Tuesday, August 21, 2018

လူမုိက္ၾကီး (၁၀) ေယာက္




တစ္ခါတုန္းက သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္သည္ တပည္႔ျဖစ္သူအား လူမုိက္ၾကီး (၁၀) ေယာက္ အား
ရွာေဖြ၍ စာရင္းေကာက္ခဲ႔ရန္ တာဝန္ေပးလိုက္သည္ ။

တပည္႔ျဖစ္သူကလည္း သူေဌးၾကီး၏ တာဝန္ေပးခ်က္အရ စာရင္းေကာက္ရန္ ခရီးထြက္ခဲ႔သည္ ။ သူေဌးၾကီး တပည္႔သည္ ခရီးထြက္လာရာ ၿမစ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္လာ၏ ။

လူတစ္ေယာက္သည္ ျမစ္ထဲမွေရမ်ားကုိ ခပ္ထုတ္ေနသည္ကုိေတြ႔ရ၏.
ဘာေၾကာင့္ ခပ္ထုတ္ေနသည္ကုိ သိခ်င္လာ၍အေၾကာင္းစုံကုိေမးျမန္းၾကည္႔သည္ ။

ရြာထဲက ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္ေနတဲ႔ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ အလွအပေလးက ျမစ္ထဲကေရေတြကုန္ေအာင္ခပ္ထုတ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လက္ထပ္မယ္တဲ႔..အဲဒါ သူအခ်စ္ကုိရေအာင္ၾကဳိးပမ္းေနရတာဗ် ။

အင္းေတာ္ေတာ္ မုိက္မဲတဲ႔လူေပပဲ. ....

ထုိသူနံမည္ ကုိေမးျမန္း၍ လူမုိက္နံပါတ ္(၁) အျဖစ္ စာရင္းမွတ္လုိက္ေလ၏ ။

ထုိျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္း ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာရာ လူတစ္ေယာက္သည္ ျမစ္ထဲသုိ႔ ေလွကို အေခါက္ေခါက ္အခါခါ ေလွာ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရျပန္သည္။ 
သူေဌးၾကီး၏ တပည္႔က အေၾကာင္းအရင္း ကုိေမးျမန္းေလ၏။

က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေပါ႔ မေန႔က က်ဳပ္ႏြားက ုိငွားျပီး တစ္ေနကုန္ ခုိင္းလုိက္တာ ႏြားက ဖတ္ဖတ္ကုိေမာလုိ႔၊ 
က်ဳပ္ကလဲဘယ္ရမလဲ သူေလွကုိ ငွားျပီး  တစ္ေနလုံး အားရပါးရေလွာ္ျပီး လက္စားေခ်ေနတာေလ ။


သူေဌးၾကီးတပည္လည္း အံ့ၾသစြာျဖင္႔ ထုိသူ၏ နာမည္ကုိေမးျပီး လူမုိက္နံပါတ ္(၂) အျဖစ္ စာရင္းမွတ္လုိက္ေလသည္ ။

ထုိ႔ေနာက္ ဆက္လက ္ထြက္ခြာလာခဲ႔ရာ လူတစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚ၌ ရွိေန၏.. သစ္ခုတ္သမားက ထုိသစ္ပင္ကုိ ခုတ္လွဲေန၏ ။

ေဟ႔လူ သစ္ပင္ေပၚက ဆင္းေလဗ်ာ သစ္ပင္ ခုတ္လွဲေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္ေပၚတတ္တာ မဆင္းတတ္လုိ႔ ေတြ႔တဲ့ သစ္ခုတ္သမားေျပာျပီး သစ္ပင္
လွဲခုိင္းေနတာပါ ။

သစ္ပင္လဲမွ ကၽြန္ေတာ္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေအာက္ေရာက္ႏုိင္မွာပါ ။

သူေဌးၾကီးတပည္႔လည္း အ့ံၾသသြားျပီး မထူးပါဘူး ဒီလူလဲ နာမည္ေမးျပီး စာရင္းသြင္းလုိက္ရုံေပါ႔ ။

သူေဌးၾကီး တပည္႔လည္း နံမည္ေမးျပီး လူမုိက္ နံပါတ ္(၃) အျဖစ္စာရင္းမွတ္လုိက္ေလသည္. ။

ဤသို႔ျဖင့္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ႔ရာ ေတာစပ္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ဓားမကုိ ကုိင္လွ်က္ တြင္းဝ တစ္ခုတြင္ထုိင္ ေနေလသည္ ။

"ေဟ႔လူ ခင္ဗ်ား တြင္းဝထုိင္ျပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ ေျမၾကြက္တစ္ေကာင္ လုိက္ဖမ္းေနတာပါ။ 

အခု တြင္းထဲဝင္သြားလုိ႔ပါ. ၾကြက္ထြက္လာေအာင္ ေစာင့္ေနတာပါ. ထြက္လာလုိ႔ကေတာ႔ ေဟာဒီဓားနဲ႔ခုတ္သတ္ဖုိ႔ပါပဲ.

"မထြက္လာရင္ေကာဗ်ာ" 

"ထြက္လာမွာပါဗ်ာ၊ ၾကြက္က တြင္းထဲမွာ ၾကာၾကာ ဘယ္ေနႏုိင္ပါမလဲ.
သူေနရ ထုိင္ရၾကပ္လုိ႔ ထြက္လာရင္ေတာ့ အသိပဲ. ကၽြန္ေတာ္ကေျမၾကြက္သား အရမ္းၾကဳိက္တယ္ေလ..

