ကြမ္းလံု ရက္ - ၄၀ - တိုက္ပြဲ (သို႔) ကၽြန္ေတာ့ ဘ၀ ၏ ေနာက္ဆံုး ေန႔ရက္ မ်ား

တိုက္ပြဲ သည္ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာ ခဲ့သည္ ။ေနာက္တန္း မွ စစ္ကူ ဆိုသည္ ကား တစိုး တစိ ေရာက္ မလာ ေသး။ တဖက္ ရန္သူ ဗကပ ၏ အင္အား က မ်ားလွ သည္။ စခန္း မွာ ရိကၡာ က ျပတ္ေန ျပီ။

 ေသာက္စရာ ေရ က မရွိ။ တကယ္ ေျပာရ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ လူ အင္အား မွာ လဲ ၁၀ ေယာက္ မွ်ပင္ မရွိ ေတာ့။ ရန္သူ အင္အား က မ်ား သထက္ မ်ား လာ သလို ခံစား လာရ သည္။ အေ၀း မွ လက္နက္ၾကီး မ်ား နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေခါင္း မေဖာ္ နိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပစ္ခတ္ ေန သည္။

အာေတြ လည္း ေျခာက္ လွျပီ။ ေသနတ္ ေျပာင္း ေတြ ပူလြန္း ၍ ဂ်မ့္ ျဖစ္ကုန္ လို႔ အေပါ႔စြန္႕ ၍ အေအးခံ ေန ရ သည္။ ေခါင္း က ဂ်ပ္ခဲ ၊ ဖုန္ က မ်က္နွာ ထူထဲ ေနရ ထိုင္ရ ခက္လိုက္တာ မေျပာ ပါနဲ ေတာ့။ ဒါဏ္ရာ ရ ရဲေဘာ္ ေတြ ၏ ညဥ္းသံ က ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္။ နားေတြ လည္း အူထူ ေနျပီ။ 

ဆရာၾကီး မ်က္နွာ ၾကည့္ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ ေတြ လြန္ကဲ ေနျပီ။ ခံစစ္ က်င္း ပါတ္ခ်ာ လည္ လွည့္ ျပီး က်ည္စစ္ ဖို႔ လိုက္ေျပာ ေနသည္။ ရန္သူ က ဘယ္ေတာင္ပံ ညာေတာင္ပံ နွစ္ဖက္ ညပ္ထား ခံရတာ မဟုတ္ လား။ 



ဆရာၾကီး တေနကုန္ က်င္းေတာင္ နဲ႔ ေျမာက္ကုိ ေျပးရင္း ပစ္ရင္း လွည့္ ေနရတာ အေခါက္ ေပါင္း မနည္း ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အားလံုး ေၾကာက္စိတ္ ေတြ က မိုးလို မႊန္ေနျပီ။ ဒီလို နွစ္ဖက္ ညပ္ တိုက္မႈ ေၾကာင့္ မိုးလင္း ထိ ေတာင့္ခံ နုိင္ပါ့ မလား စိုးရိမ္ မိသည္။ ဒီ အခ်ိန္ မွာ တပ္ၾကပ္ၾကီး ညြန္႔တင္ က ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ရဲ တဦး တည္းေသာ အားကိုး ရာ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ က်င္း က ေတာင္ဘက္ ျခမ္း မွာ။ ဘာမွ မစား ရတာ ၆ ရက္ ရွိျပီ။ နုိ႔ဆီ ဘူး ကို ဘက္နက္ နဲ႔ ထိုး ျပီး ပုရြက္ဆိတ္ ေတြ နဲ႔ လုစုပ္ ဆန္ အဆုပ္ လိုက္ ၀ါး ျပီး ေရနဲ႔ ေမွ်ာခ် ေန ရတာ။ ခုေတာ့ ေမွ်ာခ် စရာ ေရ မေျပာ နဲ႔ ဘာဆို ဘာမွ မရွိ ေတာ့။ 

