အေဖၚမဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ဖို႔ ရာ အရင္းခံ အေႀကာင္းဟာ အတၱစြဲ ပါပဲ။ ေနာက္ တစ္ခု ေျပာရရင္ေတာ့ မာနပါပဲ။ မာန သိပ္ႀကီး သြားရင္ အေဖၚမဲ့ သြားတယ္။ ငါက ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစား ခ်က္ေႀကာင့္ အေဖၚမဲ့ သလိုခံစားရ သလို ငါက အထက္တန္းစားပါ ဆိုတဲ့ စိတ္ ဝင္ေနရင္လည္း အေဖၚမဲ့ဦး မွာပါဘဲ။
သူတပါး ကို ရင္းရင္း နွီးနွီး ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း မေျပာဆို တတ္ဘူး၊ မဆက္ဆံ တတ္ဘူး၊ မယံုႀကည္ ဘူး၊ စိတ္ မခ် ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ အေဖၚ မရွိေတာ့ဘူး။ လူေတြ ကို မယံုႀကည္ တဲ့သူ၊ လူေတြ ကို သည္း မခံနိုင္တဲ့သူ၊ ခြင့္မလႊတ္နိုင္တဲ႔ သူ ဟာလည္း အေဖၚမဲ့ တတ္တယ္။ သူမ်ား အေႀကာင္း မေကာင္းေျပာတတ္တဲ့ သူ ဟာ လည္း အေဖၚမဲ့ တယ္။
အႀကီး အကဲ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ မွာ ေနရတဲ့ သူေတြ ဆိုရင္လည္း ကိုယ္က လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ နဲ႔ ရင္းရင္း နွီးနွီး မေျပာခ်င္ဘူး။ေျပာရင္ ရင္းနွီးမႈ ကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီးေတာ့ မရုိေသမွာ၊ မေလးစား မွာ ေႀကာက္္ တယ္။ ဒါဟာ ရာထူးႀကီး တဲ့ လူေတြ မွာ အမ်ားႀကီး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီ အခ်က္ကလည္း အေဖၚ မဲ့ အထီးက်န္ ျဖစ္ဖို႔ရာ အေႀကာင္းတခုဘဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ မွာ အေဖၚမဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ရတာ ဘာေႀကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ က သူတပါးကို ပစ္ ပယ္ေလ့ ရွိတယ္။ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ စိတ္ေႀကာင့္၊ မနာလိုတဲ့ စိတ္ေႀကာင့္ အေဖၚမဲ့သြားတယ္။
လူ မသိေအာင္ ဖံုးရတာေတြ မ်ားရင္လည္း အေဖၚမဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေရာဂါ တစ္ခုခုရွိရင္လည္း အဲ ဒီေရာဂါ ရွိေႀကာင္း လူ မသိေစခ်င္လို႔ လူေတြကို ေရွာင္တယ္။ တခ်ိ႔ က်ေတာ့ လည္း ကိုယ္လက္ အဂၤါ တစ္ ခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတာေႀကာင့္ လူႀကားထဲ မသြားခ်င္ဘူး၊ တေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္။ အဲဒါေႀကာင့္လည္း အေဖၚ မဲ့ သြားတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ ကို သိမ္ငယ္တဲ့ ခံစားမႈ ရွိတဲ့ လူကလည္း အမ်ား နဲ႔ ဆက္ဆံ တဲ့ အခါမွာ ေအာက္က် သလို ခံစား ရ တဲ့ အတြက္ေႀကာင့္ လူေတြ ကို ေရွာင္ခ်င္ လာတယ္။ မဆက္ဆံ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို အ ထင္ေသးတဲ့ လူ ကလည္း အေဖၚ မဲ့တဲ့ ခံစားမႈ မ်ိဳး ျဖစ္ေတာ့မယ္။
တရား ကို ေရရွည္ စြဲစြဲျမဲျမဲ အားထုတ္ ထားတဲ့ လူ ဆိုရင္ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ဘူး၊၊ တရားအားထုတ္ လို႔ အသိ ဥာဏ္ ရင့္က်က္လာတဲ့ အတြက္ေႀကာင့္ စိတ္မွာ ေလးနက္ မႈ၊ စင္ႀကယ္ မႈ၊ ျမင့္ျမတ္ မႈ ရွိေနတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ အင္မတန္ ေက်နပ္ေနတယ္။ ဒါေႀကာင့္ သူမ်ားနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အခါမွာ မာန္ မာနေတြ၊ မယုံၾကည္ မႈေတြ၊ အားငယ္ စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက
လြင္ၿပင္ သတင္း
http://www.searchmyanmar.com/link/frame/cid/52757
No comments:
Post a Comment