ရန္ကုန္ ကမၻာ ထဲက ခရီးသြား မ်ားရဲ႕ ေန႕စဥ္ဒုကၡ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာက်ပ္က်ပ္၊ ကားက်ပ္က်ပ္ မစီးခ်င္လို႔ ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္ ဘူတာႀကီးကုိသြားၿပီး ရထား စီးၿပီး အိမ္ျပန္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ကာ ဘူတာ႐ံုဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က ေန၀င္ခ်ဳပ္စ ေႏြဦးည ခုနစ္နာရီ ခန္႔ေပါ့။ 

ကုိယ္က ေတာက လာတာ ဆုိေတာ့ ကားစီး ရတာလည္း မကၽြမ္း သလို ရထား ထြက္ခ်ိန္ေတြ လည္း တိတိ က်က်သိသူ မဟုတ္ပါဘူး။ တိတိက်က် သိပါတယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ ရထားဆိုက္ခ်ိန္ ထြက္ခ်ိန္က မမွန္ ေတာ့ လည္း မသိတာ နဲ႔ ဘာမွ မထူးပါဘူးဗ်ာ။ ပန္းဆုိးတန္း ခံုးေက်ာ္တံတားႀကီးေပၚက ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ထြက္တဲ့ စႀကႍ ဆီ ဆင္းခဲ့ ပါတယ္။

ဆင္းဆင္းခ်င္း ေတြ႕တဲ့ လက္မွတ္ အေရာင္းဌာန မွာ RBE အဲကြန္းရထား ရွိလားေမးၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္ ဖုိ႔ လုပ္ေတာ့ လက္မွတ္ ေရာင္းသူက သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ က လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ႐ံုကေလးဆီ လက္ညႇိဳး ထုိးျပရွာ ပါတယ္ဗ်ာ။

 ေနရာကေတာ့ ပန္းဆိုးတန္း ခံုးေက်ာ္တံတား ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ အနည္းငယ္ လွမ္းသေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လက္မွတ္ RBE တေစာင္ ၀ယ္ၿပီး ကုိယ့္ဆရာေရ ဘယ္စႀကႍ မွာ စီးရမလဲ ဆိုေတာ့ ေစာေစာက လက္မွတ္၀ယ္တဲ့ ဘက္ဆီ လက္ညႇိဳးထုိးျပပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ေသခ်ာ ၾကည့္ပါရဲ႕ ဘူတာ႐ံု မွာလည္း မီးေတြ လင္းလင္း ခ်င္းခ်င္း ရွိ ပါရဲ႕ ဒါကုိ ကုိယ္ပဲ အျမင္အာ႐ံုခၽြတ္ယြင္း သလားဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ ထပ္ေမးရမယ္မသိ။



ျမင္သာတဲ့ အသိေပး ဆုိင္းဘုတ္ ကလည္း ခ်ိတ္မထား၊ အသံ နဲ႔ ေၾကညာ တဲ့ စနစ္ကလည္း ဒိန္ခ် ဥ္ သည္ ရဲ႕ ေလာ္စပီကာေလာက္ေတာင္ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ မွာက အင္းစိန္-ေအာင္ဆန္း ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားေ၀ါဟာရ နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ လက္ယာရစ္ေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ သြားမယ့္ လက္ယာရစ္ ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရထားတစီး ကလည္း ၀င္လာပါ ေလေရာ။ 

ရထားေပၚ က ဆင္းလာသူ အခ်ဳိ႕ကုိ အင္းစိန္-ေအာင္ဆန္း ကုိ ဘယ္ဟာ စီးရမလဲ လုိ႔ေမးေတာ့ သူတုိ႔ ကလည္း မသိဘူးတဲ့။ ဘယ္သိ မလဲ သူလို ကုိယ္လို ခရီးသြားေတြကုိ ေနာက္ဆံုး မီးရထား ရဲ တစ္ေယာက္ ကိုေတြ႕ ေတာ့ေမးမွ ဟုိးမွာ ရပ္ထားတဲ့ ရထားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနတာ က ပန္းဆုိး တန္းခံုးေက်ာ္တံတား၊ စီးရမယ့္ ရထား က ဆူးေလ ခံုးေက်ာ္တံတားေအာက္မွာ။ 

ဘယ္ႏွယ့္ ဘူတာမွာ မရပ္ဘဲ အဲသေလာက္ အေ၀းႀကီး ရပ္ထားရသလဲ လုိ႔ အဲဒီ အခ်ိန္က မစဥ္းစားအား ပါဘူးဗ်ာ။ ရထားဆီ သုတ္ေျခတင္ အား ကုန္ေျပးရေတာ့ တာေပါ့။ အဲဒီလိုေျပးေနရင္း ရထားဘီးလွိမ့္ တာ ျမင္ ရ ပါ ေတာ့တယ္။ သူက ဘီး စလွိမ့္ေလ ကုိယ္က ပုိေျပးေလ ပဲဗ်ဳိ႕။ 

အဲဒီ ရထား ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္ အနက္ တေယာက္ က မမီေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႔ ဆိုတာကုိ က်န္တေယာက္ က သူေျပးပံု နဲ႔ မီမွာ ပါတဲ့။ ဒါန႔ဲ ရထား ေပၚေရာက္ မွ အနားယူမယ္ ဆုိၿပီး ပုိေျပးလိုက္ေပါ့ ဗ်ာ။ ကုိယ္က ေျပာရင္း နဲ႔ ရထားက ပုိအရွိန္ နဲ႔ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ရထားမမီ လုိက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းက မဆံုးေသးဘူးဗ်။ ေနာက္ထြက္မယ့္ ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္ မလို႔ ပထမဦးဆံုး လက္မွတ္ ၀ယ္ဖုိ႔ ေမးတဲ့ လက္မွတ္႐ံုဆီ သြားခဲ့ပါတယ္။ လက္မွတ္ေရာင္းသူကုိ ကၽြန္ေတာ္ က ေစာေစာက အဲကြန္းရထား မမီွလိုက္ဘူး။ အဲဒီ လက္မွတ္နဲ႔ ထပ္စီးလို႔ ရေသးလား ဆိုေတာ့ လက္မွတ္ အသစ္ ၀ယ္ရမယ္တဲ့။ 

