မငုိၾကသူမ်ား

 


 ■ ဘုရားရွင္ဟာ သားေသတဲ့ သူၾကြယ္ ရဲ႕ အိမ္ ကုိ ၾကြပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ကုိ ရွိခုိးျပီး ထုိင္ေနတဲ့ အဲဒီ သူၾကြယ္ ကုိ ``အုိ သူၾကြယ္၊ ဘာလုိ႕ ၀မ္းနည္းေနသလဲ`` လုိ႕ ေမးပါတယ္။ 

`` ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ သား ေသတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ၀မ္းနည္းေနပါတယ္``လုိ႕ ေလွ်ာက္ေတာ့ အုိ သူၾကြယ္၊ ကြဲတတ္တဲ့ သေဘာ ရွိတဲ့ အရာဆုိတာ ကြဲ တာပဲ။ 

ပ်က္တတ္ တဲ့ သေဘာ ရွိတဲ့ အရာဆုိတာ ပ်က္ တာပဲ။ အဲဒီ ကြဲပ်က္ တာဟာလည္း တစ္အိမ္တည္း မွာသာ မဟုတ္၊ တစ္ရြာတည္း မွာသာ မဟုတ္၊ တကယ္ေတာ့ အတုိင္း အတာ မရွိတဲ့ စၾက၀ဠာေတြ မွာ ဘ၀သုံးပါး မွာ မေသသူ ဆုိတာ မရွိ၊ မပ်က္ ဘဲ ျမဲတည္ႏုိင္တဲ့ သခၤါရ တရား တစ္ခုေလးေတာင္ မရွိ၊ သတၱ၀ါမွန္ သမွ် ေသၾကရတယ္။ 

သခၤါရ မွန္သမွ် ပ်က္ၾကရတယ္။ ေရွး ပညာရွိေတြ ဟာလည္း သားေသတဲ့ အခါ ``ေသတတ္တာ ေသတယ္၊ ပ်က္တတ္ တာ ပ်က္တယ္``လုိ႕ ေတြးကာ ၀မ္းမနည္းခဲ့ၾကဘူး လုိ႕ မိန္႕ေတာ္မူပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အတိတ္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေဆာင္ေတာ္မူပါတယ္။

■ ဗာရာဏသီျပည္ မွာ ျဗဟၼဒတ္ မင္း မင္းျပဳတဲ့ အခါ ဘုရားေလာင္း ဟာ ဗာရာဏသီျမဳိ႕တံခါး အနီးရွိ ရြာေလး တစ္ရြာ က ပုဏၰားအိမ္ မွာ ျဖစ္ကာ ဥစၥာႏွစ္ ကုိ ျဖစ္ေစျပီး လယ္ယာ အလုပ္နဲ႕ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျပဳလုပ္ပါတယ္။ 



သူ႕မွာ သား တစ္ေယာက္၊ သမီး တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ သား ကုိ အမ်ဳိးတူ ထဲက ကေလးမ တစ္ေယာက္နဲ႕ ေပးစားလုိက္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း ရယ္၊ သူ႕ ဇနီးရယ္၊ သားရယ္၊ သမီးရယ္ ၊ ေခြ်းမရယ္၊ ကြ်န္မ ရယ္လုိ႕ (၆) ေယာက္ ဟာ ညီညီ ညြတ္ညြတ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ နဲ႕ ေန ၾကပါတယ္။

ဘုရားေလာင္း ဟာ က်န္တဲ့ လူ (၅)ေယာက္ ကုိ ဒီလုိ ၾသ၀ါဒ ေပးပါတယ္။
``သင္တုိ႕ဟာ သင္ တုိ႕ ရရွိတဲ့ ပစၥည္း အေျခအေန နဲ႕ပဲ ဒါနျပဳၾကပါ။ သီလေစာင့္ၾကပါ။ ဥပုသ္ေဆာက္ တည္ ၾကပါ၊ မရဏႆ         တိ    (ေသျခင္းေအက္ေမ့မႈ) ကုိ ပြားမ်ားၾကပါ။ သင္တုိ႕ ေသရမွာ ကုိ အမွတ္ရၾကပါ။ 

