ထူးဆန္းေသာ ရြာၾကီး ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ က တေစၦ ကလဲ့စား

ရန္ကုန္မွ ထြက္လာေသာ ရထား သည္ အရွိန္ အဟုန္ျဖင့္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕သို႔ ဦးတည္ေနသည္။ ရထားေပၚရွိ ခရီးသည္ မ်ားမွာ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ စကားေျပာေနေသာ သူကေျပာ၊ အနား ယူေနသူ ကယူ၊ စာ ဖတ္ေနေသာ သူက စာဖတ္ျဖင့္ ခပ္ျငိမ့္ျငိမ့္ လိုက္ပါ လာၾကသည္။ 

ထို ခရီးသည္ မ်ားထဲတြင္ ဆရာ၀န္ မ်ား ျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္၊ ေဒါက္တာေကသြယ္ ၊ ေနာက္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းသား မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေရႊအိုေရာင္၊ ထက္ျမက္၊ ဉာဏ္လင္းေအာင္ႏွင့္ အကူ နာ့စ္ျဖစ္ေသာ ရဲရင့္တို႔ ပါ၀င္ေလသည္။ 

၄င္းတို႔ လူစုသည္ မိမိတို႔ မေရာက္ဖူးေသာ ေဒသသို႔ ခရီးထြက္ လာရျခင္းေၾကာင့္ ရင္ခုန္စြာ တက္ၾကြေပ်ာ္ ရႊင္ေနၾကသည္။ ရထားျပတင္း မွ တဟုန္ထိုး ျဖတ္ဝင္ လာေနေသာ ေလတိုက္ သံ၊ ရထား သံလမ္း ပြတ္သံ တို႔ႏွင့္ အျပိဳင္ ၄င္းတို႔ ၏ စကားသံ မ်ားကလည္း ျမိဳင္ဆိုင္ ၾကည္ေမြ႔ေနၾကသည္။

ေရႊအိုေရာင္။  ။ ဟဲ့.. ခု ငါတို႔ သြားရမယ့္ ရြာက ဘယ္လိုၾကီးတုန္း

ထက္ျမက္။  ။ ခု သြားရမွာ က ဆင္ေတာင္စုရြာ တဲ့

ဉာဏ္လင္းေအာင္။  ။ ဘာလို႔ ဆင္ေတာင္စု လို႔ေခၚလဲ မသိဘူးေနာ္။ ဆင္နဲ႔ တူတဲ့ ေတာင္စုၾကီးေတြ မ်ား ရွိလို႔လား မသိဘူး

ရဲရင့္။  ။ သူ႔ဟာ သူ ဘာလို႔ေခၚေခၚေပါ့။ သိပ္စပ္စု တာပဲ

ထက္ျမက္။ ။ အာ.. ဒီရဲရင့္ ကလည္း တစ္ေမွာင့္

ရဲရင့္။ ။ အယ္.. ငါ႔ကို အဲဒီ နာမည္ၾကီး မေခၚစမ္း ပါနဲ႔ဟယ္။ ၾကားရတာ အသည္းယားလြန္း လို႔။ နင္တု႔ိက ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ လည္း အမွတ္ မရွိၾကဘူး။ ငါ႔ ဘို နာမည္ ေခၚေလ။ Grace.. Grace..  အဲ႔လိုေခၚ။ ဟြန္႔..

ေရႊအိုေရာင္။ ။ ေအးပါ။ သိပါတယ္။ နင္ ကလည္း အေရး ထဲ ေၾကာျငာဝင္ေနျပန္ျပီ ။

ေရႊအိုေရာင္ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေဒါက္တာမင္းထင္ေက်ာ္တို႔ဖက္ လွည့္လိုက္ျပီး

ေရႊအိုေရာင္။ ။ ဆရာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး က ဘာလို႔ အဲဒီရြာ ကို လႊတ္လို က္တာလဲဟင္။ အဲဒီမွာ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ မွ မရွိဘူးလား။ ရြာသား ဦးေရေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလား..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္း.. ဒီလို သမီးရဲ႕။ ခုသြားမယ့္ ရြာက ေမာ္လျမိဳင္ကေန တစ္ဆင့္ ကားနဲ႔ ထပ္သြားရ မယ္။ ျမိဳ႕နဲ႔ လည္း အေတာ္ လွမ္းေတာ႔ ကားဂိတ္ ကေန တစ္ခါလွည္း နဲ႔ ထပ္သြားၾကရမွာ။ အဲ႔လိုျမိဳ႕နဲ႔ အေတာ္ အလွမ္းေ၀း လို႔လည္း ဗဟုသုတ အသိတရား က နည္းပါးၾကရွာတယ္။ 

အခု သူတို႔ ေသာက္ေရ အျဖစ္ အသံုးျပဳၾကတဲ့ ေရကန္ က သူတို႔ လည္း ေသာက္တယ္၊ ကြ်ဲေတြ ႏြားေတြ လည္း ေသာက္တယ္။ အဲ့ဒီ ကန္နား မွာပဲ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ တာေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ဒီမေကာင္းတဲ့ ေရေတြ က ကန္ထဲကို ျပန္စီးတယ္။ 

အဲ့ဒီေတာ့ ေရမသန္႔ေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ လူတိုင္းက က်ိဳခ်က္ျပီးေတာ့ မေသာက္ေတာ့ ေရာဂါပိုးေတြ ကူးစက္  ခံရတယ္။ အနာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဝမ္းေလွ်ာၾက တယ္ လို႔ ၾကားတယ္။ ၾကာေလ ပြါးေလ ျပင္းထန္ေလနဲ႔ ခုေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကူးစက္ ခံရျပီး ေသဆံုးတဲ့ အထိေတာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။

 ဦးေရ မ်ားလာေတာ့ အဲဒီရြာ ရဲ႕ အနီး တဝိုက္က ေက်းလက္ က်န္းမာေရးမွဴးေလး တစ္ေယာက္တည္း နဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ ဘူးေပါ႔။ ခရီးေဝးလြန္းေတာ့ သူလည္း အျမဲ သြား မၾကည့္ေပးႏိုင္ ဘူးေပါ႔။ ေဆးရံုေဆးေပး ခန္းနဲ႔ အလွမ္းေဝး လြန္းတာရယ္၊ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္ၾက တာရယ္ ေတြေၾကာင့္ ဆရာတို႔ကို အဲ႔ဒီကို လႊတ္တာ။ 

ဆရာ တု႔ိက အေျခအေန သြားစစ္ေဆးေပးျပီး အလ်င္ကုသေပးရ မယ္။ အဆင္မေျပ လို႔ အေျခအေန ပိုဆိုးလာမွသာ ျမိဳ႕ေဆးရံုကို အေၾကာင္းျပန္ၾကားရမယ္။ ဒီလို ေဒသေလးေတြ ဆိုတာက ဆရာဝန္ တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလ။ 

သမီးတို႔ အေတြ႔ အၾကံဳလည္း ရမယ္၊ လက္ေတြ႔အတြက္လည္း အမွတ္တိုးျပီးသား ျဖစ္တာေပါ႔။ အိမ္ေျခ ကေတာ့ သံုးေလးဆယ္ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ တကယ့္ကို ရြာေသးေသးေလး ။ ေတာ္ေတာ္ေခါင္ျပီး ေတာ အရမ္းက်တယ္။

ထက္ျမက္။ ။ ေၾသာ္.. အဲ့ဒီလိုကိုး.. သနားစရာပဲ

ေကသြယ္။ ။ ေကသြယ္ သတင္းၾကား တာေတာ့ အဲဒီ ရြာကိုေရာက္သြားတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ေရာဂါ ကူးစက္ ခံရတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ ဘူးတဲ့။ တစ္ရြာလံုး နီးပါး ကူးစက္ ခံေနရေတာ့ အဲ့ရြာကို ဘယ္သူမွ အဝင္အထြက္ မလုပ္ရဲေတာ႔ဘူး။

ရဲရင့္။ ။ ဟယ္... တကယ္ၾကီးလား။ အမေလး ေၾကာက္စရာၾကီး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုေျပာတာေပါ့ မလာခ်င္ပါဘူးဆိုေနမွ။ မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မတုန္း။ သူမ်ား ကို ေမြးထုတ္ထားတဲ႔ အေမ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕။ သူမ်ားရဲ႕ လွတပတ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ အထိခိုက္ မခံႏိုင္ေပါင္

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ေဟ့ေကာင္ရဲရင့္ ေတာ္စမ္းကြာ။ ရုပ္ၾကမ္းၾကီးနဲ႔ လာႏြဲ႔မေနနဲ႔။ မင္းဒီလိုမ်ိဳး ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္း ေဂ်ာ္တကီး စျဖစ္ကတည္းက မင္းအေမ ရင္က်ိဳးျပီးသား။ ျပီး မင္းဝမ္းေရာဂါျဖစ္မွေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာ တင္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတစ္ကိုယ္လံုး ခ်ံဳးခ်ံဳး က်ျပီး မာလကီးယားမွာပဲ။ ဒါနဲ႔မ်ား ေဆးေက်ာင္းတက္ျပီး သူနာျပဳ လာလုပ္ေနေသးတယ္

ရဲရင့္။ ။ ဟယ္.. ေကာင္စုတ္။ သူမ်ားကို ေျပာလိုက္မွျဖင့္ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့။ ထဖက္နမ္းလိုက္ရ ဟြန္႔..။  သူနာျပဳဘာလို႔ လုပ္လဲ ဆိုေတာ့ ငါ႔လို ႏုႏုေခ်ာေခ်ာနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး က သူနာျပဳနဲ႔မွ လိုက္ဖက္တာ ကိုးဟဲ႔။ ငါ႔အေမ ကလည္း ဒါပဲလုပ္ရမယ္ ဆိုလို႔..

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ေတာ္စမ္းပါကြာ။ စိတ္ေလတယ္။ မင္းနဲ႔ စကားေျပာရတာ သရဲေျခာက္ခံရတာ ထက္ ေက်ာခ်မ္းတယ္ ။

ရဲရင့္။ ။ အမေလး.. အပိုေတြ.. အပိုေတြ။ ေရႊအိုတို႔.. ၾကားတယ္ေနာ္.. အဲ့ေကာင္စုတ္ ဟိုေရာက္ မွ ေတာက ဥစၥာေစာင့္ မနဲ႔ ထိပ္တိုက္ တိုးလို႔ ေၾကာက္ေသးပါျပီး Grace တို႔နား လာေျပးကပ္မွာ ျမင္ေယာင္ေသး ၊

ဉာဏ္လင္းေအာင္။  ။ ေအာင္မာ.. အဲ့က်ရင္ မင္းက သတိလစ္ျပီး ပါးစပ္ကအျမွဳပ္ေတာင္ ထြက္ေနေလာက္ျပီ

ရဲရင့္ႏွင့္  ဉာဏ္လင္းေအာင္ တို႔ အေခ်အတင္ စကားေၾကာင့္ တစ္ဖြဲ႔လံုး မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ၾက။ ေဒါက္တာ မင္းထင္ေက်ာ္ ကေတာ့ ကေလးေတြ စကားဝိုင္းကို နားေထာင္လိုက္ပါ လာရင္း ျပံဳးတံု႔တံု႔ ျဖင့္ အေဝးဆီက မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္ကုန္းမ်ား ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ ေနသည္။ 

ဤသို႔ျဖင့္ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေရာက္ၾကေလသည္။ အသင့္ လာေစာင့္ေနေသာ ပုဆိုးေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ရြာသားၾကီး တစ္ဦး က ျပံဳးရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ဦးၾကိဳျပီး ၾကပ္ညပ္ လွေသာ လိုင္းကားေလး တစ္စီးဆီသို႔ ဦးတည္ေခၚေဆာင္ သြားသည္။ ထိုကားငယ္ျဖင့္ပင္ ၁နာရီ သာသာ ခရီးဆက္ခဲ့ျပီး ဖုန္ထူထူ ေျမလမ္း တစ္လမ္းေပၚ တြင္ သူတို ႔ ဆင္းၾကရသည္။ 

ထိုမွ တစ္ဆင့္ ႏြားလွည္း တစ္စီးျဖင့္ ဆင္ေတာင္စု ရြာ အထိ လိုက္ပါသြားၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုး မွာ တစ္ခါမွ ခရီးေဝးမသြားဖူးၾကသျဖင့္ ႏြမ္းနယ္ဟန္ ေပါက္ေနၾကသည္။ ရဲရင့္၏ မ်က္ႏွာမွာ ရႈံ႕တြထားရလြန္းသျဖင့္ သားေရဖတ္ျဖင့္ လုပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုႏွင့္ပင္ ဆင္ေန ေသးေတာ့သည္။ 

