အတိတ္ျဖစ္ရပ္ ျပႆနာ အထပ္ထပ္တို႔သည္ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု ဆက္စပ္လ်က္ ေပၚေပါက္လာသည္ မသိ၊ မိမိစိတ္အစဥ္တြင္ တသီတတန္းႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္-
“အရွင္ဘုရား၊ အခ်ဳိ႕တရားျပဆရာ တရားေဟာဆရာေတြက “သီလမလိုပါဘူး” ဆိုၿပီး သီလကိုယ္ပယ္ေနၾကတယ္ ဘုရား”
“အို-ဒကာႀကီးကလည္း တခ်ဳိ႕ပယ္ခ်င္ပယ္ မပယ္ခ်င္ေန ကိုယ္မပယ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား”
“ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား၊ သို႔ေသာ္လည္းပဲ တပည့္ေတာ္ သိခ်င္တာက ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ သီလကို ပယ္တာလဲလို႔သိခ်င္တာပါဘုရား”
“အုိ-ဒါေတာ့ ဦးပဥၥင္းလည္း သူတို႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္သေဘာကို သိတာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ဒီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ဒကာႀကီးကို ဦးပဥၥင္းျပႆနာ ေမးခ်င္တယ္၊ ဒကာႀကီး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ေျဖစမ္း”
“မွန္ပါ ေျဖပါ့မယ္ ဘုရား၊ ေမးပါ”
“ဒကာႀကီး၊ သီလဆိုတာ ကုသိုလ္လား၊ အကုသိုလ္လား”
“ကုသိုလ္ပါ ဘုရား”
“ကုသိုလ္ဆိုရင္အျပစ္ကင္းလား၊ မကင္းဘူးလား”
“အျပစ္ကင္းပါတယ္ ဘုရား”
“အျပစ္ကင္းရင္ ေကာင္းက်ဳိး ေပးမလား၊ မေကာင္းက်ဳိး ေပးမလား”
“ေကာင္းက်ဳိးေပးပါမယ္ ဘုရား”
“အဲဒီလို ေကာင္းက်ဳိးေပးမယ့္ သီလကို ေဆာက္တည္ပြားမ်ားရမလား၊ သို႔မဟုတ္ ပယ္ရမလား”
“ေဆာက္တည္ပြားမ်ားရပါမယ္ ဘုရား”
“ေဆာက္တည္ပြားမ်ားေတာ့ေကာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ ေဆာက္တည္ ပြားမ်ားရမွာလား၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေဆာက္တည္ပြားမ်ားရမွာလား”
“ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေဆာက္တည္ ပြားမ်ားရပါမယ္ ဘုရား”
“အဲဒီလို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္ခါထပ္ခါ ပြားမ်ားသင့္တဲ့သီလကို ပယ္တဲ့လူဟာ လူလိမၼာလား၊ လူမိုက္လား”
“လူမိုက္ပါ ဘုရား”
“သူေတာ္ေကာင္းလား၊ သူယုတ္မာလား”
“သူယုတ္မာပါ ဘုရား”
“အဲဒီ သူယုတ္မာစကားကို လိုက္နာက်င့္သံုးသင့္မလား၊ ေဝးစြာေရွာင္ရွားရမလား”
“ေဝးစြာ ေရွာင္ရွားရပါမယ္ ဘုရား”
“ဟင္-ဒကာႀကီးဖာသာ ဒကာႀကီး အေျဖကို သိရက္သားနဲ႔ ဦးပဥၥင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ပညာစမ္းခ်င္ရတာလဲ”
“အို-အရွင္ဘုရားကလည္း အျပစ္တင္ေစာပါဘိ၊ ယခု အရွင္ဘုရားေမးေျဖေစမွပဲ အေျဖထြက္လာပါတယ္ဘုရား၊ ပညာစမ္းတာ မဟုတ္ပါဘုရား”
