ခႏၱီတရား၊ သည္းခံျငား၊ စိတ္ထား ဘယ္သို႔ ျဖည့္ သနည္း။
လူမိုက္ အမႈ၊ ငါျပန္ျပဳ လွ်င္၊ သူလို ငါလဲ၊ လူမိုက္ ပဲဟု၊
စိတ္ထဲေတြးဆ၊ ေအးျမျမႏွင့္၊ ေဒါသ မထြက္၊
စိတ္ မပ်က္၊ သက္သက္ အနာခံ သတည္း။
“ငါ့ အေပၚ၌ လူမိုက္ျပဳေသာ ေစာ္ကားမႈ ကို ငါက ျပန္ျပဳလွ်င္ ငါလည္း သူ႔လို လူမိုက္ ျဖစ္မွာပဲ” ဟု စိတ္ ထဲ မွာ ေတြးဆ ၍ ေဒါသ မထြက္ဘဲ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ ၍လည္း မေနဘဲ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ မိမိ ကသာ အနာ ခံလိုက္ျခင္း သည္ ခႏၱီပါရမီ ၏ သေဘာတည္း။ (အရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ရုပ္စံု ဗုဒၶ၀င္ အေမးအေျဖ ႏွာ-၂၆)
ငါးရာ့ ငါးဆယ္ သရဘဂၤ ဇာတ္မွာ မင္းသံုးပါး နဲ႔ သိၾကားမင္း တို႔ ဘုရား အေလာင္း သရဘဂၤ ရေသ့ ဆီ ေရာက္ လာၿပီး သိၾကားမင္း က ေမးခြန္းျပႆ နာ ေမးပါတယ္။
“ရွင္ရေသ့.. ေလာက မွာ ဘယ္တရား ကို ပယ္သတ္ရင္ တစ္ရံ တခါမွ် မစိုးရိမ္ ရသလဲ၊
ဘယ္ တရား ကို ပယ္ရွားရင္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးမြမ္း သလဲ၊ ေလာကမွာ ဘယ္သူ ေျပာဆိုတဲ့ ၾကမ္း ၾကဳတ္ တဲ့ စကားကို သည္းခံရပါ့မလဲ”
ဒီေတာ့ သရဘဂၤရေသ့ က-
“ေလာက မွာ ေဒါသ ကို ပယ္သတ္ လိုက္ရင္ တစ္ရံ တစ္ခါ မွ် မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး၊ ေက်းဇူးကန္းမႈ ကို မျပဳရင္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ သာတဲ့သူ၊ ကိုယ္ နဲ႔ တန္းတူ သူ၊ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္တဲ့ သူ တို႔ရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္ တဲ့ စကားကို သည္းခံရမယ္။ အဲဒီလို သည္းခံလိုက္ျခင္းကို အျမတ္ဆံုးလို႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေျပာဆိုၾကတယ္”
ဘုရားအေလာင္း ရဲ႕ အေျဖစကား ၾကားေတာ့ သိၾကားမင္း က ေမးခြန္း ထပ္ေမးျပန္ပါတယ္။
“ရွင္ရေသ့ရယ္၊ ေလာက မွာ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူ၊ ကိုယ့္ထက္ျမတ္တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကား ကို သည္းခံ ရတာေတာ့ သည္းခံႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္တဲ့ သူရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကား ကိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ သည္းခံႏိုင္မွာလဲ” ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ကလည္း ျပန္ေျဖေပး ပါတယ္။
“ကိုယ့္ထက္ ျမတ္သူရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကားကို သည္းခံတာဟာ ေၾကာက္လို႔ သည္းခံတာပဲ၊ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူ ရဲ႕ စကားကို သည္းခံတာ က်ေတာ့ တကယ္လို႔ သည္းမခံ လိုက္ရင္ ငါ့ထက္ သာေအာင္ ၾကံစည္ အားထုတ္ ျပဳလုပ္သြားမယ့္ အျပစ္ကို ျမင္လို႔ သည္းခံတာ၊
ဒီ သည္းခံျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးဟာ ျမတ္တဲ့ သည္း ခံျခင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္သူရဲ႕ စကားကို သည္း ခံႏိုင္မွ အျမတ္ဆံုး သည္းခံျခင္းလို႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖေပးလိုက္ ပါတယ္။
