ဆရာသုတ
JOB seekers Journal Vol.3, No.4
တစ္ခါက ေျပာင္းဖူးစိုက္ တဲ့ လယ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္တဲ့ အေကာင္းဆံုး ေျပာင္း ဖူးၿပိဳင ္ပြဲေတြမွာ အႀကိမ္ႀကိမ ္ဆုရပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္က လယ္သမားႀကီးရဲ႕ ေျပာင္းစိုက္ ပ ံုစိုက္နည္းေတြ ကို သတင္းေဆာင္းပါးေရးဖို႔ သြားၿပီး ေလ့လာတယ္။
အဲဒီမွာ လယ္သမားႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ဆုရ အေကာင္းဆံုး ေျပာင္းမ်ိဳးေတြကို သူ႔ရဲ႕ လယ္နီးခ်င္း အျခား ေျပာင္း ဖူး စိုက္တဲ့ လယ္သမားေတ ြကို ေ၀မွ် ေပးေနတာေတြ႕ရလို႕ သတင္းေထာက္က အံ့အားသင့္သြား တယ္။
“လယ္သမားႀကီး ခင္ဗ်ား၊ အခုလို ဆုရ အေကာင္းဆံုးေျပာင္း မ်ိဳးေတ ြကို အျခားသူေတြဆီ ေပးပစ္လိုက္ ရင္ ေနာက္ႏွစ္ ၿပိဳင္တဲ့ အခါ သူတို႔ရဲ႕ ေျပာင္းဖူးေတြ ေကာင္းလာ မွာ မဟုတ္ဘူးလား၊ လာမယ့္ႏွစ္ ၿပိဳင္ပြဲမွာ သူတို႔စိုက္တဲ့ ေျပာင္းဖူးေတ ြက ဆုရမသြားႏုိင္ဘူးလား” လို႔ ေမးပါတယ္။
လယ္ သမား ႀကီးက ““သူတို႔ စိုက္တဲ့ ေျပာင္းေတြ ေကာင္းသြား မွာ အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ လို႔ သူတို႔ စိုက္တဲ့ ေျပာင္းေတြ က မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳးသန္႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိုက္တဲ့ ေျပာင္းခင္း ထဲကို အဲဒ ီမေကာင္း တဲ့ ေျပာင္းေတြက ၀တ္မႈန္ေတြ ကူးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေျပာင္းေတြ လည္း မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ ္စိုက္တဲ့ ေျပာင္းက မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ျဖစ ္ဖို႕ အေရးႀကီး သလို သူတို႔ စိုက္တဲ့ ေျပာင္း ကလည္း မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ ျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို အေကာင္းဆံုး ေျပာင္းမ်ိဳးေတြ ေပးရ ပါတယ္” လို႔ ေျဖပါသတဲ့။
အင္တာနက ္မွာ ဖတ္ရ တဲ့ ဒီျဖစ္စဥ္ ကေလးက ျဖစ္ရပ္မွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ ထဲမွာ အျခားသူေတြ ညံ့ေန မွ ကိုယ့္ အရည္ အခ်င္းေတြ ေပၚလြင္မွာလို႕ ထင္ျမင ္ယူဆေနသူေတြ အတြက္ေတာ့ သင္ခန္းစာ ယူစရာေကာင္းပါတယ္။
လူညံ့ေတြ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္ မႈ မျပဳသူေတြ၊ အလုပ္ ကို ခိုကပ္ၿပီး မလုပ္မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ ေနတတ္သူေတြ အလယ္ မွာ သာမန္ အရည္အခ်င္း ႐ွိသူ၊ ႀကိဳးစား အားထုတ္သူ၊ အလုပ္ ကို မခိုမကပ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္တတ္ သူဟာ လူေတာ ္လို႔ နာမည္ထြက္ၿပီး ေနရာ ရလာတတ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ သူ႔လိုပဲ အရည္အခ်င္း ႐ွိသူ၊ ႀကိဳးစား အားထုတ္သူ၊ အလုပ္ ကို မခိုမကပ္ တတ္ႏုိင္ သေလာက္ လုပ္တတ္သ ူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ထက ္ပိုၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ ထဲေရာက္လာ မွာ စိုးရိမ္ လာတတ္ပါတယ္။
