ပုံကုိ Google မွ ယူသုံးသည္
ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁-နာရီထုိးလုနီးပါး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ နံရံေပၚက နာရီလက္တံရဲ႕ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္သံကလြဲၿပီး ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္တစ္ခုထဲက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လုံးမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ လုိ႔ ေနသည္ ။ ႀကယ္ကေလးေတြလည္း လူသားတုိ႔အတြက္ အလင္းေပးရမယ့္ တာ၀န္အလုပ္ကုိ တိမ္တုိက္တုိ႔ ရဲ႕အေနာက္ အယွက္ ကင္းစြာႏွင့္ ထမ္းေဆာင္ေနႀက၏။ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ပုန္းစုန္းႀကဴးတုိ႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္ႏွင့္အတူ ညေမႊးပန္းရဲ႕ရနံ႔မ်ားလည္း ေလယူရာ ပါသြားၿပီး ဟုိယိမ္းသည္ယိမ္း ျဖစ္ေနႀကသည္။
“အမ္ ဒီအတုိင္း သမားရုိးက် ရွာေဖြစားေသာက္ေနရင္ေတာ့ ခ်မ္းသာဖုိ႔ေနေနသာသာ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ေခ်ာင္လည္ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ကူတဲ့ ငါ့ဘ၀။ ခ်မ္းသာဖုိ႔ ငါဘာလုပ္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ဘယ္လုိႀကံ ဖန္ ရရင္ ေကာင္းမွာလဲ။ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ေနရင္ေကာ က်ေနာ့္မိန္းမက သေဘာတူပါ့မလား။ တူမွာ ပါေလ ငါသာ အႀကံပုိင္လုိ႔ကေတာ့ မတူပဲ မေနပါဘူး။ အင့္ ဟုတ္ၿပီ သူနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ တုိင္ပင္ၿပီး အကြက္ေစ့ေအာင္ လုပ္ရင္ ပုိေအာင္ျမင္ႏုိင္တယ္။ ဟာ…. ငါ့အႀကံ ျဖစ္ပါ့မလား။ အကုသုိလ္အလုပ္ႀကီး။ ငရဲႀကီးေနမွာေပါ့။ အုိ ငရဲကုိ ေနာက္မွခံမယ္။ ေလာေလာဆယ္ ခ်မ္းသာဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ပဌာန္းထဲမွာ ပါပါတယ္။ အကုသိုလ္ေႀကာင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္တယ္။ အကုသုိလ္လုပ္လုိ႔ ေအာင္ျမင္သြားၿပီဆုိရင္ ကုသုိလ္ျပန္ လုပ္လဲ ရတာပါပဲေလ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ မနက္ဖန္ က်ရင္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း အိပ္ငိုက္ေနလုိ႔မျဖစ္။ အႏၱရာယ္ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္”
ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမျဖစ္သူ မဥမၼာေဆြတုိ႔က တေခါေခါအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အသက္ ၃၅-ႏွစ္အရြယ္ ကုိသန္းဦးဆုိသူက အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေသးဘဲ နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားခန္း၀င္ေနသည္။ ကုိသန္းဦးရဲ႕အလုပ္က ေန႔စဥ္ ဆုိကၠားနင္းၿပီး သားမယားကုိ ရွာေဖြေကြ်းေမြးရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကဳိး စားေသာ္လည္း စဥ္းစားႀကံစည္ရတာ အားမရေသးသျဖင့္…
“သည္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ဆုိကၠားနင္းတဲ့၀တ္စုံနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ သူမ်ားယုံႀကည္ၿပီး အထင္ႀကီးေလး စားေလာက္တဲ့ အရာတစ္ခုခုေတာ့ ရွိမွျဖစ္မယ္။ အဲဒီအရာေတြကထဲက ကုိယ္ပုိင္ကား၊ သုိ႔မဟုတ္ ဟဲန္းဖုံး၊ သုိ႔မဟုတ္ စကားကုိ ေရေရလည္လည္နဲ႔ လိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္မွျဖစ္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါ့ဦးေလးဆီ အကူအညီေတာင္းမွျဖစ္မယ္။ ကဲ ကဲ ခုေတာ့ အိပ္လုိက္ပါဦးမယ္”
ကုိသန္းဦးရဲ႕ဦးေလး ဦးဖုိးေက်ာ္ဆုိသူက အေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာသည္။ ကုိယ္ပုိင္ကား၊ ကုိယ္ပုိင္ဟဲန္း ဖုံးရွိသည္။ ထုိေခတ္သည္ ဟဲန္းဖုံးတစ္လုံးကုိ သိန္းသုံးဆယ္ေပးရသည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ အခုေခတ္ လူေတြ အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ အႀကံေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္ ပထမဦးဆုံးေတာ့ ရင္းရေပ ဦးမည္။ ကားမငွားခ်င္ဘဲ အထင္ႀကီးေအာင္ ကားငွားၿပီး သြားရမည္။ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုံးလာေန တဲ့ပုံစံကုိလည္း ျပရဦးမည္။
…………………………………………………………………………..
