ဘူတာရံု သရဲ

 

 

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ ၊ က်ြန္ေတာ္႔ အသက္ ဆယ့္ေလး ၊ ဆယ့္ငါးေလာက္မွာ က်ေနာ္ က မီးရထား ဘူတာ ႐ံု နဲ႔ ဓါတ္တိုင္ ဆယ္တိုင္ စာေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ ေနပါတယ္။ ဘူတာ႐ံု ရဲ႕ အနီးအနား မွာ ေနတာ ဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ံု နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းစကားေတြ ကလည္း မၾကားခ်င္ပဲ ၾကားေနခဲ့ရတယ္။ 

 

စၾကၤန္ ပလက္ေဖာင္း နဲ႔ တြဲၾကားမွာ က်လို႔ ေတာ္ၾကာေသျပန္ျပီ။ ရထား အထြက္ မရမက လိုက္တက္ လို႔ ျပဳတ္ က် ေသျပန္ျပီ။ ရထား ဝင္လာတာ မသိပဲ လမ္းျဖတ္ကူးလို႔ တိုက္မိျပီး ေသျပန္ျပီ။ အရက္မူးျပီး ရထား လမ္းေပၚ အိပ္ေနလို႔ ရထားၾကိတ္ ေသျပန္ျပီ။ ဒီလို ခဏခဏ ေသၾကျပီးတဲ့ေနာက္ ဘူတာ႐ံု မွာ သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း ကလည္း ဟိုးေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ အိမ္ အျပင္ မထြက္ရဲၾက သေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဘူတာ႐ံု သြား လမ္းမၾကီး ရဲ႕ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ ကလည္း ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနျပီး မိုးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္၍ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ည အခါဆို ေမွာင္မိုက္ကာ လူသူ ကင္းရွင္းေနတတ္တယ္။

အခု .. ဒီ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္က ဆယ့္တစ္နာရီ မတ္တင္း။ ဒီလမ္းေပၚကို က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ မေလွ်ာက္ မျဖစ္ လို႔ ေလွ်ာက္ေန ရတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္ ဦးတည္သြားေနတာက သရဲေျခာက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဘူတာ႐ံု ဆီကို။
အဲဒီကို က်ေနာ္ သြားေနတာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က မေၾကာက္တတ္လို႔လား။ မဟုတ္ ပါဘူး က်ေနာ့ အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ရွိေသးတာ ေၾကာက္တတ္ တာေပါ့။ ေၾကာက္လို႔လည္း တစ္လမ္းလံုး သိသမွ် မွတ္ သမွ် ဘုရားစာေတြ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္ေနရတာ ပါးစပ္မွာေတာင္ အျမွဳပ္ေတြ ထလို႔။ မ်က္လံုးကလည္း က်ီကန္းေတာင္ေမွာက္ ေဘးၾကည့္လိုက္ ေရွ႕ၾကည့္လိုက္ ေနာက္ၾကည့္လိုက္ေပါ့။

 

 ျဗဳန္းဆို အနားကို ဘာေကာင္ၾကီးေရာက္လာမလဲ ဆိုျပီး ေတြးေတြးျပီးလည္း ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ၾကားဖူး နားဝ ရွိတဲ့ ပံုျပင္ေတြ ဒ႑ာရီေတြ ယံုတမ္း စကားေတြထဲကလို ေခြးေသးေသးေလး ေပၚလာျပီး တစ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္ေလာက္ အေကာင္ အၾကီးၾကီး ျဖစ္လာေလမလား။ 

 

ညီေလး မီးတစ္တို႔ေလာက္ ဆိုျပီး လာေျပာတဲ့သူက လွ်ာၾကီး တစ္ေတာင္ေလာက္ ထုတ္ျပေလမလား။ အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးတို႔ရယ္ ထမင္း ဖိုးေလး သနားပါ ဆိုတဲ့ သူေတာင္းစာၾကီး က နားရြက္ တစ္ဖက္ ခင္း ထိုင္ျပီး နားရြက္ တစ္ဖက္ ျခံဳထားေလ မလား။ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ တြဲခိုျပီး အနားေရာက္မွ ဘြားခနဲ ကိုယ္ ထင္ျပမယ့္ ေညာင္ပင္ တေစ ၦနဲ႔မ်ား ေတြ႕ေလမလား။