ဟုတ္တယ္။ ဒီ သတၱ၀ါေတြ ရဲ႕ ေသရတာဟာ ျမဲတယ္၊ အသက္ရွင္ရတာ ဟာ မျမဲဘူး။ သခၤါရ အားလုံးဟာ မျမဲဘူး။ ကုန္တတ္ ပ်က္တတ္ၾကတယ္။ ေန႕မွာေရာ ညမွာပါ မေမ့မေလ်ာ့ ေနၾကပါ``
က်န္တဲ့ လူ (၅)ေယာက္က `` ေကာင္းပါတယ္``လုိ႕ ၾသ၀ါဒ ကုိ ခံယူကာ မေမ့မေလ်ာ့ မရဏႆ        တိကုိ ပြားမ်ားၾကပါတယ္။

■ တစ္ေန႕မွာ ဘုရားေလာင္း ဟာ သား နဲ႕အတူ လယ္ကုိ သြားကာ ထြန္ပါတယ္။ သားက အမႈိက္ ကုိ စုပုံျပီး မီးရႈိ႔ ပါတယ္။ အဲဒီ ရဲ႕ အနီးအနား က ေတာင္ပုိ႕တစ္ခု ထဲမွာ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေျမြ ရွိပါတယ္။ မီးခုိး က အဲဒီေျမြ ရဲ႕ မ်က္စိေတြ ကုိ ထိခုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေျမြ က စိတ္ဆုိးျပီး ထြက္ကာ `` သူ႕ ကုိ မွီျပီး ငါ့မွာ ေဘးျဖစ္ ရတယ္ ``လုိ႕ ေတြးျပီး အစြယ္ (၄)ေခ်ာင္း နစ္ျမွဳပ္ကာ သူ႕ကုိ ကုိက္လုိက္ပါတယ္။ 

သားဟာ လဲျပီး က်သြားပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း က သူ႕သား လဲက်သြားတာ ကုိ ျမင္လုိ႕ ႏြားေတြကုိ ထားခ့ဲ ကာ သြားျပီး သူ႕သား ေသ သြားတာကုိ သိတဲ့ အတြက္ သူ႕သား အေလာင္းကုိ ေျမွာက္ခ်ီ ကာ သစ္ပင္ တစ္ ပင္ေအာက္မွာ လဲေလ်ာင္းထားပါတယ္။ အ၀တ္ျခဳံေပးထားပါတယ္။ မငုိပါဘူး။ 

``ကြဲပ်က္တတ္ တာ ကြဲပ်က္ တယ္၊ ေသတတ္ တာ ေသတယ္။ သခၤါရ အားလုံး အျမဲမရွိ၊ ေသျခင္း အဆုံးရွိ ပါတယ္``လုိ႕ မျမဲ တဲ့ အျဖစ္ ကုိသာ ရႈမွတ္ကာ လယ္ထြန္ေနပါတယ္။

■ ဘုရားေလာင္း ဟာ လယ္ အနီးက ျဖတ္ သြားတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေယာက်္ား တစ္ ေယာက္ကုိ ျမင္လုိ႕ ``မိတ္ေဆြ အိမ္ ကုိ သြား မလုိ႕လား`` လုိ႕ ေမးတဲ့ အခါ `` သြားပါမယ္``လုိ႕ ေျပာလုိ႕ ဒီလုိဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႕အိမ္ ကုိ သြားျပီး ပုေဏၰးမ ကုိ ေျပာေပးစမ္းပါ။
 
