ေရခဲျခစ္ ႏွင့္ ေရခဲခ်စ္

မစိန္ျမ က မာဆတ္ဆတ္ ေခၚသည္။ အိမ္ခါးပန္းကို ေခါင္း အံုးၿပီး အိပ္ေနေသာ လင္ေတာ္ ေမာင္ ကိုေရခဲအား ခပ္စူးစူးၾကည့္ သည္။

‘‘ဘာလဲဟ’’

ကိုေရခဲ က သူ႔လက္ထဲမွ ေဆးလိပ္တို ကို ႏို႔ဆီခြက္ လြတ္ထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ေပ်ာ့နဲ႔နဲ႔ ထူးသည္။

‘‘ဒီေကာင္ ဖ်ားေနတာ ၾကာ လွၿပီေတာ့’’

‘‘ဟုတ္လား’’

‘‘ေခ်ာင္းကလည္း တစ္ဟြတ္ ဟြတ္နဲ႔’’

‘‘ေအး’’

‘‘လည္ပင္း ကလည္း နာ တယ္တဲ့’’

‘‘ဟုတ္လား’’

‘‘တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္မယ္’’

‘‘ေဟ ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔လဲ’’

‘‘ေဆးခန္းေလး ဘာေလး သြား၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပၾကည့္ဦးေပါ့’’

‘‘သြားေလကြာ’’

‘‘ဟင္း သြားတာက လြယ္ လုိက္တာ၊ ဘယ္မလဲ ပိုက္ဆံ’’

‘‘ဟင္ မေန႔က အစိတ္က ေကာ’’

‘‘ဆန္ ဝယ္ရတယ္။ ဆီ ဝယ္ရ တယ္။ အႀကီးေကာင္ႀကီး စာအုပ္ ဖိုး ေပးရတယ္။ ေတာ္ျပန္ယူသြား တာက ငါးက်ပ္။ မနက္က ဟင္း ခ်က္ဖို႔ ငါးဝယ္ ရတာက ေျခာက္ က်ပ္။ အခု က်ဳပ္လက္ထဲမွာ သံုး ဆယ့္ ငါးျပားပဲ ရွိေတာ့တယ္’’

‘‘ဒါဆုိရင္လည္း နက္ျဖန္က် မွပဲ သြားေတာ့ေပါ့ကြာ’’

ကိုေရခဲ ခပ္ေအးေအးေျပာ ကာ မီးၿငိမ္း ခါနီးေနေသာ ေဆး လိပ္တို ကို ျပန္၍ေကာက္ယူသည္။ မ်က္စိ ကို ေမွးၿပီး ဆက္တိုက္ ဖြာ႐ိႈက္သည္။

‘‘ကိုေရခဲေနာ္ ရွင္က ဖေအ သိရဲ႕လား။ ဖေအ ဆိုတာ ဖေအ စကားေျပာ။ အဖ်ားအနာ ဆုိတာ နက္ျဖန္ သန္ဘက္ေစာင့္လို႔ ရသလား။ ေတာ္ၾကာ ဆိုးသည္ထက္ ဆုိးလာေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ’’

‘‘ေဩာ္.. မိန္းမရယ္၊ ငါ လည္း ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ငါ ရွာလို႔ ရသမွ် တစ္ျပား မက်န္ အ ကုန္ အပ္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲက မေလာက္ဘူး၊ ေဆးတိုက္သြား စရာ ပိုက္ဆံ မရွိဘူးဆုိေတာ့ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဓားျပ ထြက္ တိုက္ ရမွာလား’’

ကိုေရခဲ စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ေျပာသည္။ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းႀကီး ခဲ၍ ၾကည့္ေနေသာ မိန္းမ အား ခပ္ေစြေစြ လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ ျပင္းခ်သည္။

‘‘ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္ရင္ ဒါ မ်ိဳး ခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ရွာလို႔ ရသမွ် ပိုက္ဆံေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားကို မွန္မွန္အပ္ေနတုိင္း ေတာ့္ကိုယ္ ေတာ္ တစ္ကယ့္ လင္ေကာင္း လင္ ျမတ္ႀကီး ထင္မေနနဲ႔’’

မစိန္ျမက ေအာ္သည္။ သူ႔ ေပါင္ေပၚ ဖက္တက္ေနေသာ အ ငယ္ဆံုးေကာင္ ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ဆြဲၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဆာင့္ခ် လိုက္သည္။

‘‘ငါ့မွာ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးမဟုတ္ ဘူးဟဲ့။ ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္ ရွိ ေသးတယ္။ အားတုိင္း ယားတုိင္း ကုတ္ ကတ္ တက္မေနၾကနဲ႔၊ တစ္ကတဲ’’

ဟူေသာ အသံႏွင့္ အတူ ၿမီး ေညာင္း႐ိုး ေအာင့္သြားေသာ အ ငယ္ေကာင္ ၏ အသံက ပါ ၿပိဳင္ၿပီး ထြက္လာသည္။

