တစ္ပြဲစား

ဒီ စကားလုံးကုိ အေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းရင္းနီးနီး ၾကားဖူးတယ္ဗ်။ စိတ္လည္း စိတ္၀င္စားတယ္။

သုိ ့ေပ ့မယ္႔ ခေလး ဘ၀တုန္းက တစ္ပြဲစား ကုိစံဖဲ (ကုိစံမွဲ ့ဟု လည္းေတြ ့ရသည္။ အမည္နာမ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ) ဆုိတဲ ့လူအေၾကာင္းကုိ ရုပ္၇ွင္ကားတစ္ကားမွာ ၾကည္ ့ဖူးတယ္။ သူက အင္းသူၾကီး၊ သၤခ်ိဳင္းေစာင့္ မဖဲ၀ါရဲ ့အကုိ။ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္အိမ္ကုိေတာ ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ ့ပါဖူး။ သုိ ့ေပ ့မယ္ … တစ္ပြဲစားထဲမွာ သူက ေရအပုိင္၊ အင္းအပုိင္၊ တစ္ပြဲစားဗ်။ သူရလုိက္တဲ ့အင္းတုိင္းဟာ ျမတ္တယ္။ ငါးအရမ်ားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူကလည္း ေရေၾကာ၊ ေျမေၾကာ နပ္တယ္။ ဘယ္ အင္း ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ပိတ္ရင္.. ဘယ္လုိငါးမ်ိဳး အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ထြက္မယ္ဆိုတာက အစသိတယ္ဗ်။ ဒီလုိမ်ိဳး။ 

ေနာက္  ရွစ္တန္းနွစ္ေလာက္က်ျပန္ေတာ ့… ဦးေက်ာ္ဟိန္း ရုိက္တဲ ့… “တစ္ပြဲစား” ဆုိတဲ ့ကားကုိ ၾကည္ ့လုိက္ရေသးတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ဦးေက်ာ္ဟိန္းက အင္းသူၾကီးပဲ… သူလည္း ကုိစံဖဲလုိပဲ … ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ငါး၊ ဘယ္မွာဖမ္း ကြက္တိမိ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ တစ္ပြဲစား ဇာတ္လမ္းေတြနဲ ့ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။  စိတ္ထဲမွာလည္း စြဲလာတယ္။

တစ္ပဲြစားဆုိတာ ေရအတြတ္ပဲ ရွိလိမ္ ့မယ္ဆုိျပီးေလ။ ကုိယ္ ၾကည္ ့ရွဳ ့ခဲ ့ရတဲ ့အေပၚက ဇာတ္လမ္းနွစ္ခုလုံးက ေရထဲမွာ ငါးဖမ္းတဲ ့အလုပ္ဆုိေတာ ့.. အင္း၊ ေရ တစ္ပြဲစား ဆုိတာပဲ ရွိမယ္လုိ ့ထင္ခဲ ့မိတယ္။ ဆယ္တန္း မေအာင္ခင္ အထိေပါ့။

ဒီလုိနဲ ့ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ ့နွစ္မွာ….ဦးေလးတစ္ေယာက္က တာခ်ီလိတ္ဘက္ မွာ ေတာေခါင္း ရာထူးနဲ ့တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေနတာနဲ ့.. သူဆီကုိ အလည္ အပတ္ သြားလုိက္တယ္။  သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ ့ေဇာင္းၾကီးတုိ ့…၊ ရွမ္းၾကီးတုိ ့လည္း ပါလာၾကတယ္။ ဦးေလးဆီေရာက္သြားေတာ ့သူကလည္း ေႏြးေနြးေထြးေထြးၾကဳိဆုိပါတယ္။ ဦးေလးက သစ္ေတာရုံးရဲ ့ဘုိတဲ တစ္ခုမွာေနတယ္ခင္ဗ်။
 

ဘုိတဲ ကလည္း ေျခတံရွည္ ေဆာက္ထားတာရယ္။ ျပီးေတာ ့အေပၚမွာ အခန္းက ေလးခန္းရွိတယ္။ က်န္တဲ ့သစ္ေတာ အရာရွီေတြ အိပ္တဲ ့အခန္းသဳံးခန္း၊  ဦးေလး အိပ္တဲ ့အခန္းက တစ္ခန္း၊ အေရွ ့မွာေတာ ့ဧည္ ့ခန္းလုိမ်ိဳး အခန္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။

အဲဒီ မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အထုတ္အပုိးေတြ ခ်ျပီး၊ စုျပဳံျပီး အိပ္ၾကရတယ္။ ဘုိတဲ ေအာက္ မွာေတာ ့…. ကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ျပီးေတာ ့… နားနားေနေန ထုိင္ဖုိ ့ခုံတန္းေလးေတြလည္းရွိတယ္။ သာသာယာယာပါပဲဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ဘုိတဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့တစ္ပြဲစားဆုိတဲ ့မုဆုိးတစ္ဦးနဲ ့… မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ ့သဗ်။ ဒီလူနာမည္က “ေစာဘသန္း” ။ လူက ကရင္လူမ်ိဳး၊ ေအာက္ျပည္ဘက္ကလုိ ့ေျပာတယ္။ သူကလက္ရွိ မုဆုိး ေသနတ္ပစ္လုိင္စင္ ရထားတယ္။ ေတာေခါင္းေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြကလည္း ဒီလို မုဆုိးေတြနဲ ့ခင္မင္ရင္းနီးေနတာ မဆန္းပါဖူးေလ။ ဦးေလးတုိ ့ကလည္း အခါအခြင့္သင့္ရင္ ေတာထဲကုိ ေသနတ္ကုိင္ပီး ကုိေစာဘသန္းနဲ ့… ေတာလည္ေလ ့ရွိတယ္။ 

အေနာ္တုိ ့အဖြဲ ့ကေတာ ့… သူ ့ကုိ “ဦးဘသန္း” လုိ ့ပဲ ေခၚသဗ်။ အသက္က ၃၅ နွစ္ေလာက္၊ အသားက နီစပ္စပ္နဲ ့။ မ်က္နွာက ေလးေထာင့္ရယ္။ မ်က္နွာထားေတာ ့ အလြန္ခ်ိဳတဲ ့လူ။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ရီလုိက္ရင္ မ်က္စိပါမွိတ္တယ္။ ရီရင္လည္း သူ ့ကြမ္းေခ်းတတ္ေနတဲ ့… သြားေတြ ေပၚေအာင္ကုိ ရီတဲ ့မ်ိဳးရယ္။ အျမဲတမ္း ကရင္ အက်ီကုိ ၀တ္ထားတတ္တယ္။ ပုဆုိးကုိလည္း ခပ္တုိတုိပဲ ၀တ္တတ္တယ္ဗ်။

ကိုေစာဘသန္းနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တုိ ့အဖြဲ ့နဲ ့ကလည္း ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ အဖြဲ ့က်သြားလဲ မသိပါဖူး။ ရွမ္းၾကီးနဲ ့ေဇာင္းၾကီးတုိ ့ကလည္း  ့ေတြ ့ခဲ ့၊ၾကဳံခဲ ့ဖူးတဲ ့သရဲတေစၦ ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာ၊ သူကလည္း… သူေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွာ ေတြ ့ခဲ ့ဖူးတဲ ့ထူးဆန္းတဲ ့အရာေတြ အေၾကာင္းေျပာနဲ ့… တာခ်ီလိတ္ သစ္ေတာဂိတ္မွာ ေနခဲ ့တဲ ့ကာလ ၁ လေလာက္မွာ ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလူနဲ ့ပဲ အသားက်သြားတာပါပဲဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္က ဒီလူဆီက အျမဲတမ္း ေတာဓေလ ့၊ ေတာင္ဓေလ ့ကုိ၊ ေတာ၇ုိးရာ၊ ေတာင္ရုိးရာ၊ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကုိ   ေမးတတ္တယ္။ သူကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပပါတယ္။ ေတာထဲသြားရင္ အေပါ့အပါးက အစ၊ အေျပာအဆုိ၊ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ သူ ေျပာျပေလ ့ရွိတယ္။

