“ေရႊဘ ဘယ္သြားလဲ မိလံုး”
ကိုညဳိဒင္ ငါးမ်ွားတံ မ်ားကို အိမ္ အဖီေဘးတြင္ေထာင္ရင္း မလံုးကို ေမးလိုက္သည္။ မလံုးက မၾကားဟန္ျဖင့္ မီးခိုးအူေနသည့္ မီးဖိုကို မီးေျပာင္းႏွင့္ တစ္ဟူးဟူး မႈတ္ေနသည္။
“ငါေမးတာလည္း ေျဖစမ္းအုန္းဟ မိလံုး” မလံုး ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထမင္းအိုးဖံုးျဖင့္ မီးဖို ကို ယပ္ခပ္ေနျပန္သည္။ မီးခိုး မႊန္၍ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ပူ တို႔ကို ထမီ အနားႏွင့္ ေကာက္ပြတ္ လိုက္ရင္း -
“ထံုးစံ အတိုင္းပဲ ကိုညဳိဒင္။ ေတာ့္သား အေၾကာင္း ေတာ္က က်ဳပ္ထက္ ပိုသိမွာေပါ့။ ေတာက္ခံု မွာလား ။ ေဂၚလီ လိွမ့္တဲ့ေနရာ မွာလား ေတာ္သြားရွာၾကည့္။ ခုတစ္ေလာ အိမ္မွာကို ကပ္တယ္ မရွိဘူး”
ကိုညဳိဒင့္ မ်က္ေထာက္နီ က မလံုး မီးဖိုထဲက မီးေတာက္ႏွင့္ အၿပဳိင္။ မွ်ား၍ ရလာေသာ ငါးဇင္ရိုင္း တစ္ထုပ္ကို ထမင္းစားပဲြေပၚ ပစ္တင္ လိုက္ခါ လံုကြင္း အေဟာင္းတစ္ထည္ကို ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး လမ္းထိပ္ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘ ကို လိုက္ရွာသည္။ သူ ့အေပါင္း အေဖာ္ေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ခုတစ္ေလာ သူတို႔ဘက္ ကို ေရႊဘ မလာဘူးတဲ့။ ဘယ္သြားတယ္ထင္လဲ လို႔ ေမးေတာ့လဲ သိဘူးေလတဲ့။ ကိုညဳိဒင္ ေဒါသ ထြက္လာသည္။ ဘာကို ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္း ဂဃ နဏ မသိ။ ကိုညဳိဒင္ ေဒါသထြက္ေနေပမယ့္ ေရႊဘ ကို စိုးရိမ္စိတ္က တစ္ေမွာင့္။
ဒီေကာင္ ငါ မပါဘဲ ျမစ္ထဲသြား ေနလား။ ငေပ်ာ့႔ တို ့ ဘူႀကီး၀ိုင္းေဘးထိုင္ၿပီး လက္ဘက္သုတ္ ဂ်င္းသုတ္ ၀ယ္ေပးေနသလား။ ၿမဳိ ့ေျမာက္ဖ်ားက ညြန္႔ေမာင္္ တို႔ ဘက္ အလည္လြန္ေနသလား။ ေစ်းပိုင္း ဘက္မွာ ရန္သြားျဖစ္ေနလား။ လားေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ နည္းနည္း စိ္တ္ပူ လာသည္။ ဒီေကာင့္ကို ေျပာရ ေငါက္ရတာလည္း အခက္သား။ စိတ္က ႀကီးႀကီးေကာင္။
တစ္ခါက သူ ့အေမ မိလံုး ဆူတာကို ေကာက္ၿပီး ဓာတ္ေတာ္ကုန္းေစတီေပၚ တက္အိပ္ေနလို႔ ကိုညဳိဒင္တို႔ ဓာတ္မီးဆဲြ ရွာခဲ့ရၿပီးၿပီ။ “မင္းနဲ႔ ျပႆ နာ တက္လို႔လား” လို႔ မိလံုး ကို မေမးမိခဲ့မိတာကိုပဲ ေနာင္တ ရခ်င္ခ်င္။ ေရႊဘ က ခုဆို ရွစ္ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီ မဟုတ္လား။ ျပာသိုဖြား။ ကိုညဳိဒင္ ေခါင္း ငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိမ္ဘက္ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ ေခြးမသား ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းတြယ္ ေပးလိုက္ဦးမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ႀကိမ္း၀ါးေနမိျပန္သည္။
တစ္လမ္းလံုး ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားလာသည္။ မေတြးတတ္ေအာင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ ဒီေကာင္ ငါ့မေျပာပဲ ဘယ္ကိုမွ မသြားတတ္ မလာတတ္ပါဘူး။ ေလာင္းကစားေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္၀င္စားတဲ့ေကာင္ မဟုတ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ခေလးေတြ သေရကြင္း ပစ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေမ်ာက္ပန္း လွန္တာျဖစ္ျဖစ္ ကစားရင္ေတာင္ ၀ိုင္းေဘးက ထိုင္ၾကည့္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္။ ဗြီဒီယို ရံု ကလည္း ညမွ ျပတာဆိုေတာ့ ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားရ ေတာ္ေတာ္ က်ပ္ေနသည္။ ေတြ႕ေသးတာေပါ့ကြာလို႔ ညည္းရင္း ေတာက္ တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္မိသည္။
