ဗယာေၾကာ္ေခတ္မွသည္ ကမၻာေက်ာ္ေခတ္ဆီသို႔

 

 

 ဆာသည္ျဖစ္ေစ၊ မဆာသည္ျဖစ္ေစ၊ သာမန္ အစားအေသာက္ တစ္ခုကို စားခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မစားခ်င္ သည္ျဖစ္ေစ သမၼတ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ သတင္းေတြထဲမွာ ထင္းခ နဲ ျမင္သာတဲ့ စည္း႐ုံးလုပ္ေဆာင္မႈ တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ 

 

တ႐ုတ္သမၼတ ရွီက်င့္ဖ်င္ ဟာ ေဘဂ်င္းက သာမန္စားေသာက္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္မွာ အမ်ားနည္းတူ တန္းဝင္ စီၿပီး ဝက္သားေပါက္စီရယ္၊ ဝက္အသည္းနဲ႔ အသီးအ႐ြက္ ေရာေက်ာ္ထားတဲ့ ဟင္းကို ဝယ္ယူ စားေသာက္ခဲ့ တယ္။ ပိုၿပီးေလးစားစရာ ေကာင္းတာက အဲဒီအစား အေသာက္ဖိုး က်သင့္ေငြ ၂၁ ယြမ္ကို သူ႔အိတ္ ကတ္ထဲက ပိုက္ဆံနဲ႔သူ ထုတ္ရွင္းသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

 

 ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔က ေဘဂ်င္းၿမိဳ႕လယ္မွာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ တကယ္ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္သလဲ။ အခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွန္း မသိဘဲ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သြား ခဲ့ၾကတာ။ မထင္မွတ္ပဲ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ျပသြား ခဲ့ၾကတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေလာက္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေဘာဂေဗဒသင္တဲ့ ဆရာႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ဆန္းျပားေသာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို ေျပာျပတတ္တယ္။ 

 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္စည္း႐ုံးေရး ဆင္းၿပီး နယ္တကာလွည့္ လည္ တရားေဟာ ေနစဥ္က ပဲခူးကိုျဖတ္ၿပီး ပ်ဥ္းမနား ဘက္ ကို ခရီးစဥ္တစ္ခု ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း႐ိုးသားစြာသြားလာ ေနထိုင္တတ္တဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဟာ ပဲခူးၿမိဳ႕အဝင္ မီးရထားခုံးေက်ာ္ တံတားနား အေရာက္မွာ သူစီးလာတဲ့ကားက ဆီျပတ္ သြားပါသတဲ့။ ဆီဝယ္ဖို႔ပိုက္ဆံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီမွာလည္း မပါ၊ သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ ဆီမွာလည္းမပါ၊ ကားေမာင္းတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ ဆီမွာလည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မပါၾကဘူး။ 

 

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာကို ကားထဲ ကထြက္ၿပီး ျပလိုက္ တာနဲ႔ ေရႊဆိုေရႊ၊ ေငြဆိုေငြျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူနဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ဓာတ္ဆီ ရွာခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေလးကလည္း ႀကံရာမရ ဓာတ္ဆီပုံး ေလးဆြဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက သခင္ေတြ၊ သခင္မေတြ ကို ေမးရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာႀကီး ထံ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါလာေၾကာင္း သိရၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ သြားေတာ့တယ္။ ဘီအိုစီ ဓာတ္ဆီအေရာင္းဆိုင္ ကလည္း ဓာတ္ဆီ တစ္ဂါလန္တစ္ပုံး အျပည့္ ထည့္ေပး လိုက္ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကားရပ္ထားတဲ့ ေနရာကို ကြၽန္ေတာ့္ဆရာႀကီးလည္း အေျပးေလး ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ 

 

ကားဆီေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ “ေဟ့ ငါအဲဒီ ဓာတ္ဆီဖိုးကို ျပန္လာရင္ေပးမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ ပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာႀကီးကို “ဒါနဲ႔ ငါဗိုက္ဆာလို႔ ဘယာေက်ာ္ ဝယ္ေကြၽးစမ္း ကြာ” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံဟာ ဆရာႀကီးနားထဲက မထြက္႐ုံ သာမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ဆင့္ျပန္ၾကား ရတဲ့သူေတြရဲ႕ နားထဲကေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ 