သူေဌးၾကီးတပည္႔လည္း ထုိသူအားနံမည္ေမးျပီး လူမုိက္နံပါတ္ (၄) အျဖစ္ မွတ္လုိက္ေလသည္ ။

လူမုိက္စာရင္းေကာက္ရန္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာရာ သူေဌးၾကီး တပည္႔သည္ ရြာတစ္ရြာသုိ႔ေရာက္ေလသည္ ။

ရြာအဝင္လမ္းတြင္ လူတစ္ေယာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမာက္လ်က္ ဖင္ထုိင္လ်က ္လဲေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏ ။

ေဟ႔လူ ထေလဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ေျခေထာက္ နာသြားလုိ႔ မထႏုိင္ဘူးလား.. ကၽြန္ေတာ္ ထူေပးမယ္ဟုေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ထုိလူလက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ကုိင္လုိက္ရာ ......

အား မကုိင္နဲ႔ မကုိင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိထူရင္ ခ်ဳိင္းကမျပီး ထူေပး ဟုေျပာေလ၏ ။

သူေဌးၾကီးတပည္႔လည္း ထုိလူေျပာသည္႔အတုိင္း ခ်ဳိင္းက မျပီးထူေပးလုိက္ေလ၏.
သုိ႔ေသာ္ လက္ႏွစ္ဖက္က ေျမွာက္ျမဲ အတုိင္းေျမွာက္ေန၏ ။

ခင္ဗ်ားလက္ႏွစ္ဖက္က ခ်လုိ႔ မရဘူးလား အေၾကာကပ္ေနတာလား..

မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသတၱာဝယ္မလုိ႔ ျမဳိ႔ေပၚတတ္လာတာ၊ 
အဲဒါအိမ္က ေသတၱာအေဟာင္းအတုိင္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တုိင္းလာခဲ႔တာ.. မေတာ္တဆေခ်ာ္လဲျပီး မိတ္ေဆြေရာက္လာျပီး ထူေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.

သူေဌးၾကီး တပည္႔လဲ ထုိသူနံမည္ေမး၍ လူမုိက္နံပါတ ္(၅) အျဖစ္သတ္မွတ္လုိက္ေလသည္ ။

ျပီးေတာ႔ သူေဌးၾကီးတပည္႔လည္း ရြာထဲသုိ႔ဝင္လာေလ၏..

လမ္းခရီးတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ျငင္းခုန္ေနသည္ကုိေတြ႔ရ၍ အေၾကာင္းစုံကုိေမးၾကည္႔၏.

ကၽြန္ေတာ္ ကေျပာတယ္၊ ေငြထုပ္ေကာက္ရရင္ ခရီးက အတူတူ ထြက္လာတာမုိ႔ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ ပုိင္သင္႔တယ္လုိ႔..

မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ေငြထုပ္ကုိ အရင္ေတြ႔တဲ႔လူက ပုိျပီးရသင္႔တာေပါ႔. မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ..

ေနပါဦး ခင္ဗ်ားတုိ႔က အဲဒီေငြထုပ္ကုိ ေကာက္ရထားလုိ႔လား..

"မေကာက္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ေကာက္ရခဲ႔ရင္ ဆုိျပီး ျငင္းခုန္ေနၾကတာပါ"

ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိသူႏွစ္ေယာက္၏ နံမည္မ်ားေမးျပီး စာရင္းသြင္းလုိက္၏.. 

လူမုိက္နံပါတ္ (၆) ႏွင့္ လူမုိက္ နံပါတ္ (၇) ဟု စာရင္းမွတ္လုိက္၏ ။

ထုိေနာက္ သူေဌးၾကီးတပည္႔လည္း အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ တစ္ကြ လူမုိက္ (၇) ဦး၏ နာမည္စာရင္းမ်ား ကုိေပးအပ္လုိက္ေလ၏ ။

သူေဌးၾကီးလည္း သူတပည္႔တင္ျပေသာ စာရင္းအားၾကည့္၍ ..
ငါေကာက္ခိုင္းတာက ဆယ္ဦးကြ.. မင္းေကာက္ခဲ႔တာ ခုႏွစ္ဦးပဲ ရွိေသးတယ္ သုံးဦးလုိေသးတာပဲ..

ဆယ္ဦးျပည့္ပါတယ္ သူေဌးမင္း၊ 

က်န္တဲ႔ သုံးဦးက ဘာမွအရည္မရ အဖတ္မရ ..

လူမိုက္စာရင္း ေကာက္ခို္င္းတဲ႔ သူေဌးမင္း နဲ႔
လူမုိက္စာရင္း လုိက္ေကာက္တ ဲ့ကၽြန္ေတာ္ရယ္.
ဘာမွ အရည္မရ အဖတ္မရ ဘာ ဗဟုသုတမွ မရွိတဲ့ ဒီပုိစ္႔ကုိ...ဖတ္တဲ႔လူရယ္
ေပါင္းလုိက္ရင္ ဆယ္ဦးျပည့္တာေပါ့ သူေဌးမင္းရယ္တဲ႔  ။ 

Credit  to Original Writer
Leo Tun

No comments:

Post a Comment