နာနာဘာဝ ႏွင့္ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား (၁)

  

 

 က်ဳပ္တို႔ အရပ္မွာ ညေန ေနဝင္ရီ တေရာ၊ႏြား႐ိုင္း သြင္းခ်ိန္ ၊ေနဝင္ၿဖိဳးပ်ေရာက္ခ်ိန္ ဆို ကေလးေတြ ကို အေမေတြ က ႐ြာျပင္ ကို ေပး မထြက္ၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ဟာ နာနာဘာဝေတြ ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔တဲ့။

 

ငယ္စဥ္ က ဘာႀကီးမွန္း မသိရ ဘဲနဲ႔ ေၾကာက္ခဲ့ ရသည့္ က်ဳပ္ ဘဝမွာ  “နာနာဘာဝ” အဲဒီ က စခဲ့၏။

ဒီႏွစ္ ကဆုန္ လ အရပ္ျပန္ေတာ့ ရေသ့ေတာင္ ဘုရား ကို ညေန မိုးခ်ဳပ္ မွာ သြားျဖစ္သည္။ ကုကၠိဳေတာ ႐ြာႏွင့္ ဆင္႐ြာ ကို ျဖတ္ရ၏။ ထို ႐ြာႏွစ္႐ြာၾကား မွာ သခ်ႋဳင္းကုန္း ႐ွိ၏။ စာေရးသူတို႔ ငယ္ ဘဝက ကုကၠိဳ ပင္ႀကီးေတြ အံု႔ဆိုင္း လို႔ ၊ေနေပ်ာက္ မထိုး၊ ဧရာဝတီျမစ္ေရ တက္လွ်င္ ေရဝင္သည့္ေခ်ာင္း ႐ွိ၍ အေလ့က် ပင္ေတြ ကလည္း ပိတ္ပိတ္ သဲသဲ ေပါက္ေန၏၊ 

 

 ေ႐ွးႏွစ္မ်ားစြာကထဲက သခ်ႋဳင္းအိုႀကီး မို႔ အုတ္ဂူေတြ ကလည္း ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါမွေပါ၊ ထို အုတ္ဂူမ်ား အနက္ က်ဳပ္ စိတ္မွာ ယေန႔တိုင္ စြဲေန သည့္ အုတ္ဂူႀကီး က အေခါင္း ထည့္ထားေသာ အေလာင္းစင္ ပံု သဏၭာန္ အုတ္ ဂူၾကီး ျဖစ္၏။

ေႏြရာသီ ဆို ဆရာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ မနက္ၿပီး အလွဴေတြ ကို အ႐ုဏ္ မတက္မွီ သြားရသည္။ က်ဳပ္ က ေက်ာင္းသား ဆိုေတာ့ ထီး ထမ္းၿပီး ဘုန္းႀကီးေနာက္က လိုက္ရ၏။ 

 

သစ္ရိပ္ေတြ အျပင္ လေရာင္ မံႈမံႈ ဝါးဝါးေအာက္ မွာ လေရာင္ ဆမ္းထားသည့္ အေလာင္းစင္ အုတ္ဂူႀကီးႏွင့္ အျခား အုတ္ဂူေတြက ဝိုးတို႔ ဝါးတား၊ လူေသျမွဳပ္ ထားေသာ ေျမပံုေတြ ကလည္း ဟို တစ္ပံု၊ ဒီ တစ္ပံု မို႔ ေနာက္လဲ လွည့္ျပန္ မၾကည့္ရဲ ၊ေဘးဘီ လဲ မၾကည္ဝံ႔၊ ကေလး ပီပီ အဲဒီ ႐ြာေတြ သြားရရင္ သခ်ႋဳင္းႀကီး ကို ျဖတ္ရမွာ အလြန္ ေၾကာက္ေပါ့။ အသည္း တစ္လွပ္လွပ္၊ ရင္ တစ္ဖိုဖို ၊ၾကက္သီး တစ္ဖ်န္းဖ်န္း၊ ေနာက္ေက်ာ ခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ေထြ ကေတာ့ တစ္သက္ မေမ့။

မွတ္မိပါေသးေတာ့ ၏-တစ္ညေန မွာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အေမႏွင့္ အတူ အဲဒီ သခ်ႋဳင္းႀကီး ကို ျဖတ္ၿပီး ကိုင္းထဲကို သြားရ၏။ သခ်ႋဳင္းကုန္း အဝင္မွာ အေမ က ေနဦး ဆိုကာ သူ႔ေျခဖဝါး က ေျမမံႈကို ယူၿပီး က်ဳပ္ နဖူး ကို သူ႔လက္ျဖင့္ “ဖြဖြ” ဟု ဆို ၍ တို႔ ေပး၏။ အဲဒီလို အေမ့ေျခမႈန္႔ ကို သားသမီး နဖူးကို တို႔ရင္ ကေလးမ်ား မလန္႔ ဟူ၍ ေဒသစြဲ အယူ႐ွိၾကလို႔ပါ။

ယခု အေခါက္ ႐ြာေရာက္ခိုက္ ေလွႀကီးစု ႐ြာ အသြား မွာ အဲဒီ သခ်ႋဳင္းကိုျဖတ္ေတာ့ အေမႏွင့္ အတူ သြားခဲ့ စဥ္က “ဖြဖြ” ဆိုတာ ကို သတိရမိ ပါေသးေတာ့သည္။ ငယ္ဘဝ ၏ လြမ္းဖြယ္ ရာႏွင့္ မုဆိုးမ အေမ ၏ အၾကင္နာ မို႔ ရင္မွာ လိုက္ေမာရပါသည္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည့္ တိုင္ ႏုသစ္လ်က္၊ ရင္မွာ ဖိုလိႈက္ ဆဲ။

 

