ယင္းေဒသ တြင္ ေရျပင္ ၌ သာသေဘၤာႏွင့္ လူ တို႔ ေပ်ာက္ၾကရသည္ မဟုတ္၊ ထိုေရျပင္ အထက္ မွ ေကာင္း ကင္ျပင္ တြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ ပ်ံသန္း သြားေသာ ေလယာဥ္ မ်ားပင္ ထူးဆန္း စြာ ေပ်ာက္ခဲ့ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗာမ်ဴဒါၾတိဂံ ေဒသ ကို မရဏလမ္းဆံု ဟူ၍ တင္စားၾကသည္။
ဘာမ်ဴဒါ ၾတိဂံ ဟူေသာ ပထဝီဝင္ေဝါဟာရ ကို ပထဝီဝင္ သုေသသီ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဗင္ဆင့္ အိတ္ခ်္ဂါဒစ္ ဆိုသူ က ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ၌ အမွတ္မထင္ သံုးစဲြလိုက္ရာ မွ ေပၚေပါက္ လာျခင္းျဖစ္ သည္။
ထိုၾတိဂံေဒသ သည္ အေမရိကန္ျပည္ ဖေလာ္ရစ္ဒါ ကမ္းေျခ မွ ပြာတိုရီကို သို႔ မ်ဥ္းေၾကာင္း ဆဲြ၍ ယင္း မွ ေျမာက္ ဘက္ရွိ ဘာမ်ဴဒါကြၽန္းသို႔ ဆက္လက္၍ ဆဲြသြားျပီး ထိုမွတစ္ဖန္ မူလ ဖေလာ္ရစ္ဒါ ကမ္းေျခ သို႔ျပန္ ဆဲြ သည့္ စိတ္ကူး ထဲမွၾတိဂံ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
ယင္း ဖိုခေနာက္ သံုးပြင့္ဆိုင္ အတြင္း သက္ဆင္း မိေသာ ေရယာဥ္၊ ေလယာဥ္ ဟူသမွ် မည္သည့္ သတင္း မွ် ေနာက္ထပ္ မၾကားသိရေတာ့ ဘဲ စုပ္စျမဳပ္စ ေပ်ာက္ကြယ္ ရသည္ ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္ မွာ ယခုကဲ့သို႔ သိပၸံ ပညာထြန္းကား မႈ အားေကာင္းေနေသာ ေခတ္ၾကီး တြင္ ေခါင္း႐ႈ ပ္စရာျပႆ နာတစ္ရပ္ျဖစ္ေနေလသည္။
ပင္လယ္တြင္း ၌ သေဘၤာပ်က္သည္ ဆိုလွ်င္ သာမန္ အားျဖင့္ သေဘၤာေပၚ မွ ဖိတ္အန္ က်လာေသာ ဆီ ကြက္ၾကီး မ်ားသည္ ေရျပင္ တစ္ေၾကာ၌ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတတ္သည္။
သေဘၤာေပၚရွိ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတို႔ သည္ လည္း ေရေပၚတြင္ ေပါေလာေမ်ာေနႏိုင္ၾက သည္။ ေနာက္ ဆံုးတြင္ လူေသေလာင္း မ်ားပင္ေရစီး အတိုင္း ပါလာႏိုင္ၾကသည္။
ဘာမ်ဴ ဒါၾတိဂံေဒသ အတြင္း ၌ ေပ်ာက္သြားေသာ သေဘၤာမ်ားက မူ သဲလြန္စ ဟူ၍ ဘာမွ်မေတြ႔ရေတာ့ေခ်။ အလြန္႔အလြန္ ကံၾကီး လြန္းသူမ်ား သာလွ်င္ မိမိတို ႔၏ သဲထိတ္ရင္ဖို အေတြ႔အၾကံဳ ကို ျပန္လည္ေျပာႏိုင္ခဲ့ၾက သည္။
ထိုသူတို႔၏ ေျပာျပခ်က္မ်ား အရ ထိုေဒသ တြင္ ျဖတ္ သန္း မိေသာ ေလယာဥ္မ်ား သည္ ေကာင္းကင္၌ နိမ့္ ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ႏွင့္ လႈိုင္းေပၚ မွ ေလွကဲ့ သို႔ ခံစားၾကရသည္ဟု သိရ၏။ ေလယာဥ္မႉးတို႔ သည္လည္း ေရွ႕တူ႐ူ ဆီတြင္ ဘာကိုမွ် မျမင္ရဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ ျမင္ကြင္း အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္၍ ေနၾကသည္။
မိမိတို႔ေလယာဥ္ မည္သည့္ ေဒသေရာက္ေနသည္ ကို မသိႏိုင္ၾကေတာ့ဟု ဆိုေလ သည္။ ေလယာဥ္ စက္ ခန္း ထဲရွိ စက္ခလုတ္ ခံုေပၚ တြင္ကိရိယာ အားလံုး ရပ္ဆိုင္းေနသည္ ကိုသာ ေတြ႔ရတတ္ၾက သည္။
ယင္းသည္ ဘာမ်ဴဒါၾတိဂံေဒသ တြင္ အခ်ိန္ ႏွင့္ ေနရာတို႔ ေပ်ာက္ေနျခင္း သေဘာပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုမွ် မက ေရဒီယို အဆက္ အသြယ္ လည္း လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္ သြားကာ အသံတိတ္ ကမၻာေလးတစ္ခု အျဖစ္ ဖန္တီးျဖစ္ေပၚလာတတ္ေလ့ရွိသည္။
