အေဖ နဲ႔ ပတ္သက္ တဲ႔ အမွတ္တရေတြ

ယခု တစ္ပတ္ ၀တၳဳတို အသစ္ က႑ အတြက္ Nyein Thwin ဟု အမည္ ရသည့္ Facebook Account ပိုင္ရွင္ေပးပို႔ လာသည့္ အေဖနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ အမွတ္တရေတြ အက္ေဆး ကိုေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ 

အေဖနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတာ အိမ္ခန္းထဲ က စစ္ျခင္ေထာင္ၾကီး တစ္ခုထဲမွာ ။

ကာ လ အားျဖင္႔ ၈၈ ၀န္းက်င္ လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု တစ္စုလံုး ၀ဲေျခာက္ေတြေပါက္ၾက တယ္။ အဲဒီ ၀ဲေတြ ကုတ္ ရတာလည္း ဇိမ္ တစ္မ်ိဳးပဲ ။ ဒါေပမယ္႔ ေရခ်ိဳးတဲ ႔အခ်ိန္ အင္မတန္ စပ္တယ္။

 ေနာက္ျပီး ပုစြန္တုိ႔ ၊ အမဲသား တုိ႔ ေရွာင္ရေတာ႔ ဟင္းေကာင္းေကာင္း မစား ရဘူး ။ ဒီလုိ နဲ႔ ဇိမ္ရွိရွိ ကုတ္ ရေပမယ္႔ ၾကာေတာ႔ အဲဒီေရာဂါ ကို ေပ်ာက္ခ်င္ လာတယ္ ။ အေဖ က ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ ငွက္ေပ်ာ ရြက္ အေျခာက္ ကို မီးရႈိ႕ျပာခ်ျပီး ပင္နီဆီလင္ နဲ႔ ေရာတယ္ ။  ေနာက္ အုန္းဆီ နဲ႔ ဆတူေလာက္ စပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အစ္ကိုၾကီး ကို ဘီးနဲ႔ျခစ္ျခစ္ျပီး ေဆးလိမ္းေပးတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ လိမ္းေပးျပီး အေမ႔ ကိုပါ ဆက္လိမ္းေပးတယ္။ ေျခေထာက္ေတြ ၊ေပါင္ျခံေတြ ပါမက်န္ လိမ္းေပး တယ္ ။ ေဆးလိမ္း လုိက္ ၊ ယပ္ေတာင္ နဲ႔ ယပ္ခတ္လုိက္ ၊ မီးခြက္ နဲ႔ ေျမွာက္ေျမွာက္ၾကည္႔လုိက္ နဲ႔ အေဖ႔ ရဲ႕ပံုရိပ္ ကုိၾကည္႔ရင္း အားအင္ေတြ ျပည္႔ေန သလုိ ၊ လံုျခံဳေနသလုိ ခံစားရတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ႔ေနရာ က တုိက္နယ္ေက်းရြာၾကီး တစ္ခု နဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း သာျခားတဲ႔ ရြာကေလး တစ္ရြာပါ ။ အေဖ က ရြာမွာ ေပၚတာလုိက္ ခ်န္ပီယံ ။ ေပၚတာလုိျပီဆုိ ရြာ မွာ အလွည္႔က် သြားရတယ္ ။ မသြားခ်င္ရင္ အေဖ႔ကို လာငွား ။ သြားရမယ္႔ နယ္ေျမ ကိုၾကည္႔ျပီး ေစ်းကြာ တတ္တယ္ ။ 


အေဖ ေပၚတာ လုိက္ရင္ ပုိက္ဆံ တစ္ခ်ိဳ႕ ယူသြား တတ္တယ္ ။ လမ္း မွာ တပ္ၾကပ္ၾကီး တစ္ေယာက္ ကို ေငြ နည္းနည္း ေပးျပီး ထြက္ေျပး လုိ႔ ရတဲ႔ နည္းလမ္း ကို သံုးတယ္ ။ တစ္ခါ တစ္ေလ ကားေပၚက ခုန္းဆင္းေျပး ရတဲ႔ အခါ ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရသြား ခပ္ရင္း အခ်က္ျပ တာနဲ႔ ထြက္ေျပး ၊ ညွိထားတဲ႔ တပ္ၾကပ္ၾကီး က ေသနတ္ နဲ႔ နည္းနည္း လြဲ ပစ္ျပီး ေျပးခဲ႔ ရတဲ႔ အခါေတြလည္းရွိခဲ႔တယ္ ။