ဆင္ေတာင္စုရြာနားသို႔ ေရာက္ၾကေသာ အခါ ရြာသူၾကီးႏွင့္ ရြာသား တစ္စုက ထန္းပင္ ကုကိၠဳတို႔ျဖင့္ စိမ္း လန္းေဝဆာေနေသာ ရြာအ၀င္ဝတြင္ ေစာင့္ေနၾကလ်က္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳသည္။ ရြာသူၾကီးမွာ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ ခန္႔ရွိျပီး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကြယ္ေနသူျဖစ္သည္။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဆရာတို႔ ေရာက္လာတဲ့ အတြက္ အတိုင္းမသိ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ဆရာတို႔ရယ္။ က်ဳပ္တို႔ရြာ ကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရာဂႏၱရ ကပ္ဆိုက္ေနတာ ၾကည့္ေတာင ္မၾကည့္ရက္ ဘူးေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရာက္လာရမယ့္ ဝတၱရား ရွိပါတယ္။ မပူပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီပါ့မယ္ ။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ခု ဆရာတို႔လည္း ပင္ပန္းလာတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အိမ္မွာပဲ တည္းၾကနားၾကပါေနာ္။ ဆရာတို႔ကို လူဒီေလာက္န႔ဲပဲ လာၾကိဳရလို႔ ေဗြမယူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ရြာသူရြာသားေတြက ဆရာတို႔ကို လာၾကိဳခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္ေတာင္ သူတို႔မႏိုင္လို႔ မလာႏိုင္ၾကပါဘူး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟာ.. ရပါတယ္ ဗ်ာ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က အေရးမၾကီးပါဘူး။ ခုေလာေလာဆယ္ အေရးၾကီး တာက ေရာဂါပိုး ကူးစက္ ခံေနရတဲ့ လူနာေတြ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တခါတည္း သြားၾကည့္ခ်င္လို႔ လိုက္ပို႔ေပး ပါလား ။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုလည္း သြားၾကရေအာင္ ။

ရြာလယ္ ရွိ လူနာမ်ား ထားရာ ယာယီ အေဆာက္အဦး သို႔ ေရာက္သြားေသာ အခါ မၾကည့္ရက္ စရာ ျမင္ ကြင္း မ်ားက အျပည့္အႏွက္ ေစာင့္ၾကိဳ ေနၾကသည္။ 

အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေရာဂါ ပိုး ကူးစက္ ခံရေသာ လူနာ မ်ား ၏ ကိုယ္ခႏၶာေပၚ တြင္ အစက္ အေျပာက္ မ်ားမွ တဆင့္ အဖု မ်ားျဖစ္လာျပီး ေနာက္ဆံုး အဖု မ်ားေပါက္ ကုန္ကာ အထဲ မွ ျပည္ပုပ္ မ်ားႏွင့္ အတူ ေသြး စိမ္း ရွင္ရွင္ ထြက္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း အနာမ်ား အမည္း အကြက္ အကြက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ျမင္မေကာင္းေခ်။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အေတာ္ စိုးရိမ္ရတဲ့ လကၡဏာ ပဲ။ ကဲ.. အခုခ်က္ခ်င္း ပဲ အလုပ္ စလိုက္ၾကရေအာင္။

ေဒါက္တာ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ က ေျပာေျပာ ဆိုဆိုျဖင့္ ေဆးအိတ္ ကို ဆြဲကာ လူနာမ်ား ထံသို႔ ေရာက္ သြား သျဖင့္ က်န္ေသာ သူမ်ား လည္း အျမန္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လူနာ မ်ားအား အနာမ်ားကို ဖန္ရည္ေဆးေၾကာ၊ ေဆးထည့္ျပီး ၍ နာက်င္ျခင္းမွ သက္သာေစရန္ အေရာင္က်ေဆးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ penicillin စပ္ထိုး ေပး လိုက္ျပီး ေသာက္ေဆး antiseptic မ်ားလည္း ေဝငွေပးရ သည္။ 

 ေရာက္ ကကည္းက ေဒါက္တာ အုပ္စု အလုပ္ မ်ားေနခဲ့ၾက သည္မွာ ညဦးပိုင္း သို႔ ေရာက္မွန္း မသိ ေရာက္ လာ ခဲ႔သည္ ကိုပင္ သတိမျပဳမိေတာ့။ ရြာမွ ေသာက္ေရ မွန္ သမွ်ကိုလည္း စနစ္ တက် က်ိဳခ်က္ခိုင္း သူကိုခိုင္း၊ လက္ အိတ္၊ ႏွာေခါင္းဖံုး အဝတ္စ မ်ား လိုက္ေဝ သူကေဝ၊ သံုးေရကအစ ျမိဳ႕မွပါလာသည့္ ေက်ာက္ခ်ဥ္ မ်ား ခတ္၊ ပိုးသန္႔ေဆးရည္ မ်ား လိုက္ဖ်န္းခိုင္း သူခိုင္းျဖင့္ အားလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ၾကသည္။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဆရာတို႔... ဆရာတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ။ ခဏနားျပီး ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစား လိုက္ ဦးေနာ္။ ေနာက္ျပီး ခရီးလည္း ပန္းလာၾကတာ မဟုတ္လား။ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ နားၾကပါဦးဗ်ာ ။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟုတ္ပါရဲ႕... အခ်ိန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လင့္ေနျပီပဲ။ ကဲ..ကဲ.. သားတို ႔သမီး တို႔ ေရမိုး ခ်ိဳးျပီး ထမင္း သြား စား ၾကရေအာင္။ လူနာေတြ ကို ေဆးစည္းေပး ခဲ့ႏွင့္။ ထမင္းစားျပီးမွ တစ္ေခါက္ ျပန္ လာၾကရေအာင္ ။

အားလံုး လည္း ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ျပီး ဆာေလာင္ေနၾကျပီျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ တစ္ဖြဲ႔ လံုး သူၾကီးအိမ္မွာပင္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားေသာက္ၾက၏။ ေတာရြာဓေလ့အတိုင္း ရြာသူရြာသားမ်ား တစ္အိမ္ ကို အနည္းဆံုး ဟင္းတစ္ခြက္စီ လာပို႔ၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လူစု အတြက္ ဟင္း အမယ္ မ်ား ေလာက္ငရံု မက ပိုလွ်ံ၍ပင္ ေနေတာ့သည္။ 

မိမိ တို႔ အိမ္သား မ်ား ေနမေကာင္း သည္႔ၾကား၊ ကိုယ့္ အပူႏွင့္ကိုယ္ မနား ရသည့္ၾကားထဲ ဟင္းတစ္ ခြက္ေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ လာၾကေသာ ရြာသူရြာသားတို႔၏ ေစတနာကို အားလံုးက အထူးေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ ထိုသို႔ ထမင္းစားေသာက္ျပီး တေအာင့္ေလာက္ အၾကာတြင္ သူၾကီးအိမ္သို႔ ရြာသား သံုးေလးေယာက္ခန္႔ ေျပးလာျပီး...

ရြာသား။ ။ သူၾကီး... သူၾကီးေရ.. ဗ်ိဳ႕... သူၾကီး

ရြာသူၾကီး။ ။ ေဟ့.. ဘာျဖစ္ လာၾကတာလဲကြ

ရြာသား။ ။ ရြာေျမာက္ပိုင္း က ေဒၚေအးၾကြယ္ ရဲ႕သား ဖိုးတုတ္ေလ.. ေရာဂါကူးစက္ ခံရျပီနဲ႔ တူတယ္။ ကုိယ္ လံုး မွာ အစက္ေတြ ေပၚလာျပီး နာတယ္နာတယ္ လို႔ ေအာ္လို႔ လည္းျပီးေရာ တစ္ခါထဲ သတိပါ လစ္ သြား လို႔.. အဲဒါ သူၾကီး အိ မ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ တို႔ကို လာပင့္တာ ၊

ေကသြယ္။ ။ ဒါဆို လည္း ခုပဲ သြားၾကရေအာင္။ ရြာလယ္ပိုင္း လည္း ၾကည့္ရဦးမယ္ ဆိုေတာ့ လူခြဲလိုက္ၾက မယ္။ ကြ်န္မ ရယ္ ေရႊအိုေရာင္ နဲ႔ ဉာဏ္လင္းေအာင္ရယ္ က ရြာေျမာက္ပိုင္း ကို လိုက္သြားၾကမယ္။ ရြာလယ္ ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္နဲ႔အတူတူ ထက္ျမက္နဲ႔ ရဲရင့္ေနခဲ႔ၾက။ အဆင္ေျပလား ဆရာ ။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္း ေကာင္းျပီေလ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ရြာလယ္မွာ ရွိေနမယ္။ ေကသြယ္တို႔ အကူအညီ လိုရင္ ရြာသားတစ္ေယာက္ ေယာက္ကို လႊတ္ျပီး ေခၚခိုင္းလိုက္ေနာ္ ။

ေကသြယ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ။ ကဲ.. တို႔လည္း သြားၾကရေအာင္ေဟ႔

ေျပာေျပာ ဆိုဆိုျဖင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ ဦးေဆာင္ေသာ လူတစ္စု ရြာေျမာက္ပိုင္း သို႔ ခပ္သုတ္ သုတ္ ထြက္ သြားၾကသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တို႔လည္း စားလက္စ ကို လက္စသတ္ျပီး ရြာလယ္ပိုင္း၌ လူနာသြား ၾကည့္ ရန္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ 

ထို႔ေနာက္ လူနာ မ်ားကို ဆက္လက္ စမ္းသပ္၊ ေဆးတိုက္တန္ တိုက္၊ ေဆး ထိုးတန္ ထိုးျဖင့္ ကိစၥအလံုး စံု ျပီးစီး သြားေတာ့ မွ ပင္ပန္း လွသျဖင့္ ၄င္းတို႔ အတြက္ ေနရာ ခ် ထားေပးေသာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ တြင္ ထိုင္လ်က္ ခဏ တျဖဳတ္ နားၾကရသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ လူနာေတြ အေျခအေနက သိပ္ေတာ့ မဟန္ဘူး ထက္ျမက္ေရ.. နာေနတာေတြ သက္ သာေအာင္ ခဏပဲ ထိန္းထားေပး ႏုိင္မယ္လို႔ ဆရာ ထင္တယ္။ အခုဟာက ဆရာ ထင္ထားသလို ကာလ ဝမ္းပ်က္ ေရာဂါ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အနာၾကီးေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။ 

အနာကြက္ေတြ က အမည္းေရာင္ အိုင္းအိုင္းၾကီးေတြ၊ ေနာက္ျပီး မထိ မကိုင္ ဘဲနဲ႔လည္း ယားယံျပီး အလို လို ျပည္တည္ ဖုေတြ ထေနတယ္။ ဒီ့ထက္ ပိုဆိုး ဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒီလို ေရာဂါလကၡဏာ မ်ိဳး ဆရာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ ဖူးဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ ေရာဂါနာမည္ ကို တိတိက်က် ေဖာ္ဖို႔ ခက္ေနတယ္။ အဆိပ္သင့္တာ လိုလို၊ တစ္ခုခု အစားမွား မိလို႔ ျဖစ္သလိုလိုပဲ။ ေတြးရေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္ကြာ။ အင္း.... ေကသြယ္တို႔ အဖြဲ႔ေရာ အဆင္မွ ေျပၾကရဲ႕လား မသိဘူး ။

ထက္ျမက္။ ။ အဆင္ေျပေလာက္ မွာပါ ဆရာ။ မေကသြယ္ လည္း အရမ္းေတာ္ တဲ့ ဆရာ၀န္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ။ သူပါသြားရင္ေတာ့ လူနာ့ အေျခ အေနလည္း သိပ္ဆိုးဆိုး ၀ါး၀ါးၾကီး မဟုတ္ရင္ ဆရာ့လိုပဲ သူထိန္းထားႏိုင္မွာပါ။ ေရာဂါေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား ဆန္းက်ယ္လွပါတယ္ ဆရာရယ္.. ကုန္ကို မကုန္ႏုိင္ဘူး ။

ရဲရင့္။ ။ ဒါနဲ႔ေလ Grace တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔။ ဟိုေလ.. Grace လူနာေတြကို လိုက္ျပီး ေဆးတိုက္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ က ေစာင့္ၾကည့္ေနသလို ခံစား ရတယ္။ ေရွ႕က လိုလို ေနာက္က လိုလို ေဘးက လိုလိုနဲ႔ သိလား။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လည္း ဘယ္သူမွ မရွိဘူးေရာ...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေနရာေဒသ အေျပာင္းအေရႊ႕ေၾကာင့္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ စိမ္းေနေသးလို႔ ေနမွာပါကြာ။ မဟုတ္တာေတြ ေတြးပူမေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သာ ဂရုစိုက္။ ေရာဂါပိုး အကူးစက္ မခံမိေစနဲ႔ ။

ထက္ျမက္ သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေျပာစကားကို နားေထာင္ရင္း ေခါင္းညိတ္ လိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ သူသည္ လည္း ရဲရင့္ လို ခံစားေနရသည္ မွာ အမွန္ပင္။

ခဏအၾကာ လူနာတစ္ဦးကို  အနာသြားေဆးေပးေသာ ရဲရင့္ ၏ေအာ္သံ ကို ၾကားလိုက္ ရသျဖင့္  ကမန္း ကတန္း ေျပးသြားၾကည့္ ရာ လူနာေဘး တြင္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္စြာျဖင့္ ရပ္ေနေသာ ရဲရင့္ ကို ေတြ႔ လိုက္ ရသည္။ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ လည္း ေၾကာက္ရံြ႕မႈျဖင့္ တုန္တက္ေနသည္။

ထက္ျမက္။ ။ ေဟ့ေကာင္ရဲရင့္.. ဘာျဖစ္တာတုန္း...