“ငါနဲ႔ တန္းတ ူရင္လည္းျဖစ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ငါ့ထက္ သာရင္လည္း သာသြားမွာ” ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အဲဒီ လူ ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ႐ွိသူ(ေတြ) ကို အျခားေရာက္သြားေအာင္ လုပ္မိ တတ္ပါတယ္။ အႏွစ ္မ႐ွိတဲ့ေတာမွာ မင္းမူ ခ်င္တဲ့ ၾကက္ဆူပင္ လိုမ်ိဳး ျဖစ္တာပါ။
အခ်ိဳ႕လူေတ ြကေတာ့ ကိုယ့္မွာ တတ္သိ နားလည္ ရ႐ွိ ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ အသိ ပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အယ ူအဆ သေဘာတရားေတြ ကို မည္သူ မဆို ေလ့လာ သင္ယူလိုတယ္ ဆိုရင္ ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာႏိုင္သူ အပါ အ၀င္ အားလံုးကို မွ်ေ၀သင္ ၾကားေပးေလ့႐ွိတယ္။
တကယ္ေတာ့ စစ္မွန္ အဖိုး တန္တဲ့ အသိပညာ၊ အေတြ႕ အႀကံဳ၊ အယူအဆ သေဘာတရားေတ ြဆို တာ မီးညႇိ ထားတဲ့ ဆီမီးခြက္ က မီးေတာက္ ကေလးလို မွ်ေ၀ လိုက္လို႕ ကုန္သြားတယ ္ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။ ေလာက ႀကီးထဲ မွာ အလင္းေရာင္ ပိုမ်ား လာတာပဲ ႐ွိပါတယ္။ ဒါကတစ္ပိုင္းပါ။
ေနာက္တစ္ပိုင္း ကေတာ့ ခုနက ေျပာခဲ့ တာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက ္လို႕ ယူဆရင္ လည္း ရပါတယ္၊ “ဟင္းစား သာေပးပါ၊ ကြန္ခ်က ္ကိုေတာ့ မျပပါနဲ႔” ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္က ဘ၀နဲ႔ ရင္းၿပီး ရယူထားရတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ အတြက္လည္း အေရးႀကီးတဲ့ အသိပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အယူအဆ သေဘာတရားေတြ ကို လြယ္လြယ္ နဲ႕ လူတစ္ကာ ကို မမွ်ေ၀ဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ငါးလည္း ဖမ္း တတ္ေရာ၊ ေက်းဇူး သိတတ္ဖို႕ ေ၀းလို႔၊ သူ႔ အလိုလိုပဲ တတ္ေနသလိုလို၊ ဆရာ ကာျပန္ တတ္တဲ့ လူမ်ိဳး ကို မမွ်ေ၀သင့္ဘူး ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။
ဒီေနရာ မွာ ေျပာင္းဖူးစိုက္တဲ့ လယ္သမားႀကီး နဲ႔ ငါးဖမ္း ဖို႔ ကြန္ခ်က္ သိတဲ့ သူနဲ႔ ကြာျခားခ်က ္ကို သတိျပဳ သင့္ပါတယ္။
လယ္သမားႀကီး က သူ႔ရဲ႕ ေျပာင္း မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ကို မွ်ေ၀လိုက္တ ဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင ္ခံရတာနဲ႔ ကုသုိလ္ ရတာ အျပင္ မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္း ဆိုတဲ့ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ျပႏိုင္ တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ခံစားရပါတယ္။
ငါးဖမ္းဖို႔ ကြန္ခ်က္ျပေပးသူ မွာေတာ့ ေက်းဇူး တင္ခံ ရတာနဲ႔ ကုသုိလ ္ရတာ ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီလို လက္ ဆုပ္ လက္ကိုင္ျပႏိုင္တဲ့ လက္ငင္း အက်ိဳးေက်းဇူး မရ႐ွိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္က ဆံုးျဖတ္ ပိုင္ ခြင့္႐ွိ သူေနရာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ အသိပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အယူ အဆ သေဘာ တရားေတြ ကို ျဖန္႔ေ၀ေပးသူေနရာကို ေရာက္လာတဲ့ အခါ အေျခအေန၊ အခ်ိန္ အခါ၊ ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနသူေတြ၊ လုပ္မယ့္ လုပ္ငန္း စသည္ျဖင့္ အဖက္ဖက္ က စဥ္းစားၿပီး ေျပာင္းစိုက္ လယ ္သ မား လို က်င့္ၾကံရမလား၊ ကြန္ခ်က္ သိတဲ့ ငါးဖမ္းသူလို က်င့္ၾကံရမလား စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ ္ပါ တယ္။
