ရွင္ကြဲ (ႏုႏုရည္ .. အင္း၀)

အေဖ့ ကို သတိရလိုက္တာ 

တမာပင္ေလးေတြ စီတန္းေပါက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးထဲကို ျမင္းလွည္း ခ်ိဳးေကြ႔ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္ရဲ႔ အနံ႔ ကို ကၽြန္မ ရတယ္။ ဟိုး..... လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္က က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္ ခ်ထားတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ နဲ႔ ျပန္လာတုန္းကလည္း သည္ အန႔ံပါပဲ။ 

လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္ရဲ႔ အန႔ံဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႔။ ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ ကၽြန္မ ပဲေပါ့။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္းလွည္း မွန္ခ်ပ္ေလး ထဲမွာ နဖူး ဆံစေတြ ျဖဴေဖြးစ ျပဳေနတဲ့ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတေယာက္။ 

အိုး... ဟိုမွာ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ျမင္ရၿပီ ။ ေရနံေတြ မည္း၀ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ မမႀကီး ရယ္ ႐ွိတယ္။ ၀မ္းနည္း စရာနဲ႔ ျပန္ျပန္၊ ၀မ္းသာစရာ နဲ႔ ျပန္ျပန္ အိမ္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အား႐ွိ လံုျခံဳသြားရတာ ပါလိမ့္ေနာ္။

မန္းက်ည္းပင္၊ သရက္ပင္ေတြၾကားမွာ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႔မွာ ခဏ ကၽြန္မ ရပ္ေနၿပီးမွ ၀င္းတံခါး တြန္းဖြင့္ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာတယ္ ။ အေမ ... အေမ့ ကို ကၽြန္မ ဘယ္ လို ေတြ႔႔ရမွာပါလိမ့္။ သူ အင္မတန္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ အငယ္ဆံုး သမီး ကၽြန္မကို အေမ ဘယ္လို ဆက္ဆံမွာ ပါလိမ့္ေနာ္။

'မမႀကီး'

အိမ္ေရွ႔ တံခါးနား ကေန မမႀကီး ကို ကၽြန္မ တိုးတိုးေခၚလိုက္တယ္။ မမႀကီး ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ ႔။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေအာက္ထပ္ အိပ္ခန္းထဲ ကေန ထြက္လာတယ္။ အဲသည္ အိပ္ခန္းဟာ အေဖ နဲ႔ အေမ့ အိပ္ခန္း။

' ညည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္မယ္ထင္လို ႔'

မ်က္နွာထား တင္းတင္း၊ စကားျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္ၿပီး အင္မတန္ ပါးလွပ္တဲ့ ႏႈပ္ခမ္း နဲ႔ အင္မတန္ ပါးလွပ္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ပိုင္ဆိုင္သူ ကၽြန္မ ရဲ႔ မမႀကီးဟာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသလိုပဲ။ ကၽြန္မ မလာျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲ သြားတာကေတာ့ မမႀကီး ရဲ႔ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြပဲ။

မႏွစ္က အေဖ နဲ႔ အေမ ရဲ႔ ရွစ္ဆယ္႔ ကိုးႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အလႉမွာတုန္းက မမႀကီး ဆံပင္ေတြ ဒါေလာက္ မျဖဴေသးပါဘူး။ မမႀကီးက ကၽြန္မအထက္က အဖတ္ မတင္တဲ့ အစ္မနွစ္ေယာက္ ရဲ႔ အထက္၊ ေအးေလ မမႀကီး ငါးဆယ့္ ႐ွစ္နွစ္ ရွိၿပီပဲ။ ေျခာက္ဆယ္နား နီးေပါ့။ ဒါဆို အစ္ကိုႀကီးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ ႐ွိခဲ့ၿပီေပါ့ေနာ္။

'အေမေရာ မမႀကီး'

'ေဒၚေလးတို႔ အိမ္မွာ သူတို႔ ညီမေတြ ငယ္ငယ္က ဟာေတြ သတိရတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေအ။ ဘုရားပြဲ သြားမလို႔ တဲ့ ပိုးလံုျခည္ေတြ ဘာေတြ ထုတ္၀တ္ၿပီး ဇြတ္ထြက္သြားတာပဲ'

ကၽြန္မရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္မိတယ္။

'အေဖ ေရာ မမႀကီး ဘယ္လိုလဲဟင္'

အလ်င္စလို ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ ကို မမႀကီးက ဘာမွ မေျပာပဲ အသံျပတ္နဲ႔ 'လာ' တဲ့။ အေဖ နဲ႔ အေမ အိပ္ ခန္း ထဲကို ေ႐ွ႔က ၀င္သြားတယ္။ ျမန္မာေဆးန႔ံ၊ ဘုရားပန္းန႔ံ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ နဲ႔ အေမ နဲ႔ အန႔ံေတြ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ အခန္းထဲက ကႏုတ္ပန္း အခက္အႏြယ္ေတြနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းေ႐ွးက် ခံ့ညားလွတဲ့ ကၽြန္းခုတင္ႀကီး ေပၚမွာ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။

'အေဖေနမေကာင္းဘူးလား၊ ဒူးနာတာကေရာ'
'ေအး... ဟုတ္တယ္၊ ဒူး ကေတာ့ ဒီလိုပါပဲေအ၊ အေမ က အေဖ့ ကို လံုးလံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူး'

'ဘာရယ္'
အို.... တစ္ကယ္ပဲလား။ မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ။ အေမ ကလား။ အေဖ့ ကို။

'ညည္း ဒီမွာ ၾကာၾကာေနႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ'
'ေနႏိုင္ပါတယ္၊ ေနလဲ ေနရမွာပဲ မမႀကီးရယ္၊ ကၽြန္မ...'

