အေမွာင္ထဲ မွ အလင္းတန္း မ်ားႏွင္႔ ေတြ႔ဆံုၿခင္း

မႈန္ပ်ပ် ခန္းမထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္႐ိွ သြားေသာအခါ ခန္းမ တစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ခန္းမထဲရိွ အစီ အရီ ခ်ထားေသာ ထိုင္ခံု မ်ားေပၚ တြင္ ထိုင္ေနေသာ သူ အားလံုးသည္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္၊ အာ႐ံုတစ္ခုကို စူး စိုက္လ်က္ ႐ိွေန သည္။ 

ထိုခန္းမ သည္ကား ဝိပႆနာ က်င့္ႀကံရာ တရားဓမၼ အားထုတ္ရာ ခန္းမ တစ္ခုေတာ့ မ ဟုတ္ေခ်။ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ခန္းမ အတြင္းသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္႐ိွေနရာ ယူၿပီးေသာ အခါ ေ႐ွ႕ဆံုး စာပြဲ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီး ငယ္တစ္ဦး သည္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကား ေျပာကာ ကြၽန္ေတာ္၏ အတၴဳပၸတၱိ  အက်ဥ္းခ်ဳပ္အား ခန္းမ တြင္း႐ိွ လူအမ်ားထံ ဖတ္ ၾကားေတာ့ သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ အား စကားေျပာေပး ပါရန္ ေမတၱာရပ္ ခံခဲ့သည္။ 

တစ္ခ်ိန္တည္း ခန္းမေ႐ွ႕႐ိွ စကားေျပာ စင္ထက္သို႔ ကြၽန္ေတာ္ သြား ေရာက္ကာ “ကြၽန္ေတာ္ သည္ ယခင္ က သ႐ုပ္ေဆာင္ ဒါ႐ိုက္တာ “မင္းသား ေက်ာ္သူ”ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေပမင့္ ယခု အခ်ိန္ မွာေတာ့ “မသာမင္းသား” ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံ လွည့္ လည္ ၿပီးေတာ့ ေက်း႐ြာ၊ ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ သြား ေရာက္ၿပီး နာေရး ကူညီ မႈ၊ အယူသီးမႈ အေၾကာင္းေတြသာ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ ေနရသည့္ အတြက္ ျဖစ္ေၾကာင္း”ေျပာၾကား လိုက္ သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္း လက္ခုပ္ ၾသဘာသံမ်ား ထြက္ေပၚ လာခဲ့ သည္။ 

ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ ကိုင္ေပးဆပ္ လ်က္႐ိွေသာ လူမႈေရး လုပ္ငန္း မ်ားျဖစ္သည့္ နာေရး ကူညီမႈ အသင္း (ရန္ကုန္) စတင္ ျဖစ္ေပၚလာ ပံု၊ ေက်းဇူး႐ွင္ စာေရးဆရာ ဒါ႐ိုက္ တာႀကီး ဘဘ ဦးသုခ အေၾကာင္းမ်ား ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမႈေရးသမား မ်ား ေပးဆပ္ လ်က္ ႐ိွေသာ လူမႈေရး လုပ္ ငန္းရပ္အားလံုးအား Slide Show ႐ုပ္ပံုလႊာ မ်ားအား Projecter ျဖင့္ ပိတ္ ကားျပင္ ထက္တြင္ ျပသရင္း မိုက္ ခ႐ို ဖုန္းျဖင့္ ေဟာေျပာ ခဲ့သည္။ ခန္း မတြင္း႐ိွ လူႀကီး ၊လူငယ္၊ ကေလးမ်ား မက်န္ စိတ္ဝင္တစား ၿငိမ္သက္စြာ နား ေထာင္ရင္း အားေပး ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ကို ခံခဲ့ရသည္။ 

ယင္းေနာက္ ခန္းမ တြင္း႐ိွ သူမ်ား၏ သိခ်င္ေသာ အေၾကာင္း အရာ အခ်က္ အလက္မ်ားအား၊ တစ္ဦးခ်င္း ေမးျမန္းမႈ တို႔အား ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေျဖ ၾကား ေပး ခဲ့ရသည္။ ထိုသူ တို႔၏ ေမးျမန္းေသာ အခ်က္အလက္ မ်ားမွာ အျခားေသာ ျပည္တြင္း/ ျပည္ပႏိုင္ငံ မ်ား႐ိွ ေဟာေျပာပြဲ မ်ားတြင္ သာမန္ လူတို႔၏ ေမးျမန္းခ်က္ မ်ားႏွင့္ မတူ ထူးျခား နက္႐ိႈင္းမႈ တို႔ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။ 

