မိမိ ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္း

မိမိ ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္း သည္ မဂၤလာ တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါ ဇာတ္ေတာ္ ကို သာဓက အျဖစ္ တင္ျပပါသည္။

တစ္ရံေရာ အခါ ေဘာဂျပည္၀ယ္ ဉာဏရာဇာမင္းႀကီး မင္းျပဳသည္။ ထိုမင္း သည္ ဉာဏ္ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံု သည္။ ပညာရွိ မွဴးမတ္ မ်ားလည္း ေပါမ်ားသည္။
 
မင္းႀကီး တြင္ ဗလႏွင့္ ေသာမ အမည္ ရွိေသာ သားေတာ္ႏွစ္ပါး ရွိသည္။ သားေတာ္ႀကီး ဗလ သည္ စိတ္ထား မေကာင္း၊ မာန္မာနႀကီး၏။

သားေတာ္ငယ္ ေသာမ ကား ထိုသို႔ မဟုတ္။ စိတ္ထားေကာင္း ၏။ မာန္ မာန လံုး၀ မရွိ။ နိ၀ါတ တရားကို လက္ကိုင္ ထားလ်က္ ႏွိမ့္ခ် စြာျဖင့္ မွဴးမတ္ျပည္သူ တို႔ကို ဆက္ဆံ၏။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ဗလ သည္ သားနားစြာ ၀တ္ဆင္ ၍ ျမင္းစီးလ်က္ မင္းပြဲ သဘင္သို႔ တက္ေရာက္ရန္ ထြက္ လာသည္။ လမ္း၌ သူ႔ေရွ႔မွ သြားေနေသာ ဆင္းရဲသား အဘိုးအို တစ္ဦးကို ျမင္ေတြ႔သည္။ အဘိုးအို သည္ ခရီးသည္ တစ္ ဦး ျဖစ္သည္။ 

လြယ္အိတ္ကို လြယ္လ်က္ အေ၀းျမိဳ႔ရြာ သို႔ သြားေနသည္။ ဗလ ျမင္းစီးလာသည္ ကို မသိရွာ။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းဖယ္ မေပးမိ။ ထိုအခါ ဗလ က ဆဲေရးျပီးလွ်င္ ျမင္းႏွင့္ တိုက္သြားသည္။ အဘိုး အို ခမ်ာ လမ္းေဘး သို႔ လဲက်သြား ရွာေလသည္။

ေသာမ သည္ ေနာင္ေတာ္ ဗလေနာက္မွ ျမင္းစီးလ်က္ လိုက္လာရာ ျဖစ္ပံု အလံုးစံု ကို ျမင္လိုက္သည္။ သူ သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျမင္းေပၚမွ ခုန္ဆင္း လိုက္သည္။ အဘိုးအို ကို ယုယစြာ ထူမေပးသည္။ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ အဘိုးအို ေျခေထာက္ အနည္းငယ္ နာသြားသည္ကို သိရသည္။



သို႔ျဖင့္ သူ၏ ျမင္းကို စီးရန္ ေျပာဆိုသည္။ ျမင္းကို အဘိုးအို အား အပိုင္ေပးအပ္သည္။ ထိုအခါ အဘိုးအို သည္ ေက်းဇူးတင္လွ သျဖင့္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပါလာေသာ ေပစာထုပ္ ကို ေသာမ အား ေပးအပ္သည္။

အရွင့္သား၊ ေက်းဇူးႀကီးလွ ပါသည္။ ေက်းဇူး ဆပ္ေသာ အေနျဖင့္ အဘိုး က ဤေပစာထုပ္ ကို လက္ေဆာင္ေပး ပါသည္။ ဤေပစာ မွာ-သုတ က်မ္းရတနာ-ျဖစ္သည္။ အရွင့္သား အစဆံုးဖတ္ ၍ ေလ့ လာပါ။ ဉာဏ္ပညာ၊ ဗဟုသုတ အထူး တိုးပြား လာပါလိမ့္မည္-ဟူ၍ ဆို၏။
 
ေသာမ သည္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာပင္ ေပစာထုပ္ ကို လက္ခံယူသည္။ အဘိုးလည္း ျမင္းစီး၍ ထြက္ခြာသြား သည္။ ေသာမ သည္ ႏွိမ့္ခ် စြာပင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ ၍ မင္းပြဲသဘင္ သို႔ ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာသည္။