အားကိုး တိုင္တည္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တဲ့ ကၽြန္မ စကားေတြကို မမႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္ပါဘူး။
'ငါ အေမ့ ကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္၊ ညည္း အေဖ့နား ေစာင့္လိုက္ဦး၊ ျပန္မွ ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ အစ္ကို ႀကီး တို႔အိမ္က ထမင္းပို႔တယ္၊ လာရင္ ယူထားလိုက္'

စကားဆံုးတာနဲ႔ မမႀကီး ခႏၶာကိုယ္ ပါးပါးေလး အခန္းျပင္ဘက္ကို လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ ခုတင္ေဘးက ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာ ကၽြန္မ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ပံုခ်လိုက္မိတယ္။ မမႀကီးဟာ ကၽြန္မတို႔ နွစ္ေယာက္ကို ခုထိ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးလား။ မမႀကီးမွာ တရား မရွိႏိုင္ေသးဘူးလား။ အေႏြးထည္ အကႌ်အိတ္ေထာင္ထဲက ကၽြန္မ ရဲ႔ ခရီးေဆာင္ စာအုပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။

'ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံ' တဲ့။ စာအုပ္ ရဲ႔ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာ မမႀကီး နဲ႔ အေဖ တို႔ အေမ တို႔က မုန္းတဲ့ ကၽြန္မခ်စ္လင္ ရဲ႔ လက္ေရးေစာင္းေစာင္း ေတြကို ျမင္ရတယ္။ 'ခ်စ္ဇနီး ခင္ေထြး ရဲ႔ အသက္ ငါးဆယ္ျပည့္ ေမြးေန ႔သို႔' တဲ့။ ဘုရား ရွိမခိုးတဲ့၊ ဘုရားစာ မရတဲ့၊ တရားလဲ မထိုင္၊ ပုတီးလည္း မစိပ္တဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္လင္ရဲ႔ အ့ံၾသစရာ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္က က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ ငါးဆယ့္ႏွစ္နွစ္ျပည့္ ကၽြန္မ ရဲ႔ ေမြးေန႔မွာ အထီးက်န္ျခင္းကို ကၽြန္မ အတြက္ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ရဲ႔ ခ်စ္လင္။





စာအုပ္ေလးကို တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွန္ေလွာရင္း 'ဓာရဏ ပရိတ္' ကို အာရံဳျပဳ ရြတ္ဖတ္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားတယ္။

ဆယ့္ငါးေပ၊ ေပငါးဆယ္ ရွိတဲ့ အခန္းေလးတစ္ခု၊ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပရိေဘာဂ အနည္းငယ္။ ကၽြန္မ နဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ လူေတြ မုန္းၿပီး သူျမတ္ႏိုး ကိုးကြယ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အျပည့္။ ေနရာအႏွ႔ံ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဆးလိပ္ ခြက္ေတြ ။ အလြန္ သပၸာယ္တဲ့ ဘုရားေဆာင္ေလး တစ္ခုလဲ ရွိတဲ့ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါး ကၽြန္မ တို႔ ျဖတ္သန္း ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူဘ၀ တစ္ပိုင္း တစ္စ နဲ႔ သူ႔ေနာက္ ခိုးရာ လိုက္ခဲ့ကတည္းက တစ္ဖက္ က က်ဴရွင္ျပရင္း သူ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ရင္း ခ်ိဳ႔တဲ့မႈ ဒဏ္ကို ခါးစည္း မခံႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မ က အိမ္ျပန္ လက္ျဖန္႔ရင္ သည္ အခန္းေလးထဲမွာ 'သင္း ေသြးကို ငါတို႔ ခ်စ္ေနရဦးမယ္၊ နင္တို႔ သားသမီး မရေစနဲ႔' လို႔ ဆိုတဲ့ မမႀကီး က်ိန္စာ ကလည္း ကၽြန္မ တို႔ကို ထိခဲ့တာကိုးေနာ္။

စာအုပ္ေလးကို ကၽြန္မ ပိတ္လိုက္တယ္။ မသိမသာ လူးလြန္႔လိုက္တဲ့ အေဖ့ ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမလဲ။ ညသန္းေခါင္ ရဲ႔ ဆူညံ လႈပ္ခါေနတဲ့ လူေခၚ ေၾကးေခါင္းေလာင္းသံ။ ၿပီးေတာ့ သူစိမ္းေတြ။ သူစိမ္းေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မေရွ႔က ဖ်တ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အထီးက်န္ျခင္းကို ကၽြန္မ အတြက္ ထားရစ္ ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္လင္။ ကၽြန္မ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ အေဖ။ သူသာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေျပာဦးမယ္။ 'မင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးျပင္းမယ့္ မိန္းမ မဟုတ္ဘူး လို႔'။

