ေရႊဘုန္းမွာ နည္းနည္း ဆုိးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္… ေရႊဘုန္း ရဲ႕ သေဘာက လိမၼာတဲ့ ကေလးကို ခ်စ္တယ္… ဆုိးတဲ့ ကေလး က်ေတာ့လည္း ခ်စ္တာအျပင္ စိတ္ဝင္စား တယ္…ဘယ္ လုိ ဆုိးတာလဲ …. ဘာေၾကာင့္ဆုိးတာလဲ… မိသားစုေၾကာင့္လား… ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ လား…သုိ႔မဟုတ္… ဆုိဆုံးမပုံ မမွန္လုိ႔လား… အဲဒီအေၾကာင္း အရာေတြကို ေလ့လာရတာ အလြန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္…။
ေရႊဘုန္း ငယ္ငယ္ကလည္း ခပ္ဆုိးဆုိးပဲ…ပုံမွန္ေလး ေျပာရင္လက္ခံတယ္ … ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာ ရင္…လုိက္နာ တယ္… မာန္မဲေျပာရင္ ပုိဆုိးျပတတ္တယ္…ဒါက ကေလးအမ်ားစုရဲ႕ ပုံေသ သေဘာ ခပ္ဆန္ဆန္ေလး ပါပဲ…။
ခုေျပာျပမယ့္ ေရႊဘုန္းရဲ႕ ကေလးရဲ႕ ဆုိးကြက္ေလးတစ္ခုက နည္းနည္းဆန္းတယ္… တျခားဆုိးတဲ့ အကြက္ ကေလးေတြ ကေတာ့ သိပ္မဆန္းပါဘူး…. ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္တယ္… သူ႕ကို ဆူရင္…မာန္ရင္ ေျပာင္ျ ပျပီး ေျပးတယ္… သူ႕ကိုရုိက္ရင္ အေဝးေရာက္တာနဲ႔ ခဲနဲ႔ ပစ္ျပီး ေျပးတယ္…ဒါေတြက သိပ္မဆန္းပါဘူး…။
ဆုိဆုံးမၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ လြဲမွားတဲ့ ကိုင္တြယ္ပုံေလးေတြေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္… ဒီကေလးေလးကို ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ အေဖမရွိဘူး… အေမပဲ ရွိတယ္… အေဖက သူငယ္ငယ္ကတည္းက သူမ်ားသတ္လုိ႔ ေသ ရ တယ္… သတ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကလည္း သူဆုိးလုိ႔…မုိက္လုိ႔ ပါပဲ…။
အဲဒီေတာ့ ဒီကေလးေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ဒါဏ္ရာရွိေနတယ္… ျမင္တဲ့ သူတုိင္းက ” နင့္ အေဖဟာ လူဆုိး…လူမုိက္…သူမ်ားသတ္လုိ႔ ေသတယ္… နင္လည္း ၾကီးလာရင္ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မွာပဲ” ဆုိတဲ့ အသံေတြကို သူငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၾကားေနရတယ္…။
လူဆုိတဲ့ သေဘာကလည္း ၾကိဳက္တာ မၾကဳိက္တာ အသာထား… ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေျပာစကားကို နားဝင္တတ္တယ္…ဆုိလုိတာက
* ဆုိးတယ္လုိ႔ မၾကာ၊ မၾကာ အေျပာခံရတဲ့ ကေလးက ၾကာေတာ့ သူ႕ကုိယ္သူ တကယ္ဆုိးတယ္လုိ႔ လက္ခံ သြားတတ္တယ္… အဲဒီေတာ့ သူလိမၼာဖုိ႔ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး…