 ေပၚတာ လုိက္သြားျပီး သံုးေလးရက္ အတြင္း ျပန္ေရာက္ လာတဲ႔ အေဖ႔ ကို စားစရာ တစ္သီၾကီး နဲ႔ ၾကိဳခဲ႔ ရတာ အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး ။ ဒါေပမယ္႔ မဲသေ၀ါ-၀မ္းခါ တုိက္ပြဲ မွာေတာ႔ အေဖ ထြက္ေျပး လုိ႔ မရဘဲ ပါ သြားတယ္ ။ 

အေဖ တုိ႕က ရိကၡာ လွည္းေတြ ေမာင္းရတယ္ ။ ေရွ႕မွာ လွည္းေတြ မုိင္း ထိရင္ ေဘးကို ဆြဲခ် ၊ ရိကၡာေတြ ရသေလာက္ ၀ုိင္း တင္ျပီး ဆက္သြားရတယ္ ။ အေဖ႔ စကား အရ တပ္မေတာ္သားေတြ အထိနာ တဲ႔ တုိက္ပြဲ ။ ေပၚတာေတြလည္း မသက္သာဘူး ။ 

အေဖ တုိ႔လည္း ေျပးလုိ ႔မရနဲ႔ ႏွစ္လ သံုးလေလာက္ တုိက္ပြဲထဲ မွာပဲ လူေသ အေလာင္းေတြ ကို အကာ အကြယ္ ယူျပီး ေနရတယ္ ။ ေရခပ္ ရမယ္႔ေနရာ က ရန္သူ႔နယ္ေျမ ထဲ ျဖစ္ေနလုိ႔ အနားက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ ကို အေရ ညွစ္ျပီး ေသာက္ ရတဲ႔ အခါေတြ လည္း ရွိခဲ႔တယ္ ။

တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ အျပင္း အထန္ ထုိးစစ္ဆင္ၾကလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ထမင္း မစား ရဘဲ ၀ပ္ေနရတဲ႔ အခါေတြ လည္း ရွိခဲ႔တယ္ ။ မထူးတဲ ႔အဆံုးမွာ အေဖတုိ႔ေပၚတာ တစ္ခ်ိဳ႕ အရဲ စြန္႕ျပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္ ။ေတာထဲမွာ ဆိုေတာ႔ ေျပးရင္း နဲ႔ လူစု ကြဲသြားတယ္ ။ အေဖက အရုိင္း ကရင္ ( သူတုိ႔ အေခၚ) ေတြေနတဲ႔ အစု တစ္စု ကို ေရာက္သြားျပီး ေသာင္တင္ေနတယ္။ 

အေဖ ေပၚတာ ပါသြားတဲ႔  ေန႔နဲ႔ ျပန္ေရာက္တဲ႔ေန႔ဟာ အေမ႔ အေျပာ အရ သံုးလ နီးနီး ၾကာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ အေဖေပးသြား တဲ႔ ပုိက္ဆံ ဟာ ေလးငါးဆယ္ ရက္ သံုးေလာက္ ရံုပါ ။ အဲဒီ အခ်ိန္က အစ္ကုိၾကီး က သံုးတန္း ။ကၽြန္ေတာ္ က ႏွစ္တန္း ။ အေမ ကလည္း အေဖ႔ရဲ႕ ၾကံဖန္ မႈေအာက္မွာ ေအးေအး လူလူ ေနခဲ႔ရတယ္။ 

ထင္း ဆုိလည္း မပူရ ၊ ဆန္ ဆုိလည္း မပူရ နဲ႔ ။ ခုေတာ႔ အေမလည္း မေန သာေတာ႔ဘူး ။ ဆယ္မုိင္ေလာက္ေ၀း တဲ႔ ရြာ တစ္ရြာ ကို အေမနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္သြား ရတယ္ ။အစ္ကုိၾကီး ကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေပး တက္ လုိက္တယ္။ အဲဒီ ရြာမွာ အေမ႔ရဲ႕ေမာင္ရွိတယ္။