ေမွာင္စျပဳလာတဲ့ အခန္းထဲမွာ မီးဖြင့္ဖို႔ ကၽြန္မ ထလိုက္တယ္။ မီးဖြင့္ၿပီး အေဖ့ခုတင္နား ကၽြန္မျပန္လာ ေတာ့ အေဖရယ္ ႏိုးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ကၽြန္မ ကို ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ ။ သူ႔ မ်က္လံုးေတြ ဟိုဟို သည္သည္ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ 'ညည္း အေမေရာ' တဲ့။ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကားခဲ့ရတဲ့ အေဖ့ ေရရြတ္သံ။ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမလဲ။

'အေမ လား အေဖ'
ကၽြန္မ စကားထစ္ေနဆဲ အေဖ့ မ်က္နွာ ဖ်တ္ခနဲ ညႇိဳးႏြမ္းသြားၿပီး မ်က္လံုးေတြ ျပန္မွိတ္ ပစ္လိုက္တယ္။ ခု တင္ေဘး စားပြဲေလးေပၚ ဓာတ္ဗူးေလးထဲက ႏြားႏို႔ ကို အေဖေသာက္ေနက် လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ျပား အပက္ေလးထဲ ကၽြန္မ ငွဲ႔ထည့္လိုက္တုန္း......။

'စိတ္ခ်၊ နက္ျဖန္က် လိုက္ပို႔ပါ့မယ္လို႔ဆို'
ေဟာ မမႀကီး အသံ။ အေမ လာၿပီလား။ အေဖ့ မ်က္လံုးေတြ ျပန္ပြင့္လာတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ေတြလဲ တစ္ဒိတ္ ဒိတ္ ျပန္ခုန္လာတယ္။ အေမ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမွာလဲ။

'လာပါ အေမရဲ႔'
အခန္း၀မွာ မမႀကီး နဲ႔ အေမ ရုတ္တရက္ ေပၚလာတယ္။

'အေမ'
ပါးေရတြန္႔ ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေတြ နဲ႔ အေမ က ကၽြန္မ ကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနတယ္။ လန္းဆန္း တက္ႂကြမႈ တမ်ိဳး ပူးကပ္ေနတဲ့ အသက္ကိုးဆယ္ အရြယ္၊ ကၽြန္မ ရဲ႔ အေမ ဟာ ကၽြန္မကို ၾကည့္ရာက အေဖ့ ဆီကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ငွဲ႔လက္စ ႏြားႏို႔ ပန္းကန္ျပားေလးေပၚ။ အို.... အေမ သတိရပါေစ။ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ အေဖ့ေမးေစ့ေအာက္မွာ လက္ကိုင္ ပု၀ါေလးခံၿပီး ႏြားႏို႔ ပန္းကန္ျပားေလးကို တိုက္ေန တဲ့ အေမ။ အေဖ့ ဒူးကို အျမဲတမ္း ႏွိပ္ေပးေနတဲ့ အေမ။ 'နင္႔ အေဖေရာ' ဆိုတဲ့ အေမ့ ပူပန္သံနဲ႔ ပ်ာယာ ခတ္ အမူအရာ၊ ကၽြန္မ အေမ့ကို ေမွ်ာ္လင့္တစ္ႀကီး ၾကည့္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားႏို႔ ပန္းကန္ကို ကၽြန္မေကာက္ ကိုင္လိုက္ရင္း......

'ေရာ့ေလ အေမ၊ အေဖ့ ကို'
ကၽြန္မ စကားမဆံုးခင္မွာပဲ အေမ ဟာ အေဖ့ ကို လက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ ထိုးလိုက္တယ္။
'ဒီ အဘိုးႀကီးက ဘယ္ကလဲ၊ သူမ်ား အိမ္မွာ ဘာလာ လုပ္ေနတာလဲ။ ခုထိ မျပန္ေသးဘူးလား၊ မိုးခ်ဳပ္လွၿပီ'

'အို..... အေမ'
မ်က္စိ စံုမွိတ္လိုက္တဲ့ အေဖ့ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။
'ဟဲ့ အဘိုႀကီး ကိုယ့္အိမ္ ကို ျပန္ေလ။ မိုးခ်ဳပ္လွၿပီဆို၊ အသားအေရေတြ က ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ အဲ့ဒါ ဘယ္က တရုတ္ အဖိုးႀကီးလဲ ဟင္၊ ဘယ္ကလဲ'

မမႀကီးက အေမ့ ကို အတင္း ဆြဲေခၚသြားတယ္။ 'အဖိုးႀကီး ျပန္ေတာ့' ဆိုတဲ့ အေမ့ေအာ္သံ သဲ့သဲ့ကို ကၽြန္မ တစ္ကယ္ ၾကားေနရတာပါလား။ အေမ ဟာ အေဖ့ ကို လံုးလံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အေမ ဟာ အေဖ့ ကို ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ယုယခဲ့သလဲ။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


