ၾကိမ္လုံးသံ တစ္၇ွႊမ္း၇ႊမ္း ႏွလံုးသား မွာ မွ်ားေတြ မစူးစတမ္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ရုိက္ႏွက္ဆံုးမသည့္ အေလ့အထမွာ ယခုေခတ္ထက္ ပိုေခတ္ စားမည္ဟု ထင္သည္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္သား၊ သမီးေက်ာင္းအပ္သည့္ အခါ “ဆိုးလို႔ကေတာ့ ရုိက္သာရုိက္ ဆရာမ၊ မက်ိဳးမပဲ့ရင္ၿပီးေရာ” ဟု ေျပာၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေလ့ရွိသည္။

ဆရာ/ဆရာမကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ပံုအပ္ လိုက္သည့္ သေဘာ ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကေလး ကို ဂရုမစိုက္မွာ စိုး၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ငါးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္ က ထင္သည္။ ကာယ ခ်ိန္တြင္ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္က အခန္း အျပင္ဘက္က ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္ တြင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပေနသည္။ ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အုပ္စုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ လူအံုေနတာ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။

ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ သြား စံုစမ္းၿပီးျပန္လာေတာ့ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္က “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာမေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲလို႔ပါ။” ဟု ေျပာပါသည္။ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ စကားက ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္သြားေသာ္ ဘာျပႆ      နာမွျဖစ္လာမည္ မဟုတ္။

သို႔ေသာ္ “အင္း… သူ႔ခမ်ာေနမေကာင္းရ တဲ့ အထဲ အေၾကြးေတြ ကလည္းမ်ားၿပီး အဟာ ရျပည့္ေအာင္ မစားႏိုင္ ရွာေတာ့ မူးလဲ တာေနမွာေပါ့။” ဟု ေဒၚသူဇာႏြယ္ က ဆက္ေျပာပါ သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာမ ေျပာသည့္ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ အတန္းသား အားလံုးမည္ သူ မွ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကပါ။ 

ကေလး ဘာသာဘာ၀ ေဆာ့ဖို႔သာ အားသန္ ၾကပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ မို႔ ကိုယ့္အိမ္၀န္းက်င္ အနီးအနားက ကေလးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကစားေနပါသည္။ ထိုစဥ္ ေက်ာင္း သားႀကီး ၂ ေယာက္ေရာက္ လာၿပီး “ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း မင္းကို အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေခၚ ခိုင္း လိုက္တယ္။ မင္းေတာ္ေတာ္ျပႆ      နာရွာတဲ့ေကာင္ပဲ။ 

ဆရာမ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲတာ ကို အေၾကြးေတြ မ်ားၿပီး အဟာရျပည့္ေအာင္ မစားႏိုင္လို႔ မူးလဲ တာ လို႔ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္က ေျပာတယ္ ဆိုၿပီး မင္းကေလွ်ာက္ေျပာလို႔ အခု ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆ     နာတက္ေနတယ္။ မင္းကလည္း မင္းပဲ၊ ဘာလို႔ေလွ်ာက္ေျပာ တာလဲ။” ဟု ဘုမသိ ဘမသိ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ေက်ာင္းက ေခၚခိုင္းသည္ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚပါသည္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ ဆရာမႏွင့္ အျခားဆရာမ သံုးေလးေယာက္ ကိုေတြ႔ရသည္။ ဆရာမက “သား၊ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ နဲ႔ ေဒၚခ်ယ္ရီ တို႔ ျပႆ  နာတက္ေနၾက တယ္။ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲတာကို အေၾကြးေတြ မ်ားၿပီး အဟာရျပည့္ေအာင္ မစားႏိုင္လို႔မူးလဲတာ လို႔ ေဒၚသူဇာ ႏြယ္က ေျပာတယ္ဆိုၿပီး သားကေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ လို႔ ဆရာမတို႔ၾကား ရ တယ္။ အဲဒါ ဟုတ္လား။” ဟု အတန္းပိုင္ ဆရာမက ေမးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က “ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ အဲဒီလိုေျပာတာ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ “ေသေသ ခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါဦးသားရယ္၊ သားမ်ား နားၾကား လြဲေနတာလား။ အခု ဆရာမႏွစ္ေယာက္က ျပႆ  နာျဖစ္ေနၾကၿပီ။” ဟု ဆရာမကေျပာသည္။ 

