ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရွိ ေစ်း တစ္ခုျမင္ကြင္း
(၁)
မၾကာမတင္ ကာလ တစ္ခုတုန္းက ဘန္ေကာက္ ကို ခဏေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကားက်ပ္လို႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ ဆိုတာ မွန္းရ ခက္ေပမယ့္ သံုးမိနစ္ တစ္စီး လာေန တဲ့ ေျမေပၚ ရထား တို႔ ေျမေအာက္ ရထားတို႔ နဲ႔ သြားရင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကားနည္းနည္း ရွင္း ခ်ိန္ ဆိုရင္ ဘတ္စ္ကား စီး ပါတယ္။ တစ္ခါ တေလေတာ့ လည္း တကၠစီ နဲ႔ သြားပါတယ္။
(၂)
တကၠစီ ကားေတြ က မီတာနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကားခေပးစရာ ေစ်းဆစ္ စရာ မလိုပါဘူး။ စတက္ တက္ ခ်င္း ၃၅ ဘတ္ (ျမန္မာေငြ ၁၁၀၀ က်ပ္ခန္႔) က် ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ႏွစ္ဘတ္စီ တက္ပါတယ္။ တစ္ကီလို မီတာကို ငါးဘတ္ႏႈန္းပါ။
ထိုင္း လူမ်ဳိးေတြ မွာ အိမ္ နာမည္ ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔ ရဲ႕ နာမည္ ရင္းေတြက ရွည္လ်ား တတ္ ၾက လို႔ အိမ္ နာမည္ပဲ ေခၚၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ‘၀က္ပုတ္’ ‘ေခြးကေလး’ ‘ေၾကာင္’ ‘ဆင္’ စသျဖင့္ ေခၚၾကတယ္။ တစ္ရက္ မွာ ထုိင္းမိတ္ေဆြ ကို၀က္ပုတ္ နဲ႔ တကၠစီ စီးခဲ့ပါတယ္။
ပိုက္ဆံ ရွင္းေတာ့ ၉၇ ဘတ္ က်တာကို ကိုယ္ ကပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကား ဆရာက အေၾကြ သံုးဘတ္ ျပန္အမ္း ပါတယ္။ မယူေတာ့ ဘူးလို႔ လက္ကာျပ လိုက္ေတာ့ ကား ဆရာက လက္ အုပ္ ခ်ီၿပီး ေက်းဇူးတင္ စကား ဆိုပါတယ္။ ၀က္ပုတ္ ကေတာ့ ဘ၀င္ မက်တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေန ပါတယ္။
(၃)
ေကာ္ဖီဆိုင္ ထုိင္ေတာ့ ၀က္ပုတ္ က စကား စလာ ခဲ့ပါတယ္။
“သူငယ္ခ်င္း၊ မင္း ကို စကား နည္းနည္း ေျပာလို႔ ရမလား”
“ရပါတယ္၊ ေျပာေလ”
“မင္းေစာေစာ က ကားခ ရွင္းေတာ့ ျပန္အမ္းတဲ့ သံုးဘတ္ ကို ဘာလို႔ မယူတာလဲ။ သိမ္း ရမွာ အိတ္ေလး တယ္ ထင္ လို႔လား”
“မဟုတ္ ပါဘူးကြာ။ ဘာမွ ရွိတဲ့ ပမာဏ မဟုတ္ဘူးေလ။ အလွဴေပါ့”
၀က္ပုတ္ ေခါင္းကို ယမ္းၿပီး စကား ဆက္တယ္။
“သူ႔အတြက္ က်သင့္တဲ့ ကားခ ေပးတယ္ကြာ။ သူ႔မွာ လည္း အေၾကြရွိတယ္ ကြာ။ အမ္းရမွာေပါ့။ အမ္း တာကို မင္းက လက္ခံ ရယူ ရမွာေပါ့။ အပိုဆု ခ်တယ္ ေျပာရေအာင္ သူက ဘာမွ လုပ္ေပး တာမွ မဟုတ္တာကြာ။ အိတ္ေတြ အေလး အပင္ေတြ သယ္ေပးရင္ ကူညီေပးရင္ တစ္မ်ဳိးေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္ပါၿပီကြာ”
“မင္း အဲဒါ သူ႔ကို ဖ်က္ဆီး တာပဲ။ ဒါမ်ဳိး ရတာ၊ ၾကံဳတာ မ်ားလာရင္ ဒီလုိေပးမယ့္ လူကုိ ေမွ်ာ္ လာမယ္။ အေၾကြရွိေနရင္ေတာင္ မွ မရွိ ဟန္ေဆာင္ေတာ့မယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ အေၾကြေစ့ေတြ မယူလာ ဘဲေနမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းကိုယ္မင္း လည္း ဖ်က္ဆီးတာပဲ။
“ဘုရားေရ”