ရဲရင့္။ ။ ဒီ... ဒီ လူနာကို အနာေဆးေပးေနရင္း  သူ႔အနာ က တျဖည္းျဖည္း မည္း လာျပီး ေသြးေတြပါ ပိုထြက္ လာတယ္။ အဲဒါ... ဂြမ္းနဲ႔ ထပ္သုတ္ မလို႔ ဂြမ္းကို ဟိုဖက္ လွည့္ယူျပီး ဒီဖက္ျပန္ အလွည့္မွာ သူ႔.. သူ႔.. သူ႔အနာ ထဲက မ်က္လံုးၾကီး Grace ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔လို႔...

ထက္ျမက္။ ။ ဟာကြာ.... ငါက ဘာမ်ားလဲလို႔။ သိပၸံေခတ္ မွာ လူလာျဖစ္ျပီးေတာ့ မ်ားကြာ မင္းမို႔ ဒီလို ေပါက္ တတ္ ကရေတြ ေလွ်ာက္ေတြး ရတယ္လို႔ အံ့ေရာ..။ ဘယ္မွာတုန္း.. ငါၾကည့္တာ မရွိပါဘူး။ မင္းဟာမင္း အေၾကာက္ လြန္ျပီး မ်က္စိေမွာက္တာ ေနမွာေပါ႔...

ရဲရင့္။ ။ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း.. Grace တကယ္ေျပာတာ.. ဒီမွာ မေနရဲေတာ့ဘူး ေၾကာက္ တယ္.. ေၾကာက္တယ္..

ထက္ျမက္။ ။ ေဟ့ေကာင္.. မင္းေယာက်ာ္း မဟုတ္ဘူးလား....

ရဲရင့္။ ။ မဟုတ္ဘူး အဟင့္အဟင့္... (ငိုသံ)

ထက္ျမက္။ ။ ဟာကြာ ငါဆြဲထိုးလိုက္ရ။ စိတ္တိုလာျပီေနာ္

သူတို႔ႏွစ္ဦး ကိုၾကည့္ျပီး ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ စိတ္ပ်က္စြာ ေခါင္း ယမ္း လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ကဲ ကဲ.. ေတာ္ၾက ပါေတာ့ကြာ။ မင္းတို႔ ကလည္း ဒီလူန ႔ဲဒီလူေလး ရွိတာကို မတည့္ႏုိင္ၾက ဘူး။ စကားမ်ားေန ရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူးေလ...

ထက္ျမက္။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာ... အဲ့ေကာင္ ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္လြန္းလို႔ပါ....

ရဲရင့္ သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ေနာက္ သို႔ ေျပးကပ္လိုက္ျပီး...

ရဲရင့္။ ။ ဆရာ.. Grace အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းေၾကာက္ တာပဲ...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိလို ႔တုန္းကြာ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ဆရာတို႔ ရွိတယ္။ ေနာ္.. တကယ္လို႔ မင္းေျပာ သလို ျဖစ္တယ္ ပဲထား..။ မင္းရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ တစ္ခုတည္း နဲ႔ ဒီရြာက လူေတြ အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကို မင္းလဲမွာလား....

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ၏ စကားေၾကာင့္ ရဲရင့္ တစ္ခ်က္မွ် ေတြေ၀ သြားသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ရဲရင့္.. မင္းေသခ်ာျပန္စဥ္းစား။ ေနာက္ဆံုး မင္းျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုလည္း ဆရာတို႔ မတား ပါဘူး... ဟုဆိုကာ တျခား လူနာမ်ားဘက္ သို႔ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ ထက္ျမက္သည္ လည္း ဦးမင္း ထင္ေက်ာ္ေနာက္ သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္သြားေသာေၾကာင့္ ရဲရင့္တစ္ေယာက္ တည္း ေနရာ ၌ ေၾကာင္၍ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ 

ထိုကဲ့သို႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေတြးကာ ရဲရင့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထား သြားျခင္း သည္ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့ မွ ေတြ႔ ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု.. ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တို႔ အဘယ္ သို႔ ေတြးခဲ့ မိပါ လိမ့္မည္နည္း။

ရဲရင့္ တစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ျဖင့္ ေခ်ာင္ တြင္ ထိုင္ငိုေနေတာ့သည္။ ငိုရင္း ေၾကာက္ရြံ႔ မိန္းေမာ စြာျဖင့္ ဘာမွ ေတြးေတာမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚတြင္ ေတြ႔သည့္ ေရခြက္ ကို ယူေသာက္ လုိက္ သည္။

 ေရေသာက္ျပီး ခဏအၾကာ မွာပင္ သူ႔ တစ္ကိုယ္လံုး အစက္ အေျပာက္ မ်ား ထလာသည္ ကို ထိတ္လန္႔ စြာ ေတြ႔လိုက္ရ သည္။ သူ အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ေသာ္လည္း ပါးစပ္မွ အသံမထြက္။ ျဖစ္ပ်က္ပံုမွာ လွ်ပ္ တျပက္ အလား ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။
 
ထို အစက္အေျပာက္ မ်ားမွ အနာမ်ား အမည္းကြက္ၾကီး မ်ား ျဖစ္လာျပီး ထုိ အမည္း ကြက္မ်ား မွ ေသြးမ်ား စို႔ ထြက္ လာသည္။ လည္ေခ်ာင္းမွ သည္ ဗိုက္.. ထို႔ေနာက္ လက္၊ ေျခေထာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာတို႔တြင္ ပါ ပြား လာ ၾကျပီး မ်က္စိႏွင့္ ႏွာေခါင္း စသျဖင့္ ရွိသမွ် အေပါက္ တို႔မွ ေသြးမ်ားဒရေဟာ က်ဆင္းလာကာ ရဲရင့္ သည္ ေျမျပင္ေပၚ သို႔ ပစ္လဲ က်သြားျပီး ခ်က္ခ်င္း အသက္ရွဴ ရပ္ သြားေလေတာ့သည္။ 

ထို႔ေနာက္ မည္ သည့္ အရပ္က ေရာက္လာမွန္း မသိေသာ ခါခ်ဥ္ အၾကီးစား ကဲ႔သို႔ နီက်င္က်င္ အေကာင္ ငယ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ တို႔က ရဲရင့္၏ အေလာင္းကို ကိုက္ခ်ီ ဆြဲေခၚ သြားေတာ့သည္။ ယင္းအေကာင္ ငယ္ ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္ အတူ ေပ်ာက္ဆံုးသြား သည္မွာ ကား ရဲရင့္ ၏ ရုပ္အေလာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအျဖစ္ အပ်က္ အလံုးစံု ကို မည္သူမွ် မျမင္လိုက္ၾက။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တို႔လည္း က်န္သည့္ လူနာမ်ား ၾကည့္ေပးျပီးေနာက္ ေဆးပစၥည္း မ်ား လိုက္လံ သိမ္းဆည္းေန စဥ္ ထက္ျမက္က..

ထက္ျမက္။ ။ ရဲရင့္ ကို မေတြ႔ေတာ့ ဘူးေနာ္ ဆရာ။ ဒီေကာင္ သူရဲေဘာေၾကာင္ျပီး သူၾကီး အိမ္ ျပန္ေျပး သြားေလာက္ျပီ ထင္တယ္...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္းကြ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေနရာရာမွာ မ်ား သြားစိတ္ေကာက္ေန လား မသိဘူး...

ထိုသို႔ စကားေျပာေနရင္း သူတို ႔အေနာက္ဖက္မွ ေျခသံမ်ား ၾကားလိုက္ ရသျဖင့္ အနီးရွိ မီးတုတ္မ်ား ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ခုခု ဆိုလွ်င္ အေရးအေၾကာင္း ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေတာ္ နီးနီးေရာက္လာမွ ေဒါက္တာေကသြယ္ တို႔မွန္း သိျပီး သက္ျပင္းျပိဳင္တူ ခ်လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔ လည္း ဘယ္အရာ ကို စိုးထိတ္ လန္႔ျဖန္႔ ေနၾကမွန္းမသိေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆံုးေအာင္ သက္ျပင္း မခ် ရေသးမီမွာပင္...

ေကသြယ္။ ။ ဆရာ.. ဆရာေရ... လုပ္ပါဦး ကယ္ၾကပါဦး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေကသြယ္.. ေကသြယ္ ဘာျဖစ္လာတာလဲ.. ဉာဏ္လင္း.. မင္းတို႔ ဘာျဖစ္လာၾက တာလဲ.. ေရႊအိုေရာင္ ကိုေရာ မေတြ႔ပါလား။ ဘာျဖစ္ လာၾကတာလဲ ေျပာစမ္းကြာ..

ေဒါက္တာေကသြယ္ သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ကို ဖက္ကာ မေျပာ မဆို ငိုခ်  လုိက္ေလသည္။ ဉာဏ္လင္းေအာင္ က တုန္တုန္ ယင္ယင္ျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာ ... ေရႊ... ေရႊအိုေရာင္.. မရွိေတာ့ဘူး.. ဆံုးျပီ....

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဘာ.. ဘယ္လို ဘယ္လို.. ဘာျဖစ္တယ္.. ငါ့ကို ေသခ်ာေျပာစမ္း

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ဟို ရြာသားေတြ ေနာက္ လုိက္ျပီး ရြာေျမာက္ပိုင္း ကို ေဆးလိုက္ ကု ေပးၾက တယ္။ ျပီးေတာ့ ျပန္ခါနီးမွာ ေရႊအိုေရာင္ က အေပါ့သြားခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ေဒၚေအးၾကြယ္ က အိမ္သာ လိုက္ ပို႔တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚေအးၾကြယ္ တစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ေပၚေျပးတက္ လာျပီး ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကို ဟို ဆရာမေလး မရွိေတာ့ဘူး လို႔ အေမာတေကာ လာေျပာတယ္။ 

ကြ်န္ေတာ္ က ဘာျဖစ္တာလဲ လို႔ ေမးေတာ့.. ေရႊအိုေရာင္ တစ္ေယာက္ အေပါ့ သြားတာၾကာ လို႔ အိမ္သာေရွ႕ လုိက္ သြားျပီးေခၚတာ အထဲ က ထူးသံ မၾကားရဘူးတဲ႔။ အဲ႔ဒါ နဲ႔ သူ အိမ္သာ တံခါးကို တြန္း ဖြင့္ၾကည္႔ လိုက္ေတာ႔ အထဲမွာ ဘယ္သူ မွ မရွိေတာ့ ဘူးတဲ႔။ 

အဲ႔ဒီလို ၾကားေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း ကမန္းကတန္း သြားၾကည္႔ျပီး အနီးအနား ပတ္ပတ္လည္ ကို လိုက္ ရွာၾက တာေပါ႔။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ တစ္ခုခုကို ဆြဲသြား သလို စြပ္ေၾကာင္းၾကီး ျဖစ္ေနတာ ကို ေတြ႔ ရတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ စြပ္ေၾကာင္း အတိုင္း လိုက္ၾကည္႔ၾကေတာ႔.. လမ္းအဆံုးက ခ်ံဳထဲမွာ ေရႊအိုေရာင့္ ကို ေတြ႔ တယ္။ သူ.. အသက္ မရွိေတာ႔ဘူး ဆရာ။ 

ပိုျပီး ထူးဆန္းတာက ေရာဂါ ကူးစက္ေန တဲ႔ လူေတြမွာ ေတြ႔ရ သလိုမ်ိဳး အမည္းကြက္ၾကီးေတြ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ ရမွန္းမသိဘဲ ဆရာတို႔ဆီ တန္းေျပး လာတာ။ လုပ္ပါဦး ဆရာရယ္.. ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ မသိဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ လန္႔ေနျပီ..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဘုရားေရ.. ထူးဆန္း လိုက္တာကြာ ဒါ.. ေသြးရိုး သားရိုးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ခုခုပဲ။ ကဲ.. လာ.. လာ.. ရြာသူၾကီးအိမ္ ကို အေၾကာင္းသြားၾကားမယ္..