ယခုေတာ့ ကကၠိဳ ပင္ႀကီးေတြလဲ မ႐ွိေတာ့႐ံုမွ် မက လူေသ ျမွဳပ္ရန္ ေျမေနရာသည္ ပင္ အနည္းမွ် သာ႐ွိေတာ့၏၊ လူေနအိမ္ေတြ ကလဲ သခ်ႋဳင္းကုန္း ထဲ ေရာက္ေန သလို ေက်း႐ြာ မူလတန္းေက်ာင္း လည္း ေဆာက္လုပ္ ထားသည္။ စာေရးသူေၾကာက္ခဲ့ ရသည့္ အုတ္ဂူႀကီးလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့၏။ မေၾကာက္ တတ္ေသာ ယေန႔ေခတ္ ကေလးေတြ အဖို႔ နာနာဘာဝႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေၾကာက္ရျခင္း ရသ ကို ခံစားတတ္မည္ မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြက သခ်ႋဳင္းကုန္းထဲ မွာဘဲ ေၾကာက္လန္႔မဲ့ ေဆာ့ေနၾက၏။

ေလွႀကီးစု ႐ြာ၏ အေ႐ွ႔ဖက္မွာ  ရေသ့ေတာင္ ဆိုတာ ႐ွိသည္၊ ေ႐ွးေဟာင္း ဘုရားပ်က္ တစ္ဆူႏွင့္ ဘိုးေတာ္ ႐ုပ္တု၊ မယ္ေတာ္ ႐ုပ္တု၊ ဘီးလူး ႐ုပ္တုေတြ ႐ွိ၏။ ယေန႔တိုင္ ေလွႀကီးစု ႐ြာထဲက နတ္ဝါသနာ ထံုသူ အမ်ိဳးသမီး မ်ား သည္ ရေသ့ေတာင္ ေပၚတက္ၿပီး နတ္ပူးၿပီး၊ နတ္ေမးေလ့၊ နတ္ေဟာေလ့ ႐ွိၾကသည္။ 

 

နတ္လမိုင္း ကပ္ေသာ ေနရာဟု ေျပာႏိုင္၏။ ဟို ယခင္ ကေတာ့ ရေသ့ေတာင္ေပၚမွာ နတ္ေရကန္ ႐ွိသည္-ဟု လူႀကီး သူမ မ်ားက ေျပာၾကသည္၊ ပေယာဂ ပူးသူမ်ားႏွင့္ မ်က္စိနာေရာဂါျဖစ္သူမ်ား ထို နတ္ေရကန္ က ေရျဖင့္ မ်က္စဥ္း ခပ္ရင္ ေပ်ာက္ကင္းေၾကာင္း ေျပာဆိုၾက၏။

 

ယခု နတ္ေရကန္ မ႐ွိေတာ့။ ရေသ့ေတာင္ေပၚေနေသာ ဦးပုဇင္းႏွင့္ အရပ္ ထဲက ဒကာေတြက “လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ေလာက္ က ေတာင္ ၏ အေ႐ွ႔ ဖက္နား ကေန ျပည္ ခ႐ိုင္ပတ္ လမ္းေဖါက္တာ ေျမထိုး စက္ႀကီးျဖင့္ ေျမထိုး ရာမွာ ေ႐ွ႔ တည့္တည့္က နဂါးႀကီး တစ္ေကာင္ ပါးပ်ဥ္းႀကီးေထာင္ၿပီး စူးစူး ဝါးဝါး စိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ဆက္ၿပီးေျမ ကို မထိုးရဲေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရသတဲ့။ 

 

ခ႐ိုင္ ပတ္လမ္း စီမံကိန္းႀကီးလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး” ဟု  ေတာင္ေပၚကေန နဂါးႀကီး ေတြ႔ရသည့္ေနရာကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာျပၾက၏။ ေျမေကာ္ စက္ႀကီး ေမာင္းသူ တစ္ဦထည္း ဘဲ ျမင္ရသတဲ့ ။ေ႐ွးအေခၚ နာနာဘာဝ-ဟု ဆိုရမလားဘဲ။ စာထဲက ဆိုသည့္ အသုရ ကာယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးေနမွာ။

နာနာဘာဝ ဆိုေသာ ပါဠိ စကား ကို ႀကီးေတာ့ သိလာရ၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ျဖစ္ျခင္း ၊ေသကြဲ ကြဲျခင္းကို နာနာဘာဝ ဟု  ဆိုပါသည္။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ တေစၦ သရဲ သင္းကြဲၿပိတၲာ စတာေတြကို ျမန္မာ တို႔က “နာနာဘာဝ” ဆိုတာ ကို နားမလည္ႏိုင္ ။ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္တတ္ေသာ သတၲဝါ-ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾက၏။

 

ပါဠိ မွာ သရဲတေစၦ ကို တစၦက-ဟု ဆိုပါသည္။ ေၿခာက္တတ္ သူ။ အဂၤလိပ္ တို႔ေတာ့ ေသသြား သူရဲ့ ဝိဥာဥ္ (သရဲ တေစၦ)ဟု ဆိုၾက၏။ ႏိုင္ငံျခား တေစၦသရဲ ဇာတ္ကားေတြ ၾကည္ေနၾက ရ၍ လူမ်ိဳးတိုင္း မွာ တေစၦ၊သရဲ ယံုၾကည္မႈ ႐ွိၾကတာကို သိရသည္။

ၿပိတၲာ ဆိုတာကို ပါဠိ မွာ ေပတ-ဟု ဆို၏။ တမလြန္ ဘဝေရာက္ သြားသူ-ဟု ဆိုရသည္။ သူတို႔က အံု နဲ႔ က်င္း နဲ႔ အစုဖြဲ႔ေနၾက သတဲ့။ တစ္ခါ တစ္ေလေတာ့ တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေနရင္ သင္းကြဲၿပိတၲာ -ဟု ေ႐ွးက ဆို႐ိုးျပဳ ၾကသည္။ သူတို႔ အတြက္ ကုသိုလ္ျပဳေပးလို႔ အမွ် ရၾကလွ်င္ ၿပိတၲာ ဘဝ က လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾက၏။