“ေနာက္မွတ္ထား ဒကာႀကီး၊ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္၊ အဲဒီသူေတာ္ေကာင္းအလုပ္ကို ပယ္တဲ့သူကို မသူေတာ္လို႔မွတ္၊ သူ႕လည္းေရွာင္၊ သူ႕စကားလည္း ေရွာင္ေနာ္”
“မွန္ပါ ေရွာင္ပါ့မယ္ဘုရား”
“ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ အသက္အေသခံၿပီး ေစာင့္ထိန္းတဲ့သီလက ငါးပါးသီလ ဒကာႀကီးရဲ႕၊ ဒါေၾကာင့္ငါးပါးသီလကို “အရိယကႏၲသီလ” လို႔ေခၚတယ္၊ ငါးပါးသီလကို လံုေအာင္ထိန္းႏိုင္သူဟာ အာဇီဝ႒မကသီလပါ၊ ငါးပါးသိကၡာပုဒ္ေတြလဲ လံုေအာင္ ထိန္းႏိုင္တယ္၊ အာဇီဝ႒မက သီလေဆာက္တည္တဲ့ အဲဒီလူလိမၼာ၊ လူပါးဆိုသူက ငါးပါးသီလမွာပါတဲ့ သုရာေမရယသိကၡာပုဒ္ကို ေရွာင္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီသူသာ မလိမၼာသူ လူမိုက္လို႔မွတ္ေနာ္”
“အရွင္ဘုရား တယ္ၿပီးေတာ့ မတရားေျပာၾကားၾကပါလားဘုရား”
“အဲဒါ ဒကာႀကီးသိလား၊ သီလမရွိလုိ႔ မတရားေျပာၾကတာ ၿပီးေတာ့ ဒကာႀကီးတို႔ကလဲ သီလအေၾကာင္း နားမလည္လို႔ေျပာတာပဲ”
သိႏိုင္- မသိႏိုင္
~~~~~~~~~
အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္သည္ မိဂါရသူေဌး၏ အမိအရာ၌ တည္ေသာ ဝိသာခါေဆာက္လုပ္သည့္ ပုဗၺာ႐ံုေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္သည္ ညခ်မ္းအခ်ိန္ တစ္ပါးတည္းကိန္းေအာင္းေတာ္မူရာမ
၁။ ဆံက်စ္ထံုးရေသ့ (၇)ေယာက္
၂။ နိဂ႑ (ဆံက်စ္မထံုး) တကၠထြန္း (၇) ေယာက္
၃။ အေစလက (အဝတ္မဝတ္သူ) တကၠထြန္း (၇) ေယာက္
၄။ တစ္ထည္တည္းေသာ အဝတ္ရွိသူ တိတိၳ (၇) ေယာက္
၅။ ပရိဗိုဇ္ (၇)ေယာက္တို႔သည္ အထူးထူး အျပားျပားေသာ ရေသ့အသံုးအေဆာင္တို႔ကို ယူကုန္၍ ဘုရားရွင္၏ မနီးမေဝးမွျဖတ္ေက်ာ္၍ သြားၾကကုန္၏။
ထိုအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ေနရာမွထကာ ပခံုးတစ္ဘက္၌ ကိုယ္ဝတ္ကိုစမၸယ္တင္၍ လက္်ာပုဆစ္ဒူးဝန္းကို ေျမ၌ေထာက္လွ်က္ ထိုရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္၊ တကၠထြန္း၊ တိတိၳတို႔ရွိရာသို႔ လက္အုပ္ကိုၫြတ္လွ်က္ “အရွင္ဘုရားတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေကာသလမင္းႀကီးပါတည္း” သံုးႀကိမ္ဟစ္ေအာ္အမည္ကို ေၾကြးေၾကာ္ ေျပာၾကား၏။
ထို႔ေနာက္ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ ျပန္လည္ခ်ဥ္းကပ္၍ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာေနရာ၌ထိုင္ၿပီးေသာ္ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထား၏။
“ျမတ္စြာဘုရား . . .ေလာက၌ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္၊ အရဟတၱမဂ္ကို ရကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ထိုရေသ့၊ တကၠထြန္း၊ ပရိဗိုဇ္၊ တိတိၳတို႔သည္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ပါကုန္၏”