 ျပန္လာေတာ႔ အရန္သင္ ႔ခ်က္လုိ႔ ရတ႔ဲ အမဲသားျပဳတ္ေလွာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ၊ ဆန္ဆယ္ျပည္နီး ပါး ရယ္ ျပန္ပါ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က အမဲသား ထုပ္ကို ဆြဲ ၊ အေမ က ဆန္ ကိုရြက္ျပီး လွည္းလမ္း အတုိင္း နားလုိက္ ၊ ရြက္ လုိက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။ အေမ ကေတာ႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ကိုယ္ လံုး ေခၽြးေတြ ရြဲျပီး အင္မတန္ ပင္ပန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ 

အေမ႔ ကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ ကို သတိရ မိတယ္။ အိမ္နား မွာလည္း အေမ႔ရဲ႕ ၀မ္းကြဲ ညီမ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ။ အိမ္ေထာင္ နဲ႔ပါ ။ သူ႔ေယာက်ာ္း ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းတာ ၊ အင္းထဲ လယ္ထဲ သြားတာ ဆုိရင္ အစ္ကုိၾကီး ကို အေမ က ထည္႔ေပး လုိက္တယ္။ ေခ်ာင္း ထဲမွာ ပုိက္ခ်ရင္ အစ္ကုိၾကီး က ေလွပဲ႔နင္း လုိက္ေပးရတယ္ ။

အင္း ပက္တာ ၊ ပုရစ္ တူးတာ တုိ႔ ဆုိရင္လည္း ပုလိုင္း ကိုင္္တာ ၊ ေပါက္တူး ၀ုိင္းကုိင္ တာတုိ႔ လုပ္ေပးရ တယ္ ။ ျပန္လာ ရင္ ရတဲ႔ အထဲက အနည္းငယ္ ခြဲေပးေလ႔ ရွိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ရဲ႕ ထမင္း တစ္နပ္ အတြက္ေတာ႔ အူစုိရံု ကေလး ရတာေပါ႔ ။ 

တစ္ေန႔ ပုရစ္ သြား တူးေတာ႔ အစ္ကုိၾကီး ပါသြားတယ္။ ျပန္လာျပီး ေခ်ာင္းထဲ ေျခလက္ သြားေဆးေနတုန္း အေမ က ပုရစ္ ေလးငါးေကာင္ ကို ယူျပီး ကၽြန္ေတာ႔ အတြက္ ေလွာ္ေပး လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ႔ ထမင္း ပန္း ကန္ထဲ က ပုရစ္ေတြ ကို ေတြ႕တာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး အေမ႔ ကို ရန္ေတြ႕တာ ကတ္ကတ္ လန္ေန တာပဲ ။

အေမ ကေတာ႔ ခေလး ဗုိက္ဆာေနလုိ႔ ပါ အမ်ားၾကီး လည္း မဟုတ္ ပါဘူးလုိ႔ ေတာင္းပန္ ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ အေဖ႔ ကိုပဲ သတိရေန မိတယ္။ ထမင္း ကိုလည္း မစားခ်င္ ဘဲနဲ႔ ဆက္စားေန မိတယ္။ ဒီလုိ နဲ႔ ရပ္တည္လာတာ ႏွစ္လ နီးနီး ၾကာခဲ႔တယ္။ ထင္း လုိရင္ ေခ်ာင္းထဲမွာ အေမနဲ႔ အစ္ကုိၾကီး တုိ႔ ေလွ တစ္စင္းနဲ႔ ထြက္ရွာၾကတယ္ ။

ကမ္းေပၚေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ က ၀ုိင္းသယ္ ။ ထင္းတံုးၾကီး ထင္ျပီး အနားကို ေလွ နဲ႔ေလွာ္သြားျပီးမွ လူေသျဖစ္ေန လုိ႔ ျပန္ေလွာ္ေျပးလာ ရတဲ႔ အေၾကာင္း ကို အေမတုိ႔ ေျပာေနတာ ကိုလည္း အမွတ္ရ မိေသး တယ္။ အေဖ နဲ႔ လည္း လံုး၀ အဆက္ အသြယ္ မရဘူး ။တစ္ခ်ိဳ႕က ေသျပီ လုိ႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ 