* ည့ံတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ ခံရတဲ့ ကေလးလည္း ဒီလုိပဲ ၾကာေတာ့ သူ႕ကုိယ္သူ လက္ခံလုိက္တယ္… ငါ ည့ံ တယ္… အဲဒီေတာ့ သူေတာ္ေအာင္ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး…။ (အမ်ားစုကို ေျပာတာပါ၊ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာ တရားတစ္ခုေပါ့)
ခု ေရႊဘုန္းရဲ႕ ကေလးေလးလည္း အဲလုိျဖစ္ေနတယ္… လူဆုိး၊ လူမုိက္ရဲ႕ သားလုိ႔ အသတ္မွတ္ခံ ထားရေတာ့ ကေလးကလည္း မၾကိဳက္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္က
* ငါ့အေဖက လူဆုိး…ဆုိတဲ့ အသိကစြဲေနတယ္… ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူလည္း လိမၼာေအာင္ မၾကိဳး စားေတာ့ ဘူး… ပုံစံေလး ၾကည့္လုိက္ရင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေလး ျဖစ္ေနတယ္…။ ေရႊဘုန္းကုိ ကေလးေတြက မၾကာၾကာ လာလာျပီး တုိင္ၾကတယ္…
“ဘုန္းဘုန္းေရ… ေဝယံက သမီးကို ေဆာင့္တြန္းတယ္…”
“ဘုန္းဘုန္းေရ… ေဝယံေလ…သားကို လက္သီးနဲ႔ ထုိးတယ္…”
ဒါေတြ အျမဲၾကားေနရတဲ့ အသံေတြ…ေရႊဘုန္း ခနေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္… အဲဒီလုိ တုိင္သံၾကားလုိ႔ သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သူ႕အၾကည့္က တစ္မ်ဳိေလး ေျပာင္းသြားတယ္…
မ်က္လုံးက ေၾကာက္ေပမယ့္ အမူအရာက မခန္႔ေလးစားပုံစံေလး ျဖစ္သြားတယ္… (ေခၚရင္ မသြားဘူးဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ဳိး) သူ႕ကို တစ္ပါတ္ေလာက္ လႊတ္ထားေပးလုိက္တယ္… တုိင္သံၾကားရင္ လွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္… ဒါေပမယ့္မေခၚဘူး…အဲဒီလုိေလး ေစာင့္ၾကည့္လုိက္တာ၇ရက္ေလာက္ေနေတာ့သူ႕အမူအရာေလး ေပ်ာ့ေျပာင္း လာတယ္… ေရႊ ဘုန္း လွမ္းၾကည့္ လိုက္တာနဲ႔ မေခၚရပဲ သူလာခ်င္တဲ့ပုံစံေလး ျဖစ္ေန တယ္… အဲဒီေတာ့မွ သူ႕ကို လွမ္းေခၚလုိက္တယ္…။
” သားေရ… ဘုန္းဘုန္းဆီ ခနလာပါဦး…”
အမ်ားကေလးေတြလုိပါပဲ… လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး အနားမွာ မတ္တပ္ရပ္တယ္…
“သားက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဘာလုိ႔ လက္သီးနဲ႔ ထုိးတာလဲ…”
“သူတုိ႔က ကစားတာ သားကို မပါခုိင္းဘူး”
“ေၾသာ္ … အဲဒါေၾကာင့္လား…ဒါဆုိရင္ ေနာက္တခါ သား-သူတုိ႔နဲ႔ ရန္မျဖစ္ရဘူးေနာ္… သား ကစားရေအာင္ သူတုိ႔ကို ဘုန္းဘုန္း ေျပာေပးမယ္…
ဟုတ္ျပီလား…”
“မွန္ပါ့ ဘုန္းဘုန္း ”
(ေရႊဘုန္း ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေတြက ေခၚရင္…* ဘုရား လုိ႔ထူးတတ္ေအာင္… ေမးရင္ * မွန္ပါ့ ေျဖတတ္ေအာင္… ပစၥည္းေလးေတြ ေပးရင္ * ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ထားတယ္… စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတာင္ * လက္အုပ္ခ်ီတတ္ေအာင္ သင္ေပးထားတယ္..)