အခ်ိဳ႕ေသာ ျပည္ပႏိုင္ငံ မ်ား၌ ေမးျမန္းခဲ့ေသာ “ဦးေက်ာ္သူ ဘာ ျဖစ္လို႔ ဆံပင္႐ွည္၊ မုတ္ဆိတ္ ၊ ႏႈတ္ ခမ္းေမြး ထား ရတာလဲ” ဟူေသာ ေမး ခြန္းမ်ိဳးႏွင့္ မတူ သူတို႔၏ ေမးျမန္းခ်က္ မ်ားသည္ “အခု လိုမြန္ျမတ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္သူ တို႔ရဲ႕ အသင္း အဖြဲ႔ျဖစ္တဲ့ နာေရးကူညီမႈ အသင္း (ရန္ကုန္) က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသင္း ခြဲေပါင္းမည္မွ် ႐ိွၿပီးေတာ့ ျပည္သူ လူထုေတြကို ကူညီ ေဖးမေပးေနပါသလဲ”၊ 

“အခုလို ဦးေက်ာ္ သူတို႔ နာေရးေတြ လုပ္ကိုင္ ၾကေတာ့၊ အခ်ိဳ႕ေရာဂါ ေဝဒနာမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသသြား ၾကတဲ့ အေလာင္းေတြ ကို သြားသယ္ ၾက ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕က်န္းမာေရး နဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီးေတာ့ ကာကြယ္တဲ့ အေနနဲ႔ ဘယ္ လိုနည္း စနစ္၊ နည္းပညာေတြ နဲ႔ လုပ္ေပးပါသလဲ”၊ 

“ဦးေက်ာ္သူတို႔ နာေရး ေတြသြား သယ္ၾကၿပီးေတာ့ ထမင္းစား တာ၊ စားစရာေတြ ကိုေရာ ဘယ္လို ပံု စံနဲ႔ စားေသာက္ ၾက ပါသလဲ၊ ဒီလို အ ေလာင္းေတြ ကိုင္ၿပီး အသုဘ ခ်ၿပီး ေတာ့ စားလို႔ ေသာက္လို႔ေရာ ဝင္ရဲ႕ လား” အစ႐ွိသည့္ ေမးခြန္း မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ယခင့္ ယခင္ ေဟာ ေျပာပြဲမ်ားႏွင့္ မတူ ထူးျခားစြာ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္၊ ၾကည္ႏူး၊ အံ့ ၾသမိေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုရေသာ္ ယခုသြားေရာက္ ေဟာေျပာ ရ ေသာ ခန္းမသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း (ခဝဲၿခံ) ျဖစ္ၿပီး ေဟာ ေျပာခ်က္မ်ားအား နားေထာင္အား ေပး ေမးျမန္းၾက သူမ်ားမွာလည္း လူမ်ိဳး ဘာသာေပါင္း စံုျဖစ္ၾကေသာ ၊အျမင္အာ႐ံု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကေသာ(မ်က္မျမင္) မ်ား ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

 လူတို႔တြင္ ျမင္မႈ၊ ၾကားမႈ၊ အနံ႔ အာ႐ံု ခံစားမႈ၊ အရသာ အာ႐ံုခံစားမႈ၊ ထိေတြ႔မႈ တည္းဟူေသာ အာ႐ံုငါးပါး ႐ိွမွ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ လူသား တစ္ဦးျဖစ္ သည္ဟု အဆို ႐ိွခဲ့ေသာ္ လည္း ယခုဆို လွ်င္ ထိုအဆိုျပဳခ်က္အား တြန္းလွန္ တိုက္ဖ်က္ေန ၾကၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မ်က္မျမင္ မ်ားသည္ အျမင္အာ႐ံုကို အသံုး မျပဳႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ၾကားမႈ၊ အနံ႔ အာ႐ံုခံစားမႈ၊ အရသာ အာ႐ံုခံစား မႈ၊ ထိေတြ႔မႈ မ်ားအား ထိေရာက္ ထက္ ျမက္စြာ အသံုးခ်ႏိုင္ ၾကၿပီျဖစ္သည္။