သည္းခံ တဲ့ ေနရာမွာ တရား သေဘာေလးေတြ အာရံုျပဳၿပီး သည္းခံတာက ပို အဆင္ေျပပါတယ္။ အထူး သျဖင့္ ခႏၱီ ပါရမီ ရဲ႕ သေဘာေလး ကို အာရံုျပဳၿပီး သည္းခံရပါတယ္။
အာရံုဆိုး တစ္ခု ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ က ဖန္တီး လာတဲ့ အခါ “ငါ ခႏၱီ ပါရမီ ျဖည့္ဖို႔ အတြက္ ဖန္တီးေပး ေနတာ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါ့ကို ပါရမီ ျဖည့္ေပးေနသူပဲ” လို႔ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းလိုက္ ရင္လည္း သည္းခံဖို ႔အတြက္ တရား အသိ အားေတြ ၀င္လာေတာ့ တာပါ။ တရားအားေတြ ရင္ထဲ ေရာက္လာရင္ အလိုလို သည္းခံၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။
တကယ္ဆို သူ႔ကိုေတာင္ ကိုယ္က ျပန္သနား ရမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ ကိုယ့္ကို ေျပာဆိုႏွိမ့္ခ် ကဲ့ရဲ႕ ေနတာက အကုသိုလ္ပါ။ ကိုယ္ ခႏၱီပါရမီ ျဖည့္ေနတာက ကုသိုလ္ပါ။
အကုသိုလ္ ဟာ အကုသိုလ္ ရဲ႕ အက်ိဳး ရွိပါတယ္။ ကုသိုလ္ ဟာ ကုသိုလ္ ရဲ႕ အက်ိဳး ရွိပါတယ္။ အက်ိဳးေပး ပံုျခင္း မတူပါဘူး။ ျပဳၿပီး တာနဲ႔ ကံေျမာက္သြားေတာ့ တာပါ။ ကံက ကာလ တစ္ခုမွာ အက်ိဳး တစ္ခုခု ကို ေပးေတာ့ မွာပါ။
ကံရဲ႕ အက်ိဳး အျပစ္ေတြကို ဆက္ၿပီး ဆင္ျခင္လိုက္ မိတဲ့ အခါ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္လို႔ ၀မ္းေျမာက္ ရ ေပမယ့္ သူ႔ အတြက္ က်ေတာ့ ကာလ တစ္ခုမွာ ဆိုးက်ိဳး လာေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သနား ကရုဏာေတာင္ ျပန္ျဖစ္သြားရ တာပါ။
သူ႔ကို သနားစရာ သတၱ၀ါလို႔ ဉာဏ္ထဲမွာ ထင္လာတဲ့ အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ သည္းခံမႈ ဟာ အထူး ေၾကာင့္ၾက စိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
တစ္ကယ္ လို႔ ကိုယ္က ေဒါသ အေလွ်ာက္ ျဖတ္ကနဲ တုန္႔ျပန္မိ လိုက္ရင္ ဆိုးက်ိဳးေတြ က ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ၀င္လာေတာ့ တာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြဆို အပါယ္ ဒုဂၢတိ အထိေတာင္ ဆြဲခ်ႏိုင္ ပါတယ္။
ခႏၱီ ပါရမီ ရဲ႕ သေဘာ က ေဒါသ မထြက္ဘဲ သည္းခံရ မွာပါတဲ့။
အာရံုဆိုး တစ္ခုခု နဲ႔ ၾကံဳလိုက္ရတ့ဲ အခါ ပထမဆံုး ၀င္လာမယ့္ သူက ေဒါသ ပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က ဓါတ္ခံအား နည္းလို႔ ေဒါသ စိတ္ ၀င္လာေပမယ့္ ၀င္လာ တဲ့ ေဒါသ ကို သိလိုက္ႏိုင္ရ ပါမယ္။ ၀င္လာ တဲ့ ေဒါသကို မသိ လိုက္ ႏိုင္ရင္ ေဒါသ ကို အေျခခံၿပီး “သူက ငါ့ကို ဒီလို လုပ္ေတာ့ ငါကလည္း ဒီလို လုပ္တာေပါ့” ဆိုၿပီး ျဖတ္ကနဲ အမွား တုန္႔ျပန္မႈကို က်ဴးလြန္လိုက္ မိေရာ။ တဒဂၤ အတြင္း ျဖစ္သြားရ တာပါ။
တကယ္ေတာ့ ရင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ေဒါသဟာ ကာလ ၾကာၾကာႀကီး တည္မေနပါဘူး။ အခိုက္ အတန္႔ တစ္ခု ပါပဲ ကိုယ္က ျဖစ္ဆဲ အခိုက္အတန္႔ ေလးမွာ ကိုယ့္ေဒါသကို သိလိုက္ႏိုင္ ဖို႔ပါ။
တကယ္လို႔ ကိုယ္က ပါရမီရွင္ေတြ လို ပါရမီေျမာက္တဲ့ ခႏၱီကို ခ်က္ခ်င္း မျဖည့္က်င့္ႏိုင္ ေသး ရင္ေတာင္ ျဖစ္ေပၚ လာတဲ့ ေဒါသ ကိုေတာ့ ထိန္းႏိုင္ရ ပါမယ္။ ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေဒါသရဲ႕ ဆိုး က်ိဳးေလး ေတြကို ဆင္ျခင္ေနလိုက္ မယ္ဆိုရင္လည္း ေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ ဘုရား ရဲ႕ မဟာ ဗုဒၶ၀င္ ပထမ တြဲ ဒုတိယ ပိုင္း ထဲမွာ ေဒါသအျပစ္ လကၤာေလး ရွိပါတယ္။