ဒီေန႕အရင္ေန႕ေတြက လုိ ထမင္းကုိ ႏွစ္ေယာက္စာ မယူခဲ့ ဘဲ တစ္ေယာက္စာ အတြက္ပဲ ယူခဲ့ၾကပါ။ အရင္ေန႕ေတြ က ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ထမင္း ကုိ ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ အျခား (၄)ေယာက္ ပါ ျဖဴစင္ တဲ့ အ၀တ္ကုိ ၀တ္ျပီး ပန္းနံ႕သာေတြ ကုိ ယူကာ လာခဲ့ၾကပါ လုိ႕။
 
အဲဒီလူ က ေကာင္းပါျပီ လုိ႕ ေျပာျပီး သြားကာ ပုေဏၰးမ အား မွာတဲ့ အတုိင္းပဲ ေျပာပါတယ္။ ပုေဏၰးမ က ``ဒီ သတင္းစကား ကုိ သင့္အား ဘယ္သူ က ေပးလုိက္တာလဲ လုိ႕ ေမးလုိ႕ အဲဒီ လူက ပုဏၰား က ေပးလုိက္ပါ တယ္ လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ 

ပုေဏၰးမ က ငါ့သား ေသျပီ လုိ႕ သိပါတယ္။ နည္းနည္းေလး မွ စိတ္ မတုန္လႈပ္ပါ။ မရဏႆ       တိ ပြားထားတဲ့ ပုေဏၰးမ ဟာ ျဖဴစင္တဲ့ အ၀တ္ ကုိ ၀တ္ျပီး ပန္း နံ႕သာေတြ ကုိ ယူကာ ကြ်န္မ ကုိ အာဟာရ ကုိ ေဆာင္ ယူေစျပီး အျခား သူေတြနဲ႕အတူ လယ္ကုိ သြားပါတယ္။ တစ္ေယာက္မွ  ငိုေၾကြး ျမည္တမ္းတာ မရွိပါ။

■ ဘုရားေလာင္း က သား အေလာင္း လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ အရိပ္မွာပဲ ထုိင္ကာ ထမင္းစားပါတယ္။ စားျပီးတဲ့ အခါ အိမ္သား အားလုံး ထင္းေတြ ကုိ စုကာ ထင္ပုံေပၚ မွာ အေလာင္း ကုိ တင္ျပီး ပန္း နံ႕သာေတြ နဲ႕ ပူေဇာ္ကာ မီးရႈိ႔ ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွာ မွ် မ်က္ရည္ တစ္စက္ေလးေတာင္ မက်ပါ။ သူတုိ႕အားလုံးဟာ မရဏႆ        တိကုိ ေကာင္းေကာင္း ပြားမ်ားထားၾကပါတယ္။

■ သူတုိ႕ ရဲ႕ သီလ တန္ခုိးေၾကာင့္ သိၾကားမင္း ရဲ႕ ေနရာဟာ ပူတဲ့ အျခင္းအရာ ကုိ ျပလာပါတယ္။ သိၾကားမင္း က ဘယ္သူ က ငါ့ကုိ ရာထူး က ေရြ႕ေလ်ာေစလုိ သလဲ လုိ႕ စူးစမ္းတဲ့ အခါ သူတုိ႕ရဲ႕ ဂုဏ္တန္ ခုိးေၾကာင့္ ပူတာ ကုိ သိရလုိ႕ ၾကည္လင္ရႊင္ျပ ကာ ငါဟာ သူတုိ႕ထံ သြားျပီး ရဲရဲေတာက္ စကား ကုိ ေျပာ ၾကားေစ ကာ ရဲရဲေတာက္စကား ရဲ႕ အဆုံးမွာ သူတုိ႕ရဲ႕အိမ္ ကုိ ရတနာ (၇) ပါးနဲ႕ ျပည့္ေအာင္ လုပ္ေပးျပီး မွ ျပန္လာသင့္တယ္ လုိ႕ ေတြးျပီး ျမန္ျမန္ အဲဒီေနရာကုိ သြားကာ သုသာန္နံေဘးမွာ ရပ္တည္လ်က္ `` ဖခင္ ဘာ လုပ္ေနပါသလဲ`` လုိ႕ ေမးပါတယ္။