 တစ္ခ်ိန္က ႐ုပ္႐ွင္ေလာကတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဘဝ က်င္လည္စဥ္က ေက်းဇူး႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဘဘဦး သုခႏွင့္ “အေဖႏွင့္သား” ဟူေသာ ဇာတ္လမ္း ႐ိုက္ကူးစဥ္ အခ်ိန္ ကာလက လည္း ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ ရဖူးသည္။ ဘဘဦး သုခသည္ အသက္ အ႐ြယ္ ႀကီးရင့္လာ သည္ႏွင့္ အမွ် မ်က္စိအျမင္ အာ႐ံု အား နည္းလာခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ 

ဒါ႐ိုက္တာ အျဖစ္ ဘဘဦးသုခမွ စီစဥ္ ညႊန္ၾကား႐ိုက္ကူးခဲ့သည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္း တစ္ခုတြင္ ကြယ္လြန္သူ အစ္ကိုႀကီး ဦးေဇာ္လင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔အား သားအဖ ခ်င္း စကား မ်ားေသာ ဇာတ္ဝင္ခန္း ႐ိုက္ကြက္ တစ္ခု ႐ိုက္ကူးေနစဥ္ ဘဘ ဦးသုခ သည္ ႐ိုက္ကြင္းျပင္ပ ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာ လႊဲၿပီးေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ထိုဇာတ္ ဝင္ခန္း ႐ိုက္ကူး ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဘဘ ဦးသုခ မွ ကြၽန္ေတာ့္အား 

“ေမာင္ေက်ာ္သူေရ ေနာက္ တစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္႐ိုက္ ေပးပါကြာ … မင္းရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ အိုက္တင္ နည္းနည္း ေလ်ာ့ေနတယ္”ဟု ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္အံ့ ၾသမိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနေသာ ဘက္သို႔ ဘဘ ဦးသုခ ၾကည့္႐ႈေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြၽန္ေတာ္ ၏ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈ (အိုက္တင္) ကိုေလ်ာ့ ေနတယ္ဟု ေတြးမိျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ 

ထိုအခါ ဘဘ ဦးသုခ ၏ သား တပည့္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးႏွင္းမိုးႏွင့္ ဝါရင့္ ကင္မရာ မင္းန္ႀကီး ျဖစ္သူ ဦးဖိုး ေထာင္ တို႔က ကြၽန္ေတာ့္အား “ေက်ာ္သူ ေရ … ဘဘက အျမင္ အာ႐ံု နည္းေပမဲ့ အၾကား အာ႐ံု အစြမ္းထက္တယ္ကြ၊ မင္းေျပာတဲ့ စကားသံ ရဲ႕ အတိမ္ အနက္ကို နားေထာင္ၿပီး မင္းရဲ႕သ႐ုပ္ ေဆာင္ အိုက္တင္ကို အတိအက်သိ ႏိုင္တယ္ကြ” ဟူ၍ တိုးတိုး ကေလး ေျပာျပခဲ့သည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ အႏုပညာ နဲ႔ပတ္ သက္ေသာ သင္ခန္းစာ ပညာရပ္တစ္ခု ရ႐ိွခဲ့ကာ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္မံ၍ ႀကိဳးစား ေျပာဆို သ႐ုပ္ေဆာင္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ဘဘ ဦးသုခ ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္သြား ခဲ့ေတာ့သည္။

ဤကဲ့သို႔ပင္ ထူးျခား အံ့ဖြယ္ျဖစ္ ရပ္တစ္ခု ႐ိွခဲ့ေပသည္။ ထိုအေၾကာင္း အရာမွာ ယမံုနာ ႐ုပ္႐ွင္ ထုတ္လုပ္ေရး ပိုင္႐ွင္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဦးႀကီးျမင့္၏ သမီးျဖစ္သူ ဒါ႐ိုက္တာ အိအိခိုင္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္၊ မခိုင္ (ထြန္းအိျႏၵာဗို)၊ ဖိုးေသာၾကာ၊ ပုလဲဝင္းတို႔ ပါဝင္ေသာ “ရတနာ” ႐ုပ္႐ွင္ ဇာတ္ကားႀကီး ျပသစဥ္ အခ်ိန္ ကာလက ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က ဒါ႐ိုက္တာ အိအိခိုင္မွ ႐ုပ္႐ွင္အထူးပြဲ တစ္ပြဲအား ထူးျခားစြာ စီစဥ္ခဲ့သည္။ 