ဆန္ၾကမ္း ေတြ မျမိဳ နိုင္ လို႔ ငံုျပီး စုပ္ေန ရတာ။ ေဘးက်င္း က ကို ေသာင္းတင္ ကို ၾကည္ေတာ့ လည္း ပါးစပ္ က ဘုရားစာ ရြတ္လိုက္ တစ္ခ်က္ ထပစ္ လိုက္ လက္နက္ၾကီး က်လာ ေတာ့ ျပန္ငံု႔ သြား လိုက္။ ဟူးးးးး ေမာ လွျပီ။ ေသခ်င္ ေစာ္လည္း နံ ေနျပီ။ ေသနတ္ ပစ္ရ လြန္း ၍ ပခုံုးရုိး ကလည္း တစစ္စစ္ နာ လွျပီ။ 

ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ျပန္ အားေမြး အားေပး ေနရသည္။ စစ္သား စစ္တိုက္ရင္း ေသတာ မဆန္း ေပမယ့္ အိမ္ က အေမ အိုၾကီး နဲ႔ ေမာင္နွမ ေတြ ကို သတိရ စိတ္ က စိုးရိမ္စိတ္ ေတြ နဲ႔ ေရာမႊန္ ေနသည္။

ဒီအခ်ိန္ ဆရာၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနား ေရာက္လာ သည္။ အခ်ိန္ က ၁၈း ၀၀ နာရီ။ သူက ဘာမွ မေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ က်င္း နွတ္ခမ္း ပါတ္ခ်ာ လည္ သူၾကည့္ ျပီး "မင္း ဘက္ က တက္လာ တဲ့ ေကာင္ေတြ ကို တေကာင္ တစ္ေတာင့္ ရေအာင္ပစ္ ၊ ငေသာင္း ဘက္ လည္း တခ်က္ တခ်က္ သြား ကူ " ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုး ကို ပုတ္ျပီး ကိုေသာင္းတင္ ဘက္ ကို ကိုယ္နွိမ့္ ခါးခ်ိဳး ထြက္ သြားတယ္။

မေန႕ ည တိုက္ပြဲ အျပင္း အထန္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ က ဗိုလ္ေလး စိုးနိုင္ ကို ေတြ႕ရတာ ျပန္ စဥ္းစား ေနမိ သည္။ ဗိုလ္ေလး စိုးနိုင္ က ေရွ႕ ခံစစ္ စခန္း ေတာင္ကုန္း မွာ ရွိတာ။ ကိုယ္ပဲ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျမင္မိ တယ္ ထင္ပါ တယ္။ ဒါ ေပမယ့္ သူ လမ္းေလွ်ာက္ ပံု က ညာဘက္ လက္ ကပ္ျပိီး ဘယ္လက္ သာ လႊဲေလွ်ာက္ တတ္တဲ့ သူ႕ အက်င့္ က ရွိေနေတာ့ ေ၀ခြဲ ရခက္ ေနျပန္ တယ္။ 

ဒီ အခ်ိန္ ဆရာၾကီး ညႊန္႔တင္ ကၽြန္ေတာ့္ နား ေရာက္လာ ေတာ့ " ဆရာၾကီး ဗိုလ္ေလး ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ည က ေတြ႕ လိုက္ သလို ပဲ " လို႕ ေျပာလိုက္ရာ " မင္း ဘယ္တုန္း က ေတြ႕တာ လည္း " ဟု ျပန္ေမး သည္။ " မေန႔ ည ဦးပိုင္း က ဆရာၾကီး " ဆိုေတာ့ " ေအး .. ငါလည္း ေတြ႕ လိုက္ တယ္။

