အေမရိကန္ ၿမိဳ႔ကို ၿမန္မာေတြ ေၿပာင္းလဲပစ္နိုင္တယ္

နယူးေယာက္ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္းမွ အေမရိကန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ဘတ္ဖဲလိုး ရွိ အျခားေသာ ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ား ကဲသို႔ပင္ ေဌးဘဲ သည္ ပရိေဘာဂ နည္းပါးေသာ သူမ၏ျမစ္ကမ္းေဘးေနအိမ္မွ နိုင္ယာဂါရာ ျမစ္တြင္ အမ်ားအျပား စားပါက ကင္ဆာ ျဖစ္ေစနိုင္ေသာ ဒင္းနား ငါးဖမ္းရန္ သြားဖူးသည္။

အနည္းငယ္ အကြာအေဝးရွိ သားေရ ဆိုဖာ၊ ငါးေမြးကန္ႏွင့္ ပရိေဘာဂ ျပည္စုံသည့္ အိမ္တြင္ေနေသာ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ သည္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ ကမ္းစပ္သို႔ အေၾကာင္း မ်ိဳးစုံေၾကာင့္ သြားခဲ့ဖူးသည္။ Erie ေရကန္  ႀကီးကို သူ၏ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ပတ္ေမာင္းရသည္ကို သူႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ ထိုေမာ္ေတာ္ဘုတ္ မွာ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ေ႐ြး မွန္ကန္မႈႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ထူေထာင္မႈတို႔၏ ရလဒ္ မ်ားျဖစ္သည္။

ေဌးဘဲႏွင့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမတ္ ၂ ဦးလုံး တို႔သည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ မွ ရွည္ၾကာစြာ ဒုကၡ ေရာက္ေနေသာ   ျမန္မာနိုင္ငံမွ လာၾက သူမ်ားျဖစ္ၿပီး သူတို႔တြင္ တူညီေသာအခ်က္ မရွိ သေလာက္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ ကိန္းဂဏန္မ်ားက ေဖာ္ျပေနသည္ကို ထင္ဟပ္ေနၾကသည္။

 ျမန္မာႏွင့္ အျခား ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ကို ပိုမို ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပး သလို ပိုမို ဆင္းရဲေအာင္ လည္း လုပ္ေပးေနၾကသည္။ နိုင္ငံေရး အၾကမ္းဖက္မႈေၾကာင့္ ဇာတိနိုင္ငံမွ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး ဒုကၡ သည္ တစ္ကိုယ္စာ ပစၥည္းမွ်ႏွင့္ ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သန္းေခါင္စာရင္း ခန႔္မွန္းခ်က္မ်ား အရ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ေထာင္ခ်ီ ပါေသာ အလ်င္အျမန္ တိုးပြားေနသည့္ အာရွသားမ်ား အုပ္စုသည္ ဘတ္ဖဲလိုး တြင္ အဆင္းရဲဆုံး အုပ္စုတြင္ ပါသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ 

အမ်ားစုသည္ အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္ၾကသျဖင့္ အစားအစာ ဝယ္ရန္ လက္မွတ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ခံစားခြင့္ ရေသာ လစာ နည္းေသာ အလုပ္ကို လုပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ Erie ခရိုင္တြင္ ကမာၻ တစ္ဝွမ္း မွ ဒုကၡသည္မ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ စရိတ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ အတြင္း ဆယ္ဆ တိုးလာသည္။ ျပည္နယ္ႏွင့္ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ တို႔က ထို ကုန္က်စရိတ္မ်ားစုကို ေပးရေသာ္လည္း Erie ခရိုင္မွ အခြန္ ထမ္း မ်ားက ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ဒုကၡသည္ မ်ား၏ လူမႈ ဖူလုံေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဒၚလာ ၇ ဒႆ      မ ၄ သန္းေပးသည္။ 

ပ်မ္းမွ် တြက္လွ်င္ ခရိုင္အတြင္း ေနထိုင္သူ တစ္ဦးလွ်င္ ၈ ဒႆ       မ ၂ ေဒၚလာစီ ေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္ မွာ အခြန္ သက္သက္မွ်သာ မဟုတ္ဘဲ ပိုမိုႀကီးမားေကာင္းမြန္ေသာ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ အတြက္ ေရရွည္ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံမႈလည္း ျဖစ္သည္။ 

 ဒုကၡသည္မ်ားသည္ အစိုးရက ၎တို႔ကို ေထာက္ပံ့ရသည္ထက္ ပိုမ်ားေသာ အခြန္ ကို ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္ဟု Hamilton College မွ စီးပြားေရး ပညာရွင္ Paul Hagstrom ကေျပာသည္။ Paul Hagstrom သည္ ကာလၾကာရွည္စြာ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းေနေသာ Utica ၿမိဳ႕သို႔ ဒုကၡသည္မ်ား ဝင္ေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္ စီးပြား တိုးတက္လာေၾကာင္း ျပသသည့္ေလ့လာမႈ တစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ 

ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ ၏ ဒုကၡသည္မ်ားတြင္ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံမႈသည္လည္း စတင္ အက်ိဳးအျမတ္ ရလာၿပီျဖစ္သည္။ “ ဒီၿမိဳ႕ အတြက္သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ေပးေနလဲ သိခ်င္ရင္ Grant လမ္းကိုသာ သြားၾကည့္ရမယ္”ဟု ဘတ္ဖဲလိုး မွ Journey’s End အမည္ရွိ ဒုကၡသည္ ျပန္လည္ ခ်ထားေရး ဌာန အမႈေဆာင္ ဒါရိုက္တာ Karen M. Andolino Scott က ေျပာသည္။ 

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္က အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ တို႔၏ ေနရာျဖစ္ခဲ့သည့္ Grant လမ္းတြင္ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ ၏  iT Garden ကဲ့သို႔ေသာ ဒုကၡသည္မ်ား၏ စီးပြားေရး လုပ္ငန္မ်ားသည္ ကာလၾကာရွည္စြာ လစ္ဟာေနေသာ စတိုးဆိုင္ေနရာကို ယူထားၾကသည္။ 

ဒုကၡသည္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာ West Side ႏွင့္ Black Rock/Riverside တို႔တြင္ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးမႈႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း စတင္မႈႏႈန္းသည္ ခရိုင္၏ ပ်မ္းမွ်ထက္ ျမင့္မားပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ Erie ခရိုင္ ၏ လူဦးေရမွာ တည္ၿငိမ္ေနကာ ထို တည္ၿငိမ္ရျခင္းမွာ ၂၀၁၀ သန္းေခါင္ စာရင္း အၿပီး ဒုကၡသည္ အမ်ားစုပါဝင္ေသာ ေ႐ြ႕ေျပာင္းအေျခခ်သဴူ  ၁၂၀၀၀ ေက်ာ္ ေရာက္ရွိလာ၍ ျဖစ္သည္ဟု ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ ကိန္းဂဏန္းမ်ားအရ သိရသည္။  

ထိုအခ်က္သည္ လြန္စြာ အေရးပါသည္ဟု ဘတ္ဖဲလိုး တကၠသိုလ္ ပထဝီ ပါေမာကၡ Peter Rogerson  ကေျပာသည္။ ေဒသ လူဦးေရ တည္ၿငိမ္ေနလွ်င္ သို႔မဟုတ္ တိုးပြားေနလ်င္ ဘတ္ဖဲလိုးေဒသခံ လူငယ္မ်ားသည္ သူတို႔ အတြက္ အနာဂတ္မွာ ဤၿမိဳ႕တြင္ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္နိုင္သည္။ ထိုလူငယ္မ်ား ၿမိဳ႕တြင္ဆက္လက္ေနထိုင္လ်င္ သူတို႔သည္ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ၿမိဳ႕၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္လာမည္။ 

ယခင္ႏွစ္က အာရွသား ၁၂၈၂၂ ဦး ဘတ္ဖဲလိုး တြင္ ေနထိုင္ၾကသည္ဟု သန္းေကာင္စာရင္း ဌာနက ခန႔္ မွန္း ထားၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ ကထက္ ၂ဆ တိုးလာသည္။ ထို အသစ္ေရာက္လာသူမ်ား အနက္ အမ်ား အျပားမွာ ျမန္မာနိုင္ငံ မွ ဒုကၡသည္မ်ားျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုမွာ ေဌးဘဲ ကဲ့သို႔ပင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ေဌးဘဲ ၏ေနအိမ္ က သူ၏ ဘဝဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပေနသည္။ 

သက္တမ္း ရွည္ၾကာသျဖင့္ အဝါေရာင္သန္းေနေသာ မီးဖို အတြင္း ပန္းပြင့္မ်ားပုံ ပါေသာ နံရံကပ္ စကၠဴမွာ ဆုပ္ၿပဲေနေသာေၾကာင့္ သံျဖဴျပားျဖင့္ ဖာထားေသာေနရာမွ လြဲ၍ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္မ်ားက ပုံႏွင့္ တူေနသည္။ ေရခဲေသတၱာတြင္ လက္ကိုင္မ်ား မရွိပါ။ သူမ ၏ ဧည့္ခန္းမွာလည္း ထိုင္ခုံ အနည္းငယ္၊ Kmart စားပြဲ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ အနီးတြင္ ခရစ္ေတာ္ အတြက္ ဘုရားစင္တို႔မွ လြဲ၍ ဘာမွ်မရွိေပ။ 

