ဆုေတာင္းမေနႏွင့္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ အစြန္း မလြတ္ဘူး

အမ်ိဳးသမီးေယာဂီ တစ္ေယာက္ က အိမ္ျပန္ေတာ့ မလို႔ ဘုန္းဘုန္းေတြ ကို ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြႏွင့္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ရင္းႏွီးေနၾကေတာ့ ကန္ေတာ့ရင္း ကေန “ဘုန္းဘုန္း၊ တပည့္ေတာ္ ကန္ေတာ့တယ္ေနာ္။ ဆုေတာ့ ေပးမေနပါႏွင့္ေတာ့၊ ဆုေပးတိုင္းလည္း ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ ရမွာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဘုရား” လို႔ ေနာက္ျပီး ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ 

ဒါႏွင့္ ေဘးမွာ ရွိတဲ့ တစ္ေယာက္က “ဘုန္းဘုန္း၊ ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ ဖာသာကိုယ္ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ လုပ္ေစ” ဆိုျပီး ဆုေပး လိုက္ပါ ဘုရား လို႔ ထပ္ျပီး ၀င္ေနာက္လိုက္ပါတယ္။

အဲဒါႏွင့္ ပဲ နာဂိုယာ က ခဏၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္က…
“ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အဲဒီ ကိစၥ မွာ အယူအဆေလးေတြ နဲနဲ လိုေနၾကတယ္။ ဆုေပးတယ္၊ ဆုယူတယ္ ဆိုတာ မလိုအပ္ဘူး ဆိုျပီး အယူမလြဲ ရဘူး။ 

တခ်ိဳ ႔ဆရာေတာ္ေတြ က ဆုေတာင္း မေနႏွင့္၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရမွာ၊ ဆုေတာင္းေနရံုႏွင့္ ရမွာ မဟုတ္ဘူး လို ့ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဆုေတာင္း မေနႏွင့္ ဆိုတဲ့စကား ဟာ အစြန္းမလြတ္ဘူး။ 

 ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက စလို႔ ပေစၥက ဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ေတြ၊ အဂၢသာ၀ကေတြ၊ မဟာ သာ၀ကေတြ၊ ပကတိ သာ၀ကေတြ အားလံုး ဟာ အခုလိုမ်ိဳး အေျခအေန ကို ရဖို႔အတြက္ ဆုေတြေတာင္းခဲ့ ၾက ရတယ္။  ဆုမေတာင္းခဲ့တဲ့ သူ တစ္ပါးမွ မရွိဘူး။ 


ဆုလည္း ေတာင္းၾကရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေတာင္းထားတဲ့ ဆုအတိုင္း ျပည့္၀ေအာင္ ပါရမီေတြကို လည္း ျဖည့္ က်င့္ ရတယ္။ အစဥ္က အဲဒီအတိုင္း သြားတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳး မွာ တခ်ိဳ ႔က ပထမပိုဒ္ ကိုပဲ ဆိုဖို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္က ကန္ေတာ့ ရေသာ အက်ိဳး အားေၾကာင့္ ဆိုတာကို ထည့္ မဆိုခိုင္းဘူး။ 

တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီကန္ေတာ့ ခ်ိဳးဟာ ေရွး ပညာရွိ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ စီမံေရးသားခဲ့ၾကတာ။ အဓိပၸါယ္ အႏွစ္ သာရ အျပည့္အ၀ ပါတယ္။ အဲဒီ ကန္ေတာ့ခန္းမွာ ပါတဲ့ စကားလံုးတိုင္း ကို နားလည္ရင္ ေတာ္ေတာ္ကို အက်ိဳး မ်ားတယ္။ 

ဒါကို အခု တစ္ခ်ိဳ ႔ ဆရာေတာ္ေတြက ျဖဳတ္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတာ တကယ္ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘာသာ၊ သာသနာ ကို တိုးတက္ေအာင္ျပဳျပင္တယ္ ဆိုရာမွာ လုပ္လို႔ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြ ကို မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ တားျမစ္ တာမ်ိဳး၊ ျပဳျပင္ တာ မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ 