လူ အမ်ားစု သည္ နာနာဘာဝ ကို ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူး ၾကတာ မဟုတ္၊ သို႔ေပမဲ့ ေၾကာက္တတ္ ၾက သည္။ ေၾကာက္ေန ရတာေလးကို က ရသ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ နာနာဘာဝ ကို ႀကံဳဖူး ေတြ႔ဖူး သူေတြ ႐ွိၾက ၏။ သူတို႔၏စကားေတြက ယံုၾကည္ လကၡံစရာ ျဖစ္၏။ ထိုသူမ်ား ကို “နာနာဘာဝ နဲ႔ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား” ဟု ဆိုက သင္႔အံ့ေကာင္းရာ၏။

ပိဋကတ္ မွာ နာနာဘာဝႏွင့္ ေတြ႔သူေတြ အမ်ားအျပား ႐ွိသည္။ ဘုရား႐ွင္ က ဝိမာန ဝတၳဳ ၊ေပတ ဝတၳဳ ဆိုၿပီး က်မ္းစာ အုပ္ႀကီး ႏွစ္အုပ္ စာ သီးသန္႔ေဟာထား ခဲ့သည္။ အျခား ပိဋကတ္ေတြ ထဲမွာလည္း ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကား ထည့္ ၍ေဟာေတာ္မူသည္။

ဘုရား႐ွင္ လက္ထက္ က ရဟန္းေတာ္မ်ား သည္ ပံ့သူကူ သကၤန္းကို ဝတ္ၾကသည္။ ပံ့သကူ သကၤန္း ဆိုတာ လူေသေကာင္ တို႔၊ အမိုက္ပံု တို႔မွာ ရစ္ပတ္ စြန္႔ပစ္ ထားေသာ အဝတ္အထည္ မ်ားကို ေကာက္ၿပီး၊ ဖြတ္ေလ်ာ္ ခ်ဳပ္ဆိုး ဝတ္ရသည့္ သကၤန္း ျဖစ္၏။

ဝိနည္း ပိဋကတ္၊ ပါရာဇိကဏ္ တြင္ သုသာန္ အနီးေက်ာင္းမွာ သၤီတင္းသံုးေနေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ လူေသေကာင္ မွာ ပတ္ ထားေသာ အဝတ္ ကို ပံ့သကူ ေကာက္ယူ သည္ ။ ေလာေလာ လတ္လတ္ စြန္႔ပစ္ သြားသည့္ မသာေကာင္ က အဝတ္ ကို ခြ်တ္ယူ၏။ 

 

ထိုအခိုက္ လူေသေကာင္ႀကီး က ထလာၿပီး “ငါ့ အဝတ္ျပန္ေပး၊ ငါ့ အဝတ္ ျပန္ေပး” ဆိုကာ ေနာက္ကေန လိုက္ေတာင္း ေနပါသတဲ့။ သုသာန္ ဓုတင္ေဆာက္တည္ေသာ ရဟန္း ကား သုတ္ေျခ တင္ ေျပးရေတာ့၏။ ဒေရာေသာပါး ကို ေျပးရ တာ ၊ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ “ဝုန္းဆို” တံခါး ကို ေဆာင့္ ပိတ္လိုက္မွ အဲဒီေနရာမွာ ပဲ လူေသေကာင္ႀကီး က လဲက် သြားသတဲ့။ ေၾကာက္စရာ မွ တစ္ကယ့္ကို ေၾကာက္စရာႀကီး။

ထိုျဖစ္အင္ ကို ဘုရား႐ွင္ အား ေလွ်ာက္ထားေတာ့မွ ဘုရား႐ွင္ က “လူေသေကာင္ မွာ ေသသြားတဲ့ သူက တေစၦ အျဖစ္ နဲ႔ ျပန္ၿပီး စီးေနတာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဝတ္ ကို လိုက္ေတာင္း တာျဖစ္ေၾကာင္း ” ေျပာျပ ပါသည္။ ထို ရဟန္း ကို “နာနာဘာဝႏွင့္ ေတြ႔ဖူးသူ” ဟု ဆိုရပါမည္။

က်ဳပ္တို႔ ငယ္စဥ္ က ေက်ာင္းမွာ ဦးပဇင္းႀကီး ဦးသာဉာဏ္ ဆိုတာ ႐ွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ကို ဂဏန္း သခ်ၤာ သင္ေပး၏။ စာေရးသူတို႔ မမွီလိုက္ သည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးမဥၨဴ ၏ တပည့္ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးမဥၨဴ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ႐ုပ္ကလာပ္ ကို တည့္တည့္ မွန္ေအာင္ ဒံုး တိုက္မယ္ကြ ဆိုကာ-ဟု မူးမူးျဖင့္ ဒံုးတိုက္ လိုက္တာ အသားစ မ်ား လြင့္စဥ္ သြားေၾကာင္း ကို ေျပာျပေလ့ ႐ွိ၏။ သည့္အျပင္-...........

ငယ္စဥ္ က ေသာက္ေသာက္ စားစား ေပေပေတေတေနခဲ့သူ ျဖစ္သည္႔ အေလွ်ာက္ တစ္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဆင္႐ြာ ကေန ေသာက္စားၿပီးျပန္ လာၾက သတဲ့။ ညဥ္႔ကလဲ နက္၊ ေထြကလဲေထြ၊ ကုကၠိဳေတာ သခ်ႋဳင္းလဲေရာက္ေရာ ေနာက္ကေန အေလာင္းႀကီး ကို ပိုက္ၿပီး ဆံပင္ ဖားလ်ားျဖင့္ သရဲမႀကီး လိုက္ လာ၍ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းထြက္ မေျပးႏိုင္ေအာင္လို႔ ဆိုကာ ပုဆိုးစခ်င္း ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ဓားျဖင့္ေဝွ႔ယမ္း လွ်က္ ေနာက္ျပန္ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ေျပးခဲ့ရ ေၾကာင္း ကို ေျပာျပဖူး သည္။ သူ႔ အေျပာအရ ဆို ဦးဇင္းႀကီး သည္ နာနာဘာဝ နဲ႔ ေတြ႔ဖူးသူ ျဖစ္၏။