ဒါနဲ႔ လက္မွတ္ ၂၀၀ တန္ ၀ယ္ၿပီး ရထား ထပ္ေစာင့္တာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရာက္လာ ပါတယ္။ ဥု ၿပီဆုိၿပီး ရထားေပၚတက္စီး လာခဲ့ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီ ရထား ကလည္း စီးလာလိုက္တာ အင္းစိန္မွာ ဂိတ္ဆံုးတယ္ တဲ့ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရမွာက ေအာင္ဆန္း ဘူတာ။


 


 ဒီေနရာ မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ တာက မီးရထား လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ေမးလိုက္ ရင္ ေျဖခ်င္ သလိုလို၊ မေျဖခ်င္ သလိုလုိ၊ ရထား ထြက္ခ်ိန္ ကလည္း ဘယ္တုန္းက မွ မမွန္ ဖူးဘူး။  ေၾကာ္ျငာ တာလည္း ကုိယ္နဲ ႔မဆိုင္တာေတြ ဘဲ ထပ္ဖန္ တလဲလဲျပေနတယ္။ အသံ နဲ႔ ေၾကညာေတာ့ လည္း ဗလံုးဗေထြးနဲ႔။ ရထားစီး သူက ဘယ္အရာ ကုိ အားကုိးရမလဲ။

 ေန႔စဥ္ ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားစီးၿပီး ခရီးသြားတဲ့ သူ ရွစ္ေသာင္း ေလာက္ ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီ ရွစ္ေသာင္း က ေန႔စဥ္ ဒီဒုက္ၡေတြ ကုိ ခံစားေနရတာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။

မီးရထားစီး လို႔ အဲဒီ ဒုက္ၡေတြမ်ားတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးမယ္ ဆိုရင္ သူ႔ထက္ပုိတဲ့ ဒုက္ၡေတြက အမ်ား ႀကီး ေစာင့္ႀကိဳ  လုိ႔ေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕စြန္ က ေန ၿမိဳ႕ထဲကုိ သြားဖို႔ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ခရီးကုိ ၂ နာရီေလာက္ ၾကာမွ ေရာက္တယ္။ 

ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ၿပီ ဆိုကတည္းက စပယ္ယာ ေတြ ရဲ႕ တြန္းထုိး တင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ဆူပူေအာ္ဟစ္မႈ နဲ႔ စီးရ ပါတယ္။ ကားေပၚ မွာ စပယ္ယာေတြ က လူေတြ ကုိ အုတ္စီ သလို အထပ္ထပ္ စီၿပီး ၂ နာရီ ေလာက္ က်ပ္ သိပ္ေနတဲ့ေနရာ မွာ မတ္တတ္ ရပ္ရပါတယ္။

ထုိင္ခံု ရလို႔ ထုိင္မယ္ ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ထက္ အသက္ အရြယ္ႀကီးသူ၊ အားႏြဲ႕တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ေတြကုိ မ်က္ႏွာလႊဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ တုိက္ၿပီး လိပ္ျပာ မလံုစြာနဲ႔ စီးေနရပါတယ္။ ဒါဟာ ေန႔စဥ္ ဘတ္စ္ကားစီး ခရီး သြားေနတဲ့ ၂ ဒသမ ၂ သန္းခန္႔ ရဲ႕ ဒုက္ၡမ်ား စြာထဲက တခုပါ။ 

တကယ္ ကုိ လူေတြ က လူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ အညီ လူ ပီသ စြာ စီးနင္းခြင့္ မရၾကရွာပါဘူး။ ေန႔စဥ္ လူ႔အခြင့္ အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ ခံေနရပါ တယ္။
 
တစ္ကယ္ ဆိုရင္ ေန႔စဥ္ ဒီေလာက္ ဒုက္ၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ အတြက္ လူ႔ အခြင့္အေရး အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ခ်ဳိးေဖာက္ ခံေနရတဲ့ ရန္ကုန္ ကမ္ၻာ ေလး ထဲက ျပည္သူေတြ အတြက္ မီးရထား က တာ၀န္ရွိ သူေတြ၊ မထသ တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ သက္ဆုိင္ရာက လူေတြကုိ ယာဥ္ေမာင္းေတြ၊ စပယ္ယာ ေတြ၊ ယာဥ္ပုိင္ရွင္ေတြ ကုိ လူ႔ အခြင့္အေရး အခ်ဳိးေဖာက္ဆံုး လူေတြ အျဖစ္ ၀ုိင္း၀န္း ႐ႈတ္ခ်ျခင္း အျပင္ တရားစြဲဆိုသင့္ေနပါၿပီ။ 

ခရီးသြားျပည္သူမ်ား က ေရာ ဘယ္ေတာ့ မ်ား လူသား ဆန္စြာ လူ႔ အခြင့္အေရးနဲ႔ အညီ ဘယ္ေတာ့ ခရီးသြား ခြင့္ရၾကမလဲ။

 
ကုိခက္
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
https://www.facebook.com/NewsWatchJournal