ပုံကုိ Google မွ
ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္နဲ႔ ၿဗဳန္းခနဲဆုိ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အလင္းေရာင္ေပးႏုိင္မည့္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ရွိႏုိင္မည့္ေနရာကုိ ဟုိစမ္းသည္စမ္းျခင္းျဖင့္ ရွာေဖြႀကည့္ သည္။ မီးပ်က္ခဲလွေသာ ဒီတုိင္းျပည္မွာ အခုလုိ မီးပ်က္သြားေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးကုိ တန္းအမွတ္ ရမိသည္။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ေန႔စဥ္လုိလုိ ႀကဳံေတြ႕ေနရသည္မုိ႔ မီးျပတ္တာ မထူးဆန္းေတာ့။ ျဖစ္ ရုိးျဖစ္စဥ္ တစ္ခုမွ်သာ။ ေနာက္တစ္ခု စဥ္းစားမိသည္က “မ်က္မျမင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြလည္း ဒီလုိ ပဲ ေနမွာပဲေနာ္”ဆုိၿပီး ေတြးမိသည္။ အင့္ ေျပာသာ ေျပာရသည္။ စာေရးသူရဲ႕ မ်က္မွန္လည္း ပါ၀ါက မေသးလွ။ တစ္ဘက္စီမွာ ၆-ရာေက်ာ္ ရွိသည္။ (လန္႔သြားႀကၿပီလား မသိ)။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္မွန္အကူ အညီနဲ႔ ျမင္ႏုိင္ပါေသးသည္။ လုံးလုံး မျမင္ရတဲ့ပုဂၢဳိလ္နဲ႔စာရင္ေတာ့ ကံေကာင္းပါေသးသည္ဟု ယူဆမိ သည္။
မီးျပတ္သြားတာေႀကာင့္ လည္ေနတဲ့ပန္ကာႀကီးလည္း ရပ္တန္႔သြားေတာ့သည္။ အေအးဓာတ္ကုိ ဆက္ မေပးႏုိင္ေတာ့။ အခန္းထဲ ဆက္ေနမည္လွ်င္ ေခြ်းထုတ္သလုိ ျဖစ္ေနမည္။ သုိ႔ႏွင့္ “အျပင္ဘက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး ေလညွင္းေလးခံရင္ ေကာင္းမွာပဲ”ဟု ေတြးေနစဥ္မွာပဲ အျပင္သြားဖုိ႔ ဟန္ျပင္ လုိက္သည္။ Bus Stand တစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ ယာစက(ေတာင္းစားတဲ့ပုဂၢဳိလ္မ်ား) စုေ၀းေနထုိင္ႀကတဲ့ လမ္းေဘးက ဆုိင္ပ်က္ႀကီးတစ္ခုထဲကုိ တမင္တကာ မရည္ရြယ္ဘဲ အလုိလုိ ႀကည့္လုိက္မိသည္။ ယာစ ကေတြက ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကုိ ေမြးထားႀကသည္။ ေစတနာရွင္အခ်ဳိ႕(တစ္ေယာက္တစ္ေလ)က ေမ်ာက္ကုိ မုန္႔ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ လာလာေကြ်းႀကသည္။ ေမ်ာက္ျပၿပီး ဆန္ေတာင္းသည္။ ေမ်ာက္က မစားႏုိင္ေတာ့လွ်င္ ေမ်ာက္ရွင္က သိမ္းသိမ္းသြားသည္။
ေမ်ာက္ကုိ လာလာေကြ်းႀကတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြထဲမွာ အသက္ေလးဆယ့္ေက်ာ္အရြယ္ ဒကာႀကီးတစ္ဦး လည္း ပါ၀င္သည္။ ပထမေတာ့ သူ ကိတ္မုန္႔ေတြ ေကြ်းသည္။ အဲဒါနဲ႔တင္ အားမရေသး။ ငွက္ေပ်ာသီးပါ ထပ္၀ယ္ၿပီး ထပ္ေကြ်းသည္။ ေဘးကေနႀကည့္ေတာ့ “ေအာ္ ဒီဒကာႀကီး ေစတနာေကာင္းလွခ်ည္ လား”ဆုိၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနမိသည္။ ခ်ီးမြမ္းလုိ႔ေတာင္ မဆုံးေသး။ ဒကာႀကီးက ငွက္ေပ်ာသီးေကြ်းၿပီးေတာ့ ပုိက္ဆံႏွစ္ဆယ္ပါ ထပ္လွဴလုိက္ေသးသည္။ ပုိက္ဆံလွဴတာလည္း မထူးဆန္းေသးပါ။ ထူးဆန္းတာက ပုိက္ဆံလွဴၿပီးေတာ့ ေမ်ာက္လက္ကုိ ကုိင္ၿပီး သူ႕ေခါင္းကုိ ပုတ္ခုိင္းသည္။ ေကာင္းခ်ီးေပးခုိင္းဟန္ တူ သည္။ အဲဒါတင္ အားမရေသးဘဲ ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီး သုံးႀကိမ္တုိင္တုိင္ က်က်နန ရွိခုိးသည္။
စာေရးသူက “ေအာ္ ဒါေႀကာင့္ စာထဲမွာ ပါတာကုိး။ ကုိးကြယ္ရာအစစ္အမွန္ မေပၚေပါက္ခင္တုန္းက လူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီ၊ ယုံႀကည္ခ်က္ကုိယ္စီ၊ အေတြးကုိယ္စီ၊ အေႀကာက္တရားကုိယ္စီႏွင့္ သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာေတာင္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ၊ အင္းအုိင္ေတြ၊ ေကာင္းကင္ေတြ၊ ေနေတြ၊ လေတြ၊ မီးေတြစတဲ့ သဘာ၀တရားေတြကုိ ကုိးကြယ္ခဲ့ႀကတာကုိး”ဟု စဥ္းစားမိသည္။ သင့္၏၊ မသင့္၏ကုိ မစဥ္းစားဘဲ ေဒ၀ဒတ္ကုိမွ ဆရာတစ္ဆူအျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံႀကည္ၿပီး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ခဲ့မိေသာ အဇာတသတ္ဘုရင္ႀကီးလည္း အေမွာင္တြင္းသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ဖူးေလၿပီ။
စစ္မွန္ေသာ အသိဉာဏ္၊ မွန္ကန္ေသာ အေတြးအေခၚ၊ ဆီေလ်ာ္ေသာ အက်င့္တရား၊ မမွားေသာ ကုိးကြယ္ရာျဖင့္ ကုိးကြယ္ႏုိင္ႀကပါေစ...
From...လမင္းၾကယ္စင္
No comments:
Post a Comment