ေနာက္ တစ္ဦး ကေတာ့ က်ဳပ္ အစ္ကို ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ ျဖစ္သည္။ သူ ကိုရင္ ဝတ္တုန္းက ၊နာနာဘာဝ ကို ျမင္လိုက္ ရၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ လူထြက္ေတာ့သည္။ ကိုရင္ ဆည္းတာ (၃) ရက္ေတာင္ မခံ၍ ယေန႔ တိုင္ ေျပာ စမတ္ျဖစ္ေနရ၏။

ကိုရင္ေတြ က ယခင္ေက်ာင္းအိုႀကီးအေပၚထပ္ ဆင္ဝင္ေဆာင္မွာ အိပ္ၾက ရသည္၊ တေရးႏိုး မွာ ေစတီေဟာင္းႀကီး ဖက္ ကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည္မိရာ အဝတ္ျဖဴျဖဴ ဖိုးသူေတာ္ လိုလို နာနာ ဘာဝ ႀကီး ေစတီပ်က္ႀကီး ထဲ ဝင္သြား တာကို အေသအျခာ ကို ျမင္လိုက္ ရေၾကာင္းကို ယေန႔တိုင္ မွတ္မိ လွ်က္ ႐ွိ၏ ။ေၾကာက္ေနၿမဲ ျဖစ္ေနပါသည္။

က်ဳပ္တို႔ ငယ္စဥ္ က ေနခဲ့ရသည့္ေက်ာင္းႀကီး က ေ႐ွးေက်ာင္းအိုႀကီးပါ ၊ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ဟိုဖက္ ဒီဖက္ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ ပါမွ ေက်ာင္းတိုင္ ကို ပတ္မိ၏။ ကြ်န္တိုင္ လံုးႀကီးေတြက ႀကီးလွ၏ ၊ ေပအစိပ္ သံုးဆယ္ ေလာက္ ကို အဆက္မ ႐ွိဘဲ ေခါင္ အမိုးတိုင္ ႐ွည္၏။ ဆင္ဝင္၊ စမုခ္၊ ဘုရားခန္း၊ က်က္သေရခန္း တို႔ျဖင့္ ေ႐ွးအေခၚ တိုင္တစ္ရာ ေက်ာင္းႀကီးပါ။            

 

မွတ္မိပါေသး သည္။ ဆရာေတာ္ က သမၿပီ ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ကို အလယ္မွာ ထားၿပီး ကိုယ့္လက္ သူဆြဲ၊ သူ႔လက္ ကိုယ္ဆြဲျဖင့္ “မဂၤလသုတ္ ေက်ာလံုးပုတ္ ဆိုတဲ့” အတိုင္း ေဆာ္ပေလာ္ အတီးခံခဲ့ ရ၏။ 

 

ညဆိုရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေမွာင္ေန၏၊ မီးအိမ္ ထြန္းထားသည့္ ေနရာ ကြက္ကြက္ ကေလးသာ လင္းေနသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း မသာတင္ေသာ ကုဋင္၊ မသာ ဆင္သည့္ လိုက္(ဇာစ)ေတြ ကလဲ ေက်ာင္းမွာပဲ လွဴထားၾက၏။ တစ္ေယာက္တည္း ညဆို ေက်ာင္း အေပၚထပ္ မတက္ရဲ ထိုမွ် ေၾကာက္ စရာ့ ေရွးေက်ာင္း အိုႀကီး ပါ။

       ေက်ာင္းႀကီးက ေတာင္ ကို ေခါင္းျပဳ ၊ေျမာက္ကို ေျချပဳ ထားသည္၊ ႐ြာက ေက်ာင္း အေနာက္ဖက္မွာ ဆိုေတာ့ မုခ္ဦး၊ နတ္ လမ္းက ႐ြာဖက္ ကို မ်က္ႏွာစာ ထား၏ ။ေက်ာင္း၏ေျခရင္းဖက္ မွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြျဖင့္ ေပြလီ ႐ႈပ္ေနေသာ ေ႐ွးေစတီ အပ်က္ႀကီး တစ္ဆူ ၊ႏွစ္က်ိပ္႐ွစ္ဆူ ဘုရားတန္ေဆာင္း ၊ေလ်ာင္းေတာ္မူ တန္ေဆာင္း၊ မတ္ရပ္ တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္း ေခါင္းရင္း ဖက္မွာ ေတာ့ သိမ္ေဟာင္းႀကီး ၊ေ႐ွးဘုရား ပ်က္ေတြျဖင့္ ျပည့္ေနေသာေက်ာင္းဝိုင္း မို႔ ေန႔ခင္းေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ ဆို အင္မတန္ ေၾကာက္ ရေသာ ေနရာျဖစ္၏။ 

 

သစ္ႀကီး ဝါႀကီးေတြကလဲ အံု႔ဆိုင္းလို႔၊ ယိမ္းႏြဲ႔လို႔ ၊ေက်ာင္း ထဲမွာ ေၾကာင္ ငါးပိ လို႔ေခၚသည့္ ႏႈတ္သီး ခြ်န္းခြ်န္း ေတာေၾကာင္၊ သင္းေခြၾကပ္ ၊လိပ္ေတြေတာင္ ေတြ႔ရတတ္သည္။