ဤသို႔ျဖစ္ပ်က္ျပီး ၆-လ ခန္႔ၾကာေသာ္ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ တစ္ၿပည္ မွ သံ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ ႔သည္ ေဘာဂျပည္ သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ သည္ မင္းႀကီးကို ဖူးေတြ႔လ်က္-အရွင္မင္းျမတ္ သည္ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမား၍ အရွင္မင္းျမတ္ထံတြင္ ပညာရွိ မွဴးမတ္ ေပါမ်ားသည္ဟူ၍ ၾကားသိရပါသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တို႔၏ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ပညာရွိ မွဴးမတ္မ်ား တိုင္ပင္ကာ အရွင္တို႔ကို ဉာဏ္ရည္ စမ္းေသာ အေနျဖင့္ ေမးခြန္းသံုး သြယ္ေမးရန္ လာေရာက္ျခင္းျဖစ္ ပါ သည္။ ေျဖၾကားေတာ္ မူပါ-ဟူ ၍ ေလွ်ာက္ ထားသည္။ ေရႊေပေပၚတြင္ ေရးထိုးထားေသာ ေမးခြန္း သံုးသြယ္ ကို ဆက္သသည္။

ယင္းတို႔မွာ-
(၁) အရိုးသာ အေတာင္ အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္ သည္ အဘယ္ ငွက္နည္း။
(၂) အသားသာ အေတာင္ အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္ သည္ အဘယ္ ငွက္နည္း။
(၃) အေမြးသာ အေတာင္ အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္သည္ အဘယ္ငွက္နည္း။

ဤေမးခြန္းသံုးသြယ္ ကို မင္းႀကီးႏွင့္ တစ္ကြ ပညာရွိ အမတ္မ်ား သည္ ေျဖဆိုႏိုင္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဆၾကသည္။ အေျဖ မေပၚ။ သို႔ျဖင့္ ၃-ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ တြင္ ေျဖဆိုမည္ ဟူ၍ ခ်ိန္းလိုက္သည္။ မင္းႀကီးႏွင့္ မွဴးမတ္ တို႔ လည္း အခက္ေတြ႔ၾကျပီ။ ေမးခြန္းသံုးသြယ္ ကို ေျဖလည္း မေျဖႏိုင္။

သည္တြင္ သားေတာ္ႀကီး ဗလ-က ခက္ခဲေသာေမးခြန္း ကို လာေမးရပါမည္ေလာ-ဟုဆိုကာ သံအဖြဲ႔၀င္ မ်ား ကို သြားေရာက္ ဖမ္းဆီး၍ သတ္မည္ျပဳသည္။ မင္းႀကီး က အမ်ိဳးမ်ိဳး တားဆီးသည္။ ေနာက္ဆံုး တားမရသျဖင့္ ဗလ ကို တိုင္းျပည္ မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ရေလသည္။

ထိုစဥ္ သားေတာ္ငယ္ ေသာမ သည္ ခမည္းေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ ေမးခြန္း သံုးသြယ္ ကို မိမိေျဖ            ဆိုႏို င္ေၾကာင္း ၊ သူဆင္းရဲ အဘိုးအို ေပးေသာ သုတက်မ္းရတနာ ကို မိမိေလ့လာထား သျဖင့္ ဤေမး ခြန္းသံုး သြယ္ကို ေကာင္းစြာ ေျဖဆိုႏိုင္ေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္သည္။

သို႔ျဖင့္ ခ်ိန္းဆိုေသာေန႔ သို႔ ေရာက္လာသည္။ ညီလာခံ ခန္းမေဆာင္ တြင္ အေမး ပုစၧာေျဖဆိုပြဲ ကို က်င္းပ သည္။ မွဴးမတ္ ဗိုလ္ပါ စံုညီ တက္ေရာက္ၾကသည္။ သံ အဖြဲ႔၀င္ အားလံုးလည္း တက္ေရာက္သည္။
 
သားေတာ္ ေသာမ သည္ ပရိသတ္ ဗိုလ္ပံု အလယ္တြင္ ရဲရင့္စြာ ထိုင္လ်က္ ေမးခြန္းသံုးသြယ္ ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျဖဆိုသည္။
 
(၁) အရိုးသာ အေတာင္ အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္ မွာ-ပိတုန္း ျဖစ္ပါသည္။
(၂) အသားသာ အေတာင္ အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္ မွာ-ရွဴးပ်ံ ျဖစ္ပါသည္။
(၃) အေမြးသာ အေတာင္ အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္ မွာ-ဥေဒါင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ေျဖဆိုလိုက္ေသာအခါ သံအဖြဲ႔၀င္မ်ား က ဟုတ္ပါေပသည္-ဟု ဆိုကာ ေသာမ ကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ဆုလာဘ္ မ်ား ေပးအပ္ၾကသည္။ မင္းႀကီးႏွင့္ တစ္ကြ မွဴးမတ္ျပည္သူ အားလံုးလည္း ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူမဆံုး ရွိၾကသည္။ 

ထိုေန႔မွာပင္ မင္းႀကီး သည္ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ သားေတာ္ငယ္ ေသာမ ကို အိမ္ေရွ႔ အရာ ႏွင္း အပ္ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္ေလသည္။

 

Credit : satekuupuyar
 myanmarlatestnews.com