ဟိုး. .
ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကေလး ဘဝ
စကားေျပာတတ္စ အရြယ္တုန္းကေပါ့
#အေဖ နဲ့ အေမ ကေမးတယ္
ေဖေဖ နဲ့ေမေမ ဘယ္သူ ့ ကို ပိုခ်စ္သလဲတဲ့
ကြ်န္ေတာ္ ေျဖတယ္
''ေမေမ့ ကို ပိုခ်စ္တယ္''
အေမ ကျပံဳးၿပီး အေဖ့ ကိုၾကည့္တယ္
အေဖ ကေတာ့ကြ်န္ေတာ့္ ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီးၾကည့္ေနေလရဲ့. . .
အဲဒီ လူထူးဆန္းႀကီး အေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေသးေသးေလး နဲ့
စဥ္းစားလို့ မရခဲ့ဘူး. . . .
ဒီလိုနဲ ့. .
ကြ်န္ေတာ္ အေဝးေရာက္ခဲ့တယ္
အျပံဳးတုေတြၾကား
ကြ်န္ေတာ္ ယဥ္ပါး လာေတာ့. . .
အေဖ့ အျပံဳး ကို ျပန္ျမင္လာတယ္. .
အေဖ ရယ္. . .
အေမ့ ကို ပိုခ်စ္တယ္ေျပာေတာ့
အေဖ တကယ္ေပ်ာ္လို့ျပံဳးခဲ့ တာလား. . .
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ေနတယ္
ဟုတ္တယ္. . .
အေဖ ဆိုတာ. . .
ခံစားခ်က္ကို မ်ိဳသိပ္
ကြ်န္ေတာ္တို့ အိပ္မက္ေတြ အေရာင္လက္ဖို့
တိတ္တိတ္ ကေလး ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သူ. . .
ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ က
မိသားစု ထမင္း ဝိုင္းေလး
ခုျပန္ေတြးတိုင္း မ်က္ရည္ ဝဲတယ္
တစ္ခါ တစ္ရံ ခ်က္ျဖစ္တဲ့
ၾကက္သားဟင္း နဲ့ ေန့ကေလးေပါ့
အေမက အသည္းအျမစ္ ကေလးကို
အေဖ့ ပန္းကန္ထဲ ဦးခ်တယ္
#အေဖရယ္ေလ. . .
အသည္း အျမစ္ေလး ကို ေလးပိုင္းပိုင္း
ကြ်န္ေတာ္တို့ေမာင္နွစ္မေလးေယာက္ ကို
မ်ွေပးၿပီး ၾကက္ေျခေထာက္ နဲ့ လည္ပင္းရိုး ကို
သူ ့ပန္းကန္ထဲ ထည့္စားတယ္
ကြ်န္ေတာ္ အေဖ့ကိုေမးတယ္
အေဖက ဘာလို့ အရိုးေတြ စားတာလဲလို့
အေဖကျပံဳးျပံဳးႀကီးေျဖတယ္
အေဖ က အရိုးေတြႀကိဳက္လို့ေပါ့ သားရယ္ တဲ့
အဲဒီ လူထူးဆန္းႀကီး အေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေသးေသးေလးနဲ့
ေတြးမရခဲ့ဘူး. . .
အခု မုသားေတြၾကား
ကြ်န္ေတာ္ အသားက် လာေတာ့
အေဖ့ စကားသံေတြျပန္ၾကားတယ္
အေဖရယ္. . .
အေဖၾကိဳက္ တဲ့ အရိုးေတြက
တကယ္မ်ား ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့ တာလား
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္လာတယ္
ဟုတ္တယ္. . . အေဖ ဆိုတာ. . .
ဆူးခင္း လမ္းေပၚ ရဲရဲေလ်ွာက္
ကြ်န္ေတာ္တို့ ဘဝေတြ အေရာင္ေတာက္ဖို့
မိုးေကာင္ကင္ ကို ေဖာက္ခဲ့တဲ့သူ. . .
