ကိုယ္ သန္႔သူႏွင့္ စိတ္ သန္႔သူ

 

တစ္ခါက အထက္ အညာ ျမိဳ႔ကေလး တစ္ၿမိဳ႔တြင္ အလြန္ ဇီဇာေၾကာင္ေသာ လူတစ္ဦး ရွိသည္။ သူသည္ အစား အေသာက္ စားရာ၌ သူတစ္ပါးႏွင့္ ဇြန္း ပန္ကန္ ခြက္ေယာက္ခ်င္း ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ မစားႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မစားပါ။ မလႊဲမေရွာင္သာ၍ စားရလွ်င္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို ပထမဦးစြာ အျပီးႏႈိက္ယူထားလိုက္သည္။ 

သူတပါး ႏႈိက္ျပီးသား ထမင္းဟင္း ကိုမူ ေနာက္ထပ္ မႏိုက္ေတာ့ပါ။ ေရွးက လက္ရည္ တစ္ၿပင္တည္း စားၾက ပံုကို ေျပာျပလွ်င္ ေအာ့ႀကီး အန္ႀကီးျဖစ္၍ ေရွာင္သြားတတ္သည္။

တစ္ခုေသာေႏြဦးေပါက္တြင္ သူသည္ မသြားဖူးေသာ ခရီး တစ္ခုကို သြားရသည္။ သူႏွင့္ ခရီး သြားမည့္ အေဖာ္ မ်ား ေရာက္ခ်ိန္ တန္လ်က္ ေရာက္ မလာေသာေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္း ထြက္ခါြလာခဲ့သည္။ သူသည္ လမ္းခရီး အေျခအေနကို မသိေသာေၾကာင့္ ထမင္း ကို အ၀စားခဲ့သည္။ 

အထုပ္ျဖင့္လည္း ထုပ္ယူ လာခဲ့သည္။ ေရ ကိုလည္း ဘူးေတာင္းႏွင့္ အျပည့္ ထည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ အရိပ္အာ၀ါသ နည္းသည့္အျပင္ ရာသီဥတု ကလည္း အလြန္ ပူျပင္း လွေသာေၾကာင့္ ေရ ခဏခဏ ေသာက္ ရသည္။ မၾကာမီ ေရ ကုန္သြားေလ သည္။

ေနမြန္းတိမ္းေသာ အခါ ပို၍ ပူလာျပီး ေခၽြးက ပိုထြက္လာသည္။ ေရ အလြန္ဆာလာသည္။ ေနာက္ ခရီးတစ္ တိုင္ အတြင္း ေရ မေတြ႔လွ်င္ ေသရခ်ည္ရဲ႔ ဟုပင္ ညည္းမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးတစ္တိုင္ မသြားရပါ။ ကုန္း ကေလး တစ္ခုကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ ဆီးပင္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ဇရပ္အို တစ္ခုကို ေတြ႔ရသည္။ 

ဇရပ္၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာ တြင္လည္း ေရအိုးစင္ ကေလးတစ္ခု ရွိ၏။ သူသည္ အလြန္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဇရပ္ သို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း သြားျပီး ေရအိုး ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရမွာ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ တယ္ ကံေကာင္းပါလား-ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ေျပာျပီး ခ်ိတ္ထားေသာ အိုးမႈတ္ခြက္ျဖင့္ ေရတစ္ခြက္ ခပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း မေသာက္ဘဲ စဥ္းစားေနလိုက္ ေသးသည္။

ဤေရမႈတ္သည္ သူတစ္ကာ ေသာက္သံုးေသာ ေရမႈတ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လက္ျဖင့္ ကိုင္သူက ညာႏႈတ္ခမ္း မွ ေသာက္မည္။ ညာလက္ျဖင့္ ကိုင္သူက ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေသာက္မည္-စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေတြးေတာ စဥ္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဤ ဘက္ကေတာ့ မည္သူမွ ေသာက္မည္ မဟုတ္-ဟု ယူဆ ကာ ေရမႈတ္ ကို လက္ကိုင္ တပ္ရာ ဘက္မွ ေသာက္ခ် လိုက္သည္။ ဤသို႔ ေရႏွစ္မႈတ္ သံုးမႈတ္ေလာက္ ေသာက္ျပီးမွ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ဇရပ္ေပၚ တက္နားလိုက္သည္။

သူေရေသာက္ေနစဥ္ သူ႔ လႈပ္ရွားမႈကို စိုက္၍ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုး တစ္စံုကိုမူ သူ သတိမထား မိ လိုက္ေခ်။ ဇရပ္ေပၚထိုင္ျပီး ဟိုဟို သည္သည္ မ်က္လံုး ကစားလိုက္မွ မလွမ္း မကမ္း ဆီးပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ 