"ညည္းတို႔ အေမ၊ ညည္းတို႔ အေဖ ကို ယုယပံုမ်ားေတာ့ ငါတို႔ တစ္သက္ ေတြ႔ဖူးေပါင္ေအ၊ အရိပ္ၾကည့္ေန တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ညည္းတို႔ အေဖ ဟာေလ ထမင္း တို႔ ဟင္းတို႔၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳ တို႔၊ ေကာ္ဖီတို႔ ဆိုတာေတြဟာ ပန္းကန္ျပား၊ ပန္းကန္လံုးထဲမွာ ျဖစ္တာလို႔ သိေတာ့တာ။ သူ႔ေရွ႔မွာ စားစရာ ေသာက္စရာ ခ်ထားရင္ မစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ညည္းအေမ က ေကာက္ယူၿပီး 'ေရာ့ ... ကိုေမာင္သန္း စားေလ' ဆိုေတာ့မွ စားတာ။

တစ္ခါမ်ား ညည္းတို႔ အေမက ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးခဲ့ၿပီး ဧည့္သည္လာလို႔ ဧည့္သည္ နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လည္း ၾကာသြားတယ္။ ဧည့္သည္ျပန္ေတာ့မွ ထမင္းစားပြဲဆီ ၀င္လာေတာ့..... အမယ္ေလးေတာ္ ေျပာခ်င္ဘူး။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ထမင္း၀ိုင္းမွာ သည္အတိုင္း ငုတ္တုတ္။ ညည္းအေမ က 'စား' လို႔ မေျပာေသး လို႔။ အျဖစ္က။

တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာ မို႔လား မသိပါဘူးေအ စီးပြါး ကလဲ ျဖစ္လိုက္တာ။ ညည္းအေမ မထိုက္ကလည္း ေတာ္ပါေပတယ္။ သန္းထိုက္ သစ္စက္ ဆိုေတာ့ တစ္နယ္လံုး ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေပါ့။

အဲ .... ညည္း အေဖ ဒူး မျဖတ္ရတာလဲ ညည္း အေမေၾကာင့္ပဲ။ ညည္းေမြးၿပီးစေလးေပါ့။ ညည္းအေဖ ျဖစ္တာ။ ၿမိဳ႔ျပင္ သံလမ္းေတြဆီ သြားၿပီး ကန္ထရိုက္ သြင္းရဖို႔ ဇလီဖားတံုးေတြကို သြားၾကည့္ တာေလ။ ၿမိဳ႔၀င္ လမ္းမွာ မန္းက်ည္းပင္ႀကီးေတြကို လွဲၿပီး ထင္းလုပ္ေနၾကသတဲ့။ ညည္းအေဖက ကားေလးနဲ႔တဲ့။ ေမာင္းတဲ့ လူလဲ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါ လြတ္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ကားျဖတ္ေမာင္းတာ တစ္ခါတည္း မန္းက်ည္းပင္ႀကီးတစ္ပင္က သူ႔ကားေပၚ တည့္တည့္က်ေတာ့တာပဲ။

ကားေလးဟာ တစ္ခါတည္း ျပားခ်ပ္ သြားေတာ့တာပဲ။ ေမာင္းတဲ့လူ ကေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီးေပါ့။ ညည္း အေဖက ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္လာေတာ့ လူေတာ့ မေသဘူး။ ကားထဲမွာ ေျခေထာက္ေတြ ညႇပ္ေနတာ ဆြဲထုတ္လို႔ မရဘူး။ အမေလး ... ညည္းအေမက ဘယ္ေလာက္ သတၱိေကာင္းတယ္ မွတ္လဲ။ ဒါေလာက္ခ်စ္တဲ့ ေယာက်္ားေနာ္ ။ ဦးေမာင္သန္းႀကီး ကား မန္က်ည္းပင္ ပိလို႔တဲ့ဗ်ိဳ႔ ဆိုၿပီးၾကားေတာ့ ငိုလိမ့္မယ္ မွတ္လား။ ညည္းကို ရင္ခြင္ထဲက ခ်ၿပီး သစ္စက္ ကို ေျပးတာပဲ။ သစ္စက္ က ရွိသမွ်လူေခၚ၊ သစ္လံုး မတဲ့ ဟာႀကီးေတြ ယူဆို ၿပီး အကုန္ စီစဥ္တာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ညည္းအေဖ ကေလ ေပၚေနတဲ့ ေခါင္းေလး တစ္ယမ္းယမ္းနဲ႔တဲ့။

'ဟာ ... မထိုက္၊ ငါျပန္လာမွာေပါ့ကြာ၊ ဘာလို႔ လိုက္လာတာလဲ' လို႔ ေျပာေသးသတဲ့။ တစ္ခါတည္း တစ္စ ခ်င္း ဆြဲဖယ္ၿပီးမွ လူ ကို ထုတ္ရတာ။ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္စလံုး အရိုးေတြ က်ိဳးကုန္တယ္။ အိုး..... ကုလိုက္ရတဲ့ အမ်ိဳး။ မေရႊထိုက္တို ႔ကေတာ့ လူ အားေရာ၊ ေငြ အားေရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္က မရဘူး။ ျဖတ္ပစ္ရမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေရာ။ အဲ့ဒါ ညည္းအေမက မျဖတ္ပါရေစနဲ႔ဦး။ သူႀကိဳးစား ၾကည့္ပါရေစဦး ဆိုၿပီး ေဆးဆရာ ရွာတာေလ။