■ လူတစ္ေယာက္ ကုိ မီးရႈိးေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ကုိ မီးရႈိးေနတာ ဟုတ္ပုံ မရပါ။ သားေကာင္
တစ္ေကာ င္ကုိ သတ္ျပီး ဖုတ္ကင္ေနၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။
 
သားေကာင္ မရွိပါ။ လူ ကုိပဲ မီးရႈိးေနၾကပါတယ္။
 
ဒီလုိ ဆုိရင္ ဒီလူဟာ သင္တုိ႕ရဲ႕ ရန္သူ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီအခါ ဘုရားေလာင္းက သူကုိ ဒီလုိ ေျပာပါတယ္။
 
ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ ရဲ႕ သားပါ၊ ရန္သူ မဟုတ္ပါဘူး။
 
ဒီလုိ ဆုိရင္ ဒီ သားဟာ သင္တုိ႕ မခ်စ္တဲ့ သားလား။
 
အလြန္ခ်စ္ရတဲ့သား ျဖစ္ပါတယ္။
 
ဒီလုိဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ မငုိသလဲ။

■ ``ေျမြဟာ အေရေဟာင္း ကုိ စြန္႕ျပီး သြား သလုိ သား ဟာလည္း ဘ၀ေဟာင္း ကုိ စြန္႕ျပီး သြားပါျပီ။ မီးရႈိ႔ ခံေနရတဲ့ သား အေလာင္းေကာင္ ဟာ သူ႕ရဲ႕ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ ကုိ မသိ သလုိ ေဆြမ်ဳိးေတြ ငုိေၾကြးတာ ကုိ လည္း မသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀မ္းမနည္းပါ။ သားက သူ႕ကံ အတုိင္း သြားပါျပီ``။
 
သိၾကားမင္း က ဘုရားေလာင္း ရဲ႕ စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ပုေဏၰးမ ကုိ ေမးပါတယ္။

■ မိခင္၊ ေသသြားသူဟာ သင္ နဲ႕ ဘာေတာ္ ပါသလဲ။
ဆယ္လ လုံးလုံး ၀မ္း နဲ႕ လြယ္ျပီး ႏုိ႕ခ်ဳိ  တုိက္ေကြ်းကာ လက္ေျခေတြ ကုိ ေကာင္းေကာင္း တည္ေစျပီး ၾကီးပြားေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရတဲ့ သားပါ။
 
မိခင္၊ ဖခင္ ကေယာက်္ားသား မုိ႕ မငုိတာ ထားပါေတာ့။ မိခင္ ရဲ႕ ႏွလုံးသား ကေတာ့ ႏူးညံ႔ပါတယ္။ မိခင္က ဘာေၾကာင့္ မငုိပါသလဲ။

■ ``သား က မေခၚဘဲ နဲ႕ လာတယ္။ မႏွင္ ဘဲနဲ႕ ျပန္သြား ပါတယ္။ သူ႕ သေဘာနဲ႕ လာျပီး သူ႕သေဘာ နဲ႕ ျပန္သြားတဲ့ ကိစၥမွာ ဘာ ၀မ္းနည္းငိုေၾကြး စရာ ရွိမွာလဲ``။ သိၾကားမင္း က ပုေဏၰးမ ရဲ႕ စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ေသသြား သူရဲ႕ ႏွမ ကုိ ေမးပါတယ္။
 
