သၾကား တစ္ပန္းကန္၊ ဓာတ္ဗူး တစ္လံုး နဲ႔ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္

(က)
ကၽြန္ေတာ္တို ႔လူသိုက္ ကို ေရႊကြယ္ ရြာသူႀကီး ကိုယ္တိုင္ ရြာျပင္ထြက္ ႀကိဳခဲ့သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူ လိုက္ပါလာ သည့္ တလိုင္း ကရင္ရြာသူႀကီး ဦးေအာင္က လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္ ကတစ္ဆင့္ ေရႊကြယ္ ရြာသူႀကီး ထံ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ သျဖင့္ အခုလို ရြာျပင္ထြက္ၿပီး ႀကိဳဆိုခဲ့ ျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ထို႔ျပင္ မာနယ္ ပေလာ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ အသံလႊင့္ ဌာနမွ သတင္းေထာက္ တစ္ဦးလည္း လိုက္ပါ လာသည္ဆိုသည့္ သတင္းေၾကာင့္ အခုလို ရြာသူႀကီး ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ႀကိဳဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။
 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ ႐ိုးတစ္ခု အေက်ာ္ သစ္ပင္ေတာတန္း တစ္ခု အတြင္း ၀င္လိုက္စဥ္ လူသံုးေယာက္ ကို ေတြ႔ရ၏။ လူတစ္ေယာက္ က အရပ္ပုပု။ မဲညစ္ေဟာင္းႏြမ္း လ်က္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ တဘက္ျဖဴ တစ္ထည္ ကုိ ေခါင္းတြင္ ပတ္ ထား၏။ 

ပုဆိုးစ က ဒူးဆစ္ အထိ တက္လ်က္။ ခါးပံုစ က အျပင္ ကို တံေတာင္ သာသာ က် လ်က္။ ပါးစပ္ က ကြမ္းကို ပလုပ္ ပေလာင္း ၀ါးလ်က္။ စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ကို ကိုယ္က်ပ္ ၀တ္လ်က္။ 

 ေရႊကြယ္ ရြာသူႀကီး ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာ မွာ သိသာ ထင္ရွား လြန္းသည္။ သူ႔ေနာက္ တြင္ ရပ္ေနသူႏွစ္ဦး က အရပ္ျမင့္ျမင့္။ အဝတ္ အစားညိႇဳးႏြမ္း လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသုိက္ ကိုေတြ႔ေတာ့ ေရႊကြယ္ ရြာသူႀကီးက ကရင္ လို ေျပာဆိုႏႈတ္ဆက္သည္။  သူ စကားေျပာေတာ့ စကားထစ္သူျဖစ္သည္ ကို ေတြ႔ရသည္။



ကၽြန္ေတာ့္ကို မူ အကဲခတ္ သလို မၾကာခဏ ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲ က တလိုင္း ကရင္ရြာသူႀကီး ဦးေအာင္ႏွင့္ ကရင္ လို တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ကို သူကပဲ ဦးေဆာင္ကာ ရြာဘက္ကို ထြက္သည္။ (တလိုင္း ကရင္ရြာ သူႀကီးဦးေအာင္ မွာ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပတ္က မွ သူ႕ရြာ တြင္ တပ္စြဲထား သည့္ နအဖ စစ္တပ္ရန္ ကိုေၾကာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ေတာထဲတြင္ ယာယီ လာေရာက္ေနရ သူ ျဖစ္သည္။)

