‘the most impossible job on the earth’ ဟု ကုလ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ရာထူးကို ဆိုခဲ့သည္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းသူ အျဖစ္ျဖင့္ ထိပ္ဆုံးမွ ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ ဦးသန္႔ အဖို႔မူ မၿငိမ္းခ်မ္းဟု ဆုိႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသန္႔ သည္ မိမိ၏ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ထိန္းသိမ္း ထားႏုိင္သည္။ သူ႔ ကိုယ္တြင္း ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ေအးခ်မ္း သည့္ ဓာတ္သည္လည္း အျပင္ဘက္သို ႔ပင္ထြက္ကာ အေရာင္ဟပ္ ေနေပသည္။ ဦးသန္႔ ၏ ဓာတ္ပုံကို ၾကည့္လွ်င္ပင္ ေအးခ်မ္းမႈကို ခံစားရမည္ ျဖစ္ရာ သက္ရွိ  ဦးသန္႔ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ဆုံရလွ်င္ သူ႔ထံမွ အၾကည္ဓာတ္ ကူးစက္ကာ မိမိကိုယ္တိုင္ ေအးခ်မ္းသြားမည္ ျဖစ္သည္။

ေဆးေပါင္းခတဲ႔ ည




တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ည မွာ သုပ္စား တဲ့ မဲဇလီဖူးသုပ္ က ေဆးဖက္ ဝင္ပါတယ္။ ေက်းလက္ ေတာ ရြာေတြ မွာ ေနတဲ့ သူေတြ ဆိုရင္  လျပည့္ေန႔ လေရာင္ က်ထား တဲ့ မဲဇလီဖူး ေတြကို ခူးသင့္ ပါ တယ္။

လေရာင္ ထိထားတဲ့ မဲဇလီေတြ က ေဆး ေပါင္းခ ၿပီး ေဆးစြမ္း ထက္ပါ တယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ သူေတြ ဆို ရင္ေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ည မတိုင္မီ ခူးထား တဲ့ မဲဇလီဖူးေတြကို လျပည့္ည နကၡတ္ စုံခ်ိန္က် မွာ ေရေႏြး ေဖ်ာ ၿပီး သုပ္စားသင့္ ပါတယ္။

နကၡတ္ စုံခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ ရွိပါတယ္။

လျပည့္ေန႔ ည ၉ နာရီ ၁၆ မိနစ္ နဲ႔ လျပည့္ ေန႔ သန္းေခါင္ ယံ အခ်ိန္မွာ  မဲဇလီ ဖူးသုပ္ ကို သုံးေဆာင္
သင့္ ပါတယ္'' ဟု ယင္း က ဆိုသည္။


အေမရိကန္ ၿမိဳ႔ကို ၿမန္မာေတြ ေၿပာင္းလဲပစ္နိုင္တယ္




နယူးေယာက္ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္းမွ အေမရိကန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ဘတ္ဖဲလိုး ရွိ အျခားေသာ ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ား ကဲသို႔ပင္ ေဌးဘဲ သည္ ပရိေဘာဂ နည္းပါးေသာ သူမ၏ျမစ္ကမ္းေဘးေနအိမ္မွ နိုင္ယာဂါရာ ျမစ္တြင္ အမ်ားအျပား စားပါက ကင္ဆာ ျဖစ္ေစနိုင္ေသာ ဒင္းနား ငါးဖမ္းရန္ သြားဖူးသည္။

အနည္းငယ္ အကြာအေဝးရွိ သားေရ ဆိုဖာ၊ ငါးေမြးကန္ႏွင့္ ပရိေဘာဂ ျပည္စုံသည့္ အိမ္တြင္ေနေသာ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ သည္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ ကမ္းစပ္သို႔ အေၾကာင္း မ်ိဳးစုံေၾကာင့္ သြားခဲ့ဖူးသည္။ Erie ေရကန္  ႀကီးကို သူ၏ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ပတ္ေမာင္းရသည္ကို သူႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ ထိုေမာ္ေတာ္ဘုတ္ မွာ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ေ႐ြး မွန္ကန္မႈႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ထူေထာင္မႈတို႔၏ ရလဒ္ မ်ားျဖစ္သည္။

ေဌးဘဲႏွင့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမတ္ ၂ ဦးလုံး တို႔သည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ မွ ရွည္ၾကာစြာ ဒုကၡ ေရာက္ေနေသာ   ျမန္မာနိုင္ငံမွ လာၾက သူမ်ားျဖစ္ၿပီး သူတို႔တြင္ တူညီေသာအခ်က္ မရွိ သေလာက္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ ကိန္းဂဏန္မ်ားက ေဖာ္ျပေနသည္ကို ထင္ဟပ္ေနၾကသည္။