 ေသသြားသူ က ညီမေလး နဲ႕ ဘာေတာ္သလဲ။
ကြ်န္မရဲ႕ အစ္ကုိပါ။
 
 ႏွမေတြ ဆုိတာ အစ္ကုိေတြ အေပၚမွာ ခ်စ္ၾကတာပဲ။ သင္က ဘာေၾကာင့္ မငုိပါသလဲ။ ကြ်န္မ ငုိရင္ ကြ်န္မ ပိန္ သြားမယ္။ အစ္ကုိ မွာေရာ ကြ်န္မ မွာပါ အက်ဳိး မရွိပါ။ ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြေတြ မွာ စိတ္ မေကာင္း စရာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။
 
သိၾကားမင္း က ႏွမ ရဲ႕ စကားကုိ နားေထာင္ျပီး ေသသြားသူ ရဲ႕ ဇနီး ကုိ ေမးပါတယ္။
 
ခင္မ်ား နဲ႕ေကာ ေသသြားသူ က ဘာေတာ္ပါသလဲ။
ကြ်န္မ ရဲ႕ ခင္ပြန္းပါ။
 
ဇနီးေတြ ဆုိတာ လင္ ေသသြားရင္ မုဆုိးမ ျဖစ္ကာ ခုိကုိးရာမဲ့ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခင္မ်ား က ဘာေၾကာင့္ မငုိပါ သလဲ။

■ သင့္ မသင့္၊ ရႏုိင္ မရႏုိင္ ကုိ မသိတဲ့ ကေလးမုိက္ ဟာ အမိ ရင္ခြင္မွာ ထုိင္ေနရင္း လျပည့္ အခါ ေကာင္းကင္ မွာ သာေနတဲ့ လျပည့္၀န္း ကုိ ျမင္လုိ႕ `` အေမ ဖုိးေရႊလမင္း ကုိ ကြ်န္ေတာ္အား ေပးပါ၊ ဖုိးေရႊလမင္း ကုိ ကြ်န္ေတာ္အား ေပးပါ၊ လုိ႕ ေျပာကာ အခါခါ ငုိေၾကြးသလုိ ေသသြားသူ ကုိ တမ္းတျပီး ငုိေၾကြးေနရင္ ကြ်န္မ ဟာ အဲဒီကေလးထက္ ပုိျပီး မုိက္ရာ က်ပါလိမ့္မယ္။
 
သိၾကားမင္း က ဇနီးသည္ ရဲ႕စကား ကုိ နားေထာင္ျပီး ကြ်န္မ ကုိ ေမးပါတယ္။
 
ကေလးမ၊ သင္ကေကာ ေသသြားသူ နဲ႕ ဘာေတာ္ပါသလဲ။
ကြ်န္မ ရဲ႕ အရွင္ သခင္ပါ။
 
သင့္ကုိ သူက ႏွိပ္စက္ ရုိက္ပုတ္ လုိ႕ အဲဒီ၀ဋ္ က လြတ္ျပီ ဆုိျပီး ၀မ္းသာလုိ႕ မငိုတာလား။
အုိ ဒီလုိ မေျပာပါနဲ႕၊ အဲဒီလုိ အျပဳအမူေတြဟာ ကြ်န္မ ရဲ႕ အရွင္နဲ႕ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူး။ ခႏၱီ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ နဲ႕ ျပည့္စုံ တဲ့ အရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ရင္၀ယ္သား ပမာ သနားၾကင္နာပါတယ္။
 
ဒီလုိဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ မငုိပါသလဲ။

■ ကြဲသြား တဲ့ အုိး ကုိ တစ္ဖန္ ဆက္စပ္လုိ႕ မရႏုိင္ပါ။ အဲဒီ လုိပါပဲ ေသသြားတဲ့ သူကုိ တမ္းတျပီး ငိုေန လုိ႕ ေသသြား သူက ျပန္ရွင္လာမွာ မွ မဟုတ္တာ။
 