ေျပာေျပာ ဆိုဆိုျဖင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ ကို ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ကာ ရြာသူၾကီးအိမ္ သို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားၾက သည္။ ရြာသူၾကီး အိမ္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ။ အိမ္ အႏံ႔ွ လိုက္ရွာေသာ္လည္း မေတြ႔။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေတာက္.. အေရးအေၾကာင္း ဆို တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ရြာသူၾကီး ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ ဒီအိမ္ က လူေတြေရာ..။ ဟာ.. ရဲရင့္ ကိုလည္း ဒီမွာ မေတြ႔ ပါလား။ ဒီေကာင္ေပ်ာက္ေနတာ ေသခ်ာျပီ။ ဒုကၡပဲ။ ခု ခ်က္ခ်င္း လိုက္ရွာၾကမွ ျဖစ္မယ္ေဟ့..

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ မိုးေတာ္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေနျပီဆရာ... လုိက္ရွာ လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မိုးအလင္း ထိ ေစာင့္ေနရင္ ငါတို ႔တစ္ေယာက္မွ က်န္ေတာ့ မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥေတြ ဟာ လံုးဝေသြးရိုး သားရိုး မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ ဒါေတြေျပာတာ မင္းတို႔ ကို ေျခာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ ကိုယ္ တိုင္လည္း အယံုအၾကည္ မရွိေပမယ့္ ခုအေျခအေနက ဒါေတြ ျငင္းခံုေန ရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ 

အရမ္းအေရးၾကီးေနျပီ။ ကဲ.. ေကသြယ္က ဒီမွာပဲေနခဲ့။ နားလိုက္ေတာ့။ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔။ ဆရာတို႔ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့

ထို႔ေနာက္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္ သည့္ လူ ၅ ေယာက္ အုပ္စုသည္ မီးတုတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ ရဲရင့္ ကို ေအာ္ေခၚ လိုက္ရွာ ၾကေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနရာ အေတာ္ စံုေနျပီျဖစ္သည့္တိုင္ လံုးဝရွာမေတြ႔ေခ်။ လူနာမ်ား ထားရွိရာ ယာယီ တဲေလးမ်ားတြင္လည္း မရွိ။ 

အနီးဝန္းက်င္မွာလည္း ရဲရင့္ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႔ရဘဲ ရွိေလသည္။ ထိုစဥ္ လူနာေဆာင္တြင္ ထူးဆန္း သည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ၾကရသည္။ သူတို႔မျပန္ခင္က ထားရစ္ခဲ့ၾကေသာ လူနာမ်ားမွာ တစ္ေယာက္ မွ် အသက္မရွိေတာ့ေခ်။ 

တခ်ိဳ႕မွာ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ျပီး တခ်ိဳ႕မွာ အနာမွျပည္ပု ပ္မ်ား၊ ေသြးမ်ား ယိုစီးက်ကာ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ပင္ ျဖစ္ေန ၾကသည္။ အနံ႔ အသက္ မ်ားမွာ လည္း ဆိုးရြား လြန္းလွ သျဖင့္ တဲမ်ား အျပင္သို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ ထြက္လာ ခဲ့ၾကရသည္။ ရဲရင့္ ကို လည္းမေတြ႔၊ လူနာမ်ားလည္းေသ၊ ရြာသူၾကီးကိုလည္း ရွာမရေတာ့သည့္ အဆံုး အားလံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကျပီး သူၾကီးအိမ္သို႔ သာ ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ မွအပ က်န္သူမ်ား မွာ တုန္လႈပ္ေသြးပ်က္ေနၾကေလျပီ။

ေကသြယ္။ ။ ေတြ႔ခဲ႔ၾကလားဟင္..

ထက္ျမက္။ ။ မေတြ႔ပါဘူးဗ်ာ။ ဟိုမွာ လည္း လူနာေတြ တစ္ေယာက္မွ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။ အေျခအေန က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနျပီ။ ရဲရင့္ ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ ရွာမရဘူး။ ေနရာလည္း စံုေနျပီရွာတာ။ ဒီၾကားထဲ က်န္တဲ့ ရြာသားေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲ မသိဘူး။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ထူးဆန္း လိုက္တာ လူေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြား တာလဲ။ ရဲရင့္ ေတာထဲ ၀င္သြားဖို႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ သတၱိ မေကာင္းဘူး။ အိမ္ျပန္ေျပးမယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီအခ်ိန္ၾကီး မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ထား.. သူ႔အ၀တ္ အိတ္ေတာ့ အနည္းဆံုး ယူသြား ရမွာေပါ့။ 

ဘုရားဘုရား.. ေရႊအိုေရာင့္ လို အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး နဲ႔ေတာ့ ရဲရင့္ တစ္ေယာက္ မေတြ႔ၾကံဳပါေစနဲ႔။ စဥ္းစား စရာပဲကြ... ခုဟာ က ရြာသူၾကီး ကိုယ္တိုင္ ေပ်ာက္ေနတာ။ ဒီရြာ မွာ လူေရာ က်န္ေသးရဲ႕လား မသိဘူး။ တစ္ခုခုေတာ႔ အၾကီး အက်ယ္ မွားေနျပီေဟ့...

ေကသြယ္။ ။ ကြ်န္မ.. ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ခ်င္ျပီဆရာ.. ဒီရြာမွာ မေနရဲေတာ့ဘူး အရမ္းေၾကာက္ ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။..

ထိုစဥ္ ရြာသူၾကီး၊ ရြာသူၾကီး ကေတာ္ႏွင့္ ရြာသူရြာသား တစ္စုတို႔ ထင္မွတ္ မထားဘဲ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ျဖင့္ အိမ္ သို႔ျပန္ေရာက္ လာၾကသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဟာ.. သူၾကီး.. ခင္ဗ်ားတို႔ ကလည္းဗ်ာ အေရး အေၾကာင္းဆို ဘယ္ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ ဒီမွာ က်ဳပ္တပည့္ တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားျပီ၊ တစ္ေယာက္ကလည္း ေပ်ာက္ေနတယ္...

ရြာသူၾကီး။ ။ ေအာင္မေလးဗ်ာ.. က်ဳပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ကပ္ၾကီးဆိုက္ ျပီး ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းေတာ့ မယ္။ ဆရာက ဆရာ တပည့္အေၾကာင္း လာေျပာေနေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ ဒီမွာ မေသေအာင္ မနည္း ထြက္ေျပးခဲ့ ရတာ။ ရြာမွာ က်ဳပ္တို႔ ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အကုန္ ေရာဂါပိုး ကူးစက္ျပီး ေသကုန္ၾကျပီ။ က်ဳပ္တို႔ အကုန္ လိုက္စစ္ ျပီးျပီ။

 ေပ်ာက္တဲ့လူ ကေပ်ာက္၊ ပုပ္ပြျပီး ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္တဲ့ လူ ကျဖစ္နဲ႔။ ဆရာ တုိ႔လည္း ကုႏိုင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ အထုပ္ အပိုးေတြနဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ လာသိမ္း ဆည္းတာ။ မနက္ လင္းတာနဲ႔ ဒီရြာ ကေန ျမန္ျမန္ ထြက္သြားၾကမွ ကို ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဆရာတို႔ လည္း ျပန္ခ်င္ျပန္ၾကေတာ့။ ဒါမွ မဟုတ္ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မနက္ျဖန္က် တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့။ ဟုတ္ျပီလား..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေနပါဦး သူၾကီးရဲ႕။ ဒီေရာဂါကပ္ၾကီး က ေသာက္ေရကန္ က ျဖစ္တာ ဆို။ ေသာက္ေရ ကန္ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မနက္ က်ရင္ သြားစစ္မွ ကိုျဖစ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ရြာသားေတြေသကုန္ တာလည္း ေသြးရိုး သားရိုးမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အားထား ရတဲ႔ တပည့္ႏွစ္ေယာက္လည္း ဆံုးပါး သြားတာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔ မွ ဒီအတိုင္း မျပန္ႏိုင္ဘူး။ အေျဖ ရွာကို ရွာရမယ္။ သိကို သိရမွျဖစ္မယ္။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး.. ဒီေရာဂါ စျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ..

ရြာသူၾကီး။ ။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အဲ့ဒီႏွစ္ပတ္ မတိုင္ခင္ က ရြာမွာ ဘာေတြျဖစ္ ခဲ့ေသးလဲ...

ရြာသူၾကီး မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားသည္။ သူ၏ တစ္ဖက္တည္းေသာ မ်က္လံုး မွာလည္း ဂဏာမျငိမ္ေခ်။

ရြာသူၾကီး။ ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ဟာ သူ ေသာက္ေရ မသန္႔လို႔ ေရာဂါ ကပ္ၾကီး ဆိုက္တာ။ မနက္ျဖန္က် က်ဳပ္တို႔ ဒီရြာကေျပာင္းမယ္..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ရြာသူၾကီး ကို မသကၤာ သလို ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ရာ တြင္ ေနာက္ထပ္ စကားမဟေတာ့။

ရြာသူၾကီး။ ။ ကဲ.. မၾကာခင္ အရုဏ္ပ်ိဳ႕ေတာ့မွာ။ ဆရာတို႔လည္း တစ္ေရးမွ မအိပ္ရေသးဘူးမွတ္လား။ အားရွိေအာင္ တစ္ေရး ႏွစ္ေရးေတာ့ မွိန္းလိုက္ၾကဦးေလ။ မိုးလင္းက် ခရီး ဆက္ရဦးမွာ...

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဟုတ္တယ္ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရမ္းကို ပင္ပန္းခ်ိနဲ႔ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ႔ အိပ္ျပီ

ေျပာေျပာ ဆိုဆိုျဖင့္ မၾကာခင္မွာ ပင္ ဉာဏ္လင္းေအာင္ႏွင့္ ထက္ျမက္ တို႔ ေခြေခြေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾက သည္။ က်န္ လူမ်ား အားလံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကျပီျဖစ္၍ အိပ္ရာကိုယ္စီ၀င္ကာ အိပ္စက္ အနားယူၾကသည္။ 

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ သည္ အိပ္ရာ ထက္၌ လဲေလ်ာင္းေနေသာ္ လည္း ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္။ ဤဆင္ေတာင္စု ရြာ ၏ ထူးဆန္းလွသည့္ ေရာဂါကပ္ အေၾကာင္းႏွင့္ အျခား အျခားေသာ မယံုၾကည္ႏိုင္ စရာ ပေဟဠိဆန္ဆန္ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားကို ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ မိမိသည္ ဤ အဖြဲ႔တြင္ အသက္အၾကီးဆံုး။ တာဝန္ အရွိဆံုး။ 

မိမိ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ႔ရသည့္ ေနာက္လိုက္ တပည့္ မ်ားသည္ ယခု ကဲ့သို႔ ၾကမၼာဆိုးႏွင့္ ၾကံဳရ သည္ကို မိမိ အေနႏွင့္ တာဝန္မကင္း သလို စိတ္မေကာင္း မဆံုးလည္း ျဖစ္ေနမိသည္။ ထို အေျဖကို ရေအာင္ ရွာမည္ဟု ေတးထား လိုက္ရင္း တခဏ ေမွးခနဲျဖစ္သြားမိသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ ပင္ စကားေျပာသံ ခပ္ သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ သျဖင့္ ဖ်က္ ခနဲႏိုးသြားျပီး အခန္း တံခါးနားကပ္ကာ ခပ္ မဆိတ္ နားစြင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူၾကီး လင္မယား ေလသံျဖင့္ စကားေျပာေနသည္ ကို ၾကားရသည္။

သူၾကီးကေတာ္။ ။ ေတာ္ စ,ထား တဲ့ျပႆ          နာေလ ဟင္..။ ခုေတာ့ ကိုယ္က်ိဳး  နည္းကုန္ျပီ  မဟုတ္လား....