“က်ဳပ္ နာမည္ ရြာခ်စ္၊ ရြာရြာ ရြာဟိတ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ရြာ ရြာခ်စ္၊ ရြာက က်ဳပ္ ကို ခ်စ္လို႔ က်ဳပ္ က်ဳပ္နာမည္ ရြာ ရြာခ်စ္လို႔ ေခၚတာ”
သူက ေရႊကြယ္ ရြာသူႀကီး ၏ စကားသံ ကိုနားေထာင္ ကာ မသိ မသာၿပံဳး မိသည္။ ဦးရြာခ်စ္ေျပာသည့္ “ရြာ ဟိတ္ ဆိုသူမွာ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ုံး ဘူးသို ခ႐ုိင္ ဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးရြာဟိတ္ ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ (ဘူးသို ခ႐ုိင္ ဆိုသည္မွာ ကရင္ အမ်ဳိးသား အစည္းအ႐ုံုး က သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚသည့္ နယ္ေျမ အေခၚ အေ၀ၚ ျဖစ္သည္။ ဖားအံၿမိဳ႕နယ္၊ ဖာပြန္ႏွင့္ သထံု ဘီးလင္းၿမိဳ႕ နယ္မ်ား ကို စုစည္းေခၚေဝၚျခင္း ျဖစ္သည္။)
ေရႊကြယ္ ရြာသူႀကီး က စကား ထစ္လြန္း သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ မနည္းနားေထာင္ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ စကားေျပာခ်င္ေသာ္ လည္း သူက စကား ထစ္လြန္းသျဖင့္ အားနာကာ သူေျပာသမွ်  အလိုက္အထိုက္ လိုက္ၿပီး မွသာ စကားေျပာေနရ၏။ သူကမူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သာ စကားေျပာခ်င္ေနပံုရ၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိမ္ေျခ (၅၀) ေက်ာ္ရွိသည့္ သူ႔ရြာ ကေလး အေၾကာင္း ေျပာျပ လာခဲ့၏။
“ကၽြန္ ကၽြန္ေတာ့္ ရြာက ေမွာင္ ေမွာင္ ေမွာင္ခို ႏြား ႏြားလမ္းေၾကာင္း က်က် လို႔ ဒီနား တစ္၀ိုက္မွာ စီးစီး စီးပြားေရး အအ အေကာင္းဆံုးပဲ။ လွည္းလွည္း လွည္း သံုးစီးေတာင္ ရွိ ရွိတယ္။ ေစ်းဆိုင္ သံုးဆိုင္ ေလာက္ရွိ ရွိတယ္”
ေရႊကြယ္ရြာသူႀကီး ေျပာသည့္ အတိုင္း မွန္ကန္သည္ ကို မူ လက္ေတြ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။ သူႀကီးေခါင္း ေဆာင္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို ႔လူအုပ္ ရြာလည္ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေနစဥ္ တစ္ေနရာ အေရာက္၌ လမ္း ေဘးေစ်းဆိုင္ သံုးဆိုင္ကို တန္းစီလ်က္ ေတြ႕ရ၏။ 

စလူဖက္မိုး၊ လူတစ္ရပ္ မလြတ္ တစ္လြတ္ တဲကေလး သံုးလံုး တန္းစီလ်က္။ တဲ ေပါက္၀တြင္ မာမားထုပ္ မ်ား၊ ေကာ္ဖီမစ္ ထုပ္မ်ား၊ တျခား ကေလး စားစရာ မုန္႔ပဲ သြားရည္ စာမ်ား တြဲလ်က္ခ်ိတ္လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူအုပ္ေရွ႕မွ ေခါင္းေမာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ ကာ လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနသည့္ သူႀကီး ဦးရြာခ်စ္ကို မသိ မသာအၿပံဳးႏွင့္ ၾကည့္မိသည္။

တကယ္ေတာ့ လည္း သူေျပာသည့္ စကား မွာ မွန္သင့္ သေလာက္ေတာ့ မွန္သည္ ဟု ဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဤေဒသႀကီး တ၀ိုက္တြင္ အမ်ား အားျဖင့္ အိမ္ေျခဦးေရ ေလးငါး ဆယ္ ရွိသည့္ေက်းရြာမ်ားသာ ရွိသည္။ ေတာင္ယာႏွင့္ အမဲလိုက္ျခင္း လုပ္ငန္းျဖင့္ သာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၾက ရ၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ဦးရြာခ်စ္ေျပာ သလို သူ၏ ရြာက စီးပြားေရး အေကာင္းဆံုးရြာ ျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္မွာ မွန္ကန္ေကာင္း မွန္ကန္ လိမ့္ မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။
ရြာလည္ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ျမင့္ မား အုပ္ဆိုင္းေနသည့္ ကုက္ၠိဳပင္ႀကီး တစ္ပင္ ေအာက္သို႔ ေရာက္ လာခဲ့ၾက၏။ ကုကၠိဳပင္ ေအာက္ ဤေနရာ ကြက္လပ္တြင္ ပင္ အ႐ုိး ေကာက္ ပြဲ က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားသည္မွာ သိသာသည္။ ကုကၠိဳပင္ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေျမႀကီးေပၚထံုးျဖဴးၿပီး စက္၀ိုင္းတစ္ခု ဆြဲထား၏။ 