က်ေနာ္ လမ္းသာေလွ်ာက္ေနရတယ္ ေနာက္ေက်ာက မလံုဘူး။ ျဗဳန္းဆို ေနာက္က ပုခံုးလာ ပုတ္လို႔ လွည့္ ၾကည့္ လိုက္တဲ့ အခါ ထန္းပင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ သရဲၾကီးမ်ား ေတြ႔ေလမလား ဆိုျပီး ေျခလွမ္းကို အျမန္ႏွဳန္း တင္ျပီး သုတ္ေျခတင္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ 

 

တစ္ကယ္ဆို ဒီ ဘူတာကို လံုးဝ မလာခ်င္ပါဘူး။ အေဖက သူ႔ညီမ (က်ေနာ့ေဒၚေလး) နယ္ ကေန ဒီည ဆယ့္ တစ္နာရီေခါက္နဲ႔ ပါလာမယ္။ သူက မ်က္ေစ့ သိပ္ေကာင္းဘူး သြားၾကိဳပါ ဆိုလို႔သာ လာခဲ့ရတယ္။ တစ္ကိုယ္ လံုး ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ခၽြတ္ ခနဲ အသံၾကားတာနဲ႔ ၾကက္ သီးေတြ တစ္ျဖန္းျဖန္း ထထေနတယ္။

 

ကတၱရာ လမ္းဆံုးလို႔ ဘူတာ႐ံု သြားရာ ေျမနီလမ္းေလး ကို ခ်ိဳးဝင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဘူတာ႐ံုနဲ ႔နီးလာျပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေစာေစာကေၾကာက္စိတ္ေတြ ပိုျပီးၾကီးထြား လာတယ္။ ေ႐ွ႕နား ဆီမွာ ဘူတာရံု ကို လွမ္းျမင္ေန ရပါျပီ။ သို႔ေပမယ့္ လူသူ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ လံုးဝ မေတြ႔ရ။ 

 

အေဖာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရေကာင္းရဲ႕ဆိုျပီး ဘူတာ႐ံုထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း ရွာေဖြၾကည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ လူရိပ္ျမင္ျပီးေဟာင္မည့္ ေခြးတစ္ေကာင္ပင္ မေတြ႔ေပ။ ဘူတာ႐ံုေစာင့္ ကုလား အဖိုးၾကီးကေရာ ဘယ္ေရာက္ေန လဲ။ လံုးလံုး မေတြ႔ရပါ။ ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘူတာ႐ံုစၾကၤံ မွာ ေခါက္ တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေန မိတယ္။ 

 

တစ္ကယ္ဆို ဘူတာ႐ံု မွာ ရထားစီး ခရီသည္ မရွိေတာင္မွ ေစ်းသည္ တစ္ဦး တစ္ေလေတာ့ ရွိေကာင္းတယ္။ အခုဟာက လံုးလံုးေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္ျပီး စိတ္ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ရာအတိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္မွတ္ေရာင္းေကာင္တာ မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရွိေကာင္းရဲ႕ဆိုျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
ေအာင္မေလးဗ် .. နာ .. နာ .. နာ ..
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေခါင္းမွ ဆံပင္ အားလံုး ေထာင္ထ တက္သြားရတယ္။ လက္မွတ္ အေရာင္း ေကာင္တာေပါက္ မွာ ထင္းထင္းၾကီးျပဴးထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီး တစ္ခု။ ဆံပင္ မ်က္ခံုးေမႊး ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊး သြားတံမ်ား ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလို႔။

ကန္ကေလး မင္း .. ဘာလာလုပ္တာလဲ
အသံၾကားမွ ဘူတာ႐ံုေစာင့္ နာနာၾကီးမွန္း သိလိုက္ရ၍ စိတ္သက္သာသြားရတယ္။
ဟာ .. နာနာၾကီး ကလည္းဗ်ာ အသံေလး ဘာေလး ေပးမွေပါ့
ဟ ေကာင္ေလးရ မင္း ကို ငါ ဒီေနရာကေန ၾကည့္ေနတာၾကာျပီ မင္း တစ္ေယာက္ထဲ ဘာလာလုပ္တာလဲ
ရထားလာေစာင့္တာ နာနာၾကီးရ
ဒီေန႔ ရထားမလာဘူး
ဗ်ာ
ေအးဟုတ္တယ္ ပဲခူးမွာ ေရၾကီးေနလို႔ ခရီးစဥ္ ဖ်က္ထားတယ္
 