တစ္ေန ့ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန ့မွာ လကလည္း သာေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့… ဘုိတဲ ေအာက္မွာ ရွိတဲ ့ကြပ္ပ်စ္မွာ ရွားရွားပါးပါး ရထားတဲ ့ဆတ္သားေျခာက္ကုိ ဖုတ္၊ ျပီးေတာ ့ဆီဆမ္းျပီး အရက္နဲ ့ျမည္းေနသဗ်။ ဦးဘသန္းၾကီးလည္း ပါတယ္။ ေျပာၾကတဲ ့စကားေတြကေတာ ့…  ေတာအေၾကာင္း။ ေတာင္ အေၾကာင္းပဲေပါ့ဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ အေနာ္က ပရေလာကသားေတြ အေၾကာင္းအဓိက ထားေမးျဖစ္တယ္။ ဦးဘသန္းက ျပန္ေျဖေပါ့။ အေနာ္တုိ ့၀ုိင္းကေလ ညဘက္ဆုိ ေဆြးေႏြးတဲ ့၀ုိင္းေလးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အျငင္းအခုံေတြလည္း ရွိတယ္။ ျပီးေတာ … အျခားသစ္ေတာအရာရွိေတြကလည္း အေနာ္တုိ ့ဒီလုိ ၀ုိင္းျပီဆုိတာ နဲ ့ေရာက္ လာၾကတယ္။ ဒီေတာ ့… ၀ုိင္းကေလးက စုိစုိေျပေျပ၊ စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ေဇာင္းၾကီးက ဦးဘသန္းကုိ ထေမးတယ္။

“ဦးဘသန္း… ဦးကုိ ဒီမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာၾကတယ္။ တစ္ပြဲစားဆုိ၊ အဲဒါ ဟုတ္လား?”ဆုိျပီေလး။ အမွန္က အဲဒီလုိ သြားေျပာရင္ တစ္ပြဲစားေတြက နည္းနည္းေတာ ့စိတ္တုိ တတ္တယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သည္းမခံနုိင္၀ူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိတာေတာ ့ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မေတြးတတ္ပါဖူး။ သို ့ေပ ့မယ္… စိတ္ရွည္ သည္းခံတတ္တဲ ့ဦးဘသန္းက ေဇာင္းၾကီးကုိ … “မင့္ကုိ ဘယ္သူေျပာတုန္း၊ ငါ့ က တစ္ပြဲစားလုိ ့” ဆုိျပီးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စကား၀ုိင္းက တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ တစ္၀ုိင္းလုံးမွာ သူတုိ ့နွစ္ေယာက္ အသံပဲ ထြက္လာတာ။ အေနာ္အပါအ၀င္ က်န္တဲ ့သစ္ေတာအရာရွိေတြအားလုံးက ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနၿပီး ဒီ တစ္ပြဲစားဆုိတဲ ့အေမးအေျဖကုိ နားစြင့္ေနၾကတယ္။

 

 “ဒီလုိပါပဲ၊ ျပီးေတာ ့… ဦးဘသန္း ေတာထဲ ၀င္ရင္ ဘယ္တုန္းက လက္ဗလာ ျပန္လာခဲ ့ဖူးလုိ ့လဲ? သားေကာင္ ပါလာတာပဲ မဟုတ္ဖူးလား? တဲ ့။ ေဇာင္းၾကီးက ဒီလုိမ်ိဳး ဆုိလာတယ္။ ေဇာင္းၾကီး အဲဒီစကားကို အခ်ိဳသတ္ေျပာေနတာေနာ္။ မ်က္နွာခ်ိဳေသြးျပီး ေျပာတာ။ အဲဒီလုိ ေျပာေနတဲ ့အခ်ိန္မွာ ဦးဘသန္း မ်က္နွာက အရက္ေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ နီရဲတြတ္ေနတာပဲ။ နဂုိကလည္း အသားက နီစပ္စပ္ဆုိေတာ ့ :D ျမင္မေကာင္း၀ူး။ စိတ္ဆုိးသလား ေတာင္ ထင္ရတယ္။

ဦဘသန္းက ခပ္ကုိင္းကုိင္း ျဖစ္ေနတဲ ့သူ ့ခါးကုိ တစ္ခ်က္ မတ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ ့လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ ့မတ္ခြက္ထဲက အရက္ကုိ “ဂလြပ္” ဆုိျပီး အကုန္ ေမာ ့ခ်ပလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ ့… ကြပ္ပ်စ္၀ုိင္းေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ ့လူအားလုံးကို တစ္ခ်က္ၾကည္ ့လုိက္တယ္။ သူ ့အခုေျပာမဲ ့စကားကုိ စိတ္၀င္စားေနၾကသလားေပါ့ေနာ္။ စိတ္၀င္စားမွ ဆက္ေျပာမယ္ေပါ့၊ မ၀င္စားရင္ မေျပာေတာ ့ဖူးဆိုတဲ ့အထာနဲ ့ :D ။ အားလုံးက သူ ့ဆီက ထြက္က်လာမဲ ့အေၾကာင္းအရာကုိ ၾကားခ်င္ေနတဲ ့အထားေလးေတြ ျဖစ္ေနေတာ ့… သူက စကားကုိ ဒီလုိေလးဆက္တယ္ဗ်။

“ဒီလုိရွိတယ္။ ေဇာင္းၾကီး။ မုဆုိးတစ္ေယာက္ဟာ… ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ သြားတုိင္း သားေကာင္ ရလာတာနဲ ့သူ ့ကို တစ္ပြဲစားလုိ ့ေျပာလုိ ့မရဖူး။ ဥပမာ၊ ၊ မင္းတုိ ့အရြယ္ထဲက သူဟာ မုဆုိးလုပ္ေနတာလည္း ျဖစ္နုိင္တယ္။ ေန ့စဥ္၊ ေန ့တုိင္း ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္ထဲမွာပဲ သူ မုဆုိးလုပ္တယ္။ ၾကာလာတာနဲ ့အမွ် သူဟာ ဒီေတာနဲ ့ရင္းနီးလာတယ္။ ဒီေတာင္နဲ ့ရင္းနီးလာတယ္။ ဆုိၾကပါစုိ ့…။

 မင္းတုိ ့ေနတဲ ့အိမ္ ဘယ္မွာ ဘာရွိတယ္ဆုိတာ သိသလုိ၊ သူဟာလည္း သူ ့ေတာ၊ သူ ့ေတာင္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာကုိ သြားေစာင့္ရင္ ဘယ္လုိ သားေကာင္မ်ိဳး ရနုိင္တယ္ဆုိတာကုိ တြတ္လာနုိင္ တယ္။ ျပီးေတာ ့မုိးရာသီဆုိ ေတာထဲက သဘာ၀က ဘယ္လုိ၊ ေႏြရာသီဆုိ ဘယ္လို၊ ေဆာင္းရာသီဆုိ ဘယ္လုိ အစရွိသည္ေပါ့ကြာ… ေတာသဘာ၀ကုိလည္း သူ သိလာတယ္။ 

ဒီလုိ ကြ်မ္းက်င္လာတဲ ့မုဆုိးတစ္ေယာက္ဟာလည္း ေတာထဲကုိ ေန ့စဥ္ ၀င္တုိင္း သူဟာ သားေကာင္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ တစ္ေကာင္ ရလာနုိင္တာပဲကြ။ ဒီေတာ ့… ငါဟာလည္း… ေမြးကတည္းက မုဆုိးလုပ္ေနတဲ ့လူပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကုိ သြားရင္ ဘာေကာင္မိမလဲ ငါသိတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မလား?။ ဥာဏ္ေလး ဘာေလး သုံးပါ၊ ေဇာင္းၾကီးရယ္။ မင္းကလည္း အတင္းဇြတ္ ငါ့ကုိ တစ္ပြဲစားမလုပ္ခုိင္းပါနဲ ့ကြ” ဆုိျပီး ရယ္ရယ္ ျပဳံးျပဳံးနဲ ့ေျပာေတာ္မူတယ္။

ဦးဘသန္း စကားေျပာအျပီးမွာေတာ ့… ေဘးက နားေထာင္ေနတဲ ့လူေတြ ဆီက မွတ္ခ်က္ခ်သံေတြ ထြက္တယ္။

“ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဦးဘသန္းေျပာတာ ျဖစ္နုိင္တယ္။ ခုန ေမာင္ဇဴးေျပာေနတဲ ့… အင္း တစ္ပြဲစားေတြလည္း ဒီလုိပဲ ထင္တယ္ေနာ္။ အဘ” ဘာညာနဲ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ေဇာင္းၾကီးလည္း… ဦးဘသန္း ေျပာျပသြားတာကုိ နားေထာင္းရင္း “အင္း.. ဟုတ္သားပဲေနာ္” ဆိုျပီး ျငိမ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ လူေတြ အားလုံးက ကုိယ္ ့အေတြးနဲ ့ကိုယ္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနၾကေလရဲ ့။ ေစာင္ၾကီးေတြ ျခဳံျပီး လေရာင္ေအာက္မွာ :D ။