သူ႔ဖာသာ ထားလို႔ လည္း ဘာမွ မျဖစ္၊ ျပင္ လိုက္လို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ ကိစၥ မ်ိဳးေတြကို အတင္း လိုက္ျပဳျပင္ေနရင္ ေနာင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ ဆိုေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ၾကား အုပ္စုေတြကြဲ၊ အျငင္းေတြ ပြားျပီး အကုသိုလ္ေတြသာ တိုးပြားသြားေစႏိုင္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ဥပမာ တစ္ခု အမ်ားၾကားဖူး တာေလး ထပ္ေျပာမယ္ ဆိုရင္ သီလေပးတဲ့ အခါ၊ သရဏဂံုေဆာက္ တည္တဲ့ အခါ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက “အာမဘေႏၱပါဘုရား” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ဆို ၾက တယ္။ 

တစ္ခ်ိဳ ႔ ဆရာေတာ္ေတြက အဲဒါကို “ပါဘုရား” မထည့္ရဘူး ဆိုျပီး အတင္းျဖဳတ္ခိုင္းတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးပဲ။ “သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ပါဘုရား” မွာလည္း “ပါဘုရား” ကို ျဖဳတ္ခိုင္းၾကတယ္။ စာ အေနႏွင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒါကို ျဖဳတ္ တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ပါဘုရား” ထည့္လိုက္ေတာ့ေရာ ဘာမ်ား အဓိပၸါယ္ မွားသြားလို႔လဲ။ ဘာမ်ား အကုသိုလ္ျဖစ္သြားလို႔လဲ။ 

ဘာသာ၊ သာသနာ မွာ တျခား တကယ္ျပင္ရမယ့္ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေသးေသး မႊားမႊားေလးေတြ ကို လိုက္ျပင္ေနတာ ဘာမွ အက်ိဳးမျဖစ္ပါဘူး။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြၾကား သူ႔ ဆရာေတာ္ေျပာတာမွ အမွန္၊ ငါ့ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွ အမွန္ ဆိုျပီး အျငင္းပြားဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခား က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ က ဘုရား ရွိခိုးတဲ့ အခါ နေမာတႆ         ကေန စျပီး ရွိခိုးၾကတယ္။ အဲဒါကို လိုက္ အတုယူ အားက်ျပီး ဟိုး အရင္တုန္းက ဆရာေတာ္ တစ္ပါးက သူတရားေဟာရင္ အဲဒီ အတိုင္း နေမာတႆ        က  ပဲ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ  ကို လိုက္ဆိုခိုင္းတယ္။ ၾသကာသကို ျဖဳတ္ထား ခဲ့တယ္။ 

ဒါနဲ႔ သံဃာ့မဟာနာယက အဖြဲ ႔ က အဲဒီ  ဆရာေတာ္ကို ေခၚျပီး ဒါမ်ိဳး မလုပ္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ ရဖူးတယ္။
ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳးကို လည္း မျဖဳတ္ပါႏွင့္၊ ဆုေတာင္း ကိုလည္း မျဖဳတ္ပါႏွင့္။ 

ဆရာေတာ္ေတြ ဘက္ကလည္း ငါသီလေပးတဲ့ အခါက်ရင္ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳးက ဒီပံုစံမ်ိဳး မွ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ပါႏွင့္။ 

ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ဆိုတတ္ သလိုဆိုၾကပါေစ။ သူတို႔အတြက္ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ မလိုအပ္ပဲ လိုက္ျပင္ မေနပါႏွင့္ လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။”

လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ကို အမိန္႔ရွိေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။


by Ma ShweChee
( အမွတ္မထင္ပဲ နာယူလိုက္ရတဲ့ အဆံုးအမ ) မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

worldofwisdom
 http://www.searchmyanmar.com/link/frame/cid/54456