အလုပ္ ၀င္စ လူငယ္ေတြ၊ ကိုယ္က အသိပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အယူအဆ သေဘာတရားေတြ ကို ေလ့ လာသင္ယူ နည္းခံရမယ့္ ေနရာ ကို ေရာက္ေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေျပာင္းဖူး မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳးသန္႔ကို အရံသင့္ လာေပးတဲ့ လယ္သမား ႀကီးလိုမ်ိဳး လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္၊ အထက္လူႀကီးေတြ နဲ႔ ေတြ႕ရတ ဲ့အခါ “သူတို႔ အက်ိဳး အတြက္ ငါ့အေပၚ ေကာင္း တာပါ” လို႔ ေခ်ာ္ေတာေငါ့ မေတြးဘဲ
““ဒီလိုေကာင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါေရာက္လာတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းလုိ႔ပဲ”” လို႔ သေဘာထား ၿပီး ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေခၽြးနဲ႔ ဇြဲလံု႕လနဲ႔ ႐ွာေဖြ စုေဆာင္းထားတဲ့ အသိ ပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အယူ အဆ သေဘာတရားေတြ ကို ေလ့လာ သင္ယူ အသံုး ခ်႐ံုတင ္မက ေက်းဇူး သိတတ္တာကို ပါးစပ္နဲ႔သာ မဟုတ္ လက္ေတြ႕လည္း ျပသ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြန္ခ်က ္မျပဘဲ ဟင္းစား ေလာက္ပဲ ေပးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ကိုေရာက္ရင္လည္း ကိုယ့္ကို နားလည ္တတ္ ကၽြမ္းေအာင္ သင္မေပးဘဲ ဒါမွ မဟုတ္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေျပာျပဘဲတမင္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္၊ မလုပ္ႏိုင္ မကိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုခ ုကို အၿမဲထိန္ခ်န္ ေမ့ေလ်ာ့ ဖယ္ထုတ္ထားတတ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ ကိုင ္ဖက္နဲ႔ အထက္လူႀကီးေတြကို စိတ္ကြက္ၿပီး ေဒါသေတြထြက္ စိတ္ေတြပ်က္ မေနဘဲ ““ဥစၥာရင္လို ဥစၥာရင္ခဲ ႀကိဳး စားရမွာေပါ့”
လို႔ သေဘာ ထားၿပီး သူတို႔ေတြဆီကပဲ ထိုက္တန္တဲ့ ေပးဆပ္မႈနဲ႔ ကြန္ခ်က္ကို သင္ယူမလား၊ ကိုယ့္နည္း ကိုယ္ဟန္ နဲ႔ ကြန္ခ်က္ ကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမလား ဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြန္ ခ်က္မတတ္ခင္ ဟင္းစား ေလာက္ ေပး တာကလည္း သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႔သူ တန္ဖိုးတစ္ခုကေတာ့ ႐ွိတာ ပဲမို႕ သူတို႔ ဖာသာ ကပ္တာ၊ လွ်ိဳတာက တစ္က႑၊ ကိုယ့္ဘက္က ထိုက္သင့္တဲ့ ေက်းဇူးကို သိတတ္ ရမွာက တစ္ က႑ ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္ သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
From... JOB seekers Journal
No comments:
Post a Comment