တစ္ေန႔ ျမိဳ႕နယ္ မွာ ေဘာလံုး သြားကန္ ဖုိ႔ ေက်ာင္းမွာ လူေရြးပြဲ လုပ္တယ္။ ေရြးတဲ႔ အထဲမွာ အစ္ကုိၾကီး လည္း ပါ တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အ၀တ္အစား နဲ႔ ဖိနပ္ အတြက္ ပါတဲ႔ သူတုိင္း ေငြငါးက်ပ္ ထည္႔ရတယ္ ။အေမ႔ မွာ ေငြ ငါးက်ပ္ မရွိဘူး ။ အစ္ကုိၾကီး ကလည္း ၀ါသနာ ပါေတာ႔ ကန္ခ်င္ေနရွာတယ္ ။ အေမလည္း ရြာထဲ လွည္႔ျပီး လုိက္ေခ်းၾကည္႔ေပမယ္႔ ဘယ္သူ မွ ေခ်းမေပးဘူး ။

 အေမ ကေတာ႔ ငါးေယာက်ာ္း ေသျပီ ထင္လုိ႔ မေခ်း ခ်င္ၾကတာလား ဆုိျပီး အိမ္ မွာ လာျပန္ ညည္းတယ္။ အစ္ကိုၾကီး လည္း မကန္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး ။ အေမ နဲ႔ အစ္ကိုၾကီး မ်က္ႏွာေတြၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ အေဖ႔ ကိုပဲ သတိရေနမိျပန္တယ္။ အခက္ ခဲေတြ ေက်ာ္လႊားရင္း နဲ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္အၾကာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေဂၚလီ လွိမ္႔ေနၾကတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အေဖ ျပန္ေရာက္လာတယ္ ။

အရင္လုိ မုန္႔ေတြ ၊ စားစရာေတြ လည္း မပါဘူး ။ ရုပ္လည္း မွတ္မိတယ္ ဆုိရံုေလာက္ ကိုပဲ က်သြားတယ္။ အေဖ ျပန္ေရာက္ လာေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္ က လူတစ္ခ်ိဳ႕ အေဖ႔နား ၀ုိင္းလာျပီး သတင္းေမးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေဂၚလီေတြ ပစ္ခ်ျပီး အေဖ႔ ဆီ ေျပးသြားတယ္ ။၀မ္းသာတာ လည္း ေျပာျပ မတတ္ေလာက္ေအာင္ပဲ ။

အားအင္ ေတြ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိဘဲ နဲ႔ကို လူက လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတယ္။ အေမက လည္း ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳး နဲ႔ အေဖ႔ မ်က္ႏွာ ကိုပဲ စုိက္ၾကည္႔ေနတယ္။ အေမ ကလည္း ကြပ္ပစ္ေပၚ ထုိင္ရင္း ေဘးနား ကလူေတြ ေမးတာေျဖလုိက္ ၊ ကၽြန္ေတာ႔ေခါင္း ကို ပုတ္လုိက္ နဲ႔ တုိက္ပြဲေအာင္ တဲ႔ စစ္သူၾကီး တစ္ေယာက္ လုိ ဂုဏ္ယူေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ 

ညေန က်ေတာ႔ အေဖရယ္ ၊ ရြာလူၾကီး ရယ္ ၊ အနားက လူ တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ကြပ္ပစ္ေပၚ မွာ စကား၀ုိုင္းဖြဲ႔ၾကတယ္ ။အေဖ က အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေျပာျပတယ္ ။ က်န္တဲ႔ သူေတြက နားေထာင္လုိက္ ၊ ျဖတ္ေမးလုိက္ ၊ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လုိ္က္ နဲ႔ စည္ကားေနတယ္။ အေမ က ေရေႏြးအုိး တည္ ။ အစ္ကုိၾကီး က အေမ႔နားမွာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ က အေဖ႔ေပါင္နား မွာ ။ 

အေဖ က တုိက္ပြဲ မွာ ဘယ္လုိေတြ ေသေၾကာင္း ၊ တစ္ခ်ိဳ႕စစ္ဗုိလ္ေတြ ဆုိ ငယ္ငယ္ေလးႏွင္႔ သနား စရာေကာင္းေၾကာင္း ၊ မုိင္းထိ သျဖင္႔ ဒီ အတုိင္း ထားခဲ႔ ရတဲ႔ လွည္းေတြ ၊ ႏြားေတြ နဲ႔ လူေတြ အေၾကာင္းကို စီကာ ပတ္ကံုး ေျပာျပတယ္။ 

