႐ုိေသေလးျမတ္ရမည့္ပုဂၢိဳလ္၌ ျပစ္မွားကဲ့ရဲ႕ မိသည္႐ွိေသာ္

႐ုိေသေလးျမတ္ရမည့္ပုဂၢိဳလ္၌ ျပစ္မွားကဲ့ရဲ႕ မိသည္႐ွိေသာ္ " ဒကၡိေဏယ်ဂၢိ=အလႉခံမီး " ေလာင္တတ္ သည္။    (အဂၤဳတၱရ-၇၊ပထမအဂၢိသုတ္)


ထိုသေဘာကို ရည္ရြယ္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးသီလ (ရဟႏၲာအ႐ွင္ျမတ္ႀကီး) က ရဟန္းသံဃာမ်ား၏ အျပစ္
အနာအဆာ ကိုေျပာေလ့႐ွိေသာ ဦးဘိုးရင္ ဆိုသူအား ...

" ဟဲ့ ဘိုးရင္၊ နင့္စိတ္ျပဳျပင္ၿပီး ၾကည္ညိဳရင္လႉ၊ မၾကည္ညိဳရင္ မလႉပဲေနတာေပါ့၊ ဘာဘာညာညာ မေျပာနဲ႔" ဟု ဆံုးမခဲ့ ဖူး၏။

ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕မွ ေ႐ွ႕ေန ဦးတိုးႀကီး ဆိုသူလည္း ဦးဘိုးရင္ ကဲ့သို႔ပင္ ဘုန္းႀကီးမ်ား အျပစ္ကိုေျပာေလ့႐ွိ သျဖင့္ သူ႔အား ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးသီလ ဆံုးမခဲ့ဖူးသည္ကိုထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ခဲ့ဖူး၏။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ ဟဲ့ ငတိုး ၊႐ွင္ဘုရင္ႀကီးမွာ သားေတာ္ႏွစ္ပါး ႐ွိတယ္၊ အႀကီးက တရား႐ွိ သူေတာ္ေကာင္း ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ သူေပါတယ္။ အငယ္ကေတာ့ တရားမဲ့ သူယုတ္မာ၊ လူမုန္းမ်ား တယ္။

အဲဒီ သူယုတ္မာ သားငယ္ကို လက္နဲ႔ သြားပုတ္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မယ္ ထင္သလဲ။
ဦးတိုးႀကီး။ ။ လက္ျဖတ္ခံရမွာပါဘုရား။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ရင္ေကာ။
ဦးတိုးႀကီး။ ။ေျချဖတ္ခံရမွာပါဘုရား။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ ဆဲေရး တိုင္းထြာရင္ေကာ။
ဦးတိုးႀကီး။ ။အာဟက္ ခံရမွာပါဘုရား။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြဲ႔။
ဦးတိုးႀကီး။ ။ ဘုရင့္သားေတာ္မို႔လို႔ပါဘုရား။



ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ အိမ္း သည္လို သိလ်င္ေတာ္ၿပီ။ ဘုရား႐ွင္ သားေတာ္ေတြ အေပၚလဲ နင္ သတိထားတတ္
ကေရာပ။

ဤကား ရဟန္းသံဃာမ်ားဘက္မွ လိုက္ပါ ေဖးမ၍ မိန္႔ေတာ္ မူျခင္း မဟုတ္။ သူေတာ္ေကာင္း ပညာ႐ွိတို႔သည္ သေဘာ အမွန္ ကိုသာ မိန္႔ေတာ္မူေလ့႐ွိၾကသည္။

ပုထုဇဥ္ ရဟန္း သာမေဏ မ်ားမွာလည္း လူမွပင္ျဖစ္လာၾကရ သည္။ သူတို႔သည္လည္း အေကာင္းအဆိုး ေရာေႏွာေနၾက သည္ ပင္ျဖစ္၏။

ရဟႏၲာ အ႐ွင္ျမတ္ႀကီးမ်ား ဟူသည္ မထင္႐ွားေသာ သာမေဏ ငယ္ေလးမ်ားမွ သာျဖစ္လာၾကရသည္။သည္းခံ၍ သာ မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္က ကူညီ သာသနာျပဳ ၾကရန္ သာ႐ွိေပသည္။


က်မ္းကိုး-ဓမၼစရိယ ဦးေ႒းလိႈင္ ၏ ရတနာသံုးပါးေက်းဇူး။
Than Lwin Ū