ေနာက္ဆံုး ညည္း အေမ ေမတၱာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႔။ ရွမ္းဆရာႀကီး တေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ေဆးစည္းတာနဲ႔ အရိုးေတြ ျပန္ဆက္ၿပီး ေျခေထာက္ မျဖတ္ရေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ကတည္းက ညည္း အေမ ညည္း အေဖ ေျခေထာက္ေတြကို အျမဲတမ္း ႏွိပ္ေပးတဲ့ အက်င့္ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ညည္း အေဖ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္တာနဲ႔ ေဘးကေနၿပီး ႏွိပ္ေပးေနေတာ့တာပဲ။ သစ္စက္ အလုပ္ေတြကိုလဲ မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။"

ကၽြန္မ တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမ့ ညီမ ေဒၚေလးသိုက္ ေျပာျပတတ္တဲ့ အေဖ နဲ႔ အေမ အေၾကာင္းဟာ အိပ္ ရာ၀င္ ပံုျပင္ေတြလို နားေထာင္လို႔ သိတ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ႀကီးတဲ့ အထိလဲ သမီးေတြ ေကၽြးတာ ေတာင္ မစားပဲ အေမေကၽြးမွ စားတာတဲ့။ ခဏေလး အေမ့ မျမင္တာနဲ႔ 'ညည္းအေမေရာ' လို႔ ေမးတတ္တဲ့ အေဖ့ ကို ကၽြန္မတို႔ ရယ္ပြဲ ဖြဲ႔လို႔ မဆံုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

အေဖ နဲ႔ အေမ ညအိပ္ ညေန ခြဲၿပီး ခရီးသြားတာကိုလည္း ကၽြန္မ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူးပါဘူး။ အေမ သစ္စက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ပဲ ခဏ ခြဲေနတာ။ အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သစ္စက္ ကို ဦးစီးႏိုင္တာနဲ႔ အေဖ့ နားမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ေနေတာ့တာပဲ။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ အေဖထိုင္ၿပီး၊ ၾကမ္းေပၚမွာ အေမ က က်ံဳ႔က်ံဳ႔ ကေလးထိုင္လို႔ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကို နွိပ္ေပးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ကၽြန္မ တို႔ အျမဲတမ္း ေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းေပါ့။

အေမ ရယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မ စိပ္ပုတီး တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိပ္ရင္း ဘယ္ညာ လူလွိမ့္ေနမိတယ္။ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္႐ွာရဲ႔လား။ အေဖ နဲ႔ အေမ တစ္ခါ မွ ခြဲ မအိပ္ဖူးဘူးေနာ္။ အထီးက်န္ျခင္း ေ၀ဒနာ ဆိုတာကို အေမ မသိပါဘူး အေမရယ္။ သိပ္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာ။ အေဖ့ ေခ်ာင္းဆိုးသံက ကၽြန္မ ကို ပို၀မ္းနည္းလာ ေစတယ္။ စိမ့္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္မ လက္နဲ႔ ပြတ္သုတ္လိုက္ေတာ့ စိပ္ပုတီး မွာပါ မ်က္ရည္ေတြ ေရာေႏွာ စြတ္စိုကုန္တယ္။

'နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေသာက္လိုက္ပါ အေဖရယ္ေနာ္၊ အေဖ ည ကလည္း ဘာမွ စားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏြားႏို႔ေလး နည္းနည္းေလးေနာ္... အေဖေနာ္'

မနက္လင္းတယ္ ဆိုကတည္းက ကၽြန္မ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစား တိုက္တိုက္ ႏြားႏို႔ပန္းကန္ကို အေဖ ေခါင္းယမ္းလို႔ခ်ည္း ေနေတာ့တယ္။ ပါးစပ္ က မေမးေပမယ့္ အေဖ့မ်က္လံုးေတြက အခန္း၀ကိုခ်ည္း ၾကည့္လို႔ေနတယ္။ အေဖ ရယ္။

'ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ ေျပာင္းထိုင္ရေအာင္ေနာ္ အေဖ၊ ကၽြန္မေရႊ႔ေပးမယ္၊ ဒါမွ အေဖ အေညာင္း မမိမွာ'

အေဖေခါင္းယမ္းေနတဲ့ ၾကားထဲကပဲ ကၽြန္မ အေဖ့ ကို ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ ကို အသာအယာ တြဲပို ႔ဖို႔ ႀကိဳး စားေနတုန္း

'ေဟ့ .... အဖိုးႀကီး မျပန္ေသးဘူးလား'

အခန္း၀ ကေန ရုတ္တရက္ ေပၚလာတဲ့ အေမ့ အသံ က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ အေဖေရာ ကၽြန္မ ပါ လန္႔ဖ်ပ္တုန္ယင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ပိုးလံုခ်ည္ အစိမ္း တြန္႔တြန္႔ ျဖဴညစ္ညစ္ ပု၀ါကို က်က်နန ျခံဳထားတဲ့ အေမ က အေဖ့ ကို ၾကည့္ေနတယ္။ အေဖ ကေတာ့ အေမ့ ကို မၾကည့္ပါဘူး။ အေဖ့ ကို ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ တြဲခ် ထိုင္ခိုင္း ၿပီးတာနဲ႔ အခန္းထဲကို ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ နဲ႔ ၀င္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေဘးနား ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္း.... ျဖည္းျဖည္းခ်င္း။

'အို .... အေမ'

ကၽြန္မ ရဲ႔ ၀မ္းသာအားရ သံနဲ႔ အတူ အေဖ့ မ်က္နွာၾကည္လင္ သြားပံုဟာလည္း မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ ကေလ......