 ေအာက္ပါ စကားကုိ ဖခင္ၾကီး ေျပာသလုိ အျခားသူ (၄)ေယာက္လည္း ေျပာပါတယ္။
 
မီးရႈိ႔ ခံေနရတဲ့ သား အေလာင္းဟာ သူ႕ရဲ႕ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ ကုိ မသိသလုိ ေဆြမ်ဳိးေတြ ငုိေၾကြးတာကုိ လည္း မသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀မ္းမနည္း၊ မငိုေၾကြးပါ၊ ေသသြားသူက သူ႕ကံအတုိင္း သြားပါျပီ။
 
သိၾကားမင္း က သူတုိ႕အားလုံး ရဲ႕ စကားကုိ ၾကားရေတာ့ ၾကည္ညဳိျပီး ``သင္တုိ႕ဟာ မေမ့မေလ်ာ့ မရဏႆ  တိ ကုိ ပြားမ်ားၾကပါ။ ဒီေန႕က စျပီး လက္နဲ႕ အလုပ္ မလုပ္ၾကပါနဲ႕ေတာ့ ။ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ သိၾကားမင္းပါ။ 

သင္တုိ႕ ရဲ႕ အိမ္မွာ ရတနာ (၇) ပါးေတြ နဲ႕ ျပည့္ေအာင္ လုပ္ကာ နတ္ျပည္ ျပန္သြား ပါေတာ့တယ္။
သစၥာေလးပါး ကုိ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားျပီး ဇာတ္ေပါင္း ပါတယ္။ သားေသာကေရာက္တဲ့ သူၾကြယ္ ဟာ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
 
ကြ်န္မ က ခုဇၨဳတၱရာ၊ သမီး က ဥပၸလ၀ဏ္၊ သား က ရာဟုလာ၊ အေမ က ေခမာ၊ ဖခင္ ပုဏၰားက ငါဘုရား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ (ဇာတက၊ ႒၊ ပဥၥက၊ ဥရဂဇာတက၊၁၅၀။)

■ ``အုိ၊ နာ၊ ေသ၊ ကြဲ, ကံႏွင့္ တြဲ, အျမဲ ဆင္ျခင္ေလ``တဲ့။
 
အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး၊ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ မည္သူ မဆုိ မျပတ္ မျပတ္ ဆင္ျခင္ရမယ့္ တရား (၅) ပါးကုိ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မရဏႆ        တိဆုိတာ ေသရမွာ ကုိ ဆင္ျခင္ အမွတ္ရေနမႈပါပဲ။ 

အစမ္းေသ ေသၾကည့္ေနမႈ လုိ႕ ဆုိရမွာ ပါပဲ။ ဘုရားေလာင္း ပုဏၰား မိသားစု၀င္ေတြဟာ မေသခင္ ကဘဲ အစမ္းေသ ေသၾကည့္ေနပါတယ္။ တစ္ဦး နဲ႕ တစ္ဦး မခြဲမခြာ ဘဲ ေနၾကစဥ္ ကပဲ ခြဲခြာခြဲခြာ ၾကည့္ေနပါ တယ္။ 

အစမ္းေသ ေသမၾကည့္ ထားသူေတြ မွာ ေသျခင္းတရား ဟာ အဆန္း ပမာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စိမ္းသလုိ လဲ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ အစမ္းေသ ေသၾကည့္ထားၾကသူ (ေသရမွာ ကုိ ၾကဳိတင္ေတြးထား သူ) ေတြ မွာေတာ့ ေသတာ ဟာ အထူး အဆန္း ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ 

အျမဲေတြးေနေတာ့ ရင္းႏွီးေနပါေတာ့တယ္။ ေၾကာက္စရာ၊ လန္႕စရာ အေန နဲ႕ မျမင္ေတာ့ပါ။ ေသရ မွာ ကုိ ေလးေလး နက္နက္ သိထားေတာ့ မေသခင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ကုိ စုေဆာင္းၾကရမယ္ လုိ႕ သတိျပဳ မိကာ ၾကဳိးစားျပီး စုေဆာင္းၾကပါေတာ့တယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရားေလာင္း ပုဏၰား ဟာ က်န္တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြ ကုိ ဒါနျပဳဖုိ႕၊ သီလေစာင့္ဖုိ႕၊ ဥပုသ္ေဆာက္ တည္ဖုိ႕ ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