 

ဟာဗ်ာ ဒုကၡပါပဲ
ဘာ ဒုကၡလဲကြ
အိမ္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ရမွာမို႔လို႔ပါ
ေအး ျပန္မယ္ဆိုရင္လည္း သတိဝရိယ နဲ႔သြားကြာ ။
ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ နာနာၾကီး
ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ညကေမွာင္ လက မသာေတာ့ ဆူးေညွာင့္ ကန္သင္းေတြ သတိထားဖို႔ေျပာတာပါ ။
ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုမွ ျဖဲေျခာက္ေနျပန္ျပီ။ ညကေမွာင္။ လကမသာ။ အခ်ိန္က ညဥ္႔နက္သန္းေကာင္ နီးပါး။ လမ္းေပၚမွာ က ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ အျပန္ ခရီးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက …
ဘူတာ႐ံု နဲ႔ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ အကြာေလာက္ေရာက္ေတာ့ အသံ တစ္ခုကို က်ေနာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။

ဖလပ္ .. ဖလပ္ .. ဖလပ္ .. ဖလပ္
ရင္ေတြ တစ္ဒုန္းဒုန္း ခုန္ျပီး လိပ္ျပာ လြင့္မတတ္ျဖစ္မိတယ္။
ဒီအသံ ဘယ္က လာတာလဲ။ ဘယ္သူလဲ။ ဘာေကာင္လဲ။ လူလား ေခြးလား ေၾကာင္လား ေလတိုက္တာလား သစ္ပင္ လွဳပ္တာလား ဒါ ဒါမွ မဟုတ္ နာနာဘာဝလား။ ဟံမေလး ေလး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ရာက ရပ္။ ေနာက္ျပန္ ဆတ္ ခနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ….

ဟာ …
ဘာဆို ဘာမွမေတြ႔။ ထူးဆန္းသည္ က ေစာေစာက ၾကားရတဲ့ အသံ ႐ုတ္ခ်ည္း ရပ္တန္႔သြားတာပဲ။ က်ေနာ္ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ က်ေနာ္ စ ေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာပဲ အခုန အသံ ျပန္ၾကားရတယ္။
ဖလပ္ .. ဖလပ္ .. ဖလပ္
က်ေနာ္ ေျခလွမ္း အ႐ွိန္ကို ထပ္ျမွင့္ လိုက္ေတာ့ အသံ ကလည္း ပိုျမန္လာတယ္။ ဟာ … ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနျပီ။ ဒါ သရဲ။ ဘူတာ႐ံု သရဲ။ က်ေနာ့ကိုေျခာက္ဖို႔ ေနာက္က လိုက္ေနတာ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ လုပ္တတ္တာ တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္။ အဲဒီ တစ္ခုပဲ လုပ္မယ္။ ဟုတ္ျပီ။ လုပ္ျပီကြာ …

ၾသကာသ ၾသကာသ ၾသကာသ အဲ ဟုတ္ပါဘူး သံ သံ သံဗုေဒၶ အဌ ဌ ဌ ဝီသဥၥ ဒါြရ ရ ရ သဥၥ သ ဟ ဠၾကီး အ။ အာ .. ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ အေရးအေၾကာင္းဆိုမွ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ ျဖစ္ေနျပန္ျပီ ။