ထိုလူမွာ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခ၊ လက္၊ ႏွာေခါင္း မ်ားပင္ မပီျပင္ေတာ့။ ဦးေခါင္း ပတ္ပတ္လည္ ဦးထုပ္ေဆာင္း သည့္ တစ္၀ိုက္တြင္ အေရဖတ္မ်ား က လန္ေနေသး သည္။ နဖူးႏွင့္ ႏွာေခါင္း ကလည္း ေခၽြးေတြလား၊ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဆက္ မျပတ္ စီးက်ေန သျဖင့္ ပုဆိုးျဖင့္ ငံ႔ုငံ႔ု သုတ္ေနရသည္။


ထိုေရာဂါသည္ သည္ မ်က္ႏွာ ကို ပုဆိုးျဖင့္ တစ္ခ်က္ ငံ႔ုသုတ္ လိုက္ျပီး ဇရပ္ေပၚက လူကို လွမ္းေမးလိုက္ သည္။ ဒီမွ ာ ဇရပ္ေပၚက လူႀကီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစ။ ထိုအခါ ဇရပ္ေပၚကလူက ေရာဂါ သည္ႀကီး သူ႔အနား လာမည္ စိုး၍ ပ်ာပ်ာ သလဲျဖင့္ ေျပာပါ ေျပာပါ ၾကားပါတယ္-ဟုဆိုသည္။

လူႀကီးမင္း-ေစာေစာက ေရေသာက္တာ ေရမႈတ္ လက္ကိုင္ဘက္ က ဘာျဖစ္လို႔ ကတ္သီး ကတ္သတ္ ေသာက္ ရ တာပါလဲ ခင္ဗ်ား-ဟု ေရာဂါသည္က ေမး၏။ေၾသာ္-ဒါလား က်ဳပ္က ဘယ္အရာမဆို သန္႔မွႀကိဳက္ တာဗ်။ သူတစ္ကာ ေသာက္တဲ့ ခြက္ႏႈတ္ခမ္း ကေနျပီး က်ဳပ္ေရမေသာက္ႏိုင္ဘူးေလ-ဟု ဆိုလွ်င္ ေရာဂါ သည္က သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ လူႀကီးမင္း ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္ဘ၀ က သူမ်ား အေပၚ မာန္မာန ႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ မတူမတန္ ဆက္ဆံ ခဲ့မိလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ အခု ဒီ ဘ၀မွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ လာျဖစ္ရပါ တယ္။ အဲဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ ရွိေစေတာ့ ဆိုျပီး လူမွန္းသိစ အရြယ္ကတည္းက ငါးပါး ပဥၥသီ ျမဲ ခဲ့ပါတယ္။ 

 

ဘယ္သူ႔ အေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေကာင္း ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ကို တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္လို ဆက္ဆံ ၾကိမ္းေမာင္းၾက ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာ ဆိုရင္လဲ ဒီလိုေနမွာပဲ လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ား စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အမ်ား အသံုးျပဳတဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာေတာင္ တက္ မနားဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေနတာကိုသာ ၾကည့္ပါ။

ေနာက္ျပီး မလြဲ မေရွာင္သာလို႔ အမ်ားေသာက္တဲ့ ေသာက္ေရအိုး မွာ ေရေသာက္ ရရင္လဲ အမ်ားကို ကိုယ္ ခ်င္း စာျပီး အမ်ားေသာက္တဲ့ ခြက္ ရဲ႔ ဘယ္-ညာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက မေသာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ မေသာက္ တဲ့ လက္ကိုင္ ဘက္ကသာ ကတ္သီး ကတ္သတ္ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ 

 

အခုေတာ့ လူႀကီးမင္း ကလဲ ကၽြန္ေတာ့ လိုပဲ ကတ္သီး ကတ္သတ္ လက္ကိုင္ ဘက္က ေသာက္တယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ေမး မိတာပါ-ဟု ႏွာ တစ္ရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ဤတြင္ ဇရပ္ေပၚမွ လူ ဇီဇာေၾကာင္ႀကီးမွာ မည္သို႔မွ် ေအာင့္ အည္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။ ေသာက္ျပီးေသာ ေရမ်ားသာ မက စားျပီး သား အစာမ်ားပါ အကုန္ အန္ခ်ေလေတာ့သည္။

ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ်ၾကာေသာ အခါ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဇရပ္အိုေနရာ တြင္ သစ္လြင္ လွပေသာ ဆင္၀င္စမုတ္ႏွင့္ ဘံုအဆင့္ ပါရွိေသာ ဇရပ္ႀကီး တစ္ေဆာင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ေပၚေပါက္လာသည္။ ထို ဇရပ္ႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားရံု မက ဆင္၀င္စမုတ္ ၏ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ တြင္လည္း ေသာက္ခ်င့္ စဖြယ္ ေရအိုးသံုးလံုးစီ ရွိေသာ ေရအိုးစင္ လွလွ ကေလးမ်ားက ေနရာယူထားေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ဇရပ္၏ေတာင္ဘက္ မလွမ္းမ ကမ္း တြင္လည္း ေရတြင္းႀကီး တစ္တြင္း က ေရငင္ေမာင္းတံႏွင့္ ပံုးႏွင့္ အသင့္ရွိေနျပန္သည္။ ေသာက္သံုး ရံု မက ခ်ိဳး၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီ ဇရပ္ႀကီးသည္ ခရီးသြားတို႔ အတြက္ အလြန္တစ္ရာ ေက်းဇူးမ်ားလွေသာ နားခိုစရာ စခန္းႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနေပသည္။ ထို ဇရပ္၌ နားခို၍ ခရီးဆက္ၾကရေသာ လူ အေပါင္းတို႔သည္ ဇရပ္တစ္္္ကာေကာင္း မႈ ရွင္ႀကီး ကို မွန္းေမွ်ာ္၍ ေမတၱာ ပို႔သကာ သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚသြားၾကကုန္၏။

အမ်ားျမင္ေလာက္ရာ ဇရပ္တစ္ေနရာတြင္ ေရးထိုး ထားေသာ ေကာင္းမႈရွင္ အမည္ ကမၸည္းစာတန္း ကလည္း ထူးျခား လွသည္။ အညၾတ လူ သူေတာ္ႀကီးကို ရည္စူး၍ ------ျမိဳ႔ေန ဦးသန္႔စင္+ေဒၚမယ္အို တို႔ ၏ ေကာင္းမႈ-ဟူ၏။

ဦးသန္႔စင္-ဟူသည္မွာ ဦး ဇီဇာေၾကာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။ သူသည္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ ၏ ပညာေပးျခင္း ကို ခံလိုက္ရသည့္ေန႔က စျပီး အျမင္မွန္ ရသြားသည္။ ေနာင္တ တရားလည္း ရသြားသည္။ သူ၏ အမ်ား အေပၚ ရြံရွာ တတ္ေသာ ဇီဇာေၾကာင္မႈ စိတ္ဆိုးႀကီး ကို အမ်ားႏွင့္ အဖန္ တစ္လဲလဲ ေရာေႏွာ စားေသာက္ျခင္း အားျဖင့္ ႏွိမ္နင္း ပစ္လိုက္သည္။

 

 ၾကာလာေသာအခါ ရြံရွာတတ္ေသာ စိတ္ အလ်ဥ္း မရွိေတာ့ ရံုမက လူငယ္မ်ားနဲ႔ အတူ လက္ရည္တစ္ၿပင္ တည္း ပင္ စားျပ လိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႔ကို ျမိဳ႔ေန လူထုမ်ားက မ်ားစြာ အံ႔ၾသၾကေလသည္။ တစ္ကယ္တမ္း တြင္ သူသည္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည္က လြဲ၍ စိတ္ရင္း သေဘာ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ အမ်ား ၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို ခံရသည္။ မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာ မ်ား ေပါမ်ား လာသည္။ စီးပြား မွာလည္း ဒီေရ အလား တိုးတက္ လာေလသည္။

ယခင္ က သူသည္ အလြန္ ဇီဇာေၾကာင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည္ အထိ အိမ္သူ သက္ထား မရွိခဲ့ေပ။ အက်င့္ဆိုးႀကီး ကို ျပဳျပင္လိုက္သည္ မွ စ၍ ျမိဳ႔ေမတၱာ ကို ခံယူရရွိရံု မက ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ အေခ်ာ အလွ မယ္အိ ၏ ေမတၱာ တံ႔ုျပန္မႈကိုပါ ရရွိခဲ့ေလသည္။ 

 