အဲဒီထဲမွာ အျငိမ္မေနနုိင္တာက ကၽြန္ေတာ္။ ဘာၿဖစ္လုိ ့လဲ မသိဘူးဗ်ာ။ လူက အရမ္းေတာ ့မမူးေသးဖူး။ သုိ ့ေပ ့မယ္… ဦးဘသန္းရဲ ့ဆင္ေ၀ွ ့ရန္ေရွာင္စကားကို… မေက်နပ္ဖူးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိစဥ္းစားတာဗ်။ ဒီဦးဘသန္းဟာ ကရင္ျပည္နယ္သား၊ ျပီးေတာ ့… တာခ်ီလိတ္ဘက္ကုိ ေ၇ာက္လာတာလည္း  စုံစမ္းၾကည္ ့ရသေလာက္ဆုိရင္…

ငါးနွစ္ေတာင္ မျပည္ ့ေသးေလာက္ဖူး။ ျပီးေတာ့ … အခု သူအမဲသြားလုိက္တုိင္းလည္း ေန ့စဥ္၊ ေန ့တုိင္း အမဲက ရေနတာပဲ။ 

ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ရွိေနတုန္းကေတာ ့… သူ က်ားသစ္နက္တစ္ေကာင္ မိလုိ ့ေရာင္းထားတာ ဆုိေတာ ့… မကုန္မျခင္း ေနာက္ဆံမတင္းခ်င္ဖူးဆိုတဲ ့အထာနဲ ့ေတာထဲ သိပ္မ၀င္ဖူးဗ်။ အေရးဟဲ ့… အေၾကာင္းဟဲ ့… ေတာလည္စရာရွိမွ ဦးေလးတုိ ့နဲ ့လုိက္တာရယ္။ အေနာ္တုိ ့သြားလည္ခ်င္ရင္လည္း “ဦးဘသန္း ပါမွ သြားမွာေနာ္” ဘာညာနဲ ့ေခၚသြားတာပဲ။

သုိ ့ေပ ့မယ္… သူက အေနာ္တုိ ့နဲ ့လူအုပ္နဲ ့သြားရင္ ဘယ္ေတာ ့မွ သားေကာင္မပစ္ဖူး။ သူ ေျပာတဲ ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။

 “ငါတုိ ့အခု ေတာလည္သြားမွာက ငွက္ပစ္မွာေနာ္၊ က်န္တဲ ့ဟာ မပစ္နဲ ့” ဒီလုိမ်ိဳး။ ငွက္ပစ္သြားတဲ ့အခါဆုိ.. ဘာေကာင္ေတြ ့ေတြ ့မပစ္ဖူးဗ်။ မပစ္ခုိင္းဖူး။ ဒီက လူက လက္ယားေနတာေလ။ ေျပာမေနပါနဲ ့ L ။ ဒူးေလး တစ္လက္နဲ ့ေဆာ္ထည္ ့လုိက္ခ်င္တာရယ္။ သုိ ့ေပ ေသာ္ျငား.. သူက ဦးေဆာင္သူ ဆုိေတာ ့… မေက်မနပ္ေလသံ “ဟြန္း” ဘာၿဖစ္တယ္၊ ညာၿဖစ္တယ္။ ဆုိျပီး ဆက္သြားရတာပဲ။ အဲဒီလုိ လုပ္တဲ ့အခါဆုိ ဦးဘသန္းက ေျပာတယ္။ “ငဇဴး… မင္း နွယ္ ့။ အားတုိင္း ပစ္မယ္၊ ခတ္မယ္ မလုပ္နဲ ့ဟ။ ေတာစည္းကမ္း၊ ေတာင္စည္းကမ္း” ဆုိတာ ရွိတယ္။  ဘာညာေပါ့။

အယ္! သူ ့ဘာသာ သူတစ္ေယာက္တည္း… ေတာထဲ ၀င္သြားလုိ ့ကေတာ ့…. ဘာေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ အဲ(အဲ = ယူေဆာင္လာသည္)  လုိက္တာပဲဗ်။ အဲဒီေတာ ့အေနာ္က ေတြးတယ္။ ေမြးကတည္းက ဒီေတာ ဒီေတာင္ထဲ ေနေနတာဆုိ ထားပါေတာ ့။ သူ ကြ်မ္းေနလုိ ့ေတာက။ အခုဟာက ေရာက္တာမွ ငါးနွစ္ေတာင္ မျပည္ ့ေသးဖူး။ ေတာေတာင္ေတြကလည္း မ်ားပါဘိနဲ ့။ အဲဒါကို သူ ၀င္သြားတုိင္း၊ ဆတ္၊ ဆုိင္၊ ေျပာင္၊ စသျဖင့္ အေကာင္ၾကီးပဲ တီးတီးလာတာဆုိေတာ ့.. သိပ္မရုိးခ်င္ဖူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း လူေတြက သူ ့ကုိ “တစ္ပြဲစား” လုိ ့ေျပာတာကုိးဗ်။ ဒီေတာ ့အေနာ္က သူ ့စကားကုိ အလုိ မက်ဖူးေလ။ သုိ ့ေပေသာ္ျငား… ဒဲ ့ေမးလုိ ့ကလည္း မေကာင္းဖူး။ ကုိယ္ကလည္း သူ ့မွာ တစ္ပြဲစား ဇာတ္လမ္းရွိရင္ ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ေနတာဆုိေတာ ့…. ဒီလုိပဲ ေမးခ်လုိက္ေတာ ့တယ္။

 

“ဦးဘသန္း၊ တစ္ပြဲစားအေၾကာင္းေျပာလုိ ့ေနာ္။ တစ္ပြဲစားေတြက လြယ္လြယ္နဲ ့တစ္ပြဲစား မျဖစ္ဖူးဆုိ ဟုတ္သလားဗ်။ အေနာ္ သိပ္မရွင္းလုိ ့… ဦးဘသန္း ၾကားဖူးတဲ ့… တစ္ပြဲစား ဇာတ္လမ္းေလးဘာေလး မရွိဖူးလား။ ရွိရင္ နားေထာင္ခ်င္လုိ ့ဗ်။ သိရင္လည္း ရွင္းျပေပးပါဦး ဘယ္လုိမ်ိဳးလုပ္မွ တစ္ပြဲစား ဆုိျပီး နာမည္ထြက္တာဒုန္း? ” ဆုိျပီး ပြဲေတာင္းလုိက္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အေနာ္ မ်က္နွာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စုိက္ၾကည္ ့တာဗ်။ ျပီးေတာ ့ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ ့…

“မင္းက တစ္ပြဲစား ျဖစ္ခ်င္ေနလုိ ့နည္းလမ္း လာေတာင္းေနသလား” တဲ ့ရီက်ဲက်ဲ နဲ ့ေျပာတယ္။ အေနာ္က

“မဟုတ္ပါဖူးဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းေလး ဘာေလးရွိရင္ သိရေအာင္ပါ။ မဟုတ္ဘဲ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး မသိခ်င္ဖူး။ ခုန ဦးဘသန္းေျပာသလုိ ကြ်မ္းက်င္တဲ ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ေတာထဲ ၀င္တုိင္း သားေကာင္ ရနုိင္သလုိ၊ တစ္ပြဲစားတစ္ေယာက္ ဟာလည္း ရနုိင္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ ့… သားေကာင္ရေနတဲ ့လူတုိင္းကုိ ယုန္ထင္၊ ေၾကာင္ထင္ တစ္ပြဲစားပါလုိ ့ဇြတ္မေျပာခ်င္လုိ ့… တိတိက်က် သိနုိင္မဲ ့နည္းလမ္းေလး ဘာေလးသိရမလားလုိ ့ပါဗ်” ဆုိျပီ ေျပာခ်လုိက္တယ္။