တံခါးအနီး အခန္းေထာင့္တြင့္ ေျပာင္းလဲလာေသာ ရပ္ကြက္တြင္ သူခိုးမ်ား က ေခ်ာင္းေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ ပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ လုံၿခဳံေရး စနစ္ ေမာ္နီတာတစ္ခု ရွိသည္။ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာ ဝိုင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည့္ ေဌးဘဲသည္ ထိုင္းနိုင္ငံ ဒုကၡသည္ စခန္းတစ္ခုမွ သူ၏ မိသားစုႏွင့္ အတူ လြန္ခဲ့ေသာ ၉ ႏွစ္က ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ေရာက္လာသည္။ 

ထိုမွစ၍ သူသည္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ အတူ အသက္ ၆ ႏွစ္မွ ၁၇ ႏွစ္ အတြင္းရွိ ကေလး ၆ ေယာက္ ကို ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ေဌးဘဲ အဖို႔ မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္သည္ ဆိုသည္မွာ Jefferson Avenue လမ္းရွိ Baby and Children’s Ministry တြင္ အဝတ္ လွမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုင္းနိုင္ငံရွိ က်န္းမာေရး မေကာင္းေသာ ညီအကိုေတာ္စပ္သူထံ ခင္ပြန္းသည္ သြားေရာက္နိုင္ေရး အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး ရရန္ Eden ရွိ လယ္ေတာမ်ားတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္တြင္ ေျပာင္း၊ သခြားႏွင့္ ဟင္းသီဟင္း႐ြက္ စိုက္ပ်ိဳးရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဘတ္ဖဲလိုး မွ ဆင္းရဲေသာ အလုပ္သမား ဒုကၡသည္မ်ား၏ ဘဝ ျဖစ္သည္။




ဤေဆာင္းပါး အတြက္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခဲ့ေသာ ဒုကၡသည္ ၁၀၀ အနက္ အမ်ားစုက ေဌးဘဲ ကဲ့သို႔ပင္ ႐ုန္းကန္ရေသာ ဘဝမ်ားကို ျပန္ေျပာျပၾကသည္။ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ အမ်ားစု ကဲ့သို႔ပင္ သူႏွင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူတို႔သည္ အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္ၾကေပ။ သင္ယူရန္လည္း အလုပ္ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ မျဖစ္နိုင္ဟု ေျပာၿပီး ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္မွာ သူတို႔ခ်ည္းသာ မဟုတ္ေပ။ ဘတ္ဖဲလိုးမွ အာရွသား သုံးပုံႏွစ္ပုံခန႔္ မွာ အဂၤလိပ္ စကား သိပ္မေျပာတတ္ၾကဟု သန္းေခါင္စာရင္း ဌာနက ခန႔္မွန္းသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားအျပားမွာ ကြၽမ္းက်င္မႈ မရွိေသာ လုပ္ခ နည္းေသာ အလုပ္မ်ား လုပ္ၾကရသည္။ ယခုႏွစ္ေႏြဦး တြင္ ေဌးဘဲ သည္ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္ လုပ္ၿပီး တစ္နာရီ ၉ ေဒၚလာ ရရွိခဲ့သည္။ သူ၏ ခင္ပြန္းမွာ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ပန္းကန္ေဆးၿပီး တနာရီလ်င္ ၁၂.၁၅ ေဒၚလာရသည္။

ဤမိသားစုသည္ စားပြဲေပၚတြင္ စားစရာ ရွိေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရံုးကန္ၾကရသည္ ။
" ကေလးေတြက ၾကီးလာၿပီ သူတို႔ ပိုၿပီး စားလာနိုင္ၾကတယ္ ။ ( အစိုးရရဲ႔ အခမံဲ႔ ) အစား အေသာက္ လက္မွတ္က သိပ္မလံုေလာက္ေတာ႔ဘူး " လု ေဌးဘဲ က စကားၿပန္မွ တစ္ဆင္႔ စကားေၿပာသည္ ။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေဌးဘဲ သည္ နိုင္ယာဂါရာ ျမစ္အတြင္းမွ Unity ကြၽန္းသို႔ သြားခဲ့သည္။ သာယာေသာ ေႏြရာသီ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ဒုကၡသည္မ်ား သည္ ထိုေနရာတြင္ စုေဝးၾကသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ က်ားမ အ႐ြယ္စုံတို႔မွာ ဟင္းစား ငါးရွာၾကသည္။ “ေရထဲမွာ ဘာရွိလဲေတာ့က်မ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါးကေတာ့ အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတယ္” ဟု ေဌးဘဲ က ေျပာသည္။

ေရထဲတြင္ ရွိေနသည္မွာ ယခင္ ဘတ္ဖဲလိုး ၏ စက္မွုလုပ္ငန္းမွ အဆိပ္သင္႔ေသာ အေမြ ရွိေနသည္ ။

