သန္လ်က္ ဆိုသည္မွာ ေရွးအခါ က ျမန္မာ ဘုရင္မ်ား စစ္သူရဲေကာင္းမ်ား သာ ကိုင္စြဲရေသာ ထက္ရွ လြန္း သည့္ စစ္လက္နက္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သန္လ်က္ ကို ထိုးရာ၌ ၎၊ ခုတ္ရာ၌ ၎ အသုံးျပဳနိုင္သည္။
မင္းေျမႇာက္တန္ဆာ ငါးပါး တြင္ သန္လ်က္ သည္ မပါ မျဖစ္ ပါဝင္ရေသာ မင္းေျမာက္တန္ဆာ တစ္ခု
လည္းျဖစ္သည္။
မင္းခမ္း မင္းနား မ်ားတြင္ သန္လ်က္ ကို လကၤ်ာမင္း ခမ္းေတာ္ အျဖစ္ ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ `လကၤ်ာေတာ္ က၊ ေရႊေလွာ္ သိဂၤါ၊ မ်က္စိႁမႊာသား၊ ရတနာ သန္လ်က္၊ လၽွံလက္ လၽွပ္လၽွပ္၊ သားၿမီးယပ္ႏွင့္....´ စသည္ျဖင့္ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။
ေရွးအခါ က ထီးျဖဴေဆာင္းမင္းမ်ား သာ ကိုင္စြဲေလ့ ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း တြင္ ဘုရင္ ၏ ခ်ီးေျမာက္ မွဳ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ရ စစ္သူရဲေကာင္း တို႔ ကိုင္စြဲခြင့္ ရျကပုံကို ရာဇဝင္ သမိုင္းမ်ားတြင္ေလ့ လာ ေတြ႕ ရွိနိုင္သည္။
သန္လ်က္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ လုပ္ေသာ သံသည္ အလြန္ေကာင္းမြန္ ရသည္။ ငွက္ခါးေရာင္ အဆင္း ရွိေသာ သံစိမ္းခဲ ကိုသာ အသံုးျပဳရသည္ဟု အဆိုရွိသည္။
အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာ့ အဂၢိရိတ္နည္း ၊ျမန္မာ့ ပန္းပဲ ပညာျဖင့္ သန္လ်က္ေကာင္း တစ္ခုျပဳလုပ္ပံု အဆင့္ဆင့္ မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
သန္လ်က္ေကာင္း တစ္ခု လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေရွးဦးစြာ ေခ်းခၽြတ္ၿပီး သန္႕စင္ေနေသာ သံေကာင္း ကို ႀကိဳးၾကာငွက္ ၏ ဝမ္းတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထည့္သြင္းၿပီး သံဓာတ္ ကိုျမင့္တင္ေပးရသည္။
ထို႕ေနာက္ ေႂကြရည္ျပည့္ လုပ္ထားေသာ မီးျပင္းခံ လံု တြင္ ထည့္ကာ ရွားမီးႏွင့္ တိုက္ကာ ႀကိဳရသည္။ ပတၱျမားေသြးေရာင္၊ ပုစြန္ဆီေရာင္ စသည္ျဖင့္ တေျဖးေျဖး အေရာင္ေျပာင္းလာၿပီး၊ သိဂႌေရႊေရာင္ အဆင္း ရလာ မွသာ သံပူရည္ ကို ပံုစံခြက္ထဲေလာင္းထည့္ကာ ပံုေလာင္းရသည္။
ရလာေသာ ပံုစံၾကမ္း ကိုမွ ေပေပၚ တင္ကာ မီးျပ ၊ေရခ် ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ တူျဖင့္ ထုႏွက္ရသည္။