သည္ စက္၀ိုင္း မွာ လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ိုင္း အျဖစ္ ရာထားသည့္ စက္၀ိုင္းဟု သိရ၏။ ဆိုင္း၀ိုင္း အဖြဲ႔ကို ရြာမွ လွည္းႏွင့္ သြားႀကိဳေန ဆဲ။ ကြက္လပ္ေဘးတြင္ အေလာင္းစင္ တစ္ခု ကို ၀ါးငုတ္ေလးခုေပၚ တင္ထား၏။ အေလာင္းစင္ ထက္က ေခါင္းတစ္ခုေပၚ တြင္ ငွက္ေပ်ာသီး အံုးသီး ပြဲတစ္ခု ျပင္ ထား၏။ ရြာသူ ရြာသား တခ်ဳိ႕က သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ တြင္ ခေလးတြဲေလာင္း ေခြးတြဲ ေလာင္းႏွင့္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေနၾက၏။
“လာ ဆရာႀကီး အသုဘ အိမ္မွာ ထမင္း သြားစားၾကမယ္။ ၿပီးမွ ဒီေနရာ ျပန္လာၾကမယ္”
ကြင္းထဲ က ထြက္လာသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ကို ရြာသားေတြ က လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။
(ခ)
ဆိုင္းသံ ဗံုသံမ်ားဆူညံေန စဥ္ ကၽြန္ေတာ္ က အသံဖမ္းစက္ႏွင့္ ကင္မရာကို ထုတ္ကာ မိမိ၏ အလုပ္ကို လုပ္ ရန္ျပင္ဆင္္ ၏။ အသံဖမ္း စက္ ကို ဖ်ာေပၚတြင္ ခ်ကာ အသံဖမ္း ခလုတ္ကို ဖြင့္ထားလိုက္သည္။ ခရီး မထြက္ မီက ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့ အသံ ႀကီးၾကပ္မႈ ေကာ္မတီဥက္ၠ႒ ပဒိုကလိုထူး စြန္႔ႀကဲ လိုက္သည့္ မိသားစု အေပ်ာ္႐ိုက္ ကင္မရာေလး ကို ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲ က ဟန္ပါပါ ထုပ္လိုက္၏။ 

ထိုစဥ္အခိုက္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၏ လႈပ္ရွား မႈ အ၀၀ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက မည့္ ေရႊကြယ္ ရြာသား မ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမါ့မၾကည့္ ဘဲ သိေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ေန သည့္ ေရႊ ကြယ္ရြာ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္း ေဆာင္ ဆိုသူက ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေသအခ်ာ လိုက္ၾကည့္ေနသည္ ကို သိသိ သာသာ သတိထား မိသည္။

မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္ မွ ေရာက္လာ သည့္ အသံလႊင့္ဌာန သတင္းေထာက္ႀကီး တစ္ဦး၏ ပစၥည္း ကိရိယာ မ်ားကို သူတို႔ အားလံုး အာ႐ုံ က်ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“သူႀကီးေကာဗ် ဘယ္ေရာက္ သြားတာ လဲ။ ဟို ဟို လံုၿခံဳေရး ကိစ္ၥ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ထားရဲ႕လား၊ ကင္းေတြ ဘာေတြ ခ်တာေကာ လုပ္ထား ရဲ႕လား။ အခုန က ထပ္ၿပီး သတိေပး မလို႔ဟာ၊ သူႀကီး ဘယ္ေရာက္ သြားလဲဗ်”
ျပည္သူ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ေဘးဘီ ကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ထံုးျဖဴးၿပီး စည္း တား ထားသည့္ စက္၀ိုင္း ကြက္လပ္ေဘး တြင္ လူေတြ စုၿပံဳၿပီး ေနရာ ယူထားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၀ါးတစ္ ႐ုိက္ အကြာေလာက္ တြင္ ေျခာက္လုံးပတ္ ဆိုင္း၀ိုင္း ရွိေနသည္။ လူ တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ နီးကပ္သည့္ ကြက္လပ္ တြင္ တိုး၀င္ ေနရာယူၾက၏။

က်က်နန ခင္းထားသည့္ သင္ျဖဴးဖ်ာ တစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားသို႔ လူေတြ ကပ္ မထိုင္ရန္ ရြာသား လူငယ္သံုးေယာက္ေလာက္ က တုတ္ကိုယ္စီ ကိုင္ၿပီး တားထား၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေန ရာမွာ သီးသန္႔ပြဲၾကည့္စင္ သေဘာ ျဖစ္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ဓာတ္ဘူး တစ္လံုး၊ ဇြန္းတပ္ထား သည့္ သၾကားတစ္ပုဂံ၊ အၾကမ္းပုဂံလံုးႏွစ္လံုး ခ်ထား၏။

ကၽြန္ေတာ္က ျမိဳ႕ျပႏွင့္ေ၀းလွသည့္ ကရင္ တိုင္းရင္းသားတို႔ ၏ ႐ုိးရာ အလိုက္ျပဳလုပ္သည့္ အသုဘ အခမ္း အနား တစ္ခု (ေဒသ အေခၚအေ၀ၚ အ႐ုိးေကာက္ပြဲ) ကို မွတ္တမ္းယူရန္ ျပင္ဆင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“လံုၿခံဳေရး က လုပ္ထားပါတယ္။ သူႀကီး နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တိုင္ပင္ၿပီး ကင္းခ်ထားၿပီး မွ သူႀကီးက ရြာထဲ ခဏျပန္ သြားတာပါ၊ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔ ဆရာႀကီး ဒီေကာင္ေတြ ဒီေနရာကို သိပ္ၿပီးလာေလ့ လာထ မရွိဘူး။ စိတ္ခ် လက္ခ်သာ လုပ္ပါ”