 ေနာက္ျပီး ထြက္ေျပး ရင္း နဲ႔ လူစု ကြဲသြားလုိ႔ အရုိင္း ကရင္( အေဖတုိ႔ အေခၚ) ေတြေန တဲ႔ ရြာစု ကို ေရာက္ သြားပံု ၊ အဲဒီ က လူ တစ္ခ်ိဳ႕ လယ္ထဲ က ၾကြက္ အျဖဴ ေသးေသးေတြ အရွင္ၾကီး ကို လက္နဲ႔ ညွစ္ျပီး ထမင္း နဲ႔ တုိ႔ စားပံု ၊ ၾကံခင္းေသးေသး ထဲမွာ မ်က္စိ လည္ေအာင္ လုပ္တဲ႔ ပေယာဂ အတတ္ေတြ တတ္ၾကပံု ကို အေဖ က စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေျပာျပတယ္ ။ျဖစ္ႏုိင္ ၊ မျဖစ္ႏုိင္ ဆုိတာကို ခြဲျခား မတတ္ေပမယ္႔ စိတ္၀င္ စားဖုိ႔ေတာ႔ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ 

အေဖ က အစံု လုပ္တတ္ေတာ႔ အလုပ္ က သိပ္ မရွားဘူး ။ မုိးရာသီ ဆုိ လယ္ထြန္ တာ ၊ မ်ိဳးႏုတ္ တာေတြ ေန႔စား လုိက္လုပ္တယ္ ။ တံငါ ကေတာ႔ အေဖ မလုပ္ဘူး ။ ေႏြဘက္ ဆုိ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းက တုိက္နယ္ ရြာၾကီး (ယခုျမိဳ႕) မွာ ဆုိက္ကား နင္းတာ ၊ ကုန္ထမ္း တာတုိ႔ သြားလုပ္တယ္ ။ အလုပ္ အင္မတန္ မရွိေတာ႔မွ သာ တံငါ အလုပ္ ကို အေဖ လုပ္တယ္။ 

ဒီလုိ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္းႏွစ္ မွာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမၾကီး က အိမ္ကို ေရာက္လာျပီး အေဖ႔ကို စကား လာေျပာ တယ္။ ဒီမွာ ဆက္ေနရင္ ေလးတန္း နဲ႔ ေက်ာင္းျပီးျပီ ဖားရွာ ငါးရွာနဲ႔ ဘ၀ဆံုး မွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ခေလးေတြ က ပညာေရးေကာင္းေၾကာင္း ၊ သူတုိ႔ေရွ႕ေရးကို စဥ္းစား သင္႔ေၾကာင္း ေျပာျပီးေတာ႔ ဆရာမၾကီး ျပန္သြားတယ္ ။ 

ဆရာမၾကီး ျပန္သြားေတာ႔ အိမ္ေဘး က ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ အေဖ ထိုင္လုိက္ ၊ လွဲခ်လုိက္ နဲ႔ နဖူးေပၚ လက္ တင္ျပီး အၾကာၾကီး စဥ္းစားေနတာ ကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးတန္း တတ္မယ္႔ႏွစ္မွာ အထက္ တန္းေက်ာင္း ရွိတဲ႔ တစ္ဖက္ ကမ္း က ေတာမက် ျမိဳ႕မက် ရြာၾကီး ကို အေဖ တုိ႔ေျပာင္းတယ္ ။ 

အဲဒီ အခ်ိန္က အေမ႔ မွာ အမႊာ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ ကို မီးဖြားျပီး စ အခ်ိန္ ။ အေဖက ျပည္သူ႔ စစ္ထဲ ကို၀င္ တယ္။ အေမ ကေတာ႔ သေဘာ မက်ဘူး ။ အေဖ ကလည္း ဒီနည္းလမ္း တစ္ခုပဲ ရွိေၾကာင္း အေမ႔ ကို ေျဖာင္း ဖ်တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူ႔စစ္ မိသားစုေတြေန တဲ႔ ၀င္းၾကီး တစ္ခုထဲ ကို မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ နဲ႔ ေရာက္သြားၾကတယ္။ 