‘‘ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ လူျဖစ္ လာတဲ့ သတၱဝါေတြ ၾကည့္စမ္း။ အျပင္မွာက ေလးေကာင္၊ ေဟာ ဒီက ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္။ ေတာ္ႀကီးရတဲ့ လခ က တစ္လမွ သံုးရာ ရယ္၊ ကဲ.. ဒီ ပါးစပ္ေပါက္ေတြကို ဝေအာင္ ဘယ္လိုေကြၽးရမွာလဲ’’

ကိုေရခဲ သက္ျပင္းခ်မိျပန္ သည္။

‘‘ဒါကေတာ့ မင္း စီမံသမွ်ပဲ မဟုတ္လား မိန္းမရယ္။ ငါလည္း အပိုတစ္ျပား မသံုးပါဘူး။ မင္း ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ ေကြၽးလည္း မ်ိဳခ် လိုက္တာပဲ။ ငါးပိေရနဲ႔ ေကြၽး လည္း မ်ိဳခ်လိုက္တာပဲ။ အသား စားမယ္၊ ငါးစားမယ္ ေျပာဖူး သလား။ ငါသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝက္ ေခါင္းသုပ္ေတာင္ ငါးမူးဖိုး ေလာက္ ဝယ္ဖူးသလား’’

ကိုေရခဲ သူ႔ပံုစံ အတုိင္း ခပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာသည္။ သူ႔ကို စူး စူးဝါးဝါးၾကည့္ေနေသာ မိန္းမ အား ျပန္မၾကည့္ဘဲ သူ႔မိန္းမ ၏ စြဲခ်က္ အတုိင္း သူ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္ လာေသာ သတၱဝါေလးေကာင္ကို  လွမ္းၾကည့္သည္။

(၅)ႏွစ္ခြဲ အရြယ္ အႀကီးဆံုး ေကာင္က စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္ ေပၚတြင္ ခဲတံတို တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အ႐ုပ္ေရးေန သည္။ သူ႔ အနားတြင္ ဖ်ားေနသည္ ဆုိေသာ ႏို႔ညႇာ ေကာင္က ထိုင္ေနသည္။ ခႏၶာ ကိုယ္ အေပၚပိုင္းတြင္ ဖလန္နယ္ အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားေသာ္ လည္း ေအာက္တြင္ေတာ့ ေဘာင္း ဘီတိုေလးပင္ မပါ။ 

အလတ္မေလး ကေတာ့ (၄)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း မိန္းက ေလးမို႔ သိတတ္သည္။ ငိုေနေသာ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလးကို လာၿပီး ေခ်ာ့ေနသည္။ မႏိုင့္ တစ္နိုင္ႏွင့္ ဆြဲ၍ ခ်ီသည္။

‘‘အင္း ေနာက္ေလးငါးလ ဆုိ ရင္ ေနာက္ တစ္ေကာင္ ေရာက္ လာဦးမယ္ " "ဘာတတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ ကြာ။ ဘုရားေပးတာ မတား ေကာင္းပါဘူး" 

ဒီမိန္းမ ကလည္း လူမဟုတ္ဘဲ ဝက္သာ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ အဖိုး တန္ မလဲမသိဘူး။ သားေပါက္က ေကာင္းလိုက္တာ။ တစ္သား နဲ႔ တစ္သားကလည္း နီး လိုက္တာ လြန္ေရာ။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကို ခ်ည္းပဲ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္နဲ႔ လက္ညႇိဳးထိုး ေတာ့တာပဲ’’

သူက ေတြးရင္း ၿပံဳးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဝဲ နံေတာင္းမွ လက္ယာ နံေတာင္းသို႔ ေျပာင္း ၍ အိပ္ရန္ ဟန္ျပင္ သည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမ က ‘‘အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္မတံုး ေတာ့’’ ဟု ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာ္ လိုက္ေတာ့ သူလန္႔သြားသည္။ ဘာကို ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ခ်င္လုိ႔ ပါလိမ့္ဟု အေျပးအလႊား စဥ္းစား ရင္း မ်က္ေတာင္ ကို တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သည္။

‘‘ဒီအတုိင္း ထားရင္ေတာ့ ကာလနာ တိုက္သြားမွာပဲ။ ဖ်ား ေနတာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ ဟဲ့ေကာင္ ေလး လာစမ္း ဒီကို’’

မစိန္ျမ က ႏို႔ညႇာေကာင္ကို လွမ္းဆြဲကာ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ ပိုင္းအား ပုဆိုးေဟာင္း တစ္ထည္ ႏွင့္ ပတ္ေပးသည္။

‘‘ကြမ္းယာ ဆုိင္က ေဆး ေလး ဘာေလး ဝယ္တိုက္မၾကည့္ ဘူးလား။ ပါရာစီတီေမာေလး ဘာေလးေပါ့’’

‘‘တိုက္တုန္း ခဏ ေခြၽးထြက္ ၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဖ်ားျပန္တက္ တာပဲေတာ့္၊ လည္ေခ်ာင္း ကလည္း နာသတဲ့’’