ေန႔လည္ခင္းတစ္ခု ၁၁-နာရီခြဲ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သံဃာ ၂၃-ပါးသာ သီတင္းသုံးတဲ့ ေက်ာင္းတုိက္တစ္တုိက္ မွာ ေန႔ဆြမ္း စားခ်ိန္ၿပီးစီးသည္ မုိ႔ မိမိသပိတ္၊ မိမိဆြမ္းဟင္းခြက္မ်ားကုိ ေရကန္ေဘးနားမွာ အသီး သီး ေဆးေႀကာေနႀက စဥ္ ေက်ာင္းထဲသုိ႔ တကၠစီတစ္စီး ၀င္လာသည္။ ေဆးေႀကာရင္း ကားသံလာရာသုိ႔ အလုိလုိ ေငးလ်က္မိသား ျဖစ္သြားႀကသည္။ သန္႔သန္႔ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာ ပုံေပါက္တဲ့ ဒကာတစ္ဦး ဆရာေတာ္ကန္ေတာ့ဖုိ႔ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ႏွင့္ ထုပ္ပုိးထားေသာ အထုပ္တစ္ထုပ္ကုိ လက္ကကုိင္လ်က္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ ေက်ာင္းရွိ ေဟာင္သာေဟာင္ၿပီး မည္သူ႕ကုိမွ မကုိက္ တတ္ေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္သုံးေကာင္က ၀ိုင္းေဟာင္သည္။ ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးက မေဟာင္ဖုိ႔ တားထားသည္။ ဒကာက…
“ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီး ရွိလားဘုရား”
“ေက်ာင္းေပၚမွာ ရွိပါတယ္။ အခုေလးတင္ ဆြမ္းစားၿပီးတာ။ အျမန္တက္သြားလုိက္။ ေတာ္ႀကာ ဆရာေတာ္ အနားယူက်ိန္းစက္ေတာ့မွာ”
ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးက ေျပာလုိက္သည္။
“တင္ပါ့ဘုရား”
ကုိသန္းဦး လက္အုပ္ခ်ီကာ ဆရာေတာ့္နား ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ထိျခင္းငါးပါးႏွင့္အညီ က်က်နနရွိခုိးကာ ပါလာတဲ့ လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိ ကပ္လုိက္ၿပီး...
“ဆရာေတာ္ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္မလားဘုရား”
“ေအး ေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာကိစၥရွိလုိ႔ပါလိမ့္”
လာရင္းကိစၥကို မေလွ်ာက္ေသးဘဲ…
“ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္ကို မွတ္မိေသးလားဘုရား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္တုန္းက တပည့္ေတာ္ သည္ေက်ာင္းမွာ ဆန္ေတြ၊ ဆီပုံးေတြ လာလွဴဖူးေသးတယ္ေလဘုရား”
ဆရာေတာ္က နဖူးေပၚက မ်က္မွန္ဂုိဏ္းကို မ-တင္လုိက္ၿပီး ႀကည့္လုိက္သည္။ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါျဖစ္ေႀကာင္း ကုိ မွတ္မိေအာင္ ႀကဳိးစားႀကည့္ေသာ္လည္း ဘယ္လုိမွ မမွတ္မိေတာ့သျဖင့္…
“အမ္ ဘုန္းဘုန္းက အသက္ကေလးရလာေတာ့ မွတ္ဥာဏ္က သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္”
“တင္ပါ့ဘုရား။ ရပါတယ္ဘုရား။ ဆရာေတာ္က အမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရေတာ့ ေရာကုန္တာ ျဖစ္မွာပါဘုရား”
“ဒါနဲ႔ ဒကာႀကီးနာမည္က”
“ထြန္းေ၀လုိ႔ ေခၚပါတယ္ဘုရား”
နာမည္ကုိ အမွန္အတုိင္း မေလွ်ာက္ဘဲ တျခားနာမည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လုိက္သည္။
“ဘယ္မွာ ေနတာလဲ”
“တပည့္ေတာ္ ဟုိဘက္က ၅-ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနပါတယ္ဘုရား။ သည္ေက်ာင္းက ကုိရင္ေလးတစ္ပါးေတာင္ တပည္ေတာ္တုိ႔အိမ္ကုိ ဆြမ္းခံႀကြေသးတယ္ဘုရား”
“ေအာ္ ဟုတ္လား”
စကားျပတ္သြားကာ အနည္းငယ္မွ် တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ဒကာက ဆက္ၿပီး….