“ဘုရားမေရ နဲ႔ ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ခုလိုမ်ဳိး ၁၀ ခါေလာက္ ဆိုရင္ တကၠစီ တစ္ေၾကာင္း ခရီး တို စီးလို႔ ရတယ္ကြ။ ၾကက္ဆီ ထမင္း တစ္ပြဲေကာင္းေကာင္း စားလို႔ ရတယ္ကြ။ ၾကာရင္ ပိုက္ဆံကို တန္ဖိုး မထားတတ္ တဲ့ အက်င့္ ပါသြားမယ္။ ေအး.. လွဴ ခ်င္သပ ဆိုရင္ လိုအပ္ေနတဲ့ေန ရာေတြ မင္းတို႔ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ားႀကီး ထိထိေရာက္ေရာက္ သြားလွဴ ေခ်”
(၄)
၀က္ပုတ္ ရဲ႕ စကား အဆံုးမွာ တျခားေရာက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ က အေၾကြေစ့ ကေလးေတြ ျမင္ေယာင္ လာတယ္။ သူတို႔ေငြနဲ႔ ဆိုရင္ ျပားဂဏန္းေတြ၊ ယူနစ္ေသးေသးေလးေတြေပါ့ ။ သူသူ ငါငါ အေၾကြေစ့ေလးေတြ ေဆာင္ထား တတ္ၾကတာ အတိ အက်ေပးေခ်တာ၊ အမ္းတာ သတိရမိတယ္။
“အဲဒီ အေၾကြေစ့ တစ္ေစ့ သြန္း လုပ္ဖို႔ ကုန္က်တဲ့ စရိတ္က အေၾကြေစ့ေငြ တန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ ဆ မက ရွိတယ္ကြ။ ဒါေပမဲ့ လိုအပ္ လို႔ အစိုးရ က အ႐ံႈး ခံၿပီး ထုတ္ေပးေနတာ”
ဟုတ္ေပ မေပါ့။ ကုိယ္ေတြ ငယ္ငယ္ တုန္းက ငါးျပား၊ ဆယ္ျပား၊ တစ္မတ္၊ ငါးမူး အေၾကြေစ့ေလးေတြ သံုးခဲ့ ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။
အဲဒီ အေၾကြေစ့ေတြ ကို စုၿပီး အရည္ က်ဳိတယ္။ ပန္ကာဒလက္ လုပ္တယ္ ဘာညာၾကားခဲ့ ဖူးတာ သတိရမိတယ္။
“ေျပာရရင္ကြာ အေၾကြေစ့ေတြ ဆိုတာ ငါတို႔ ေန႔စဥ္ လည္ပတ္ သံုးစြဲ ရာမွာ ေငြေၾကး ဖလွယ္ အေပး အယူ လုပ္ရာမွာ မရွိမျဖစ္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ထုတ္ေပးထားတာကြ။ အဲဒါကို တခ်ဳိ႕ လူေတြက စုဘူး နဲ႔ စုၾကေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကြေစ့ေတြ ရွားပါး ကုန္ေရာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ မွာလည္း မလိုလား အပ္ဘဲနဲ႔ အေၾကြ သြန္းလုပ္ရတဲ့ စရိတ္က တက္လာေရာ”
(၅)
အေၾကြေစ့ သြန္းလုပ္တာ ကုန္က်တဲ့ စရိတ္က ယူနစ္ေသးေသး နဲ႔ ေငြထုတ္ ရတဲ့ စရိတ္ စက ဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ အတြက္ မနည္း လွပါဘူး။ ယူနစ္ေသးေသးေလးေတြ ဟာ မ်ားမ်ား လည္ ပတ္ ရတာမို႔ ၾကာၾကာ ခံေအာင္ အေၾကြေစ့ အေနနဲ႔ သြန္းလုပ္ၾက တာေပါ့။ အေၾကြေစ့ မရွိရင္ မရဘူးလား ဆိုေတာ့ ရေတာ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ မေျပတာေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳရ ပါတယ္။
(၆)
“ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါးျပား၊ ဆယ္ျပား နဲ႔ ေစ်းေရာင္း စားခဲ့ တာေပါ့ေအ။ အဆင္လည္း ေျပပါတယ္။ အခု ငါးဆယ္ တစ္ရာ ေခတ္က်မွ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ။ မွတ္ရ သားရ မလိုခ်င္တာ ယူရ ၀ယ္ရနဲ႔”
ေစ်းကေလး မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္း တဲ့ အေဒၚႀကီး ညည္းေျပာေျပာေနတာ တစ္ပိုင္း တစ္စ ၾကားရတယ္။
“အစ္မ ဘာယူမလဲ”
“ကုလားေအာ္သီးေလး ေလးငါးေတာင့္ေလာက္”