“ဟင့္အင္း…ကၽြန္ေတာ္နားၾကား မလြဲပါဘူး ဆရာမ၊ ဆရာမ ေဒၚသူဇာႏြယ္ အဲဒီလိုေျပာတာ တစ္တန္း လံုးၾကားပါတယ္။” ဟု ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေျပာ ရာ အတန္းပိုင္ ဆရာမ သက္ျပင္းခိုးခ် လိုက္တာကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။

ထိုေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကို ေက်ာင္းမွာျပႆ      နာျဖစ္တဲ့ကိစၥ ေျပာျပျဖစ္သည္။ အေဖက အဲဒီလို ေျပာတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာလို႔လား ဟုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေသခ်ာေၾကာင္းေျပာၿပီး ေက်ာင္း ဖြင့္တဲ့ေန ႔က်ရင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟု အေဖ့ ကိုေမး သည္ ။ အေဖက ေခတၱစဥ္းစားၿပီး “ေအး…မွန္တယ္ဆိုရင္လည္း အမွန္အတိုင္း ပဲ ေျပာျပ လိုက္ေပါ့ ကြာ။” ဟုေျပာပါသည္။

အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေမာင္ႏွစ္မ အားလံုး ကို လိမ္ညာ မေျပာရန္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက သင္ၾကား ထားပါသည္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ရာေျပာရန္ မေၾကာက္ဖို႔ ကိုလည္း အၿမဲ ဆံုးမတတ္ ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွစ္မ အားလံုး ဘာလုပ္လုပ္ အေဖ့ကို မလိမ္၀ံ့ပါ။

ေက်ာင္းျပန္ ဖြင့္သည့္ေန႔ ပထမဦးဆံုး စာသင္ခ်ိန္တြင္ အတန္းပိုင္ ဆရာမႏွင့္အတူ အရိုက္ၾကမ္း သည္ဟု ေက်ာင္းတြင္ နာမည္ႀကီး သည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္း ထဲ တြင္ေရာက္ေနသည္ ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆရာ့ လက္ထဲမွာ ႀကိမ္လံုး တစ္လံုး။ ဆရာက ထိုႀကိမ္ လံုးကို တရႊမ္းရႊမ္းႏွင့္ဆျပေနသည္။ 

သတၱိရွိ လွ်င္ စမ္းၾကည့္ေပါ့ကြာ ဆိုသည့္ အမူအရာႏွင့္…။

တေအာင့္ ၾကာေတာ့ ျပႆ     နာ ဓါတ္ျပားေဟာင္း ႀကီးကိုျပန္ ဖြင့္ပါသည္။ ဆရာမက တစ္တန္း လံုး ၾကား ေအာင္ အသံျမွင့္ ၍ “သားတို႔၊ သမီးတို႔၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ …..ေန႔က ကာယခ်ိန္ မွာ ဆရာမ ေဒၚခ်ယ္ရီ မူးလဲ သြားတာကို အေၾကြးေတြမ်ားၿပီး အဟာရျပည့္ေအာင္ ၀ယ္မစားႏိုင္ လို႔ မူးလဲသြားတာ ပါလို႔ ဆရာမေဒၚသူဇာႏြယ္ က ေျပာတယ္ ဆိုၿပီး ေမာင္ေက်ာ္ဇင္ထြန္း က ေျပာခဲ့တယ္။ 