တေျဖးေျဖး ပံုစံ က်ကာ မာေက်ာ ပါးလြာ လာေသာ ဓားသြား ကို ေလတြင္ ခုတ္ကာ စမ္းရသည္။ ဓား အလြဲ အခုတ္ တြင္ ေလတိုးသံ မၾကားရေတာ့ မွ တူျဖင့္ ထုျခင္း ၊မီးျပ၊ ေရခ်ျခင္း ၿပီးသည္ဟု အယူရွိသည္။
ရလာေသာ ဓားသြား ကို ဦးစြာ ယင္းတိုက္ သားျဖင့္ အ႐ိုး တပ္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ မုန္႕ညႇင္းဆီျဖင့္ ပြတ္ကာ လိပ္သည္းေက်ာက္ေပၚတြင္ တင္ကာ အေရာင္ ထြက္ေအာင္ ေသြးေပး ရသည္။ ေနေရာင္ တြင္ေထာင္ ကာ ၾကည့္က မွန္ ကဲ့သို႕ ၾကည္လင္ၿပီး အေရာင္ၿငီးၿငီးေတာက္လာသည့္ အထိေသြးေပး ရသည္။
ၿပီးမွသာ လိုခ်င္ေသာ ဓားသြား ပံုစံ အတိုင္း ထက္ျမ လာေအာင္ သဲေက်ာက္တြင္ တင္ကာ အခ်ိန္ အေတာ္ ယူၿပီးေသြးျခင္း အမွဳ႕ျပဳရသည္။
ၿပီးမွသာ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ အေနျဖင့္ ဆင္စြယ္႐ိုး တပ္ကာ ခ်ိတ္ရည္ေလာင္း၊ ခဲရည္ေလာင္းၿပီး ဓား ကိုေနာက္ ပိတ္ ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ဓား႐ိုးေပၚတြင္ေရႊပိန္းခ်ျခင္း၊ ေက်ာက္စီျခင္း၊ ဓားသြားေပၚ တြင္ ျခဴးႏြယ္ မ်ား စာမ်ားေရးထြင္းျခင္း လုပ္ရသည္ဟု သိရသည္။
ထိုနည္း အဆင့္ဆင့္ တိုင္းတြင္ ပန္းပဲ ဆရာ သည္ ငါးပါးသီလ လံုျခင္း၊ အသားႀကီး ငါးႀကီး စားျခင္း ကိုေရွာင္ က်ဥ္ျခင္း စတာေတြ ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွသာ သန္လ်က္ေကာင္း၊ ဓားေကာင္း လုပ္ရာသည္ဟု အဆိုရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သန္လ်က္ သည္ အထူးျပဳလုပ္ထားေသာ ဓားေကာင္း တစ္ခုျဖစ္ကာ ထက္ျမက္လြန္း ၍ ဆင္ေပါက္ လည္တိုင္ ကိုပင္တိ ကနဲ ျဖတ္နိုင္ေလာက္သည္ ဟု အမွတ္သညာ ျပဳခဲ့ၾကေပသည္။
ေထာင္ထားေသာ ဓားသြားေပၚ ကို ဆံပင္ တစ္ေခ်ာင္း ရိုက္ခ်က ယင္းဆံပင္ တိကနဲျပတ္က် သြားမွသာ ဓား သန္လ်က္ ဟု သမုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရာဇဘိေသက က်မ္း၌ ပါရွိသည္။
သန္လ်က္ သည္ အသြားႏွစ္ဖက္ ရွိေသာ ဓား ဟု ဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ သန္လ်က္ႏွင့္ ဓားကို ေပါင္းစပ္ကာ "သန္လ်က္ဓား"ဟု လည္း သုံးခဲ့ၾကသည္။ အသြားႏွစ္ဖက္ ရွိေသာ သန္လ်က္ အစစ္ ကိုသာ သန္လ်က္ဓား ဟု ေခၚ႐ုံမၽွ မက ေနာင္ အခါတြင္ အသြားထက္ျမက္သည့္ ဓား ကိုပင္ သန္လ်က္ဓား ဟုလည္း တင္ စားေခၚေဝၚ ခဲ့ၾကသည္။
သန္လ်က္ ဟူသည္ကား အျခားေသာ သံႏွင့္ လုပ္ထားေသာ လက္နက္တိုင္း ကို ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္ေသာ မာေက်ာ လွေသာ လက္နက္ အထူး လက္နက္ ဘုရင္ လည္းျဖစ္သည္။