ေက်ာင္းတည္သက္ က ဆရာေတာ္ေတြ ယခုဆို ေျခာက္ဆက္ေတာင္ ႐ွိၿပီျဖစ္၍ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္ေန သည့္ေက်ာင္း ေဟာင္းႀကီး ျဖစ္သည္ ။ေက်ာင္းႀကီး ဝန္းက်င္မွာ တေစ ၦသရဲေတြ ကလဲ ေနရာတိုင္း လိုလိုမွာ ႐ွိေနၾကေၾကာင္း ကို က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသား ဘဝက အေတာ္ေျပာ ဆိုၾက၏။ ေက်ာင္းသား၊ ကိုရင္ တိုင္းက ေက်ာင္းဝန္းက်င္ မွာ သရဲ မ႐ွိေသာ ေနရာလြတ္ မ႐ွိတာကို သိေနၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ညည ဆို ေက်ာင္း မွာက ကေလး ပီပီ အေၾကာက္ပို ရသည္။

သရဲ ဆိုတာ ကလဲ ႐ွိတယ္လို႔ ၾကားဖူး ထားေသာ ေနရာေရာက္ရင္ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထၿပီး ေၾကာက္တတ္ တာကလား၊ ေဟာ မသိျပန္ေတာ့လဲ မေၾကာက္ျပန္ဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ ယခုဆို ဟို အရပ္ ဒီအရပ္ တရားေဟာၾကြရသည္၊ တည္းခို ရမယ့္ေက်ာင္း မိုးခ်ဳပ္ မွေရာက္ ၊ျပင္ေပးတဲ့ ကုဋင္၊ျခင္ေထာင္ မွာ ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ အိပ္လိုက္တာပါဘဲ။

 

 ေဟာ မနက္မိုးလင္း လို႔ ကုဋင္ တို႔၊ျခင္ ေထာင္ တို႔ ၾကည့္မိရင္ ကြယ္လြန္သူ မည္သူေကာင္းမႈ႔ ဆိုရင္ သေဘာေပါက္ၿပိးသား“ေသစဥ္ တုန္းက လူေသ အတြက္ ျပင္သည့္ ကုဋင္ ႏွင့္ လိုက္ဆိုတာကို” ထိုညသာ အဲဒီေက်ာင္းဆက္ အိပ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ေတာ့။

က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳး မွာ တတ္ႏိုင္သူ မ်ားက မိဘမ်ား ကြယ္လြန္ရင္ ကုဋင္ အသစ္၊ ဇာပိတ္ အသစ္ တို႔ျဖင့္ အေလာင္း ကိုျပင္တတ္ ၾကသည္။ အဲ မသာလဲ ခ်ၿပီးေရာ၊ ကုဋင္ တို႔၊ လိုက္ကာ တို႔ကို မီး႐ိႈ႔ ရမွာလဲ အသစ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္၍ ႏွေျမာၾက၏၊ အိမ္မွာ လည္း မထားဝံ႔၊ ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကို ကမၺည္းထိုး လွဴလိုက္ၾက သည္။ ကိုရင္ေတြ ၊ေက်ာင္းသားေတြက သိေနၾက ၍ ေၾကာက္ၾက၏။

က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ဘဝ ကို (၆)ႏွစ္သား က စခဲ့တာျဖစ္၍ အေၾကာက္က အျမစ္တြယ္ေန သည္၊ ေၾကာက္ တတ္တာက ငယ္ေဖၚလို ျဖစ္ေနသည္။ မသာကုဋင္ ၊မသာျခင္ေထာင္ ဆိုရင္ ေၾကာက္တတ္သည္ ၊ယခုေတာ့ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ လုပ္ကာ လာလွဴရင္ မျငင္းသာ လကၡံေပးေနရ၏။

 

 

ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ သည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား က ျဖစ္လာေသာ ကိုရင္မို႔ ေက်ာင္းဝန္းက်င္ ႐ွိ “နာနာဘာဝ” ဇာတ္လမ္း တို႔ျဖင့္ အကြ်မ္းဝင္ေန၏၊ အေၾကာက္ဓာတ္ခံ က ႐ွိႏွင့္ၿပီးသား၊ ည သန္းေခါင္ယံ ကိုယ္တိုင္ တတ္အပ္ျမင္လိုက္ ရ၍ ေၾကာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ခ်က္ျခင္းလူထြက္ျခင္း ျဖစ္၏။

တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေသာ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္သည္ ထိတ္လန္႔ၿပီး အလြန္ေၾကာက္စိတ္ ဝင္တတ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း က ႀကီးစိုးေလ အလြန္ေၾကာက္ရေလျဖစ္၏ ။ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာ မ႐ွိ သေလာက္၊ နာနာဘာဝႏွင့္ေတြဖူး သူ အမ်ားစုသည္ ညပိုင္းေတြမွာဘဲ ေတြ႔ျမင္ၾက၏။

ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာပါလိမ့္-ဟု ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ စိတ္မွာ ေၾကာက္စိတ္ ႀကီးစိုး သြား၍ေၾကာက္ တာကို သတိ ထားျပဳမိသည္။ မေၾကာက္တတ္သူမ်ား ကို ေၾကာက္စိတ္ က မႀကီးစိုး ၍ ထိတ္လန္႔တယ္ ဆိုတာ မျဖစ္ၾက။ 

 

ေတာင္ေက်ာင္းေတြ မွာ တစ္ပါးတည္း သီတင္း သံုးေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကို ေမးၾကည့္ရင္ အဲဒီ သေဘာကို ေျပာျပ ၾကသည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ေၾကာက္စိတ္ ဝင္ေနခ်ိန္ အနီးအပါးက လူသံ သူသံ ၾကားလိုက္ရင္ ေၾကာက္စိတ္ ပ်ယ္သြားတတ္၏။

က်ဳပ္တို႔ ေညာင္စာေရး ႐ြာႀကီးသည္ ႐ြာတန္း႐ွည္ ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆယ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္ေတြ႔မွ ႐ြာထဲ ကို ဝင္ဖို႔ ျဖတ္လမ္းေတြ ႐ွိၾကသည္ ။ျဖတ္လမ္း ခ်ိဳးဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ျဖတ္လမ္းေတြက လူ ႏြား လွည္း အားလံုး သြားလို ႔ရၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ လူသြားဖို ႔သာသာ။ တစ္ခ်ိဳျဖတ္လမ္းေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႐ြာ အျပင္ထိ လမ္းေပါက္၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ႐ြာထဲ ဝင္လို႔ ျဖစ္႐ံုမွ်သာ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မွာ ျဖတ္လမ္း မ႐ွိတတ္။