ဒီလုိနဲ႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕အမူအရာေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ႏူးညံ့လာ တယ္… ရန္ျဖစ္တဲ့ အသံ… ကေလးေတြရဲ႕ တုိင္သံေတြ သိပ္မၾကားရေတာ့ဘူး… ရြာထဲကလူၾကီးေတြ ကေတာင္ ေျပာ လာတယ္…
“ဦးဇင္းေရ…ေဝယံေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အပုိးက်ဳိးသြားတာ… ခု သူ႕ကို မာန္ရင္ေတာင္ ျပန္ မေျပာေတာ႔ ဘူး…”
” အင္း…ဒကာၾကီးတုိ႔ကလည္း ကေလးကို မလုိအပ္ပဲ သိပ္မမာန္ပါနဲ႔…ကေလးေတြ စိတ္ၾကမ္းတတ္ တယ္…”
ဒါနဲ႔ပဲ ေဝယံေလးဟာ ဂ်စ္ကန္ကန္ အမူအရာေလး ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားတယ္… ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ဒီစာရဲ႕ အစပုိင္းမွာ တင္ျပထားတဲ့ ခပ္ဆန္းဆန္း ဆုိးပုံေလးက မေပ်ာက္ဘူး…။
အဲဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဆုိးတယ္….ဘာလဲဆုိေတာ့ သူက ရြယ္တူမိန္းကေလးေတြကို ခနခန ဖက္နမ္း တတ္တဲ့ အက်င့္ပါပဲ… ေဝယံေလးရဲ႕ အသက္က ၈-ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာပါ…
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ျပီ ဆုိရင္ အတန္းေဖာ္ မိန္းကေလးေတြ အနားေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႕ႏွာေခါင္းက သြက္တယ္.. ရႊတ္ခနဲ နမ္းလုိက္ျပီ…။ အဲဒီကိစၥ အတုိင္ခံရေတာ့ ေရႊဘုန္းလည္း အံၾသတယ္…ရီလည္း ရီခ်င္တယ္… ဒါေပမယ့္ မေျဖရွင္းလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး… ကေလးက ၈-ႏွစ္ ဘယ္လုိလုပ္ ဒီစိတ္ေတြ ရွိေနႏုိင္ပါ့မလဲ…ေနာက္ေတာ့ ေခၚေမးလုိက္တယ္…
” သား… ျမတ္ငုဝါခင္ကို ဖက္နမ္းတယ္ဆုိ…”
“ဟုတ္ပါတယ္… ဘုန္းဘုန္း” (သူက မညာတတ္ဘူး)
“ဘာလုိ႔ အဲလုိ လုပ္ရတာလဲ သား”
သူ…ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျဖဘူး… အုပ္အုပ္ခ်ီျပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ရပ္ေနတယ္…
“ေျပာေလ သား… ဘုန္းဘုန္း မရိုက္ဘူး… အမွန္တုိင္းေျဖ…”
” သားကို … ကုိၾကီး မဲတူတုိ႔က ေျမွာက္ေျမွာက္ေပးတာ…ဘုန္းဘုန္း…”
ကဲ…တရားခံေပၚျပီ…
” အဲလုိ ခုိင္းတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာျပီလဲ….”