'ဒီ အဘိုးႀကီးက တို႔အိမ္ဘာလို႔ လာေနတာလဲ၊ သူ႔မွာ အိမ္ မရွိဘူးလား၊ ျမန္ျမန္ ျပန္လႊတ္လိုက္စမ္း၊ ဘယ္ကလဲ ဒီ အဖိုးႀကီးဟာ...'

အေမရယ္ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္တာေတြ တြင္တြင္ေျပာၿပီး အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တစ္ယု တစ္ယ နွိပ္ေပးေနတဲ့ အေမ့ ကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အေမ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတာနဲ႔ ခုတင္ေပၚက ဇာျခင္ေထာင္ ထူထူေအာက္ကို အေဖျပန္၀င္သြား ခဲ့တယ္။ ဘာမွလဲ ေကၽြးလို႔ မရဘူး။

ေန႔လယ္ေလာက္ က်ေတာ့ အေဖ့ ကို ႏြားႏို႔ နဲ႔ မုန္႔ေလးေကၽြးဖို႔ ကၽြန္မ နဲ႔ မမႀကီး ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ အေဖကေတာ့ ေခါင္းယမ္းျမဲ။ အေပါ့ အပါး သြားၿပီးတာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ေအာက္ ကိုပဲ ျပန္၀င္ဖို႔ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚကို ေရႊ႔႔လို႔ အေဖ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ အေမရယ္ေလ ၿဗဳန္းဆို ေပါက္ ခ်လာၿပီး.......

'ဒီအဖိုးႀကီး မျပန္ေသးဘူးလား၊ ဘယ္ကလဲ ဒီ အဖိုးႀကီးနဲ႔' ပါးစပ္က ဘာေတြ ေျပာေျပာ အေမ က အေဖ့ ပက္ လက္ ကုလားထိုင္ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ယုယုယယ နွိပ္ေနပါၿပီ။ အေမ ရယ္။ မမႀကီး က မ်က္ရည္က် ေန တယ္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


ညေနက်ေတာ့လည္း ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ေတာ့တဲ့ အေဖ့ ကို ကၽြန္မ ဇြတ္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အျပင္ကို ေခၚ ထုတ္ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ရည္ တစ္၀ဲ ၀ဲနဲ႔ တိုက္တဲ့ ႏြားႏို႔ ပန္းကန္ကို သည္တစ္ခါေတာ့ အေဖ က ၾကည့္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ ပို႔ဖို႔ ျပတယ္။
ကုလားထိုင္ေပၚေရာက္ၿပီးမွ အေဖ ျပန္ထတယ္။ အိပ္ရာေပၚကို ဇြတ္ လက္ညိႇဳးထိုးျပေနတယ္။ 'ပို႔ ပို႔' တဲ့။

'အေဖ ကလဲ ႏြားႏို႔ေလး ေသာက္ၿပီးမွ ျပန္အိပ္ပါ။ ဒီမွာ ခဏေလး ေနလိုက္ပါဦး'
အေဖေခါင္းကို ယမ္းၿပီး ကၽြန္မ ကို သနားစရာ ေၾကကြဲစရာ အၾကည့္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တိုးတိုးေလး 'ညည္းအေမ ျမင္ရင္ အေဖ့ ကို ႏွင္လိမ့္မယ္' တဲ့ ။ အို.... အေဖရယ္။

ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ ေအးစက္စက္ အေဖ့လက္ေတြကို ကၽြန္မ ၾကင္ၾကင္နာနာ ကိုင္ထားလိုက္တုန္းမွာပဲ အေမရယ္ေလ....

'မိသိုက္ ကေအ သိပ္ညစ္တာပဲ၊ ေတာ္ၿပီ ဒီေကာင္မ နဲ႔ ေနာက္ မကစားဘူး'
ေဒၚေလးသိုက္ တို႔ အိမ္က အျပန္ အႀကီးအက်ယ္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္း လာတဲ့ အေမ က အေဖ့ အခန္း ၀ ကိုေတာ့ တန္းတန္း မတ္မတ္လာတယ္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ဆီ ကိုလဲ တန္းတန္းမတ္မတ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကိုလည္း တစ္ယု တစ္ယ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ ကို စူးစူးၾကည့္လို႔.....

