မၾကာေသးမီက အင္းစိန္ဘက္သို႔သြားရန္ အေၾကာင္းေပၚလာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွ အမွတ္ ၄၅ ဘတ္စ္ ကားကိုစီးခဲ့သည္။ ေန႔ခင္းအခ်ိန္႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူအနည္းငယ္ပါးသျဖင့္ ထိုင္ခုံေတြလြတ္ေနသည္။ ခရီးဆုံးေလာက္စီးရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးခုံတြင္သြားထိုင္ကာ ေအးေအးေဆးေဆး ဂ်ာနယ္ေလးဖတ္ၿပီး လိုက္ခဲ့သည္။
စံျပမွတ္တိုင္အေရာက္တြင္ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ တက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ထိုင္သည့္ ထိုင္ခုံေရွ႕ တည့္တည့္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခုံတြင္ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။
ေျမနီကုန္းေလာက္ေရာက္ ကတည္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖက္လိုက္၊ ဆံပင္ေတြ ပြတ္သပ္ လိုက္လုပ္ေနရာက ေျပာရမွာ အားနာပါရဲ႕ ဖက္နမ္းသည့္အဆင့္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဖက္နမ္းသည္မွ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခား ဗီဒီယိုကားေတြထဲ ကလိုျဖစ္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ျဖစ္ၿပီး ဒ႐ိုင္ဘာေနာက္အထိ ထေျပးခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခတ္အေနႏွင့္ဆိုလၽွင္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ဟုဆိုႏိုင္သည့္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘတ္စ္ကားဆင္းလၽွင္ ပင္ စပယ္ယာမ်ားက သက္ႀကီးပိုင္းတစ္ေယာက္ ပါတယ္ဟု ေအာ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခုမွ အ႐ြယ္ရေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုပါဘူးဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ျပေနသည္ကို မေျပာသာ၊ မျမင္ဝံ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေရွာင္ခဲ့ရပါသည္။
တစ္ေလာက တကၠစီ တစ္စီးႏွင့္ ခရီးတစ္ခုသြားဖူးသည္။ တကၠစီေပၚတြင္ “ကားေပၚတြင္ စုံတြဲမ်ား မဖြယ္မရာ လုပ္လၽွင္ ေမာင္းခ်ျခင္းခံရမည္” ဆိုသည့္စာတန္းကို ထင္ရွားစြာျမင္သာသည့္ေနရာတြင္ ကပ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တကၠစီေမာင္း သည့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႐ြယ္တူခန္႔ရွိမည္ ထင္ေသာသူကို “ခင္ဗ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေမာင္းခ်ၿပီးၿပီလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေသာ အခါစာကပ္ထားသျဖင့္ ယေန႔အထိ ေမာင္း ခ်ထားျခင္း မရွိေသးေၾကာင္း၊ စာမကပ္ထားစဥ္က အျမင္မေတာ္လုပ္မႈမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ဤစာကို ကပ္ထားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
“သူတို႔က တကၠစီကို ပိုက္ဆံေပးစီးတာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လူလို႔ေတာင္ သတ္မွတ္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တကၠစီကို လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ ရတဲ့ေနရာထင္ၿပီး ေျဗာင္က်က်ရမ္းကားတာကိုေတာ့ လက္ မခံႏိုင္ဘူး” ဟုတကၠစီဆရာကရွင္းျပသည့္ စကားကလည္း မွတ္သားစရာေကာင္းပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ တာေမြတြင္ေနထိုင္ သျဖင့္ မနက္ၿမိဳ႕ထဲအလုပ္သို႔လာလၽွင္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားစီးၿပီး၊ ညမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ကျပန္လၽွင္ လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ေနာက္ဆုံးရထားစီးၿပီး ျပန္ေလ့ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚတြင္ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္လူတန္းစားသည္ မဂၤလာေဈး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ သာမန္လူတန္းစားေတြစုံလွသည္။ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားမ်ား သည္ ႐ုံးခ်ိန္ကလြဲၿပီး က်န္သည့္ အခ်ိန္မ်ား တြင္ ေခ်ာင္ခ်ိစြာ စီးႏိုင္ပါသည္။