‘‘ဒီလိုဆို ေခါင္းရင္းခန္း က ေဒၚေဒၚေအး ဆီမွာ ေခ်းပါေတာ့ လားကြာ’’

ေဒၚေဒၚေအး က ေငြတိုးေခ်း စားသူျဖစ္ေသာ္လည္း အေပါင္ ပစၥည္း မပါလွ်င္ သိပ္ေခ်းခ်င္သူ မဟုတ္။

‘‘ကိုေရခဲ သြားလိုက္မလား’’

‘‘ဟာကြာ မင္းပဲ သြားလိုက္ ပါ’’

‘‘ေတာ္ကေတာ့ အၿမဲေခါင္း ေရွာင္ဖို႔ပဲ’’

မစိန္ျမ ၏ မ်က္ေစာင္း ကို ရင္ဆုိင္ရျပန္သည္။

ပိုက္ဆံ လိုခ်င္ေသာ္လည္း ေဒၚေဒၚေအး ဆီသို႔ မစိန္ျမ မသြား ခ်င္ေပ။ ေအးေအးေနခ်င္ေသာ ကိုေရခဲကေတာ့ မစိန္ျမထက္ ႏွစ္ဆ ပိုၿပီး မသြားခ်င္ေပ။

‘‘ဒီမိန္းမႀကီး ဆီမွာ အေပါင္ ပစၥည္း မပါဘဲ ပိုက္ဆံသြားေခ်း မယ့္အစား က်ားဖင္ပဲ ေျပးႏိႈက္ ခ်င္ေသးတယ္’’

‘‘ဘာလုိ႔လဲ ေမေမ။ က်ားဖင္ ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ရွိလို႔လား’’

အ႐ုပ္ေရးေနေသာ အႀကီး ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ လာၿပီး အူတူတူႏွင့္ ေမးသည္။ ကိုေရခဲ က အတီး အတႏုိင္လွေသာ သူ႔ သားႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ‘‘အင္း အႀကီးဆံုး ဆုိေတာ့ နည္းနည္း ေတာ့ ေပါတာပဲ ထင္တယ္’’ ဟု ေတြးမိစဥ္ မစိန္ျမ က ‘‘ေသမင္း ရွိ တယ္ေဟ့ ေသမင္း’’ ဟု ခပ္ေဆာင့္ ေဆာင့္ ေအာ္ေလသည္။ ထို႔ ေနာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ဖန္ေဂၚလီ လံုးကို ေကာက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထည့္ မည္ျပင္ေသာ အငယ္ေကာင္ကိုလွမ္းဆြဲသည္။ လက္ကို အတင္းေျဖကာ ေဂၚလီလံုး ကို လုယူ သည္။

‘‘ဒီေဂၚလီလံုး ကို ဟိုပစ္ ဒီပစ္ နဲ႔ေနာ္။ ကေလး အနားမွာ မထားနဲ႔ဆိုလည္း မရဘူး။ ငါ လႊင့္ပစ္မိ မယ္ သိလား’’

ပါးစပ္က သာ လႊင့္ပစ္မယ္ ဟု ေျပာေသာ္လည္း လက္က ေတာ့ တစ္ကယ္ပင္ လႊဲၿပီးအျပင္ ဘက္သို႔ လႊင့္ ပစ္လိုက္သည္။ ငိုမဲ့ မဲ့ျဖစ္သြားေသာ အႀကီးေကာင္ ကို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ ၾကည့္ သည္။ ‘‘ငိုရဲ ငိုၾကည့္၊ ေက်ာေကာ့ သြားမယ္’’ဟု အသံ တိတ္ေျပာ လိုက္ျခင္းျဖစ္၍ အႀကီးေကာင္က ေအာ္ၿပီး မငိုရဲရွာေပ။

 ေဂၚလီ ေလးက်သြားရာ အိမ္ေရွ႕ေရဘံု ပုိင္ အနီးမွ ေငြပန္းပင္ အုပ္အုပ္ ေနရာကို အေမာ တစ္ေကာ လိုက္ ၾကည့္ရင္း မနက္ျဖန္က်မွ ျပန္ရွာ မယ္ဟု အားတင္းလိုက္ရဟန္ ရွိ သည္။

ေပၚေပါက္ လာေသာ အခြင့္ အေရးကို ကိုေရခဲ က အျပည့္အဝ အသံုးခ်လိုက္ႏုိင္သည္။ မစိန္ျမ ၏ မ်က္လံုး သူ႔ အေပၚမွ လႊဲဖယ္သြား သည္ႏွင့္ လက္ဝဲ နံေတာင္းမွ လက္ယာ နံေတာင္းသို႔ အလ်င္ အျမန္ ေျပာင္း လိုက္ သည္။ 

