'လံုေမခင္' ထမင္းဆိုင္မွာ ပိုင္ရွင္ ေဒၚလြင္လြင္ေမ ေရာင္းခ်ေနစဥ္။ ဓာတ္ပံု -
ဇြန္ပန္းပြင့္ သူတိုု႔ရဲ႕ဆံပင္ေတ
သူတို႔ေတြ နားကပ္ရင္ ကာေဘာ္လစ္ ဆပ္ျပာနံ႔ လိုလို ျပင္းရွရွ အနံ႔ဟာ မခံ ႏိုင္လြန္းေအာင္ နံေစာ္ေနတယ္။
ဖာေထး ရာေတြ ထင္သာျမင္သာလြန္းတဲ့ ညစ္ထူထူ ရွပ္အက်ႌ၀တ္ လူေတြ၊ ကာေဘာ္လစ္ အနံ႔ေတြ ႀကိဳင္ေနတဲ့ ေယာက်္ားႀကီးေတြဟာ ပင္ပန္းတဲ့ တစ္ေန႔တာအလုပ္ ၿပီးခ်ိန္မွာ လြယ္ အိတ္ စုတ္ေလးေတြကို စလြယ္သိုင္းၿပီး အဲဒီထမင္းဆိုင္နားမွာ အုံေနတတ္တယ္။
ေဒၚလြင္လြင္ေမက တစ္ေန႔ကို အသားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ဟင္းအမည္(အမယ္) ၁၅ မ်ဳိးေလာက္ကို အကူ မပါ ကိုယ္တိုင္ တစ္ဦးတည္း ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ၿပီး ညေန အလုပ္ၾကမ္း သမားေတြ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္မွာ ခင္းက်င္းေရာင္း ခ်ေနတဲ့ဆိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။
"လက္လုပ္ လက္စား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက က်ပ္တည္းၾကပါတယ္။ ဆင္းရဲၾကတယ္။ အဲဒီလို ဆင္းရဲတဲ့သူေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို ဘယ္လို ကူညီသင့္သလဲ ဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တယ္ ။ ေနာက္ ၿပီး ႀကီးေမတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ထမင္းႀကိဳက္တတ္ တယ္။ ငါးပိ ႀကိဳက္ တတ္တယ္။
အသားငါးေလး ကိုလည္း စားခ်င္တာေလး စားရေအာင္ဆိုၿပီး အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြကို ၀က္သား ဟင္း ဆိုလည္း ၅၀ ဖိုး 'ေရာ့.အင့္' ဆိုၿပီး ထမင္းေလးနဲ႔ ဟင္းေလးနဲ႔ ေငြေလး ၇၀ - ၈၀ (က်ပ္) ပါလာတယ္ဆိုလည္း 'ေရာ့ ထမင္းေရာ ဟင္းေရာယူ' ဆိုၿပီးေရာင္းတယ္။ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္း လည္း၀၊ ဒါနေလးလည္း ေျမာက္ေအာင္ေပါ့ သမီးေလးရယ္" လို႔ အဲဒီ 'လံုေမခင္' ထမင္း ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ ေဒၚလြင္လြင္ေမက ေျပာျပပါတယ္။
"ကြ်န္မ ေငြငါးသိန္းဖိုး၊ ၁၀ သိန္းဖိုးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မလွဴႏိုင္ပါဘူး။တစ္ေန႔ကို ၅၀၊ ၁၀၀ နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပီပီ၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီပီ ဒီလုပ္ငန္းကို လုပ္တာ။ အထြတ္အျမတ္ လည္းျဖစ္ တယ္။ ကုသိုလ္လည္းရတယ္။
၀မ္းလည္း ၀တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး ေလးနဲ႔လည္း လုပ္ တယ္။ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကိုဘာမွ မပါပါဘူး။ ဒီကုသိုလ္ပဲ ပါမွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီထမင္းဆိုင္မ်ဳိးကို ဖြင့္ျဖစ္တာပါ" လို႔ ဒီဆိုင္ဖြင့္ လာတာ ခုနစ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚလြင္လြင္ေမက ေျပာျပပါတယ္။
ထမင္းဆိုင္ စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆို ဟင္းအမယ္ ၂၃ မ်ဳိးေလာက္ကို သူ တစ္ဦးတည္း စီမံၿပီး ေရာင္းခ်ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
"စ ေရာင္းတုန္းက ထမင္းတစ္ပြဲ ၅၀၊ ဟင္းတစ္ပြဲ ၅၀ နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နည္း နည္း ေဈးတက္လာေတာ့ ထမင္း ၁၀၀၊ ဟင္း ၁၀၀ နဲ႔ ေရာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုက္ဆံ ၅၀ တန္၊ ၂၀ တန္ အေဟာင္း ေလးေတြ လက္ထဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး လာ၀ယ္ရွာတဲ့ သူေတြကိုလည္း ဟင္းေရာ၊ ထမင္းေရာ ေရာင္းၿပီး ေပးသေလာက္ ယူပါတယ္" လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဟင္းေတြကေတာ့ အမယ္ေတာ္ေတာ္ စုံပါတယ္။ ၀က္သားဟင္း၊ ၀က္ကလီစာ၊ ဆိတ္ေခါင္း၊ ဆိတ္ေၾကာ၊ အမဲသား၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေလးဟင္း၊ ၾကက္သား စတာေတြကို အသားဟင္း တစ္ပြဲ ၁၀၀၊ အသီးအရြက္ ၅၀ နဲ႔ေရာင္းပါတယ္။