ထိုအခါ က်မွသာ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ ၏ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္မိသည္။ ေပါင္ဒါ လိုလို သနပ္ခါး လိုလို လိမ္းက်ံ ထားသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျဖဴ ကြက္ မ်ား ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ေနရ၏။
ကြင္းေဘးတြင္ တိုးေ၀ွ႔ၿပီးရပ္ေနၾကသူ လူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မ်က္ႏွာတြင္ ေပါင္ဒါမ်ား လိမ္းခ်ယ္ ထားၾက သည္ကို ေတြ႔ ရ၏။
“လက္ေ၀ွ႔ပြဲက ဘယ္ေတာ့ စမွာလဲ။ အခုပဲ ကုိးနာရီထိုးၿပီ”
ဆိုင္းသံ ဗံုသံမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ က ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ ကို အသံျမႇင့္ၿပီး ေျပာေနရ၏။ ဆိုင္းသမား ေတြ ကလည္း ဆိုင္းသံ ကို ျမႇင့္သ ထက္ျမႇင့္ၿပီး တီးေနၾကသည္ ဟု ထင္ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ဗိန္းေဗာင္း တိုက္ တီးသံ မွာ တစ္ရြာလံုးကို  လႊမ္းမိုးသြားေန၏။
“ေဟာ ေျပာရင္း ဆိုရင္း လာကုန္ၿပီ ဆရာႀကီး။ ေရွ႕ဆံုး က အဖိုးႀကီးက ဒိုင္လူ ႀကီးပဲ။ သူက အရင္တုန္း က လက္ေ၀ွ႔ သမား ႀကီးပဲ။ ဒီနယ္ တစ္၀ိုက္မွာ သူ႔ကို မီတဲ့ လက္ ေ၀ွ႔သမား အခု ထက္ထိ မရွိေသးဘူး။ သူက ဖားအံ အထိ တက္ထိုး ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆုလည္း ရတယ္”
သစ္ပင္ေအာက္ ကြက္လပ္ ထဲသို႔ လူ (၁၀)ေယာက္ခန္႔ ၀င္လာ သည္။ လူေတြ လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီးၿပီး အားေပး လိုက္ၾက၏။ ေရွ႕ဆံုး က အသက္(၅၀) ခန္ ႔အရြယ္ ကိုယ္ လံုး ကိုယ္ထည္ ႀကံ့ခိုင္ပံု ရသည့္ပုဂ္ၢိဳလ္က ကြက္လပ္ အလယ္တြင္ ရပ္သည္။ အေပၚက ပုဆိုးခၽြတ္သည္။ ေအာက္က ေဘာင္းဘီ ပြပြႀကီးကို ေပါင္ တစ္ဖက္ အနည္းငယ္ လိပ္တင္သည္။ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္သည္။
ဆိုင္းသမားေတြ ဘက္သို႔ လက္ တစ္ဖက္ေျမႇာက္ၿပီး ဆိုင္းတီး ရပ္ခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္မည့္ သူႏွစ္ဦး၏ အမည္ကို ေအာ္ ေခၚလိုက္သည္။ စည္း၀ိုင္း ထဲက လူေတြ အျပင္ထြက္ သြားေတာ့ အသက္၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္သာသာ လူငယ္ႏွစ္ဦး စည္း၀ိုင္း ထဲတြင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာ တြင္ ေပါင္ဒါ မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္။ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေအာင္ က်ဳိက္လ်က္။ မည္သူမွ်  အက်ႌ ဝတ္ထားျခင္း မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ လူ မမာ ႐ုပ္ေပါက္ေန ေသာ လက္ေ၀ွ႔ သမား လူငယ္ ေလးႏွစ္ေယာက္ ကိုၾကည့္ကာ စိတ္မခ်မ္း မသာ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူတို႔ တကယ္ လက္ေ၀ွ႔ထိုးသတ္ ၾကမွာလား။ ထိုးေကာ ထိုးႏုိင္ ၾကပါ့မလား။ 