 

ျဖတ္လမ္းေတြ ထဲမွာ ျခေသၤ့ေလး လမ္းေပါက္ ဆိုတာ ႐ွိ၏။ တစ္ၿခားျဖတ္လမ္းေတြ က ႐ိုး႐ိုးေျမသား လမ္းျဖစ္ေပ မယ့္ ျခေသၤ့ေလး လမ္း ျဖတ္လမ္း က ႐ြာထဲဝင္ လမ္းစပ္မွာ ခုနစ္ေပေလာက္ အျမင့္ ႐ွိ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ပံု ကို အုတ္ခံု အခိုင္ အခန္႔ အုတ္ခင္း လမ္းျဖစ္သည္။ ယေန႔တိုင္ ႐ွိ၏။

က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသား ဘဝက ေတာင္ဖက္က ဦးခ်စ္လွ အိမ္သာ ႐ွိၿပီး ၊ေျမာက္ဘက္ မွာေတာ့ အိမ္မ႐ွိပါ၊ ယခုေတာ့ ဦးစံေအး အိမ္႐ွိေနၿပီ။ ဦးခ်စ္လွ အိမ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ယေန႔တိုင္ ေတြ႔ေနေသးေသာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ စီတန္းေပါက္ေန၏။

မန္က်ည္း မ်ားက သရဲေျခာက္ တတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျခေသၤ့ေလးႏွစ္ေကာင္ ၏ ေအာက္မွာ လည္း သိုက္ ႐ွိေၾကာင္း ေက်ာင္းသား  ကိုရင္ မ်ားက လူႀကီး သူမေတြ ေျပာစကား အရ သိေနၾက၍ မနက္ေစာေစာ ႐ြာထဲ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံ သြားရင္ တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲေသာ ေနရာျဖစ္၏။

 

သူ ႔အိမ္က သိုက္ႏွင့္ မလြတ္၍ သီလ႐ွင္ ဆရာႀကီး ေဒၚညိဳေလးကို ေ႐ႊ႔ခိုင္း ထားရေၾကာင္း ၊ေနာက္ သူတို႔ အိမ္ ေနာက္ ဖက္ ၿခံစည္း႐ိုး ကုကၠိဳပင္ မွာ ဥစၥာေစာင့္ မ်ား ဒန္းစီးေနၾကတာ ကို ေတြ႔ဖူးေၾကာင္း ဦးစံေအး ဇနီးေဒၚပုႀကီး ႐ွိစဥ္ က ေျပာဖူးပါသည္ ။က်ဳပ္တို႔ ေဒသ မွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ မွာ ႏြယ္ပင္ေတြ တြဲလြဲ စြဲေနရင္ ဥစၥာေစာင့္ေတြ ညက် ဒန္းစီး သည္-ဆိုေသာ အစြဲအလမ္း ႐ွိ၏။

မိုးမိုး ၊နီနီ-ဟူ၍ သမီးႏွစ္ေယာက္ ႐ွိ၏။ မနက္ေစာေစာ စေနပတ္ ဆြမ္း ထခ်က္ရာမွာ မန္က်ည္းပင္ ငုတ္တို မွာျဖဴျဖဴေကာင္ႀကီး ထိုင္ေန တာေတြ႔၍ ညီအမႏွစ္ေယာက္ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး အိမ္ေပၚျပန္ တက္ေျပးၾကရသတဲ့၊ ထိုေန႔က စ၍ ယေန႔တိုင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကို ထ မခ်က္ရဲၾကေတာ့။

တစ္ခါေတာ့ လသာသာ ညတစ္ည သန္းေခါင္ယံ သူတို ႔အိမ္မွာ လာအိပ္သည့္ မစန္းျမင့္ႏွင့္ နီနီ အျပင္ကို အေပါ့ စြန္႔ဖို႔ ထြက္ၾက၏ ။ေခါင္းရင္းျဖတ္လမ္း က လူသံ ၾကား၍ ၾကည့္မိရာ အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္ ဆံပင္ ဖားလ်ား ခ်ၿပီး စကား တစ္ေၿပာေျပာႏွင့္ သြားေနၾကတာကို လွမ္းၾကည့္ မိလိုက္ၾက သတဲ့၊ 

 

ဟိုက လွဲ႔ျပန္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳၿပ သြားၾကတာ ၊ေခ်ာကလဲေခ်ာ၊ လသာသာ မွာ အသား ကေလးေတြက ဝင္းလဲ့ေနတာဆိုပဲ၊ ကိုယ့္႐ြာ က ႐ြာသူေတြ မဟုတ္ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သိၿပီး အိမ္ေပၚ လန္႔ေျပးၾကရသည္။ တစ္ည လံုး လန္႔ၿပီး အငို မတိတ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ ရသတဲ့။ တိုက္ဆိုင္စြာ ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ ေနာက္ဖက္ အိမ္က ကိုေက်ာက္ဒိုး ၏ သား ေမာင္ဆိတ္ႀကီး ေရနစ္ ေသသြား ႐ွာသည္။ ႐ြာမွာ ေရတက္ေနခ်ိန္ကို။

အဲဒီ လမ္းၾကားက သားစိမ္း ငါးစိမ္း ဆြဲသြားရင္လဲ လန္႔တတ္၏။ ဟိုတစ္ေန႔က မိုးမိုးႏွင့္ ေတြလို႔ သူမ က“မနက္(၄) နာရီေလာက္က စလို႔ ပရိတ္႐ြတ္၊ ပ႒ာန္း႐ြတ္၊ တရားထိုင္ေနတုန္း ယခု တစ္ေလာ၊ လမ္းၾကား ထဲက ခ်ဴ သံေတြၾကားလာရတယ္၊