ရြာသူၾကီး။ ။ ဟ.. ငါလည္း အဲဒီေကာင္မ ဒီေလာက္ျပန္လုပ္မယ္ မွန္း မသိလို႔ေပါ႔ကြ။ အစက ငါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးပဲ ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ ခု အေျခအေန က မယံုလို႔ မရေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ရင္ အားလံုး ဒုကၡေရာက္ ကုန္မယ္။

သူၾကီးကေတာ္။ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ္.. အခုျဖစ္လာျပီ ပဲ။ ဒီေတာ့ ရွင္ ဘာဆက္လုပ္ မလဲ...

ရြာသူၾကီး။ ။ ငါလည္း မစဥ္းစား တတ္ေတာ့ ဘူးကြာ။ မနက္ျဖန္က်   ဒီက   ထြက္သြားၾကမွာပဲ။ ဟူး... ကဲ..ကဲ.. ေတာ္ျပီ.. အိပ္ၾက စို႔ ငါအရမ္း ပင္ပန္းေနျပီ...

ခဏအၾကာ စကားသံ မ်ား တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။ ၄င္း တို႔သည္ အားလံုး အိပ္ကုန္ၾကျပီ အထင္ႏွင့္ တစ္စံု တစ္ခု ကို ၾကိတ္ တိုင္ပင္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာ တြင္ သူတို႔ေျပာေသာ စကားမ်ား အားလံုး ကို ဦးမင္း ထင္ေက်ာ္ ေကာင္းစြာ ၾကားလိုက္ေလ သည္။ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ကာ တစ္စံု တစ္ခုကို အတည္ျပဳ လက္ခံ ဖို႔ အၾကံ တစ္ခု ရေလသည္။ 

ထိုအရာ ကို သူလုပ္ ကို လုပ္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အိပ္ရာထဲ မွ အသာ ထလာ ခဲ့ျပီး အိမ္ေရွ႕ သို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္ လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မီးတုတ္၊ မီးျခစ္၊ အနီးတြင္ေတြ႔ေသာ ပုဆိန္တစ္လက္၊ အျခား လိုအပ္မည္ ထင္ေသာ ပစၥည္း အနည္းငယ္ကို ယူ၍ ျခံထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ 

အအိပ္ ဆတ္ေသာ ဉာဏ္လင္းေအာင္ မွာ အိပ္ရာမွ ခ်က္ခ် င္းႏိုး လာခဲ့ျပီး ဆရာထြက္သြား မွန္း သိ သည္ႏွင့္ ေနာက္မွ အသာေျပး လိုက္ကာ  ေလသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္...

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာ..ဆရာ.. ဘယ္သြား မလို႔လဲ ဒီ အခ်ိန္ၾကီး ကို..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဉာဏ္လင္း မင္း မအိပ္ေသး ဘူးလား။ ဆရာ လုပ္စရာေလး တစ္ခု ရွိလို႔ အျပင္ခဏ သြား လိုက္ဦးမယ္။ ဆရာ သြားတာ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔...

ထက္ျမက္။ ။ ဟာ.. ဘယ္သြား မလို႔လဲ ဆရာ။ မသြား ပါနဲ႔လား ဆရာရယ္.. မနက္လင္း မွ သြားပါလား။ ဒီရြာက ဘာမွန္း မသိ ညာမွန္း မသိ အႏၱရာယ္ က မ်ားပါဘိနဲ႔...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ရတယ္ ရတယ္.. ဆရာ မသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီနားေလး တင္ပဲ သိပ္မၾကာပါဘူး..

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဒါဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ပါ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ။ ဆရာ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်ဘူး...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ႏိုး ႏိုး.. မင္းလိုက္ လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာ တစ္ေယာက္တည္း သြားမွ ရမွာ။ မင္းေနရစ္ခဲ့။ ဆရာ မၾကာဘူး။ သြားၾကည့္ စရာေလး ရွိတာ ၾကည့္ျပီးရင္ ျပန္လာ ခဲ႔မယ္။ သြား.. ျပန္အိပ္ေခ်.. ဒါမွ မဟုတ္ လည္း ပစၥည္းေတြ သိမ္း စရာရွိတာ သိမ္း ထားေတာ႔။ သူမ်ားေတြ လံုးဝ မႏိုးေစနဲ႔ေနာ္..။

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ။ ဒါဆိုလည္း ဆရာ သတိဝီရိယ နဲ႔ေတာ့ သြားေနာ္။ ျမန္ျမန္ လည္း ျပန္ လာခဲ့ဦး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေအးေအး.. ဆရာသိတယ္။ သြားျပီ..

ထိုသို႔ေျပာျပီး ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တစ္ဦးတည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက ေရာဂါပိုး ကူးစက္ခံ ရသည္ ဆိုေသာ ေရကန္ၾကီး ဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္...။ ညဥ့္ပိုင္းက ရဲရင့္ကို လိုက္ရွာၾကရင္းႏွင့္ ဟိုးခပ္ လွမ္း လွမ္းမွ လေရာင္ျဖင့္ လဲ့ေနသည့္ ေရၾကပ္ခြပ္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။ ထိုေနရာကို ဦးမင္း ထင္ေက်ာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မွတ္ထားသည္။

 ေရကန္ၾကီးသည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုမို က်ယ္ျပန္႔ျပီး ေရ၏ အေရာင္အဆင္းမွာ ပကတိ နက္ေမွာင္ေန သည္ဟု ထင္ရသည္။ ေရကန္ပတ္လည္တြင္ ေနေျပာက္မထိုးႏုိင္ ေလာက္သည့္ ထူထဲၾကီးမား လွေသာ ႏွစ္ ရွည္ ပင္ၾကီးမ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ ေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့ သည္။ ၾကာရိုး ၾကာစြယ္မ်ားမွာ ေရလယ္တြင္ ညြတ္ေခြ ေသဆံုးေနၾက၏။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ေသခ်ာ လိုက္ အကဲခတ္ေနသည္။ မည္သည့္ ထူးျခားေသာ အရိပ္ အေယာင္ မွ်မေတြ႔။ ထုိစဥ္ မွာပင္ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ား က သစ္ပင္ တစ္ပင္ ေျခရင္းတြင္ အေရာင္တလက္လက္ ထေနေသာ အရာတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔သြားေလသည္။

 ေကာက္ယူ ၾကည့္ေသာ အခါ မိန္းမ ၀တ္ ေရႊနားကြင္း တစ္ဖက္။ ထိုအနီး တဝိုက္တြင္ ေသခ်ာထပ္မံ လိုက္ၾကည့္ ရာ.. ညိႈးႏြမ္း ေျခာက္ေသြ႔ လုျပီျဖစ္ေသာ သစ္ရြက္ပံု တစ္ပံုေပၚ၌ ေသြးစက္ မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

 ၾကီးၾကီး မားမား တစ္စံုတစ္ရာ ကို ေလာင္ကြ်မ္း ထားေသာ ျပာပံုၾကီး တ စ္ခုကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ထိုအနီး တြင္ပင္ ထိုင္ခ်လုိက္ကာ ဤအျဖစ္ အပ်က္မ်ား သည္ ေသြးရိုး သားရိုး မဟုတ္ႏိုင္ဘဲ လူသတ္ မႈေပေလာ ဟု ေတြေဝ စဥ္းစားေနခုိက္ ရုတ္တရက္ မိန္းေမာ သလိုျဖစ္သြား၏။

 စိတ္မ်ား ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္း လာကာ အနံ႔ တစ္ခုခုေၾကာင့္ အိပ္ေမြ႔ခ် ခံရသူလို ျဖစ္သြားမိသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ သူ၏ အျမင္ အာရံုထဲ၀ယ္ ေရကန္ ထဲမွ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး တက္လာျပီး သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာ သည္ကို ၀ိုးတိုး ၀ါးတား ျမင္ရသည္။ တျဖည္းျဖည္း ပံုရိပ္ပီျပင္လာေသာအခါ ထို အမ်ိဳးသမီး ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အႏွံ႔အျပား တြင္ ျမင္ မေကာင္းေသာ ဒဏ္ရာဒ ဏ္ခ်က္ၾကီး မ်ား အျပည့္အႏွက္။ 

မီးေလာင္ အမာရြတ္မ်ား အျပင္ ရိုက္ႏွက္ ခံထား ရသလို အရွိဳးရာ ဗရပြျဖင့္...။ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုး တစ္စံုတြင္ မုန္းတီးျခင္း စက္ဆုပ္ျခင္းႏွင့္ နာက်ည္း ေဒါသ မီးလွ်ံမ်ား ကို အတိုင္းသား ျမင္ေတြ႔ေန ရ၏။ 

အိပ္မက္ ပင္ေလာ၊ တကယ္ပင္ေလာဟု ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေတြးေတာ အံ့ၾသ မဆံုးမီပင္ ထို အမ်ိဳးသမီး သည္ ျဗဳန္းခနဲ အနီးသို႔ေရာက္လာျပီး သူ႔လည္ပင္း ကို ဆြဲညွစ္ေလသည္။ သူဆြဲဖယ္ေသာ္ လည္း မရ။ ေအးစက္ ရံႈ႕တြေနေသာ လက္တစ္စံု က အလြန္ အားပါလွသည္။ 

အသက္ရွဴ    ရသည္မွာ တျဖည္းျဖည္း  မြန္းၾကပ္လာျပီး မ်က္လံုး မ်ား ျပာေဝလာေတာ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ လူသံ မ်ား ၾကားလိုက္ရျပီး သူ႔ေရွ႕မွ အမ်ိဳးသမီး သည္ မေက်နပ္သလို သူ႔အား တစ္ခ်က္ စိုက္ ၾကည့္ ျပီးေနာက္ ေရထဲ သို႔ ခုန္ဆင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
 

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာ... ဆရာ.. ဆရာဘာျဖစ္ေနတာလဲ

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အဟြတ္ အဟြတ္.. ေအာ့... ဟို ေကာင္မေလး... ေကာင္မေလး

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဘယ္ကေကာင္မေလးလဲဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ့ကိုပဲေတြ႔တာ။ ဆရာ့လက္ႏွစ္ဖက္ ကိုယ့္လည္ပင္း ကိုယ္ညွစ္ေနတာေတြ႔လို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာရယ္.. ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ့ကို စိုးရိမ္ျပီး ဒီေကာင္ေလး အကူအညီနဲ႔ ေနာက္က လိုက္လာမိေပလို႔ေပါ႔

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္ အလံုးစံုကိုေျပာျပလိုက္ရာ

ဥာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဆရာေျပာသလိုဆို ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာပဲ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ တကယ္ရွိေနတာပါလား

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ေအးကြာ ငါလည္း စာအုပ္ေတြ ထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးတာ ခု ဒီ အသက္အရြယ္ေရာက္ မွ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳ  ရဖူး တာပဲ။ ငါ႔ႏွယ္.. ေသျပီေတာင္ မွတ္တာကြာ။ 

သန္လိုက္ တဲ့ တေစၦမ။ ဒါနဲ႔.. ဒီကိစၥ ႏႈတ္လံု ပါေစေနာ္။ ေကသြယ္ တို႔ကို ေပး မသိေစခ်င္ဘူး။ သူတို႔ သိရင္ ပိုေၾကာက္ သြားၾကမယ္။ အထူးသျဖင့္ ရြာသူၾကီး.. ငါ သူ႔ကို သိပ္ၿပီး မသကၤာ ဘူးကြ။ ဟို ကေလးလည္း ဆရာ တို႔ကို ကူညီပါကြာ..။ ဒီကိစၥ မေပါက္ၾကား ပါေစနဲ႔။ ေနာက္ျပီး မင္း ကိုေမးစရာရွိတယ္။ ဒီရြာ အေၾကာင္း မင္းသိ သေလာက္ ဆရာ့ကိုေျပာျပစမ္းပါ...