ဒိုင္လူႀကီး က လက္ေ၀ွ႔သမား ႏွစ္ ေယာက္ ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစၿပီး တစ္စုံ တစ္ရာေျပာ၏။ ဆိုင္းသံေၾကာင့္ ဘာေတြ ေျပာေနသည္ကို မူ မသိႏုိင္။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္းသံ က ႐ုတ္တရက္ ပိုမိုဆူ ညံျမည္ဟိန္းလုိက္ စဥ္ လက္ေ၀ွ႔သမားမ်ားလည္း စတင္ ထိုးသတ္ၾကေတာ့၏။ လက္ခုပ္ ၾသဘာေပးသံ ညာသံ မ်ားၾကားတြင္ လက္ေ၀ွ႔ သမားမ်ား သူ တစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ ထိုးသတ္ေနၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္ က အသံဖမ္းစက္ ကေလးကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ အသံဖမ္းမိ၊ မမိကို စစ္ေဆးရျပန္သည္။ လက္ေ၀ွ႔ သမားႏွစ္ေယာက္ ရင္ဆိုင္ ထိုးသတ္ေနစဥ္ အခ်ိန္ကိုက္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ႏုိင္ ရန္ ကင္မရာ ကိုလည္း အသင့္ခ်ိန္ ထားလိုက္၏။
“ပေယာ္ ပေယာ္ ပေယာ္၊
ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္မွာ ထိုင္ရာ မွ ႐ုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ၾက၏။ ဘယ္သူက စၿပီး ေအာ္လိုက္သည္ မသိ၊ အားလံုး လိုလို ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္  ကာ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ မွ တ၀ုန္း၀ုန္း ထေျပးၾကေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ က ကင္မရာကို ကိုင္ရင္း ၾကက္ေသေသၿပီး ရပ္ေနမိသည္။ လူေတြက အရပ္မ်က္ႏွာ တစ္ဖက္ထဲ သို႔မေျပး ဘဲ ဥဒဟို ေနရာ အႏွံ႔ ထေျပးေနၾက၏။
ထိုစဥ္ မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘး က ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ က ခါးတြင္ ပတ္ထားသည့္ ပုဆိုး အပိုကို ဆြဲျဖဳတ္ ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕သို႔ ျဖန္႔ခင္း ခ် လိုက္၏။ ဆိုင္းသံ မ်ား ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။ ေအာ္သံဟစ္ သံမ်ား သာ ဆူဆူညံေနေတာ့၏။
“ဆရာႀကီး ပစၥည္းေတြ ဒီမွာ ထည့္။ ဆရာ ႀကီးပစၥည္းေတြ ဒီမွာထည့္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ကသာ လိုုက္ၿပီး ေျပး”
ကၽြန္ေတာ္ က ကင္မရာႏွင့္ အသံဖမ္းစက္ ကို ေရွ႕တြင္ ျဖန္႔ခ် လုိက္သည့္ ပုဆိုးထဲ ပစ္ထည့္လုိက္၏။ ျပည္သူ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ က ခင္းထားသည့္ ပုဆိုးကို ဆြဲစုကာ လူ အုပ္ႏွင့္ေရာၿပီးေျပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ပု ဆိုးစ ကို ဆြဲမထား႐ုံ တမယ္ သူ႔ေနာက္ မွ ကပ္ၿပီး ေျပးလိုက္ရ၏။ 

ဆယ့္ငါးကိုက္ မွ်ေျပး ၿပီးကာမွ ျပည္သူ႔စစ္ ေခါင္းေဆာင္ က ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ၊ ေနာက္သို႔ တဖန္ ျပန္လွည့္ၿပီးေျပးျပန္၏။
ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ရျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ နားထဲတြင္ ေသနတ္ သံမ်ား ၾကားလာေလ မလား စိတ္ႏွင့္ ေျပးရင္း လႊားရင္း နားစြင့္ ထားမိ၏။ သို၊ေသာ္ ေအာ္သံ ဟစ္သံ ေခြးေဟာင္ သံမ်ား သာ ၾကားေနရ ၏။ ေျပးသာေျပးေန ရေသာ္ လည္း ေဘးဘီ ကို လွည့္မၾကည့္အား။ 

ကိုယ္ မကၽြမ္းက်င္ သည့္ေဒသ ျဖစ္သည္ မို႔ ေရွ႕ကေျပးေနသည့္ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ ကိုသာ မ်က္ေျခ မျပတ္ ၾကည့္ရင္း ေျပးလိုက္ေနရ၏။ ဘယ္ေနရာက ထၿပီး ေသနတ္ေပါက္ေလ မလဲဆိုၿပီး ေျပးရင္းလည္း နားစြင့္ ထားရ၏။
 
နီးစပ္ရာေတာထဲ သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုး ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ေပၚ တက္သည့္ လမ္းအတိုင္း တက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ အတူ ေျပးလိုုက္လာ သူမ်ား ႏွင့္ပင္ ေ၀းလာခဲ့၏။ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ကုန္းေမာ့ တစ္ခုကို ေမာ့ၿပီး အတက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကို ငံု႔ၿပီးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုး ေပါင္ဒါမႈန္႔ မ်ား ေဖြးေဖြး ျဖဴေနသည့္ ရြာသူႀကီး ဦးရြာခ်စ္ႏွင့္ ရြာသား တခ်ဳိ႕ ကုန္းထိပ္တြင္ ရပ္ေနသည္ ကို ေတြ႔ ရေလ ေတာ့ သည္။