ဆရာမေဒၚသူဇာႏြယ္ အဲဒီလို ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္သလား။” ဟုေမးရာ တစ္တန္းလံုး ဇာတ္တိုက္ ထားသည့္အလား “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ” ဟု သံၿပိဳင္ေျဖၾကပါသည္။ ဆရာမ က ထိုေမးခြန္း ကို အတန္းထဲ ရွိ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားမ်ား အား သံုးခါ တိတိေမးရာ သံုးႀကိမ္လံုး “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ” ဟုသာ ေျဖၾကပါသည္။ 

တစ္တန္းလံုး က “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ” ဟု ေျဖသံၾကားလိုက္ တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္အား မဲ့မဲ့သြား သလို ခံစားလိုက္ ရၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလာပါသည္။ အတန္း ကို တစ္ခါေမးၿပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ သို႔ တစ္ခါ လွည့္ကာဘယ္လိုလဲ ဆိုသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ “ေမာင္ေက်ာ္ဇင္ထြန္း၊ သားမ်ား နားၾကားလြဲသလား၊” ဟု ေမးပါသည္။

 ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ယခင္ေျဖဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္းသာ ျပန္ေျဖ ပါသည္။ ႀကိမ္လံုးကိုင္ ထားေသာ ဆရာက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး ႀကိမ္လံုး ကို ေလထဲတြင္ တရႊမ္းရႊမ္းေ၀ွ႔ ယမ္းျပ ပါသည္။ 

သံုးႀကိမ္ေမးၿပီး အေၾကာင္း မထူးေသာ အခါ ဆရာ/ဆရာမ မ်ား ျပန္ထြက္ သြားပါသည္။ အတန္းရွိ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပႆ      နာေကာင္ဆိုသည့္ အျမင္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ၾကပါသည္။ အထူး သျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ား က ပိုၾကည့္သည္ဟု ထင္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း မည္သူ ႔ကိုမွ စကားေျပာခ်င္ စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ 

ထိုကိစၥျဖစ္ခဲ့သည္ မွာ မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေျပာသည္ ဆိုတာကေတာ့ မမွန္ပါ။ ကေလး သဘာ၀ အိမ္ေရာက္ တာႏွင့္ ကစားဖို႔သာ အာရံု ေရာက္ေနတာ က မ်ားပါသည္။ ကံ မေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာ လို႔ ထို သတင္းပ်ံ႕ႏွံ႔သြား သည္ ဆိုၿပီး ျပႆ       နာျမားဦးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ကာယခ်ိန္ တြင္ ကေလး အသီးသီး ေဆာ့ ကစားေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္း ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္ တြင ္ထိုင္ေနပါသည္။ မည္သူႏွင့္ မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္၊ ကစားခ်င္ စိတ္မရွိ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကစားေနၾက ကူးမား ေရာက္လာၿပီး “ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ကစားရေအာင္ေလ” ဟု လာေခၚပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္င ယ္စဥ္က ေခါင္းႏွင့္ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ လွ်င္ အၾကာႀကီး ေထာင္ႏိုင္၍ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက သေဘာက်ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မကစားခ်င္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ရာ ကူးမား က တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး “ဆရာမေဒၚသူဇာႏြယ္ ေဒၚခ်ယ္ရီ ကို အေၾကြးေတြ မ်ားလို႔ မူးလဲ သြားတယ္လို႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ေလ ကြာ။ ငါကေၾကာက္လို႔ မေျပာရဲတာ။” ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အံ့အား သင့္ၿပီး ကူးမား ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက “လာပါကြာ၊ စိတ္ညစ္ မေနပါနဲ႔၊ ကစားရေအာင္” ဟုဆိုကာ အတင္းဆြဲ ေခၚပါသည္။ ကူးမား၏ ၀န္ခံ စကား က ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ဓာတ္ကို ျမွင့္တင္ေပးလိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ကူးမား ကို ေက်းဇူး တင္ပါသည္။ 

ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ကူးမားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ကင္းၿမီး ေကာက္ေထာင္ တမ္း ကစားၾက သည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ က ပို၍ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေထာင္ႏိုင္ပါသည္။ လက္ထဲ က ႀကိမ္လံုး ကို တရႊမ္းရႊမ္းဆၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း မရိုက္ခဲ့သည့္ ဆရာ့ကို လည္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အညာၿမိဳ ကေလးတစ္ျမိဳ႕ သို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာင္ဆိုင္းလတ္ေအာင္ လို ပံုဆြဲ ၀ါသနာပါသူျဖစ္ရာ ေတြ႔ရာ သင္ခန္းစာ စာအုပ္ မ်ား တြင္ ႀကံဳသလို ဆြဲေလ့ရွိပါသည္။

တစ္ရက္သား ျမန္မာစာ ဆရာက စာအုပ္ စစ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ပံုဆြဲထားသည္ ကို ေတြ႔သြား ပါ သည္ ။ စစ္သား သားသမီး ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲသည့္ ပံုမ်ားမွာ ေသနတ္ပံု က အမ်ား စုျဖစ္သည္။ စာရြက္ တစ္ရြက္လွန္လိုက္ ၍ ေသနတ္ ပံုတစ္ပံုေတြ႔လွ်င္ ဆရာက ဟ… ေသ နတ္ပံုေတြ ပါလားဟု ဆိုကာ  “ဒိုင္း” ဟု ပါးစပ္ကရြတ္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ ဆစ္ျဖင့္ေခါက္ သည္။ 

စက္လတ္ပံု ဆြဲထား သည္ကို ေတြ႔ေသာ အခါ ဟား…စက္ေသနတ္ႀကီး ပါလား “ဒက္..ဒက္.. ဒက္..ဒက္..ဒက္” ဟု ရြတ္ၿပီး ငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေခါက္ရာ အေတာ္ အီစလံေ၀ သြား ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ ကို စိတ္ မဆိုးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို ႔အိမ္တြင္ သားသမီးမ်ား ၏ ေခါင္းကို ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမသည့္ အေလ့ အထ မရွိပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အလြန္ ဆိုး၍ မၾကာခဏ အရိုက္ခံ ရေလ့ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္ သည္ စနစ္ တက် ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမပါသည္။ ထိုသို ႔ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴးလြန္ ခဲ့ သည့္ ျပစ္မွဳ ကို ေက်က်နပ္နပ္ ၀န္ခံၿပီး ရိုက္သင့္/မရိုက္သင့္ ေမးျမန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ က ရိုက္သင့္ သည္ဟု ဆိုပါမွ စနစ္တက် ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမပါသည္။ 

ထိုသို႔ အရိုက္ ခံရေလာက္ေအာင္ ျပစ္မွဳ တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ ထားေသာ္လည္း ထမင္းစားခ်ိန္ နီး ပါက အျပစ္ေပးေလ့ မရွိသလို  ဦးေခါင္း ကိုလည္း မည္သည့္ အခါမွ ရိုက္ႏွက္ေလ့ မရွိပါ။ 

ကၽြန္ေတာ္တို ႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းအပ္သည့္ အခါ “ဆိုးလို႔ ကေတာ့ ရုိက္သာရုိက္ ဆရာမ၊ မက်ိဳးမပဲ့ရင္ ၿပီးေရာ” ဟု ေျပာၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္ မိဘမွ ကိုယ့္သားသမီး ကို ရိုက္တာ ႀကိဳက္မည္ မဟုတ္ပါ။ 