နံရံဘက္ကို ေဘးကင္း ရန္ကင္း မ်က္ႏွာ မူၿပီး ၿပီမို႔ မ်က္စိေတာ္ေတာ္ ေအးသြား သည္။ မစိန္ျမ ၏ မ်က္ေစာင္း ကို ရင္ဆုိင္ စရာ မလိုေတာ့။ သူ႔ေက်ာ မွာ မ်က္စိ ပါမလာေလေတာ့ ေက်ာဘက္မွေနၿပီး ၾကည့္ခ်င္ သလိုၾကည့္ ။ အခိုး ထြက္ေအာင္ ၾကည့္ၾကည့္၊ သူ မႈစရာမလို။ အ မ်ိဳးစပ္ ခ်င္းစပ္လွ်င္ ဝက္နဲ႔ သာ စပ္ ႏုိင္ၿပီး နဂါးေသြး တစ္စက္ တစ္ေလ ေတာင္ ပါမည္မဟုတ္သည့္ မစိန္ ျမ ၏ မ်က္ေစာင္းေၾကာင့္ ျပာ မက်။ မီး မေလာင္ႏုိင္သည္က လည္း ေသခ်ာသည္။

ဆူညံသံ၊ ေဆာင့္သံ၊ ဆဲသံ၊ ဆုိသံ၊ ကေလး ငိုသံမ်ားကိုလည္း ထည့္တြက္စရာ မလို။ မည္မွ် ဆူ ညံေသာ အသံျဖစ္ပါေစ နားထဲသို႔ မဝင္ဘဲ လွ်ံထြက္ သြားေအာင္ နား ေထာင္ တတ္ေသာ အက်င့္ ကို ရခဲ့ ၿပီကား  ၾကာေခ်ၿပီ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုေရခဲသည္ မၾကာမီမွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။

မေထြးစိန္ ကမ္းေပးေသာ တစ္ဆယ္တန္ လတ္လတ္ က ေလးကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူကာ အ ထက္ဆင္ၾကားထဲ လိပ္ထည့္ လိုက္သည္။

‘‘ျပန္ေတာ့ေရြးေနာ္ အစ္မ’’

‘‘ေအးပါဟယ္ ငါ့ထဘီ က ငါးဆယ္ေလာက္ တန္တာ အဆံုး မထားပါဘူး’’

‘‘ဒါကေတာ့ အသစ္ေဈးကို အစ္မ ရဲ႕။ အစ္မ ဝတ္ထားလို႔ ေဟာင္းေနတာလည္း ၾကည့္ပါ ဦး’’

ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္ သားပင္။ သူ ဖန္တရာေတေအာင္ ဝတ္ထား သျဖင့္ ပါတိတ္ ထဘီက အဆင္အေသြးပင္ မိွန္ေနေခ်ၿပီ။

‘‘ငါျပန္ေရြးမွာပါဟယ္ စိတ္ ခ်။ ငါ့ ထဘီကို တစ္ဆယ္ နဲ႔ အဆံုး မခံပါဘူး တစ္ကတဲ’’

မစိန္ျမ က ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေျပာၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္သြား တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဆးခန္းပိတ္ သြားလွ်င္ ဆရာဝန္ မျပျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ေနေခ်ဦးမည္။

‘‘မစိန္ျမ ဘယ္ကျပန္လာ တာတံုး’’

‘‘ဒီနားကပဲ’’

မ်က္ေစာင္းထိုး အိမ္မွ လွလွ က ႏႈတ္ဆက္သည္။ အိမ္ေလွ ကားထစ္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း လမ္းမဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။

‘‘လင္ေတာ္ေမာင္ မလာ ေသးဘူးလား’’

‘‘ထံုးစံအတုိင္းပဲ မစိန္ျမေရ သန္းေခါင္ သန္းလြဲ က်မွ မူး႐ူးၿပီး ျပန္လာမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ညစ္ ပါတယ္’’

လွလွခ်စ္ က အသံႏြမ္းႏြမ္း ႏွင့္ ေျပာသည္။

‘‘ကိုေရခဲ တုိ႔မ်ားေတာ့ ေအး လိုက္တာေနာ္။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး၊ ေလာင္းကစား ဆုိ တာ ဘာမွမရွိဘူး။ တစ္ကယ့္ကို ေရခဲတံုးပဲ’’

တစ္ဆက္တည္း ခ်ီးက်ဴး ေတာ့ မစိန္ျမ စိတ္တိုသြားသည္။ သူ၏ အိမ္ေထာင္သက္ ခုနစ္ႏွစ္ တာ အေတြ႕အ ႀကံဳ အရေတာ့ မစိန္ျမ သည္ ကိုေရခဲ အရက္ေသာက္ ခ်င္ေသာက္ပါေစ၊ ဖဲ႐ိုက္ခ်င္႐ိုက္ ပါေစ။ သို႔ေသာ္ သားေရး သမီး ေရး၊ ေနေရး ထိုင္ေရး၊ အိမ္မႈ ကိစၥအေသး အဖြဲေလးေတြကို ‘‘မင္းၾကည့္လုပ္လိုက္ေလကြာ’’ ဟု လႊဲကာ နံရံဘက္ လွည့္ၿပီး တစ္ခူးခူးေဟာက္ကာ အိပ္တတ္သူ မဟုတ္ဘဲ တုိင္တုိင္ ပင္ပင္ ေျဖ ရွင္း တတ္ သူ ျဖစ္လွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ ဟု မၾကာခဏ စိတ္ကူးမိသည္။