“ညဳိဒင္... ေဟ့ေကာင္ ညဳိဒင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟ၊ မင္းဥစၥာ ကလည္း ေသာက္ခြက္ႀကီး ပုတ္သိုးေနလိုက္တာ ခြန္ႏွစ္ရက္ ေနလို ့မွ ေပၚတဲ့ ေရထဲ က မသာလိုပဲ။ လာစမ္းပါ။ ခုမွ တို႔ ၀ိုင္းစတာ”
ငေပ်ာ့ အိမ္ထဲ မွ သိန္းေဆာင္ ေအာ္ေခၚသျဖင့္ စိတ္မပါ လက္မပါျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ ၀ိုင္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။
“ငေပ်ာ့ ေရႊဘ ေတြ႔မိလား”
“ၾကည့္မေနအားေပါင္ ကိုညဳိဒင္ရာ။ မိုးက်ခါစ ရွိေသး ထင္းေတြက ထိုင္း တယ္ဟ။ မီးကုိေကာင္းေကာင္းမတက္ ဘူး။ မီး မတက္ေတာ့ မီးေတာက္ အရက္ကလည္း တစ္စက္ခ်င္း အထြက္ေႏွး။ လေၾကးေပးဖို႔ေတာင္ ဆိုင္းပါဦးလို႔ နယ္ထိန္းကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရတာ အလုပ္တစ္ခု။ ဒါေတာင္ တစ္လံုးေတာ့ ထိုးထည့္ေပးလိုက္ရေသးတယ္ကြ”
ငေပ်ာ့ အရက္ တစ္လံုး လာခ်ေပးရင္း ....
“ႏို ့ေနစမ္းပါအုန္း။ မင့္ေကာင္ကို လိုက္ရွာေနရေအာင္ ဘယ္တုန္းကမ်ား မင့္သားက မင္း ကို ကူေဖာ္ေလာင္ေဖာ္ ရလို႔တုန္း။ ကေလး ပဲကြာ။ သူ႔အေဖာ္ အသင္း နဲ႔ တစ္ေနရာရာ သြားလည္ပတ္ ကစားေနတာျဖစ္မွာေပါ့။ ေန ့လည္ေန႔ခင္းပါကြာ။ အခ်ိန္မေတာ္ ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္ဆိုလည္း ထားပါေတာ့”
ငေပ်ာ့ ငွဲ႔ေပးသည့္ အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ကိုညဳိဒင္ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္၏။
“ငါက ရက္ပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တာကြ ညဳိဒင္ရ။ လြန္ေရာ ကြံ်ေရာ ရက္ ႏွစ္ဆယ္ပဲ”
“ဘာ ရက္ႏွစ္ဆယ္လဲ”
ကိုညဳိဒင္ သိန္းေဆာင္ေျပာတာကို နားမလည္။
အုန္းခင္ က
“ဒီလိုကြာ ဒီေကာင္က မႏွစ္က ဒီမွာ မရွိဘူးေလကြာ။ အေနာက္ရြာ ဘက္ကို အိမ္သြားေဆာက္ေနတယ္မို႔ လား။ အဲဒီရြာက ရေသ့ လိုလို ေယာဂီ လိုလို ဘိုးေတာ္ လိုလို လူက သူ႔ကို ေရမန္း တိုက္သတဲ့။ ၀ါတြင္း သံုးလ အရက္ေရွာင္ရင္ သိန္းပါ ေဆာင္ရရံု မကဘူး။ သန္းပါ ကုေ႗ပါ သပိတ္၀င္ အိပ္၀င္ အထုက္ႀကီး အထည္ ႀကီးနဲ႔ ႀကီးပြားမွာလို႔ မိန္႔ေတာ္ မူထားတယ္ကြာ။ မင္းမွ သူ႔အိမ္ ဘက္ မေရာက္တာ။ ပဲြနဲ ့နန္းနဲ ့ဆရာ။ မသိ ရင္ လည္း ေမး၊ ဟုတ္ပလား”
“ေအာ္”
ကိုညဳိဒင္ သိန္းေဆာင္ ကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊလက္စြက္ တစ္၀င္း၀င္း။ ေရႊဆဲြႀကဳိး တစ္လက္ လက္၊ အရက္ခြက္ ကေတာင္ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသလား ထင္မွတ္မွားရသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္သြားသည္။ ငါ့အလုပ္က အကုသိုလ္ အလုပ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွ ကၽြတ္လမ္းျမင္ရမလဲ မသိပါလားလို႔ ေတြးေနမိ ျပန္၏။
“ေဟ့ေကာင္ အုန္းခင္... မင္းမယံုၾကည္ရင္ လြတ္လြတ္ေန။ ငါ့ကိစၥကို ဘာမွ ေ၀ဖန္စရာမလိုဘူး။ ငါယံုၾကည္တာ ငါလုပ္တာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ကြာ သံုးလေလာက္ေတာ့ အရက္ဖိုး မကုန္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဟားဟား.....”