ဤကဲ့သို႔ သူသည္ ေျခာက္ကပ္ အထီးက်န္ လွေသာ ဘ၀ မွ စိုျပည္ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ဘ၀ သို႔ ေရာက္ရွိ ခဲ့ပံုကို ေတြ႔မိေလတိုင္း သူ႔ကို ပညာ သားပါပါျဖင့္ ဆံုးမေပးခဲ့ေသာ ေရာဂါသည္ႀကီး ကို သြား၍ သတိရမိေလသည္။ ထိုေ႔ၾကာင့္ ကတညဳတ-ကတေ၀ဒီ မဂၤလာတရားႏွင့္ အညီ ထိုေက်းဇူးရွင္ႀကီး ၏ ေက်းဇူး တရား ကို ေအာက္ေမ့ေသာ အားျဖင့္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံု ခဲ့ရာ ဇရပ္အိုႀကီးေနရာ တြင္ ဇရပ္ႏွင့္ ေရတြင္း မ်ား ကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္း ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို ဇရပ္ကို လူသူေတာ္ ဇရပ္ႀကီး ဟု အမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ လူသူေတာ္ မွ မည္သို႔ မည္ ပံု ေျပာင္းလဲသြားသည္ မသိ။ ဖိုးသူေတာ္ ဇရပ္ ဟု ေခၚၾကျပန္သည္။ ၄င္း ဇရပ္ အနီးမွ ေတာင္ကုန္း ကိုကား ဇရပ္ကုန္း ဟု ေခၚၾကကုန္၏။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာလာေသာအခါ ဇရပ္ႀကီး မရွိေတာ့ဘဲ ေရတြင္း ကို ဗဟုိျပဳ ၍ လူေနအိမ္ေျခမ်ား ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုရြာ ၏ အမည္သည္လည္း ဇရပ္ကုန္းရြာ ဟု တြင္ေလ သတည္း။

ထို ဇရပ္ကုန္း ရြာ၏ အေနာက္ စူးစူး ကုန္းေစာင္း ကေလးတြင္ အေ၀းမွျမင္ႏိုင္ေသာ ေက်ာက္ပံု စုစု ကေလး မွာ ေရွ႔ ယခင္က စ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုေက်ာက္ပံု ကေလး၏ ေအာက္ တည့္တည့္ တြင္ ေက်းဇူးရွင္ လူသူေတာ္ႀကီး ထာ၀ရ အိပ္စက္ အနားယူလ်က္ ရွိသည္ ကို ဦးသန္႔စင္ သိမသြားပါေခ်။

ထို႔ထက္ ပို၍ ဆိုရပါလွ်င္ ဦးသန္႔စင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေသာ ထို အခ်ိန္က လူ သူေတာ္ႀကီးသည္ ေသာက္ေရအိုး ထဲမွ ေရ ကို သူ႔ခြက္ထဲ သို႔ ထည့္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ ၍ ရမည့္သူ ကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ 

 

ထိုစဥ္ ဦးသန္႔စင္ ေရာက္ လာ၍ ေရေသာက္ပံု ကို ျမင္ရေသာအခါ ေရေတာင္းရန္ အစီအစဥ္ ကို ဖ်က္ျပီး ေရေသာက္ျပီးေလ ဟန္ျဖင့္ ဦးသန္႔စင္ ကို ဆံုးမခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ကယ္တမ္းတြင္ မူ သူသည္ မည္သည့္ အခါမွ အမ်ားေသာက္ေရအိုး တြင္ ေရေသာက္ေလ့ မရွိပါ။ ထိုေန႔ ကလည္း ေရမေသာက္ဘဲ အငတ္ ခံ သြားခဲ့ေလ သည္။

ထို႔အျပင္ သူသည္ မိမိ ၏ လက္ရွိဘ၀ ခရီးႀကီး နိဂံုး ခ်ဳပ္ရေတာ့မည္ ကို ရိပ္စား မိေသာအခါ အေနာက္ ဘက္ ေတာင္ေစာင္း သုိ႔ သြားျပီး က်င္းကို ကိုယ္တိုင္ တူးကာ ၀င္ေရာက္ အိပ္စက္ျပီး မိမိ ဇာတ္ကို မိမိ ဘာသာ သိမ္းခဲ့ ပါသည္။

 

 ေနာက္ တေန႔ ႏြားေက်ာင္းသူ မကေလးမ်ား ေရာက္လာေသာအခါ ေလမွာ တစ္လူလူ လြင့္ေနေသာ စြပ္က်ယ္ အျဖဴ မည္း ညစ္ညစ္ တြင္ ေသြးျဖင့္ ေရးထားသည့္ ေျမဖို႔ေပးခဲ့ၾကပါ-ဟူေသာ စာကိုျမင္ၾကရသည္။ မိန္းကေလးမ်ား က သနား ကရုဏာ သက္မိေသာေၾကာင့္ ေျမဖို႔ရံု သာမက အနီးအနား ရွိ ေက်ာက္တံုး မ်ား ကို ယူေဆာင္ စုပံုျပီး မွတ္တိုင္ကေလး တစ္ခုပါ စိုက္ထားေပးခဲ့ၾကေလသည္။

ထို အေၾကာင္းအရာ မ်ားကိုလည္း ကြယ္လြန္သူ ဦးသန္႔စင္ တစ္ေယာက္ သိမသြားခဲ့ပါေခ်။ အကယ္၍ သူသာ သိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္---
ဦးကသာ-ေလာကမွန္ကူ