 ဒါ႔ေၾကာင့္ ငါ စက္ေပါက္ ေမးခိုင္း ျပီးျပီ။ မေန႔ ည ေန က ဒီေကာင္ေတြ ထိုးစစ္ မွာ ဗိုလ္ေလး က်သြား ျပီ တဲ့။ ေရွ႕ ခံစစ္ ေၾကာင္း တခြဲလံုး နီးပါး က်သြားျပီ " တဲ့။ "ဗ်ာ" ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့ အတိုင္း ပါပဲ။ "တို႔ ကို စိတ္ပူ လို႕ ေနမွာ ေပါ့ကြာ " ဟု ဆရာၾကီး က ေျပာရင္း " ဒါေတြ ေတြး မေန နဲ႔ မနက္ျဖန္ မွ စစ္ကူ မရရင္ တို႔လည္း ဗိုလ္ေလး တို႔ေနာက္ လိုက္ ရမွာပဲ။ စစ္သား ပဲ။ ဘာဆန္း လဲ။ တိုင္းျပည္ အတြက္ လို႔ မင္း ေခါင္းထဲ ထည့္ထား။ 

ခုခ်ိန္ ထိ ဆုတ္မိန္႔ မပါ ေသးဘူး။ မင္း ေၾကာက္ ေနရင္ သစၥာ အဓီဌာန္ တိုးတိုးေလး ျပန္ရြတ္ ေန။ ဒါမွ မဟုတ္ ဘုရား သာ အာရံု ျပဳထား။ ဒါေပမယ့္ မင္း ပစ္ကြင္း ထဲမွာ တစ္ေကာင္ မွ ကိုက္ ၅၀ ေက်ာ္၀င္ မလာ ေစနဲ႔ " လို႔ ဆရာၾကီး ေျပာျပီး က်ည္ နွစ္ကပ္ ခ် ေပး ရင္း ထြက္သြား ျပန္သည္။

ထူးဆန္း တာ တစ္ခု က ေရွ႕ ညေတြ ကလည္း က်သြား တဲ့ ရဲေဘာ္ ေတြ ေသနတ္ ေတြကို စုေထာင္ ခ်ည္ ထား ရသည္။ က်သြား တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ညီအကို ေတြ ၀ိညာဥ္ ဘ၀ နဲ႔ ေသနတ္ လာလာ ဆြဲျပီး ခုခံ ဖို႔ ၾကိဳးစား ေန ၾကလို႔ ေလ။ ဆရာၾကီး ညြန္႔တင္ က ''ေဟ့ေကာင္ ေတြ ေဟ့ေကာင္ ေတြ မလုပ္ ၾက နဲ႔ မင္းတို႔ အလုပ္ မဟုတ္ ေတာ့ ဘူး။ ေလွ်ာက္ မပစ္ ၾကနဲ႔ '' ဆို ျပီး ဟိန္းေဟာက္ ထားရ သည္။ 

ညီ အကို ေတြ ေသျပိီး တာေတာင္ ကိုယ့္ကို ကုိယ္ မသိ တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္ ၀ိညဥ္ က ဆက္ေန တုန္း။ ငါ ေကာ ဘယ္လို ျဖစ္ မလည္း အေတြး ေပါင္း မ်ားစြာ နဲ႔ မ်က္ေတာင္ မခတ္ ရန္သူ႕ အရိပ္ အေျခ ၾကည့္ေန ရေလ သည္။ မိမိ နဲ႔ ေသေဖာ္ ေသဖက္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ညီ အကို ေတြကို ၀ိဉာဥ္ အျဖစ္ ျမင္ ေတြ႕ေန ရေတာ့ လည္း ၀မ္းနည္း ျခင္း အံ ့ၾသ ျခင္း ျဖစ္ရ သည္။

ခု ည လည္း ဘယ္လို လာအုန္း မည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အေကာင္း ဆို လို႔ ၁၁ ေယာက္ ၊ ဒါဏ္ရာ အနည္း ငယ္ ၂ ေယာက္ ၊ ဒါဏ္ရာ ၾကီး ၆ ေယာက္ ပဲ ရွိေတာ့ သည္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ ေတြ က် ကုန္ျပီ။ ဒီ ေကာင္ေတြ လဲ ျငိမ္ေန သည္။ 