 ျမန္မာႏွင့္ အျခား ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ကို ပိုမို ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပး သလို ပိုမို ဆင္းရဲေအာင္ လည္း လုပ္ေပးေနၾကသည္။ နိုင္ငံေရး အၾကမ္းဖက္မႈေၾကာင့္ ဇာတိနိုင္ငံမွ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး ဒုကၡ သည္ တစ္ကိုယ္စာ ပစၥည္းမွ်ႏွင့္ ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သန္းေခါင္စာရင္း ခန႔္မွန္းခ်က္မ်ား အရ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ေထာင္ခ်ီ ပါေသာ အလ်င္အျမန္ တိုးပြားေနသည့္ အာရွသားမ်ား အုပ္စုသည္ ဘတ္ဖဲလိုး တြင္ အဆင္းရဲဆုံး အုပ္စုတြင္ ပါသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ 

အမ်ားစုသည္ အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္ၾကသျဖင့္ အစားအစာ ဝယ္ရန္ လက္မွတ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ခံစားခြင့္ ရေသာ လစာ နည္းေသာ အလုပ္ကို လုပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ Erie ခရိုင္တြင္ ကမာၻ တစ္ဝွမ္း မွ ဒုကၡသည္မ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ စရိတ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ အတြင္း ဆယ္ဆ တိုးလာသည္။ ျပည္နယ္ႏွင့္ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ တို႔က ထို ကုန္က်စရိတ္မ်ားစုကို ေပးရေသာ္လည္း Erie ခရိုင္မွ အခြန္ ထမ္း မ်ားက ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ဒုကၡသည္ မ်ား၏ လူမႈ ဖူလုံေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဒၚလာ ၇ ဒႆ      မ ၄ သန္းေပးသည္။ 

ပ်မ္းမွ် တြက္လွ်င္ ခရိုင္အတြင္း ေနထိုင္သူ တစ္ဦးလွ်င္ ၈ ဒႆ       မ ၂ ေဒၚလာစီ ေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္ မွာ အခြန္ သက္သက္မွ်သာ မဟုတ္ဘဲ ပိုမိုႀကီးမားေကာင္းမြန္ေသာ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ အတြက္ ေရရွည္ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံမႈလည္း ျဖစ္သည္။ 

 ဒုကၡသည္မ်ားသည္ အစိုးရက ၎တို႔ကို ေထာက္ပံ့ရသည္ထက္ ပိုမ်ားေသာ အခြန္ ကို ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္ဟု Hamilton College မွ စီးပြားေရး ပညာရွင္ Paul Hagstrom ကေျပာသည္။ Paul Hagstrom သည္ ကာလၾကာရွည္စြာ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းေနေသာ Utica ၿမိဳ႕သို႔ ဒုကၡသည္မ်ား ဝင္ေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္ စီးပြား တိုးတက္လာေၾကာင္း ျပသသည့္ေလ့လာမႈ တစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ 

ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ ၏ ဒုကၡသည္မ်ားတြင္ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံမႈသည္လည္း စတင္ အက်ိဳးအျမတ္ ရလာၿပီျဖစ္သည္။ “ ဒီၿမိဳ႕ အတြက္သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ေပးေနလဲ သိခ်င္ရင္ Grant လမ္းကိုသာ သြားၾကည့္ရမယ္”ဟု ဘတ္ဖဲလိုး မွ Journey’s End အမည္ရွိ ဒုကၡသည္ ျပန္လည္ ခ်ထားေရး ဌာန အမႈေဆာင္ ဒါရိုက္တာ Karen M. Andolino Scott က ေျပာသည္။ 

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္က အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ တို႔၏ ေနရာျဖစ္ခဲ့သည့္ Grant လမ္းတြင္ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ ၏  iT Garden ကဲ့သို႔ေသာ ဒုကၡသည္မ်ား၏ စီးပြားေရး လုပ္ငန္မ်ားသည္ ကာလၾကာရွည္စြာ လစ္ဟာေနေသာ စတိုးဆိုင္ေနရာကို ယူထားၾကသည္။ 