ဦးဘသန္းက “အင္း…. အဲဒါေတာ ့ခက္တယ္ကြ၊ ငါလည္း တိတိက်က်ေတာ ့… မေျပာတတ္ဖူး။ သုိ ့ေပ ့မယ္ မင္းသိခ်င္တယ္ဆုိတဲ ့တစ္ပြဲစား တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေတာ ့ ငါေျပာျပမယ္။ သူတစ္ပဲြစား ျဖစ္တဲ ့အခ်ိန္မွာလည္း ငါရွိေနတယ္” တဲ ့။ အဲဒီမွာ အားလုံး ျငိမ္သက္ျပီး နားေထာင္ေနရကေန… “ဟမ္၊ ဦးဘသန္း ရွိေနတယ္။ ဟာ ျမန္ျမန္ ေျပာျပ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ”ဘာညာေတြ ၿဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီေတာ ့မွ ဦးဘသန္းက အရက္တစ္ခြက္ုိ ဂြတ္ခနဲ ထပ္ေမာ ့လုိက္ျပီးေတာ ့… သူ ေတြ ့ခဲ ့ရတဲ ့တစ္ပြဲစားမုဆုိး ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ေျပာျပတယ္။

“အဲဒီတုန္းက မင္းတုိ ့အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ့ဆရာ မုဆုိးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ငါ မုဆုိးလက္သင္ လုပ္ေနတဲ ့အခ်ိန္ေပါ့ကြာ။ ေအာက္ျပည္ဘက္မွာပါ။ ငါ့ဆရာမုဆုိးနာမည္က ဦးေရႊသုိက္တဲ ့။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဗမာထဲမွာေတာ ့ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါင္ေကာင္းတဲ ့မ်ိဳးေဟး။ ျပီးေတာ့ သူ ့မွာ မိန္းမနဲ ့… သား၊ သမီး သုံးေယာက္ရွိတယ္။

သူနဲ ့ငါနဲ ့ေန ့တုိင္း ေတာ လည္ ျဖစ္တယ္။ ေတာေကာင္ကလည္း ရတဲ ့အခါေတြလည္း ရွိသလုိ၊ မရလာတဲ ့ေန ့ေတြလည္း ရွိတာေပါ့ကြာ။ တစ္ေန ့က်ေတာ ့… သူ မိန္းမ ေနာက္ကုိယ္၀န္ ထပ္ရွိလာတယ္။ သူကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားေကာင္ၾကီးမေျပာနဲ ့… ေဒါင္း တစ္ေကာင္ရဖုိ ့ေတာင္… မနည္းရွာေနတဲ ့အခါ ဆုိေတာ ့… သူ ့စီးပြားေရး ေတာ္ေတာ္ေလး ကသိလင္တ နုိင္ေနတဲ ့အခ်ိန္ေပါ့။ 

 ျပီးေတာ ့ေတာ၊ ရြာဆုိေတာ ့ကြာ… ေငြဆုိတာကလည္း သိတဲ ့အတုိင္းပဲ။ မနည္းရွာေဖြရတာကုိး။ 

ဒီေတာ ့… သူေတာမလည္လုိ ့မရေတာ ့တဲ ့အေျခအေနေရာက္လာတယ္ဆုိပါေတာ ့။ ေငြက လုိျပီေလ။ သူ ့မိန္းမကလည္း ေမြးေတာ ့မွာကုိး။ အခ်ိန္အခါကလည္း ေႏြအခါ သမယ ဆုိေတာ ့… ေတာလည္ျပီ ဆုိတာနဲ ့ေတာေကာင္ၾကီး တစ္ေကာင္ေတာ ့ရေလာက္ပါတယ္ဆုိျပီး… သူနဲ ့ငါ ေတာထဲ ထြက္ျဖစ္ ခဲ ့တယ္။

ကုိေရႊသုိက္ ကေတာ ့… သူ ့မိန္းမကုိ ေျပာထားခဲ ့တယ္။ သားေကာင္ မရရင္ ငါ ျပန္မလာဖူး ဆုိျပီးေလ။ ငါတုိ ့လည္း သုံးေလးရက္စာ ရိကၡာေတြထည္ ့ျပီး ေတာထဲကုိ သြားရတာေပါ့ကြာ။

ဒီလုိနဲ ့… ေတာထဲသြားျပီ ေန ့လည္ သုံးနာရီေလာက္က်ေတာ ့… ေတာနက္နားကုိ နီးလာတယ္ကြ။ အဲဒီမွာ ငါတုိ ့လည္း ပထမတစ္ရက္ စခန္းခ်လုိက္တယ္။ ဒုတိယ တစ္ရက္က်ေတာ ့…. ေတာနက္ထဲ လုံးလုံး ေရာက္သြားျပီ။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာက ေတာနက္ရင္ ညဘက္ဆုိ ေျမျပင္မွာ ေနလုိ ့မေကာင္းဖူးေလကြာ။ ဒီေတာ ့…  တုိ ့… အဲဒီအနီးအနားက အင္ၾကင္းပင္ၾကီးေတြေပၚမွာ လင့္စင္ထုိးရတယ္။ 

ကုိေရႊသုိက္က အကြက္ေတာ ့ျမင္သားကြ။ သူ ့လင့္စင္ထုိးတဲ ့ေနရာအနီးအနား မ်က္စိတစ္ကမ္းမွာ ေရကန္ၾကီး တစ္ကန္ရွိတယ္။ သူက ငါ့ကုိ လင့္စင့္မထုိးခင္ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ ့…. “ဘသန္း၊ ငါတုိ ့ေတာ ့… သားေကာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာစရာမလုိေတာ ့ဖူးကြ၊ ဟုိေရကန္ေတြ ့သလား? ည ေရလာေသာက္တဲ ့ေကာင္ ငါတုိ ့အေကာင္ပဲလုိ ့သာမွတ္လုိက္ကြာ” ဆုိျပီး ၀မ္းသာ အားရနဲ ့ေျပာရွာတယ္။

ငါတုိ ့လင့္စင္ထုိးျပီး အဲဒီေန ့ည လင့္ေပၚမွာ တက္အိပ္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ ့ကြာ။ ကုိေရႊသုိက္ကလည္း ေတာထဲမွာမုိ ့ထင္တယ္။ သူကေဆးလိပ္ အင္မတန္ၾကုိက္တဲ ့လူကြာ။ သုိ ့ေပ ့မယ္.. လုံး၀ မဖြာဖူးေကာင္ေရ။ ေဆးလိပ္နံေတြကုိ ေတာေကာင္ေတြ ရသြားရင္ မလာေတာ ့မွာ စုိးလုိ ့ေလ။ မုဆုိးအလုပ္ကလည္း မလြယ္ပါဖူးကြာ။ ဇြဲ ေကာင္းမွ။ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဖူး။ ဒီလုိနဲ ့ညေတာ္ေတာ္ နက္သြားပါတယ္။ ေႏြ အခါ လသာသာ ဆုိတဲ ့အတုိင္းပဲ။ 

လေရာင္ေအာက္မွာ ေျမျပင္က ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထင္ထင္ရွားရွားကုိ ျမင္ေနရတယ္။ ေရကန္စပ္ကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ရွင္းေအာင္ ျမင္ေနရတာ။ ကိုေရႊသုိက္ကေတာ ့… သူ ့နွစ္လုံးျပဴးေလးကုိ တုိက္ခြ်တ္ျပီး က်ည္ထည္ ့ျပီး သားေကာင္ အလာကုိပဲ ေစာင့္ေနတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ ့… ညေတာ္ေတာ္ နက္သြားတဲ ့အထိ၊ ေရကန္နားကုိ ဘာသားေကာင္မွ မလာဖူးရယ္။ ျပီးေတာ ့ေတာကလည္း အရမ္းတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အရင္ကဆုိ ဒီလုိ ဘယ္ဟုတ္လိမ္ ့မလဲ။

 ေတာထဲ ညအိပ္ျပီဆုိ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာေကာင္ ဟိန္းသံ၊ ေဟာက္သံ၊ ငွက္ေတြ ေအာ္သံ စသျဖင့္ေပါ့ကြာ။ ဆူညံေနေအာင္ ၾကားေနရတဲ ့ဥစၥာ။ အခုဟာက ထူးထူးျခားျခား အပ္က်သံေတာင္ ၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတာဆုိေတာ ့.. ငါတုိ ့လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးဆန္းေနတယ္။ ကုိေရႊသုိက္ကေတာ ့… အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ သိေပ ့မယ္… သူက သူ ့၇မဲ ့သားေကာင္ကုိပဲ ျမင္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ငါေတာ ့ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ အိပ္ငုိက္လာတာနဲ ့… ဒူးေလးကုိ မွီျပီး တစ္ခ်က္ ငုိက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။

ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ထိ ငုိက္သြားမွန္း မသိပါဖူး။ ငါ့ကုိ ကုိေရႊသုိက္လွုပ္နုိးေတာ ့မွ ငါလည္း နုိးလာတယ္။ ျပီးေတာ ့သူက ငါ့ကုိ “ရွဴး” တုိိးတုိး ဆုိျပီး ေရကန္ဘက္ကုိ လက္ညဳိးထုိးျပတယ္။ ငါလည္း လေရာင္ေအာက္မွာဆုိေတာ ့… အခုမွ မ်က္စိက ပြင့္လာတာဆုိေတာ ့ စစျခင္းေတာ ့ ဘာမွ မျမင္ရ၀ူးေဟး။ ေနာက္မွ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လုိက္ရတာ “လားလား…နည္းတဲ ့ဆတ္ၾကီး” မွ မဟုတ္တာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္ကြာ။ ဂ်ိဳၾကီးေတြမ်ား ကားထြက္ေနတာပဲ။ အဲဒီဆတ္ကေတာ ့သူ ့အႏၱရာယ္ သူမသိရွာဖူး။ ေရကန္က ေရကုိ ငုံေသာက္လုိက္၊ ေရကန္ထဲက လေရာင္ကုိ ၾကည္ ့လုိက္လုပ္ေနတာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေရႊသုိက္လည္း သူ ့နွစ္လုံးျပဴးေျပာင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ျပီး ငါ့ကုိ မီးထုိးခုိင္းတယ္။ ငါလည္း အသင့္ကုိင္ထားတဲ ့ေအာက္လင္းဓါတ္မီးကုိ ပစ္မွတ္ကုိ က်ေအာင္ ထုိးခ်ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆတ္က မီးအလင္းေရာင္ကုိ ျမင္ျပီး အမ္း ေနတုန္း ကုိေရႊသုိက္ ေမာင္းျဖဳတ္ခ်ုလုိက္ပါေယာလား။ “ဒုိင္း” “ရွီး” ဆုိတဲ ့အသံနဲ ့အတူ… ဆတ္ဟာေလ … အဲဒီေနရာမွာတင္ ၀ုန္းခနဲ လဲက်သြားတာ။ ကုိေရႊသုိက္ကေတာ ့… ထီေပါက္သူ အလားပဲေ၀း။

“ရျပီ… ဘသန္း၊ ငါအဖုိ ့ဒီေလာက္ဆုိ ခုိင္လုံသြားျပီ။ မနက္မွ ဆင္းေကာက္ရေအာင္… အခုေတာ ့.. တေရး တစ္ေမာ အိပ္လုိက္ၾကဦးစုိ ့” ဆုိျပီး တစ္ခါတည္း လဲေတာ ့တာပါပဲ။ ငါလည္း ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းၾကီးထဲမွာ…. ခုန ဆတ္ေသၾကီးကုိ လွမ္းၾကည္ ့ရင္း ခဏလဲလုိက္တယ္။

သုိ ့ေပ ့မယ္ အဲဒီညက ငါ့အဖုိ ့ထူးဆန္းေနတယ္။ ဆတ္က ေအာ္သံလည္း မေပး၊ ေတာက္သံလည္း မေပးနဲ ့ေရကန္နားကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေတာကလည္း အလြန္အမင္း တိ္တ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေသနတ္နဲ ့ပစ္လုိက္ေတာ ့လည္း နာက်င္သံမထြက္လာဘဲ ၀ုန္းခနဲ လဲသြားတာရယ္။ အဲဒီေတာ ့ငါ့အေတြးေတြက ဘယ္လုိေခၚမလဲ၊ တစ္ခုခုေတာ ့ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာဖစ္ေနမွန္းေတာ ့မသိဖူးကြာ။ ေနာက္ဆုံး မထူးပါဘူး ဆုိျပီး ငါမ်က္လုံးကုိ စုံမွိတ္လုိက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ….။

ေတာထဲကေန ဘာသံထြက္လာတယ္ထင္ဒုန္း?

“ေ၀ါင္း” ခနဲ ဆုိျပီး က်ားဟိန္းသံတစ္ခုထြက္လာတယ္ကြ။ အဲဒီအသံကုိ ငါလည္းၾကားတယ္။ ကုိေရႊသုိက္လည္း ၾကားတယ္။ အဲဒါနဲ ့နွစ္ေယာက္သား ဆတ္ခနဲ ျပဳိင္တူ ထလုိက္ရတယ္။ ျပီးေတာ ့ကုိေရႊသုိက္ကလည္း ေတာေကာင္ၾကီးေတြ လာေနျပီ ဆုိတဲ ့အထာနဲ ့ငါ့ကုိ ေမးဆတ္ျပတယ္။ သူက သူ ့နွစ္လုံးျပဴးကုိလည္း က်ည္အသင့္ျပန္ထုိးထားတယ္။ ငါကလည္း ငါ့ဒူးေလးကုိ ေမာင္းတင္ျပီး ျမွားထုိးထားလုိက္တယ္။

က်ားလာရင္လည္း က်ားပစ္မွာ။ အဲဒီေန ့ညက ငါနဲ ့ေရႊသုိက္ ဘာလာလာ လာသမွ် ပစ္ဖုိ ့ရည္ရြယ္ျပီးသား။

ဒီလုိနဲ ့… ငါတုိ ့လည္း ေစာင့္ျပီး ေတာထဲက ဟင္းမ်ိဳးၾကီး ထြက္အလာကုိ ၾကည္ ့ေနၾကတယ္ေပါ့ကြာ။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ ့အဲဒီ ဟင္းမ်ိဳးၾကီးရဲ ့ဟိန္းသံက နီးလာတယ္။ ျပီးေတာ ့… အသံက ေရကန္ဘက္ကုိ သြားေနတဲ ့အသံ။ ေနာက္ဆုံး ထင္ထားတဲ ့အတုိင္းပဲ ေတာထဲက ဟင္းမ်ိဳးၾကီး ထြက္လာတယ္။ သုိ ့ေပ ့မယ္… သူ တစ္ေကာင္တည္း မဟုတ္ဖူးေနာ္။ ငါတုိ ့ျမင္လုိက္ရတဲ ့ျမင္ကြင္းကုိ ၾကည္ ့ျပီးေတာ ့… ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကက္ေသေသသြားတာ။ လုံး၀ မျဖစ္နုိင္တာခ်ည္းကုိ။

ဟင္းမ်ိဳးၾကီး (က်ား) ထြက္လာတာေတာ ့မွန္တယ္။ သုိ ့ေပ ့မယ္ သူ ့အေပၚမွာ ခြစီးထားတဲ ့ပုံရိပ္တစ္ခုလည္း ပါလာေသးတယ္ကြ။ လေရာင္က ရွင္းတယ္ဆုိေပ ့မယ္… နည္းနည္းလွမ္းေနေတာ ့… ဟင္းမ်ိဳးၾကီး ေပၚမွာ ခြစီးထားတဲ ့အရာဟာ ဘာလဲဆုိတာ ငါတုိ ့လည္း မခြဲတတ္ေသးဖူး။ သုိ ့ေပ ့မယ္ နွစ္ေယာက္သား အဲဒီအရာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည္ ့ေနၾကတာရယ္။

က်ားက ဘယ္ကုိ သြားတယ္ထင္ဒုန္း။ ငါတုိ ့ပစ္ခ်ထားလုိ ့လဲေနတဲ ့… ဆတ္ေသနားကုိ သြားတာ။ ဆတ္ေသနားေရာက္ေတာ ့က်ားက တုံခနဲ ရပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ ့က်ားေပၚက အရာက ဆင္းလာတယ္။ က်ားၾကီကလည္း နည္းတဲ ့က်ားမဟုတ္ဖူးကြာ။ ကုိးေတာင္ ေက်ာ္မယ္။ ျပီးေတာ ့… က်ားေပၚမွာ စီးလာတဲ ့အရာဟာလည္း လူတစ္ေယာက္ကြ။ 