“မင္းႀကီး၊ ကာမဂုဏ္ကို ခံစားေလ့ရွိေသာ သားသမီးတို႔ျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေနရာ၌ေနေသာ ကာသိတိုင္းထြက္ စႏၵကူးကိုသံုးေဆာင္ေသာ၊ ပန္းနံ႔သာ၊ နံ႔သာေပ်ာင္းကို ေဆာင္ေလ့ရွိေသာ၊ ေရႊေငြကို ကိုင္ခံသာယာေသာ၊ လူျဖစ္ေသာ သင္သည္ ‘ဤပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ရဟႏၲာျဖစ္ကုန္၏၊ ဤပုဂိၢဳလ္တို႔သည္ အရဟတၱမဂ္သို႔ ေရာက္ကုန္၏’ ဟူေသာ အေၾကာင္းကို သိႏိုင္ခဲသည္သာတည္း”
၁။ မင္းႀကီး၊ သီလကို အတူတကြ ေနသျဖင့္ သိႏိုင္၏။
၂။ စင္ၾကယ္ေသာ အျဖစ္ကို ႏွီးေႏွာေျပာဆိုသျဖင့္သိႏိုင္၏။
၃။ ေဘးရန္ရွိေသာ အခါတို႔၌ ဉာဏ္စြမ္းကို သိႏိုင္၏။
၄။ ပညာကို ေဆြးေႏြးသျဖင့္သာ သိႏိုင္၏။
ထိုသိႏိုင္ျခင္းကိုလည္း ကာလၾကာျမင့္မွသာ သိႏိုင္၏။ တုိေသာကာလျဖင့္ မသိႏိုင္၊ ႏွလံုုးသြင္းေသာ သူသည္သာ သိႏိုင္၏။ ႏွလံုးမသြင္းေသာ သူသည္ မသိႏိုင္၊ ပညာရွိေသာသူသည္သာ သိႏိုင္၏။ ပညာမရွိေသာ သူသည္ မသိႏိုင္”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ အ့ံဖြယ္ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား မျဖစ္ဖူးျမဲ ထူးကဲစြာ ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူအပ္ေသာ စကားေတာ္သည္ အလြန္ေကာင္းစြာ ဆိုအပ္ေသာစကားေတာ္ျဖစ္ပါ၏။
“ျမတ္စြာဘုရား အကၽြႏ္ုပ္၏ မင္းခ်င္းေယာက္်ားျဖစ္ကုန္ေသာ လွ်ဳိ႕ဝွက္လွည့္လည္ကုန္ေသာ သူလွ်ဳိတုိ႔သည္ ဇနပုဒ္ကိုစူးစမ္း၍ လာကုန္၏။ ယင္းသူလွ်ဳိတို႔ စူးစမ္းအပ္ၿပီးသည္ကို အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေနာက္မွ ဆံုးျဖတ္ၿပီးစီးေစပါ၏၊”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ယခုအခါ ယင္းသူလွ်ဳိတို႔သည္ ျမဴအညစ္အေၾကးကို ေမွ်ာကုန္၍ ေကာင္းစြာ ေရခ်ဳိးနံ႔သာ လိမ္းက်ံအပ္ကုန္သည္၊ ျပဳျပင္ၿပီးေသာ ဆံမုတ္ဆိတ္ရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ ျဖဴစင္ေသာ အဝတ္တန္ဆာကို ဝတ္ဆင္ကုန္လ်က္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔ျဖင့္ ကံုလံုျပည့္စံုကုန္သည္ျဖစ္၍ ေမြ႕ေလ်ာ္ကုန္လတၱံ႕”
ဘုရားရွင္သည္ ထိုအေၾကာင္းကို သိေတာ္မူ၍ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ ဤစကားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏ -
“မင္းႀကီး၊ အဆင္းသဏၭာန္ျဖင့္ လူကို သိလြယ္သည္မဟုတ္၊ အခုိက္အတန္႔ ျမင္ကာမွ်ျဖင့္ အကၽြမ္းမဝင္ရာ၊ မွန္၏၊ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး မေစာင့္စည္းေသာ သူတို႔သည္ ေကာင္းစြာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး ေစာင့္စည္းသူတို႔၏ အသံုးအေဆာင္ျဖင့္ ဤေလာကကို လွည့္လည္ကုန္၏”