'ဟဲ့ အဘိုးႀကီး သူမ်ားအိမ္ ကို အားမနာဘူးလား၊ မရွက္ဘူးလား ၊ ျပန္ပါေတာ့လား ၊ ကိုယ့္ အိမ္ကို မျပန္ရင္ေလ မျပန္ရင္'

အေမ က ႏွိပ္ေနတာကို ရပ္ၿပီး ခဏ စဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အားရ ပါးရ ဆက္ႏွိပ္ရင္း 'ရိုက္ထုတ္မယ္၊ ရိုက္ ထုတ္မယ္ေဟ့' တဲ့။

'အေမ ကလဲေနာ္'

မမႀကီး နဲ႔ ကၽြန္မ က စိတ္ထိခိုက္ ညစ္ညဴးေပမယ့္ အေဖ ဟာ ဒီတခါေတာ့ ထူးထူး ဆန္းဆန္း မ်က္နွာ မလႊဲပဲ အေမ့ ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ မ်က္နွာကေတာ့ ေၾကကြဲစရာ အေကာင္းဆံုး၊ ၀မ္းနည္းစရာ အေကာင္းဆံုး မ်က္နွာ။ အဲ့သည္ ည မွာပဲ အေဖ ဆံုးသြား႐ွာပါတယ္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


ျပတင္းေပါက္က ၀င္တဲ့ ေလ အရွိန္နဲ႔ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ေနတဲ့ ဇာျခင္ေထာင္ကို ကၽြန္မ နဲ႔ မမႀကီး ေမြ႔ရာေအာက္ မွာ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ဖိလိုက္ၾကတယ္။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ကိုလည္း ေနသား တစ္က်။ ခုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚမွာလည္း ႏြားႏို႔ဓါတ္ဗူး နဲ႔ ပန္းကန္ျပားေလးကို အေဖ ရွိေနတုန္းကလိုပဲ ေသေသ သပ္သပ္ ခ်ထားပါတယ္။ အခန္း၀ က ၾကည့္လိုက္ရင္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အေဖ ႐ွိေနသလို ေပါ့ေနာ္။ မမႀကီး ဆီက ႀကိတ္ ၿပီး ရိႈက္သံ ၾကားရတယ္။

'ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ မိသိုက္ တို႔အိမ္ ညအိပ္ ခိုင္းရတာလဲ၊ ေျပာစမ္းပါဟဲ့'

ေဟာ အေမျပန္လာၿပီ။ အေမျပန္လာရွာၿပီ။ မမႀကီး က မ်က္ရည္ေတြကို ကဗ်ာ ကယာ သုတ္တယ္။ အေမ့ကို ေခၚလာတဲ့ အစ္ကိုႀကီး ရဲ႔ 'အေမကလဲဗ်ာ' ဆိုတဲ့ စိတ္မေကာင္းသံကို ၾကားရတယ္။

'သူမ်ား အိမ္မွာ အပ်ိဳ အရြယ္ေလး ည သြားအိပ္လို႔ မေကာင္းဘူး ဆိုတာ နင္တို႔ မသိဘူးလား။ ငါတစ္စက္မွ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီေန႔ညသာ ဆက္အိပ္ရရင္ မိသိုက္တို႔ အိမ္ မီးနဲ႔ အရိႈ႔ပဲ'

ကၽြန္မ နဲ႔ မမႀကီး အခန္းထဲက ျမန္ျမန္ ထြက္လိုက္ၾကတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အေမက ဆြဲထားတဲ့ အစ္ကိုႀကီး လက္ေတြကို ရုန္းဖယ္လို႔။

'ဒီမွာ ထိုင္ရေအာင္ေလ အေမ'
အေမ က ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါ ယမ္းရင္း ကၽြန္မ နဲ႔ မမႀကီးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျဖတ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္။

'အေမ'
ကၽြန္မ လႊတ္ခနဲ ေခၚလိုက္ရင္း အေမ့ေနာက္ ျမန္ျမန္ လိုက္ခဲ့တယ္။ အေမ က အခန္း၀မွာ ရပ္ၿပီး ခုတင္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္သြားတဲ့ အေမ့ ကို ေနာက္ကေန ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ အသက္ မရွဴဘဲ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ အေမ က ခုတင္ကို တစ္ပတ္ပတ္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးကို လက္ နဲ႔ ထိၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ဘုရားစင္ စားပြဲခံုေပၚ ေထာင္ထားတဲ့ အေဖ့ ဓါတ္ပံုကို ျမင္ေတာ့ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ခ်လိုက္တယ္။

'အေမကလည္းဗ်ာ'

အစ္ကိုႀကီးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်လို႔ ခုတင္ေဘးက ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ ခ်လိုက္တယ္။ အေဖ့ ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ေနတဲ့ အေမ ဟာ သည္ဘက္ လွည့္လိုက္တာနဲ႔ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚက အစ္ကိုႀကီး ကိုလည္း ျမင္ေရာ အံ့ၾသသလို မ်က္ႏွာေျပာင္းလဲ သြားရင္း ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေဘး ကို ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ကေလး နဲ႔ အစ္ကိုႀကီး ေျခေထာက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တယုတယ ႏွိပ္ေတာ့တာပါပဲ။

'အေမ'
အစ္ကိုႀကီးက သူ႔ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ အုပ္လိုက္တယ္။ အေမ ကေတာ့ အားရပါးရ ႏွိပ္ေနရင္းကေန အစ္ကိုႀကီး ဆီက တအစ္အစ္ နဲ႔ ရိႈက္သံ ထြက္လာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစ္ကိုႀကီး ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလို ဆက္ႏွိပ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ၿဖည္းျဖည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ အေမ့လက္ေခ်ာင္း ပိန္ပိန္ေလးေတြ ေႏွးေကြးသြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ဆတ္ခနဲ ထၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