‘‘က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီေရခဲတံုး ႀကီးကို ေရခဲတိုက္ ထဲေတာင္ ပို႔ပစ္ ခ်င္ေနၿပီ ေတာ္ေရ႕’’

မစိန္ျမ က မၾကည္မသာ ေျပာၿပီး ထြက္လာခ့ဲသည္။ ေျခ ရင္းအိမ္က လင္မယား ရန္ျဖစ္ၾက တုန္း ‘‘မင္းကို တစ္သက္လံုး အိမ္ ဦးခန္းတင္ၿပီး ဆီဦးေထာပတ္ ေကြၽးပါ့မယ္လို႔ ငါကတိေပးဖူးလုိ႔ လား’’ဟူေသာ ေယာက်္ား ၏ စကားသံကို သတိရမိသည္။ 

ထို႔ ေနာက္ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူ ႏွင့္ လက္မထပ္ခင္ က ‘‘ကို က ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တာ ပါပဲကြာ။ အရက္ေသာက္ ဖဲ႐ိုက္ တာလည္း ဝါသနာမပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီတစ္သက္မွာ မင္း တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့ဖူး တာပါ။ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ေရာက္ရင္လည္း ေပြေပြ ႐ႈပ္႐ႈပ္၊ မလုပ္သင့္တာေတြ ဘယ္ေတာ့ မွ မလုပ္ဘူး ဆုိတာ ေဟာဒီကမၻာ ေျမႀကီးကိုေတာင္ သက္ေသတည္ ၿပီး ေျပာရဲပါရဲ႕ကြာ’’ဟု ကိုေရခဲ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားကို သတိရ မိသည္။

‘‘မလုပ္သင့္တာ မလုပ္တာ နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး ေတာ္ေရ။ လုပ္ သင့္တာလည္း လုပ္ရဦးမယ္’’

မစိန္ျမ က စိတ္ထဲမွ ေအာ္ ေျပာေနမိသည္။

စိတ္ထဲမွ မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္ မွ ေအာ္ေျပာလွ်င္လည္း ကိုေရခဲ က ၾကားမည္မဟုတ္။

တစ္ခူးခူးႏွင့္ ေဟာက္ကာ ႏွစ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

‘‘ကဲ.. ေနာက္တစ္ေယာက္ လာ’’

ဆရာဝန္ကေလး၏ အသံ ၾကားေတာ့ မစိန္ျမ သည္ အငယ္ ဆံုးေကာင္ကို ခ်ီရင္း ေဆးခန္းထဲ သို႔ ဝင္ခဲ့ သည္။ တစ္အီအီ ငိုေန ေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္ က သူ႔ ထဘီစ ကို တန္းလန္း ဆြဲၿပီး ေနာက္မွပါ လာသည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္ ၏ ေနာက္တြင္ေတာ့ (၄)ႏွစ္ သမီး ႏွင့္ (၅)ႏွစ္ခြဲ အရြယ္ သားတုိ႔က ဆုတ္ကန္ကန္ လိုက္ပါလာၾက သည္။

‘‘ဟ.. အင္အားေကာင္းလွ ခ်ည္ကလား’’

ဆရာဝန္က မ်က္လံုးျပဴး သြားသည္။ သားအႀကီးက ႏွာ ရည္ေတြ တစ္ရႊဲရႊဲ႐ိႈိက္သြင္းသည္။ အလတ္ မေလးက ေခ်ာင္းတစ္ဟြတ္ဟြတ္ ဆုိးသည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္ က ငိုေလသည္။ အငယ္ဆံုးေကာင္ ကေလးကလည္း ရႊင္ရႊင္လန္း လန္း မရွိလွ။ ကိုယ္ေလး လက္ဝန္ ႀကီးႏွင့္ အေမ ကလည္း ျဖဴတူတူ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့မို႔ ဆရာ ဝန္ ၏ အျမင္တြင္ေတာ့ သူတုိ႔ အားလံုး လူမမာပံုေပါက္ေနေလေတာ့ သည္။

‘‘ကိုင္း.. ေနမေကာင္းတာက ဘယ္သူလဲ’’

ဆရာဝန္ကေမးေတာ့ မစိန္ ျမသည္ ညာဘက္လက္ႏွင့္ ခ်ီထား ေသာ ကေလးကို ဘယ္ဘက္ လက္ႏွင့္ ေျပာင္း ခ်ီသည္။ ထို႔ ေနာက္ သူ႔ ထဘီစကို ဆြဲထား ေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္အား လွမ္းဆြဲ သည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္ က အဆြဲမခံ။ ထဘီထဲသို႔ ပို၍ တိုးဝင္လာရင္း ‘‘ေဆးထိုးဘူး ေဆးထိုးဘူး’’ဟု ေအာ္ေလသည္။