“မင္းႀကီး၊ အတြင္း၌ မစင္ၾကယ္ကုန္ေသာ သူတို႔သည္ အတူျဖစ္ကုန္ေသာ ေျမနားေဍာင္းကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
“မင္းႀကီး၊ ရဟန္းသည္ မေကာင္းမႈအလံုးစံုတို႔၌ လံု႔လမျပဳရာ၊ ရဟန္းအသြင္အျပင္ျဖင့္ သူတစ္ပါး၏ အခစားေယာက္်ား မျဖစ္ရာ၊ သူတစ္ပါးကိုမွီ၍ အသက္မေမြးရာ၊ တရားေဟာျခင္းျဖင့္ လာဘ္ပူေဇာ္သကာ ကုန္သြယ္ျခင္းတို႔ကို မျပဳက်င့္ရာ”
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေတာင္စြန္း ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “သီလဝတၳဳ” စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
၁။ ဆံက်စ္ထံုးရေသ့ (၇)ေယာက္
၂။ နိဂ႑ (ဆံက်စ္မထံုး) တကၠထြန္း (၇) ေယာက္
၃။ အေစလက (အဝတ္မဝတ္သူ) တကၠထြန္း (၇) ေယာက္
၄။ တစ္ထည္တည္းေသာ အဝတ္ရွိသူ တိတိၳ (၇) ေယာက္
၅။ ပရိဗိုဇ္ (၇)ေယာက္တို႔သည္ အထူးထူး အျပားျပားေသာ ရေသ့အသံုးအေဆာင္တို႔ကို ယူကုန္၍ ဘုရားရွင္၏ မနီးမေဝးမွျဖတ္ေက်ာ္၍ သြားၾကကုန္၏။
ထိုအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ေနရာမွထကာ ပခံုးတစ္ဘက္၌ ကိုယ္ဝတ္ကိုစမၸယ္တင္၍ လက္်ာပုဆစ္ဒူးဝန္းကို ေျမ၌ေထာက္လွ်က္ ထိုရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္၊ တကၠထြန္း၊ တိတိၳတို႔ရွိရာသို႔ လက္အုပ္ကိုၫြတ္လွ်က္ “အရွင္ဘုရားတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေကာသလမင္းႀကီးပါတည္း” သံုးႀကိမ္ဟစ္ေအာ္အမည္ကို ေၾကြးေၾကာ္ ေျပာၾကား၏။
ထို႔ေနာက္ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ ျပန္လည္ခ်ဥ္းကပ္၍ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာေနရာ၌ထိုင္ၿပီးေသာ္ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထား၏။
“ျမတ္စြာဘုရား . . .ေလာက၌ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္၊ အရဟတၱမဂ္ကို ရကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ထိုရေသ့၊ တကၠထြန္း၊ ပရိဗိုဇ္၊ တိတိၳတို႔သည္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ပါကုန္၏”
“မင္းႀကီး၊ ကာမဂုဏ္ကို ခံစားေလ့ရွိေသာ သားသမီးတို႔ျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေနရာ၌ေနေသာ ကာသိတိုင္းထြက္ စႏၵကူးကိုသံုးေဆာင္ေသာ၊ ပန္းနံ႔သာ၊ နံ႔သာေပ်ာင္းကို ေဆာင္ေလ့ရွိေသာ၊ ေရႊေငြကို ကိုင္ခံသာယာေသာ၊ လူျဖစ္ေသာ သင္သည္ ‘ဤပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ရဟႏၲာျဖစ္ကုန္၏၊ ဤပုဂိၢဳလ္တို႔သည္ အရဟတၱမဂ္သို႔ ေရာက္ကုန္၏’ ဟူေသာ အေၾကာင္းကို သိႏိုင္ခဲသည္သာတည္း”
၁။ မင္းႀကီး၊ သီလကို အတူတကြ ေနသျဖင့္ သိႏိုင္၏။
၂။ စင္ၾကယ္ေသာ အျဖစ္ကို ႏွီးေႏွာေျပာဆိုသျဖင့္သိႏိုင္၏။
၃။ ေဘးရန္ရွိေသာ အခါတို႔၌ ဉာဏ္စြမ္းကို သိႏိုင္၏။