သူက ေရကန္အစပ္မွာ ရပ္ေနတုန္း လေရာင္ေအာက္မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လုိက္ရတာ။ လူဆုိတာကလည္း ေယာကၤ်ားမဟုတ္ဖူးေနာ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆံပင္အရွည္ကုိ ဖါးလ်ား ခ်ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀တ္ထားတဲ ့အ၀တ္အစားကလည္း နန္း၀တ္၊ နန္းစားနဲ ေမာင္ေရ။ တုိ ့မ်ား နွစ္ေယာက္ေလာက္ ေၾကာက္လုိက္တာ ေျပာမေနပါနဲ ့ေတာ ့။ ငါဆုိ… သြားျပီး ေတာေမွာက္ျပီဆုိျပီးေတာ ့ကုိ ေၾကာက္လန္ ့သြားတာ။ 

ဘယ္နွယ္ ့ေတာခ်ည္းထဲ မိန္းမက က်ားကုိ စီးလာတယ္။ မျမင္ေကာင္းတဲ ့အရာေတြ။ အဲဒီမိန္းမက ဘာလုပ္တယ္ထင္တုန္း။ ေသေနတဲ ့ဆတ္နားကုိ သြားတယ္။ ျပီးေတာ ့ဆတ္ေသရဲ ့ေခါင္းကို သူ ့လက္နဲ ့သုံးခ်က္ေလာက္ ပြတ္သပ္လုိက္တာ။ ဆတ္ေသဟာျဖင့္… ခ်က္ျခင္းကုိ အသက္ ျပန္၀င္သြားေတာ ့တာပါပဲကြာ။ ျပီးေတာနဲ ့… ေတာထဲကုိ ကဆုန္ေပါက္ျပီး ေျပး၀င္သြားတာ။ ငါတုိ ့ျဖင့္ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ျပီး အသက္ေတာင္ မရွဴ၀ံ ့ဖူးရယ္။

ေနာက္ပုိဆုိးတာက က်ားစီးလာတဲ ့မိန္းမဟာ ဆတ္ေသကုိ အသက္သြင္းျပီးတာနဲ ့… ငါတုိ ့လင့္ထုိးထားတဲ ့သစ္ပင္ဆီကုိ ေမာ ့ၾကည္ ့ေတာ ့တာပါပဲ။ ျပီးေတာ ့…. သူ ့က်ားေပၚကုိ သူျပန္တတ္တယ္။ ငါတုိ ့ဆီကုိ ဦးတည္ျပီးလာေနတယ္။ က်ားၾကီးကလည္း တစ္လွမ္းျခင္းစီလွမ္းလာတာေနာ္။ သူ ့အေရာင္ အေသြးေတြကလည္း လက္လက္ထေနတာပဲ။ ဟုိမိန္းမကလည္း သစ္ပင္ေပၚကုိေမာ ့ၾကည္ ့ေနတာကုိ မေရြ ့ဖူး။ စိမ္းစိမ္းၾကီး ၾကည္ ့ျပီးလာေနတာျဖင့္…ေနာက္ဆုံးေတာ ့..ငါတုိ ့လင့္စင့္ေအာက္ကို ေရာက္လာေတာ ့တာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွ ငါနဲ ့ေရႊသုိက္တုိ ့နွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ မိတယ္။ နွစ္ေယာက္လုံးရဲ ့နဖူးေတြမွာ ထြက္ေနတဲ ့ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ဟာေလ… ဘူးသီးေလာက္ရွိမယ္ ေဟ ့ေကာင္။ မယုံမရွိနဲ ့။ ငါကလည္း အသက္က ငယ္ေသးတဲ ့အခ်ိန္ဆုိေတာ ့ပုိဆုိးတယ္။ ျပီးေတာ ့… ဒါက ငါ့ရဲ ့ပထမဦးဆုံးအေတြ ့အၾကဳံပဲ။ ေၾကာက္ေနတာေတာ ့ေျပာမေနပါနဲ ့ေတာ ့ကြာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ… ကုိေရႊသုိက္က ငါ့ကုိ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ ့….

“ဘသန္း… ဒီမိန္းမ ဘာေမးေမး၊ မင္းမေျဖနဲ ့ေနာ္။ ငါေျဖမယ္။ မင္း ငါ့ေနာက္မွာေနစမ္း”ဆုိျပီးေတာ ့ ေျပာတယ္။

ငါလည္း သူ ့ေက်ာျပင္ေနာက္ကုိ ေနရာေရြ ့လုိက္တယ္။ သူက ေရွ ့ကေနျပီး လင့္စင့္ေအာက္ကုိ ငုံၾကည္ ့တယ္။

ေအာက္က မိန္းမကလည္း သူ ့ကုိ ေမာ ့ၾကည္ ့တယ္။ ျပီးေတာ ့… ေအာက္က မိန္းမက ေမးတယ္။

“အေပၚက လူေတြရွင့္၊ က်မ တတ္လာခဲ ့လုိ ့ရတယ္မလား”  တဲ ့။

ကုိေရႊသုိက္က… “ေအး… နင္ လာလူ လား၊ ျပန္လူ လား” တဲ ့။ “လာလူ” ဆုိျပီး တစ္ခြန္းတည္း တုံးတိတိ ေျဖသဟ။ အသံကေတာ ့ခ်ိဳေနတာပဲ။ ေျဖျပီးတာနဲ ့သစ္ပင္ကုိ သူ ့လက္နဲ ့တစ္လွမ္းျခင္း ကုိင္ျပီးတတ္လာေတာ ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကုိေရႊသုိက္ေရာ ငါေရာ၊ ေသာက္က်ိဳးေတြ နည္းကုန္တာပါပဲေ၀း။ ဘယ္နွယ္ ့! လာလူ လုိ ့ေျပာျပီးတတ္လာတာေယာ။

ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွာက ဒီလုိပဲ။ ကုိယ္ ့လူေတြ အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္ ျပန္လာလည္း ဒီလုိေမးရတယ္။ “ျပန္လူ” ေတာ ့ စိတ္ခ်ရတယ္။ “လာလူ” ဆုိရင္ေတာ ့ မေကာင္းဖူး။ 

အဲဒါ ေသျပီးေတာ ့မွ နာနာဘာ၀ အျဖစ္ လင့္ကုိ ျပန္လာတယ္လုိ ့အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္။ အယူအဆ ရွိတယ္ေလ။ အခုဟာက “လာလူ” ဆုိျပီးေတာ ့ကုိ တတ္လာတာဆုိေတာ ့ ေျပာမေနပါနဲ ့ေတာ ့ကြာ။ ျပန္စဥ္းစားရင္ အဲဒီညက ေက်ာခ်မ္းတယ္။

ဒီလုိနဲ ့… ဒီမိန္းမ တတ္လာတာ လင့္ေပၚေတာင္ ေရာက္လာေရာေပါ့။ သူလည္း တတ္လာေရာ ငါျဖင့္… ေၾကာက္လုိ ့တုန္ေနတာ ေနစရာကုိ မရွိေတာ ့ပါဘူးေ၀း။

 သုိ ့ေပ ့မယ္ ကိုေရႊသုိက္ကေတာ ့… ေအးေဆးပဲ။ အံ ့ေယာ…. ဒီလူ သတိၱနွယ္။ တကယ္ ရွိပါဘိ။ ျပီးေတာ ့သူက ေဆးလိပ္ေကာက္ဖြာေနေသးတယ္။ ေအးရာ ေအးေၾကာင္းဆုိတဲ ့အထာနဲ ့ဗ်။

လင့္ေပၚေရာက္လာတဲ ့မိန္းမက ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဒီလုိေမးတယ္။

“ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ ေနရတာၾကာေတာ ့… လူေတာဘက္ သိပ္မလာနုိင္လုိ ့၊ ကြမ္းေလး၊ ဘာေလး မပါဖူးလားရွင္၊ ပါရင္ တစ္ယာေလာက္ ေပးပါလား” တဲ ့။

“မပါဘူး”… ကုိေရႊသုိက္ကေတာ ့…. ခပ္တင္းတင္း ျပန္ေျပာတယ္။

ဒီလုိေျပာေတာ ့… ဒီမိန္းမက “ဟင္း” “ဟင္း” ဆုိျပီး ရီပါေလေယာလား။ သူတုိ ့နွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာ လက္တစ္ကမ္းအကြာေနာ္။ ငါျဖင့္ ဒီလုိ အခ်ိန္ၾကီးကြာ။ က်ားစီးလာတဲ ့မိန္းမကုိ ဒီလုိ ေျပာဖုိ ့ေ၀းလာေ၀း။ ဆင္းေျပးမိမလားပဲ။ ကုိေရႊသုိက္ ခံေနလုိ ့သာေပါ့။ နုိ ့မဟုတ္ရင္ ေျပးမိမွာ။

