ေသျခင္း တရားႏွင့္ သခၤ်ိဳင္း

“ကုိေအး၊ ခင္ဗ်ား သခ်ၤဳိင္းထဲ က မွ်စ္ေတြ ယူစားေနတာ မရြံဘူးလား” “ဘာရြံ မလဲကြ၊ လူေသေကာင္က ထြက္တဲ့ မွ်စ္မွ မဟုတ္တာ၊ ေျမႀကီးထဲ က ထြက္တဲ့ မွ်စ္ပဲ။ ဘာရြံစရာ ရွိလဲ။
 
သခၤ်ဳိင္း ဆုိတာလဲ ေျမႀကီး ပါပဲကြာ၊ လူေတြ သမုတ္ ထားလုိ႔သာ သခၤ်ိဳင္းျဖစ္ေနတာပါ။ ငါဆုိ ဒီ သခၤ်ိဳင္းက ထြက္ တဲ့ မွ်စ္ေတြ စားလာတာ ၾကာၿပီ။

ၾကည့္စမ္း၊ ငါ႔႔ သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာလဲ။ က်န္းမာေရး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ ဖ်ားနာေနတာ မင္းတုိ႔ျမင္ဘူးလား။ ဥာဏ္ရည္ ဆုိတာလည္း ငါ႔႔ သားသမီးေတြ က်ဴရွင္ေတာင္ မယူႏုိင္ဘူး။ ရြာကေန က်ပ္ျပင္ေက်ာင္းသြားတက္ေနရတာ။ 

ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲေျဖရင္ ပထမ အဆင့္ကေန မက်ဘူး။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဥာဏ္ရည္။ မင္းတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ ။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ မွ သုသာန္ တစ္စ သခၤ်ိဳင္း၀ က လူေသ လႊမ္းတဲ့ အ၀တ္ေတြ ေကာက္ယူေတာ္မူၿပီး ပံ့သကူ သကၤန္းခ်ဳပ္ၿပီး သုံးေဆာင္ေတာ္မူေသးတာ။

မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ လုိ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အေကာင္ေတြက ေရွာင္တယ္ ဆုိတာ ရယ္စရာႀကီးကြ။ ေက်ာင္းစ ကုိေရွာင္ မသာစ ကုိ ေဆာင္ ဆုိတဲ့ အဆုိလည္း ရွိသားပဲကြာ။ ေက်ာင္းပစၥည္း ယူသုံးရင္သာ အျပစ္ရွိမယ္၊ သခၤ်ဳိင္း ပစၥည္း ယူသုံးရင္ အျပစ္လုံး၀ မရွိဘူးကြ။ 

ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သခၤ်ိဳင္း ဆုိတာ လူေတြ ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ လုံး၀ သံေယာဇဥ္ အတြယ္အတာ မရွိပဲ စြန္႔ပစ္ ထား တဲ့နယ္ေျမ။ အဲ့ဒီ နယ္ေျမထဲက ပစၥည္း မွာ ဘာ အေႏွာင္အတြယ္ မွ မရွိၾကဘူး။ အဲ့ဒီ စင္ၾကယ္တဲ့ ပစၥည္း ကုိ သုံးတဲ့ အခါ ငါ လိပ္ျပာ လုံတာေပါ့ကြာ။ 






ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက ေညာင္ခ်င္ တစ္နပ္စာေလာက္ ခူးခဲ့ ရင္ေတာင္ ငါ လိပ္ျပာလုံမွာ မဟုတ္ ဘူး။ ေက်ာင္း ဆုိတာက သာသနာ့နယ္ေျမ သံဃာ ရဲ႕ပစၥည္းေလကြာ။ ယွဥ္ၾကည့္ေပါ့။ ေက်ာင္း ပစၥည္း ဆုိတာ မစားတတ္ရင္ သံသရာ အဆိပ္ကြ။ 

သခၤ်ဳိင္း ပစၥည္းက သံသရာ အဆိပ္ ကင္းေစတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ အၿမဲ စားခဲ့တာေပါ့။ သခၤ်ိဳင္းက မွ်စ္လည္း မွ်စ္ ပါပဲ။ အျပင္က မွ်စ္လည္း မွ်စ္ ပါပဲ။ အတူတူ ပါပဲကြာ။ ေအး၊ သခၤ်ိဳင္းထဲ က မွ်စ္ က စား မျဖစ္ေအာင္ ခါးေနတယ္၊ ပုတ္ေစာ္နံေနတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ငါလဲ လူပဲကြာ၊ ဘယ္စားမွာလဲ။ အလကားပါကြာ၊

လူေတြ ကိုက အယူ သီးေနတာပါ။ သခၤ်ိဳင္း တဲ့။ မင္းတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္။ သခၤ်ဳိင္း ဆုိတာက ၾကာၾကာ တစ္ခါ လူေသ မွ ျမွဳပ္ၾကတာ။ မင္းတုိ႔႔  ငါတုိ႔ရဲ႕ ပါးစပ္ေတြ ကို ၾကည့္စမ္း။ ငါးပုပ္ရင္ ဆားနဲ႔ နယ္ၿပီး ငါးဆားနယ္ ဆုိၿပီး စားၾကတယ္။ 

ၾကက္ေသ၊ ၀က္ေသ၊ ဘဲေသ၊ ငါးေသ၊ ႏြားေသ၊ ဆိပ္ေသေတြကြာ။ စဥ္းစားၾကည့္ၾက။ အဲ့ဒါလည္း အသုဘေတြ ပဲကြ။ ၾကက္ မသာ ၀က္ မသာေတြေပါ့ကြာ။ ဒါေတြ က်ေတာ့ အသုဘ လုိ႔မျမင္ဘဲ သုဘ လုိ႔ ထင္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္စားၾကတယ္။ 

မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ ရဲ႕ ပါးစပ္ သခၤ်ိဳင္းထဲ အဲ့ဒီလုိ တိရိစၦာန္ အေသေကာင္ေတြ မနည္း မေနာ၀င္ၿပီးၿပီေနာ။ ဒါက်ေတာ့ ေလာကနိယာမ ေကာင္းမြန္ တဲ့ အစားအစာ လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ သူလည္း ခႏၶာ ငါးပါး အစု အေ၀း အပုပ္ေကာင္ ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

မသန္႔ တာက အဲ့ဒီ ပါးစပ္ သခၤ်ဳိင္းပဲကြ။ ဒါေတြ က်ေတာ့ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၀ါးစားေနၾကၿပီး ငါ သခၤ်ိဳင္းထဲက မွ်စ္ခ်ဳိး စားတာက်ေတာ့ အျပစ္ျမင္ၿပီး လူရာ မသြင္းခ်င္ သလုိလုိ ဘာလုိလုိ နဲ႔ လူေတြကြာ တရားအလြန္ေ၀း တဲ့ လူေတြပါ။

ကုိယ္ေျပာမွ အမွန္၊ ကုိယ္လုပ္မွ အဟုတ္ ထင္ၾကတာကလား။ လူ ဆုိတာ ေသမ်ဳိးကြ။ ဘယ္သူမွ ဒီ သခၤ်ိဳင္း က ေျပး မလြတ္ဘူး။ မွတ္ထား။”

 


မုိးကုတ္ေက်ာ္ေက်ာ္စုိး၊ ေသျခင္း တရားႏွင့္ သခၤ်ိဳင္း သူရဇၨ၊ ၂၀၁၁၊ ဧၿပီ

ၿမတ္ဗုဒၶ ၏ ဓမၼ စာစုမ်ား
http://zaylinthawtar1994.blogspot.my/search/label/