‘‘လာ လာ ဦးဦးက ေဆး မထိုးပါဘူး’’

ဆရာဝန္ ၏ အသံၾကားေတာ့ ႏို႔ညႇာေကာင္ က ပိုၿပီး ငုိေလသည္။ မစိန္ျမ က လက္ေပၚမွ ကေလးကို ခါး ထစ္ခြင္ ခ်ီလိုက္ၿပီး ၾကမ္းေပၚ တြင္ ဖင္တစ္ရြတ္ဆြဲ ထိုင္ခ်ေနေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္ကို ကုန္း၍ ဆြဲသည္။ ဆရာဝန္ဆီသို႔ တြန္း၍ ပို႔သည္။ ဆရာဝန္ က လွမ္းဆြဲၿပီး နဖူး ကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာင္းတစ္ဟြတ္ ဟြတ္ဆုိးေနေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္ က ပဋိသႏၶာရ စကားကို ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်းေလး ဆုိလိုက္သည္။

‘‘ေအ႐ိုးႀကီး’’တဲ့။

‘‘ဟ.. ဒီ ပုဂၢိဳလ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းပါလား’’

သူတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေဆး ခန္း လာဖြင့္ထားသည္မွာ တစ္ႏွစ္ ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္၍ ထုသား ေပသားရေန ၿပီးျဖစ္ေသာ ဆရာဝန္ ကေလးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

‘‘ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ ပူေန တာပဲ။ ဖ်ားေနတာ ဘယ္ႏွရက္ ရွိၿပီလဲ’’

‘‘သံုးရက္ေလာက္ ရွိၿပီ’’

‘‘ေစာေစာက ဘာလို႔ မလာ တာလဲဗ်ာ’’

‘‘လာခ်င္တာေပါ့ ဆရာ ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံ က ရွာရေသးတာ’’

မစိန္ျမက ခပ္ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာသည္။ ၿခိဳးၿခံရတာ၊ ေခြၽတာ ရတာ မ်ားလာေတာ့ က်ပ္တည္း ဆင္းရဲသည္ကို မရွက္ခ်င္ေတာ့။ လူၾကားထဲတြင္ ေအာ္ၿပီး ေျပာခ်င္ စိတ္ပင္ ေပါက္တတ္သည္။ ထို႔အ ျပင္ ႐ိုး႐ိုး သားသား ဝန္ ခံရလွ်င္ ဆရာဝန္ ကေလး သနားၿပီး ပိုက္ ဆံေလွ်ာ့ယူေလမလား သာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ပါေလ သည္။

‘‘လည္ေခ်ာင္းလည္း နာ တယ္ေျပာတယ္ ဆရာ’’

‘‘ဟုတ္လား.. ကဲသား သား ပါးစပ္ ဟစမ္း’’

‘‘ဟဘူး’’

‘‘ခဏေလးပါကြာေနာ္’’

‘‘ဦးဦးက ဘာမွ မလုပ္ပါ ဘူး။ သားသား အာေခါင္မွာ အ႐ိုး စူးေနလားလုိ႔ ၾကည့္ေပးမလို႔ ၊ေတြ႕လား ေဟာဒီမွာ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီး’’

ႏို႔ညႇာေကာင္က ဆရာဝန္ကို မယံုမရဲၾကည့္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ကို မဟခ်င္ ဟခ်င္ႏွင့္ ဟေပးသည္။

‘‘ဟာ နည္းတဲ့ အသီးႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဖ်ား တာ’’

ဆရာဝန္ကေလးက ႏို႔ညႇာ ေကာင္၏ အာေခါင္ကို လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးေလးႏွင့္ အေသအခ်ာ ထိုးၾကည့္သည္။

‘‘ေဟ့ ခ်ာတိတ္၊ မင္း ဘာ စားသလဲ၊ ဦးဦးကို ေျပာစမ္း’’

‘‘ထမင္း’’

‘‘ၿပီးေတာ့ေကာ’’

‘‘ခ်ံ ျပဳတ္’’

‘‘ေအး ဆန္ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ ေကာ’’

‘‘ေရခဲျခစ္’’

‘‘ေရခဲျခစ္ ဟုတ္လား။ ေန႔ တိုင္း စားလား’’

ႏို႔ညႇာေကာင္က ေခါင္းညိတ္ သည္။

‘‘ကြၽန္မတုိ႔ လမ္းထိပ္မွာ ေရ ခဲျခစ္ဆုိင္ ရွိတယ္ ဆရာ။ သူတို႔ တစ္ေတြ အဲဒီမွာပဲ သြားေမာ့ေန ၾကတာ’’

မစိန္ျမ က ဝင္ေျဖသည္။ သူ႔ တုိ႔ လမ္းထိပ္က ကိုလွေမာင္ တုိ႔ လင္မယားက ေရခဲျခစ္၊ ေရခဲသုပ္ ေရာင္း သည္။ ကေလးသား ငယ္ မရွိ၍ ကေလးလည္း ခ်စ္ တတ္သည္။ အိမ္က သတၱဝါေလး မ်ားသည္ ထိုဆုိင္နားတြင္ တစ္ဝဲ လည္လည္ႏွင့္ တစ္ေမာ့ေမာ့ရွိ တတ္သည္။ ကို