(ဂ)
“ဘာ ဘာ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ၾက ၾကတာ လဲဗ်၊”
ကၽြန္ေတာ္ က ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေဆာင့့္ ေၾကာင့္ထိုင္ ကာ အေမာေျဖေနစဥ္ သူႀကီး ဦးရြာခ်စ္ က ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမးခြန္းထုတ္ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟင္ မသိဘူးေလဗ်ာ။ လူေတြ အ ကုန္လံုး ထေျပးၾကတာပဲဟာ။ ရန္သူ လာလို႔ ေျပးတာျဖစ္မွာေပါ့၊။ ဟုတ္ ဟုတ္ ဟုတ္ ရဲ႕လား၊ က် က် ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာ ဘာ ဘာမွ မ မေတြ ့ခဲ့ပါ ပါဘူး”၊  ကၽြန္ေတာ္ က သူႀကီး ကို နားမလည္ သလို ၾကည့္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ အေမာ မေျပႏုိင္ေသး ဘဲ ရပ္ေန သည့္ ျပည္သူ႔ စစ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုၾကည့္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ စကားေျပာရင္း က ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိ ထားမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွ လြဲ၍ လူေတြ အားလံုး ေပါင္ဒါ မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴေအာင္ လိမ္း ထားသည့္ မ်က္ႏွာကိုယ္စီႏွင့္။ ေခၽြး စီးေၾကာင္း မ်ားက ပါးျပင္ႏွင့္ နဖူးျပင္ေပၚတြင္ အထင္အရွား ေတြ႕ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က မေက်နပ္ခ်က္ကို ထုတ္ေျပာမိသည္။

“ဒါျဖင့္ သူႀကီး ကေကာ ဘာျပဳလို႔ ဒီကို ေျပးလာ တာလဲ”
“မ မ မသိဘူးေလ။ ကင္း ကင္း သမားေတြေတြက က်ဳပ္ က်ဳပ္ေဘးက ထ ထ ထေျပးေတာ့ က်ဳပ္က်ဳပ္လည္း လိုက္ေျပးေျပးလာရ ရတာေပါ့”၊
သူႀကီးရဲ႕အေျဖ က ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ ငိုရ အခက္ ရယ္ရ အခက္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေဆာင့္ ေၾကာင့္ ထိုင္ရာ က ေျမႀကီးေပၚ ေျခပစ္ လက္ ပစ္ ဖင္ခ် ထိုင္လိုက္ရေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ သူႀကီးႏွင့္သူ႕ေဘးက ကင္း သမား ျဖစ္ဟန္ တူသူ ရြာသားမ်ား ရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ား ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ေအာင့္ ထားရ၏။ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚ က ေပါင္ဒါမ်ား မွာ ေခၽြးစီးေၾကာင္းမ်ား ၾကားမွ ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္။
“ရန္သူ လာလို႔ ရန္သူျမင္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး နဲ႔ တူတယ္။ ရန္သူ လာတာဆိုရင္ ပစ္ၿပီ ခတ္ၿပီေပါ့။ ခုဟာက တစ္ေယာက္ေယာက္ က လန္႔ၿပီးေအာ္ရာ က အကုန္လံုး ထြက္ေျပး ကုန္တာပဲ ျဖစ္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ဘာမွ် ထပ္ၿပီး ထင္ ေၾကး မေပးႏုိင္ေတာ့ပါ။ ရြာခံမ်ား ကိုယ္တိုင္က အခုလို ထြက္ေျပး လာၾကၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္း ထြက္ေျပး႐ုံမွ တစ္ပါး အျခား မရွိေတာ့ဟု ေတြးမိ၏။
“ခုမွေတာ့ မထူးဘူး။ အရိပ္ အေျခ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္ ထင္တယ္။ အတီး လ ည္း ပါလာတဲ့ ကင္းသမားနဲ႔ ခဏ ဒီမွာ ေစာင့္ေနဦးေပါ့။ ေဟာ ဆရာႀကီး နဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ လူေတြေတာင္ ေရာက္လာၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ေျပးလာသည့္ ျပည္ သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ က ေအာက္ဘက္ ကို ငံု႔ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္ ၏။ လူ ဆယ္ေယာက္ခန္႔ ကုန္းေပၚသို႔ အေမာ တေကာ ေရာက္ လာၾကျပန္သည္။ တလိုင္း ကရင္ရြာသူႀကီး ဦးေအာင္ က လူအုပ္ထဲမွ ထြက္ကာ ကၽြန္ ေတာ့္ကို ၿပံဳးျပ၏။
“ဆရာႀကီး အတြက္ စိတ္ပူေနတာ ေတာ္ပါေသး ရဲ႕ ဒီအထိ ပါလာလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ရြာထဲ မွာပဲ ရွိေနေသး တာ။ ပြဲလန္႔ၿပီး သူမ်ားေတြေျပးမွ ကိုယ္လည္း လိုက္ေျပး ရတာ။ ဘာျဖစ္မွန္းလည္း မသိဘူး၊ ရန္သူ လာတာ ေကာဟုတ္ရဲ႕လား”
“ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ၊ စိတ္ပူ လို႔ သာေျပးရတာ။ ရန္သူလာတာ ဆိုရင္ ဒီလို ထြက္ေျပးပံု မ်ဳိးနဲ႔ အပစ္ခံရ တာ အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ေတာ့ ေသမွာ ေသ ခ်ာတယ္”
သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း အခ်ီ အခ် ေျပာဆိုျငင္းခုန္ေနၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ လူ သြားလမ္းေဘးေတာစပ္ တြင္ လဲေလ်ာင္း အေမာေျဖေနရေတာ့၏။ အေမာေျဖေန စဥ္ အ႐ုိးေကာက္ပြဲ က်င္းပရာ ကြင္းထဲ စိတ္ေရာက္ သြား၏။
“ေအာ္ ဒါထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထေျပးတုန္းက ဖ်ာေတြ၊ ဓာတ္ဘူးေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့ရတာ လူေတြ တက္နင္းမိကုန္ မလား မသိဘူးဗ်” ကၽြန္ေတာ္က စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။
“ဟာ ဒါေတာ့ မပူနဲ႔ ဆရာႀကီး ပစၥည္းပိုင္ရွင္ေတြ က သူ႔ပစၥည္း သူယူေျပးၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီအတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ ေအာင္မယ္ေလး ဒါမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖို႔ ႐ုိးေနၿပီ။ စိတ္ခ် ဘာမွမျဖစ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနား ကပ္ ထိုင္ေနသည့္ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ က ဂုဏ္ယူ သလို ေျဖလိုက္သည့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။ 