ဒီအတိုင္း သာဆို မနက္ျဖန္ မနက္ ဒီေကာင္ေတြ ထိုးစစ္ ဆင္ေတာ့ မည္။ ထိုးစစ္ သာ အလံုး အရင္း ၀င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေသဖို႔ ေသခ်ာ သြားပီ။ ဒီေန႔ ည ကိုယ့္ ရဲ့ ေနာက္ဆံုး ည ဆိုေတာ့ ဘုရား စာ သာ တြင္တြင္ ရြတ္ေနမိ ေတာ့ သည္။ 

အထက္ အရာရွိ အားလံုး က်ကုန္ ျပီ ျဖစ္လို႔ တပ္စု တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆရာ ညြန္႔တင္ သာ ေနာက္ဆံုး အခရာ ျဖစ္ျပီး စစ္ကူ လာ ပါေစ လို႔ သာ ဆုေတာင္း ေနမိ ေတာ့သည္။ အားကိုး ရာ ဘုရားရွင္ အစစ္ သာ ျဖစ္၍ ရွင္ေတာ္ ျမတ္ ဘုရား ကို တိုင္တည္ ဆုေတာင္း ေနမိ သည္။ ဆုေတာင္း ေနရင္း မွ လည္း သစၥာ ဆိုမိသည္။ 

သမၼာ ေဒ၀ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ မ်ား ကူညီ မစ ပါ ေစာင့္ေရွာက္ ပါ။ ေတာ ေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္ နတ္ ေတြ ကို ကိုယ္ ျပဳလုပ္ ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ ေတြ အမွ် ေပး။ ကိုယ္ မလုပ္ခ်င္ ပဲ လူသတ္ ေနရတာ ကိုလည္း သစၥာ ဆို။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ ရြတ္ဖတ္ ရင္း အခ်ိန္ ေတြ ကုန္လြန္ လာ ခဲ့ ေလသည္။

အိပ္ေရး ပ်က္ေသာ ညေတြ မ်ား လွျပီ ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ငိုက္ခ်င္ ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အနား မရ မငိုက္ ရေအာင္ လည္း ရန္သူ႕ လက္နက္ၾကီး ေတြ က တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ကုန္းေပၚ က်ေန သည္။ မ်က္လံုး မ်ား ကလည္း ၾကိမ္းစပ္ ေနျပီ။ နံနက္ အာရံု တက္ တြင္ အိမ္မက္ လိုလို တကယ္ လိုလို နဲ႔ ေတာ္လဲ သံမ်ား ၾကားရ ေလသည္။ 

ဆင္သံ မ်ား ျမင္းသံ မ်ား တံပိုး မႈတ္သံ မ်ားလည္း ၾကား လိုက္ရ သည္။ မိမိ တစ္ေယာက္ ထဲ ၾကား သည္ ထင္ ၍ ကို ေသာင္းတင္ ကို လွမ္းၾကည္ လိုက္ရာ သူကလည္း ဘာသံ လည္း ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျပန္ၾကည့္ ေန သည္။ အမွန္ တကယ္ ဆို ဒီ ေကာင္ ေတြ တရုတ္ ခရာ ၀ီစီ အျမဲ မႈတ္္ ထိုးစစ္ ၀င္ေနၾက။ ခုေတာ့ ၀ီစီသံ တစ္ခ်က္ မွ မၾကား က်ားထိုး ေအာ္သံ မၾကား။ 

အာရုဏ္ က အလင္း မျပ တျပ။ မနည္း ဂရုစိုက္ ၾကည့္ေန ရသည္။ တိတ္တဆိတ္ တက္ျပီး ကပ္ မွ က်ားထိုး စစ္ဆင္ တတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီလို အထူး အဆန္း ျဖစ္ျပီး မၾကာ ဆရာၾကီး ညြန္႔တင္ မွန္ေျပာင္း တစ္ လက္ ျဖင့္ ဘယ္ညာ ပတ္ေျပး ၾကည့္ ေနသည္။ ေသနတ္သံ ပင္ တစ္ခ်က္ မွ မၾကား ရ ေတာ့။