တစ္ေန႔ မွာ ေစ်း၀ယ္သူ တစ္သန္းက ေငြျပန္ အမ္းေရးျပႆ နာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ရာဖိုးစီ မလိုဘဲ ၀ယ္ရတာ မ်ဳိးရွိရင္ သန္းတစ္ရာ။ သိန္းတစ္ေထာင္ ဆိုတဲ့ေငြ ေလလြင့္ၿပီေပါ့။ သိန္းတစ္ေထာင္ ဆိုတာ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ ေဆာက္လို႔ ရတယ္ . . . . .“ေလးငါးေတာင့္ေတာ့ မရဘူး အစ္မေရ.. တစ္ပံု တစ္ရာ။ သံုးပံု ႏွစ္ရာ”
ေစ်း၀ယ္ အမ်ဳိးသမီးက တစ္ေထာင္တန္ ထုတ္ေပးတယ္။
“အတန္ေသးေပးပါ အစ္မရယ္။ ကြၽန္မ ရွိတာေလးေတြ ေစာေစာ ကပဲ အမ္းလိုက္ လို႔ပါ”
“ဒါဆိုလည္း ေနာက္ေန႔မွ ယူေတာ့”
ေစ်းသည္ အေဒၚႀကီး မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာ ဆည္ၿပီး ေစ်း ဆက္ေရာင္း တယ္။
“ဒီလို လုပ္ပါလား အစ္မရယ္။ ကန္စြန္းရြက္ေတြ လတ္တယ္ တစ္စီးႏွစ္ရာ၊ ငါးရာဖိုး သံုးစီး ။ ေနာက္ၿပီး ဘူးသီးေလး လည္း ႏုတယ္ အစ္မရဲ႕။ ဟင္းခ်ဳိ ခ်က္ဖို႔ တစ္စိတ္ေလာက္ ယူ သြားေလ။ တစ္ေထာင္ ဖိုးျပည့္ေအာင္ ယူလိုက္ပါေနာ္”
“အဲဒါပဲ။ ရွင္တို႔ ကို အားနာ တာနဲ႔ သနား တာနဲ႔ ယူလုိက္ရ ၀ယ္လိုက္ရ နဲ႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အလုပ္ က ႐ႈပ္ေသးတယ္။ ဘယ္သူမွ မစားလို႔ ပိုေနျပန္ေတာ့ အလဟႆ ၿဖစ္ျပန္ေရာ။ ေရခဲေသတၱာ ထဲ သိမ္းထား ရေအာင္ ကလည္း မီးက မလာတစ္ခ်က္၊ လာတစ္ခ်က္ နဲ႔ ပ်က္စီးကုန္တာ မ်ားလွၿပီ”
ေၾသာ္ ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။ ေစ်းသည္ လည္း ေစ်းသည္ ဒုကၡ၊ ေစ်း၀ယ္ လည္း ေစ်း၀ယ္ ဒုကၡ။
(၇)
“အဘ ဘာမွ မ၀ယ္ေတာ့ ဘူးလား။ အင္ဥေတြေပၚၿပီ အဘ ရဲ႕၊ ၀ယ္သြားဦးေလ”
“ေၾသာ္ ေအးေအး၊ ခဏေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ဦး မယ္ကြယ္”
ေစ်းကေလး ထဲ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ မိတယ္။ အမ္း စရာ မရွိလို႔ မွတ္ထား တဲ့ ေစ်းေၾကြးေတာင္း တာ စကားမ်ားေနၾက တဲ့ ေစ်းသည္နဲ႔ ေစ်း၀ယ္ လည္း ေတြ႕ရတယ္။
“ဟဲ့ ပိုက္ဆံေလးႏွစ္ရာနဲ႔ ငါက လိမ္ ရမွာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ အစ္မရယ္။ ကြၽန္မ လည္း မရွိ လို႔ ေစ်းေရာင္း စားရတာပါ။ မလိမ္ပါဘူးေတာ္။ ကြၽန္မလည္း မအမ္းႏိုင္ခဲ့ တာေလ။ သံုးရက္ေလာက္ ရွိေရာေပါ့။ အဲဒီေန႔က အစ္မ ၾကက္ေသြးေရာင္ ပါတိတ္ ၀မ္းဆက္ေလး ၀တ္လာ လို႔ လွလိုက္တာ လို႔ေတာင္ ကြၽန္မေျပာ ခဲ့ေသးတယ္ေလ”
“ေကာင္မက အေျပာေကာင္း၊ ေအးပါေအ။ ငါ့ကို လွတယ္ ဆိုေတာ့လည္း လက္ခံ ရမွာေပါ့။ ဒီေန႔ လည္း တစ္ေထာင္တန္ ပဲ ပါတယ္ဟဲ့”
“အစ္မရယ္ တစ္ေထာင္ျပည့္ေအာင္ ၀ယ္ေပါ့။ ဒါေလးမ်ား”
(၈)
ဘုရား၊ ဘုရား။ ဒါေလးမ်ားတဲ့ ဒါေလးေတြ မ်ားမ်ား လာရင္ ဒါႀကီးျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထိုင္း ကမိတ္ေဆြ ‘၀က္ပုတ္’ ကို သတိရ မိတယ္။ သူတြက္ျပ တဲ့ ဂဏန္းသခ်ၤာ ႐ိုး႐ိုးေလး ကို ေစ်း တြက္ တြက္မိတယ္။
တစ္ေန႔ မွာ ေစ်း၀ယ္သူ တစ္သန္းက ေငြျပန္ အမ္းေရးျပႆ နာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တစ္ရာ ဖိုးစီ မလို ဘဲ ၀ယ္ရတာမ်ဳိး ရွိရင္ သန္းတစ္ရာ။ သိန္းတစ္ေထာင္ ဆိုတဲ့ေငြ ေလလြင့္ၿပီေပါ့။ သိန္းတစ္ေထာင္ ဆိုတာ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ ေဆာက္လို႔ရတယ္။