ဒီလုိရီေနရင္းကေန… မိန္းမ ထပ္ေျပာတယ္ကြ။

 
“ဒါဆုိ ေဆးလိပ္ေလးမ်ား မပါဘူးလားရွင္၊ တကယ္ ခံတြင္းခ်ဥ္ေနလုိ ့တစ္ဖြာေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္”ဆုိျပီးေလ။ ကုိေရႊသုိက္ကလည္း သူ ့ကုိ ပဲ ၾကည္ ့ေနတာေနာ္။ မ်က္စိ အလြတ္ကုိ မခံဖူးရယ္။ ဒီေကာင္မ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ သူလည္း တစ္ခုခုျပန္လုပ္မဲ ့အထာပဲ။ သူလည္း ေၾကာက္ေနမွာေပါ့။ အားမာန္တင္းထားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဟုိမိန္းမကုိ ေရႊသုိက္က

“ေဆးလိပ္ကေတာ ့… ဒါေနာက္ဆုံးပဲ။ နင္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ ့ ပါးစပ္ဟေလ။ ငါေတ ့ေပးမယ္။ ကုိယ္ ့ဘာသာ ဖြာ” ဆုိျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ဟုိမိန္းမကလည္း “ေကာင္းပါျပီ ရွင္” ဆုိျပီး ပါးစပ္ဟ ေပးလုိက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ….. ကုိေရႊသုိက္လုပ္လုိက္တဲ ့လုပ္ခ်က္ကေတာ ့… ငါျဖင့္… ေထာင္ထဲ တန္း၀င္ရပါပီဆုိျပီး ျဖစ္သြားတယ္ကြာ။ ဘယ္နွယ့္! ဟုိမိန္းမ ပါးစပ္လည္း ဟေရာ၊ ေဆးလိပ္ထုိးထည္ ့ေပးမလုိလုိ ၊ ဘာလုိလုိနဲ ့အနားမွာခ်ထားတဲ ့သူ ့နွစ္လုံးျပဴးေျပာင္း၀ကုိ ပါးစပ္ထဲကုိ ထုိးထည္ ့ျပီး ခလုတ္ဆြဲခ်လုိက္တာကြာ ျမင္လုိ ့ေတာင္းမေကာင္းဖူး။ “ဒုိင္း” ခနဲ ျမည္သံနဲ ့အတူ။ က်ားစီးတဲ ့မိန္းမရဲ ့.. ဦးေနာက္ကေနျပီးေတာ ့က်ည္ဆံဟာ ခြဲထြက္သြားတယ္။ ေသြးေတြကလည္း လင့္စင့္တစ္၀ွဳိက္ ျပန္ ့က်ဲသြားတယ္။ ျပီးေတာ ့…. ဟုိမိန္းမလည္း “အား”ခနဲ ေအာ္ျပီး “ကား” ခနဲ လင့္စင့္ေအာက္ကုိ ျပဳတ္က်သြားေတာ ့တာပါပဲကြာ။

ထူးဆန္းတာတစ္ခုက အဲဒီမိန္းမ အား ခနဲ ေအာ္လုိက္တဲ ့အသံဟာေလ တစ္ေတာလုံးမ်ား ေအာ္ထည္ ့လုိက္သလားမွတ္ရတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္နွာလုံးက အသံက ထြက္လာတာကုိး။ ျပီးေတာ ့ေအာက္က ေစာင့္ေနတယ္။ စီးေတာ္က်ားၾကီးကလည္း သူ ့သခင္မ ျပဳတ္က်လာေတာ ့… ဟိန္းေဟာက္ျပီး လင့္ေပၚကုိ ကုတ္ဖဲ ့တတ္ဖုိ ့ၾကဳိးစားေနတာ။

ကုိေရႊသုိက္က အဲဒီက်ားငနာကုိပါ သူ ့နွစ္လုံးျပဴးနဲ ့နွစ္ခ်က္ ပစ္ခ်ျပီး ကိစၥတုံးေပးလုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ ့မွ ျငိမ္ေတာ္မူတယ္။ ငါကေတာ ့… ကုိေရႊသုိက္ကုိ အျပစ္တင္ေနေတာ ့တာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားလုပ္လုိက္မွျဖင့္ ေသာက္ရမ္းပဲ။

လူသတ္မွုဗ်။ အဲဒါ လူသတ္မွဳ။ ခင္ဗ်ား သိလား။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေတာ ့… ေထာင္နန္းစံရပါပီ၊ ဘာညာေပါ့ကြာ။

ကုိေရႊသုိက္ကေတာ ့…. တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာတယ္။

“ဘသန္း၊ အဲဒီေလာက္ မပူနဲ ့။ ငါမွန္းတာ မလြဲရင္ မနက္က်ရင္ အဲဒီျပသနာ အားလုံးရွင္းသြားလိမ္ ့မယ္။ ခုအိပ္ေတာ ့” ..ဆုိျပီး သူက သူ ့နွစ္လုံးျပဴးကို ခြျပီး အိပ္ခ်လုိက္သဗ်။ ငါ့မွာ နွလုံးခုန္နွုန္းဟာ ျမန္ေနတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ကုိအိပ္လုိ ့မေပ်ာ္ဖူးရယ္။ သုိ ့ေပ ့မယ္… ဘသားေခ်ာ ေရႊသုိက္ အိပ္ေနတာကုိ ၾကည္ ့ျပီး မထူးေတာ ့ပါဘူးဆုိျပီး ကုိယ္လည္း အိပ္ခ်လုိက္ရတယ္။

ဒီလုိနဲ ့လုိရင္းတုိရွင္းေျပာရရင္ေတာ ့ကြာ… မနက္မုိးလင္း ေနေရာင္ျခည္ျဖာေတာ ့… ငါတုိ ့လင့္စင္ေအာက္ ဆင္းၾကည့္ တယ္ဆုိပါေတာ ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညက ေခါင္းကုိ ေျပာင္းမွန္လုိ ့ေသထားတဲ ့မိန္းမက ပုတ္သတ္ညဳိအၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္ကြာ။

 ေနာက္ က်ားေသက ေတာေၾကာင္ အၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာေၾကာင္ကလည္း… ငါတုိ ့ခါးေစာင္းေလာက္ရွိတာကုိးကြ။ အဲဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကုိေရႊသုိက္လည္း ျမင္ေယာ…. ၀မ္းသာ အားရနဲ ့ဒီလုိ ၾကဳံး၀ါးတယ္။

“ေအာင္ျပီကြ၊ ေအာင္ျပီ၊ ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္ ငါပုိင္ျပီ။ ဒီေန ့က စျပီး ငါ ေရႊသုိက္လာတာနဲ ့… အမဲမရတဲ ့ေန ့မရွိခ်င္ဘူးေဟး။ ေအာင္ျပီကြ၊ ေအာင္ျပီ” ဆုိျပီး လက္သီး၊ လက္ေမာင္းတန္း ေၾကြးေၾကာ္ေတာ ့တာပါပဲ။

သူ အဲဒီလုိ ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေတာလုံး တစ္ေတာင္လုံးကလည္း “၀ူး” “၀ါး” စသျဖင့္ ေတာေျခာက္သလုိ ဆူညံသြားတာပါပဲကြာ။

 ငါျဖင့္ ၾကက္သီးေတြ တစ္ျဖန္းျဖန္း ထလာတယ္။

ဒီလုိနဲ ့ငါတုိ ့ေတာေၾကာင္ကုိ အမဲဖ်က္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ ့။ ျပီးေတာ ့ကုိေရႊသုိက္က ငါ့ကုိ လင့္မွာထားခဲ ့ျပီး သူ ေတာထဲ၀င္သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ ့… သူညက ပစ္လုိက္တဲ ့ဆတ္ေသၾကီးကုိ ထမ္းလာတယ္ကြ။ ငါလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အံ ့ၾသသင့္သြားတယ္။ ေသနတ္သံလည္း မၾကား၊ ဘာလည္း မၾကားနဲ ့ဒီဆတ္ေသကုိ ထမ္းလာတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ ့… “ကုိေရႊသုိက္ အဲဒီဆတ္ေသဟာ မေန ့က ပစ္လုိက္တာမလား? ဘယ္လုိျပန္ရလာတာလဲ? တကယ္ ရွင္သြားတာလား?