လတ္တေလာ ပိုဆင္းရဲလာေသာ ၿမိဳ႔

 ေဌးဘဲ ၏ ဇာတ္လမ္းကို တေထာင္ႏွင့္ေၿမႇာက္လိုက္လ်င္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ အေပၚ ဒုကၡသည္ လွိုင္း၏ ကာလတို ဘ႑ာေရး ရိုက္ခတ္မႈကို ခန႔္မွန္းၾကည့္နိုင္သည္။

ဤဒုကၡသည္မ်ားမွာ အေမရိကသို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ရန္ လာသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ရာသီခ်ိန္တြင္ လယ္ေတာ အလုပ္လုပ္ရန္ မကၠစီကိုရွိ အိမ္ကို စြန႔္ၿပီး အေမရိက သို႔ လာေရာက္ၾကသူမ်ားႏွင့္လည္း မတူပါ။ ဤ   ဒုကၡသည္ မ်ားသည္ အေျခခံသုံး ပစၥည္းမွ်ျဖင့္ ၎တို႔၏ေနအိမ္မ်ားကို စြန႔္ခြာ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကၿပီး ဒုကၡသည္  စခန္း သို႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕ျပဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ ျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ေနာက္ထပ္ ယာယီအိမ္တြင္ ပစၥည္း အနည္းငယ္ျဖင့္သာ ေနခဲ့ရသည္။  

အေမရိကသို႔ အဝတ္အထည္ အနည္းငယ္ျဖင့္ ေရာက္လာသည္ကို ေဌးဘဲ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ တြင္ ရွပ္အကၤ်ီႏွစ္ထည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွစ္ထည္ႏွင့္ ရႉးဘိနပ္တစ္ရံသာ ပါသည္။ ဆင္းဆင္းရဲရဲေရာက္လာၿပီး သူတို႔သည္ မထူးျခားလွပါ။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဒုကၡသည္ အမ်ားအျပားပါေသာ ဘတ္ဖဲလိုးမွ အာရွသား တစ္ဝက္နီးပါးသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေအာက္တြင္ ေနထိုင္ေနရသည္ဟု သန္းေခါင္စာရင္းဌာန ၏ Community Survey ကခန႔္မွန္းသည္။ 

 လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္ အတြင္း ကမာၻတစ္လႊားမွ ဒုကၡသည္ ၁၄၀၀၀ နီးပါး ဘတ္ဖဲလိုး တြင္ အေျခခ်ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ခ်ီ ၍လည္း အျခားၿမိဳ႕မ်ားတြင္ အေျခခ်ၿပီးမွ လာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ Erie ခရိုင္တြင္ ဒုကၡသည္ ၇၁၇၁ ဦးတို႔သည္ ယခင္ႏွစ္က တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ လူမႈဖူလႈံေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ ေနၾကရသည္။ 

ဒုကၡသည္ ၉၈၈၈ ဦးေရမွာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ၁၂၆၃၅ ဦးမွာ အစားအေသာက္ လက္မွတ္ ရရွိခဲ့သည္။ ဒုကၡသည္ တစ္ဦးေရာက္ၿပီ ဆိုလ်င္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရက ပထမ ၈ လစာ လူမႈ   ဝန္ေဆာင္မႈ စရိတ္မ်ား အားလုံးကို ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကာလေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရႏွင့္ ျပည္နယ္ အစိုးရတို႔က အစားအစာ လက္မွတ္စရိတ္ကို ခြဲ၍ က်ခံရသည္။ 

ထိုပထမ ၈ လ အၿပီးတြင္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရႏွင့္ ျပည္နယ္ အစိုးရတို႔က က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ လူမႈဖူလုံေရး စရိတ္၏ ၉၀ % ကိုေပးၿပီး က်န္ေငြကို ခရိုင္ က ေပးရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Erie ခရိုင္သည္ ဒုကၡသည္မ်ား၏ လူမႈေစာင့္ေရွာက္ေရး စရိတ္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ကထက္ ၁၀ဆ ေပးေနရသည္။ ထိုကိစၥမွာ Erie ခရိုင္လႊတ္ေတာ္ အမ်ားစုေခါင္းေဆာင္ Joseph Lorigo အတြက္မူ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။

 “က်ေနာ္တို႔ ဒီေလာက္ မတတ္နိုင္ဘူး။ ဒီ ဒုကၡသည္ေတြက Erie ခရိုင္က အခြန္ထမ္းေတြကို ဆက္ၿပီး ေငြကုန္က်ေစမယ္။ စရိတ္ က တိုးတိုးေနၿပီး သူတို႔အားလုံးၿခဳံလိုက္ရင္ အခြန္ကို အက်ိဳးမျပဳလွဘူး” ဟု West Seneca မွ ကြန္ဆာေဗးတစ္ Lorigo ကေျပာသည္။ Erie ခရိုင္အမႈေဆာင္ Mark C. Poloncarz ကမူ သူႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲသည္။ “ေရရွည္ အက်ိဳးေက်းဇူးက ႀကီးမားတဲ့ အတြက္ ေရတို ကုန္က်စရိတ္ကို ကာမိတယ္” ဟု ဒီမိုကရက္တစ္ဦးျဖစ္သူ Poloncarz က ေျပာသည္။ 

 ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၎တို႔ အေျခခ်ရာၿမိဳ႕မ်ား အတြက္ စီးပြားေရး အက်ိဳးေက်းဇူးျဖစ္ေစသည္ ဟု ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေလ့လာစမ္းစစ္မႈက ျပသေနသည္။ ဥပမာ အေမရိကန္နိုင္ငံတြင္ ဆယ္ႏွစ္ေအာက္ ေနထိုင္ၿပီး သူမ်ားသည္ တႏွစ္ ေဒၚလာ ၁၉၀၀၀ ရွာေဖြနိုင္ၾကၿပီး ဆယ္ႏွစ္ အထက္ေနၿပီးသူမ်ား သည္ တႏွစ္ေဒၚလာ ၃၉၀၀၀ ရွာေဖြနိုင္ၾကသည္ ဟု Fiscal Policy Institute ၏ နိုင္ငံ တစ္ဝွမ္းလုံးမွ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ မ်ားကို ေလ့လာမႈတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ 

ယင္းပမာဏမွာ ထိုမွ်အခ်ိန္ ၾကာျမင့္စြာ ေနထိုင္ေသာ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအေျခခ် သူမ်ားထက္ သုံးပုံတစ္ပုံ ပို၍မ်ားသည္။ အလားတူစြာပင္ တကၠဆက္ျပည္နယ္မွ A&M စီးပြားေရးပညာရွင္ Kalena Cortes ၏ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားက ေ႐ြ႕ေျပာင္းအေျခခ်မ်ားကို ေလ့လာေသာ စစ္တမ္းတြင္လည္း ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်မ်ားထက္ ဝင္ေငြ ပိုရၾကၿပီး ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး စရိတ္ထက္ ပိုမိုေသာ တန္ဖိုးကို ၎တို႔၏ ရပ္႐ြာအတြက္ ေဆာင္ယူလာေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ 

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အက်ိဳးေက်းဇူးရရွိရန္ အခ်ိန္ေပးရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ဒုကၡသည္မ်ားသည္ အေမရိက သို႔ ေရာက္ ရွိၿပီး ၁၅ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ အသားတင္ စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္ျဖစ္လာသည္ဟု Utica မွ Hamilton College စီးပြားေရးပညာရွင္ Hagstrom ၏ ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ ေလ့လာမႈတြင္လည္း ေဖာ္ျပသည္။

 ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒုကၡသည္ အမ်ားအျပားသည္ အေမရိက တြင္ စီးပြားျဖစ္ၾကၿပီး ဤသည္မွာ လြန္စြာ အလုပ္ ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားက ေျပာၾကသည္။ သူတို႔သည္ အလုပ္တစ္ခုမက ႏွစ္ခု လုပ္ၾကသည္ဟု ဤေဆာင္းပါး အတြက္ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းေသာ ဒုကၡသည္ အမ်ားျပား ကေျပာၾက ၿပီး အလုပ္ရွင္အမ်ားအျပား က ၎တို႔၏ လုပ္ငန္း က်င့္ဝတ္ကို ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ 

 “သူတို႔ေတြက ဘာခိုင္းခိုင္း စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေပးတယ္။ သူတို႔ကို အားထားလို႔ရတယ္။ သူတို႔ ေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဘယ္ဟာကိုမွ အထင္မေသးဘူး” ဟု ဘတ္ဖဲလိုးမွ ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ားကို အလုပ္ ခန႔္ထားေသာ Wendt USA ေခ်းခြၽတ္မႈန႔္ လုပ္ငန္း၏ ဥကၠဌ Jim Schnorr ကေျပာသည္။


ဒုကၡသည္ တစ္ဦး၏ အိမ္မက္

Prada မ်က္မန္ ကိုင္းထူထူႏွင့္ ေမးေပၚတြင္ ေမးေမႊး တစ္ကြက္ ရွိေသာ အျပစ္ကင္းေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လူငယ္ တစ္ဦးသည္ တစ္ပတ္လ်င္ နာရီ ၅၀ ခန႔္ Grant လမ္း စတိုးဆိုင္ ေကာင္တာေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည္။ iT Garden ပိုင္ရွင္ အသက္ ၂၉ ႏွစ္ အ႐ြယ္ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ ကို ေတြ႕ဆုံၾကည့္ပါ။ သူသည္ ထိုေနရာတြင္ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္း ရွာေသာ၊ iPad ရွာေသာ၊ ကြန္ပ်ဴတာျပင္လိုေသာ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်မ်ားကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးေနပါသည္။ 

