ဖ ဦးထုပ္

ၿမန္မာ အကၡရာတြင္ ဗ်ည္း (၃၃) လုံး ဟူ၍ ရွိပါသည္။ အဆုိပါ ဗ်ဥ္း (၃၃) လုံး အနက္ ဖ  ဦးထုပ္ (ဖ) ၏ ေနရာ သည္ နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္မွာ ရွိသလဲ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ရုတ္တရက္ ေျဖႏုိင္သူ ရွားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ထုိအခါ က်ေနာ့္႔ ကို ေတြ႕သည့္ ေနရာတြင္ အခ်ိန္ မေရြး ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးၾကည့္လုိက္ပါ။ ဖ ဦးထုပ္ နံပါတ္(၂၂) ဟု ဒက္ခနဲ မဆုိင္းမတြ ေျဖလုိက္မည္။ ထုိ႔အတြက္ တယ္ဟုတ္ ပါလားဟု က်ေနာ့္႔ကို အလြယ္တစ္ကူ မထင္ မႀကီး လုိက္ပါနဲ႔ဦး။

ဖ ဦးထုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ဆက္ႏြယ္ ပတ္သတ္ခဲ့ပုံကို သိရေလေအာင္ ဦးစြာ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။

 က်ေနာ္ ရယ္ ….. ဖ ဦးထုပ္ ရယ္ … ဆရာမႀကီး ေဒၚစန္းရီ ရယ္ ….......................... ။

ယခုေခတ္ ကေလးမ်ား မူလတန္း အဆင့္တြင္ ပညာ သင္ၾကားရသည့္ ကာလ (၅) ႏွစ္ရွိသည္ ဆုိပါလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္ အခါက (၆) ႏွစ္တာ သင္ၾကားရ ပါသည္။ သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းႀကီး၊ ပထမ တန္း ၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္း၊ စတုတၳတန္း တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာ သူငယ္တန္း မွာ (၂) ႏွစ္ ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ သူငယ္တန္းေလး (၁) ႏွစ္ေန၊ ေအာင္ၿပီးမွ သူငယ္တန္းႀကီး မွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္ေနရပါ သည္။

က်ေနာ္ သူငယ္တန္းႀကီး ေက်ာင္းသား ဘ၀ ဆုိေတာ့ အသက္ (၇) ႏွစ္ အရြယ္ေပ့ါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာမ က အတန္းေရွ႕ သင္ပုန္းႀကီးတြင္ ေျမျဖဴျဖင့္ ေရးထားေသာ ဗ်ည္း (၃၃) လုံးကို ႀကိမ္လုံးႏွင့္ ေထာက္၍ တစ္ေ ယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ရြတ္ဆို ခုိင္းပါ သည္။ က်ေနာ့္ အလွည့္တြင္ ကႀကီး၊ ခေခြး၊ ဂငယ္ျဖင့္ အစပိုင္းေတာ့ ျဖဴးေနေလ၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သုိ႔ ျဖစ္သည္ မသိ၊ တစ္ေနရာ အေရာက္ အကၡရာ ကို ကၽြန္ေတာ္ အစရွာ၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။

ဆရာမႀကီးကလည္း ဆုိေလ ဆုိေလဟု သတိေပးေန၏။ ထုိသို႔ျဖစ္ေလ က်ေနာ့္မွာ စဥ္းစား မရေလ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အတန္း တတန္းလုံးကလည္း ၿငိမ္သက္ေန၏။ က်ေနာ့္ကိုပဲ အာရုံစိုက္ ေနၾကသည္။ ဆုိေလဟု ဆရာမႀကီးက ေျပာျပန္ပါသည္။ က်ေနာ္ ေခၽြးပ်ံလာသည္။ တစ္ကုိယ္လုံး ထူပူလာသည္။ 

က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားပါသည္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္၍ မရ။ ဒါေလးေတာင္ ေမ့ရ ပါမည္လားဟု ဆရာမႀကီး ေဒါကန္သြား ပါသည္။ သူငယ္တန္းႀကီး ေရာက္ေန သည့္တုိင္ ဗ်ည္း (၃၃) လုံးကိုေသာ္မွ ေၾကညက္မႈ မရွိေလေသာ က်ေနာ္ကို ဆရာမႀကီး ေဒါကန္မည္ ဆုိလည္း ကန္ထုိက္ပါေလ သည္။ သို႔အတြက္ ဆရာမႀကီး က်ေနာ့္ကို သူ႔ထက္ထဲမွ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ က်ေနာ့ ဘ၀ တစ္သက္တာ သင္ခန္းစာ ရေစမည့္ အျပစ္ေပးျခင္း မ်ိဳးျဖင့္ အျပစ္ေပးခဲ့ပါသည္။