၄။ ပညာကို ေဆြးေႏြးသျဖင့္သာ သိႏိုင္၏။
ထိုသိႏိုင္ျခင္းကိုလည္း ကာလၾကာျမင့္မွသာ သိႏိုင္၏။ တုိေသာကာလျဖင့္ မသိႏိုင္၊ ႏွလံုုးသြင္းေသာ သူသည္သာ သိႏိုင္၏။ ႏွလံုးမသြင္းေသာ သူသည္ မသိႏိုင္၊ ပညာရွိေသာသူသည္သာ သိႏိုင္၏။ ပညာမရွိေသာ သူသည္ မသိႏိုင္”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ အ့ံဖြယ္ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား မျဖစ္ဖူးျမဲ ထူးကဲစြာ ျဖစ္ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူအပ္ေသာ စကားေတာ္သည္ အလြန္ေကာင္းစြာ ဆိုအပ္ေသာစကားေတာ္ျဖစ္ပါ၏။
“ျမတ္စြာဘုရား အကၽြႏ္ုပ္၏ မင္းခ်င္းေယာက္်ားျဖစ္ကုန္ေသာ လွ်ဳိ႕ဝွက္လွည့္လည္ကုန္ေသာ သူလွ်ဳိတုိ႔သည္ ဇနပုဒ္ကိုစူးစမ္း၍ လာကုန္၏။ ယင္းသူလွ်ဳိတို႔ စူးစမ္းအပ္ၿပီးသည္ကို အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေနာက္မွ ဆံုးျဖတ္ၿပီးစီးေစပါ၏၊”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ယခုအခါ ယင္းသူလွ်ဳိတို႔သည္ ျမဴအညစ္အေၾကးကို ေမွ်ာကုန္၍ ေကာင္းစြာ ေရခ်ဳိးနံ႔သာ လိမ္းက်ံအပ္ကုန္သည္၊ ျပဳျပင္ၿပီးေသာ ဆံမုတ္ဆိတ္ရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ ျဖဴစင္ေသာ အဝတ္တန္ဆာကို ဝတ္ဆင္ကုန္လ်က္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔ျဖင့္ ကံုလံုျပည့္စံုကုန္သည္ျဖစ္၍ ေမြ႕ေလ်ာ္ကုန္လတၱံ႕”
ဘုရားရွင္သည္ ထိုအေၾကာင္းကို သိေတာ္မူ၍ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ ဤစကားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏ -
“မင္းႀကီး၊ အဆင္းသဏၭာန္ျဖင့္ လူကို သိလြယ္သည္မဟုတ္၊ အခုိက္အတန္႔ ျမင္ကာမွ်ျဖင့္ အကၽြမ္းမဝင္ရာ၊ မွန္၏၊ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး မေစာင့္စည္းေသာ သူတို႔သည္ ေကာင္းစြာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး ေစာင့္စည္းသူတို႔၏ အသံုးအေဆာင္ျဖင့္ ဤေလာကကို လွည့္လည္ကုန္၏”
“မင္းႀကီး၊ အတြင္း၌ မစင္ၾကယ္ကုန္ေသာ သူတို႔သည္ အတူျဖစ္ကုန္ေသာ ေျမနားေဍာင္းကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
“မင္းႀကီး၊ ရဟန္းသည္ မေကာင္းမႈအလံုးစံုတို႔၌ လံု႔လမျပဳရာ၊ ရဟန္းအသြင္အျပင္ျဖင့္ သူတစ္ပါး၏ အခစားေယာက္်ား မျဖစ္ရာ၊ သူတစ္ပါးကိုမွီ၍ အသက္မေမြးရာ၊ တရားေဟာျခင္းျဖင့္ လာဘ္ပူေဇာ္သကာ ကုန္သြယ္ျခင္းတို႔ကို မျပဳက်င့္ရာ”
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေတာင္စြန္း ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “သီလဝတၳဳ” စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
From...Facebook
No comments:
Post a Comment