 ေအာင္ေကာင္းျမတ္သည္ ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ ၂၀၀၈ တြင္ေရာက္လာၿပီး McDonald’s ဆိုင္ အလုပ္မွ စက္႐ုံ အလုပ္၊ ထိုမွ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးအထိ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ျမန္ဆန္စြာ တိုးတက္သြားခဲ့သည္။ သူေျပာ သည္ကို နားေထာင္ေသာ အခါ သူက ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ငယ္႐ြယ္ေသာ ဒုကၡ သည္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ခ်ခဲ့ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ သူအလ်င္အျမန္ အႀကီးအက်ယ္ တိုးတက္လာခဲ့သည္ဟု သူကေျပာသည္။  

“က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စကား အရမ္း သင္ခ်င္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္ရင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိမယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။ ထို ကြၽမ္းက်င္မႈျဖင့္ပင္ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ သူ၏ ဆိုမာလီယာ မွ လာေသာ ဒုကၡသည္ မိတ္ေဆြ Mustafa Abdo တို႔သည္ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ေႏြရာသီတြင္ စတင္ခဲ့ၾကသည္။ 

သို႔ေသာ္ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ တစ္ေယာက္ ခိုင္မာ လွပေသာ အိမ္တစ္လုံး ကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္းမွာ ထို လုပ္ငန္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ သူက သူ၏ ဇနီးေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ သည္ စတိုး ကို မည္သို႔ စီမံခန႔္ခြဲရမည္ကို ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ သူသည္ Erie Community College မွ IT လုံၿခဳံေရး ဘြဲ႕ရသည္။ ထိုေကာလိပ္တြင္ပင္ သူသည္ Abdo ႏွင့္ေတြ႕ၿပီး လုပ္ငန္းရွင္ သင္တန္း တက္ကာ ေဖာက္ သည္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေရး ဗီဒီယို မ်ားၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့သည္။ 

 အဂၤလိပ္စကား နားမလည္ေသာ ဒုကၡသည္ အမ်ားအျပားကို စကားျပန္ လုပ္ေပးျခင္း၊ အျခား အကူ အညီေပးျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ အမ်ားစုက သူ႕ကို လူသိမ်ားသည္ ဟူေသာ အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ထူေထာင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေမြ႕ေလ်ာ္ေသာ အရာရွိသည္။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္၊ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးႏွင့္ ယခင္ႏွစ္က ဖေလာ္ရီဒါသို ႔ သြားသကဲ့သို႔ အခါ အားေလ်ာ္စြာ အပန္းေျဖခရီး ထြက္သည္။

 ဖေလာ္ရီဒါတြင္ သူႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ Lamborghini တစ္စီး အေပ်ာ္ဌား စီးၾကသည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ေအာင္ေကာင္းျမတ္ အေမရိကန္ အိပ္မက္ ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ “ဒီမွာ ဘဝတစ္ခုထူေထာင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိတယ္။ လိုအပ္တာ ကေတာ့ ေန႕တိုင္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားမွာ ရွိတာကို ဘယ္သူမွ ယူသြားလို႔ မရဘူး” ဟု သူေျပာသည္။ 

သို႔ေသာ္ တစ္စုံ တစ္ယာက္ ကေတာ့ ႀကိဳးစားဖူးသည္။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႕တြင္ iT Garden ၏ မွန္တခါး ကို ရိုက္ခြဲၿပီး အတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ခိုးယူခဲ့သည္။ စုစုေပါင္းေဒၚလာ ၁၅၀၀၀ ဖိုး ရွိသည္။ လုံ  ၿခဳံေရး ကင္မရာအရ မိန္းမ အဝတ္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ သူတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ႏွစ္ပတ္ၾကာေသာအခါ ေဖာက္ထြင္းသူမ်ားသည္ တစ္ညတည္း ႏွစ္ခါျပန္လာသည္။ ေဒၚလာ ၆၀၀၀ ဖိုးပါသြားသည္။

 ေအာင္ေကာင္းျမတ္သည္ ရဲ ၏ တန႔္ျပန္မႈေႏွးေကြးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ညည္းတြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူခိုးတို႔သည္ သူ႕ကိုေႏွးေကြးေအာင္ မလုပ္နိုင္ေပ။ သူသည္ သူ၏ ဆိုင္ကို လမ္းေအာက္ဖက္ ပိုမိုေဘးကင္းေသာေနရာသို႔ ေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ အေကာင္းဆုံးမွာ သူသည္ ေဒသတြင္းေကာလိပ္တစ္ခုသို႔ ကြန္ပ်ဴတာေရာင္းခ်ခြင့္ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးေကာင္းလာကာ အလုပ္ ပိုမ်ားလာသည္။ 