"ဟင္းေတြကို ေဈးေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ မနက္ဆို ေဈးေပါင္က်ဳိးေလးကို သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေဈးလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔က ေဈးေကာင္းေကာင္း (ေဈးႀကီးႀကီး) ေျပာ တယ္။
အဲဒီ လိုဆို ကြ်န္မက ေတာင္းပန္ၿပီး ကြ်န္မ ေရာင္းတဲ့ေနရာေလးက ဆားစက္၊ ေက်ာက္စက္၊ အုတ္သဲေက်ာက္ အထမ္းသမား၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားေလးေတြ ရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္ ကေလးျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြ မစားႏိုင္မွာစိုးလို႔ ေဈးေရာင္းတဲ့ သူလည္း မ႐ႈံးေအာင္ ကြ်န္မကို ေဈးခ်ဳိတဲ့ ႏႈန္းေလးနဲ႔ ေရာင္းေပးပါဆိုၿပီး အခ်ဳိသာ ဆုံးေျပာၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ င႐ုတ္သီးေထာင္းၿပီး ဟင္းေကာင္း ေကာင္းေလး ခ်က္ၿပီး ေရာင္းပါတယ္။
"သူတို႔ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ေလာက္ေလာက္ငင စားႏိုင္ေအာင္ ပိႆာလိုက္ ၀ယ္ၿပီး ခ်က္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ၃,၀၀၀ ၀န္းက်င္ ေလာက္ ျမတ္ၿပီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ေတာ့ ႀကီးေမငိုၿပီး အိမ္ ကို ျပန္ရတာေပါ့၊ သူတို႔လုပ္ငန္းေလး အဆင္ေျပလို႔ ေဈးထဲမွာ ဟင္း ေကာင္းေကာင္း သြား၀ယ္ စားရင္ ႀကီးေမ မေရာင္းရဘူး။ သူတို႔ လုပ္ငန္းေလး ပါးရွားရင္ေတာ့ ႀကီးေမ ႀကီးဆိုင္မွာ ၁၀၀ ဖိုး ေပးပါ၊ ၅၀ ဖိုး ေပးပါနဲ႔ လာေတာင္းတယ္။
"တခ်ဳိ႕လည္း ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက လာၿပီး ဟင္းေကာင္းတယ္ ၾကားလို႔ လာ၀ယ္စား ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဟင္း ၃၀၀ ဖိုး ၀ယ္တယ္။ ၅၀၀ တန္ ေပးၿပီး ၂၀၀ က်န္တာ ျပန္အမ္းရင္ မယူဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကုသိုလ္ပါ၀င္မယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုးေပးသြား တယ္" လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
"အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြကို ေရာင္းရလို႔ တစ္ခါတေလမွာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ၀ိုင္းရပါတယ္။
"တခ်ဳိ႕လာ၀ယ္တဲ့ သူေတြထဲမွာ စီးစီး ပိုးပိုးလည္း ပါပါတယ္။ ႀကီးေမက အမ်ားႀကီး ထည့္ေပး တာေတာင္ တခ်ဳိ႕က နည္းတယ္လို႔ ထင္ၿပီး ထပ္ထည့္ခိုင္းတယ္။ေနာက္တစ္ခုက လူေတြ အုံေနရင္ လက္ႀကီးက ငါးေၾကာ္ေတြ ႏႈိက္ခိုးတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ တုတ္ ကေလး ေကာက္ ၿပီး အဲဒီခိုးတဲ့လက္ကို ေတာင္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ေခါက္ရတယ္။
'ဟဲ့ သူခိုး သူခိုး' လို႔ မေအာ္ရက္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ ေစတနာေကာင္းပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ထြက္သြားတဲ့လူေတြ၊ မေပးဘဲနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုၿပီး ျငင္းတဲ့လူေတြ၊ ပိုက္ဆံထက္ပိုင္းျပတ္ ေပး တဲ့ လူေတြ စတာေတြနဲ႔လည္း ၾကဳံရပါတယ္" လို႔ သူ႕ရဲ႕ထမင္းဆိုင္အေတြ႕အႀကံဳေတြက
"ဘယ္မွာမဆို အကုန္လုံးက ခ်မ္းသာတဲ့လူမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းဟင္း ၅၀ ဖိုး၊ ၁၀၀ ဖိုးေရာင္းတဲ့ ေနရာေတြက ဟင္းေဈးႀကီး ေပး၀ယ္မစားႏိုင္တဲ့ သူတို႔ လို အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မွာပါ" လို႔လည္း သူက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။
ထမင္းဆိုင္လိပ္စာ -----
'လံုေမခင္' ထမင္းဆိုင္ေလးကို စက္ဆန္း ေအပီစီမွတ္တိုင္အနီး၊ သမိန္ပရမ္းလမ္း၊မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔
ဇြန္ပန္းပြင့္ အတြဲအမွတ္ (၂၃ ၊ အမွတ္ ၄၄၈)
Ref:myanmartimenews
No comments:
Post a Comment