ဘာမ်ဴဒါၾတိဂံ ကဲ့သို႔ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းနင္းမျဖစ္ေသာ္လည္း အလားတူ ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ ေကာင္း ေသာ ေရ သခၤ်ိဳင္းၾကီး တစ္ခုလည္း ရွိေပေသးသည္။ ယင္းမွာ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာတြင္း မွ ဗိုနင္ကြၽန္းစု ၏ အေရွ႕ ဘက္တြင္ရွိ သည္။
ဂ်ပန္ျပည္ မွ ဆိုလွ်င္ ေတာင္ဘက္ က်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းေရ သခၤ်ိဳင္းထဲ တြင္ ဂ်ပန္ ငါးဖမ္း သေဘၤာမ်ား အမ်ားဆံုး ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၾကရသည္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ျပီးဆံုးေသာ အခါ အေမရိကန္ ေလတပ္ အေျခစိုက္ စခန္း ထား ရွိရာ ဂူအမ္ကြၽန္း ႏွင့္ ဂ်ပန္ျပည္ တို႔ အၾကား ကူးလူး ပ်ံသန္းၾကေသာ အေမရိကန္ စစ္ေလ ယာဥ္ တို႔ပါ ထပ္မံေပ်ာက္ ဆံုးၾက ရျပန္သည္။
သိပၸံပညာျဖင့္ ေျဖရွင္း ၍ မရေသးေသာ ကိစၥရပ္ မ်ား ေလ့လာေရး အသင္းၾကီး ကို တည္ ေထာင္ခဲ့ေသာ အိုင္ဗန္တီဆင္ဒါ့ဆန္ ဆိုသူ သုေတသီ ၏ အလိုအရ ကမၻာ့ သမုဒၵရာ ခုနစ္စင္း တို႔တြင္ အႏၲရာယ္ၾကီးေသာ ေရ သခၤ်ိဳင္း ၾကီးေပါင္း ၁၂ ခုရွိသည္ ဟု သိရသည္။
ထိုစာရင္း မွ အထက္ ပါ ေရသခၤ်ိဳင္းၾကီး ႏွစ္ခု ကိုႏုတ္လိုက္ေသာ္ ဆယ္ခု က်န္ သည္။ ယင္းတို႔သည္ ကမၻာ့ေျမာက္ဘက္ျခမ္း၌ ငါးခု၊ ေတာင္ ဘက္ျခမ္း၌ ငါးခု စီရွိၾကသည္။
ေျမာက္ဘက္ မွ ေရသခၤ်ိဳင္းၾကီး မ်ားသည္ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ ၇၂ ဒီဂရီခန္ ႔တြင္ ဗဟိုျပဳလ်က္ ရွိသည္။
အခ်ိဳ႕ေသာ သိပၸံပညာရွင္ တို႔ ကမူ ထိုေရသခၤ်ဳိင္းမ်ား ရိွရာ ေဒသတစ္ဝိုက္ ၌ သံလိုက္ ဆဲြအားမ်ား ျပင္း ထန္စြာက်ေရာက္ ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ကလည္း အာကာသ ထဲမွ ေကာ့စမစ္ေရာင္ျခည္တို႔ က စုပ္ယူ လိုက္ သျဖင့္ အေငြ႔ျဖစ္ ျပီး ေပ်ာက္ ကြယ္သြားျခင္းျဖစ္ သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
အမွန္ ဆိုေသာ္ အာကာသ ထဲမွ က်လာေသာ ဓာတ္ မႈန္ တို႔ကား မ်ိဳးမည္ မခဲြျခား ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မ်ားျပား ႐ႈပ္ေထြး ၾကပါေပ၏။ ထို ဓာတ္မႈန္ တို႔သည္ အခ်ိန္ႏွင့္ အမွ် လူတို႔ေနရာ ဤကမၻာကို ထိမွန္ က်ေရာက္ လ်က္ရွိသည္။
ယင္း တို႔ အနက္ အခ်ိဳ႕မွာ အလြန္ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ေသာ ဂုဏ္သတၱိ ရွိၾကေလသည္။
ႏ်ဴထရီႏိုေခၚ ဓာတ္ မႈန္ သည္ ယင္း ဓာတ္မႈန္က်ေရာက္ရာ နယ္ပယ္ တြင္ ေျမဆဲြအား မရွိဘဲေပ်ာက္ေန တတ္သည္။ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္ အဖိုအမတို႔လည္းမရွိေပ။
ျဒဗ္ ကိုလည္း အေကာင္ အထည္ ေပ်ာက္သြားေစႏိုင္သည္။ အခ်ဳပ္ အားျဖင့္ ႐ူပေဗဒ ဂုဏ္သတၱိ အားလံုးပင္ ယင္းႏ်ဴထ႐ီႏို စက္ကြင္း နယ္ပယ္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနႏိုင္ေပသည္။
ဘာမ်ဴဒါၾတိဂံေရျပင္ တစ္ဝိုက္ ၌ ႏ်ဴထရီႏိုစက္ဝန္း ျဖစ္ေပၚႏိုင္သေလာ ဟု အခ်ိဳ႕သိပၸံ ပညာရွင္ တို႔က ယူဆၾက သည္။
ⒶⓊⓃⒼ
Ref: Bermuda Triangle
Credit to ကမၻာ့ အံ့ဖြယ္ေနရာမ်ား
No comments:
Post a Comment