မနက္ခင္းအလုပ္လာခ်ိန္ သူလိုကိုယ္လို တိုးေဝွ႔ၿပီး ရထားစီးလာရသူမ်ားၾကားတြင္ ယခုတစ္ေလာ အလြန္ကဲ သည့္ အတြဲေလးမ်ား ေပၚလာသည္ကို သတိထားမိသည္။ သူတို႔လည္း လူၾကားသူၾကား အရွက္တရား၊ အေၾကာက္တရားမ်ားကို လႊင့္ပစ္ကာ ကဲၾကသည္။ ေမာင္ႏွင့္ႏွစ္မ၊ သားႏွင့္အမိ အျမင္မေတာ္ စရာေတြျဖစ္ သည္။ ညဘက္မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ ၿမိဳ႕ပတ္စီးသည့္ သူေတြ ပိုၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ပါးစပ္၊ လက္သရမ္းမႈေတြ ကို ရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႕ရႏိုင္ပါသည္။ ယင္းသည္ပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေခတ္ေပၚယဥ္ေက်းမႈတြင္ အေနာက္တိုင္း ဓေလ့မ်ား အဓမၼသြပ္သြင္း လက္ခံေနျခင္းလားဟု စဥ္းစား စရာျဖစ္လာပါသည္။
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုသည္မွာ လြန္စြာျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္စရာျဖစ္ပါသည္။ လူႀကီးသူမမ်ားကို ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္း ၾကသည္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူမ်ားေရွ႕တြင္ ခါးကိုင္းသြားျခင္း၊ ဆရာမ်ားကိုေတြ႕လၽွင္ ဦးၫႊတ္ကာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားေတြ႕ လၽွင္ အရိပ္မနင္းမိေစရန္သတိထားၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကာ ရပ္ေပးျခင္း၊ အစားအစာကို မိဦး ဖဦး ဆရာဦးခ်ၿပီးမွ စားေလ့ရွိျခင္း စသည့္ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့မ်ားသည့္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ေတာ့မသိ ယခုရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူေတြရွိရွိ ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဆိုသည့္ ဥေပကၡာစိတ္မ်ား လူငယ္မ်ားတြင္ လႊမ္းမိုးေနသည္ ကို ေတာ့ အံ့အားသင့္မိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြစီးဆင္းျခင္းကို ပိတ္ပင္တားဆီးရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားဗီဒီယို ဇာတ္ ကားမ်ား၊ အင္တာနက္လိုင္းမ်ားေၾကာင့္ လူတိုင္းလြတ္လပ္ေပါမ်ားစြာ သ႐ုပ္ပ်က္၊ အက်င့္စ႐ိုက္ ပ်က္ႏိုင္ သည့္ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားကို ခံစားႏိုင္သည့္ ေခတ္သို႔ေရာက္လာၿပီျဖစ္ပါသည္။ ဓေလ့စ႐ိုက္ကိုျပင္ရန္ ဆိုသည္ မွာ ဆရာမ်ားတြင္ တာဝန္ရွိပါသည္။ မိဘမ်ား တြင္တာဝန္ရွိပါသည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တာဝန္ရွိပါသည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားတြင္ တာဝန္ရွိပါသည္။
စေနေန႔တစ္ရက္တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္သို႔သြားလည္စဥ္ သူ႕ေျမးကေလးကို ေယာဂီထမီ၊ အက်ႌ အျဖဴလက္ရွည္၊ ေယာဂီ တဘက္ေလးႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကေလးက ယခုမွ ပထမတန္းပဲေရာက္ေသး သည္။ ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သျဖင့္ သမီးေလးကိုေခၚၿပီး ဘယ္သြားမလို႔လဲဟုေမးလိုက္ရာ “စေန ယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္းကို သြားမလို႔ပါရွင့္” ဟု ႐ိုေသစြာ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ျပန္ေျဖသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ ႐ိုင္းစိုင္းသည့္ အသြင္အျပင္အမူအယာမ်ားသည့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ၾကည္လင္သည့္ အလင္းတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသလို ပီတိျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