ဉာဏ္လင္းေအာင္ ကို လမ္းျပ လိုက္ပို ႔ခဲ့ေပးေသာ ရြာသား ေကာင္ေလး မွာ ေၾကာက္ရြံ႕လွသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး အလြန္ တုန္ယင္ေနျပီး ဟန္ မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ေမးသည္ကိုပင္ ျပန္မေျဖႏိုင္။ 

သူစိုက္ၾကည့္ေနသည္ မွာ ေရကန္နံေဘးရွိ ခ်ံဳၾကီးတစ္ခု ၏  အေနာက္ဘက္ တစ္ေနရာကိုျဖစ္သည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တို႔လည္း သူၾကည္႔ရာ သို႔ ၾကည္႔လိုက္ၾကသည္။ လူရိပ္ လိုလို တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္လိုလုိ တစ္စံု တစ္ခု ရြာဘက္ သို႔ ျဖတ္ေျပးသြားသည္ ကို ဖ်က္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။ ေတာေကာင္ တစ္ေကာင္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ေဟ့ေကာင္ေလး.. ဘာျဖစ္ေနတာလဲကြ...

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ဟို.. မ.. မ.. သဲ.. မသဲစုလားမသိဘူး

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္  တို႔လည္း ေၾကာင္  သြားၾကျပီး..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မသဲစု  ဆိုတာ ဘယ္သူလဲကြ...

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ကြ်န္ေတာ္.. ကြ်န္ေတာ္ မေျပာရဲဘူး ေၾကာက္တယ္....

ေကာင္ေလးမွာ ေဘးဘီဝဲယာကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ၾကည္႔ရင္း အေတာ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနရွာသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မေၾကာက္ ပါနဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕။ ဆရာ တို႔ကို အားလံုးေျပာျပ။ ေနာ္.. ဒါမွ ဒီရြာမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ ဆရာတို႔ သိျပီး အားလံုး ကို ကယ္တင္ႏိုင္မွာေပါ႔ကြယ္႔။ မင္း ကို ဆရာတို႔ ကာကြယ္ေပးမယ္။ ဟုတ္ျပီလား.. လာ ဒီမွာထိုင္.. မင္း သိ သေလာက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အကုန္ေျပာျပ..

ေကာင္ေလး က ေခတၱမွ်ျငိမ္သက္ေနျပီး မွ အျဖစ္အပ်က္ကို  ရွင္းျပေလသည္။

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ဒီလိုပါ ဆရာ.. အရင္တုန္း က ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ ကို အဖြားၾကီး တစ္ေယာက္ နဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾက ဖူးတယ္။ ဘယ္ကေန ေျပာင္းလာမွန္း လဲမသိဘူး။ 

ရြာကိုေရာက္ လာျပီး ရြာစြန္နား မွာ တဲ ထိုးေနၾကတယ္ဆရာ။ ေနာက္ျပီး ေကာင္မေလး က ေတာထဲ က ေဆးျမစ္ေဆးဥေတြ ရွာျပီး ရြာထဲ မွာ လွည့္ေရာင္းတယ္။ ဟိုးဘက္  ကရြာေတြကို သြားခ်င္ လည္း သြား တတ္တယ္။ အဖြားၾကီး ကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေဆးေတြ ပဲ ထိုင္ေဖာ္ေနတယ္။ 

ရြာသူ ရြာသားေတြနဲ ႔လည္း အေခၚ အေျပာ မလုပ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေရာက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္း ရြာထဲ ကလူေတြ ေနမေကာင္း ျဖစ္ၾကတဲ့ သူေတြ မ်ားမ်ား လာတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ ရြာက လူေတြက သူတို႔ေျမးအဖြားကို စုန္းလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ရြာစြန္ ကေန ေမာင္းထုတ္ၾကတယ္။ ဆိုေတာ႔.. သူတို႔ေျမး အဖြားလည္း ဒီေရကန္ နားမွာ လာေနၾကတယ္။

 ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူၾကီး ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသား က တစ္ရက္ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ဒီေရကန္နား လာ ကစား ရင္း ပိုးထိ လို႔ ေသသြားတယ္။ အဲဒီ မွာပဲ သူၾကီးက ေဒါသေတြ မိုးမႊန္ျပီး အဲဒီ ေျမးအဖြား အိမ္ကို ဓါးၾကိမ္း သြားၾကိမ္း တယ္။ သူတို႔ျပဳစား လုိ႔ သူ႔သားေသရ တယ္ေပါ႔။ ဒီေနရာ ကေန ခုခ်က္ခ်င္း မထြက္ သြား ရင္ ေျမးအ ဖြား ႏွစ္ေယာက္လံုး ကို သတ္ပစ္မယ္ေပါ႔။ 

သူၾကီးက.. သူၾကီးက တကယ္ေတာ့ လူယုတ္ မာၾကီးဗ်။ သူ႔ကို တစ္ရြာလံုးက ေၾကာက္ရတယ္။ သူ႔ကို အာခံရင္ သစၥာေဖာက္ ရင္ လံုးဝခြင့္ မလႊတ္ဘူး။ သူ႔ တပည့္ေတြ အား ကိုးျပီး လူမသိ သူမသိ အစေဖ်ာက္ ပစ္တတ္ တယ္။ သူ႔မေကာင္းမႈေတြ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိေပမယ့္ မတတ္ သာလို႔ ျငိမ္ေနရတယ္။

ေျမး အဖြားႏွစ္ေယာက္  အဲ့ဒီလို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ အျပင္ ေကာင္မေလး ေတာထဲေဆးရြက္ သြားခူးေနတုန္း သူၾကီးက ေကာင္မေလး ကို ေစာင့္ ဖမ္းျပီး ေတာထဲ ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ မတရား က်င့္ဖို႔ ၾကံ တယ္။ ေကာင္မေလး က အတင္းရုန္း ကန္ျပီး သူ႔ကို ကုပ္ဖဲ့ ဆြဲကိုက္ တာေပါ႔။ အဖြားျဖစ္တဲ့ သူက ဒါေတြ ကိုၾကိဳရိပ္မိေန လို႔ ေနာက္ကေန လိုက္လာခဲ့ တယ္။ 

သူေဖာ္စပ္ ထားတဲ့ ေဆးမႈန္႔ တခ်ိဳ႕နဲ႔ သူၾကီး မ်က္ႏွာကို ပက္ပစ္ လိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူၾကီး မ်က္လံုး တစ္ဖက္ ကန္း သြားတာပဲ။ ေကာင္မေလး သူၾကီး လြတ္က လြတ္သြားေပမယ္႔ အဲ့ဒီည မွာပဲ သူၾကီး နဲ႔ သူ႔ တပည့္ေတြ က ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္လံုးကို  လာရိုက္ႏွက္ေတာ့ တယ္။ အရမ္း ရက္စက္တာပဲဗ်ာ။ 

ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ အဲ့ဒီေန႔တုန္း က ႏြားေက်ာင္းေနာက္ က်လို႔ အျပန္ ဒီေရကန္ၾကီးနားက ျဖတ္သြားရင္း အားလံုး ကို ျမင္လိုက္ရတာ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ ေျမးအဖြား အိမ္ကို မီးနဲ႔ တိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး က မီးေလာင္ ဒဏ္ရာ ကြက္ၾကီးေတြ နဲ႔ လြတ္သြားေပမယ့္ အဖြားၾကီး ကေတာ့ မေျပးႏိုင္ေတာ့လို႔ အိမ္ထဲမွာပဲ မီးအေလာင္ ခံရျပီး ေသသြားတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ မီးထဲက လြတ္လာတဲ့ ေကာင္မေလး လည္း သူၾကီးက အရွင္ မ ထားေတာ့ဘူး။ အရွင္ ထားရင္ သူေနာက္ေၾကာင္း မေအး ျဖစ္ရမယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလး ကို ၾကိဳးတုပ္ျပီး ေဟာဒီ့ေရကန္ၾကီး ထဲ အရွင္ လတ္လတ္ ပစ္ခ်ျပီး သတ္ လိုက္တယ္။ အဲ့ေကာင္မေလးနာမည္ က မသဲစု တဲ့..။ 

တစ္ရြာလံုး ကို က်ေတာ့ သူၾကီးက လိမ္ ထားတာေပါ႔။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေဆးက်ိဳ  ရာ ကေန တဲမီး စြဲျပီး ႏွစ္ေယာက္ လံုး မီးထဲပါသြားတယ္လို႔ အသိေပးထားတယ္။ သူၾကီးေျပာစကားေတြကို ရြာကလူေတြ သိပ္ မယံုၾကေပမယ့္လည္း အစကတည္း က ဒီေျမးအဖြားနဲ႔ သိပ္ အဆက္အဆံ မရွိခဲ့ၾကလို႔ ဘယ္သူမွလည္း အေရးတယူ လုပ္ျပီး စပ္စု မေနေတာ့ဘူး။ 

ဒီအတိုင္းပဲ ပစ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီက စျပီး အခုလို အျဖစ္ဆိုးေတြ ဆက္တိုက္ ကိုျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာပဲ ဆရာ..။ သူတို႔ မ်ား မကြ်တ္မလြတ္ျဖစ္ျပီး တစ္ရြာလံုး ကို အျငိဳးၾကီးၾကီး နဲ႔ လိုက္သတ္ေနတာလား မသိ ဘူးေနာ္။ အခုေတာင္ ရြာကပ်က္ေနျပီေလ..

ေကာင္ေလး မွာ ရွည္လ်ားစြာ ဂဃနဏ ရွင္းျပျပီးေမာပန္းကာ သူ႔ကိုယ္သူ လည္း မလံုမလဲ ျဖစ္ေနဟန္ ရွိသည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ က ေရကန္ထဲ မွ သူ႔ကို လည္ပင္း ထညွစ္ေသာ မိန္းကေလးကို သတိရသြားသည္။ အားလံုး ကို ဆက္စပ္မိျပီး သေဘာေပါက္ သြားသည္။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ဒီရြာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ မရွိဘူး လားကြ

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ဘယ္ရွိ မလဲဗ်ာ ဒီေလာက္ ရြာေသးေသးေလးကို။ ဟိုးဘက္ ႏွစ္ရြာေက်ာ္ေလာက္ မွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္ ဆရာ။ ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္။ ဘာျဖစ္လိ႔ုလဲဟင္..

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ မကြ်တ္ မလြတ္ေသး တာ တကယ္ မွန္ရင္ ဘုန္းၾကီးေတြ ဘာေတြ ပင့္ျပီး ပရိတ္ရြတ္ တရားနာတာ တို႔ အမွ်ေဝေပးတာ တို႔ လုပ္ရမယ္ေလ...

ရြာသားေကာင္ေလး။ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲ႔ဒါေတြ တစ္ခါ မွ မစဥ္းစားဖူးဘူး။ လုပ္ဖို႔ လည္း စိတ္ မကူးၾကပါဘူး။ ကိုယ္နဲ ႔မဆိုင္သလို ပဲ ဒီလို ပဲေနခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ျပီး သူၾကီးကိုလည္း ဘယ္သူမွ ျပန္မလွန္ရဲၾကဘူး...

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ အင္း.. အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ အခုေတာ့ ဒုကၡ မ်ားၾကျပီ မဟုတ္လား...