လွေမာင္တုိ႔က ေရခဲျခစ္ ကို အလကား မေကြၽးႏိုင္ ေသာ္လည္း ေရခဲျခစ္ၿပီး ပါး၍ လႊာသြားေသာ ေရခဲျခစ္ကေလး မ်ားကိုကား အလကားေကြၽးတတ္ သည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္က ေရခဲျခစ္ စုပ္ရလွ်င္ စုပ္၊ မစုပ္ ရလွ်င္ ထိုေရ ခဲမ်ား ငံုေနရမွ ေက်နပ္သည္။

‘‘ကေလးေတြကို ေရခဲ မစား ပါေစနဲ႔ အစ္မႀကီးရဲ႕။ ေရခဲလုပ္ တဲ့ေရေတြက သန္႔တာ မဟုတ္ ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရခဲျခစ္ဆုိင္ေတြ မွာက ဖြဲထဲက ေရခဲတံုးကို ထုတ္ ၿပီး ေရကေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေလာက္သာ ပက္ေဆးတာ’’

ဆရာဝန္ကေလးက ႏို႔ညႇာ ေကာင္၏ ရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္ ႏွင့္ ေထာက္စမ္းသည္။ အသက္ ျပင္းျပင္း႐ွဴဟူ၍ ႐ွဴခိုင္းေတာ့ ႏို႔ ညႇာေကာင္က အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တ႐ံႈ႕႐ႈံ႕ႏွင့္ ႐ံႈ႕သြင္းကာ တယု တယထိန္းသိမ္းလာေသာ ႏွပ္မ်ား က ႐ွဴး ခနဲ ထြက္က်လာသည္။ မစိန္ျမ က ကမန္း ကတန္း လွမ္း ၍ လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မ ကို အသံုးျပဳ ကာ ညႇစ္ယူလိုက္သည္။ အက်င့္ ပါေနသည့္အတိုင္း ေဘးဘက္သို႔ ပက္ေတာ့မည္ ျပင္မိသည္။ ဆရာ ဝန္ကေလး တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္ ကို ျမင္မွ သူ႔လက္ကို တင္ပါးမွ ထဘီစႏွင့္ ပြတ္သုတ္လိုက္သည္။

‘‘ကေလး ရဲ႕ အာေခါင္ထဲက အာသီး က ေရခဲနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေရာင္ လာတတ္တယ္။ အာသီး ခဏ ခဏေရာင္ ရင္လည္း ႏွလံုးတုိ႔ ဘာတုိ႔ကို ထိခိုက္တတ္တယ္’’

ဆရာဝန္ကေလးက မစိန္ျမ နားလည္ေစရန္ အရွင္းဆံုးေျပာ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆုတ္ကန္ကန္ ရပ္ေနေသာ အႀကီးေကာင္ႏွင့္ အလတ္မ ကို လွမ္းေခၚသည္။

‘‘သူတုိ႔က ေနေကာင္းပါ တယ္ ဆရာ’’

‘‘ဟုတ္ကဲ့ ဒါေပမဲ့ တစ္လက္စတည္း သူတုိ႔ရဲ႕ အာသီးကို ၾကည့္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ’’

ဆရာဝန္ေလးက အႀကီး ေကာင္၏ ပါးစပ္ကို ဟခုိင္းသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထိုးၾကည့္ သည္။

‘‘သူတုိ႔ေတြအားလံုးကို ဘာ လို႔ ေခၚလာသလဲ၊ အိမ္မွာထားခဲ့ လို႔ မရဘူးလား’’

‘‘မရဘူး ဆရာ၊ သိပ္ေဆာ့ တယ္။ ဟုိတစ္ခါတုန္းက ထားခဲ့ ေတာ့ ေနာက္ေဖးက စည္ပိုင္း ျပတ္ထဲမွာ ေဇာက္ထိုးနစ္ေနတာ၊ ကံေကာင္းလြန္းလို႔ မေသတာ ဆရာေရ႕’’

‘‘ကိုယ္ခြဲ မရွိေတာ့လည္း ခက္တယ္ဗ်ာ။ ကေလးေတြ အေဖကေကာ’’

‘‘သူတုိ႔ အေဖ ကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆရာေရ႕။ နာမည္က လည္း ကိုေရခဲ တဲ့။ ကိုေရခဲ ဆိုတဲ့ တိုင္း ေအးလိုက္တာ စက္လုိ႔။ အိမ္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူက ေအးေအးပဲ၊ အခုလည္း အိပ္က်န္ခဲ့ တယ္ေလ’’

‘‘ေဩာ္’’