သန္လ်က္ ကို ဘုန္းကံ ရွိေသာ ေယာက်ၤားျမတ္ေတြသာ ကိုင္စြဲႏိုင္တယ္ လို႕ အယူရွိၾကပါတယ္။ ရာဇဝင္ က်မ္း အဆိုအရ သန္လ်က္ ၂ မ်ိဳး ရွိသည္။ တစ္ဖက္သာ အသြား ရွိေသာ ဧကေတာဓာရ သန္လ်က္ႏွင့္ ႏွစ္ဖက္ သြား ရွိေသာ ဥဘေတာဓာရ သန္လ်က္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဦးဖ်ား စဥ္းငယ္ ညြတ္ေသာ ဧသာဂၢသန္လ်က္ႏွင့္ ဦးဖ်ား မညြတ္ဘဲ အစဥ္ အတိုင္း ဦးဖ်ား ေသးေသာ ဥဇုဂၢသန္လ်က္ ဟူ၍လည္းေကာင္း ႏွစ္မ်ိဳးခြဲၾကသည္။
ျမန္မာ႔ ရာဇဝင္က်မ္းလာ သန္လ်က္ပံုစံ မ်ား ကေတာ့ ႀကိဂံခြ်န္ ကဲ့သို႕ အရင္းျပား၍ အဖ်ား ခၽြန္သြားေသာ ပံုစံႏွင့္ အရင္း သြယ္ကာ အဖ်ားႀကီး သြားေသာ ပံုစံဟူ၍ ၂ မ်ိဳးေတြ႕ရသည္။
ပထမပံုစံ ကို ထီးျဖဴေဆာင္းမင္း မ်ား ကိုင္ေဆာင္ေလ့ ရွိၿပီး၊ ဒုတိယ ပံုစံကိုေတာ့ စစ္သူရဲမ်ား ကိုင္ေလ့ရွိသည္ ဟု ေလ့လာေတြ႕ရွိရသည္။
သန္လ်က္ ၏ အသြား အလ်ား ပမာဏ သည္ သုံးဆယ့္ သုံးသစ္၊( သံုးေပ နီးပါး) အခ်ိန္ ပမာဏသည္ သုံးဆယ့္ သုံးပိုလ္ဟူ၍ ေသနကဇာတ္၊ ပဥၥာဝုဓဇာတ္ တို႔၌ လာသည္။
ရာဇဝင္၌ နားေတာင္းမ်ား မင္း၏ ေယာက္ဖေတာ္ မင္း အနႏၲသူရိယ သည္ ဒုတိယ နရပတိစည္သူ လက္ ထက္ေတာ္တြင္ သူရဲေကာင္း ရန္မန္ငေထြး အျဖစ္ႏွင့္ ေရဝယ္ ဆင္း၍ ငုပ္ၿပီးေသာ္ မင္းႀကီး ၏ ေဖာင္ေတာ္ ကို ေက်ာကုန္းထက္ ရြက္၍ ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ မိေခ်ာင္း အား သန္လ်က္ျဖင့္ ထိုးသတ္ ခဲ့ဘူးေပသည္။
ဗုဒၶဝင္ ၌လည္း ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳ မင္းသားသည္ လက္စြဲေတာ္ သန္လ်က္ျဖင့္ ဆံေတာ္ ကို ပယ္ျဖတ္ ကာ ေကာင္းကင္သို႔ ပစ္တင္သည္လို႔ ပါရွိပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သန္လ်က္ ဟူေသာ ဓား လက္နက္ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀-၃၀၀၀ ခန္႔ ကတည္းက ရွိခဲ့ေသာ ရတနာ လက္နက္ တခု အျဖစ္မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
အခု အခါမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမ်ိဳးသားျပတိုက္ တြင္ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ တည္ မင္းတရားႀကီး အေလာင္း ဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ် ကိုင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ သန္လ်က္ဓါး ကို သမိုင္း စိတ္ဝင္စားသူမ်ားေလ့ လာႏိုင္ေအာင္ ျပသ ထားရွိပါသည္။