ထိုစဥ္ မွာပင္ ရုတ္ တရက္ ရြာထဲ ဘက္မွ ေၾကာက္ခမန္း လိလိ ေအာ္ဟစ္ သံမ်ား ၾကားရေတာ့သည္။ အမ်ိဳး သမီး သံ စူးစူး ဝါးဝါးႏွင့္ အျခား ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ လူသံမ်ား ပါ ၾကားေနရ သည္။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ရြာထဲသို႔ ျပန္ေျပး ၾကရသည္။ 

ရြာစြန္နားမွ ပင္လွ်င္ ည အေမွာင္ယံ ေနာက္ခံတြင္ ရဲရဲ ထေနေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံၾကီးမ်ား ကို ျမင္ေနရ သည္။ ရြာလယ္ သို႔ သူတို႔ရာက္သြားေသာ အခါ လံုးဝထင္မွ တ္မထား ေသာ ျမင္ကြင္းဆိုး ကို ျမင္လိုက္ သျဖင့္ သံုးဦး သား ၾကက္ေသ ေသကုန္ၾက၏။  

သူၾကီးအိမ္ တစ္အိမ္ လံုး မီးစြဲေနျပီျဖစ္သည္။ အနီးအနား မွ စပါးက်ီမ်ား၊ ခ်ံဳ မ်ားႏွင့္ သစ္ေျခာက္ပင္ တခ်ိဳ႕ ပင္ စြဲေလာင္ေနျပီျဖစ္သည္။ 

အိမ္အတြင္း မွ လူမ်ားမွာ ျခံဝိုင္း အျပင္ဘက္ အေတာ္လွမ္းလွမ္း သို႔ ေရာက္ေနၾကျပီး မီးကို ဝိုင္းၿပီးျငိမ္း သက္ရန္ ၾကိဳးစားေနၾကေသာ္လည္း လူအုပ္ႏွင့္ ေလာင္သည့္ မီးအားမွာ မတန္ တဆ ျခားနား လြန္းေန သည္။ 

ထိုစဥ္ ရြာသူၾကီး ကို မီးလွ်ံမ်ား အနီးတြင္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူရူး တစ္ေယာက္ႏွယ္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ အသံျပဳလ်က္ တစ္စံုတစ္ဦး ကို စကားလွမ္းေျပာေန သကဲ့သို႔ရွိသည္။ လက္ထဲတြင္ လည္း ေရနံဆီ ပံုၾကီးႏွင့္ မီးတုတ္ တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္လ်က္။ သို႔ရာ တြင္ အမ်က္မာန္ တဝင္းဝင္းျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ျမည္ ဟဲေနေသာ မီးေတာက္ၾကီး မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ မၾကားရေပ။

ဦးမင္းထင္ေက်ာ္။ ။ ထက္ျမက္.. ေဟ့.. ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ..

ထက္ျမက္။ ။ ဆရာ.. ဟာ.. ဆရာေရ.. လုပ္ၾကပါဦး.. ေဒါက္တာေကသြယ္ အိမ္ ထဲမွာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး လြတ္ လာျပီး သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့တယ္ ဆရာ.. ဉာဏ္လင္း.. ေဒါက္တာေကသြယ့္ ကို ကယ္ ပါဦး.. လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ..

ဉာဏ္လင္းေအာင္။ ။ ဟင္.. ဟုတ္လား..။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစျဖစ္ၾကတာလဲ.. ဒုကၡပဲ

ထက္ျမက္။ ။ သူ.. သူ.. သူၾကီးက..

ထက္ျမက္ ၏ အေျဖမွာ တစ္ဝက္ တစ္ပ်က္ႏွင့္ ပင္ ဆြံ႔အ သြားရေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ သည္ အေပၚ အက်ႌ ကို ခြ်တ္လိုက္ ကာ ေရႏွင့္ စိမ္ျပီးေနာက္ မီးဟုန္းဟုန္း ထေနေသာ ျခံ ဝိုင္းတြင္း သို႔ တဟုန္ ထိုး ေျပးဝင္ သြားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ 

အားလံုးမွာ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ကို ထိတ္လန္႔ တၾကား ေအာ္ေခၚလ်က္ ရွိျပီး ျပန္ထြက္ လာရန္သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အသံေပး ၍ ေတာင္းပန္ေနၾကသည္။ ဉာဏ္လင္းေအာင္ မွာ ဆရာ့ ကို အေနာက္မွ လိုက္ဆြဲရန္ ၾကိဳးစားေသးေသာ္ လည္း အားလံုးက ဝိုင္းတားၾက သျဖင့္ အရာမေရာက္ခဲ႔။ 

သို႔ေသာ္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ သည္ ေဒါက္တာေကသြယ့္ ကို မီးထဲ ၌ မရ မက ေအာ္ေခၚ လိုက္ရွာ သည္။ ေဒါက္ တာေကသြယ္ အိပ္ေနခဲ့ေသာေနရာ သို႔ တန္းေျပးသြားေသာ္ လည္း မေတြ႔။ အျခားေနရာမ်ား တြင္လည္း မေတြ႔ေပ။

 ေဒါက္တာေကသြယ္ မီးထဲ ပါသြားျပီလား ဟူေသာ စိုးရိမ္ စိတ္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ ကို အသိစိတ္ ေပ်ာက္ ကြယ္ေစ၏။ သူ၏ တပည့္ရင္းႏွစ္ဦး ကို ရင္နင့္စြာ ေၾကကြဲ ဆံုးရံႈးလိုက္ရျပီျဖစ္သည္။ ယခု တဖန္ သူ အား ထားရေသာ ဆရာဝန္ေကာင္း တစ္ဦးကို ထပ္မံ အဆံုးရံႈး မခံႏိုင္ေတာ့။ 

ထို႔ထက္ သူတုိ႔ ေဆးေက်ာင္း အတူ တက္စဥ္ ကတည္းက ဂ်ဴနီယာ ညီမငယ္ေလး တစ္ဦးလို ၾကာရွည္ခင္မင္ ရင္းႏွီးခဲ့ ရေသာ ေကသြယ့္ ကို သူ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မီးထဲတြင္ ေပးမေသရက္ေခ်။ မရရေအာင္ ကယ္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ ကာ ထိုေဇာျဖင့္ပင္ အရွိန္ရေနျပီျဖစ္ေသာ မီးစုန္းမ်ားေအာက္ တြင္ ေကသြယ့္ကို အိမ္တြင္း အႏွံ႔ လိုက္ရွာေနေတာ့သည္။ 

မည္သို႔မွ်ရွာမရ ဟု သတိဝင္ လာခ်ိန္သည္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ အဖို႔ ေနာက္က်သြားေပျပီ။ အိမ္ၾကီး မွာ ၾကီးမား လွသည့္ အေလ်ာက္ သစ္သား တိုင္လံုးၾကီး မ်ားႏွင့္ ထုပ္တန္း အသီးသီးမွာ လည္း အလြန္ေလးလံကာ အိက်ျပိဳဆင္း လာခဲ့ေပျပီ။ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ သည္ အရွင္ လတ္လတ္ မီးသျဂိဳလ္ ခံလိုက္ ရေလေတာ့သည္။

ရြာသူၾကီးမွာ အမွန္ တကယ္ပင္ သြက္သြက္ ခါေအာင္ ရူးသြပ္ သြားျပီျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူ၏ အျမင္အာရံု ထဲတြင္ သူ႔ဇနီး သည္ မွာ ရုတ္တရက္ မသဲစု အသြင္ သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ျပီး သူအိပ္ေနစဥ္ သူ႔ကို တက္ခြကာ လည္ပင္း ထညွစ္ ခဲ့သည္။ 

သူသည္ အစဥ္ အားျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သူ မဟုတ္ေသာ္ လည္း သူ႔မိုက္ျပစ္ မ်ား၊ သူ႔မေကာင္းမႈ မ်ားေၾကာင့္ သူ႔ၾကမၼာ ဆိုး သူဖန္ သြားျခင္းသာျဖစ္မည္ဟုဆိုက ဆိုႏိုင္သည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ၏ တစ္ဖက္တည္းေသာ မ်က္လံုး တြင္ တေစၦေျခာက္လွန္႔ေနေသာ  ေတာၾကီးမ်က္မည္း ထဲ၌ သူေရာက္ ရွိေန သည္ဟု ျမင္ေနခဲ့သည္။ 

ထိုစဥ္ ေရကန္ထဲ သုိ႔ သူပစ္ခ် သတ္ခဲ့ေသာ မသဲစု မွာ သူ႔အား အတင္း ျပန္ကလဲ့စားေခ် သတ္ျဖတ္ရန္ ၾကိဳးစား ၏။ မသဲစု၏ အေနာက္၌ အဖြားျဖစ္သူ က ရပ္လ်က္ သူ႔ကို မုန္းတီး စက္ဆုပ္လွေသာ အၾကည့္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေဆးမႈန္႔၊ ေဆးျမစ္ မ်ားျဖင့္ အဆိပ္ခတ္ သတ္ပစ္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ 

တျဖည္းျဖည္း သူ႔အနား သို႔ ကပ္လာ ၾကသျဖင့္ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ၄င္းတို႔ ၏ အညိဳအမည္း စြဲေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ေလာက္တက္ေန သည့္ ပုပ္ပြပြ ရွံဳ႕တြတြ အနာ ကြက္ၾကီးမ်ား၊ ျမင္မေကာင္းေသာ မီးေလာင္ ဒဏ္ရာမ်ား၊ အလံုးလိုက္ ကြ်တ္ထြက္ေနျပီျဖစ္ေသာ နီေဆြးေဆြး မ်က္လံုးရြဲၾကီးမ်ားကို သူၾကီးမွာ အတိုင္းသား ျမင္ေနရေလသည္။ 

ထို႔ အတြက္ အလြန္ အမင္း စိတ္ေျခာက္ျခား ကာ အသိစိတ္ ကင္းလြတ္ သြားျပီး မသဲစု တျဖစ္လဲ သူ၏ဇ နီး သည္ကို ကိုယ္တိုင္ ဓါးႏွင့္ ခုတ္သတ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ 

 ႏႈတ္ မွ လည္း အယုတၱ အနတၱ မ်ားျဖင့္ ဆဲေရး တိုင္းထြာ က်ိန္ဆဲ ကာ မေသေသေအာင္ သတ္မည္ဟု ၾကံဳးဝါး လိုက္၊ သူ႔ကိုမေျခာက္လွန္႔ပါရန္ ေတာင္းပန္လိုက္၊ ဤရြာမွ အျပီးထြက္သြားပါရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ျဖင့္ သူ၏ ဇနီးသည္ကို ဓါးျဖင့္ ခုတ္ထစ္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ 

သို႔ေသာ္ အသိစိတ္ ျပန္ကပ္ လာမိေသာ တစ္ခဏ ၌ တစ္ဖက္လပ္ သူ႔မ်က္လံုး ထဲတြင္ သူသိပ္ ခ်စ္ရေသာ ဇနီးသည္ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ မိသည့္အခါ သူၾကီးမွာ ယူက်ံဳးမရ ပူေဆြးေသာက ၾကီးစြာျဖစ္ကာ ျမင္ျမင္သမွ် မသဲစုႏွင့္ အဖြားအိုသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ 

ထို႔အတြက္ ဒုတိယ အၾကိမ္ ၄င္းတို႔ကို မေသေသေအာင္ မီးရွိဳ႕သတ္မည္ ဟု ဆိုကာ ေရနံဆီေလာင္းလ်က္ သူ႔အိမ္ ကို သူ မီးျမိွဳက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ 

သူ႔အျမင္ တြင္ေတာ့ ေသဆံုးသူ ေျမးအဖြား တို႔သာ ျဖစ္ေနခဲ႔ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ မီးစြဲေလာင္ ကာ မရွဳ  မလွ ဇာတ္သိမ္း သြားခဲ့ ရေပေတာ့သည္။


ေဒါက္တာေကသြယ္။ ။ တင္ပါ႔.. တပည့္ေတာ္မ ဒီ ခရီးစဥ္ အတြက္ အားလံုး စီစဥ္ျပီး ပါျပီဘုရား။ ဟိုမွာလည္း အနီးဆံုး ရြာက လူေတြ ကို ၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားထားျပီးသားပါ။ ဦးဇင္းေလးနဲ႔ လိုက္ပါဖို႔ အတြက္ ကိုလည္း တပည့္ေတာ္မ ရဲ႕ ေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕ကို  အကူအညီ ေတာင္းထားျပီးပါျပီ။ ေနာက္ျပီး အလွဴ စားရိတ္ နဲ႔ ေဝယ်ာ ဝစၥ ကုန္က် စားရိတ္ကို လည္း တပည့္ေတာ္မပဲ လွဴဒါန္း ပါရေစဘုရား...

ရွင္ေတဇ။ ။ အင္း.. သာဓုပါဗ်ာ သာဓု သာဓု။ ဒကာမၾကီးကိုလည္း လိုက္ေစခ်င္ေပမယ့္ ဒကာမၾကီးက အခု ေဆးရံုမွာ ဌာနအုပ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ မဟုတ္လား။

ေဒါက္တာေကသြယ္။ ။ တင္ပါ႔ဘုရား

ရွင္ေတဇ။ ။ ေဆးရံုမွာ ဒကာမၾကီး တစ္ပတ္ေလာက္ မရွိရင္ အားလံုး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ မွာေပါ႔။ ဒါေတြ ဦးဇင္းနား လည္ပါတယ္။ ဦးဇင္း တို႔လည္း ဒီဘဝေတြ ကို ျဖတ္သန္း ခဲ့ဖူးတာပဲေလ။ ျပီးေတာ့ ဒကာမၾကီး မလိုက္ တာ ကပဲ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ျပီး ဒကာမၾကီး စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ရေန မွာစိုးလို႔ပါ...