“တပည့္ေတာ္ ကုိးရီးယားကေန ျပန္လာတာ မႀကာေသးဘူးဘုရား”
“အၿပီးျပန္လာတာလား”
“တင္ပါ့ဘုရား။ စုမိေဆာင္းမိထားတဲ့ ေငြေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာပဲ စီးပြားေရးတစ္ခုခုေထာင္မယ္။ ႀကီးႀကီးမားမားအလွဴလည္း မလွဴဖူးေသးေတာ့ လွဴဖူးသည္ရွိေအာင္၊ တစ္ဘ၀စာအတြက္ အမွတ္တရေလးျဖစ္ေအာင္ လွဴဦးမယ္ဆုိၿပီး ျပန္လာတာဘုရား ဟိ”
ကလင္ ကလင္ ကလင္ ကလင္…
ေျပာေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ ဖုံးတေကာ ၀င္လာသည္။ ဘယ္သူဆက္ သလဲဆုိတာကုိ သိလုိသည့္ပုံစံႏွင့္ ဖုံးနံ ပါတ္ကုိ ႀကည့္လုိက္ၿပီး…
…..ဟယ္လုိ ေနာက္မွ ျပန္ဆက္မယ္။ အခု ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနလုိ႔…..အုိေက….ဘုိင္….
ဟဲန္းဖုံးအစစ္အမွန္ ကုိင္ထားလွ်င္ ခ်မ္းသာသည္ဟု မွတ္ယူႀကသည့္ေခတ္ ျဖစ္သည္။ ကုိသန္းဦးသည္ ဟဲန္းဖုံးကုိ သူ႕ဦးေလးဆီက တျခားအေႀကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ ငွားရမ္းသုံးစြဲခဲ့သည္။ ဖုံးကို အိပ္ကပ္ထဲ ျပန္ ထည့္ထားလုိက္ၿပီး…
“ေစာေစာကစကား ျပန္ဆက္ပါဦးမယ္ဘုရား။ အလွဴႀကီးတစ္ခု လွဴခ်င္တယ္။ အမွတ္တရအေနနဲ႔လည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေစခ်င္တယ္ ဘာလွဴရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အသိမိတ္ေဆြေတြဆီ အႀကံဉာဏ္ေတာင္းေတာ့ ေက်ာင္းလွဴလုိက္ခုိင္းႀကတယ္ဘုရား။ အဲဒါေႀကာင့္ တပည့္ေတာ္လည္း ဘယ္ေက်ာင္း ကုိ လွဴရင္ေကာင္းမလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားႀကည့္လုိက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းပဲ တပည့္ေတာ္ မ်က္စိထဲ ေပၚလာတယ္ဘုရား။ တျခားေက်ာင္းေတြက တုိက္ေက်ာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီကုိးဘုရား။ အဟယ္”
“ဒါနဲ႔ ဒကာႀကီးက ေက်ာင္းလွဴခ်င္တယ္ဆုိပါေတာ့”
“တင္ပါ့ဘုရား။ ဆရာေတာ္ ခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ သည္ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းကုိ ဖ်က္ၿပီးေတာ့ တုိက္ေက်ာင္းေလး တစ္လုံးေတာ့ လွဴခ်င္တယ္ဘုရား။ အႀကီးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တတ္ႏုိင္ သေလာက္ေလး တစ္ထပ္ေက်ာင္းေလးေပါ့ဘုရား”
“ေကာင္းတာေပါ့ ဒကာႀကီးရယ္။ ေကာင္းတာေပါ့”
ဆရာေတာ္ႀကီး သည္ပ်ဥ္ေက်ာင္းအုိေလးကို တုိက္ေက်ာင္းေဆာက္ခ်င္ေနတာ လေတြ လည္းေဟာင္း၊ ႏွစ္ေတြလည္း အခါခါ ႏႊမ္းခဲ့ရေပါ့။ လွဴမယ္လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ဒကာကလည္း မလွဴျဖစ္ေတာ့ လုိ႔ အလွဴရွင္သစ္ ေပၚလာေတာ့လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္၀မ္းသာေနမယ္ ဆုိတာ ဆရာေတာ့္ကိုယ္ေစာင့္နတ္က အသိဆုံး ျဖစ္သည္။ ကုိသန္းဦးက နာရီကုိ ႀကည့္လုိက္ၿပီး…
“ဆရာေတာ္ လက္ခံမယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး ေန႔ေတြ၊ ရက္ေတြ ေရြးလုိက္ေတာ့မယ္ ဘုရား။ မနက္ဖန္ တပည့္ေတာ္ ေန႔ဆြမ္းလာပုိ႔ပါဦးမယ္ဘုရား။ မနက္ဖန္က်မွ ေရြးထားတဲ့ရက္ကုိ ထပ္မံေလွ်ာက္ ႀကားပါမယ္ဘုရား။ အခုေတာ့ ျပန္လုိက္ပါဦးမယ္။ ခြင့္ျပဳပါဦးဘုရား”
“ေအး ေကာင္းပါၿပီ”
ဆရာေတာ္အနားမွာ အနီးကပ္ျပဳစုေနေသာ ေက်ာင္းသား ေမာင္ေကာင္းေက်ာ္ကုိ…
“ေဟ့ ေမာင္ေကာင္းေက်ာ္ေရ ေခြးကုိ ႀကည့္ေပးထားပါဦး”
“တင္ပါ့ဘုရား”
……………………………………………………………………………….