ရုပ္ရည္ ဆင္းပ်က္၊ အိပ္စက္ မေပ်ာ္၊ က်ိဳးေသာ္ မရ၊ ေဘာဂေႁခြေရြ၊ မိတ္ေဆြပ်က္ျပား၊ အပါယ္လား၊ ခုနစ္ပါး ေကာဓ အျပစ္တည္း။
ေဒါသ ျဖစ္ေနခိုက္မွာ ဒီ လကၤာေလးကို အဓိပၸါယ္ သေဘာ အထိ ပါေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာ ရြတ္ဆို ဆင္ျခင္ေနမယ္ ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ေနတ့ဲ ေဒါသ ေလ်ာ့႔ သြားပါလိမ့္မယ္။ ဆိုးက်ိဳး ႏွစ္ခု စလံုး က ေၾကာက္စရာေတြ ခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ သေဘာ အဓိပၸါယ္ ေလးေတြကို ေပၚႏိုင္သမွ် ေပၚေအာင္ အာရံုျပဳ ၿပီး ႏွလံုးသြင္းၿပီး ရြတ္သြားႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။
အာရံုဆိုး ကို ေတြ႔ၿပီး ေဒါသ ျဖစ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဒါသ ကို အေျခခံၿပီး တံု႔ျပန္မႈ တစ္ခုခုကို ျပဳျဖစ္လိုက္ ရင္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ဖက္သားကို အမွီျပဳၿပီး ကိုယ္ပါ ရွံဳးရေတာ့ တာပါ။ ေဈးစကားနဲ႔ ေျပာရင္ အျမတ္ မရရင္ေတာင္ အရွံဳး မရေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရ မွာပါ။
ေလာကဓံဆိုး တစ္ခုဟာ ဘယ္ေလာက္ အထိ တည္ေနမွာလဲ၊ ကိုယ္က တစ္သက္လံုး ေနပါ ဆိုရင္ေတာင္ သူက မေနပါဘူး။ ကာလ တစ္ခုပါပဲ။ ဒီကာလ အခိုက္အတန္႔ေလး တစ္ခုမွာ ကိုယ္က သည္းခံလိုက္ႏိုင္ ဖို႔ပါပဲ။
ပါရမီ သေဘာနဲ႔ ေျပာရင္ ဒါန ပါရမီ တို႔ သီလ ပါရမီ တို႔ဟာ ျဖည့္ခ်င္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ထျဖည့္လို႔ ရပါတယ္။ ခႏၱီ ပါရမီ တို႔ က်ေတာ့ အာရံု တစ္ခုခု နဲ႔ ေတြ႔လိုက္မွ ကိုယ့္ အတြက္ ပါရမီ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို အာရံု ဆိုး တစ္ခု လာေပးတဲ့ သူကို ကိုယ့္ကို ပါရမီ ျဖည့္ေပးတဲ့ အတြက္ တကယ္ဆို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရပါဦး မယ္။
သည္းခံတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္ၾကားဖူး ထားတဲ့ ဂါထာေလးေတြ၊ ဇာတ္ေတာ္ ကေလးေတြ၊ ပံု၀တၳဳ ကေလးေတြ၊ လကၤာေလးေတြ၊ အဆံုးအမ စကားေလး ေတြကို အာရံုျပဳၿပီး ဆင္ျခင္ သည္းခံလို႔လည္း ရပါတယ္။
သည္းခံမႈ ပါရမီ ကို ျဖည့္က်င့္တဲ့ ေနရာမွာ ပင္ကိုယ္ ဓါတ္ခံ ဗဟုသုတ တရား အသိေလး ေတြလည္း ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ဘာကို ေျပး သတိ ရလိုက္မိသလဲ ဆိုေတာ့ စံကင္း ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ ဩ၀ါဒ စကားေလး ပါ။ ျပႆ နာ တစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့ အခါ အလြတ္ ဆံုးမေတာ္ မမူဘဲ တရားသေဘာ သက္၀င္ေအာင္ ဆံုးမ ခဲ့ပံု ေလးပါ။
တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ က သူ႔ေျခေထာက္ ကို ေသးပန္း ခံရတဲ့ အေၾကာင္း လာေလွ်ာက္ ပါတယ္။ အေလွ်ာက္ခံ ရတဲ့ ေက်ာင္းသားက မေတာ္တဆ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က-
“ဒို႔ ေမးပါဦးမယ္၊ မင္း ေျဖေပါ့၊ မေက်နပ္ ရင္လည္း သူ႔ကို ဒဏ္ေပးရ တာေပါ့၊ အဲဒီေသးဟာ ရုပ္ တရားလား၊ နာမ္ တရားလား”
“ရုပ္ တရားပါ ဘုရား”
“မင္း ေျခေထာက္ ကေကာ”
“ရုပ္ပါ ဘုရား”