`ေမာင္ေက်ာ္ … လြယ္အိတ္ယူ။ သူငယ္တန္းေလး ျပန္ဆင္း၊ ဒါကိုမွ မင္း မသိေသးေတာ့ မင္းနဲ႔ သူငယ္တန္းႀကီး နဲ႔ မတန္ေသးဘူး´ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အတန္းသားမ်ားဘက္ လွည့္၍လည္း ေျပာပါေသးသည္။ `အဲဒါ ဘာအကၡရာ လဲ´ ေျပာျပလိုက္ ၾကစမ္းတဲ့။ `ဖ ဦးထုပ္ပါ ဆရာမ´ ဟု တစ္တန္းလုံးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။ 

ထုိေန႔ က သူငယ္တန္းေလးမွာ က်ေနာ္ သြားထုိင္ ရပါသည္။ သူငယ္တန္းေလးႏွင့္ သူငယ္တန္းႀကီးက ဒူး   ပိတ္ဟု ေခၚေသာ အရံ အတားေလး တစ္ခုသာ ျခားထားပါသည္။ ဆရာမႀကီးက အတန္းႏွစ္ခု အလယ္ထိပ္မွာ ထုိင္ၿပီး ႏွစ္တန္းလုံး ကို သင္ရပါသည္။ ရွက္လုိက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္မရွိ။ က်ေနာ္ ေခါင္းကို မေဖာ္ေတာ့ပါ။ သူငယ္တန္းႀကီး မွာ က်န္ေနခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း က်ေနာ့္ကုိ မ်က္လုံး အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ ၾကပါသည္။ ဂရုဏာ သက္ေသာ၊ ေလွာင္ေျပာင္လုိေသာ၊ အထင္အျမင္ေသးေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖစ္ လိမ့္မည္ဟု ယခု အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ စဥ္းစား ၾကည့္မိပါသည္။

သူငယ္တန္းေလးမွာ ယခုႏွစ္မွ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာသူေတြ ၾကားထဲ ထုိင္ေနခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္း ထုိး၍ အိမ္ျပန္ရသည့္အခါ ယခင္ေန႔ေတြကလုိ က်ေနာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ သိသြားမွာလည္းေၾကာက္။ ငါေတာ့ တႏွစ္လုံး သူငယ္တန္းေလး ဆင္းေနရ ေတာ့မယ္ဟု ေတြးၿပီး အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ မိပါသည္။

ေနာက္တေန႔ အတန္းတက္ခ်ိန္မွာ သူငယ္တန္းေလးမွာပဲ က်ေနာ္ သြားထုိင္ ေနရပါသည္။ ဆရာမႀကီးက အတန္းေရွ႕ စားပဲြ ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ရင္း က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ က်ေနာ္လည္း ရဲရဲလည္း ျပန္မၾကည့္၀ံ့။ အတန္း တက္စမုိ႔ အသံေပါင္းစုံ ကၽြတ္ကၽြတ္ ညံေနပါသည္။ စားပဲြကို ႀကိမ္ျဖင့္ တစ္ဖ်န္း ဖ်န္း ရိုက္ရင္း `တိတ္ၾကစမ္း´ဟု ဆရာမႀကီး က တစ္ခ်က္ေအာ္ လိုက္သည္။ အသံေတြ အားလုံး တိတ္သြားပါသည္။ ထုိေန႔က အတန္းသားမ်ား နာမည္ စာရင္း မေခၚမီ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အရင္ဆုံး ေခၚပါသည္။

`ေမာင္ေက်ာ္ .. .လြယ္အိတ္ ယူခဲ့´ ဆုိေသာ အသံက သိသိသာသာ ခ်ိဳသာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း လြယ္အိတ္ လက္က ဆဲြလ်က္ ဆရာမႀကီး ေရွ႕မွာ ရပ္ေနလုိက္သည္။