ဒုကၡသည္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာ West Side ႏွင့္ Black Rock/Riverside တို႔တြင္ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးမႈႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း စတင္မႈႏႈန္းသည္ ခရိုင္၏ ပ်မ္းမွ်ထက္ ျမင့္မားပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ Erie ခရိုင္ ၏ လူဦးေရမွာ တည္ၿငိမ္ေနကာ ထို တည္ၿငိမ္ရျခင္းမွာ ၂၀၁၀ သန္းေခါင္ စာရင္း အၿပီး ဒုကၡသည္ အမ်ားစုပါဝင္ေသာ ေ႐ြ႕ေျပာင္းအေျခခ်သဴူ  ၁၂၀၀၀ ေက်ာ္ ေရာက္ရွိလာ၍ ျဖစ္သည္ဟု ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ ကိန္းဂဏန္းမ်ားအရ သိရသည္။  

ထိုအခ်က္သည္ လြန္စြာ အေရးပါသည္ဟု ဘတ္ဖဲလိုး တကၠသိုလ္ ပထဝီ ပါေမာကၡ Peter Rogerson  ကေျပာသည္။ ေဒသ လူဦးေရ တည္ၿငိမ္ေနလွ်င္ သို႔မဟုတ္ တိုးပြားေနလ်င္ ဘတ္ဖဲလိုးေဒသခံ လူငယ္မ်ားသည္ သူတို႔ အတြက္ အနာဂတ္မွာ ဤၿမိဳ႕တြင္ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္နိုင္သည္။ ထိုလူငယ္မ်ား ၿမိဳ႕တြင္ဆက္လက္ေနထိုင္လ်င္ သူတို႔သည္ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ၿမိဳ႕၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္လာမည္။ 

ယခင္ႏွစ္က အာရွသား ၁၂၈၂၂ ဦး ဘတ္ဖဲလိုး တြင္ ေနထိုင္ၾကသည္ဟု သန္းေကာင္စာရင္း ဌာနက ခန႔္ မွန္း ထားၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ ကထက္ ၂ဆ တိုးလာသည္။ ထို အသစ္ေရာက္လာသူမ်ား အနက္ အမ်ား အျပားမွာ ျမန္မာနိုင္ငံ မွ ဒုကၡသည္မ်ားျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုမွာ ေဌးဘဲ ကဲ့သို႔ပင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ေဌးဘဲ ၏ေနအိမ္ က သူ၏ ဘဝဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပေနသည္။ 

သက္တမ္း ရွည္ၾကာသျဖင့္ အဝါေရာင္သန္းေနေသာ မီးဖို အတြင္း ပန္းပြင့္မ်ားပုံ ပါေသာ နံရံကပ္ စကၠဴမွာ ဆုပ္ၿပဲေနေသာေၾကာင့္ သံျဖဴျပားျဖင့္ ဖာထားေသာေနရာမွ လြဲ၍ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္မ်ားက ပုံႏွင့္ တူေနသည္။ ေရခဲေသတၱာတြင္ လက္ကိုင္မ်ား မရွိပါ။ သူမ ၏ ဧည့္ခန္းမွာလည္း ထိုင္ခုံ အနည္းငယ္၊ Kmart စားပြဲ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ အနီးတြင္ ခရစ္ေတာ္ အတြက္ ဘုရားစင္တို႔မွ လြဲ၍ ဘာမွ်မရွိေပ။ 

တံခါးအနီး အခန္းေထာင့္တြင့္ ေျပာင္းလဲလာေသာ ရပ္ကြက္တြင္ သူခိုးမ်ား က ေခ်ာင္းေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ ပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ လုံၿခဳံေရး စနစ္ ေမာ္နီတာတစ္ခု ရွိသည္။ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာ ဝိုင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည့္ ေဌးဘဲသည္ ထိုင္းနိုင္ငံ ဒုကၡသည္ စခန္းတစ္ခုမွ သူ၏ မိသားစုႏွင့္ အတူ လြန္ခဲ့ေသာ ၉ ႏွစ္က ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ေရာက္လာသည္။ 

ထိုမွစ၍ သူသည္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ အတူ အသက္ ၆ ႏွစ္မွ ၁၇ ႏွစ္ အတြင္းရွိ ကေလး ၆ ေယာက္ ကို ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ေဌးဘဲ အဖို႔ မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္သည္ ဆိုသည္မွာ Jefferson Avenue လမ္းရွိ Baby and Children’s Ministry တြင္ အဝတ္ လွမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုင္းနိုင္ငံရွိ က်န္းမာေရး မေကာင္းေသာ ညီအကိုေတာ္စပ္သူထံ ခင္ပြန္းသည္ သြားေရာက္နိုင္ေရး အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး ရရန္ Eden ရွိ လယ္ေတာမ်ားတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္တြင္ ေျပာင္း၊ သခြားႏွင့္ ဟင္းသီဟင္း႐ြက္ စိုက္ပ်ိဳးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဘတ္ဖဲလိုး မွ ဆင္းရဲေသာ အလုပ္သမား ဒုကၡသည္မ်ား၏ ဘဝ ျဖစ္သည္။


Thursday, November 3, 2016

လေတြရဲ့. 3rd, 12th, 21st, 30th မွာ ေမြးဖြားခဲ့မယ္ ဆိုရင္..






