မစိန္ျမ က မာဆတ္ဆတ္ ေခၚသည္။ အိမ္ခါးပန္းကို ေခါင္း အံုးၿပီး အိပ္ေနေသာ လင္ေတာ္ ေမာင္ ကိုေရခဲအား ခပ္စူးစူးၾကည့္ သည္။
‘‘ဘာလဲဟ’’
ကိုေရခဲ က သူ႔လက္ထဲမွ ေဆးလိပ္တို ကို ႏို႔ဆီခြက္ လြတ္ထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ေပ်ာ့နဲ႔နဲ႔ ထူးသည္။
‘‘ဒီေကာင္ ဖ်ားေနတာ ၾကာ လွၿပီေတာ့’’
‘‘ဟုတ္လား’’
‘‘ေခ်ာင္းကလည္း တစ္ဟြတ္ ဟြတ္နဲ႔’’
‘‘ေအး’’
‘‘လည္ပင္း ကလည္း နာ တယ္တဲ့’’
‘‘ဟုတ္လား’’
‘‘တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္မယ္’’
‘‘ေဟ ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔လဲ’’
‘‘ေဆးခန္းေလး ဘာေလး သြား၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပၾကည့္ဦးေပါ့’’
‘‘သြားေလကြာ’’
‘‘ဟင္း သြားတာက လြယ္ လုိက္တာ၊ ဘယ္မလဲ ပိုက္ဆံ’’
‘‘ဟင္ မေန႔က အစိတ္က ေကာ’’
‘‘ဆန္ ဝယ္ရတယ္။ ဆီ ဝယ္ရ တယ္။ အႀကီးေကာင္ႀကီး စာအုပ္ ဖိုး ေပးရတယ္။ ေတာ္ျပန္ယူသြား တာက ငါးက်ပ္။ မနက္က ဟင္း ခ်က္ဖို႔ ငါးဝယ္ ရတာက ေျခာက္ က်ပ္။ အခု က်ဳပ္လက္ထဲမွာ သံုး ဆယ့္ ငါးျပားပဲ ရွိေတာ့တယ္’’
‘‘ဒါဆုိရင္လည္း နက္ျဖန္က် မွပဲ သြားေတာ့ေပါ့ကြာ’’
ကိုေရခဲ ခပ္ေအးေအးေျပာ ကာ မီးၿငိမ္း ခါနီးေနေသာ ေဆး လိပ္တို ကို ျပန္၍ေကာက္ယူသည္။ မ်က္စိ ကို ေမွးၿပီး ဆက္တိုက္ ဖြာ႐ိႈက္သည္။
‘‘ကိုေရခဲေနာ္ ရွင္က ဖေအ သိရဲ႕လား။ ဖေအ ဆိုတာ ဖေအ စကားေျပာ။ အဖ်ားအနာ ဆုိတာ နက္ျဖန္ သန္ဘက္ေစာင့္လို႔ ရသလား။ ေတာ္ၾကာ ဆိုးသည္ထက္ ဆုိးလာေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ’’
‘‘ေဩာ္.. မိန္းမရယ္၊ ငါ လည္း ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ငါ ရွာလို႔ ရသမွ် တစ္ျပား မက်န္ အ ကုန္ အပ္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲက မေလာက္ဘူး၊ ေဆးတိုက္သြား စရာ ပိုက္ဆံ မရွိဘူးဆုိေတာ့ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဓားျပ ထြက္ တိုက္ ရမွာလား’’
ကိုေရခဲ စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ေျပာသည္။ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းႀကီး ခဲ၍ ၾကည့္ေနေသာ မိန္းမ အား ခပ္ေစြေစြ လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ ျပင္းခ်သည္။
‘‘ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္ရင္ ဒါ မ်ိဳး ခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ရွာလို႔ ရသမွ် ပိုက္ဆံေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားကို မွန္မွန္အပ္ေနတုိင္း ေတာ့္ကိုယ္ ေတာ္ တစ္ကယ့္ လင္ေကာင္း လင္ ျမတ္ႀကီး ထင္မေနနဲ႔’’
မစိန္ျမက ေအာ္သည္။ သူ႔ ေပါင္ေပၚ ဖက္တက္ေနေသာ အ ငယ္ဆံုးေကာင္ ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ဆြဲၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဆာင့္ခ် လိုက္သည္။
‘‘ငါ့မွာ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးမဟုတ္ ဘူးဟဲ့။ ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္ ရွိ ေသးတယ္။ အားတုိင္း ယားတုိင္း ကုတ္ ကတ္ တက္မေနၾကနဲ႔၊ တစ္ကတဲ’’
ဟူေသာ အသံႏွင့္ အတူ ၿမီး ေညာင္း႐ိုး ေအာင့္သြားေသာ အ ငယ္ေကာင္ ၏ အသံက ပါ ၿပိဳင္ၿပီး ထြက္လာသည္။
‘‘ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ လူျဖစ္ လာတဲ့ သတၱဝါေတြ ၾကည့္စမ္း။ အျပင္မွာက ေလးေကာင္၊ ေဟာ ဒီက ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္။ ေတာ္ႀကီးရတဲ့ လခ က တစ္လမွ သံုးရာ ရယ္၊ ကဲ.. ဒီ ပါးစပ္ေပါက္ေတြကို ဝေအာင္ ဘယ္လိုေကြၽးရမွာလဲ’’