`သား …. အခု ဖ ဦးထုပ္ကို ေမ့ေသးလား´

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းယမ္း မိလုိက္သမလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ မေမ့ေတာ့ဘူးဟု ေျဖလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ တိုးတိတ္လြန္း ေနတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေန ပါသည္။ ျဖဴေဖြး ေဖာင္းအိေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚ ရွိ မ်က္မွန္ကိုင္း အနက္ႀကီးေအာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစုိက္ ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမႀကီး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အထူးပင္ ေအးခ်မ္း လွပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ေရာက္သည္ အထိ ခပ္ျမန္ျမန္ ကူးစက္ႏုိင္စြမ္းေသာ အံ့ၾသဖြယ္ ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမႀကီး၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ေရွာင္လဲႊရန္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ တုိင္ က ဆရာမႀကီး၏ ေအးခ်မ္းေသ မ်က္လုံး မ်ားကို လုိလုိလားလား ခံယူေနမိပါသည္။ ထုိ ေအးခ်မ္းမႈသည္ မိဘ က သားသမီး အေပၚ၊ ဆရာက တပည့္ အေပၚထားေသာ ေမတၱာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သိလာရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ သူ႔အလုိလုိ တစ္လိႈက္လိႈက္ ျဖစ္ လာပါသည္။

`သား…. စာႀကိဳးစား ရမယ္ေနာ္။ ဆရာဆိုတာ စာေတာ္တဲ့ လိမၼာေရးျခား ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးကိုပဲ သူတို႔ ဘ၀ တေလွ်ာက္မွာ ႀကဳံခ်င္၊ ဆုံခ်င္ၾကတာေပ့ါ။ ဆရာေတြ ႀကဳံခ်င္၊ ဆုံခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္၊ ၾကားလား´

`ဟုတ္ကဲ့´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသံက တုန္ယင္ လႈပ္ရွား ေနပါသည္။

`ကဲသြား .. သူငယ္တန္းႀကီးမွာ ျပန္ထုိင္၊ ဟုိမွာ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို ေမွ်ာ္ေနၾကၿပီ´

`ေဟး´ ခနဲ ေအာ္လုိက္သံ အတန္းထဲက တစ္ၿပိဳင္နက္ ထြက္လာပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္တန္းေလး မဆင္းရေတာ့ဘူး။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းထဲမွာ တစ္သက္လုံး စဲြသြားပါသည္။ ဘ၀ကိုလည္း မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲ ေစခဲ့ပါသည္။ ထုိကတည္းကစ၍ ကၽြန္ေတာ္ လူညံ့တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ သြားခဲ့ပါသည္။ ေလွာင္ေျပာင္ေသာ၊ အထင္အျမင္ေသးေသာ၊ မ်က္လုံးမ်ိဳးေတြႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင္မဆုိင္ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ခဲ့ပါသည္။

အခုေနအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသည္မ်ားကို ျပန္လည္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မည္ ဆုိလွ်င္ ထင္းထင္းႀကီး သိႏုိင္ ျမင္ႏုိင္ေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ေနရာတိုင္းမွာ အမ်ားထက္ မသာသည့္တုိင္ အညံ့ဆုံး ဆုိေသာ ေနရာမ်ိဳးကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ခဲ့ပါ။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အစဥ္အၿမဲ ႀကိဳးစားေနပါသည္။ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ေလ်ာ့နည္းသည့္ အခါတိုင္းလည္း ဗ်ည္းနံပါတ္ (၂၂) ဖ ဦးထုပ္ အကၡရာေလးက ႀကိမ္ႏွင့္ တုိ႔သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးေလ့ ရွိပါသည္။ ထိပ္ဆုံး ဆုိေသာ ေနရာကို မရခဲ့တာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပင္ကိုယ္ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြး အားနည္းမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဖ ဦးထုပ္ အကၡရာေလး မေပ်ာက္ပ်က္သမွ် ဆရာမႀကီး ေဒၚစန္းရီ လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားထဲက ဘယ္ေတာ့ မွ ေပ်ာက္ပ်က္ လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာႏွင့္ တပည့္ ဆုိသည္မွာ ကာလၾကာသည္ႏွင့္အမွ် တစ္စစ ေမ့ေပ်ာက္ ေ၀းကြာ သြားတတ္သည့္ သဘာ၀ ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ မူလတန္းမွာ ႀကဳံဆုံခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား ဆုိလွ်င္ ထုိသဘာ၀က ပို၍ ေပၚလြင္တတ္ ပါသည္။

ထုိသဘာ၀မ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚစန္းရီ တို႔ ေ၀းကြာ သြားခဲ့ပါသည္။ ကာလ အားျဖင့္ ခန္႔ မွန္းေျခ အနည္းဆုံး (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ အလုပ္အကိုင္ အတည္ တက်ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နယ္ တစ္ေက်းမွာ တာ၀န္ ထမ္းေနရခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။