 

ေနာက္ဖက္ အိမ္က ဘႀကီး တို႔ကလဲ ၾကားၾကတယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္၊ အဲဒါ ဘာျပဳလို႔လဲ”ဟု ေမး လာပါသည္။

 

“ငါတို႔ ငယ္ငယ္ က ၾကားဖူးတဲ့ အတိုင္းဆို၊ သိုက္ေတြ လွည္းေတြ နဲ႔ေနရာ ေၿပာင္းၾက တာေနမွာ့ေပါ့၊ ဒါမွ ဟုတ္လဲ နင္ ပ႒ာန္း ႐ြတ္တာကို ၾကည္ညိဳ ၾကလို႔ ေနမွာေပါ့၊ ဆက္႐ြတ္ ၊ေမြး ရနံ႔ေတြ ေမြးႀကိဳင္ လာလိမ့္ မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ရပါသည္။

သိုက္ လို႔ေခၚေသာ ဥစၥာေစာင့္ေတြ ကိုလည္း နာနာဘာဝေခၚဆိုရမယ္ ထင္ပါသည္။ စာအလို ကေတာ့ ဥစၥာေစာင့္ ကို ေဝမာနိက ၿပိတၲာ စာရင္း မွာ သြင္းထား၏ ။ျခေသၤ့ေလး လမ္းၾကားမွာ ဧရာဝတီျမစ္တိုင္ ဒိုယိုေပါက္ျဖစ္ ၍ ေရေမွ်ာ ကမ္းတင္ နာနာဘာဝေတြလည္း ဝင္မယ္ ဆို ဝင္လာႏိုင္၏။

က်ဳပ္က (၁၄)ႏွစ္သား မွာ ကိုရင္ဝတ္ျဖင့္ အမရပူရၿမိဳ႔၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ ကို စာသင္ဖို႔ ေရာက္ ခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး က မနက္ အာ႐ံုဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီးရင္ တစ္ေက်ာင္းတိုက္လံုး ႐ွိ သံဃာေတြကို ဩဝါဒေန႔ စဥ္ေပး ပါသည္။

 

 ေန႔စဥ္ ဆိုေတာ့ ေလာကဓမၼစသည့္ အေၾကာင္း အရာေတြက စံုမွစံု၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက က်မ္းျပဳ အေက်ာ္ ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာ တိုင္းက စိတ္ဝင္စားစရာ ၊ဩဝါဒ တက္ၾကရတာ မပ်င္းၾက ပါဘူး၊ ေက်ာင္း တိုက္ႏွ င့္နီးေသာ အိမ္ေတြ က ဒကာဒကာမေတြ လည္း ဩဝါဒ ကို ေန႔စဥ္ လာၿပီး နာၾကပါသည္။

အေၾကာင္အရာ စံုသမွ သရဲ အေၾကာင္းလဲ ဘယ္ လြတ္မလဲ၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပသည့္ နာနာဘဝ အေၾကာင္းမွာ-မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ႀကီး တည္ေထာင္စက ၊ေက်ာင္းတိုက္ ၏ ေတာင္ဖက္ ေတာင္ မင္းႀကီး ဘုရားေ႐ွ ႔ မွာ ဦးမႈန္ႀကီး အမည္ၿဖင့္ ဦးဇင္းႀကီး တစ္ပါးေနသည္။

 

ဦးမႈန္ႀကီး က လူ႔ ဘဝတုန္းက ေပေတေသာက္စားတဲ့ လူ႐ြတ္ လူေပ်ာ္ႀကီး၊ႀကီးမွ သကၤန္း ဝတ္လာတာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ကလဲ နာမည္ မေက်ာ္ေသး၊ မႀကီးပြားေသး၊ သူ ဆြမ္းခံ လို႔ရေသာ စားဦး စားဖ်ား ဆြမ္း/ ဆြမ္းဟင္း မ်ားကို ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ၾကည္ညိဳေတာ့ ဦးဦး ဖ်ားဖ်ား လာကပ္ေလ့ ႐ွိ၏။

     သံဃာ ကလည္း တိုက္တည္ စမွာ ငါးပါးမွ် ႐ွိ၍ ေက်ာင္းနီးနား အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္း ဟန္လဲ တူပါသည္။ ဦးပိန္ တံ တားနား ကပ္ရက္ ေဆာင္းတန္း မုခ္ဦး၊ အာ႐ံုခံ တန္ေဆာင္း၊ တံတိုင္း အကာအရံေတြနဲ႔ ဥာဏ္ေတာ္ အျမင့္ေပ (၃၅)ေပ ေလာက္႐ွိ ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ကို ေတာင္မင္းႀကီး ဘုရား လို႔ ေခၚ ပါ သည္၊ 

 

က်ဳပ္တို႔ စာသင္သားဘဝတုန္းက၊ ယခုလို ဦး ပိန္ တံထားႀကီးက မစည္ ကားေသး၊ အေက်ာ္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္  ဘဲ႐ွိ၏၊ သတၲ႒ာန ေစတီေဟာင္း၊ ဘုရားအို ဘုရားပ်က္ သစ္ပင္ ပိတ္ေပါင္းေတြျဖင့္ ေနခင္း ပိုင္းေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲ သည့္ေနရာ။

 

ယခင္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးေနတာ ၊ေနာက္ အတူေန ဦးဇင္းႀကီး က ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြား၍ တစ္ပါး ထည္း ဆက္ေနသည္၊ ညည ဆို ေသသြားသည့္ ဦးဇင္းႀကီးက လာလာေျခာက္ သတဲ့၊ ဦးမႈန္ႀကီး ကလဲ “ မင္းကြာ လူတုန္းက မွ မေၾကာက္တာ၊ သရဲျဖစ္ေနမွေတာ့ မင္းကို ဘာလို႔ ေၾကာက္ရမလဲ” ဆိုၿပီး ဆဲဆို ကာ ေတြ႔ရာျဖင့္ ပစ္ေပါက္ေနက်။