သို႔ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္ လံုး၀ မရိုက္ရေတာ့ၿပီေလာ ဟု ေမးလာ ပါက အေတာ္အေျဖရခက္ သည္ ဟု ဆိုရပါမည္။ေက်ာင္းသားမ်ား ဆိုသည္ ကလည္း လူစံု၊ စရိုက္စံု ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မရိုက္ရ ဆိုၿပီး ျပႆ  နာျဖစ္ တိုင္း ေက်ာင္း စည္းကမ္းႏွင့္ အေရးယူ ပါက ထိုေက်ာင္းသား နစ္နာပါလိမ့္မည္။ ထိုကိစၥကို မည္ကဲ့သို႔ ေျဖရွင္းၾကမည္နည္း။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ဦးမဟုတ္သလို ကေလးစိတ္ ပညာႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း နကန္း တစ္လံုး မွ် သိသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းလို ကေလးဘ၀ ကို ျဖတ္သန္း လာခဲ့ၾက သည့္ အေလ်ာက္ ကေလးတို႔ သဘာ၀ကို ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ႏိုင္ပါသည္။

ေလာကတြင္ ရွိရွိ သမွ်သတၱ၀ါတိုင္း အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္ၾကသည္ ။ ျမစ္ႀကီးနား က ေမာင္ဆိုင္း လတ္ ေအာင္ လို ကၽြန္ေတာ္ လည္း ငယ္စဥ္က ပံုဆြဲ၍ အရိုက္ခံ ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ျမန္မာစာ ဆရာသည္ ေခါင္းေခါက္ၿပီး သည္ႏွင့္ “မင္းပံုေတြ က ေကာင္းသားပဲကြ။ 

ဒီလို လုပ္ပါလား၊ မင္း ပံုဆြဲ စာအုပ္ တစ္အုပ္ သပ္သပ္ထား။ ပန္းခ်ီ ဆရာ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ ရန္ကုန္ ကို ဆင္း၊ အဲဒီမွာ ငါ့သား တစ္ေယာက္ ပန္းခ်ီ….ဆီမွာဆြဲေနတယ္။ အခုေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ စာပဲႀကိဳးစား ပါဦးကြာ” ဟု အား ေပးစကားဆိုသည္။

ထိုစဥ္က ေခါင္း အေခါက္ခံ ရ၍ ထူပူေနသည္ ကိုပင္ ေမ့သြားပါသည္။ ဆရာက ငါဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြ ကို အသိအမွတ္ေတာ့ျပဳတာပဲ ဟုလည္း ေက်နပ္သြားသည္ ထင္ပါသည္။ ယခုျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ထို ပထမဆံုး အႀကိမ္အတြက္ ေခါင္းေခါက္ဆံုး မျခင္း မလုပ္ဘဲ အသိ အမွတ္ျပဳ သတိေပးၿပီး ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ အျပစ္လုပ္မွသာ သင့္ေတာ္သလို ဆံုးမလွ်င္ ပိုမေကာင္းပါလား ဟုေတြးမိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အေခါက္ ခံရသည့္ အျဖစ္က ေမာင္ဆိုင္းလတ္ေအာင္ ဦးေခါင္း အရိုက္ခံရ သေလာက္ မဆိုးဟု ထင္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ကေလးဦးေခါင္း ကို မရိုက္သင့္ဟု သာျမင္ ပါ သည္။ ကေလးတို႔ မွာ ကိုယ္ခႏၶာသာ ႏုနယ္သည္ မဟုတ္၊ စိတ္ခံစားမွဳ ကလည္း ႏုနယ္ေသး သည္ သာ ျဖစ္သည္။ ဆရာ/ဆရာမ ကို ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ေက်ာင္းစာ သင္ရမွာ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ လွ်င္ ထိုေက်ာင္းသား အတြက္ အလြန္ နစ္နာပါသည္။ 