`မင္း …. ဒီတခါေတာ့ ခြင့္ရလုိ႔ျပန္ျဖစ္ရင္ တို႔ဆရာမႀကီး ေဒၚစန္းရီ ဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားလုိက္ပါဦးကြာ။ အသက္ကႀကီးေတာ့ က်န္းမာေရးလည္း မေကာင္းရွာဘူး။ စီးပြားေရးလည္း မေျပလည္ရွာဘူး။ တပည့္ေဟာင္းေတြ႕လည္း သိပ္၀မ္းသာ ရွာတယ္။ အဲဒီ ေန႔မ်ိဳး ဆုိရင္ ဘာေဆးမွ မေသာက္ရဘူး။ သူ႔ အလုိလို ေနလို႔ ေကာင္းတယ္တဲ့´။

မူလတန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆုံစည္း မိခုိက္ အထက္ပါ စကားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာသြားခဲ့ပါသည္။ အုိ… ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိခင္ ေနမေကာင္းဘူး ဆုိတာကို ၾကားလိုက္ရသလုိ ခံစားရသည္။ သြားရမယ္။ နယ္ျပန္ ျဖစ္ရင္ ဆရာမႀကီးဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားရမယ္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတး ထားလုိက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ မျပန္ ျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူနွင့္ ေတြ႕ၿပီး ႏွစ္၀က္ ခန္႔ ၾကာသည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွပင္ နယ္သုိ႔ ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမႀကီးအိမ္ ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာမႀကီးသည္ ေခါင္းရင္း ရွိ ခုတင္ေလးေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္း ေနပါသည္။ အျခား ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕ရပါ။ ဆရာမႀကီး ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တုိးတုိး ေခၚလုိက္ေတာ့ ဆရာမႀကီး မ်က္လုံး ကေလး အသာအယာ ဖြင့္လာၾကပါသည္။ အေတာ္ပင္ ေ၀သီ မႈန္မိႈင္း ေနၾကပါၿပီ။ 

`ရွင္ …. ´ တဲ့။ ဆရာမႀကီး ထူးလုိက္ပုံ ၾကားရတာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစား လိုက္ရပါသည္။

`ဆရာမႀကီးရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းပါ။ ဆရာမႀကီး ကုိ လာကန္ေတာ့ တာပါ´

`ေၾသာ္ .. ေအးေအး .. .သားကလဲ သူ႔အိမ္နဲ႔ သူ ခဲြေနတယ္ေလ။ ေျမးကေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ ဆရာမႀကီး နဲ႔ အတူ လာေနပါတယ္။ အခု ေစ်းသြားေန တယ္ေလ´

ဆရာမႀကီးက သူ႔ အထီးက်န္ဆန္မႈကို ဖုံးကြယ္ လုိဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မေမးရေသးဘဲ ေျပာေနပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ ေဘးကပ္လ်က္ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ ကေလးေပၚ ေရႊ႕၍ ထုိင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမႀကီးကို ကန္ေတာ့လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေကာ ဆရာမႀကီး မွတ္မိရဲ႕လားဟု ေမးလုိက္သည္။ ဆရာမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစုိက္ၾကည့္ေနပါသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက တစ္ရြရြ လႈပ္ရွားေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာမႀကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း ရင္ေတြ တစ္ထိတ္ထိတ္ ခုန္လာပါသည္။

ဆရာမႀကီး၏ ေဖ်ာ့ေတာ့ အားနည္းလွေသာ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အၿပဳံးတစ္စ ေပၚလာၿပီး အေရျပား ကေလးမ်ား ပဲႀကီးခံြ တြန္႔သလုိ တြန္႔ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ပခုံးကို လွမ္းကိုင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ပုစၧာတပုဒ္ ၏ အေျဖမွန္ကုိ ရသြားေသာ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ အားတက္သေရာ အသံျဖင့္ `မင္း…. ဖ ဦးထုပ္ မႈတ္လား၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား`တဲ့။

ထုိအခါေတာ့ ဘယ္လုိ ျဖစ္သည္မသိ၊ မငိုပါဘဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ရည္ေတြ အလုိလို ေရာက္လာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမႀကီး၏ ေျခဖမုိးေပၚ မ်က္ႏွာ အပ္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ပြတ္သပ္ နမ္းရႈံ႕ ေန မိပါေတာ့သတည္း။

ဖူးေက်ာ္

မင္းႀကီးညို ေရႊရတု မဂၢဇင္း (၂၀၀၂)