အေဖ က လက္သမား လည္း လုပ္တတ္ေတာ႔ မၾကာခင္ အိမ္ကေလး တစ္လံုး ျဖစ္သြားတယ္။ ၀င္၀င္ခ်င္း ဆုိေတာ႔ ဟုိလူ ကခုိုင္း ၊ ဒီလူ က ပါ၀ါျပ နဲ႔ အေဖလည္း သီးခံ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ နဲ႔ ေက်ာင္းအသစ္ မွာ တတ္ေနရ လုိ႔ ေပ်ာ္ေနျပီ ။

တစ္ေန႔ အရင္၀င္ ထားတဲ႔ ျပည္သူ႔စစ္ တစ္ေယာက္ က အေဖ႔ ကို ဟိန္းလားေဟာက္လား လုပ္တာ မခံႏုိင္ လုိ႔ အေဖ ဓါးေျမာင္ ထုတ္ျပီး တစ္ျပိဳင္နက္ ထဲ အဲဒီ လူေပၚ ခုန္အုပ္ လုိက္တယ္ ။ ဒါေပမယ္႔ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာ နဲ႔ အေဖ႔ေဒါသေတြကို ျပန္ေလ်ာ႔ လုိက္ေၾကာင္း အေမ႔ ကို ေျပာျပေနတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကား လုိက္တယ္။

 ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အလုပ္ၾကမ္း နဲ႔ ေပၚတာ လုိက္ခဲ႔တဲ႔ ဒါဏ္ေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္ အစေလာက္ မွာ အေဖ႔ ကို ဆရာ၀န္ က ႏွလံုးေရာဂါ လုိ႔ အမည္တပ္လုိက္တယ္ ။ ေဆးလိပ္ ကိုလည္း အေမ တားေန တဲ႔ၾကား ထဲက အေဖ မျဖတ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး ။  အရက္ ကေတာ႔ အေဖ မေသာက္ဘူး ။ 

အလုပ္မွာ စိတ္တုိ စရာေတြၾကံဳရင္ အေဖ အေမာေဖာက္ လာတာေတြ စိပ္ လာတယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ ဂိတ္ ကလူေတြ အသိလာေပးတဲ ႔အခ်ိန္ဆုိ အေဖ ေဆးရံုေပၚကို ေရာက္ေနျပီ။ ကုတင္ေပၚမွာ အသက္ ကို လုရွဴေနျပီး ဗုိက္ က ပိန္လုိက္ေဖာင္းလုိက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ အေဖ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကည္႔ရက္ ခဲ႔ဘူး ။

အဲဒီ အခ်ိန္ က ေအာက္ဆီဂ်င္ ဗူးလည္း မရွိဘူး ။ ဆရာ၀န္ေတာင္ ႏွစ္နဲ ႔ခ်ီျပီး မရွိ တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ႔တယ္။ သူနာျပဳ  ဆရာမ  တစ္ခ်ိဳ႕  ကေတာ႔ လုပ္စရာ  ရွိတာကို ဆက္လုပ္ေနၾကတယ္။ အေမ ကေတာ႔ ေဘးကေန ရပ္ၾကည္႔ရံုမွ တစ္ပါး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး ။ ဒီလုိ နဲ႔ အေဖ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ 

အေဖ ေဆးရံု သံုးခါေလာက္ တက္ ရေတာ႔ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ က တပ္နဲ႔ တြဲျပီး နယ္ေျမ ကင္းလွည္႔ တဲ႔ ေနရာေတြ မွာ အေဖ႔ ကို မထည္႔ေတာ႔ ဘဲ ဂိတ္ မွာ အထုိင္ေနရ တဲ႔ ေနရာ မွာပဲ ခ်ထားေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လည္း အရြယ္ေရာက္ေနျပီ ဆုိေတာ႔ ေရထမ္း တာ ၊ ကုန္ထမ္း တာတုိ႔ လုပ္ျပီး တစ္ဖက္က ၀င္ေငြရွာရတယ္။ 

အဲဒီ အခ်ိန္ အေဖ႔  ရဲ႕ က်န္းမာေရး က အေတာ္ကို ယုိင္နဲ႔ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္ လုပ္လုိ႔ရတဲ႔ ပုိက္ဆံ တစ္ခ်ိုဳ႕ ကို ၾကည္႔ျပီး အေဖ က ငါ မင္းတုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ ကို စားမေပ်ာ္ပါ ဘူးကြာ ဆုိျပီး မၾကာမၾကာ ေျပာရွာ တယ္။ ေနာက္ျပီး စာၾကိဳး   စားဖုိ႔လည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာရွာတယ္။ 