သူေျပာတာ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္ႏုိင္သည္ဟု ေတြးသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရာက္ေန သည့္ ေတာင္ေျခေတာတြင္း ေတာင္ကုန္းဆီ ကို သူတို႔အားလံုး လာစုမိ သည္ကို ၾကည့္ပါက သည္လိုပဲ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ရသည့္ အခ်ိန္တိုင္းလာပုန္းေနၾကသည့္ ေနရာတစ္ခုျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ လာခဲ့၏။
(ဃ)
“ေဟာ ဆိုင္းသံလားလို႔”
ေတာင္ေအာက္ေျခ ရြာဘက္ဆီ က ဆိုင္းသံ ကို အတိုင္းသားၾကားလိုက္ ရသည္။ လူေတြ အားလံုး ေခါင္း ေထာင္ လာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ထိုင္ရာက လူးလဲၿပီး ထရပ္ၾက၏။
“ပြဲျပန္ ျပန္ စ စ ေနၿပီဟ။ ကဲ ဆ ဆရာႀကီး အေျခအေနေကာင္း ေကာင္းသြား ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြား သြား ၾကရေအာင္”
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ စိတ္မခ်ႏုိင္ေသးပါ။
“ျပန္သြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား သူႀကီးရာ ေတာ္ ေတာ္ၾကာ တကယ္ ထပ္လာေန ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ခဏထပ္ ေစာင့္ၾကည့္တာ မေကာင္းဘူးလား”
“ဘာ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကင္း ကင္း လိုက္ခ်မယ္။ ဒီေကာင္ေတြ အရမ္း ရမ္းကာေရာေတာ့ မလာရဲ ပါဘူး။ စိတ္ စိတ္ခ်၊ ကၽြန္ ေတာ္က စိတ္ စိတ္မခ်ရရင္ ဘယ္ဆရာႀကီး ကို ေခၚေခၚပါ့မလဲ။ က် ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ တာ၀န္ရွိတာပဲဟာ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေတာင္ေအာက္ ကို ျပန္ဆင္း လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ လူအုပ္ႏွင့္ ေရာၿပီး လိုက္လာ ရသည့္ တိုင္ ေျခလွမ္းမ်ား က တုံ႔ဆိုင္းလ်က္။ ရြာအ၀င္ တြင္ သူႀကီးဦးရြာခ်စ္ႏွင့္ ကင္းသမားတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လမ္းခြဲကာ ရြာထဲသို႔၀င္၏။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဧည့္သည္ လူအုပ္ ကို ျပည္သူ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ က ေရွ႕ေဆာင္ ကာ အ႐ုိး ေကာက္ပြဲကြင္းထဲ ၀င္လာခဲ့ၾက၏။ လူေတြ အရင္ကထက္ ပိုမ်ားေနသည္ ကို သိသိသာသာ ေတြ ့ေနရ၏။ “ေအာင္မယ္ တျခား ရြာ က ဧည့္သည္ ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္စံုတာပဲ”
ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ က ကြင္းထဲက လူေတြ ကိုၾကည့္ကာ တက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေန ၏။ စည္း၀ိုင္းေဘးတြင္ လူေတြ သူ ့ထက္ငါ တိုးေခြ႔ ေနရာ ယူထားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မူလေနရာ ယူခဲ့ရာေနရာတြင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ အဆင္သင့္ ခင္းလ်က္။ ဓာတ္ဗူး တစ္လံုး ေထာင္လ်က္။ ဇြန္းတပ္ သၾကား တစ္ပုဂံက ေနရာမပ်က္။
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ သည္လို က်ေတာ့လည္း အဟုတ္သားပါ ကလားဟု ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