ဟိုစဥ္းစား၊ ဒီစဥ္းစား နဲ႔ ေခါင္းေတြ ေနာက္လာတယ္။
(၉)
“ေခါင္းေနာက္ မွာေပါ့။ ေစ်းက မုန္႔ဟင္းခါး စားလာ ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အခ်ဳိမုန္ ႔နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မတည့္တဲ့ ဟာကို ဒီေလာက္ အသက္ႀကီး တာေတာင္ လိုက္ေျပာေနရ တုန္း”
အိမ္ေရာက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀န္ႀကီး အေဟာက္ ခံရတယ္။ ကေယာက္ကယက္ အိပ္မက္ လို႔ ေခြၽးဒီးဒီး က်ၿပီး ႏုိးလာတယ္။
အေၾကြေစ့ ပိျခင္း တဲ့။ ေကာင္းဗ်ာ။
Written by: ေမာင္စံေပါ
From...Search Myanmar
ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ တရားေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ေမးၾကေျဖၾကတယ္။ အင္မတန္ႏုညံသိမ္ေမြ႕တဲ့ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိေတြ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ ေျပာသြားလိုက္တာလဲ စံုေနတာပဲဗ်ိဳ႕။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အဂၤလိပ္လိုတရႊတ္ရႊတ္ညွပ္ေနတာ နဂိုက မူလက ျမတ္ဗုဒၶဟာ အဂၤလိပ္လိုမ်ား တရားေတြ ေဟာခဲ့သလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္တယ္။ အဲဒါ ႏုညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ မာနေတြ ႂကြားဝါမႈေတြဆိုတာ သေဘာမေပါက္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့တရားေတြဟာ အေတာ္ေလး reasonable ျဖစ္ပါတယ္၊ practical လဲျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သဘာဝလကၡဏာကို ၾကည့္ရတယ္ (individualistic)။ experience အာ႐ံုကို အေတြ႕အၾကံဳရသြားတဲ့သေဘာ၊ ပထဝီဆိုရင္ ခက္မာတယ္ softness/hardness မာတဲ့သေဘာ ေပ်ာ့တဲ့သေဘာ၊ သာမညလကၡဏာ - အဂၤလိပ္လိုေတာ့ universalistic ဗ်ိဳ႕။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုသလို က်ဳပ္ နားေထာင္ရင္း နားရွက္လာတယ္ဗ်ာ။ ကမ္းကုန္ေရာ။
ReplyDeleteက်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘုရားဆုပန္တယ္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကို ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ေဝါဟာရအရ ယုတ္မာေသာေလာဘမျဖစ္ရေအာင္ ဒီဃနိကာယ္ထဲက ေလာဟႎစသုတ္ကို ဖတ္ဖို႔၊ သေဘာေပါက္ေအာင္ ဖတ္ဖို႔နဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶက တရားမေဟာထိုက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ၃ မ်ိဳးနဲ႔ တရားေဟာထိုက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ၃ မ်ိဳးရွိေၾကာင္း ျပ႒ာန္းေပးထားတဲ့အထဲမွာ ကိုယ္ဘယ္အဆင့္လဲ ဘယ္အမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါသလဲဆိုတာ ၾကည့္ဖို႔တိုက္တြန္းလိုက္ေၾကာင္းပါဗ်ား။