တစ္ည မွာေတာ့ သရဲေျခာက္ေနတုန္း ကုဋီ တက္ခ်င္၍ ကုဋီ သြားတက္တာ၊ ကုဋီ က ယခုေခတ္ လို ေရေလာင္း ကုဋီ မဟုတ္ေတာ့ ၊ၾကမ္းေပါက္ ကို ေခ်နင္းၿပီး စြန္႔ ရတာ၊ အဲဒီမွာ တြဲေလာင္း က်ေနတဲ့ ဦးမႈန္ႀကီး ၏ ေ႐ႊအု ကို သူငယ္ခ်င္း သရဲက ဆြဲထား ပါေလေရာတဲ့၊ ဒီေတာ့မွ  လူတုန္း ကေတာင္ မေၾကာက္ဘူး ဆိုသည့္ ဦးမႈန္ႀကီး သန္ေခါင္ယံႀကီး မွာ ေက်ာင္းတိုက္ ထဲကို  ငယ္သံကို ပါၿပီး အူးရား ဖားယား ေအာ္ေျပး လာ၍ ဆရာေတာ္ႀကီး က တစ္ည ေက်ာင္းမွာ သိပ္ထားေပးရေၾကာင္းကို ခုတိုင္ က်ဳပ္ မွတ္မိေနသည္။

 

ေလးစားရသည့္ျပင္ နာမည္ေက်ာ္ ဂုဏ္ဟိတ္ ႀကီးမားလွေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပတာမို႔ အမွန္ျဖစ္ မည္ ။ေက်း႐ြာေက်ာင္း အခ်ိဳ႔ေရာက္၍ ညဖက္ ကုဋီ တက္လွ်င္ သစ္သား ကုဋိ မ်ား ဆိုက ဦးမႈန္ႀကီး ၏ ျဖစ္အင္ ကို ေတြးမိၿပီးေအာက္ ငံုၾကည့္ ကာ ေၾကာက္ရမလိုပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီး က ေျပာျပပါေသး၏။ လူတစ္ေယာက္က သရဲ အင္မတန္ ေျခာက္တယ္ ဆိုသည့္ သစ္ပင္ႀကီး ႐ွိရာကို သရဲ အေျခာက္ခံရေအာင္ သြားသတဲ့။ သစ္ပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သရဲ ဘယ္ေတာ့ မ်ား ေျခာက္ပါလိမ့္ မလဲ၊ ဘယ္လိုမ်ား ေျခာက္မွာပါလိမ့္ မလဲ-ဆိုကာ သရဲအေျခာက္ ခံရဖို႔ကို ေစာင့္ေန၏။

“သရဲ ကလဲ ဒီေလာက္ေတာင္ အေျခာက္ ခံခ်င္တဲ့ေကာင္ သိၾကေရာေပါ့ကြာ”ေတြးၿပီး မ်က္လံုး ကို လင္းကြင္းေလာက္ ႀကီး ျပဴးျပ လိုက္သည္။

 

“ဪ သရဲ ဆိုတာ မ်က္လံုး အေတာ္ျပဴးတာကိုး ၊အင္း ဘယ္ေတာ့ မ်ား ေျခာက္ မွာ ပါလိမ့္ ” လို႔ ေတြးေန သတဲ့။ ေနာက္ သရဲ က လွ်ာႀကီး ထုတ္ျပလိုက္သည္။

“အံမယ္ သရဲ ဆိုတာ မ်က္လံုးတင္ျပဴးတာ မဟုတ္ဘဲ ၊လွ်ာ ကလဲ အႀကီးႀကီး ကို” အင္း မေျခာက္ေသး ပါလား-ေပါ့ သရဲ က လက္မဲႀကီးျဖင့္ လွမ္းေကာ္ လိုက္၏၊

“အလို လက္ႀကီး ကလဲ မဟား ဒယား ႀကီးတာပါ ကလား၊ အေမြး အမွ်င္ေတြ ကလဲ ထူလြန္း ပါရဲ့” လို႔ အံ့ဩ လို႔ေပါ့။

သရဲ ကလဲ ဒီေလာက္ ႐ွိ္လွတဲ့ အေကာင္ သိၾကေရာေပါ့ကြာ၊ နား႐ြက္ တစ္ဖက္ ကို ခင္းၿပီး၊ နား႐ြက္ တစ္ဖက္ ကို ၿခံဳကာ အိပ္ျပလိုက္ပါေတာ့၏။

 

“အို အေတာ္ႀကီးတဲ့ နား႐ြက္ေတြပါလား ၊ၿခံဳလို႔လဲ ရ၊ ခင္းအိပ္ လို႔လဲ ျဖစ္၊ သရဲ ဆိုတာ အဂၤါေျခလက္ အေတာ္ ကို ႀကီးတာ ပါကလား၊ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေျခာက္မွာ ပါလိမ့္” ဟူ၍သာ ဆက္သာေတြးေန၏။

သရဲ လည္း ဘယ္လို ေၾကာက္ေအာင္ ဆက္ၿပီးေခ်ာက္ ရပါ့မလဲ-ဟု စဥ္းစားရင္း ေခါင္း စားေနေတာ့၏။ ဆရာေတာ္ ႀကီး ေျပာျပတာက ဒီေလာက္ ပါဘဲ။

 

နာနာဘာဝေတြက ေျခာက္ တတ္၏။ ေနာက္ တတ္၏။ သူ႔ သဘာဝ အတိုင္း ေအးေအး လူလူ ေနတတ္၏၊ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ ကို သူတို ႔အတြက္ ျပဳေပးေစခ်င္ၾက၏၊ လူတိုင္းေတာ့ သူတို႔ကို မျမင္ႏိုင္ၾက။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔ ႐ွိေနၾက၏။

Written by အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)  

http://sirimangala.com