ထိုပြဲစဥ္ သည္ကား မ်က္မျမင္ ေက်ာင္း မွ အျမင္ အာ႐ံုခ်ိဳ႕တဲ့ သူမ်ားအား ရတနာ ”ဇာတ္ကားႀကီးအား ျပသေပး ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႐ုပ္႐ွင္ ပြဲျပသၿပီးခဲ့စဥ္ မီဒီယာမ်ား ၏ ေမးျမန္းခ်က္ မ်ား အား မ်က္မျမင္မ်ားက ျပန္လည္ ေျဖၾကားရာတြင္“ ဘယ္ အခန္း မွာ ဦးေက်ာ္ သူ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဟိုအခန္းမွာ ထြန္းအိျႏၵာဗို ကိုႀကိဳက္တယ္” 

စသျဖင့္ ျပန္လည္ ေျဖၾကားေသာအခါ မီဒီယာ မ်ားက ဦးေက်ာ္သူ ေကာင္းတယ္ လို႔ မည္ကဲ့သို႔ သိသနည္းဟု ျပန္လည္ေမး ျမန္းရာတြင္ သူတို႔သည္ မ်က္မျမင္ မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အၾကား အာ႐ံု ခံစားမႈမ်ား႐ိွေၾကာင္း၊ ပိတ္ကားထက္ တြင္ ေျပာ ၾကားေနေသာ စကားလံုး မ်ား၊ စကားသံမ်ားမွ တစ္ဆင့္ မိမိ တို႔၏ ဦးေႏွာက္႐ိွ အျမင္အာ႐ံု ခံစားမႈမ်ားက သ႐ုပ္ေဆာင္ မ်ား၏ လႈပ္႐ွားေျပာဆို ေနမႈ မ်ားကို သိ႐ိွႏိုင္သည္ ဟုျပန္ လည္ ၍ ေျဖၾကားခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္မျမင္မ်ား မလုပ္ ႏိုင္ေသာ အလုပ္ဟူ၍ မ႐ိွသေလာက္ ပင္ျဖစ္သည္။ 

ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ကို လက္တြင္ စမ္းသပ္၍ အနံ႔ခံ ၾကည့္႐ံုမွ် ျဖင့္ မည္သည့္ ပန္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာ ၾကားႏိုင္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာ နက္၊ IT ပညာရပ္ မ်ားကိုလည္း တတ္ ကြၽမ္းေသာ ပညာ႐ွင္မ်ား ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ လက္မႈ ပညာ႐ွင္ မ်ား စြာလည္း ထြန္းကားလာခဲ့သည္။ ဂီတပညာ႐ွင္ မ်ားလည္းေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ 

တတ္သိ ပညာ႐ွင္မ်ားစြာ လည္း ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ သူတို႔ တြင္ အမ်ားသူ ငါထက္ အစြမ္း သတၱိ ႐ိွေသာ ၾကားမႈ၊ အနံ႔ အာ႐ံုခံစားမႈ၊ အရသာ အာ႐ံုခံစားမႈ၊ ထိေတြ႔မႈ တို႔အျပင္ ထူးျခား ထက္ျမက္စြာ ေတြးေခၚႏိုင္ ေသာ ဦးေႏွာက္ အသိဉာဏ္ မ်ား လည္း ေပါင္းစပ္ထားၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔အား မ်က္စိ အျမင္ အာ႐ံုခ်ိဳ႕တဲ့ေနေသာ အေမွာင္ ေလာကႀကီး အတြင္းမွ ထူးျခားထက္ ျမက္ေသာ၊ အျမင္အာ႐ံု၊ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္ေသာ အလင္းတန္း မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ ထားေသာ၊ ကမၻာေျမျပင္ႀကီး အားတန္ ဖိုး႐ိွစြာ ဖန္တီး တည္ေထာင္ေပးႏိုင္ ေသာ အဖိုးတန္ လူသားမ်ားဟု တင္ စား၍ ဂုဏ္ျပဳ လိုက္ရပါေတာ့သည္။

ေက်ာ္သူ             
Popularmyanmar.com မွ မွ်ေ၀ေဖၚၿပသည္