 ျပည္ သူ႔စစ္ ေခါင္းေဆာင္ေျပာခဲ့သည့္ စကား အရ ပစၥည္း ပိုင္ရွင္မ်ားက ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ ေကာက္ ယူေျပးလႊား သြားခဲ့ၾကသည္ မွာ ေသခ်ာသြားေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ က ဧည့္သည္ေတာ္ အတြက္ခင္းေပး ထားသည့္ ဖ်ာ ေပၚတြင္ က်က်နနထိုင္သည္။ ပုဆိုးျဖင့္ ထုပ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေျဖသည္။ အသံဖမ္းစက္ ကေလးကို ဖြင့္သည္။ ကင္မရာေလးကို ျပင္သည္။ ထို ့ေနာက္ ဆူဆူညံလ်က္ရွိသည့္ ဆိုင္းသံကို အသံဖမ္း သည္။
ညာသံေပး ေအာ္ဟစ္သံ မ်ားကို အသံဖမ္းသည္။ လက္ ေ၀ွ႔သမား မ်ားကို မီး တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ဓာတ္ပံု အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ က လုပ္စရာ အလုပ္ မ်ားကို ဆက္တိုက္ လုပ္္ေနရေပသည့္ စိတ္ကေတာ့ မခ်။ ဘယ္ အခ်ိန္ ရန္သူလာ သည္ဟု ဆိုကာ ပြဲပ်က္ သြားမည္ကို စိုးရိမ္ ေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ တထင့္ထင့္ ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနရ၏။ ရြာသူႀကီး ဦးရြာ ခ်စ္ႏွင့္ တလိုင္းကရင္ရြာသူႀကီး ဦးေအာင္ တို႔လူသိုက္ ဘယ္ေန ရာေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။

ဆိုင္းသံမ်ား ခဏ ရပ္သြားသည္။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ တစ္ပြဲၿပီးသြားသည္။ လူေတြ တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ ဆူညံ လာျပန္ သည္။ ေနာက္ထပ္ လက္ေ၀ွ႔ ပြဲ တစ္ပြဲျပန္စ ရန္ ဒိုင္လူႀကီး က ကြင္း လယ္မွ ရပ္ကာ ေအာ္ေျပာေနသည္။ ဒိုင္လူႀကီး ၏ အသံကို ေကာင္းစြာ မၾကားရ။ 

ကၽြန္ေတာ္က လူေတြ ဆူဆူ ညံညံျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ စိုးရိမ္ စိတ္ ပိုျဖစ္ လာရ ျပန္သည္။ အေရးထဲ ရြာသူႀကီး ဦးရြာခ်စ္တို႔ လူသိုက္ ဘယ္သြားေနပါလိ မ့္ဟု စိတ္ထဲက အျပစ္တင္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဘးနားတ စ္ ၀ိုက္တြင္ ရွိလိုရွိျငား လိုက္ၾကည့္သည္။

ကံအားေလ်ာ္စြာ ရြာသူႀကီး ဦးရြာခ်စ္တို႔ လူသိုက္ ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္ ရင္ေပါင္တန္း ထိုင္ေနၾက သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ အစ ပထမေတာ့ သူတို႔လူသိုက္ကို  ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မွ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသြားသည္။
ရြာသူႀကီး ဦးရြာခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ေသာ လူဆယ္ေယာက္ခန္ ႔မွာ ကြင္းေဘး လူအုပ္၏ ေရွ႕တြင္ ဟန္ ပါပါ ေနရာ ယူထိုင္ေနၾက၏။ သူတို႔ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ေပါင္ဒါမႈန္႔ေရေ ဖ်ာ္ၿပီး ထူပိန္းေနေအာင္ လိမ္းက်ံ ထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ သူတို႔ လူအုပ္ ကို ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ဦးရြာခ်စ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ သည္။ ထို အၾကည့္ထဲ ၌ ဂုဏ္ယူ ၀ံ့ႂကြားသည့္ အၾကည့္မ်ား ပါရွိေန သည္ကို မူ အထင္အရွား ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရ၏။



 Written by  ၿငိမ္းေဝ (ကဗ်ာအိုးေဝ)
From... http://www.searchmyanmar.com/link/frame/cid/45957