ေနာက္မွ မိတ္ေဆြထံတြင္ စုံစမ္းသိရသည္မွာ ရပ္ကြက္အတြင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ယဥ္ေက်းလိမၼာ သင္တန္းကို စေနေန႔တိုင္း ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေခၚသင္ေပးေနသျဖင့္ ကေလးတိုင္းသြားတက္ၾကေၾကာင္း၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ေနထိုင္၊ ေျပာဆို ဓေလ့စ႐ိုက္ေကာင္းမ်ားအျပင္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာစာေပ ကဗ်ာမ်ားကိုပါ သင္ေပးသျဖင့္ မိမိတို႔သားသမီးတိုင္းကို ပို႔ၾက ေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားကို ထိုသင္တန္းသို႔တက္ခိုင္းရာတြင္ မိဘကအတင္းလႊတ္ျခင္းထက္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က စေနေက်ာင္းကို သြားမည္ဟု မနက္မိုးလင္း ကတည္း က ျပင္ဆင္လႈပ္ရွားၿပီး စိတ္ဝင္စားၾကေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ကေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ ၿပီး ေပ်ာ္ ႐ႊင္ေအာင္ထားကာ သင္ၾကားမွန္းမသိ သင္ၾကားတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကေလးမ်ားလည္းေပ်ာ္၊ လူႀကီးမ်ား လည္း စိတ္ခ်မ္းသာသည့္ ဓေလ့တစ္ခုျဖစ္လာေၾကာင္း မေမာမပန္းႏိုင္ရွင္းျပရွာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ႀကီးၾကယ္ခမ္းနားစြာျဖင့္ “အမ်ိဳးသားစည္းကမ္းအစ စာသင္ေက်ာင္း က” ဆိုၿပီး စာတန္းႀကီးေတြ ေဆာင္ပုဒ္ႀကီးေတြ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေပၚထြန္းရန္ လား၊ ဘာလားေတာ့မသိ ေက်ာင္းမတက္မီ ျမန္မာ့ေက်ာင္းသားသီခ်င္းကို ဓာတ္စက္ေတြႏွင့္ဖြင့္ၿပီး တစ္ေက်ာင္းလုံး ၿပိဳင္တူေအာ္ဆိုခိုင္းထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသည့္ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ သင္ၾကား ရန္ ေပ်ာက္ေနေသးသည္ဟု ထင္ပါသည္။ တပည့္ကို က်ဴရွင္သင္ၿပီး ပိုက္ဆံျပန္ ယူေနေသာေခတ္ႏွ င့္ ေတာ့ ေလးစားခ်စ္ခင္တတ္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ကို ထူေထာင္ရန္ ခက္မည္ထင္သည္။
ယဥ္ေက်းလိမၼာေစရန္ ဘာသာေရးကလုပ္ေပးေနၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ ဘဲ ေဒးကလပ္ေတြသို႔ သြားတက္ေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕စြန္က တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္သည့္ ဇာတ္ လမ္းေတြကို ၾကားေနရသည္။
ပန္းၿခံမ်ား ထဲတြင္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနသူမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲဝင္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနသူမ်ား၊ အဝတ္ အစားေလးေတြလဲၿပီး တည္းခိုခန္းသို႔ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးဘဲလာေနသူမ်ားကို မိမိစီးပြားေရးတစ္ခု တည္းကိုၾကည့္ကာ လက္ခံခ်င္သလို လက္ခံေနၾကသူမ်ား၊ ကေလးေတြစိတ္ကို ထေႂကြေသာင္း က်န္းေစႏိုင္ေသာ စိတ္ဆင္႐ိုင္းကို မုန္ယိုေစမည့္ ဗီဒီယိုအေခြမ်ား လြတ္လပ္စြာဝယ္ႏိုင္ ျခင္း၊ ကာရာအိုေက ခန္း၊ သီးသန္႔ခန္းမ်ားေပါမ်ားၿပီး လြတ္လပ္စြာေနခ်င္သလိုေနႏိုင္ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မည္သို႔ တားဆီးႏိုင္မည္နည္း။
ယဥ္ေက်းေအာင္ ယဥ္ေက်းေသာပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုကိုထူေထာင္ၿပီး၊ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ကာ ယဥ္ေက်းေအာင္ျပဳျပင္ ျခင္းမွလြဲၿပီးအျခားနည္းလမ္းမရွိေပ။ ယဥ္ေက်းေသာပတ္ဝန္းက်င္မ်ားကိုကၽြန္ေတာ္တို႔ မည္သို႔ထူေထာင္ၾကမည္နည္း။
From...ေမာကၡ
No comments:
Post a Comment