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနသည့္ သိန္းေဆာင္ ၏ အမူအယာ က ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနပံုရသည္။
“ဒီမွာ ညဳိဒင္ ႀကီးပြားလား မလားလားေတာ့ ငါမသိဘူး၊ မိန္းမ ကေတာ့ ၾကည္ညဳိေနတာပဲကြာ။ မင္း က အေရး မႀကီးပါဘူးကြာ။ အကုသိုလ္ နဲ႔ အက်ဳိးေပးတဲ့ေကာင္ပဲ။ တံငါခ်င္း တူရင္ေတာင္ ငါးႀကီး ငါးေကာင္း ရတဲ့ေကာင္။ အက်ဳိးေပး ဆိုတာက မတူၾကဘူး ေလကြာ။ ဘာ ဘိုးေတာ္မွ မင္းကို မ မလည္း မင္းအလုပ္ က မင္းကို ေဆာင္မေနတာပဲ မဟုတ္လား။ အမွန္ေတာ့ အမွန္ ဆိုတာ ကလည္း အမွန္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္တာပါကြာ”
အရက္ ႏွစ္လံုး ကုန္ေတာ့ သိန္းေဆာင္ ၀ိုင္းေဘးမွာ ေခြအိပ္ေနၿပီ။
ကုိညဳိဒင္လည္း ေရႊဘ ကို သတိျပန္ရလာသည္။
“ငါ ျပန္အုန္းမယ္ကြာ ငေပ်ာ့။ ညေနက်ရင္ တစ္လံုးေတာ့ ပို႔လိုက္။ ဒီမွာပိုက္ဆံ”
ကိုညဳိဒင္ လံုကြင္း ကို ခါးစီးျပန္လာခဲ့သည္။
“တစ္ေအာင့္ဆို ထြက္သြားလိုက္တာ။ ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းက ေပေတာ္ေတာ္ ရွည္ၾကတာပဲ”
ေရာက္မဆိုက္ မလံုးက ဆီးႀကဳိ၍ ေငါ့သည္။
“ထမင္းခူးရမလား”
“ခူးကြာ၊ ေရႊဘျပန္ေရာက္ၿပီလား”
“ေတာ့္သား ကျဖင့္ အိမ္ေမ့ ယာေမ့၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘယ္သေ၀ ထိုးေနမွန္းကို မသိေပါင္။ ေတာ္လည္း နည္း နည္းပါးပါးေတာ့ ဆိုဦး၊ ေျပာဦး။ ေသစာ ရွင္စာေတာင္ မဖတ္တတ္တဲ့ေကာင္ကို ေတာ္ ဒီလိုပဲ လက္ပိုက္ ငါးေထာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့မွာပဲလား ” မလံုး စကားက ကိုညဳိဒင့္ နဖူး ေၾကာေတြ တင္းသြားေအာင္ ရိုက္ခ်က္ျပင္းဟန္ တူသည္။
ကိုညဳိဒင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ထမင္း ပန္းကန္ ထဲကို ငရုတ္သီး ငပိခ်က္ အရည္ေတြ ေလာင္းထည့္ လိုက္ သည္။ ကိုညဳိဒင့္ ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ငါးဇင္ရိုင္း ဆီက်န္ ေရက်န္ ဟင္းေလး ကို ခပ္ထည့္ေပးရင္းက မလံုးေစာေစာ က စကားျပန္ဆက္သည္။
“ေတာ့္ သားကို ေတာ္ ဒီလို ဆက္ထားေနရင္ေတာ့ ကာလသားေပါက္ မျဖစ္ခင္ အိမ္ေျပး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ စစ္ထဲေရာက္ဖို ့ပဲရွိတယ္”
“ဒီေကာင့္ အသက္အပိုင္းအျခား နဲ ့ မင္းေျပာေန တာေတြက ႏွစ္ နဲ ့ခ်ီၾကာအုန္းမယ့္ ကိစၥေတြပါကြာ။ အလဲြအေခ်ာ္ေတြခ်ည္း မင္းကလည္း အေတြးေခါင္လြန္းတယ္”