အေဖ႔ ကို ျပန္လုပ္ေကၽြးႏုိင္ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ က ၀မ္းသာေပမယ္႔ အေဖ ကေတာ႔ ကုလားထုိင္ မွာ ထိုင္ျပီး အေ၀းၾကီး ကို ေငးၾကည္႔ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေတြ ပညာ တစ္ပုိင္း တစ္စနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ သြားမွာ အင္မတန္ စိတ္ပူေၾကာင္း အေမ႔ကို မၾကာမၾကာ ေျပာရွာတယ္။ တစ္ေန႔ အေပၚ အက်ီ ၤကို ပုခံုးေပၚတင္ ၊ လက္ ကလည္း ခါးကို အားျပဳရင္း နဲ႔ ဂိတ္ကေန အေဖျပန္လာတယ္ ။

အဲဒီ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ က ကိုးတန္း ၊ အစ္ကိုၾကီး က ဆယ္တန္း တတ္ေနတယ္ ။  ညီမေတြ ကေတာ႔ အတန္းငယ္ေသးတယ္။ တီဗြီ ကေန ျမန္မာ႔ ခရီးသြားႏွစ္ ၁၉၉၆ ဆုိျပီး မၾကာ မၾကာ ေၾကာ္ျငာေနတာ အမွတ္ ရေသးတယ္။ ကုလားထုိင္ မွာ ထုိင္ျပီးေတာ႔ အေဖ အေမာေတြ ေဖာက္လာတယ္။ သြားသြား လာလာ လည္း မလုပ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ။ 

အေမ ကေတာ႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျပဳစု ပါတယ္။ ေဆးရံု ကလည္း အိမ္နဲ႔ နီးေတာ႔ အေျခ အေန ဆုိး လာရင္ ေဆးရံုကို တင္လုိက္၊ နည္းနည္း သက္သာလာရင္ ျပန္ဆင္း လုိက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အေမ အိပ္ရာထဲ လဲတဲ ႔အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ မထႏုိင္ေတာ႔ဘူး ။ ဒီလုိ နဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၆ သၾကၤန္ႏွစ္ဆန္း ၂ ရက္ ညေန ၆ နာရီခြဲမွာ အေဖ ဆံုးတယ္။ 

အေဖ ဆံုးေတာ႔ အေမ မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ဘူး ။ အစ္ကုိၾကီး လည္း မ်က္ရည္ က် ၊ ညီမေတြ လည္း ငို ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ မငို မိဘူး ။ ငိုခ်င္ေပမယ္႔ ငို္ မထြက္ဘူး ။ အေဖ႔ ရဲ႕ စြမ္းႏုိင္ သေလာက္ နဲ႔ တြန္းတင္ ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ မိသားစုေတြ ရဲ႕ ဘ၀ေတြ ကို ဒီထက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆုိတဲ႔ အသိေတြ အေဖ႔ရဲ႕ အသက္မဲ႔ေနတဲ႕ ရုပ္ ကလပ္ ကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ႔စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။

 ေနာက္ေန႔ က်ေတာ႔ နီးစပ္တဲ႔ သူေတြ ၊ ရြာက ေဆြမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ အေမ႔ကို အသက္ ငယ္ေသးေတာ႔ ခေလးေတြ ေရွ႕ေရးကိုၾကည္႔ျပီး သင္႔ေတာ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ ထပ္ျပဳသင္႔ေၾကာင္း တုိက္တြန္းၾကေပမယ္႔ အေမ လက္မခံ ခဲ႔ဘူး ။ 

အဲဒီ အခ်ိန္ အေမ႔ အသက္ က ၃၇ ႏွစ္ ။ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ ကို အားျပဳျပီး ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ အေမ စဥ္းစား ထားပံု ရပါတယ္။ ဒါေတြ ဟာ အေဖ နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ ရဲ႕ အမွတ္တရ မ်ားပဲလုိ႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။


 ၿငိမ္းသြင္စိုး
From... လူဗိုလ္ဟူသည္