ကိုးကား။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း
ရာဇဘိေသကက်မ္း
မွန္နန္းရာဇဝင္
ဇိနတၱပကာသနီ ဗုဒၶဝင္က်မ္း
ျမန္မာ့ အဂၢိရိတ္က်မ္း
သုတၾကယ္စင္
လည္းျဖစ္သည္။
မင္းခမ္း မင္းနား မ်ားတြင္ သန္လ်က္ ကို လကၤ်ာမင္း ခမ္းေတာ္ အျဖစ္ ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ `လကၤ်ာေတာ္ က၊ ေရႊေလွာ္ သိဂၤါ၊ မ်က္စိႁမႊာသား၊ ရတနာ သန္လ်က္၊ လၽွံလက္ လၽွပ္လၽွပ္၊ သားၿမီးယပ္ႏွင့္....´ စသည္ျဖင့္ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။
ေရွးအခါ က ထီးျဖဴေဆာင္းမင္းမ်ား သာ ကိုင္စြဲေလ့ ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း တြင္ ဘုရင္ ၏ ခ်ီးေျမာက္ မွဳ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ရ စစ္သူရဲေကာင္း တို႔ ကိုင္စြဲခြင့္ ရျကပုံကို ရာဇဝင္ သမိုင္းမ်ားတြင္ေလ့ လာ ေတြ႕ ရွိနိုင္သည္။
သန္လ်က္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ လုပ္ေသာ သံသည္ အလြန္ေကာင္းမြန္ ရသည္။ ငွက္ခါးေရာင္ အဆင္း ရွိေသာ သံစိမ္းခဲ ကိုသာ အသံုးျပဳရသည္ဟု အဆိုရွိသည္။
အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာ့ အဂၢိရိတ္နည္း ၊ျမန္မာ့ ပန္းပဲ ပညာျဖင့္ သန္လ်က္ေကာင္း တစ္ခုျပဳလုပ္ပံု အဆင့္ဆင့္ မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
သန္လ်က္ေကာင္း တစ္ခု လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေရွးဦးစြာ ေခ်းခၽြတ္ၿပီး သန္႕စင္ေနေသာ သံေကာင္း ကို ႀကိဳးၾကာငွက္ ၏ ဝမ္းတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထည့္သြင္းၿပီး သံဓာတ္ ကိုျမင့္တင္ေပးရသည္။
ထို႕ေနာက္ ေႂကြရည္ျပည့္ လုပ္ထားေသာ မီးျပင္းခံ လံု တြင္ ထည့္ကာ ရွားမီးႏွင့္ တိုက္ကာ ႀကိဳရသည္။ ပတၱျမားေသြးေရာင္၊ ပုစြန္ဆီေရာင္ စသည္ျဖင့္ တေျဖးေျဖး အေရာင္ေျပာင္းလာၿပီး၊ သိဂႌေရႊေရာင္ အဆင္း ရလာ မွသာ သံပူရည္ ကို ပံုစံခြက္ထဲေလာင္းထည့္ကာ ပံုေလာင္းရသည္။
ရလာေသာ ပံုစံၾကမ္း ကိုမွ ေပေပၚ တင္ကာ မီးျပ ၊ေရခ် ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ တူျဖင့္ ထုႏွက္ရသည္။
တေျဖးေျဖး ပံုစံ က်ကာ မာေက်ာ ပါးလြာ လာေသာ ဓားသြား ကို ေလတြင္ ခုတ္ကာ စမ္းရသည္။ ဓား အလြဲ အခုတ္ တြင္ ေလတိုးသံ မၾကားရေတာ့ မွ တူျဖင့္ ထုျခင္း ၊မီးျပ၊ ေရခ်ျခင္း ၿပီးသည္ဟု အယူရွိသည္။