ႏွစ္ပတ္ခန္႔ႀကာေသာ္….
ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းေလးကုိ ဖ်က္လုိက္ၿပီး ပ်ဥ္ေဟာင္းေတြ၊ သြပ္ျပားေဟာင္းေတြကုိ တစ္ေနရာမွာ ပုံထား လုိက္သည္။ တုိက္ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ အုဌ္ေတြ၊ သဲေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ေတြလည္း အစုလုိက္ အပုံလုိက္ ထားထားသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ ေန႔ခင္း ၂-နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ကုိသန္းဦး ဆရာေတာ့္ ထံ ေရာက္ လာျပန္သည္။ တစ္ခုခု အဆင္မေျပလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည့္ပုံစံႏွင့္ ဆရာေတာ့္ကုိ…
“ဆရာေတာ္ဘုရား။ ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ဘုရား။ တပည့္ေတာ္လည္း…”
စကားမဆုံးေသးဘဲ ဖုံးတေကာ ၀င္လာသည္။
“ဟယ္လုိ…”
“………………………………………….”
ဖုံးကုိ ဆရာေတာ့္ကုိ ကပ္လုိက္ၿပီး…
“တပည့္ေတာ္ အမ်ဳိးသမီးပါဘုရား။ ဆရာေတာ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လုိ႔တဲ့ဘုရား”
“ဟယ္လုိ ေျပာပါ”
“တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ကုိသန္းဦးရဲ႕ အမ်ဳိးသမီး မဥမၼာေဆြပါဘုရား။ ဒကာႀကီးက သူမွာထားတဲ့ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ ေက်ာက္ေတြ၊ အုဌ္ေတြကုိ ဒီေန႔ ေငြအျပည့္ေခ်ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဘုရား။ သည္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ေလဘုရား။ ဘယ္ဘဏ္မွလည္း မဖြင့္ဘူး။ အဂၤါေန႔က်ရင္လည္း ျပည္ေထာင္စုေန႔နဲ႔ တုိက္ေနျပန္ေရာ။ ဆုိင္ရွင္ကလည္း ေငြ အေရးတႀကီး လုိအပ္ေနၿပီ။ လာေခ်ေပးပါဆုိၿပီး တဖြဖြေျပာေန တယ္ဘုရား။ သူ႕ဦးေလးဆီ ခဏေခ်းရေအာင္လည္း သူ႕ဦးေလးက နယ္ဘက္ကုိ ခရီးလြန္ေနတယ္ဘုရား။ ဆုိေတာ့ကာ ဆရာေတာ့္ဆီမွာ ၂၅-သိန္းအဆင္ေျပရင္ ခဏလွည့္ေပးေစခ်င္တယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အမ်ဳိးသားက ဇြတ္တရြတ္ႏုိင္တယ္ဘုရား။ သူ တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ၿပီးဆုိရင္ ဘယ္လုိပဲတားတား မရဘူးဘုရား။ ဆရာေတာ့္ကုိ ေလွ်ာက္သာေလွ်ာက္ရတာ အားေတာ့နာပါတယ္ဘုရား”
…………………………………………………………………..
သုံးရက္လြန္သြားသည္။ ငါးရက္ ကုန္သြားျပန္သည္။ တစ္ပတ္ေတာင္ ႀကာသြားၿပီ။ ၂၅-သိန္း ျပန္မလာတဲ့အျပင္ မွာထားတဲ့ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ အုဌ္ေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ေတြရဲ႕ တန္ဖုိးတစ္၀က္ကုိ ဆုိင္ရွင္က လာေတာင္းလုိ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ ေပးလုိက္ရေသးသည္။
………………………………………………………………………
ၿပီး…
From...ေတာက္ပၾကယ္စင္
No comments:
Post a Comment