ကိုညဳိဒင္ တို႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးက တစ္ခုခု လိုအပ္ေနသလို ေသြ ့ေျခာက္ တိုးဆိတ္လြန္းလွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ဘုရားစင္ ေပၚက စားပဲြတင္ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေရႊဘ ၏ အေရာင္အရိပ္ အေငြ ့အသက္ကို မျမင္ရ၊ မရွဴရိႈက္ ရေသး။ ထမင္း၀ိုင္း သိမ္းေနရင္းက မလံုး ကိုညဳိဒင္ ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိ၏။
“ေတာ္ ထပ္သြားရွာ မေနနဲ႔၊ ငတ္ရင္ျပန္လာလိမ့္မယ္။ အရြယ္ နဲ႔ မလိုက္ဘူး အေလ လိုက္ေနတာက”
အိမ္ေပါက္၀မွာ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိ၊ လမ္းမထက္ကို ေမွ်ာ္ေနသည့္ ကိုညဳိဒင့္ ပံုပန္းက ရိုးရိုးႏွင့္ ဆန္းေနသေယာင္။ ေရႊေရာင္ကြပ္ထားသည့္ တိမ္မဲညဳိ။
* * * * * * * * * * * * * * * *
“ကိုညဳိဒင္ ကိုညဳိဒင္”
အိမ္ေရွ ့ကျပင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုညဳိဒင္ ကို ငေပ်ာ့ လႈပ္ႏိႈးရင္း အရက္ပုလင္း ကို အိမ္တိုင္ေဘးတြင္ ေမွးေထာင္ထား လိုက္သည္။
“ေအး ေအး မနက္က အရွိန္နဲ ့ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာကြာ ဘဲႀကီးေဆာရီး ေတာႀကီးၿမဳိင္လည္ပဲ ငေပ်ာ့ေရ၊”
“မလံုး မွာသြားတယ္။ ညေနေစ်း သြားတယ္တဲ့ ကိုညဳိဒင္ႏိုးရင္ ေျပာလိုက္ဖို႔ မွာသြားတယ္”
“ေအးေအး ငေပ်ာ့”
ဘုရားစင္ေပၚက နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးနာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေနပင္ခ်ဳိေနၿပီ။ ကေလ က၀ ေကာင္ ခုထိ အိမ္ ရိပ္ မနင္းေသးဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ငါးမွ်ားတံရိုး ရဲ ့အရသာ မင္းျမည္းၾကည့္စမ္းကြာလို႔ ေျပာ ေျပာၿပီး ေကာင္း ေကာင္း တီးလိုက္မယ္လို႔ ကိုညဳိဒင္ ေတးထားသည္။ ကိုညဳိဒင္ အရက္ငွဲ႔ ေနစဥ္ ေရႊဘ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ အိမ္ထဲ၀င္လာသည္။
“အလို ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ၾကြပါခင္ဗ်ာ။ ၾကြပါ။ ဘယ္ေနျပည္ေတာ္ကမ်ား ျမန္းလာပါလိမ့္။ လာရင္းကိစၥကို မိန္႔ေတာ္မူပါဦး”
ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘ ကို ရိတိတိ ေျပာရင္း အိမ္ေဘး အဖီမွာ ေထာင္ထားသည့္ ငါးမွ်ားတံ ေတြထဲမွ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တစ္ေခ်ာင္း ကို ဆဲြထုတ္လိုက္သည္။ ကိုညဳိဒင့္ ပံုစံက အာဏာ ပါးကြက္သားဟန္ အျပည့္။ မ်က္ႏွာေသေလးျဖင့္ ေရႊဘ သူ႔ အေဖကို ၾကည့္ေနသည္။
“ကဲ ေျပာစမ္းပါအုန္း လူက လက္ေတာက္ေလာက္။ မင္းကိုမင္း ဘာထင္ ေနလဲ၊ အိုးပစ္ အိမ္ပစ္၊ အိမ္လစ္ေက်ာင္း လစ္၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ စစ္သားျဖစ္ ဆိုတာ မင္းလို ေကာင္မ်ဳိးပဲေနမွာ။ လာစမ္း ဒီတိုင္မွာကပ္”