မစိန္ျမ က ဆရာဝန္ေလးႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ရင္းႏွီးသြားသည္။ ဒီလို ေဖာ္ေရြ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံတတ္ ေသာ ဆရာဝန္ေလး ဆီသို႔ ပိုက္ ဆံသာ ရွိလွ်င္ ေန႔တုိင္းလာၿပီး ေဆးကုခံခ်င္သည္။

‘‘ဒီေတာ့ အစ္မႀကီးပဲ တစ္ဖား ဖား ျဖစ္ေနရတာေပါ့ ဟုတ္လား’’

‘‘ဟုတ္ပါ့ရွင္’’

ဆရာဝန္ေလးက အငယ္ ေကာင္ကေလး ၏ အာေခါင္ကိုပါ စစ္ၾကည့္သည္။

‘‘သူတုိ႔အားလံုး အာသီး နည္းနည္းစီေတာ့ ေရာင္ေနၾကတယ္။ ဟို ႏို႔ညႇာ ကေလးကေတာ့ အဆိုး ဆံုးေပါ့။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရေႏြး ထဲ ဆားရည္ ထည့္ၿပီး ဆားရည္ နဲ႔ ပလုတ္က်င္းခုိင္းပါေနာ္။ ေဆး လည္း ေပးလိုက္မယ္။ သူတို႔ကို တိုက္ေပးပါ’’

မစိန္ျမ က စိတ္ထဲမွေနၿပီး ဘုရား တလိုက္မိသည္။ ေလး ေယာက္စာ ေဆးေပးမယ္ ဆုိလွ်င္ ေငြ တစ္ ဆယ္ႏွင့္ ေလာက္မွ ေလာက္ပါေတာ့မည္လားဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

‘‘ေငြ.. အဲ.. ေငြ ကေတာ့ တစ္ ဆယ္ပဲ ပါတယ္ ဆရာ’’ မစိန္ျမ က ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳေျပာသည္။ ေဆးယူၿပီးမွ ေငြမေပးႏုိင္လွ်င္ ပိုၿပီးရွက္စရာ၊ အားနာစရာ ေကာင္းမည္ဟု ထင္သည္။ ေဆး လံုးကေလးမ်ားကို ေရ တြက္ ၿပီး စာအိတ္ျဖဴ ကေလးတစ္လံုးစီထဲ ခြဲထည့္ေပးေနေသာ ဆရာဝန္က ေလးက မသိမသာၿပံဳးသည္။

‘‘ေဆးထိုးဘူးေနာ္’’

‘‘ေအး ထိုးပါဘူးကြ’’

ႏို႔ညႇာေကာင္ က အခုမွ ၿပံဳး လာသည္။

‘‘ဒါေပမဲ့ ေရခဲျခစ္ေတာ့ မစားရဘူးေနာ္။ ေရခဲလည္း မငံုရ ဘူး။ ဟုတ္လား’’

‘‘ဘာ ဖစ္႐ို႕’’

‘‘အာသီးေရာင္တတ္တယ္ ကြ။ ေနာက္တစ္ခါ အာသီးေရာင္ ရင္ေတာ့ အပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေဆးထိုး ရမယ္ သိလား’’

‘‘အင္း ေရခဲျခစ္ကို ငံုမိေတာ့ အာသီးေရာင္ၿပီး ဖ်ားတတ္တယ္ တဲ့။ ငါကေတာ့ ေရခဲအခ်စ္ကို ယံုမိ လို႔ ထဘီေပါင္ၿပီး စားရတာ ေပါ့ဟယ္’’

ဆရာဝန္ေလး ၏ ေနာက္ ဘက္နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ကေလးဝဝ လွလွ ကေလးမ်ား၏ ပံုကို ေငးၾကည့္ေန ရင္း မစိန္ျမ က စဥ္းစားမိသည္။ နံရံဘက္လွည့္ ကာ ေကြးေကြးကေလး အိပ္ရင္း တစ္ခူးခူးေဟာက္ေန မည့္ ကိုေရခဲ ၏ အသြင္သဏၭာန္ကို ေတြးထင္ ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ဆရာဝန္က ေလးက ေဆးထုပ္မ်ား ကမ္းေပး သည္ကို မျမင္မိေတာ့ေခ်။

‘‘ေျခာက္က်ပ္ပဲေပးပါ အစ္မႀကီး’’

ထိုအသံကိုလည္း မၾကား၊ တင္ပါး တစ္ဖက္ ေစာင္းကာ က ေလးကို ခါးထစ္ခြင္ကာ ရပ္ရင္း စဥ္းစား၍ ေကာင္းေနသည္။

‘‘သူတုိ႔ ေရခဲျခစ္ က ခဏပဲ ဖ်ားတာ။ ငါ့ေရခဲခ်စ္ႀကီး ကေတာ့ တစ္ဘဝလံုး ဖ်ားတာ။ ဟြန္း.. ေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး ဖားဖား ကို လန္လို႔ ေတာ္ေရ႕’’

၁၉၈၅ ေဖေဖာ္ဝါရီထုတ္ ကလ်ာ မဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

Source