ကိုယ့္သားသမီး လို သေဘာမထား ဟု ဆိုရေအာင္ ကလည္း အခ်ိဳ႕ မိဘမ်ားမွာ အသိဥာဏ္ နိမ့္ပါး ၍ ကိုယ့္သားသမီးကို ပင္ ကၽြဲရိုက္ႏြားရိုက္ ရိုက္သည့္ မိဘမ်ိဳးလည္း ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ခႏၶာကိုယ္ က်ိဳး/ကန္း သြားသည္ အထိ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေသာ  မိဘမ်ိဳး ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးၾက ပါလိမ့္မည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာ ညႊန္လတ္ ဆိုသည့္ အတိုင္း သားသမီး/ တပည့္ တို႔ ကို သေဘာေပါက္ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳတင္ ၍ ႏႈတ္ျဖင့္ ဆံုးမ ပဲ့ျပင္ၿပီး အျပစ္က်ဴး လြန္ သည့္အခါက်မွ သာ ကာယကံရွင္ က လိုလိုလားလား ၀န္ခံၿပီး ထိုက္သင့္ သည့္ အျပစ္ဒဏ္ အား စနစ္တက် ေပးသည့္ မိဘ/ဆရာ သမားမ်ား မ်ားမ်ားေပၚထြက္ လာပါေစဟု ဆုေတာင္းမိပါသည္။ 

ဆရာ/ဆရာမ မ်ားဆိုသည္ ကလည္း ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ ၄င္းတို႔၏ အိမ္တြင္းေရး အဆင္မေျပမွဳ မ်ား၊ ေလာကဓံ အထုအေထာင္းမ်ား မ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႔ရၿပီး တပည့္ ဆိုးမ်ားႏွင့္ ႀကံဳ ရေသာ အခါ မိမိကိုယ္တိုင္ သတိမထား လိုက္မိဘဲ နည္းလမ္း မမွန္သည့္ ဆံုးမမွဳ မ်ိဳးႏွင့္ သတိ လက္လြတ္ တံု႔ျပန္လိုက္မိသည္ မ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာ/ဆရာမ မ်ားဆိုသည္ မွာ စစ္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ တပ္မွဴး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ သလို ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေတြ ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ လုပ္သား ေပါင္းမ်ား စြာကို ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေနရေသာ စက္ရံုမွဳး တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ ပါ။ ႏုနယ္ လွေသာႏွလံုးသားေပါင္း မ်ားစြာက မိမိတို႔၏ အေျပာ အဆို၊အေနအထိုင္ ၊အျပဳ အမူ မ်ား ကို စံနမူနာ ယူ ၾကည့္ရွုေနၾကၿပီး ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ ရန္ ငံ့လင့္ေနၾက သည့္ ေက်ာင္း သားေပါင္း ေျမာက္ မ်ားစြာ အား ပညာႏွင့္ေမတၱာေပးေ၀ရ မည့္ အာစရိယမ်ား ပင္ျဖစ္ပါသည္။ 
   

ႀကိမ္လံုး ကို ေလထဲတြင္ တရႊမ္းရႊမ္းေ၀ွ႔ယမ္းျပရင္း မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး မရိုက္ ခဲ့ေသာ  ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ ကေလးက ဆရာကို လည္း ေက်းဇူး တင္ပါသည္။ ေခါင္းကို တဒိုင္း ဒိုင္းေခါက္ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မေတာက္ တေခါက္ ပန္းခ်ီ လက္ရာ မ်ားကို အသိ အမွတ္ျပဳေပးခဲ့ သည့္ အညာက ျမန္မာ စာဆရာ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးလြန္း သျဖင့္ မလႊဲမေရွာင္သာ ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပး ဆံုးမ ရသည့္အခါတိုင္း စည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ ေတြ႔ရာေနရာ ကို ႀကံဳသလို ရိုက္ေလ့ မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္ကို လည္း ေက်းဇူး တင္ပါသည္။

ကေလးငယ္ တို႔၏ ႏွလံုးသားႏုႏုမွာ ျမားေတြ စူးမ၀င္စတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွန္ကန္ေသာ နည္းျဖင့္   လမ္းျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုေသးသည္ဟု ထင္ပါသည္။  


   ေက်ာ္ဇင္ထြန္း (ျမစ္မခ)