ေဒါက္တာေကသြယ္။ ။ တင္ပါ႔ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ မလည္း အဲ့ဒီေန႔ က်ရင္ အိမ္မွာ ဘုန္းၾကီးငါးပါးပင့္ဖိတ္ျပီး မနက္ အရုဏ္ဆြမ္း ကပ္မွာပါ။ ဒီကေနပဲ အားလံုးအတြက္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ေရစက္ခ်  အမွ်  အတန္းေဝပါ႔မယ္ ဘုရား။ ဦးဇင္းေလး သာ အစစအရာရာ ဂရုတစိုက္ နဲ႔ သြားပါဘုရား...

ရွင္ေတဇ။ ။ ေကာင္းပါျပီ ဒကာမၾကီး။ ဒကာေလးေတြ လည္း ပါၾကမွာပဲဟာ။ စိတ္မပူ ပါနဲ႔

ေဒါက္တာေကသြယ္ သည္ လမ္းမေတာ္ ရွိ ရွင္ေတဇ သီတင္း သံုးေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွေန၍ ေဆးရံုၾကီး ဆီသို႔ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမၾကီး အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာ ခဲ့သည္။ 

လမ္းတြင္ ေတြးေငးတံု႔ေႏွးစြာျဖင့္ စဥ္းစားရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္ တင္းတင္း ေစ့လုျပီျဖစ္ေသာ္ လည္း အတိတ္ မွ ပံုရိပ္ ကြက္ တို႔သည္ ရုပ္ရွင္ ပိတ္ကား တစ္ ခုႏွယ္ ထင္ထင္ ရွားရွား ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္။

 ေပ်ာ္ရႊင္ ဖြယ္ရာ ဟု ထင္မွတ္ ထားခဲ့မိေသာ ခရီးစဥ္ တစ္ခု၊ ပေဟဠိ ဆန္ဆန္ ေရာဂါဆန္း တစ္ရပ္..၊  ေသြး ပ်က္ ေျခာက္ျခား ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ ဆင္ေတာင္ စုရြာ..၊ ထိုရြာ ၏ အေႏွာင့္ ပေရာကမ်ား..၊ အေမွာင္ တိုက္မ်ား..၊ ၾကမၼာဆိုးငင္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား..၊ လူေသအေလာင္းမ်ား..၊ တေစၦ ည ၏ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ား...၊ ေနာက္က် စြာ မိုးသည္းေနခဲ့ေသာ အရုဏ္တက္ တစ္ခု၏ ပံုရိပ္မ်ား....။

 ေဒါက္တာေကသြယ္ သည္ တစ္သက္ေမ့ မရေတာ့မည့္ ရဲရင့္၊ ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္ သူ ထာဝရေလးစား ခ်စ္ခင္ခဲ့ရေသာ ေဒါက္တာ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္ တို႔၏ မ်က္ႏွာ မ်ားကို အသီးသီး ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

ထိုညက သူၾကီး လင္မယား ၏ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ သံမ်ားေၾကာင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ ႏိုး လာခဲ့သည္။ ေရႊ အိုေရာင္ ၏ အ ျဖစ္ဆိုးကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႔ ခဲ့ရသျဖင့္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနရာ မွ ထိုေၾကာက္ မယ္ဖြယ္ အသံ မ်ားေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ကာ အနီးစပ္ဆံုး ေနာက္ေဖး တံခါးမွေန၍ ျခံေနာက္ဘက္ သို႔ ေျပး ထြက္ ခဲ့မိသည္။ 

မၾကာမီ မွာပင္ သူၾကီးႏွင့္ သူၾကီးကေတာ္ တို႔ သူဆင္း လာခဲ့ေသာ အိမ္ေနာက္ တံခါး မွ ဆူညံလ်က္ ထြက္ လာၾကသည္ ကိုေတြ႔သျဖင့္ အေနာက္ဘက္ေတာ အစပ္ရွိ ခ်ံဳကြယ္တစ္ခု တြင္း ပုန္းေနခဲ့သည္။ သူၾကီး ကေတာ္ မွာ ေသြး အလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ငိုယိုေတာင္းပန္ လ်က္ ေအာ္ဟစ္ အကူ အညီေတာင္းေနသည္။ 

သူၾကီးမွာ လူစိတ္ ေပ်ာက္ေနျပီ ထင္၏။ ဇနီးသည္ျဖစ္သူ ကို အရွင္ လတ္လတ္ ဓါးျဖင့္ ခုတ္သတ္ေနသည္။ မေသ မခ်င္း အသံတိတ္ မသြားမခ်င္း ရက္ရက္ စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေနသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ မိမိ မ်က္လံုးကိုပင္ မိမိ မယံုရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္သည္။ 

အေျခအေန အားလံုးမွာ လည္း ျမန္ဆန္ လြန္းလွသည္။ ဇနီးသည္ ၏ အေလာင္းကို ခြေက်ာ္သြား လ်က္ ေရနံ ဆီပုံး မ်ား ယူထုတ္ လာေသာ ရြာသူၾကီး ကို ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္ျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႔ တၾကီးျမင္ေတြ႔လိုက္ ရျပီးေနာက္ ဆူညံေနေသာ အသံဗလံ မ်ားၾကားတြင္ ေဒါက္တာေကသြယ္ သတိလစ္ သြားခဲ့ေတာ့သည္။

ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ကိုင္ရိုက္ ထား သလိုနာက်င္ေနျပီး တစ္ကိုယ္လံုး ခ်မ္းစိမ့္ တုန္ယင္ေနသည့္ အသိေၾကာင့္ ေဒါက္တာေကသြယ္ သတိျပန္ ရ လာခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ အလံုးစံု တိတ္ဆိတ္ျငိမ္ သက္ေနျပီး မိုးက မခ်ိေအာင္သည္းေနခဲ့၏။

 မိမိကိုယ္ မိမိ ခ်ံဳထဲ မွာပင္ ရွိေနေသးသည္ ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ဖ်က္ခနဲ မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္ျပီး ညက အျဖစ္ အပ်က္မ်ား ကို အကုန္ျပန္ မွတ္မိသြားသည္။ ျပာပံု အတိက် လုျပီျဖစ္ေသာ အိမ္ၾကီး ၏ သစ္သား အပိုင္းအစ မ်ားမွာ ဝန္းက်င္တြင္ မည္းျပာ ထေနသည္။ ထိုေနရာမွ ထိတ္လန္႔ မွင္သက္စြာ တလွမ္းခ်င္း ထြက္လာခဲ့မိသည္။ 

ရြာပ်က္ ခဲ့ေလျပီ။ ထို႔အတူ သူတို႔ ၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ား အသက္ အိုးအိမ္မ်ား လည္း ပ်က္စီး ခဲ့ျပီ။ မိမိ ဘယ္ အရပ္ သို႔ဦး တည္ျပီး အဘယ္သို႔သြားေနသည္ ကိုပင္ မသိေတာ့။ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့ သူလို ခံစားရျပီး ျမင္ျမင္ သမွ်  သည္ မိုးေရ မ်ားျဖင့္ ထံုက်င္ခါးသက္ေနသည္။ ေဝဝါးေျခာက္လွန္႔လို႔ေနသည္။ 

ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ ငိုသံလိုလို ၾကားလိုက္ရျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သူ႔အမည္ကို ေအာ္ေခၚေနသံလည္း ၾကားရ သည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ဇရပ္တစ္ခု ထဲတြင္ မိုးခိုေနၾကေသာ ထက္ျမက္ တို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သက္ရွိ ထင္ ရွား ရွိေနေသးသည္ ကို သိရသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က် လာျပီး ထိုေနရာတြင္ပင္ ထပ္မံေခြလဲ က်သြားျပန္ေတာ့သည္။

ယေန႔ ညေန ဆင္းရံု မွ ေဒါက္တာေကသြယ္ အခ်ိန္ ေစာ၍ ျပန္လာ ခဲ့သည္။ ေနလို႔ ထိုင္ လို႔ မေကာင္း ခ်င္ သလိုျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲ တြင္ အဆင္မေျပဘဲ တစ္ေန႔လံုး လည္း အလုပ္ ထဲတြင္ အာရံု မကပ္ႏိုင္။

 ျပင္ပ လူနာေဆာင္ဌာန၏ ဝရန္တာမွေန၍ ခပ္ေဝး ေဝးဆီသို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့ ထြက္ထြက္ၾကည့္ေနမိသည္ မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဆးရံုအုပ္ကို အေၾကာင္းၾကား၍ ေစာေစာ ျပန္ လာခဲ့သည္။ 

ကားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းထြက္ ခဲ့ ၍ ျမိဳ႕စြန္ဘက္ သို႔ ဦးတည္ လာခဲ့သည္။ ကားရွင္း ေသာ လမ္း မၾကီးေပၚသို႔ ေရာက္ေတာ႔ မွ သက္ျပင္း အခါခါ ခ်မိ၍ ကားကို ရပ္ကာ လမ္းေဘး အုတ္ခံု တစ္ေနရာ တြင္ ေခတၱ ထိုင္ေနမိသည္။ ေနာက္ႏွစ္ ရက္ ဆိုလွ်င္ ထိုရြာ ကေလးမွ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ ထြက္ခြါ လာခဲ့ သည္မွာ တစ္ႏွစ္တိတိ ျပည့္ေလျပီ။

 ေသြးပ်က္ဖြယ္ အျဖစ္ အပ်က္ မ်ားမွ ေဝးလာ ခဲ့သည္ မွာလည္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ ခဲ့ျပီ။ ရဲရင့္၊ ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္ ဦးမင္းထင္ေက်ာ္တို႔၏ အသုဘ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ လည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ရွင္ေတဇ (ဝါ) ေမာင္ထက္ျမက္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္း သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္မွာလည္း တစ္ဝါျပည့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ အဲ႔သည့္ေန႔တြင္ ရွင္ေတဇ ဦးစီး ဦးေဆာင္ျပဳျပီး ထိုေဒသ၊ ထိုရြာေလးသို႔ သြားေရာက္အလွဴျပဳကာ သာဓု အႏုေမာဒနာေခၚၾကမည္၊ မကြ်တ္မလြတ္ေသးသူ အားလံုးအတြက္ အမွ်အတန္း ေပးေဝၾက မည္ျဖစ္ သည္။ 

ထို႔ထက္.. ထို႔ထက္ေပါ႔.... ရြာသာၾကီး စိတ္ေရာဂါ ကု ေဆးရံုတြင္ တစ္ႏွစ္ တိတိ တက္ေရာက္ ကုသျခင္း ခံေနရရွာ သည့္ ဉာဏ္လင္းေအာင္ ကိုလည္း ေဒါက္တာေကသြယ္ သြားၾကည့္ရႈ ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထို တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ တို႔သည္ လည္း ေရွ႕ဆက္ျပီး မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္မွ ကုန္ဆံုးသြားႏိုင္ေတာ့ မည္ မသိပါေခ်။

အေတြးနယ္ လြန္ေနမိသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ မိုးခ်ိန္းသံၾကားလိုက္မွပင္ ေဒါက္တာေကသြယ္ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့သည္။ 

ဟိုးခပ္ေဝးေဝး ဆီမွ တရိပ္ရိပ္ တက္လာေနေသာ ဆည္းဆာေရာင္ တိမ္လိပ္ မ်ားသည္ တစစ မည္းေမွာင္ လာျပီး မၾကာမီ မိုး အျဖစ္ ရြာသြန္းခ်ေပေတာ့မည္။ 

ကားဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ ေဒါက္တာေကသြယ္၏ ေျခလွမ္းတိုင္းတြင္ မ်က္ရည္ အစက္စက္ ကပ္ပါ လာခဲ့ျပီး ေနာင္တ,တရား မ်ားသည္လည္း ရင္ႏွင့္အမွ်..။ 

အခါလြန္မိုး တို႔သည္သာ ခပ္ေစာေစာ ရြာတတ္ ခဲ့ပါလွ်င္ တခါတရံ ပရိေဝဒ တည္း ဟူေသာ မီးလွ်ံ မ်ားကို ရာႏႈန္းျပည့္ ၾကိဳတင္ျငိမ္းသက္ႏိုင္ေကာင္း ျငိမ္းသက္ႏိုင္ၾက ပါလိမ့္မည္။ ။

 

ဖိုးသူေတာ္
Credit: Craton +Jily 

Myanmar Forward
 http://mmforward.blogspot.com/2014/04/blog-post_25.html