ကိုေရခဲ သက္ျပင္းခ်မိျပန္ သည္။
‘‘ဒါကေတာ့ မင္း စီမံသမွ်ပဲ မဟုတ္လား မိန္းမရယ္။ ငါလည္း အပိုတစ္ျပား မသံုးပါဘူး။ မင္း ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ ေကြၽးလည္း မ်ိဳခ် လိုက္တာပဲ။ ငါးပိေရနဲ႔ ေကြၽး လည္း မ်ိဳခ်လိုက္တာပဲ။ အသား စားမယ္၊ ငါးစားမယ္ ေျပာဖူး သလား။ ငါသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝက္ ေခါင္းသုပ္ေတာင္ ငါးမူးဖိုး ေလာက္ ဝယ္ဖူးသလား’’
ကိုေရခဲ သူ႔ပံုစံ အတုိင္း ခပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာသည္။ သူ႔ကို စူး စူးဝါးဝါးၾကည့္ေနေသာ မိန္းမ အား ျပန္မၾကည့္ဘဲ သူ႔မိန္းမ ၏ စြဲခ်က္ အတုိင္း သူ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္ လာေသာ သတၱဝါေလးေကာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
(၅)ႏွစ္ခြဲ အရြယ္ အႀကီးဆံုး ေကာင္က စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္ ေပၚတြင္ ခဲတံတို တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အ႐ုပ္ေရးေန သည္။ သူ႔ အနားတြင္ ဖ်ားေနသည္ ဆုိေသာ ႏို႔ညႇာ ေကာင္က ထိုင္ေနသည္။ ခႏၶာ ကိုယ္ အေပၚပိုင္းတြင္ ဖလန္နယ္ အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားေသာ္ လည္း ေအာက္တြင္ေတာ့ ေဘာင္း ဘီတိုေလးပင္ မပါ။
အလတ္မေလး ကေတာ့ (၄)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း မိန္းက ေလးမို႔ သိတတ္သည္။ ငိုေနေသာ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလးကို လာၿပီး ေခ်ာ့ေနသည္။ မႏိုင့္ တစ္နိုင္ႏွင့္ ဆြဲ၍ ခ်ီသည္။
အလတ္မေလး ကေတာ့ (၄)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း မိန္းက ေလးမို႔ သိတတ္သည္။ ငိုေနေသာ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလးကို လာၿပီး ေခ်ာ့ေနသည္။ မႏိုင့္ တစ္နိုင္ႏွင့္ ဆြဲ၍ ခ်ီသည္။
‘‘အင္း ေနာက္ေလးငါးလ ဆုိ ရင္ ေနာက္ တစ္ေကာင္ ေရာက္ လာဦးမယ္ " "ဘာတတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ ကြာ။ ဘုရားေပးတာ မတား ေကာင္းပါဘူး"
ဒီမိန္းမ ကလည္း လူမဟုတ္ဘဲ ဝက္သာ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ အဖိုး တန္ မလဲမသိဘူး။ သားေပါက္က ေကာင္းလိုက္တာ။ တစ္သား နဲ႔ တစ္သားကလည္း နီး လိုက္တာ လြန္ေရာ။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကို ခ်ည္းပဲ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္နဲ႔ လက္ညႇိဳးထိုး ေတာ့တာပဲ’’
ဒီမိန္းမ ကလည္း လူမဟုတ္ဘဲ ဝက္သာ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ အဖိုး တန္ မလဲမသိဘူး။ သားေပါက္က ေကာင္းလိုက္တာ။ တစ္သား နဲ႔ တစ္သားကလည္း နီး လိုက္တာ လြန္ေရာ။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကို ခ်ည္းပဲ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္နဲ႔ လက္ညႇိဳးထိုး ေတာ့တာပဲ’’
သူက ေတြးရင္း ၿပံဳးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဝဲ နံေတာင္းမွ လက္ယာ နံေတာင္းသို႔ ေျပာင္း ၍ အိပ္ရန္ ဟန္ျပင္ သည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမ က ‘‘အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္မတံုး ေတာ့’’ ဟု ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာ္ လိုက္ေတာ့ သူလန္႔သြားသည္။ ဘာကို ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ခ်င္လုိ႔ ပါလိမ့္ဟု အေျပးအလႊား စဥ္းစား ရင္း မ်က္ေတာင္ ကို တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သည္။