'ခင္ေထြး .... သမီး'
အေဖ့ အိပ္ရာဆီကို လွမ္းလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္ သြားခဲ့တယ္။ အေမ။ နံနက္လင္းစ ေမွာင္ရီရီ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အေမ ရယ္ေလ။ ျခင္ေထာင္ေဘးမွာ ရပ္လို႔။ အေမ မႏိုးခင္ အေဖ့ အိပ္ရာကို ေနသား တစ္က် ျဖစ္ေအာင္လို႔ ကၽြန္မ အေစာႀကီး ထလာခဲ့တာ။

'အေမ'
ခုတင္ေဘးမွာ တည္ၿငိမ္ ခံ့ညားစြာ စိုးရိမ္ ပူပန္ႀကီးတတ္တဲ့ အမူအရာ နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ အေမ ဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အလ်င္က အေမ ေပပဲလား။

'သမီး'
ကၽြန္မ နားၾကား မလြဲပါဘူးေနာ္။ အေမ့နားကို တိုးကပ္ရင္း အေမ့ လက္ေတြကို ၀မ္းသာ အားရ ကၽြန္မ ဆြဲယူမိလိုက္တယ္။

'အို အေမ့ လက္ေတြ ေအးစက္ေနတာပဲ'
'ဖယ္စမ္းပါ'

အေမ က သူ႔ လက္ေတြကို ျပန္ဆြဲယူရင္း အလ်င္စလို ႏိုင္လွတဲ့ ဟိုတုန္း က အေမ့ေလသံနဲ႔...
'ညည္းအေဖေရာ'

'ဟင္'
'ညည္း အေဖ ဘယ္မွာလဲ၊ ညည္း အေဖ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ'

ဘုရား ဘုရား၊ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမလဲ။ အေမေလ ကၽြန္မ လက္ေတြကို ဆြဲခါ လႈပ္ရမ္းေနတယ္။
'ေျပာေလ၊ ညည္း အေဖေရာ လို႔ဆို'
'အေဖ ရွိပါတယ္'
'ဘယ္မွာလဲ'
'ရွိပါတယ္'
'အို မရွိပါဘူး၊ ငါ အရုဏ္တက္ ကတည္းက ညည္းတို႔ မႏိုးခင္ ကတည္းက လိုက္ရွာေနတာ၊ တစ္အိမ္လံုးႏွ႔ံေနၿပီ'
'ေျပာစမ္းပါေအ ဘယ္မွာလဲ'
'...........'



'ညည္းတို႔ ဘယ္ကို ပို႔ထားၾကသလဲ ဟင္'
'မပို႔ပါဘူး အေမရယ္'
'အို ေအ'

မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္း က်လာတဲ့ ကၽြန္မ ကို အေမ က စိတ္ မရွည္ သလို တြန္းလိုက္ၿပီး အေမ့ ခႏၶာကိုယ္ ေလးဟာ ခုတင္ေပၚကို အ၀တ္ေပ်ာ့ေလးတစ္ခုလို ပံုက် သြားခဲ့တယ္။ အေမ တင္ထားတဲ့ ဇာျခင္ေထာင္ေအာက္ က အိပ္ရာ ရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းေပၚမွာ ေခြေခြေလး။ အေမ့ မ်က္ႏွာက အဆမတန္ အိုမင္းႏြမ္းနယ္ေန ၿပီး အေမ့ မ်က္လံုးမွာ ေဒါသ နဲ႔ စိုးရိမ္ေသာကေတြ။ အေမ့ ဆီမွာ ပူးကပ္ေနတဲ့ လန္းဆန္း တက္ႂကြမႈတစ္မ်ိဳး ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီလဲ။ အေမ က ျခင္ေထာင္ အမိုးကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနရာကေန ကၽြန္မ ဘက္ကို ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ လိုက္တယ္။


'အသက္ ရွင္ရက္ေတာ့ ငါတို႔ ကို ခြဲမထားၾကပါနဲ႔ေအ'
အေမ့ ရဲ႔ ေတာင္းပန္ ညည္းညဴသံဟာ ကၽြန္မ ကို နာက်င္ေစပါတယ္။
'ရွင္ကြဲ, ကြဲရတဲ့ ဒုကၡ ကို ညည္းတို႔ မသိပါဘူး'


အို ...... အေမ ရယ္။ ကၽြန္မ မသိဘဲ ရွိပါ့မလား။ ကၽြန္မ ခံစားေနရတာပဲ အေမ။ အေမ့ လို ကၽြန္မ ေပါက္ကြဲ ပါရေစေတာ့။ အေမ နားေထာင္ပါေနာ္။ တစ္ဖက္ေစာင္းသြားတဲ့ အေမ့ ရဲ႔ လက္ေတြကို ကၽြန္မ ဆြဲယူလိုက္တဲ့အခါ အေမ အသက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။



ႏုႏုရည္ အင္း၀။
Posted by Maung Aye Win
https://plus.google.com/u/0/