■ အသက္ၾကီး မွ ေသရမယ္ လုိ႕ ထင္ရေပမယ့္ အဲဒီ အထင္ ဟာ မမွန္ပါ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ မွာလည္း မ်ားစြာ ပဲ ေသေနၾကပါတယ္။ အရြယ္ မေရြး ေသေနၾကပါတယ္။ ငယ္ရြယ္သူေတြ ဟာလည္း အခ်ိန္ မေရြး ေသ သြား ႏုိင္တယ္လုိ႕ သေဘာေပါက္ကာ ေသျခင္း တရားကုိ မဆင္ျခင္ခ်င္ရင္လည္း ဆင္ျခင္ၾကရပါမယ္။ 

ဆင္ျခင္ ခ်င္ရင္လည္း ဆင္ျခင္ၾက ရပါမယ္။ မဆင္ျခင္ လည္း ေသႏုိင္တာပါပဲ။ ဆင္ျခင္ လည္း ေသႏုိင္ တာ ပါ ပဲ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ က ဆင္ျခင္ မိေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကပင္ ကုသိုလ္ေတြ ကုိ စုေဆာင္းမိပါမယ္။ 

ကုသုိလ္ စုေဆာင္းခ်ိန္ ပုိရေတာ့ ကုသုိလ္ ပုိ စုေဆာင္းသြား မိပါမယ္။ သံသရာ ခရီးမွာ ကုသုိလ္ ရိကၡာ ထုပ္ ၾကီးၾကီး ကုိ ထုပ္သြားႏုိင္ပါမယ္။ ဘ၀ သံသရာခရီး မွာ ကုသုိလ္ ရိကၡာ မ်ားေလ ခ်မ္းသာ ရေလပါပဲ။ 

စာရႈသူ ရဲ႕ မိသားစု ဟာ ဘုရားေလာင္း ပုဏၰား မိသားစု လုိ မရဏႆ         တိ ပြားမ်ားႏုိင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း လုိက္ေလမလဲ။


■ လကၤာ
၁။ ေသရမယ့္အေရး, ၾကဳိတင္ေတြး, ေသေရး မဆန္းပါ။
၂။ ေသရမယ့္အေရး, ၾကဳိမေတြး ေသေရး ဆန္းေနမွာ။
၃။ ၾကဳိမေတြးရင္, ေသခါတြင္, အသင္ ေၾကာက္ေနမွာ။
၄။ ၾကဳိေတြးထားက, ေသကာလ, သင္က မေၾကာက္ပါ။
၅။ မေသခင္မွာ, အခါခါ, ေသရြာ သြားၾကည့္ရာ။
၆။ ေသရြာခရီးသြား, သင္လူသား, သြားသြားၾကည့္ရမွာ။
၇။ ေသရမယ့္အေရး, ေန႕တုိင္း ေတြး, ငုိေၾကြး ကင္းရပါ။
၈။ ရွင္တာ မျမဲ, ေသတာ ျမဲ, အျမဲ ရႈရမွာ။
၉။ ဒီမိသားစု, ေသမည္ဟု, အရႈျမဲၾကပါ။
၁၀။ ထုိေၾကာင့္ ထုိခါ, သူတုိ႕မွာ, ေသာကာ ကင္းေ၀းပါ။
၁၁။ ေသာက ကင္းလုိ, ေသျခင္းကုိ, တင္ၾကဳိ ေတြးၾကရာ။
***တရားအသိဉာဏ္မ်ားတိုးပြါးနုိင္ၾကပါေစ***
 

ႏွလံုးသားထဲက ဗုဒၶအဆံုးအမမ်ား
http://greenkstar.blogspot.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။