ထို အျဖစ္ ပ်က္ ျဖစ္ျပီး မၾကာ ၂ ရက္ အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆီ စစ္ကူ ေရာက္လာခဲ့ သည္္။ ေနာက္ တန္း ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ေဆးရံု မွာ တပတ္ မွ် တက္ ခဲ့ရ သည္။ ကံၾကီး လွေပ စြ ဗ်ာ။ အျဖစ္ ကား ထိုသို႔ တည္း။ 

တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ ခန္႔ ၾကာေသာ အခါ မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ထို အျဖစ္ အပ်က္ မ်ား ကို ျပန္လည္ သိခြင့္ ရခဲ့ သည္။ မေမွ်ာ့္လင့္ ထား တာေတြ ေလာက မွာ ျဖစ္ေန ရွိေနတယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္ ခဲ့ရသည္။ တ ႏွစ္ ေလာက္ ၾကာေတာ့ တပ္ရင္းရံုး မွာ သံု႕ပန္း၂ ဦး ဖမ္းမိ သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို တိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲ မွာ ပါတဲ့ ဗကပ ေတြ ေပါ့။ စစ္ေဆး ေရး ၀င္တဲ့ အခါ ဆရာၾကီး ညႊန္႔တင္ က ဒီေကာင္ေတြ ကို ထိေန႔ က ကိစၥ ျပန္ ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အားလံုး လည္း သိခ်င္ တယ္ ေလ။ " 

ခင္မ်ား တို႕ အဲ့ဒီ မနက္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ကုန္း ကို ဘာလို႔ မသိမ္း တာလဲ ဘာ့ေၾကာင့္ ဆုတ္သြား တာလဲ" ဟု ဆရာ ညႊန္႔တင္ ေမးေတာ့ သူလည္း တအား ေျပာျပ ခ်င္ တဲ့ ပံု နဲ႔ ပါပဲ "မေျပးလို႕ မရ ဘူး ဆရာၾကီး။ ဗမာ ေရွးေခတ္ စစ္သား ေတြ ေမာက္တို ေမာက္ရွည္ ေတြ ဆင္ေတြ ျမင္းေတြ နည္းမွ မနည္း။ 

လူ ေထာင္ေက်ာ္ ေလာက္ လက္နက္ မ်ိဳးစံု အလံ မ်ိဳးစံု ကိုင္တက္ လာတာ။ ပီးေတာ့ မိုးျခိမ္း သလို ပဲ ၀ိုင္းဟ တိုက္ဟ သတ္ဟ နဲ႔ ေၾကာက္စရာ ၾကီး ဗ်ာ။ လံွေတြ ဓါးေတြ နဲ ့ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ေျပးလာ ၾက ဆိုေတာ့ ေရွး ဘုရင္ ေတြ စစ္တိုက္ တဲ့ ပံုေတြ ထဲ ကလို ပဲ။ 

ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လဲ ပထမ ၁ ခ်က္ ၂ ခ်က္ ပစ္ၾကည့္ ေသး တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ ေတာ့ အမ်ားလည္း ေျပး ကိုယ္ လည္း ေျပး ေပါ့ဗ်ာ။ အနိီး ေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ မွန္း မွ မသိဘဲ ကိုး ဆရာၾကီး ရဲ႕။ ေသသြား တဲ့ ရဲေဘာ္ အေလာင္း ေတြ ေတာင္ ဒီတိုင္း ထားခဲ့ ရတာ။ ေၾကာက္မိ တဲ့ အထဲ မွာေတာ့ အေၾကာက္ ဆံုး ပဲ။ ေခြး ေၿပး ကို ေျပးခဲ့ ရတာဗ်။ " တဲ့။ 

ကဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိပ္ခဲ တင္းတင္း မသိခဲ့ ရတဲ့ အေျဖ ေတာ့ သိ ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အားလံုး ၀မ္းသာ အံ့ၾသ ျခင္း ရွိရ ပါသည္။


 ေမာင္ေမာင္ (တံုကပူရိ)
Dr'Paing Thet Aung