“ရုပ္ ရုပ္ခ်င္း ထိတာ မဟုတ္လား၊ ဒါ ရြံစရာလား”
“ရြံစရာ မဟုတ္ပါ၊ ေက်နပ္ပါၿပီ ဘုရား”
“ေအး ရုပ္၊ ရုပ္ခ်င္း ထိမိတာက အျပစ္ မရွိဘူး၊ ဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပၚလာတဲ့ နာမ္ က ႏွလံုးသြင္း မတတ္ ရင္ အျပစ္ ျဖစ္တတ္တယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ”
ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေလး ေတြကို တရား သေဘာ နဲ႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သည္းခံ တတ္ေအာင္ ဆံုးမ ခံပံု ေလးပါ။ အထူး သျဖင့္ နာမ္ က ႏွလံုးသြင္း မတတ္ရင္ အျပစ္ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆံုး အမ တစ္ခုခု ကို အာရံုျပဳၿပီး သည္းခံ လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကိုယ့္ အတြက္ မရွံဳးေတာ့ ပါဘူး။
တစ္ခါ တေလ ေဒါသ အေလွ်ာက္ သည္းမခံႏိုင္ဘဲ ပက္ ကနဲ ျပန္ေျပာလိုက္မိ တဲ့အခါ ေျပာတုန္း ကေတာ့ ေက်နပ္ သလို ရွိေပမယ့္ ေနာက္ရက္ က်ေတာ့ စိတ္မေကာင္း သိပ္ျဖစ္ရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဘာမဟုတ္တာ ေလးနဲ႔ ကိုယ့္ အတြက္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားရတာ သိပ္ရွံဳးရ တာပါ။ အမွန္ေတာ့ တရား ရဲ႕ သေဘာက သိဖို႔ နဲ႔ က်င့္ဖို႔ရယ္ပါ။
အာရံု တစ္ခုနဲ႔ ေတြ႔လို႔ တရား သေဘာ နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး က်င့္သံုးလိုက္ ရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို သိပ္အားရ ေက်နပ္ ရတာပါ။ အရသာေကာင္း တစ္ခု ကို သိသြားရင္ ေနာင္ က်င့္သံုးဖို႔ မခက္လွေတာ့ ပါဘူး။
“ေဩာ္.. ငါဟာ ျမတ္စြာ ဘုရား စကားကို နားေထာင္လိုက္တဲ့ သူပဲ” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ေက်နပ္မႈနဲ႔ အတူ ၾကည္ညိဳမႈပါ ျဖစ္ရေတာ့ တာပါ။
သည္းခံရမယ္ ဆိုေတာ့ ေနရာတကာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး သည္းခံရမွာလား ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သီလကၡန္ အ႒ကထာ ႏွာ-၅၃ မွာ ဖြင့္ျပထား ပါတယ္။ မဟုတ္မမွန္ တာကို မဟုတ္ မမွန္တဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျဖရွင္းရ မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေျဖရွင္းတဲ့ ေနရာမွာ အျပစ္ေျပာတဲ့ ေနရာမွာသာ ေျဖရွင္းရ မွာပါ။ တျခား ေနရာေတြမွာ လိုက္ၿပီး ေျဖ ရွင္းေန စရာ မလိုပါဘူး။
“သင္ဟာ သီလ မရွိတဲ့သူပဲ၊ သင့္ဆရာဟာ သီလ မရွိတဲ့ သူပဲ။ သင္ဟာ ဒီလို ဒီလို အမႈကို ျပဳထားတယ္၊ သင့္ ဆရာဟာ ဒီလို ဒီလို အမႈကို ျပဳထားတယ္” အဲဒီလို ေျပာဆိုလာရင္ သည္းခံမေန ရပါဘူးတဲ့။ သည္းခံေနရင္ တစ္ဖက္က ယံုမွား သံသယ ျဖစ္သြားတတ္ ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ အခါမ်ိဳးမွာ ေဒါသ မျဖစ္ေစဘဲ အျပစ္ကို ေျဖ ရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
တစ္ကယ္လို႔ သင္ဟာ “ကုလားအုပ္ပဲ၊ ႏြားပဲ” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆို စြပ္စြဲ ကဲ့ရဲ႕ လာရင္ေတာ့ ေျပာဆိုလာတဲ့ သူကို လ်စ္လ်ဴရွဳၿပီး သည္းခံေနလိုက္ ပါတဲ့။ ဒါ စာမွာ ဖြင့္ျပထား တာကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေရးျပတာပါ။
အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ သီလ ကို ေစာ္ကားလာ ရင္ေတာ့ ေဒါသမထြက္ဘဲ မဟုတ္မွန္တာကို မဟုတ္မွန္ တဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျဖရွင္း ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ေျဖရွင္းတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေဒါသ မထြက္ စိတ္ မဆိုးဘဲ ေျဖရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ေဒါသ နဲ႔ သြားေျဖရွင္း ရင္ေတာ့ စာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မယ္။
၀ိပႆ နာ သေဘာ နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေလာက မွာ ဘာမွ မျမဲပါဘူး။ သူလည္း မျမဲပါဘူး။ ကိုယ္လည္း မျမဲ ပါဘူး။ မျမဲတာကို မျမဲဘူးလို႔ ၀ိပႆ နာ သေဘာ နဲ႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ကို အလိုလို ခြင့္လႊတ္ၿပီး သား ျဖစ္သြားပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ ဘ၀ မွာ နိဗၺာန္ ေရာက္ဖို႔သာ အဓိက ဆုိေတာ့ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ မေနခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ နိဗၺာန္ ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ အတြက္ ေရႊ ထက္ေတာင္ တန္ဖိုး ရွိေနတာ ဆိုေတာ့ ရလာတဲ့ အခ်ိန္ ကိုပဲ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးခ်ရေတာ့ မွာပါ။ အဓိက ကေတာ့ မျမဲ တဲ့ သေဘာေလး ေတြကို မျမဲဘူးလို႔ သိလိုက္ဖို႔ ပါပဲေလ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က ခႏၱီ ပါရမီ ကို ျဖည့္က်င့္ခ်င္တဲ့ သူပါ။ တကယ္လို႔ အာရံုဆိုး တစ္ခု ကို ေတြ႔ၿပီး သည္း ခံဖို႔ ခက္ေနရင္ ျမတ္စြာဘုရား ေရွ႕ကို သြားလိုက္ပါ။
လက္အုပ္ ကေလး ခ်ီၿပီး “ျမတ္စြာဘုရား ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ ျမတ္စြာဘုရား ကို ခႏၱီ ပါရမီ နဲ႔ ပူေဇာ္ပါမည္ ဘုရား” လို႔ အဓိ႒ာန္ လိုက္ပါ။
စိတ္ထဲ မွာလည္း “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီ နဲ႔ ပူေဇာ္ေန တယ္၊ ငါ ျမတ္စြာ ဘုရား ကို ခႏၱီ ပါရမီနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္” လို႔ ေတြးေတြးေနရ ပါမယ္။
ၾကံဳလာတဲ့ အာရံု ကိုလည္း “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီ နဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး သူ႔ကို သည္းခံမယ္” လို႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သည္းခံပစ္ လိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲ ကို ခႏၱီ ပါရမီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
ကဲ.. စာဖတ္သူ ျမတ္စြာဘုရား ကို ခႏၱီ ပါရမီ နဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး သည္းခံၾကည့္ပါလား၊ အဆင္ေျပသြား ပါလိမ့္မယ္။
က်မ္းကိုး
မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း- ဒုတိယပိုင္း။
(တိပိဋက မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ ဘုရား)
အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)၏ ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္ စာအုပ္မွ
Shwe Nyar Thar
No comments:
Post a Comment