 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ိုးသားမႈကို ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပဲခူးၿမိဳ႕က ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရားႀကီး ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လာဖူးမယ္၊ ၿပီးရင္ ဘုရားေရွ႕မွာ တရားေဟာမယ္ဆိုလို႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံး အုန္းအုန္း ကြၽက္ ကြၽက္ ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ႀကဳိဖို႔ျပင္ ဆင္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေမက ငယ္ငယ္က ေဆးလိပ္သမ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ေဆးလိပ္ခုံကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုႀကဳိဖို႔ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ၾကတယ္။ သေျပပန္းေတြ၊ စံပယ္ပန္းေတြ ကမ္းဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ထား ၾကတယ္။

 

 ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေရာက္လာခ်ိန္မွာ လူတန္းႀကီးကို ျမင္တာနဲ႔ အေဝးမွာ ကားကိုရပ္ခိုင္းၿပီး ဒီအ တိုင္း ဆင္းေလွ်ာက္ သြား ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ကလည္း တစ္ေယာက္မွ လိုက္မလာဖို႔ မာန္သြားေသး တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ လူေတြၾကားကေနတိုးေဝွ႔ၿပီးဘုရားေပၚကိုေရာက္၊ဘုရားေရွ႕ကတရားေဟာ ဖို႔  ျပင္ ထားတဲ့ စင္ေပၚကို ေရာက္ေတာ့မွ ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း အံ့အားသင့္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားၾက ရပါေတာ့တယ္။ 

 

ကြၽန္ေတာ့္မိခင္ ျပန္ေျပာျပတာက “ေဘာင္းဘီပြပြ စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ အနားက ျဖတ္သြား တာေတာ့ ျမင္ လိုက္ သား ပဲ။ အေမတို႔က ဘယ္က တ႐ုတ္ဘိန္းစားေလးလဲ ထင္ၿပီး ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနမိတာ” ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေစာ္ကားခ်င္လို႔ ေျပာတဲ့စကားမဟုတ္ေပမယ့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံးအသြင္ေဖာ္ ေဆာင္ လိုက္ႏိုင္တဲ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမႈ တစ္ခုလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္မိပါတယ္။ ခုလည္း တ႐ုတ္သမၼတ ဟာ စားေသာက္ ဆိုင္ တစ္ခုကိုဝင္၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ ေရာၿပီးတန္းစီ၊ ေပါက္စီနဲ႔ အသီးအ႐ြက္ ေက်ာ္ကို ကိုယ့္ပိုက္ ဆံ နဲ႔ ကိုယ္ဝယ္၊ ၿပီးမွ ျပည္သူေတြနဲ႔ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ထိုင္ၿပီး ရယ္ေမာေျပာဆို စားေသာက္ သြား တယ္ ဆိုတာ ဟာ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒါလည္း သမိုင္းစကားတစ္ခု ျဖစ္သြားႏိုင္ေစမယ့္ လုပ္ရပ္တစ္ ခုကို လုပ္ေဆာင္ ျပသြားတာလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ 

 

ယန္မင္းတကၠသိုလ္ ႏိုင္ငံေရး သုေတသီ ယန္ဂြမ္ဘင္းကေတာ့ ရွီက်င့္ဖ်င္ ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈဟာ ႏိုင္ငံေရး စတန္႔ တစ္မ်ဳိးလို႔ ေဝဖန္လိုက္ပါတယ္။ ခုတစ္ေလာ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴပါတီ အတြင္းမွာ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြ၊ နာမည္ပ်က္မႈေတြ မ်ားေနေတာ့ ပါတီကို လူေတြ ျပန္ၿပီး အာ႐ုံစိုက္ လာေစဖို႔ လူေတြထဲဆင္းၿပီး ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈ ရေအာင္ အတင္းလုပ္ေနတဲ့ သေဘာလို႔ ေဝဖန္ေျပာသြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တ႐ုတ္သမၼတ ရွီက်င့္ ဖ်င္ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာသာေျပာရတယ္၊ ရည္႐ြယ္ ခ်က္ခ်င္းက တူတာမဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မကြယ္လြန္မီအထိ ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီးကို ေထာက္ခံ ၾက ဖို႔ တဖြဖြ မွာသြားေပမယ့္ ပါတီႏိုင္ငံေရး အတြက္ သူလုပ္ေဆာင္သြားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ 

 

အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ လြတ္လပ္ ေရးအတြက္ စည္း႐ုံးေရးေတြ ဆင္းၿပီး သူ႔ပကတိ ႐ိုးသားစိတ္ နဲ႔ ေနထိုင္၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေလးေတြဟာ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ ထင္ေပၚခ်င္စိတ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္သြားတာေတြ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ တ႐ုတ္သမၼတ ရွီက်င့္ဖ်င္ဟာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ကလည္း တ႐ုတ္ေတာင္ပိုင္း ဂြမ္ေဒါင္းနယ္ကို ခရီးထြက္စဥ္ က ဒီလို ႏိုင္ငံေရးစတန္႔ တစ္မ်ိဳးကို လုပ္ျပခဲ့ ပါေသးတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အစိုးရအဖြဲ႕ေတြ ခရီးထြက္ရင္ ေရွ႕ေတြ၊ ေဘးေတြ ကေန ေရွ႕ေတာ္ေျပး၊ ေဘးေတာ္ေျပးေတြ တစ္ေယာက္မွ မေခၚဘဲ၊ အစိုးရအႀကီးအကဲ ေတြစီးတဲ့ မွန္လုံ ကားႀကီး ေတြလည္း မစီးဘဲ သာမန္ မီနီဘတ္စ္ေလး တစ္စီးကို စီးသြားခဲ့တာလည္း လူမသိေအာင္ လုပ္ခဲ့သလိုလို မီဒီယာေတြမွာ ေက်ာ္ခဲ့တာပါပဲ။ 

 

ဝူဟန္းနယ္မွာ လွည့္လည္စဥ္ ကလည္း တ႐ုတ္ သမၼတဟာ မိုးထဲေလထဲ ကိုယ့္ထီးေလး ကိုယ္ေဆာင္းၿပီး ဒီအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ထီးေတာ္မိုး၊ ဖိနပ္ေတာ္သိမ္း ေတြရဲ႕ ျပဳစုယုယမႈ ခံတတ္ သူေတြ နဲ႔ ကြာျခားမႈကို ယွဥ္ၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ႏိုင္ငံက အစိုးရေတြ၊ ေနာက္လာမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ ပြဲမွာဝင္ ဖို႔ ျပင္ဆင္ေန သူေတြ တ႐ုတ္လို ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံက ေခါင္းေဆာင္ေတြေလာက္ေတာင္ စည္း႐ုံးေရး မတတ္တာေတြးၿပီး သနားသြားမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ရထားခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္လို႔ ဂုဏ္ယူေပမယ့္ ေခတ္ေတြက အမ်ားႀကီး ကြာျခားသြားၿပီ။ 

 

ခုေခတ္က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လုပ္စားရေကာင္းမွန္း သိတဲ့ေခတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေခတ္က အမ်ိဳးသား စည္းလုံးညီညြတ္ေရးနဲ႔၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ လႈပ္ရွားရတဲ့ေခတ္၊ အမ်ားႀကီး ကြာျခားသြားၿပီ။ တစ္ေခတ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ကိုယ္က်ိဳးမရွိ၊ အမ်ားအက်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေခတ္က လူေတြကေတာ့ ငါသာသမၼတျဖစ္ရင္ ဆိုတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကတယ္။ တစ္ေခတ္က ဘာမွလည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးကို အဆင္းရဲ၊ အပင္ပန္းခံ၊ အနစ္နာခံ၊ အေသခံၿပီး လုပ္သြားၾကတာ ကလည္း ျမင့္ျမတ္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ရသလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ၿပီး၊ ရဲရဲႀကီး အသက္စြန္႔ သြားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ 

 

 ဒီေခတ္ကေတာ့ စတန္႔ေလးေတြ လည္းလုပ္၊ အဟန္႔ကေလးေတြ လည္းထုတ္။ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါ ဘူး ေျပာ ၿပီး ၊ ႏိုင္ငံေရးထဲ ျမဳပ္ေနၾကသူေတြ ကလည္း မ်ားလာတယ္။ စြန္႔စားၿပီး အနာခံတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ တြက္ဆၿပီး အကြက္ခ် လုပ္ေနၾကသူေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလည္း ဗယာေၾကာ္ေတာင္ ဝယ္မစားႏိုင္တဲ့ ေခတ္ကေန၊ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ ဝယ္စားျပႏိုင္တဲ့ ေခတ္ ကို ေရာက္ လာၿပီလို႔ ယူဆမိပါတယ္ဗ်ာ။

 

 Written by ေက်ာ္ဗလ

From... The Voice Weekly