နံပါတ္ (၃)

နွလံုးသား မာေက်ာျပီ.. တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တတ္တယ္.. ဒါေပမယ့္ ဘာသာတရားကို ကိုင္းရႈိုင္းတတ္သူတစ္ဦးပါ.. တိုးတက္မႈကို ျမတ္နိုးတဲ့သူ တစ္ဦးပါ.. မင္းဟာ မိသားစုျပႆ       နာေတြကို ေလွ်ာ့က်ဖို့ လိုလားေပမယ့္.. ျပႆ       နာတိုင္းက မင္းဆီကေနပဲ ျမစ္ဖ်ားခံတတ္တာ မ်ားပါတယ္..
မင္းဟာ ႀသဇာ အာဏာႀကီးမားျပီး.. နွစ္လိုဖြယ္ မ်က္နွာထားကို ပိုင္ဆိုင္သူ တစ္ဦးပါ..

ဒါေႀကာင့္.. ဘယ္ေနရာကို သြားသြား.. မင္း အလိုရွိတာေတြကို အဆင္သင့္ ရနိုင္ေနတာေပါ့..
မင္းဘ၀မွာ ေမြးဖြားလာကတည္းက တစ္ခုခုကို ရဖို့ အတြက္ အျမဲတမ္း ျပင္းထန္စြာႀကိဳးစြာေနရတတ္တယ္..

မႀကိဳးစားဘဲနဲ့ ရလာတာ ဆိုတာ အလြန္ပဲ ရွားပါးလွပါတယ္....
အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ.. မင္းဟာ ကိုယ့္ထက္ ငယ္ရြယ္သူေတြကို ဆိုဆံုးမတတ္တယ္..
ဘာေႀကာင့္လဲ ဆိုေတာ့.. ႀကီးတဲ့သူကို ငယ္သူက ရိုေသမႈျပသရတာကို မင္းဟာ နွစ္သက္လို့ပဲ.. အဲဒီလို  လည္း  မင္းဟာ စံျပေနေလ့ရွိပါတယ္.. 

ဒါေပမယ့္..ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့.. မင္းဟာ ေအးေဆးတည္ျငိမ္တဲ့သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး..
မင္းနဲ့ ဆက္ဆံဖို့ဆိုတာ..ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ..မင္းဟာ စိတ္ဓာတ္မာတဲ့ ျပိဳင္ဘက္  တစ္ယာက္လိုပဲ...

ဒါေပမယ့္လည္း.. တစ္စံု တစ္ေယာက္ရဲ့ အျပဳအမႈကို မင္း သေဘာက်သြားျပီဆိုလည္း..
မင္းတို့နွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ အရမ္းကို ခိုင္မာေနတတ္ပါတယ္...

မင္းဟာ အျမဲလိုလို..သူတစ္ပါး ဆီက ေလးစားမႈကို ရရွိေနတတ္သူ တစ္ဦးပါ..
မင္းဘ၀မွာ ရန္သူေတြ.ျပႆ        နာေတြ အမ်ားႀကီး  ရွိမယ္လို့ ထင္ရေပမယ့္.. အဲဒါေတြက ႀကာရွည္မခံပါဘူး..

ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့.. မင္းက ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္လိုပါပဲ.. သူတို့နဲ့ေျဖရွင္းရာမွာ ပိုင္နိုင္လြန္းပါ တယ္..မင္းဟာ ပိုက္ဆံကို အနည္းငယ္ ပို မက္ေမာတဲ့ အတြက္.. သူရဲ့ေစခိုင္းမႈေအာက္မွာ..အဆံုးမရွိ ႀကိဳးစားျခင္းေတြ .ရုန္းကန္ျခင္းေတြနဲ့..မင္းဟာ နပန္းလံုးေနရတတ္တယ္...မင္းဟာ အမ်ိဳးသား တစ္ဦး ဆိုရင္ေတာ့..အားလံုးဟာ ျပီျပည့္စံုေနပါျပီ..