ရလာေသာ ဓားသြား ကို ဦးစြာ ယင္းတိုက္ သားျဖင့္ အ႐ိုး တပ္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ မုန္႕ညႇင္းဆီျဖင့္ ပြတ္ကာ လိပ္သည္းေက်ာက္ေပၚတြင္ တင္ကာ အေရာင္ ထြက္ေအာင္ ေသြးေပး ရသည္။ ေနေရာင္ တြင္ေထာင္ ကာ ၾကည့္က မွန္ ကဲ့သို႕ ၾကည္လင္ၿပီး အေရာင္ၿငီးၿငီးေတာက္လာသည့္ အထိေသြးေပး ရသည္။
ၿပီးမွသာ လိုခ်င္ေသာ ဓားသြား ပံုစံ အတိုင္း ထက္ျမ လာေအာင္ သဲေက်ာက္တြင္ တင္ကာ အခ်ိန္ အေတာ္ ယူၿပီးေသြးျခင္း အမွဳ႕ျပဳရသည္။
ၿပီးမွသာ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ အေနျဖင့္ ဆင္စြယ္႐ိုး တပ္ကာ ခ်ိတ္ရည္ေလာင္း၊ ခဲရည္ေလာင္းၿပီး ဓား ကိုေနာက္ ပိတ္ ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ဓား႐ိုးေပၚတြင္ေရႊပိန္းခ်ျခင္း၊ ေက်ာက္စီျခင္း၊ ဓားသြားေပၚ တြင္ ျခဴးႏြယ္ မ်ား စာမ်ားေရးထြင္းျခင္း လုပ္ရသည္ဟု သိရသည္။
ထိုနည္း အဆင့္ဆင့္ တိုင္းတြင္ ပန္းပဲ ဆရာ သည္ ငါးပါးသီလ လံုျခင္း၊ အသားႀကီး ငါးႀကီး စားျခင္း ကိုေရွာင္ က်ဥ္ျခင္း စတာေတြ ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွသာ သန္လ်က္ေကာင္း၊ ဓားေကာင္း လုပ္ရာသည္ဟု အဆိုရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သန္လ်က္ သည္ အထူးျပဳလုပ္ထားေသာ ဓားေကာင္း တစ္ခုျဖစ္ကာ ထက္ျမက္လြန္း ၍ ဆင္ေပါက္ လည္တိုင္ ကိုပင္တိ ကနဲ ျဖတ္နိုင္ေလာက္သည္ ဟု အမွတ္သညာ ျပဳခဲ့ၾကေပသည္။
ေထာင္ထားေသာ ဓားသြားေပၚ ကို ဆံပင္ တစ္ေခ်ာင္း ရိုက္ခ်က ယင္းဆံပင္ တိကနဲျပတ္က် သြားမွသာ ဓား သန္လ်က္ ဟု သမုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရာဇဘိေသက က်မ္း၌ ပါရွိသည္။
သန္လ်က္ သည္ အသြားႏွစ္ဖက္ ရွိေသာ ဓား ဟု ဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ သန္လ်က္ႏွင့္ ဓားကို ေပါင္းစပ္ကာ "သန္လ်က္ဓား"ဟု လည္း သုံးခဲ့ၾကသည္။ အသြားႏွစ္ဖက္ ရွိေသာ သန္လ်က္ အစစ္ ကိုသာ သန္လ်က္ဓား ဟု ေခၚ႐ုံမၽွ မက ေနာင္ အခါတြင္ အသြားထက္ျမက္သည့္ ဓား ကိုပင္ သန္လ်က္ဓား ဟုလည္း တင္ စားေခၚေဝၚ ခဲ့ၾကသည္။
သန္လ်က္ ဟူသည္ကား အျခားေသာ သံႏွင့္ လုပ္ထားေသာ လက္နက္တိုင္း ကို ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္ေသာ မာေက်ာ လွေသာ လက္နက္ အထူး လက္နက္ ဘုရင္ လည္းျဖစ္သည္။