ေျခလွမ္းေတြ သုတ္ေျခတင္ျပီးေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ေျမနီလမ္းေလးဆံုးလို႔ ကတၱရာ လမ္းမေပၚေရာက္ လာ တယ္။ ဒီ အထိ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက လိုက္လာဆဲ။ ကတၱရာ လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ဖလပ္ဖလပ္ အသံက ႐ွပ္ ႐ွပ္ ျမည္လာတယ္။
ရွပ္ .. ရွပ္ .. ရွပ္ .. ရွပ္
က်ေနာ္ မရေတာ့ဘူး။ ႐ွဴ႐ွဴးေတြ ထြက္လို႔ အီအီးေတြပါ ပါခ်င္ လာျပီ။ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖါက္ ဟဲ့ ဆိုျပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းေျပး လိုက္တာ အိမ္ေ႐ွ႕ကို ဘယ္လိုေရာက္ လို႔ ေရာက္လာမွန္း မသိေတာ့ ဘူး။ ေမာ ရမွန္း မသိ ပမ္းရမွန္း မသိ။ ေနာက္လည္း လွည့္မၾကည့္မိေတာ့။ အိမ္ျခံစည္း႐ိုးဝ အေရာက္မွာ ဖိနပ္ေတာင္ မစီးနိုင္ေတာ့ပဲ ျခံဝ မွာတင္ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ထားခဲ့ျပီး အိမ္ထဲေျပးဝင္ခဲ့တယ္။

ေမာၾကီး ပမ္းၾကီးနဲ႔ အိမ္ထဲေျပးဝင္လာတဲ့ က်ေနာ့ ကို ဘာျဖစ္လာတာလဲ ဝိုင္းေမးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ စကားေမးေတာင္ မရပဲ သတိ လစ္သြားေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာသြားလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္ သတိျပန္လည္လာေတာ့ မနက္ ႐ွစ္နာရီခြဲေနျပီ။ 

 

ညကျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းစံု ကို အိမ္သားေတြ အားလံုးကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့ အေဖကို တစ္ေယာက္ တည္း လႊတ္ရပါ့မလား ဆိုျပီး ဝိုင္း အျပစ္တင္ၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ့ အေဖလည္း မ်က္လံုး ပုတ္ခပ္ ပုတ္ခပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ အေမ ကေတာ့ ငါ့သားေလး ကံေကာင္းလို႔ဆိုျပီး ေျပာေနရွာတယ္။

တစ္ကယ္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳးဖူးခဲ့ဘူး။ သရဲ ဆိုတာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ လက္ေတြ႔ အေျခာက္ ခံရတာေတာ့ ဒါ ပထမဆံုး အၾကိမ္ပဲ။ ဒီ အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ျပန္ေျပာျပရမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။

က်ေနာ္ လွဲေနရာက ထျပီး ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစား အဝတ္အစား လဲျပီး ေက်ာင္းသြားဖို႔ အိမ္္ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ ဖိနပ္က ရွာမေတြ႔ဘူး။ ေနာက္မွ သတိရတယ္။ ညက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျခံဝ မွာ ခၽြတ္ထားခဲ့တာပဲ။ သြားၾကည့္ေတာ့ …
ဟင္ … ညက သရဲ
ဟုတ္တယ္ ညကေျခာက္တဲ့ သရဲက အခုထိ ရွိေနတုန္း။ ဒင္းက က်ေနာ့ ဖိနပ္မွာ။ မနက္ အလင္းၾကီး ဆိုေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာရမလဲ သရဲ ကို ဂုတ္ကကိုင္ ခါးလိမ္ ခ်ိဳးျပီး ျခံေထာင့္က အမွိဳက္ပံု ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ငါကြ လို႔ ဟစ္လိုက္ေသးတယ္။ 

 

သရဲ ကို ဂုတ္ကကိုင္ျပီး ခါးလိမ္ခ်ိဳးတာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာမဟုတ္လား။ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ သရဲမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ မေၾကာက္ဆို က်ေနာ္ ဂုတ္ကိုင္ျပီး ခါးလိုက္ခ်ိဳးလိုက္တာ ညက ဘူတာ႐ံုလမ္း မွာ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ျပီး ဖလပ္ ဖလပ္ ရွပ္ ရွပ္နဲ႔ ေျခာက္တဲ့ ေကာက္ညွင္းထုပ္ ဖက္ၾကီး ျဖစ္ေန တာကိုး။ ဟား ဟား ဟား ဟား …

ညက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘူတာ႐ံု သရဲအေၾကာင္း ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘယ္သူမွ ေျပာမျပေတာ့ဘူး။
ေနာင္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပေတာ့ဘူး ဟီး ဟီး …..
Written by မွတ္စုေရးသူ @ mynotesite.bs.com