အဲဒီေနရာမွာပဲ ေသေနေသးတာလား?” ဆုိျပီး ေမးခြန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမးၿဖစ္လုိက္တယ္။

ကုိေရႊသုိက္ ဘယ္လုိ ျပန္ေျဖသလဲဆုိေတာ ့တုံးတိတိပဲေနာ္။

“ရွင္သြားတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ ဒီေတာ ဒီေတာင္ဟာ ငါပုိင္နက္ျဖစ္သြားျပီ။ ငါလာရင္ သူတုိ ့မေပးလုိ ့မရေတာ ့ဖူးေလ ဘသန္းရဲ ့။ ဒါေပ ့မယ္ ငါမင္းကုိ တစ္ခုေတာ ့ေျပာထားမယ္။ ဒီကိစၥကုိ ဘယ္မွ မေပါက္ၾကားပါေစနဲ ့။ ေပါက္ၾကားရင္ မင္းကုိ ငါလာသတ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ မင္းငါ့ကုိ အရင္လာသတ္။ ၾကားလား ဘသန္း” ဆုိျပီး ေျပာသြားတယ္။

အဲဒီကတည္းက ကုိေရႊသုိက္တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ခါ ေတာထဲ ေတာင္ထဲသြားတုိင္း ငါ့ကုိ မေခၚေတာ ့ဖူး။ သုိ ့ေပ ့မယ္ သူသြားတုိင္းလည္း …. ေတာေကာင္၊ သားေကာင္ ရလာခဲ ့တာခ်ည္းပဲ။ မရတဲ ့ေနဆုိတာကုိ မရွိခဲ ့ပါဖူးကြာ။ ငါကေတာ ့ကုိယ္ ့ဆရာအရင္းေပမုိ ့သူနဲ ့ပဲ လုိက္ခ်င္တာပ။ သုိ ့ေပ ့မယ္သူက အဲဒီကိစၥျဖစ္ျပီးကတည္းက ငါ့ကုိ တစ္ေရွာင္ေရွာင္လုပ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံး အဆက္ျဖတ္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ ့ကြာ။ ငါလည္း ေနာက္ပုိင္း သူနဲ ့အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကုိေတာင္ ငဇူး ေမးေနလုိ ့…. ဒါ ပထမဦးဆုံး ျပန္ေျပာလုိက္တာ။

“၀ူး…. ေမာလုိက္တာကြာ”….. ဦးဘသန္းတစ္ေယာက္ အရက္တစ္ခြက္ကုိ ထပ္ငွဲ ့ေသာက္လုိက္တယ္။

ဦးဘသန္းရဲ ့စကားအဆုံးမွာ အေနာ္တုိ ့အားလုံး… အေတြးကုိယ္စီနဲ ့… ျငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ကုိေရႊသုိက္နဲ ့လည္း ျပန္မဆုံျဖစ္ေတာ ့ဖူးလုိ ့သူက ေျပာလုိက္ေတာ ့… ေျပာစရာ စကားကလည္း ျပတ္သြားတယ္။ သုိ ့ေပ ့မယ္ အေနာ္က ထပ္ေမးမိတယ္။

“ဦးဘသန္း မရွင္းလုိ ့ေနာ္။ ဒီလုိဗ်ာ။ အဲဒီေဆာ္ၾကီးကုိ ဦးေရႊသုိက္က သတ္လုိက္တယ္။ ဒီေတာ ့… သူက တစ္ပြဲစားျဖစ္သြားေရာလား? အဲဒီလုိေျပာတာလား? ဟုိအသတ္ခံလိုက္၇တဲ ့ေဆာ္ၾကီးက ဘာမုိ ့လဲ၊ အဲဒါ မရွင္းလုိ ့ပါ” ဆုိေတာ ့…။

သူက …

“ဒီလုိကြ၊ ငဇဴးရ။ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွာက အမွန္တကယ္ အပုိင္စားေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒီေတာကုိ ေစာင့္ေ၇ွာက္တဲ ့နတ္သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလုိနတ္ေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ရံေတာထဲ ေတာင္ထဲကုိ လာျပီး မုဆုိးလုပ္ေနတဲ ့သူေတြ၊ လမ္းမွားလာတဲ ့သူေတြကုိ ဖမ္းစားတတ္တယ္။ ခုန ကုိေရႊသုိက္ဆီက ဟုိေတာင္ေစာင့္မက ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာေတာင္းတယ္ဆုိတာ… အေကာင္းေတာင္းတာမဟုတ္ဖူး။ သူတုိ ့က လူရဲ ့စိတ္ကုိ ဖမ္းစားလုိက္တာ။ မင့္ဆီက ကြမ္းရာကုိ မင္းေပးလုိက္တယ္။ သုိ ့ေပ ့မယ္ ေပးတဲ ့အခါမွာ စိတ္ပါလုိ ့ေပးတာ၊ ဘယ္သူကမွ စိတ္မပါပဲ မေပးဖူး။ ဟုတ္တယ္မလား။ ဒီေတာ ့… မင္းတုိ ့ရဲ ့စိတ္ကုိ သူက ဖမ္းစားသြားနုိင္ျပီ။ မင္းက ခြင့္ျပဳလုိက္တာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ ့က ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာေတာင္းတာ။ ဒါ အလြယ္ဆုံးနည္းကုိး။ ဒါကုိ ကုိေရႊသုိက္ကလည္း မုဆုိးသက္ရင့္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း။ ျပီးေတာ ့… အေျခအေနကုိ ရိပ္မိတာက တစ္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ အလုံးစုံးကုိ ျခဳံငုံသုံးသပ္ျပီး အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားနုိင္တာ။ သုိ ့ေပ ့မယ္…. မေပ်ာ္နဲ ့။ အဲဒီ ေတာေစာင့္မကုိ သတ္ျပီးျပီးဆုိရင္ျဖင့္ ေတာေစာင့္ေနရာလြတ္သြားပါေယာလား။ 

ဒီေတာ ့… အဲဒီေနရာမွာ သတ္ခဲ ့တဲ ့လူက ျပန္ေစာင့္ရတယ္ေမာင္။ မယုံမရွိနဲ ့။ တစ္ပြဲစားဆုိတာ ဒီလုိပဲ။ လူဘ၀မွာေတာ ့… စားေပါ့။ အသားကုန္။ ဒီေတာထဲက ရတဲ ့ပစၥည္း ရသေလာက္ယူေပေတာ ့။ ေသရင္ ျပန္ေစာင့္ရမဲ ့အတူတူ မထူးပါဘူး။ မေသခင္ ရိကၡာေပးျပီး ရာထူးေပးျပီး အလုပ္ခန္ ့တဲ ့သေဘာပါကြာ…… ဟား….ဟား…..ဟားး….ဟား……” ဆုိျပီး ေျပာခ်ျပီး ရယ္ခ်လုိက္တဲ ့သူ ့အသံဟာေလ။ အေနာ္တုိ ့ျဖင့္ နွလုံးေသြးရပ္တန္ ့သြားမလားေတာင္ … ထင္ရပါတယ္ဗ်ာ။  တိတ္ဆိတ္ေနတဲ ့ည ကြပ္ပ်စ္၀ုိင္းတစ္ခုလုံး သူ ့အသံက ဟိန္းထြက္သြားတာ။

အဲဒီေန ့ည စကား၀ုိင္းကေတာ ့…. သူ ့ရီသံပီးေနာက္ ဘာမွ ထပ္မလာနုိင္ေတာ ့ပါဘူး။ လူေတြအားလုံးက တိတ္ဆိတ္လုိ ့… အေတြးကုိယ္စီနဲ ့… အရက္ခ်ည္း ဖိေသာက္ေနရပါေၾကာင္း……။ ။

ျပီး၏….။

မွတ္ခ်က္။ ။ တစ္ပြဲစား = သားေကာင္၏ သဘာ၀ကို နားလည္သလုိ ေျခရာခံအတတ္ပညာ၊ အနံ႔ခံအတတ္ပညာမ်ားကို   ဘ၀ေပးအသိျဖင့္ တတ္ေျမာက္လာသူ၊ ရာသီအေလ်ာက္ ေတာေကာင္မ်ား မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိေၾကာင္း အတတ္ေျပာႏုိင္သူ။

ေလးစားစြာျဖင့္

ငဇဴး

 

သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ (ေပတေလာကကိုစိတ္ဝင္စားသူမ်ား)