သန္လ်က္ ကို ဘုန္းကံ ရွိေသာ ေယာက်ၤားျမတ္ေတြသာ ကိုင္စြဲႏိုင္တယ္ လို႕ အယူရွိၾကပါတယ္။ ရာဇဝင္ က်မ္း အဆိုအရ သန္လ်က္ ၂ မ်ိဳး ရွိသည္။ တစ္ဖက္သာ အသြား ရွိေသာ ဧကေတာဓာရ သန္လ်က္ႏွင့္ ႏွစ္ဖက္ သြား ရွိေသာ ဥဘေတာဓာရ သန္လ်က္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဦးဖ်ား စဥ္းငယ္ ညြတ္ေသာ ဧသာဂၢသန္လ်က္ႏွင့္ ဦးဖ်ား မညြတ္ဘဲ အစဥ္ အတိုင္း ဦးဖ်ား ေသးေသာ ဥဇုဂၢသန္လ်က္ ဟူ၍လည္းေကာင္း ႏွစ္မ်ိဳးခြဲၾကသည္။
ျမန္မာ႔ ရာဇဝင္က်မ္းလာ သန္လ်က္ပံုစံ မ်ား ကေတာ့ ႀကိဂံခြ်န္ ကဲ့သို႕ အရင္းျပား၍ အဖ်ား ခၽြန္သြားေသာ ပံုစံႏွင့္ အရင္း သြယ္ကာ အဖ်ားႀကီး သြားေသာ ပံုစံဟူ၍ ၂ မ်ိဳးေတြ႕ရသည္။
ပထမပံုစံ ကို ထီးျဖဴေဆာင္းမင္း မ်ား ကိုင္ေဆာင္ေလ့ ရွိၿပီး၊ ဒုတိယ ပံုစံကိုေတာ့ စစ္သူရဲမ်ား ကိုင္ေလ့ရွိသည္ ဟု ေလ့လာေတြ႕ရွိရသည္။
သန္လ်က္ ၏ အသြား အလ်ား ပမာဏ သည္ သုံးဆယ့္ သုံးသစ္၊( သံုးေပ နီးပါး) အခ်ိန္ ပမာဏသည္ သုံးဆယ့္ သုံးပိုလ္ဟူ၍ ေသနကဇာတ္၊ ပဥၥာဝုဓဇာတ္ တို႔၌ လာသည္။
ရာဇဝင္၌ နားေတာင္းမ်ား မင္း၏ ေယာက္ဖေတာ္ မင္း အနႏၲသူရိယ သည္ ဒုတိယ နရပတိစည္သူ လက္ ထက္ေတာ္တြင္ သူရဲေကာင္း ရန္မန္ငေထြး အျဖစ္ႏွင့္ ေရဝယ္ ဆင္း၍ ငုပ္ၿပီးေသာ္ မင္းႀကီး ၏ ေဖာင္ေတာ္ ကို ေက်ာကုန္းထက္ ရြက္၍ ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ မိေခ်ာင္း အား သန္လ်က္ျဖင့္ ထိုးသတ္ ခဲ့ဘူးေပသည္။
ဗုဒၶဝင္ ၌လည္း ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳ မင္းသားသည္ လက္စြဲေတာ္ သန္လ်က္ျဖင့္ ဆံေတာ္ ကို ပယ္ျဖတ္ ကာ ေကာင္းကင္သို႔ ပစ္တင္သည္လို႔ ပါရွိပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သန္လ်က္ ဟူေသာ ဓား လက္နက္ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀-၃၀၀၀ ခန္႔ ကတည္းက ရွိခဲ့ေသာ ရတနာ လက္နက္ တခု အျဖစ္မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
အခု အခါမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမ်ိဳးသားျပတိုက္ တြင္ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ တည္ မင္းတရားႀကီး အေလာင္း ဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ် ကိုင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ သန္လ်က္ဓါး ကို သမိုင္း စိတ္ဝင္စားသူမ်ားေလ့ လာႏိုင္ေအာင္ ျပသ ထားရွိပါသည္။
ကိုးကား။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း
ရာဇဘိေသကက်မ္း
မွန္နန္းရာဇဝင္
ဇိနတၱပကာသနီ ဗုဒၶဝင္က်မ္း
ျမန္မာ့ အဂၢိရိတ္က်မ္း
သုတၾကယ္စင္
No comments:
Post a Comment