“ၾကာျပီ ဘုန္းဘုန္း…”
ဒီလုိပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးက ရွိတတ္ပါတယ္…ေရႊဘုန္းတုိ႔ ငယ္ငယ္က ကုိရင္ၾကီးေတြနဲ႔ အတူေနရေတာ့… ထုိကိုရင္ၾကီးေတြက ကုိရင္ငယ္ေတြကို ရန္တုိက္ေပးတတ္တယ္…
“ေဟ့ေကာင္ ပိစိ၊ မင္း သုမနနဲ႔ ခ်ရဲလား…”
ေရႊဘုန္း ငယ္ငယ္က လူေကာင္ေသးတယ္…ဒါေၾကာင့္ ပိစိလုိ႔ နာမည္တြင္တယ္… (ခုလည္း လူေကာင္က မၾကီးပါဘူး)
အဲလုိ ေျမွာက္ေပးျပီဆုိရင္ ေရႊဘုန္းကလည္း လူေကာင္သာ ႏွာျပီစုတ္ေလာက္ရွိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ရဲဘူး မေျပာဘူး…
” ဘာလုိ႔ မခ်ရဲရမွာလဲ ခ်ရဲတာေပါ့…”
အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ေရႊဘုန္းက ဂ်စ္ကန္ကန္ မုိက္ကန္းကန္းေလးလုိ႔ (ငယ္ငယ္က) သတ္မွတ္ခံရ ပါေရာ…ေက်ာင္း ထုိင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ အခ်စ္ဆုံးကေန ရန္ျဖစ္လြန္းတဲ့ အတြက္ အျမင္ကတ္ဆုံးျဖစ္ခဲ့ ရတာပါပဲ…။
ေနာက္မွ မနည္းျပန္ျပင္ယူရတယ္… ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးရတဲ့ ကေလးေတြ ရဲ႕ ျဖဴစင္မႈေတြပါ…
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ညီေတာ္ အာနႏၵာကို …. ” ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ အက်ဳိးတရားေတြကုိ ရာႏႈံးျပည့္ ျပီးေျမာက္ေစႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းတရား…” လုိ႔ ဆုံးမေတာ္မူခဲ့တာပါ…။
ကုိယ္ေကာင္းရင္ ကိုယ့္ေခါင္း မေရြ႕ဘူးဆုိတာ… အခါခပ္သိမ္းမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး… အထူးသျဖင့္ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ရာႏႈံးျပည့္ကို အေရးၾကီးပါတယ္၊ ပန္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ပဲ လူေတာ္ လူေကာင္းေလး ျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ပဲ လူဆုိး၊ လူေပေလးျဖစ္သြား တတ္ပါ တယ္…အလြန္သတိထားစရာပါ…။
ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စြဲသြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ မေကာင္းက်င့္ေတြဟာလည္း ျပင္ရ ခက္တတ္ပါတယ္… ေရႊဘုန္းရဲ႕ ကေလးေလးလည္း အဲလုိပဲ… မေကာင္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကို အေလ့က်င့္လုပ္ျပီး ေျမွာက္ေပးလုိက္ေတာ့… ကေလးက ေကာင္းတာ မေကာင္းမသိပါဘူး…
ေျမွာက္ေပးတဲ့ သူေတြက သူတုိ႔ခုိင္းတာကို ကေလးက လုပ္ေတာ့…
” ေတာ္တယ္ေဟ့…သတၱိရွိတယ္၊ ဒါမွ ေယာက္က်ား” …ဘာ…ညာ…နဲ႔ ခ်ီးေျမွာက္တာခံရေတာ့ ကေလးက အဟုတ္ၾကီးထင္သြားေတာ့တာပါပဲ…
“သားေရ… အဲဒါေနာက္မလုပ္ရဘူးေနာ္… သားက ကေလးမုိ႔၊ အဲဒါ လူၾကီးဆုိ ေထာင္က်တတ္တယ္…ျပီးေတာ့ အလြန္ရွက္စရာေကာင္းတာ မလုပ္ရဘူးေနာ္…”
“မွန္ပါ့ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး…ဘုန္းဘုန္း…”
ဒါေပမယ့္ သူမရပါဘူး… အက်င့္က စြဲေနတာဆုိေတာ့ ဘာစိတ္မွ မရွိေပမယ့္ အတန္းေဖာ္ကေလးမေလးေတြ အနားေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႕ႏွာေခါင္းက အလုိလုိ တာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ျပီး သား ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ….
ရႊံ႕ကေလးလုိ ႏူးညံ့တဲ့ အသားေပၚမွာ ထုႏွက္ခံလုိက္ရတဲ့ အမာရြတ္ဟာ မာသြားတဲ့ အခါျပင္ဖုိ႔ ခက္သြားျပီ မုိ႔လား…
အင္း…ဒီတခါ ျပန္မွ ထပ္ျပီး… ဒီအက်င့္ေလးေပ်ာက္ေအာင္ ဆုံးမရဦးမွာပါပဲ…
ေရႊဘုန္း… 30.1.2014
No comments:
Post a Comment