ကိုညဳိဒင္ ေရႊဘ လက္ကို ဆဲြၿပီး အိမ္ကျပင္တိုင္မွာ ဆဲြကပ္လိုက္သည္။
“က်ဳပ္ ဘာလုပ္လို႔ ရိုက္မွာလဲ ဘညဳိ”
ေသြးေအးေအးႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ ေရႊဘ၏ေမးခြန္း ကို ကိုညဳိဒင္ေျဖလိုက္ပံုက ယဥ္သည္။ ငါးမွ်ားတံ အရင္းပိုင္းျဖင့္ ေရႊဘ ေက်ာျပင္ကို အားႏွင့့္ လႊဲ ရိုက္ခ်လိုက္ျခင္းပင္။
“ဘညိဳ က်ဳပ္ေမးေနတယ္ေနာ္ က်ဳပ္ကို ဘာလုိ႔ ရိုက္ခ်င္တာလဲ။ က်ဳပ္ ဘာလုပ္လို႔လဲ”
နာက်င္ရေကာင္းမွန္း မသိသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေရႊဘ ကိုညဳိဒင္ ကို ႏွဳတ္ခမ္း တင္းတင္းေစ့၍ ေမးျပန္သည္။ ကိုညဳိဒင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်က္ ရိုက္လိုက္စဥ္ အသားေပၚ က်သည့္ အသံ ထြက္မလာပဲ တစ္ခုခု ခုခံ ထား သည့္ အရာေပၚက ထြက္လာသည့္ အသံမ်ဳိး ကိုညဳိဒင္ သတိထားမိလိုက္သည္။
ေကာက္ခါ ငင္ခါ ေရႊဘ အက်ီကို ေနာက္ကေန ဆဲြလွန္လိုက္သည္။
ဗလာစာအုပ္ ပါးပါးတစ္အုပ္။
“ဒါ ဘာလဲ”
“စာအုပ္”
“ဘာလုပ္တာလဲ”
“စာေရး တာေပါ့”
“ဘာ မင္းက စာသင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္”
“ဘယ္ေက်ာင္းမွ မဖြင့္ေသးတာ မင္းက ဘယ္ေကာလိပ္ သြားတက္ေနတာလဲ။ ငါထပ္ လုပ္မိေတာ့မယ္”
“က်ဳပ္ ဆရာႀကီး ဦးခိုင္ ဆီမွာ ဗမာစာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေအာင္ သြားသင္ေနတာ။ ဆရာႀကီး က ဘ၀ ကိုလည္း သင္ၾကား ရတာပဲတဲ့၊ ပညာ ကိုလည္း အၿမဲမျပတ္ ဆည္းပူးရမယ္တဲ့။ ေက်ာင္း မတက္ခ်င္ရင္လည္း အားတဲ့ လပ္ တဲ့ အခ်ိန္ စာကို သင္ရမယ္တဲ့။ စာမတတ္တဲ့သူဟာ အကန္း နဲ႔ တူတယ္တဲ့”
“ငါ အကန္း မဟုတ္ဘူး။ ျပစမ္း မင္း စာအုပ္”
စာအုပ္ထဲတြင္ စာေၾကာင္း တစ္ခ်ဳိ ့ကို ေတြ ့ရသည္။ ကိုညဳိဒင္ မဖတ္တတ္။
“လုပ္စမ္းပါဦး၊ ပညာတတ္ႀကီးရဲ ့။ ခင္ဗ်ား သင္ေနတဲ့ စာေတြ ဖတ္ျပစမ္းပါအုန္း”
“ငါးစားသာျမင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ မျမင္။ ငါးၾကင္းဆီ နဲ ့ငါးၾကင္းေၾကာ္ ။ ငါးစိမ္းျမင္ ငါးကင္ပစ္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်။ ငါးလြန္ မွ ကြန္စြန္ ့။ ငါးသိုင္းမ်ား ဟင္းဟုန္။ ငါးမရ ေရခ်ဳိးျပန္”
ေၾကေၾက ကဲြကဲြ ေရႊဘ ၏ တင္ပါးေလးကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေနသည့္ ကိုညဳိဒင့္ ကို မလံုး တေယာက္ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားျဖင့္ အံ့ၾသတစ္ႀကီး ေငးရီေနသည္ကို တစ္ေလာကလံုးကေတာ့ မျမင္ေတြ႔ ႏိုင္ပါေခ်။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၃-၄-၂၁၁၀
No comments:
Post a Comment