ယခုလည္း အလုပ္မ်ားေနၿပီး ေမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးရန္ အခ်ိန္မရွိသျဖင့္ ေရာင္းလိုက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေအာင္ေကာင္းျမတ္သည္ ထူးျခားေသာ ဒုကၡသည္တစ္ဦး ျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း ထူးျခားေသာ ဒုကၡသည္ စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ေပ။   





ကယ္ဗင္လင္း သည္ ဆူရွီ ဆရာဘဝမွ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ Sun စားေသာက္ဆိုင္ မ်ား ပိုင္ရွင္ျဖစ္လာသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျခဴးတစ္ၿပားမွ် မပါဘဲ ေရာက္လာေသာ ခင္ေမာင္စိုးသည္လည္း ယခု ကုန္စုံဆိုင္မ်ားႏွင့္ Lin Restaurant လင္း စားေသာက္ဆိုင္ကို ပိုင္သည္။ သူသည္ ျမန္မာ ကုန္စုံဆိုင္မ်ားအနက္ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ 

ထို႔ေနာက္ ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ားသည္ Hill Tribe Cab ေခၚ ကုမၸဏီ၊ Thaw Thaw Beauty Saloon ၊L&K Auto Repair ၊ West Side Bazaar ေဈးတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ဆိုင္ အမ်ားအျပားႏွင့္ အျခား ဆိုင္မ်ားကို တည္ေထာင္ထားၾကသည္။ ဤ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို သတိျပဳမိၿပီး ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ Byron W. Brown က “ ဒီ အသိုင္းအဝိုင္းက ျပသေနတာကေတာ့ အေမရိကန္ အိပ္မက္ ဆိုတာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနၿပီး တစ္ကယ္ လက္ေတြ႕က်ေၾကာင္း ျပေနတာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာသည္။ 

 ဤအေျခအေနမွာ ဘတ္ဖဲလိုး ၏ West Side တြင္ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အငယ္စား တစ္ခုျဖစ္လာေနသည္။ သန္းေခါင္စာရင္း ဌာန စာရင္းမ်ားအရ ဒုကၡသည္ အမ်ားစုေနထိုင္ရာ West Side ႏွင့္ Black Rock/Riverside တြင္ အလုပ္အကိုင္ အေရအတြက္မွာ ၂၀၀၉ ႏွင့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ၁၀ ဒႆ       မ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္း တိုးတက္လာၿပီး ယင္းမွာ တနိုင္ငံလုံးႏႈန္းထက္ ၃ ဆရွိသည္။ 

တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ဒုကၡသည္ ရပ္ကြက္၌ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအေရ အတြက္မွာ ၃ ဒႆ       မ ၃ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိ ၿပီး တစ္နိုင္ငံလုံးႏႈန္းမွာ ၀ ဒႆ       မ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိသည္။ ဤသို  ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဒုကၡသည္ ဝင္ေရာက္မႈ လြန္စြာျမင့္မား၍ျဖစ္သည္။ 

 “ ဒီရပ္ကြက္မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ မ်ားလာတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဒီမွာ လူေတြ မ်ားလာလို႔၊  ၿပီးေတာ့ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ပိုလိုလာတယ္” ဟု ဒုကၡသည္ ဝင္ေရာက္မႈကို သုေတသနျပဳေနေသာ Albany ျပည္နယ္ မွ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ အဖြဲ႕ Fiscal Policy Institute မွ David Kall ကေျပာသည္။ 

“ ဒါဟာ လုံးဝ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္” ဟုလည္း သူဆက္ေျပာသည္။ ထို႔ထက္ ပိုသည္မွာ ဒုကၡသည္ တို႔သည္ အိမ္မ်ား ဝယ္ၾကၿပီး ယခု အခါ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံသူမ်ားသည္ ဒုကၡသည္ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ဝယ္လိုအား တိုးလာေၾကာင္း သိၿပီးျဖစ္ၾကသည္။ ရလဒ္ မွာ West Side မွ အိမ္ၿခံေျမေဈးမွာ ႏွစ္ဆနီးပါး တက္လာသည္ဟု RealtyTrac အိမ္ၿခံေျမ သုေတသန ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း ၏ မိခင္ ကုမၸဏီ ATTOM Data Solutions ၏ အဆိုအရ သိရသည္။ 

တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ Black Rock/Riverside အိမ္ၿခံေျမေဈးမွာ ၃ ပုံတစ္ပုံ နီးပါး တက္လာသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡသည္ လက္ခံေရး အစီအစဥ္ အမ်ားအျပားက ဒုကၡသည္မ်ား ပထမဆုံး အႀကိမ္ အိမ္ဝယ္နိုင္ရန္ အေထာက္ အကူျပဳေနသည္ဟု ခိုင္မိုးနိုင္ က ေျပာသည္။ သူသည္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕မွ ဒုကၡသည္မ်ား အနက္ ပထမဆုံး အိမ္ၿခံေျမ ပြဲစားျဖစ္လာသူ အနည္းငယ္တြင္ ပါသည္။ 

 ဒုကၡသည္လွိုင္း သည္ ဘတ္ဖဲလိုးၿမိဳ႕ကို ကိန္းဂဏန္းမ်ားႏွင့္ မတိုင္းတာနိုင္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖင့္လည္း ေျပာင္းလဲေစသည္။ ေအာင္သူ ၏ စကားျဖင့္ေျပာရလ်င္ West Side သည္ ယခု ျမန္မာနိုင္ငံ အေသးစားေလးျဖစ္ေနသည္။ ေန႕စဥ္ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ားသည္ West Side Bazaar ေဈး၊ WASH Project ပင္မင္းႏွင့္ လင္း စားေသာက္ဆိုင္ တို႔တြင္ စုၿပဳံေနသည္။ 

 တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း တစ္ခါက ႐ုန္းကန္ေနရေသာ Our Lady of Hope Catholic Church ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မယ္ေတာ္ ကက္သလစ္ ဘုရားေက်ာင္းသည္ ဒုကၡသည္မ်ား၊ တစ္ခါ တစ္ရံ ျမန္မာ စာသားႏွင့္ ၎တို႔၏ ဥပုသ္ သီခ်င္း သံမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ စတုတၳေျမာက္ရက္ သီတင္းပတ္တိုင္း ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ ၎တို႔ ယူေဆာင္လာေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ပြဲေတာ္မ်ား အတြက္ စုေဝးၾကသည္။

 ျမန္မာ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ျဖစ္ေစ၊ ကရင္နီ အမ်ိဳးသားေန႕ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေစ၊ ခ်င္း အမ်ိဳးသားေန႕ျဖစ္ေစ၊ ကရင္လက္ ခ်ည္ ပြဲျဖစ္ေစ သူတို ႔ဆုံစည္း ၾကသည္။ ေဌးဘဲ သည္ ေထာင္ခ်ီေသာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ အတူ ကရင္ လူမ်ိဳးစုမ်ား ကို ညီၫြတ္ေစေသာ ယမန္ႏွစ္က လက္ခ်ည္ပြဲ သို႔ သြားခဲ့သည္။ သူသည္ ရိုးရာ အကၤ်ီျဖဴကို ဝတ္ဆင္ၿပီး ဆံပင္တြင္ ကရင္အလံ ထိုးကာ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ 

ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ဖြင့္ပြဲ စင္ျမင့္ အနီး ကရင္ရိုးရာ အကၤ်ီအျဖဴအျပာႏွင့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမတ္ သည္ ႀကီးၾကပ္သူ တဦး ပမာ ၾကည့္ရႈေနသည္။ ေဌးဘဲ က လူအုပ္ အတြင္းဝင္ၿပီး သူ႕အနားသို႔ ကပ္လာကာ တေယာက္  အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေျပာၾကမည္။ ဘတ္ဖဲလိုး သို႔ သူတို႔ေဆာင္ယူလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္း ေျပာၾကမည္။ သူသည္ ေအာင္ေက်ာ္ျမတ္ ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ထူးျခားသည့္ အသံ ရွိေသာ ျမန္မာ စကားႏွင့္ေျပာေနသည္။

 ေအာင္ေက်ာ္ျမတ္ က ရယ္ရယ္ေမာေမာျပန္ေျဖၿပီး ေခါင္းခါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဌးဘဲ က အတင္း ဆက္ေျပာေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ စီးပြားေရးသမား ေအာင္ေက်ာ္ျမတ္ သည္ ေဌးဘဲ ထံမွ ေငြအနည္းငယ္ ကို မယူခ်င္ဘဲ ယူလိုက္သည္။ သူသည္ သူ၏ ဖုန္းေဘလ္ ကို ေပးေခ်လိုသည္ဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၂ ေယာက္လုံးက ျပန္ေျပာၾကသည္ ။ iT Garden သို႔ သြားရန္ အလုပ္ မွ နားရက္ ေဌးဘဲ မယူလို။ ေငြေပးေခ်ျခင္း ကိုလည္း ေနာက္မက်လိုေသာေၾကာင့္တည္း။

 (ဤေဆာင္းပါးသည္  The Buffalo News တြင္ ေဖၚၿပေသာ For Poorer, for Richer: The Burmese Change an American City ကို ဘာသာၿပန္ဆိုသည္ )

http://burma.irrawaddy.com/article/2016/11/02/125771.html