ငယ္ငယ္ က အေမ့ လက္ဖဝါးေလး
ေဆာ့ကစားေတာ့ #အေဖက လက္ဖုဝါးေလးထိုးေပးခဲ့ဖူးတယ္
ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့ ဖူးတယ္
မကိုင္ခ်င္ဘူး အေဖ့လက္ေတြ ကၾကမ္းတယ္
အေဖ က ကြ်န္ေတာ့ ပါးေလးေမႊးေမႊးေပးၿပီး
ေပါက္တူး တစ္လက္နဲ့ လယ္ေတာ ထြက္သြားတယ္
အဲဒီ လူထူးဆန္းႀကီး အေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေသးေသးေလး နဲ့
ေတြးလို့ မရခဲ့ဘူး. . .
ဒီေန့
ေလာက လမ္းထဲ
စမ္းတဝါးဝါး နဲ့ ေငြတြင္းက နက္တယ္
အေဖ့ လက္ဖဝါးေတြ ဘာေၾကာင့္ၾကမ္းလဲ ကြ်န္ေတာ္ သိၿပီ
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္လာတယ္
ဟုတ္တယ္ အေဖ ဆိုတာ
ၾကယ္တစ္စင္း လို မမွိတ္မသုန္ အလင္းနဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို့ နင္းဖို့ ဘဝ ကို ေျမလို ခင္းေပးခဲ့တဲ့သူ. . .
မေန႔ ကေတာ့
အေမ့ အိမ္ေလး
ကြ်န္ေတာ္ အေျပးေရာက္ခ့ဲ မိတယ္
ငါ့သား အေနအစား ဆင္းရဲလာတယ္
အသားဟင္းေလး ခ်က္ပါတဲ့. . .
အေဖ့ စကားသံေတြက မပီျပင္ဘူး
အေဖ့ သြားေတြ အရင္လို အစီအရီ မရွိၾကေတာ့ဘူးေလ
တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္
အေမၾကက္သားဟင္း ခ်က္တယ္
ထမင္းဝိုင္းေလး က အရင္လို လူ မစံုေတာ့ဘူး
အေမ ကေတာ့ ဝတၱရား မပ်က္
အေဖ့ အတြက္ ဦးခ်ၿမဲ
အသည္းအျမစ္ ကေလးပါပဲ. . .
အေဖရယ္ေလ
တုန္တုန္ ရင္ရင္ သူ့ လက္ကေလးနဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ ပန္းကန္ထဲ ထည့္ဖို့ျပင္ေနေလ ရဲ့
ကြ်န္ေတာ္ အေဖ့လက္ ရွံဳ့ရွံဳ့ေလးကို ဖြဖြကိုင္ၿပီး အေဖ စားပါ အေဖရယ္လို ့ ေျပာမိတယ္
ကြ်န္ေတာ့္ ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာတယ္
ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ ကို လက္အုပ္ကေလးခ်ီ လိုက္ၿပီး
အေမ့ ဘက္လွည့္လို့ ေျပာလိုက္တယ္
''အေမ အဲဒီၾကက္ေျခေထာက္နဲ့ လည္ေခ်ာင္းရိုး
ကြ်န္ေတာ့ ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးပါ ''
အေဖ က ကြ်န္ေတာ့္ကိုျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေလရဲ့
မ်က္ဝန္း မွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြနဲ့. . .
ကြ်န္ေတာ္ အေဖ့ လည္ပင္းေလးကို ေမႊးေမႊးေပးရင္း တစ္ခ်က္ရွိုက္လိုက္ မိတယ္
ဟုတ္တယ္. . .
အဲဒီ လူထူးဆန္းႀကီး အေၾကာင္း
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန့ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါၿပီ. . . .။ ။
ရွိခိုးဦးခ်ကန္ေတာ့ ပါရေစ အေဖ...................
Naung Naung
#credit_မူရင္းေရးသားသူ
No comments:
Post a Comment